Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 września 2015 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie III Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 22 września 2015 r. w Szczecinie

sprawy

z powództwa (...) Bank (...) S. A. z siedzibą we W.

przeciwko M. T.

o zapłatę

1.  oddala powództwo w całości;

2.  zasądza od powoda (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą we W. na rzecz pozwanego M. T. kwotę 257 zł (dwieście pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sędzia Małgorzata Milko

Sygn. akt: III C 314/15 upr.

UZASADNIENIE

w postępowaniu uproszczonym

Pozwem z dnia 28 marca 2014 roku powód (...) Bank (...) Spółka Akcyjna we W. wniósł do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym, którym żądał zasądzenia od M. T. kwoty 1 279,33 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego od dnia 1 marca 2014 roku i kosztami procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że M. T. nie wywiązał się z zawartej w dniu 17 października 2009 roku umowy kredytu i z tego tytułu powstało zadłużenie w dochodzonej pozwem kwocie.

W dniu 11 kwietnia 2014 roku Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie wydał nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, zgodnie z treścią żądania pozwu (ówczesna sygn. akt VI Nc – e (...)).

M. T. zaskarżył nakaz zapłaty sprzeciwem, skutkiem czego postanowieniem z dnia 11 lutego 2015 roku Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie, kierując się dyspozycją przepisu art. 505 ³⁶ § 1 k.p.c., stwierdził utratę mocy nakazu zapłaty w całości i przekazał sprawę do rozpoznania tutejszemu Sądowi jako właściwemu do jej rozpoznania według przepisów o właściwości miejscowej ogólnej.

W odpowiedzi na pozew złożony w postępowaniu uproszczonym M. T. zaprzeczył zasadności żądania pozwu tak co do zasady jak i wysokości, a nadto podniósł zarzut przedawnienia roszczenia.

W dniu 17 marca 2014 roku (...) Bank (...) Spółka Akcyjna we W.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22 września 2005 roku M. T. zawarł z (...) Bankiem Spółką Akcyjną we W. umowę o przyznanie limitu kredytowego i wydanie karty kredytowej VISA C., na podstawie której bank zobowiązał się do wydania pozwanemu karty kredytowej VISA C. uprawniającej go do korzystania z limitu w wysokości 1 000 zł oraz obsługi i rozliczania operacji dokonanych przy użyciu karty kredytowej, a pozwany – do zapłaty zobowiązań wynikających z wykonanych operacji wraz z należnymi opłatami i prowizjami związanymi z umową.

Bank uprawniony był do pobierania odsetek od wykorzystanego limitu kredytowego oraz opłat i prowizji za korzystanie z karty w wysokości określonej w Tabeli Opłat i Prowizji.

Odsetki za transakcje bezgotówkowe i gotówkowe naliczane są od kwoty transakcji w trybie dziennym, począwszy od daty zaksięgowania transakcji na rachunku karty do dnia spłaty zadłużenia.

Bank generuje, a następnie udostępnia raz w miesiącu w terminie określonym w umowie, zgodnie z dyspozycją posiadacza rachunku karty dotyczącą sposobu udostępniania, wyciąg z rachunku karty zawierający między innymi zestawienie transakcji gotówkowych i bezgotówkowych za dany okres rozliczeniowy.

Posiadacz rachunku karty zobowiązany jest do wpłacenia na rachunek karty kwoty wymaganej spłaty minimalnej w terminie wskazanym na wyciągu.

Dowód:

- umowa o kartę kredytową z dnia 22.09.2004r. k. 54,

- Regulamin wydawania i użytkowania kart kredytowanych VISA C. L. Banku k. 32 – 41,

- Tabela Opłat i prowizji dla limitu kredytowego VISA C. L. Banku k. 43 – 45.

W dniu 30 kwietnia 2013 roku (...) Bank (...) Spółka Akcyjna we W. wystawiła wyciąg z ksiąg Banku, w którym stwierdziła, że w księgach widnieje wymagalne zadłużenie M. T. z tytułu umowy z dnia 22 września 2004 roku przyznanie limitu kredytowego i wydanie karty kredytowej VISA C., którego wysokość na dzień wystawienia wyciągu wynosi 1 066,20 zł i obejmuje:

- należność główną w kwocie 611,86 zł,

- odsetki za okres od dnia 22 września 2004 roku do dnia wystawienia wyciągu w kwocie 429,17 zł,

- opłaty i prowizje w kwocie 25,17 zł.

Dowód:

- zestawienie transakcji na rachunku k. 19 – 31,

- wyciąg z ksiąg banku z dnia 30.04.2013r. k. 42,

(...) Bank (...) Spółka Akcyjna we W. przeciwko M. T. o zapłatę kwoty 1 066,20 zł wpłynął do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie w dniu 13 maja 2013 roku.

Niesporne.

Sąd zważył, co następuje:

W pierwszym rzędzie wskazać należy, że zgodnie z treścią przepisu art. 316 § 1 k.p.c. sąd wydaje wyrok po zamknięciu rozprawy, biorąc za podstawę stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy. Pismo powoda z dnia 17 marca 2014 roku wprawdzie zostało nadane na poczcie przed dniem zamknięcia rozprawy, jednakże faktycznie wpłynęło do Sądu już po zamknięciu rozprawy i wydaniu wyroku. Dlatego też zawarte w jego treści oświadczenie o cofnięciu pozwu i wniosek o odstąpienie od obciążania kosztami procesu nie mogły stanowić podstawy orzeczenia w sprawie.

Powództwo okazało się nieuzasadnione.

Powód, jak wynika z treści uzasadnienia żądania pozwu, wywodzi roszczenie z umowy o przyznanie limitu kredytowego i wydanie karty kredytowej VISA C. z dnia 22 września 2004 roku, na podstawie której powód oddał pozwanemu do dyspozycji określony limit kredytowy, a pozwany zobowiązał się do spłaty wykorzystanego limitu zgodnie z treścią wyciągów transakcji z rachunku karty kredytowej.

Zgodnie z treścią przepisu art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 12 września 2012 roku o elektronicznych instrumentach finansowych (tekst jednolity z 2012 roku, poz. 1232) przez umowę o kartę płatniczą wydawca karty płatniczej zobowiązuje się wobec posiadacza karty płatniczej do rozliczania operacji dokonanych przy użyciu karty płatniczej, a posiadacz zobowiązuje się do zapłaty kwot operacji wraz z należnymi wydawcy kwotami opłat i prowizji lub do spłaty swoich zobowiązań na rachunek wskazany przez wydawcę.

W pierwszej kolejności rozważenia wymagała zasadność podniesionego przez pozwanego w odpowiedzi na pozew złożony w postępowaniu uproszczonym zarzutu przedawnienia roszczenia. Uznanie bowiem tego zarzutu za zasadny skutkowałoby już z tego powodu oddaleniem powództwa, gdyż roszczenie przedawnione – wobec skorzystania przez pozwaną z uprawnienia do uchylenia się od jego zaspokojenia – nie może być skutecznie dochodzone. (por. uchwałę Sądu Najwyższego z 10 listopada 1995 r., III CZP 156/95, OSNC 3/96, poz. 31).

Zgodnie z treścią przepisu art. 117 § 1 i 2 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. o upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne.

Przepis art. 118 k.c. stanowi natomiast, że jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata.

Zważywszy, że do oceny stosunku prawnego winny być stosowane przepisy obowiązujące w dacie jego nawiązania, zastosowanie znajdzie przepis art. 6 cytowanej ustawy o elektronicznych instrumentach finansowych, zgodnie z treścią którego roszczenia z tytułu umowy o elektroniczny instrument płatniczy przedawniają się z upływem 2 lat, przy czym jeżeli posiadacz karty kredytowej zaprzestał wpłacania minimalnej kwoty zadłużenia podawanej każdorazowo w doręczanych mu wyciągach bankowych, bieg dwuletniego terminu przedawnienia roszczenia o zapłatę tych kwot rozpoczyna się z upływem dnia wskazanego w wyciągu jako termin zapłaty kwoty minimalnej, nie zaś dopiero po wyczerpaniu limitu kredytu, ustalonego w umowie ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 2008 r., I CSK 243/08, OSNC 2010/1/16).

Z uwagi na to, że pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia, na powodzie – zgodnie z ogólną zasadą rozkładu ciężaru dowodu wyrażoną w art. 6 k.c. – spoczywał obowiązek wykazania, że pozwany nie wywiązał się z terminowego regulowania należności wynikających z umowy o przyznanie limitu kredytowego i wydanie karty kredytowej VISA C. z dnia 22 września 2004 roku, a nadto wysokość żądanych kwot z tego tytułu, jak również w jakiej dacie roszczenie wynikłe z przedmiotowej umowy stało się wymagalne. Należy w tym miejscu podkreślić, iż obowiązek przedstawienia dowodów, zgodnie z przepisem art. 3 k.p.c. spoczywa na stronach, zaś ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne ( art. 6 k.c.). Nie wymagają jednak dowodu – stosownie do przepisu art. 229 k.p.c. – fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości co do swej zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy. Nadto zgodnie z zasadą kontradyktoryjności, rządzącą procesem cywilnym, rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). To strona powodowa, która domaga się zapłaty pewnej należności na drodze sądowej, winna co do zasady wykazać, iż należność ta – oznaczona co do wysokości, tytułu i daty płatności – nie została przez jej przeciwnika procesowego uiszczona.

Z treści złożonych przez powoda dokumentów wynika co – w ramach łączącej strony umowy - było przedmiotem zobowiązania stron, a także, że roszczenie wobec pozwanego stało się wymagalne w dniu 22 września 2004 roku. Roszczenie z tego tytułu uległo zatem w dniu 22 września 2006 roku. Wniesienie pozwu do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie w dniu 13 maja 2013 roku nie mogło zatem wywołać skutku w postaci przerwania biegu terminu przedawnienia. Powód nie wykazał aby w okresie do dnia 22 września 2006 roku podjął inne czynności, które zgodnie z treścią przepisu art. 123 k.c., skutkowałyby przerwaniem biegu terminu przedawnienia.

Materialnoprawnym skutkiem podniesienia zarzutu przedawnienia, jest możność odmowy spełnienia świadczenia przez dłużnika. Przedawnione roszczenie nie wygasa, lecz przekształca się w roszczenie naturalne, co oznacza w tym wypadku pozbawienie tego roszczenia ochrony sądowej. Skutek ten następuje z chwilą skutecznego (następującego po upływie terminu przedawnienia) podniesienia zarzutu przedawnienia, nie zaś z upływem samego terminu przedawnienia.

Mając powyższe na uwadze, powództwo należało oddalić.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. Przepis art. 98 § 1 k.p.c. stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na koszty te, zgodnie z treścią art. 98 § 3 k.p.c. składa się wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego, którego wysokość ustalono na podstawie § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jednolity z 2013 roku poz. 490) na kwotę 180 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa procesowego w kwocie 17 zł.

ZARZĄDZENIE

1.  Odnotować w kontrolce uzasadnień.

2.  Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda.

3.  Doręczyć pełnomocnikowi pozwanego odpis pisma pełnomocnika powódki z dnia 17 marca 2014 roku i wezwać go do podania, czy wyraża zgodę na cofnięcie pozwu bez zrzeczenia się roszczenia, w terminie tygodniowym, pod rygorem przyjęcia, że zgodę wyraża.

4.  Wykonać zarządzenie w terminie 14 dni.

5.  Akta przedłożyć za 21 dni od doręczenia lub Przewodniczącej Wydziału z apelacją.

Sędzia Małgorzata Milko