Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV Ka 949/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 listopada 2018 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Włodzimierz Hilla - sprawozdawca

Protokolant st. sekr. sądowy Aleksandra Deja - Lis

przy udziale ----------------------

po rozpoznaniu dnia 21 listopada 2018 r.

sprawy S. S. c. N. i V. ur. (...) T.

obwinionej z art. 120 ust. 2 Ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionej

od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

z dnia 10 lipca 2018 r. sygn. akt XIV W 4262/17

1. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że obniża wysokość wymierzonej obwinionej grzywny do kwoty 1000 (tysiąca) złotych;

2. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części;

3. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. G. M. - Kancelaria Adwokacka w B. kwotę 516,60 (pięćset szesnaście 60/100) złotych brutto tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej obwinionej z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

4. zwalnia obwinioną od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt: IV Ka 949/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z 10 lipca 2018 roku (sygn. akt XIV W 4262/17) S. S. została uznana za winną popełnienia czynu określonego w art. 120 ust. 2 ustawy o promocji i instytucjach rynku pracy, opisanego w części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku i na podstawie cyt. przepisu ustawy, wymierzono jej karę 3.000 zł grzywny, rozstrzygając przy tym o kosztach postępowania w sprawie.

Powyższy wyrok został zaskarżony w trybie apelacji przez obrońcę obwinionej , który, powołując się na podstawy odwoławcze określone w art. 438 pkt. 1 i 3 k.p.k., pod adresem zaskarżonego orzeczenia podniósł zarzuty:

- błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mających wpływ na jego treść, poprzez niezasadne uznanie, że zachowanie obwinionej wyczerpujące znamiona stypizowane w treści art. 120 ust. 2 cyt. ustawy było przez nią zawinione, podczas gdy z ujawnionych okoliczności wynika, że obwiniona dołożyła wszelkich starań o podjęcie legalnej pracy;

- obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 120 ust. 2 cyt. ustawy poprzez przyjęcie, że wykroczenie tamże stypizowane zagrożone jest karą grzywny nie niższą niż 3.000 zł, w wyniku czego orzeczono wobec wymienionej grzywnę w tej wysokości.

W konkluzji apelujący wniósł o uniewinnienie obwinionej, względnie o odstąpienie od wymierzenia kary, bądź o znaczne obniżenie kary grzywny.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Niniejsza apelacja jawiła się jako zasadna w zakresie, w jakim podniesiono w niej zarzut implikujący rozstrzygnięcie reformatoryjne w przedmiocie wysokości kary grzywny.

Nie ma natomiast racji apelujący, kiedy podnosi zarzuty oraz okoliczności dotyczące dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych. Z powodów bowiem szczegółowo wskazanych z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku, w sposób oczywisty obwiniona nie tylko że nie „dołożyła wszelkich starań o podjęcie legalnej pracy”, ale w ustalonych okolicznościach, mając zezwolenie na podjęcie innego zatrudnienia, nie uczyniła nic, aby zalegalizować owo zatrudnienie w firmie „(...)” sp. z o.o., wykonywane w okresie od 1 sierpnia do 18 sierpnia 2018 r. W konsekwencji, wina obwinionej w tym zakresie nie budzi jakiejkolwiek wątpliwości.

Rację ma natomiast skarżący kiedy podnosi, że minimalne ustawowe zagrożenie za przedmiotowy czyn wynosi 1.000 zł.

Taką też karę wymierzono obwinionej w postępowaniu odwoławczym. Obwiniona miała zezwolenie na zatrudnienie na terenie RP. Niechybnie nie powinna była natomiast podejmować przedmiotowego zatrudnienia w firmie „(...)” do czasu uzyskania stosownego zezwolenia wydanego przez agencję zatrudnienia. Jednakowoż, formalność ta dopełniła się po 17 sierpnia 2016 r., wobec czego okres zatrudnienia wymienionej bez formalnego zezwolenia na zatrudnienie we wspomnianej spółce był relatywnie krótki.

Uwzględniając zatem wszystkie okoliczności przedmiotowe oraz podmiotowe zarzucanego obwinionej czynu, a więc także stopień zawinienia oraz stopień społecznej szkodliwości tegoż czynu, uznać należało, że wymierzenie jej za ów czyn kary w granicach minimalnego ustawowego zagrożenia, a więc w wysokości 1.000 zł, spełni wszystkie cele kary, jakie zakreślone są dlań ustawą.

Rozstrzygnięcie odnoszenie kosztów postępowania ma swe oparcie w treści przepisów art. 119 k.p.w. w zw. z art. 624 §1 k.p.k., uwzględniając aktualną sytuację życiową i materialną obwinionej, która jest we wstępnym okresie jej stabilizacji życiowej i finansowej podczas pobytu na terenie RP.

IV Ka 949/18

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE