Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 listopada 2018 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2018 r. w Giżycku

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego - (...) W.

przeciwko J. Ż.

o zapłatę

1.  Zasądza od pozwanego J. Ż. na rzecz powoda (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego - (...) w W. kwotę 253,87 zł ( dwieście pięćdziesiąt trzy 87/100 złotych ) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 35,52 zł od dnia 19.09.2016r do dnia zapłaty, od kwoty 99,99 zł od dnia 19.10.2016r do dnia zapłaty, od kwoty 99,99 zł od dnia 19.11.2016r do dnia zapłaty, od kwoty 28,40 zł od dnia 17.08.2018r do dnia zapłaty oraz kwotę 79,25 zł ( siedemdziesiąt dziewięć 25/100 złotych ) tytułem zwrotu kosztów procesu.

2.  Oddala powództwo w pozostałym zakresie.

3.  Wyrokowi nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

SSR Alina Kowalewska

Sygn. akt I C 1249/18 upr.

UZASADNIENIE

Powód (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty – (...) w W. wniósł przeciwko pozwanemu J. Ż. w elektronicznym postępowaniu upominawczym pozew o zapłatę kwoty 999,15 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem zadłużenia wynikającego z łączącej pozwanego z pierwotnym wierzycielem umowy w przedmiocie świadczenia usług telekomunikacyjnych. Pełnomocnik powoda podnosił, że na kwotę dochodzoną pozwem składają nieuiszczone opłaty abonamentowe, naliczone kary umowne oraz odsetki.

Postanowieniem z dnia 12 września 2018 r. wydanym w sprawie VI Nc-e (...) Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie przekazał sprawę do Sądu Rejonowego w Giżycku wobec stwierdzenia braku podstaw do wydania nakazu zapłaty.

Pozwany J. Ż. pomimo skutecznego doręczenia odpisu pozwu i zawiadomienia o terminie rozprawy, nie stawił się, nie złożył żadnych wyjaśnień, ani nie zażądał przeprowadzenia rozprawy w swojej nieobecności.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 19 lipca 2011 r. pozwany J. Ż. zawarł z (...) S.A. z siedzibą w W. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych na okres 29 miesięcy. Spółka udostępniła pozwanemu dekoder wraz z kartą dekodującą oraz sprzedała antenę.

( dowód : umowa z 19.07. (...). – k. 49-51, zamówienie – k. 62, oświadczenia i zgody – k. 63, promocyjne warunki umowy – k. 59-61, regulamin świadczenia usług – k. 66-71, protokół odbioru udostępnionego dekodera – k. 52, informacja – k. 53-54, faktura VAT nr (...)DD/11/07/21 – k. 55, zasady świadczenia usługi – k. 56, protokół odbioru wykonania montaży instalacji – k. 57)

Pozwany nie uiszczał terminowo opłat abonamentowych. Na dzień 20.11.2016 r. zaległość wynosiła 225,50 zł.

( dowód : informacja – k. 47)

(...) S.A. w W. naliczył pozwanemu karę umowną za rozwiązanie umowy w okresie podstawowym w kwocie 334,01 zł (nota obciążeniowa (...) z dnia 09.01.2017 r.) oraz karę umowną za brak zwrotu sprzętu w kwocie 340 zł (nota obciążeniowa (...) z dnia 08.02.2017 r.).

( dowód : nota obciążeniowa (...) – k. 64, nota obciążeniowa (...) – k. 65)

Na mocy umowy z dnia 21 marca 2018 r. (...) S.A. z siedzibą w W. sprzedał wierzytelność przysługującą mu w stosunku do pozwanego w kwocie 899,51 zł powodowi (...) Funduszowi Inwestycyjnemu Zamkniętemu – (...) w W.. W piśmie z dnia 10.04.2018 r. powód bezskutecznie wezwał pozwanego do zapłaty należności.

( dowód : umowa przelewu wierzytelności – k. 21-25, pełnomocnictwo z 29.09.2016 r. – k. 26-27, pełnomocnictwo z 27.02.2017 r. – k. 28- wyciąg z listy dłużników – k. 29-31, wezwanie do zapłaty – k. 48, informacja o zmianie wierzyciela – k. 47)

Sąd zważył, co następuje:

Roszczenie podlegało uwzględnieniu jedynie w części.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na dokumentach przedłożonych przez stronę powodową, bowiem pozwany pomimo doręczenia odpisu pozwu nie zajął stanowiska w sprawie. Źródło zobowiązania w przedmiotowej sprawie stanowiła umowa abonencka z dnia 19 lipca 2011 r. podpisana własnoręcznie przez osobę upoważnioną przez pierwotnego wierzyciela oraz pozwanego. Istotne w sprawie były także wystawione noty obciążeniowe, wezwanie do zapłaty kierowane na adres zamieszkania pozwanego, jak i umowa cesji wierzytelności. Wiarygodność i autentyczność przedmiotowych dokumentów nie budziła wątpliwości.

Na wstępie należy wskazać, że stosownie do dyspozycji art. 339 § 1 k.p.c., jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny. W takim wypadku, zgodnie z § 2 przywołanego przepisu, co do zasady przyjmuje się za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą. Wskazane powyżej domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda nie obowiązuje, gdy twierdzenia te budzą uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa (art. 339 § 2 k.p.c.).

Mając na uwadze przedstawione w sprawie i niebudzące wątpliwości co do ich treści dokumenty, należało uznać za prawdziwe zawarte w pozwie twierdzenia strony powodowej, iż pozwanego łączyła z (...) S.A. umowa o świadczenie usług, przy czym pozwany nie zapłacił opłat abonamentowych, do których uiszczania zobowiązany był na mocy wskazanej umowy. Obowiązek ten znajduje także uzasadnienie w przepisach ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. z 2017 r., 1907) – art. 56 i kolejne. Tym samym zgodnie z przywołaną umową jest co do zasady zobowiązany zwrócić kwotę wynikającą z zadłużenia w łącznej wysokości 225,50 zł (por. wykaz zaległości – k. 47) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w łącznej kwocie 28,37 zł (por. wyliczenie należnych odsetek – k. 72-73).

W ocenie Sądu wątpliwości budziło natomiast żądanie w zakresie kar umownych z tytułu braku zwrotu udostępnionego sprzętu oraz za rozwiązanie umowy w okresie podstawowym. Sąd miał na uwadze, iż dochodzenie kary umownej skutkuje obowiązkiem wykazania przez wierzyciela faktu zastrzeżenia kary umownej i niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania przez dłużnika. Kara umowna stanowi bowiem jedną z umownych sankcji związanych z naruszeniem przez dłużnika zobowiązania. Nie jest przy tym niezbędne wskazanie w umowie jej kwotowej wysokości, a wyłącznie podstawy (sposobu) jej obliczenia. W okolicznościach niniejszej sprawy, wobec nieprzedłożenia przez powoda postanowień umownych uprawniających wierzyciela do naliczenia kar umownych Sąd powziął wątpliwości co do zasadności roszczeń w tym zakresie. Należy bowiem zwrócić uwagę, iż powód domaga się kwoty 340 zł z tytułu kary umownej za brak zwrotu sprzętu oraz kwoty 334,01 zł tytułem kary za rozwiązanie umowy w okresie podstawowym. Takie lakoniczne uzasadnienie żądania, wobec nie przedłożenia pełnych i wyczerpujących postanowień umownych w zakresie zastrzeżenia kar umownych z tych tytułów oraz sposobu obliczenia ich wysokości, uniemożliwia Sądowi weryfikację żądań pod kątem ich zgodności z treścią dokonanego przez strony zastrzeżenia oraz przepisami prawa materialnego, co jest obowiązkiem sądu niezależnie od argumentów i zarzutów zgłaszanych przez stronę pozwaną.

W niniejszej sprawie z treści przedłożonych przez powoda dokumentów nie wynika, by strony zastrzegły jakąkolwiek karę umowną za brak zwrotu sprzętu. Odnosząc się zaś do żądania zasądzenia kary umownej za rozwiązanie umowy w okresie podstawowym należy wskazać, iż powód nie wykazał daty wypowiedzenia umowy, która została zawarta w dniu 19.07.2011 r. na okres podstawowy 29 miesięcy i zgodnie z jej postanowieniami ulegała przedłużeniu na kolejne 12 miesięczne okresy dodatkowe (umowa z 18.07.2011 r. Część B pkt 7). Z punktu 13 części B umowy wynika natomiast, że kara umowna za przedterminowe rozwiązanie umowy zawartej na czas określony okresu podstawowego ustalana jest w wysokości nieprzekraczającej ulgi przyznanej abonentowi w związku z zawarciem umowy abonenckiej pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania. Mając na uwadze, iż opłaty abonamentowe za świadczone usługi były naliczane jeszcze w 2016 r., wątpliwości budzi fakt rozwiązania umowy w okresie podstawowym – tj. w okresie 29 miesięcy od dnia zawarcia umowy.

W tych okolicznościach należało uznać, iż żądanie zasądzenia kwoty 674,01 zł tytułem kar umownych nie zostało należycie wykazane. Nie mogło też podlegać uwzględnieniu żądanie zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie od wskazanej kwoty.
Z uwagi na powyższe zasądzeniu podlegała wyłącznie kwota 253,87 zł tytułem zaległych opłat abonamentowych, w pozostałym zaś zakresie powództwo podlegało oddaleniu jako nieudowodnione.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie Sad orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c., przy czym na skutek omyłki zasądził je od dnia wymagalności żądanych kwot, nie zaś jak wnosił powód od dnia wniesienia pozwu.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. stosunkowo je rozdzielając z uwagi na okoliczność, iż żądanie zostało uwzględnione w 25 %. Na koszty poniesione przez powoda składała się opłata sądowa od pozwu w kwocie 90 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w kwocie 270 zł.

Zgodnie z treścią art. 333 § 1 k.p.c. Sąd z urzędu nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności.