Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 maja 2016 r.

Sąd Rejonowy Szczecin- Centrum w Szczecinie – Wydział III Cywilny

w składzie: Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Małgorzata Janik-Białek

Protokolant: sekretarz sądowy Agnieszka Weigt

po rozpoznaniu w dniu 13 maja 2016 r. w Szczecinie

sprawy z powództwa (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą we W.

przeciwko K. W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego K. W. na rzecz powoda (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą we W. kwotę 1.200 (jednego tysiąca dwustu) złotych i 67 (sześćdziesięciu siedmiu) groszy;

II.  zasądzoną w pkt. I wyroku kwotę rozkłada na 6 (sześć) miesięcznych rat, w tym 5 (pięć) rat w kwotach po 200 (dwieście) złotych i 1 (jedna) rata w kwocie 200 (dwieście) złotych i 67 (sześćdziesiąt siedem) gorszy płatnych do dnia 10-tego każdego miesiąca, poczynając od czerwca 2016 r. z odsetkami ustawowymi za opóźnienie - w razie opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat;

III.  zasądza od pozwanego K. W. na rzecz powoda (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą we W. kwotę 56 (pięćdziesięciu sześciu) złotych i 84 (osiemdziesięciu czterech) groszy tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Małgorzata Janik- Białek

UZASADNIENIE

w postępowaniu uproszczonym

W dniu 19 listopada 2014 roku (...) Bank (...) Spółka Akcyjna we W. wniosła do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym, którym żądała zasądzenia od K. W. kwoty 1055,50 złotych wraz z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego od kwoty 775,11 złotych dnia 27 września 2014 2015 roku i kosztami procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że K. W. nie wywiązał się z obowiązku spłaty karty kredytowej przyznanej mu na podstawie umowy o kartę i limit zawartej w dniu 26 listopada 2008 roku i z tego tytułu powstało zadłużenie w dochodzonej pozwem kwocie. Na kwotę tą składają się należności z następujących tytułów: należność główna w kwocie 775,11 złotych, odsetki za okres od dnia 26 listopada 2008 roku do dnia 26 września 2014 roku w kwocie 124,08 złotych oraz opłaty i prowizje w kwocie 156,31 złotych.

Postanowieniem z dnia 02 grudnia 2014 roku Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie, wobec stwierdzenia braku podstaw do wydania nakazu zapłaty, przekazał sprawę do rozpoznania tutejszemu Sądowi.

Postanowieniem z dnia 25 czerwca 2015 r. Sąd zawiesił postępowanie w sprawie na podstawie art. 177 § 1 pkt 6 kpc, które następnie zostało podjęte na wniosek strony powodowej postanowieniem z dnia 15 marca 2016 r.

W odpowiedzi na pozew złożonej dnia 12 kwietnia 2016 r. a także na rozprawie w dniu 13 maja 2016 roku K. W. uznał powództwo w całości i wniósł o rozłożenie zasądzonej kwoty na raty.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 26 listopada 2008 roku K. W. zawarł z (...) Bank (...) Spółką Akcyjną we W. (wówczas (...) BANK S.A.) umowę o przyznanie limitu kredytowego i o wydanie karty kredytowej C. V. nr (...), na podstawie której bank przyznał pozwanemu limit kredytowy w kwocie 1.000 złotych, a pozwany zobowiązał się spłacać limit w okresach miesięcznych, w wysokości i terminie wskazanym w wyciągu z rachunku generowanym dnia 26 każdego miesiąca i wysyłanym na wskazany przez pozwanego adres.

W przypadku braku spłaty lub opóźnień w płatności bank uprawniony był między innymi do:

a)  naliczenia odsetek od zadłużenia przeterminowanego w wysokości czterokrotności stopy kredyt lombardowego Narodowego Banku Polskiego,

b)  wypowiedzenia umowy z zachowaniem 30 – dniowego okresu wypowiedzenia , jeżeli nastąpiło opóźnienie w zapłacie minimum dwóch pełnych rat.

W przypadku wypowiedzenia umowy kredytobiorca zobowiązany jest do spłaty całości zadłużenia w terminie 30 dni od daty wypowiedzenia umowy. Po upływie okresu wypowiedzenia całość należności banku staje się zadłużeniem przeterminowanym.

K. W. wykorzystywał kartę i przyznany limit w celu dokonywania płatności za różnego rodzaju zakupy. Powstałego zadłużenia pozwany nie spłacił w całości. Był wzywany do zapłaty a od przeterminowanego zadłużenia były naliczane odsetki.

Niesporne, a nadto dowód:

- umowa o przyznanie limitu kredytowego i o wydanie i korzystanie z karty kredytowej C. V. k. 20-21,

- regulamin k. 32-33 v;

- lista operacji k. 22-31;

- tabela prowizji i opłat k. 36-37

Pismem z dnia 04 czerwca 2014 roku (...) Bank (...) Spółka Akcyjna we W. wypowiedziała umowę o limit kredytowy i kartę z zachowaniem 30 – dniowego terminu wypowiedzenia i wezwała K. W. do zapłaty zadłużenia z tytułu umowy z dnia 26 listopada 2008 roku, którego wysokość na dzień sporządzenia pisma wynosiła 1.051,81 złotych i obejmowało należności z następujących tytułów: kapitał w kwocie 814,98 złotych, odsetki od kapitału w kwocie 107,61 złotych, koszty i prowizje w kwocie 129,22 złotych.

Dowód:

- wypowiedzenie umowy k. 35,

- potwierdzenie odbioru wypowiedzenie umowy k. 38.

W dniu 26 września 2014 roku (...) Bank (...) Spółka Akcyjna we W. wystawiła wyciąg z ksiąg banku, w którym stwierdziła, że w księgach widnieje wymagalne zadłużenie K. W. z tytułu umowy o przyznanie limitu kredytowego V. C. z dnia 26 listopada 2008 roku, którego wysokość na dzień wystawienia wyciągu wynosi 1.055,50 złote, w tym kapitał w kwocie 775,11 złotych oraz dalsze odsetki od zadłużenia przeterminowanego obliczone od kwoty 775,11 zł naliczane wg. zmiennej stopy odsetek maksymalnych.

Dowód:

- wyciąg z ksiąg banku k. 34.

K. W. prowadzi wspólne gospodarstwo domowe z małżonką i dwójką dzieci w wieku 10 oraz 8 lat. Obecnie pracuje na podstawie umowy zlecenia w charakterze pracownika ochrony- konwojenta i z tego tytułu otrzymuje wynagrodzenie w kwocie 2.000 złotych netto. Małżonka pozwanego pracuje w sklepie za wynagrodzeniem w kwocie 1.200 zł. Pozwany wraz z rodziną zamieszkuje w mieszkaniu stanowiącym własność jego brata i reguluje wszystkie opłaty związane z utrzymaniem lokalu. Czynsz wynosi 600 zł miesięcznie, opłaty za gaz i ogrzewanie gazowe wynosi po ok. 150 zł miesięcznie wraz z wyrównaniem za ubiegły rok. Za prąd pozwany reguluje opłaty w kwotach po ok. 200 zł miesięcznie. Pozwany wraz z małżonką ponoszą koszty utrzymania siebie i dzieci, koszty zajęć dodatkowych dzieci takich jak nauka języka angielskiego dla córki, wycieczki szkolne syna. Posiadane oszczędności pozwany zainwestował w instalację ogrzewania gazowego, zapożyczył się również u rodziny na kwotę ok. 10.000 zł, którą spłaca w kwotach po około 100-150 zł miesięcznie. W maju 2016 r. pozwany ma zwiększone wydatki związane z Komunią Świętą syna. Zadłużenie wobec (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej we W. K. W. będzie mógł spłacać w ratach po 200 zł miesięcznie biorąc dodatkowe służby.

Dowód:

- zeznania pozwanego K. W. w charakterze strony k. 84-85.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione.

Przedmiotowe roszczenie powódka wywodzi z umowy o przyznanie limitu kredytowego oraz o wydanie i korzystanie z karty C. V. , na podstawie której bank przyznał pozwamu limit kredytowy w kwocie 1.000 złotych, który pozwany zobowiązał się spłacać w okresach miesięcznych, w wysokości i terminie wskazanym w wyciągu z rachunku generowanym dnia 26 każdego miesiąca i wysyłanym na wskazany przez pozwanego adres.

Postanowienia zawartej między stronami umowy oraz regulamin przyznawania i korzystania z limitu kredytowego jednoznacznie świadczą o tym, że zasadniczym przedmiotem umowy stron było udzielenie przez powoda pozwanemu kredytu odnawialnego w formie limitu kredytowego. Przepis art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo Bankowe (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 roku, poz. 128 ze zmianami ) stanowi, że przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Stan faktyczny niniejszej sprawy był co do zasady niesporny – pozwany uznał roszczenie pozwu tak co do zasady jak i wysokości. Ustalenia faktyczne natomiast co do sytuacji rodzinnej i materialnej pozwanego Sąd oparł na zeznaniach pozwanego w charakterze strony, które to zeznania – wobec braku dowodów przeciwnych – uznał za w pełni wiarygodne.

Uznanie powództwa jest aktem dyspozycyjności materialnej pozwanego, który za zasadne uznaje zarówno roszczenie powoda, jak i przyznaje uzasadniające je przytoczone przez powoda okoliczności faktyczne, a w konsekwencji godzi się na wydanie wyroku uwzględniającego żądanie pozwu ( zob. wyrok SN z dnia 14 września 1983 r., III CRN 188/83, OSNC 1984, nr 4, poz. 60). Sąd jest związany uznaniem, jednakże obowiązany jest dokonać oceny, czy czynność ta nie jest sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. Uznanie przez pozwanego faktu zawarcia z poprzednikiem prawnym powoda umowy o przyznanie limitu kredytowego oraz o wydanie i korzystanie z karty V. oraz wysokości zadłużenia powstałego na skutek niewywiązania się z tej umowy nie budzą uzasadnionych wątpliwości w świetle treści załączonych do pozwu dokumentów w postaci umowy z dnia 26 listopada 2008 roku, regulaminu, zestawienia operacji, wykazu opłat i prowizji oraz wypowiedzenia umowy i wyciągu z ksiąg bankowych. Analizując zapisy zawartej przez strony umowy Sąd nie stwierdził przesłanek do uznania ich w jakimkolwiek zakresie za nieważne. Treść umowy i regulaminu jednoznacznie określa obowiązek zwrotu kwoty udzielonego w limicie kredytu oraz sposób – co do zasady – naliczenia odsetek, opłat i kosztów. Wysokość żądanej kwoty została wskazana w wyciągu z ksiąg bankowych i wyliczeniu należności głównej, odsetek oraz kosztów opłat i prowizji a z uwagi na stanowisko procesowe strony pozwanej brak było podstaw do uznania tego wyliczenia za nieprawidłowe. Brak zatem podstaw do uznania, że dokonane przez pozwanego uznanie powództwa jest sprzeczne z prawem, zasadami współżycia społecznego, czy też zmierza do obejścia prawa.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał powództwo za uzasadnione w całości.

Okoliczności sprawy przemawiają natomiast za rozłożeniem zasądzonego świadczenia na raty, zgodnie z treścią przepisu art. 320 k.p.c., który stanowi, że w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie, a w sprawach o wydanie nieruchomości lub o opróżnienie pomieszczenia - wyznaczyć odpowiedni termin do spełnienia tego świadczenia. W judykaturze wyrażono pogląd, że takie szczególne wypadki zachodzą jeżeli ze względu na stan majątkowy, rodzinny czy zdrowotny, niezwłoczne lub jednorazowe spełnienie zasądzonego świadczenia byłoby dla zobowiązanego niemożliwe lub bardzo utrudnione bądź narażałoby dłużnika lub jego bliskich na niepowetowaną szkodę. Ochrona natomiast jaką zapewnia pozwanemu instytucja rozłożenia świadczenia na raty nie może być stawiana ponad ochronę wierzyciela w procesie cywilnym i wymaga uwzględnienia wszelkich okoliczności sprawy, w tym uzasadnionego interesu podmiotu inicjującego proces.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy w wskazać należy, że pozwany wraz z żoną i dwójką dzieci utrzymuje się z wynagrodzenia za pracę świadczonego na podstawie umowy zlecenia w kwocie 2.000 złotych netto miesięcznie oraz dochodu żony w kwocie 1.200 zł miesięcznie. Pozwany nie posiada żadnego majątku, który mógłby spieniężyć w celu zaspokojenia roszczeń powódki – mieszka z rodziną w lokalu stanowiącym własność jego brata. Pozwany nie kwestionował zasadności żądania pozwu i zeznał, że będzie w stanie spłacać zadłużenie w kwotach po 200 złotych miesięcznie. W aktualnej sytuacji pozwany ma możliwości podjęcia dodatkowych służb, co umożliwi mu uzyskanie środków finansowych na zaspokojenie roszczeń powódki. Taką deklarację pozwanego należy uznać za wystarczającą do przyjęcia, że pozwany nie lekceważy zobowiązania wobec powódki i należycie wykorzystuje możliwości uzyskania środków w celu spłaty zadłużenia. Pozwany ma na utrzymaniu dwoje małoletnich dzieci, których potrzeby, zarówno w sferze materialnej jak i duchowej- rozwoju umysłowego, nauki, rozwijania zainteresowań obwiązany jest zaspokajać. Zatem spłata zasądzonej kwoty jednorazowo jest niemożliwa bez uszczerbku dla koniecznego utrzymania rodziny pozwanego, zwłaszcza małoletnich dzieci, a jej egzekucja byłaby niewątpliwie nadmiernie dotkliwa. Pozwany aktualnie posiada zatrudnienie i liczy na otrzymanie umowy o pracę na czas nieokreślony, zaspokaja swoje inne zobowiązania związane z utrzymaniem mieszkania i deklaruje podjęcie dodatkowych służb w celu zyskania dodatkowych środków finansowych, co pozwoli mu na regularną spłatę zobowiązania wobec powódki. Uzasadnia to przekonanie, że pozwany będzie systematycznie spłacać zadłużenie, a oczekiwanie na jego spłatę w pełnej wysokości przez okres 6 miesięcy w ratach po 200 zł nie może być poczytane za naruszające uprawnienia wierzyciela.

Mając powyższe na uwadze, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda żądaną pozwem kwotę 1055,50 złotych powiększoną o należne powodowi odsetki maksymalne liczone od kwoty kapitały tj. od kwoty 775,11 zł za okres od 27 września 2014 r. do dnia wyrokowania tj. o kwotę 145,17 zł, czyli łącznie kwotę 1.200,67 zł – stosownie do stanowiska wyrażonego przez Sąd Najwyższy w uchwale 7 sędziów z dnia 22 września 1970 roku ( II PZP 11/07), zgodnie z którym rozkładając z mocy art. 320 k.p.c. zasądzone świadczenia pieniężne na raty, sąd nie może - na podstawie tego przepisu - odmówić przyznania wierzycielowi żądanych odsetek za okres do dnia wydania wyroku zasądzającego świadczenie.

Zasądzona należność została w pkt. II wyroku rozłożona na 6 miesięcznych rat, w tym 5 rat w kwotach po 200 złotych i 1 rata w kwocie 200,67 złotych, płatnych do dnia 10–tego każdego miesiąca, poczynając od czerwca 2016 roku z odsetkami ustawowymi za opóźnienie – w razie opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat. Orzeczenie o odsetkach za opóźnienie w płatności którejkolwiek z rat znajduje oparcie w treści przepisu art. 481 par. 1 i 2 k.c., który stanowi, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 2 k.p.c. Przepis art. 98 § 1 k.p.c. stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na koszty te, zgodnie z treścią art. 98 § 2 k.p.c. składa się opłata od pozwu w kwocie 30 złotych, wydatki na poczet notarialnego uwierzytelnienia pełnomocnictw procesowych w kwocie 2 x 4,92 zł złotych oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych. Sąd uznał za niezasadny i niecelowy wydatek w kwocie 24,60 złotych za notarialne uwierzytelnienie odpisu z KRS powoda, albowiem stosownie do treści art. art. 4 ust. 4aa ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym pobrane samodzielnie wydruki komputerowe aktualnych informacji o podmiotach wpisanych do Rejestru mają moc zrównaną z mocą dokumentów wydawanych przez Centralną Informację, o których mowa w ust. 3, jeżeli posiadają cechy umożliwiające ich weryfikację z danymi zawartymi w Rejestrze. Przedłożenie zatem spełniającego ww. wymogi wydruku byłoby wystarczające dla wykazania należytego umocowania pełnomocnika powoda w niniejszym postępowaniu a nie generowałoby niepotrzebnych dodatkowych kosztów.

Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w sentencji.

SSR Małgorzata Janik-Białek

ZARZĄDZENIE

1.  Odnotować sporządzenie uzasadnienia.

2.  Odpis wyroku wraz z odpisem uzasadnienia doręczyć:

- pełnomocnikowi strony powodowej zgodnie z wnioskiem z dnia 19 maja 2016 r.

3.  Akta przedłożyć z apelacją lub za 21 dni od dnia doręczenia.

SSR Małgorzata Janik-Białek

S., dnia 30 maja 2016 r.