Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 30 marca 2017 roku w sprawie z powództwa Bank (...) S.A. z siedzibą w G. przeciwko J. S. o zapłatę, sygn. akt I C 566/16 Sąd Rejonowy w Zgierzu oddalił powództwo.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód, zaskarżając orzeczenie w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.naruszenie przepisów postępowania:

art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 245 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny materiału dowodowego i dokonanie błędnych lub niepełnych ustaleń faktycznych, mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, w szczególności poprzez stwierdzenie, iż pomimo przedłożonych dokumentów, powód nie udowodnił istnienia, wysokości roszczenia, podczas gdy kwestie te wynikały wprost z przekazanych dokumentów;

art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie nielogicznych, sprzecznych z materiałem dowodowym ustaleń, co skutkowało błędnym uznaniem, iż pozwany nigdy nie posiadał konta bankowego, podczas gdy z akt postępowania przygotowawczego PR 2 Ds. 196.2016 wynika, iż pozwany zawarł z (...) Bankiem S.A. z/s w W. umowę rachunku bankowego nr (...), a wobec tego środki powód przekazał na rachunek pozwanego, który wzbogacił się o kwotę przelanego kredytu;

art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie błędnych ustaleń faktycznych, w szczególności pominięcie, iż pozwany podpisał z (...) Bankiem S.A. umowę rachunku bankowego nr (...), a więc był on właścicielem rachunku bankowego, na który przelano kwotę kredytu, a co za tym idzie był bezpodstawnie wzbogacony, a okoliczność ta wynika z akt prokuratorskich (uznanych przez Sąd I instancji za dowód wiarygodny);

2. naruszenie przepisów prawa materialnego:

art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. poprzez faktyczne odwrócenie zasady rozkładu ciężaru dowodu skutkujące oddaleniem powództwa pomimo przedstawienia przez powoda szeregu dowodów na poparcie zasadności i wysokości dochodzonego roszczenia, przy braku przedstawienia jakichkolwiek dowodów na poparcie przez stronę pozwaną faktu, iż nigdy nie otrzymała kredytu przelanego na konto należące do pozwanego.

art. 405 k.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez jego niezastosowanie i wskazanie, iż przesłanką do uznania powództwa wytoczonego w trybie ww. przepisu jest wykazanie, że pozwany osobiście wykorzystał kwotę udzielonego kredytu, podczas gdy powyższe nie wynika z ustawy.

W oparciu o wskazane zarzuty powód wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda również kwoty 553,24 zł wraz z należnymi za opóźnienie odsetkami ustawowymi oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego za obie instancje, ewentualnie uchylenie wyroku w zaskarżonej części oraz przekazanie w tym zakresie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji wraz z pozostawieniem temu Sądowi rozstrzygnięcia o kosztach postępowania, w tym kosztach zastępstwa procesowego za obie instancje.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna i podlega oddaleniu.

Zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane w wyniku prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, które to ustalenia Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne, jak również w następstwie bezbłędnie zastosowanych przepisów prawa materialnego.

Dodatkowo Sąd Okręgowy ustalił, że umowa rachunku oszczędnościowo – rozliczeniowego nr (...), nie została zawarta przez J. S. (dowód: opinia biegłego Sądowego z zakresu klasycznych badań dokumentów k. 206).

Skarżący nie ma racji wskazując, iż Sąd Rejonowy naruszył art. 233 § 1 k.p.c., art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. Zgodnie z utrwaloną wykładnią kryteria oceny wiarygodności i mocy dowodów grupuje się następująco: poprawność logiczna, doświadczenie życiowe, inne źródła wiedzy, prawdopodobieństwo wersji. W apelacji skarżący nie wykazał jednak, aby z uchybieniem któregokolwiek z tych kryteriów doszło do oceny dowodów. W gruncie rzeczy zarzuty skarżącego ograniczyły się tutaj do wskazania innego alternatywnego stanu faktycznego mającego za podstawę własną ocenę dowodów, która jednak mija się z rzeczywistością. Taki sposób skonstruowania zarzutu naruszenia zasad swobodnej oceny dowodów nie może się ostać, jako że opiera się on wyłącznie na własnym przekonaniu skarżącego o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu. Innymi słowy skuteczne postawienie zarzutu nie może tylko polegać na kreowaniu odmiennych ustaleń faktycznych pozostających subiektywną oceną skarżącego. Natomiast skarżący może, posługując się wyłącznie argumentami jurydycznymi, wykazywać, że sąd naruszył ustanowione w tym przepisie zasady oceny wiarygodności i mocy dowodów w sposób mogący mieć istotny wpływ na wynik sprawy (por. wyroki SN z dnia 14 stycznia 2000 r., I CKN 1169/99, opubl. OSNC nr 7-8/2000 poz. 139, z dnia 10 kwietnia 2000 r., V CKN 17/00, opubl. OSNC Nr 10/2000 poz. 189, z dnia 29 września 2002 r., II CKN 817/00, niepubl. oraz z dnia 2 lutego 2003 r., I CKN 160/01, nie publ.). Ponadto podnieść należy, że jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo – skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (tak SN w wyroku z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00, opubl. baza prawna LEX Nr 56906). W utrwalonej linii orzeczniczej wielokrotnie przecież wskazywano, iż swobodna sędziowska ocena dowodów może być podważona jedynie wówczas, gdyby okazała się rażąco wadliwa lub oczywiście błędna. Wskazanym wyżej wymogom skarżący jednak nie sprostał, albowiem ograniczył się on jedynie do polemiki ze stanowiskiem Sądu I instancji, forsując uparcie korzystną dla siebie wersję wydarzeń. Wbrew stanowisku strony powodowej Sąd Rejonowy dokonał wszechstronnej i wyczerpującej analizy materiału dowodowego i wywiedzione przez niego konkluzje były trafne. Stan faktyczny opiera się na dowodach, których ocena odpowiada wszelkim wskazaniom z art. 233 § 1 k.p.c. Wszystkie przeprowadzone dowody zostały przez Sąd Rejonowy przywołane i omówione. Nie można też zarzucić, by Sąd I instancji na tle przeprowadzonych dowodów budował wnioski, które z nich nie wynikają. Z kolei zarzut nie wyprowadzenia wniosków konkurencyjnych, podanych przez skarżącego, że pozwany podpisał umowę rachunku bankowego z bankiem nie mieści się w zakresie przywołanej normy prawnej. Jednocześnie wskazać należy, że powód nie przedstawił żadnego wiarygodnego dowodu wskazującego, że pozwany taką umowę podpisał i na jego rzecz zostały przelane z banku środki.

Sąd Rejonowy nie naruszył art. 405 k.c. w zw. z art. 6 k.c, poprzez ich niezastosowanie.

Przepisy z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia nie znajdą zastosowania w przedmiotowej sprawie z następujących powodów. Po pierwsze powód dochodził należności powołując się na podstawę prawną – umowę kredytową, w oparciu o którą, jak twierdził przelał środki na rachunek bankowy a nie z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia. Sąd Rejonowy będąc związany zakresem poszukiwanej przez powoda ochrony prawnej, nie mógł zmienić podstawy faktycznej i prawnej dochodzonego żądania. Po drugie przepisy z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia znajdują zastosowanie jedynie w sytuacji, kiedy strona uzyskuje korzyść majątkową bez podstawy prawnej. Tymczasem w przedmiotowej sprawie powód wskazywał na uzyskanie korzyści majątkowej w wyniku istniejącego stosunku prawnego umowy kredytowej, a następnie umowy rachunku bankowego. Po trzecie powód nie udowodnił, że pozwany uzyskał korzyść majątkową.

W ocenie Sądu Okręgowego, stanowisko Sądu Rejonowego co do tego, że powództwo nie jest zasadne i nie zasługuje na uwzględnienie było jak najbardziej prawidłowe.

Mając na uwadze powyższe, apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu na podstawie przepisu art. 385 k.p.c.

W punkcie drugim wyroku Sąd Okręgowy nakazał zasądzić od powoda na rzecz pozwanego kwotę 2.214 zł (obejmującej podatek vat) tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu w postępowaniu apelacyjnym, których wysokość została ustalona odpowiednio do § 8 pkt 5 w zw. z § 16 ust. 1 pkt 1 i § 4 pkt. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 3 października 2016 r (Dz.U. z 2016 r, poz. 1716). Jest to wynagrodzenie równe 75% stawki minimalnej powiększone o stawkę VAT.

Mając na uwadze wynik sprawy, na podstawie art. 113 u. k. s. c. Sąd nakazał ściągnąć od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Łodzi kwotę 864,89 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.