Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 września 2018 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący SSO Katarzyna Powalska

Protokolant sekretarz sądowy Elwira Kosieniak

po rozpoznaniu w dniu 5 września 2018 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa R. M.

przeciwko B. L.

o roszczenie z umowy o dzieło

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Zduńskiej Woli

z dnia 20 czerwca 2017 roku, sygnatura akt I C 337/17 upr

oddala apelację.

Sygn. akt I Ca 299/18

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 05 września 2018 r. w sprawie I C 337/17 upr Sąd Rejonowy w Zduńskiej Woli oddalił powództwo R. M. przeciwko B. L..

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda R. M. nie zasługuje na uwzględnienie.

Niniejsza sprawa była rozpoznawana w postępowaniu uproszczonym. Wobec tego - zgodnie z art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. - skoro Sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku zawiera jedynie wyjaśnienie jego podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa.

Trzeba mieć także na uwadze, że w postępowaniu uproszczonym apelacja ma charakter ograniczony, a celem postępowania apelacyjnego nie jest ponowne rozpoznanie sprawy, ale wyłącznie kontrola wyroku wydanego przez Sąd I instancji w ramach zarzutów podniesionych przez skarżącego. Innymi słowy, apelacja ograniczona wiąże Sąd Odwoławczy, a zakres jego kompetencji kontrolnych jest zredukowany do tego, co zarzuci w apelacji skarżący. Wprowadzając apelację ograniczoną, ustawodawca jednocześnie określa zarzuty, jakimi może posługiwać się jej autor i zakazuje przytaczania dalszych zarzutów po upływie terminu do wniesienia apelacji – co w polskim porządku prawnym wynika z art. 505 ⁹ § 1 ¹ i 2 k.p.c. (tak też Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały składu 7 sędziów z dnia 31 stycznia 2008 roku, sygn. III CZP 49/07, publ. OSNC Nr 6 z 2008 r., poz. 55; tak również M. M. w: „Apelacja w postępowaniu cywilnym. Komentarz. Orzecznictwo”, W. 2013, s. 305 – 306). Tym samym w ramach niniejszego uzasadnienia poprzestać należy jedynie na odniesieniu się do zarzutów apelacji, bez dokonywania analizy zgodności zaskarżonego rozstrzygnięcia z prawem w pozostałym zakresie.

Sąd Okręgowy podziela ocenę prawną ustalonego stanu faktycznego dokonaną przez Sąd Rejonowy w Zduńskiej Woli.

W pierwszej kolejności podnieść należy, iż Sąd Rejonowy nie dopuścił się naruszenia przepisów prawa materialnego stwierdzając, iż w niniejszej sprawie doszło do przedawnienia wierzytelności przysługującego powodowi od pozwanej. Termin przedawnienia roszczenia wynikającego z prowadzonej przez powoda działalności gospodarczej, a związanego z zawartą klauzulą kary umownej rozpoczął najpóźniej swój bieg w dniu 17 sierpnia 2012 r., tj. dacie w której wierzyciel był uprawniony do żądania zaspokojenia wierzytelności wynikającej z zastrzeżonej klauzuli i zakończył w dniu 18 sierpnia 2015 r. Absolutnie nie ma racji skarżący dowodząc, iż termin przedawnienia rozpoczął swój bieg od 2014 r. tzn. od daty doręczenia pozwanej wezwania do zapłaty. Umowa łącząca strony obowiązywała bowiem w okresie dwóch miesięcy licząc od dnia jej podpisania tj. od dnia 16 czerwca 2012 r. do dnia 16 sierpnia 2012 r. Z powyższego w sposób oczywisty wynika, że roszczenie o zapłatę kary umownej przysługujące powodowi stało się wymagalne najpóźniej nazajutrz po dniu zakończenia umowy, co sprawia że w dacie 30 marca 2016 r. tj. w dniu wytoczenia przez R. M. powództwa niniejsze roszczenie było przedawnione.

Wprawdzie ustawodawca znowelizował przepisy dotyczące terminów przedawnienia mocą ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. – o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw ( Dz. U. z dnia 8 czerwca 2018 r. ) , a treść art. 5 ust. 1 cytowanego unormowania stanowi, iż do roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych stosuje się od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy przepisy ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, to należy mieć na względzie, że dochodzone roszczenie w chwili wejścia w życie nowelizacji było już przedawnione, a poza tym termin przedawnienia roszczenia jako trzyletni nie uległ zmianie.

W ocenie Sądu Odwoławczego w świetle stwierdzenia przez Sąd I instancji istnienia ujemnej przesłanki procesowej w postaci upływu terminu przedawnienia roszczenia nie mają dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy żadnego znaczenia podniesione przez powoda zarzuty dotyczące tego, iż zawierając umowę pozwana nie podawała swego stanu zdrowia oraz że pozwana nie przekazała powodowi informacji o swojej chorobie i nie wykazała dlaczego we wskazanym terminie nie wykonywała umowy.

W przekonaniu Sądu Okręgowego Sąd I instancji nie uchybił przepisom prawa procesowego poprzez brak pouczeń powoda co do jego uprawnień procesowych. Zgodnie ze stanowiskiem judykatury sam fakt występowania strony bez profesjonalnego pełnomocnika nie uzasadnia domniemania istnienia potrzeby udzielenia jej pouczeń. Natomiast potrzebę taką uzasadnia przejawiająca się w postępowaniu nieporadność strony (wyrok Sądu Najwyższego z 14 lutego 2007 r., II CSK 436/2006, LexisNexis nr 2423355). Samo natomiast udzielenie pouczenia ma zapobiec nierówności między podmiotami postępowania, nie może natomiast naruszać bezstronności sądu (zob. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 2011 r., I UK 293/10, niepubl.).

Artykuł 5 k.p.c., którego naruszanie zarzuca Sądowi Rejonowemu apelujący, nie nakłada na sąd powinności szczegółowego instruowania strony występującej w sprawie bez profesjonalnego pełnomocnika co do wszelkich możliwych jej zachowań, lecz tylko może udzielić pouczeń co do czynności procesowych z punktu widzenia prawidłowego przebiegu postępowania i gwarancji prawa strony do obrony (wyr. SN z 13.7.2000 r., II UKN 639/99, L.).Należy zauważyć, że powód otrzymał stosowne pouczenie wraz z zawiadomieniem o wyznaczeniu rozprawy (zarządzenie k. 89), które odebrał w dniu 27 lutego 2017 r. Ocena, czy zachodzi uzasadniona potrzeba udzielenia stronom niezbędnych pouczeń, pozostawiona została dyskrecjonalnej władzy sędziego. Dotyczy to zarówno samej zasady (potrzeby pouczenia), jak i zakresu tego pouczenia. Zauważyć należy, iż pozwany w niniejszej sprawie nie był szczególnie nieporadny, wykazywał aktywność procesową, skutecznie sformułował środek zaskarżenia. Nadto niniejsza sprawa zresztą nie należała do szczególnie skomplikowanych, ani pod względem faktycznym ani też prawnym. W świetle powyższego, w ocenie Sądu Okręgowego w niniejszej sprawie, nie ma zatem uzasadnienia zarzut R. M. pozbawienia go możności dochodzenia swoich praw w niniejszym postępowaniu.

Mając wszystko powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako nieuzasadnioną.