Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 lutego 2014 roku.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSO Tomasz Ignaczak

Protokolant Dagmara Szczepanik

przy udziale ----

po rozpoznaniu w dniu 14 lutego 2014 roku

sprawy D. L.

obwinionego z art. 97 kw w zw. z art. 20 ust. 1 PORD

z powodu apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim

z dnia 7 listopada 2013 roku sygn. akt II W 264/13

na podstawie art. 437 § 1 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw, art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw, art. 8 i art. 21 pkt 2 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami)

-

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

-

zasądza od obwinionego D. L. na rzecz Skarbu Państwa 45,00 (czterdzieści pięć) złotych tytułem opłaty za drugą instancję oraz 50,00 (pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu zryczałtowanych kosztów za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt: IV Ka 77/14

UZASADNIENIE

D. L. została obwiniony o to, że:

w dniu 18 kwietnia 2013 roku w miejscowości T.kierując opisanym we wniosku o ukaranie pojazdem przekroczył dozwoloną prędkość na obszarze zabudowanym ( 50 km/h) o 48 km/h poruszając się z prędkością 98 km/h, tj. o wykroczenie z art. 97 kw w zw. z art. 20 ust. 1 PORD

Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim wyrokiem z dnia 7 listopada 2013 roku w sprawie II W 264/13:

1.  uznał obwinionego za winnego popełnienia zarzuconego mu wykroczenia i za to na podstawie art. 97 kw wymierzył mu karę grzywny w wysokości 450 złotych;

2.  zasadził od niego na rzecz Skarbu Państwa 145 zł. tytułem zwrotu kosztów procesu.

Powyższy wyrok został zaskarżony przez obwinionego w całości.

Obwiniony zarzucił wyrokowi:

-

błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia polegający na przyjęciu, że obwiniony poruszał się w czasie kontroli drogowej wymienionym we wniosku pojazdem z prędkością większą niż 50 km/h;;

-

mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów przez zaniechanie przesłuchania policjantów S. P. i T. G. oraz S. O. będącej pasażerem pojazdu, dowolną a nie swobodną ocenę dowodów poprzez danie wiary policjantom, bezzasadne oddalenie wniosku o przeprowadzenie eksperymentu procesowego na okoliczność, że włączona klimatyzacja w samochodzie może wpływać na wynik pomiaru prędkości, nie wzięcie pod uwagę, że w odległości 250 metrów od urządzenia pomiarowego były nadajniki GSM i linie energetyczne, co mogło wpłynąć na jakość pracy urządzenia pomiarowego;

-

nie wzięcie pod uwagę, że konstrukcja urządzenia pomiarowego ISKRA 1 którego użyli policjanci nie spełnia wymogu umożliwienia identyfikacji pojazdu którego prędkość jest mierzona.

Obwiniony wniósł o dokonanie zabezpieczenia urządzenia pomiarowego, przeprowadzenia eksperymentu procesowego, załączył kopie protokołu z przeprowadzenia takiego eksperymentu w innej sprawie.

W konkluzji obwiniony wniósł o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie go od zarzuconego mu wykroczenia, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obwinionego nie zasługuje na uwzględnienie i jest bezzasadna.

Przedmiotowa sprawa została bowiem należycie wyjaśniona i nie budzi wątpliwości zarówno prawidłowość dokonanej przez Sąd I instancji oceny przeprowadzonych dowodów, jak i poczynionych ustaleń faktycznych stanowiących podstawę rozstrzygnięcia o winie obwinionego. Na aprobatę zasługują również ustalenia Sądu meriti co do stopnia zawinienia obwinionego i wysokość wymierzonej mu kary. Argumenty zawarte w skardze apelacyjnej stanowią jedynie polemikę z prawidłowymi, zgodnymi z zasadami logiki i doświadczenia życiowego i rzetelnie uzasadnionymi wywodami Sądu Rejonowego.

W szczególności co do przesłuchiwania policjantów dokonujących kontroli, to przecież zostali oni na rozprawie przesłuchani. Nie ma racjonalnych powodów, dla których mieliby oni w tej sprawie narażać się nie tylko na utratę pracy, ale i na odpowiedzialność karną za poważne przestępstwo i składać fałszywe zeznania – a to tylko dla wątpliwej satysfakcji ukarania akurat obwinionego. Dlatego wiarygodne jest, że policjanci widzieli, że samochód prowadzony przez obwinionego porusza się wyraźnie przed innymi pojazdami, zatem jasne jest, że zmierzyli prędkość samochodu obwinionego, a nie innego pojazdu.

Dlatego argumenty związane z brakiem technicznych rozwiązań umożliwiających zarejestrowanie na urządzeniu pomiarowym typu ISKRA 1 obrazu lub innych danych identyfikujących pojazd nie mają znaczenia – pojazd ten został należycie zidentyfikowany przez policjanta. W polskim prawie karnym i wykroczeniowym obowiązuje zasada swobodnej oceny dowodów, skoro zeznania policjanta dokonującego pomiaru są wiarygodne, a pojazd został przez niego zauważony i zidentyfikowany w sposób wyraźny i w okolicznościach nie budzących żadnych wątpliwości, to należy uznać, że w niniejszej sprawie wymóg identyfikacji pojazdu, którego prędkość była zmierzona, został w dostateczny sposób spełniony.

Fakt, że w odległości 250 metrów od urządzenia pomiarowego były nadajniki GSM i linie energetyczne, nie mógł wpłynąć na jakość pracy urządzenia pomiarowego, albowiem – jak prawidłowo ustalił Sąd Rejonowy – taki wpływ mogłoby mieć umieszczenie źródła silnego sygnału zakłócającego pomiar radarowy w odległości poniżej 5 metrów ( wynika to z instrukcji użytego w sprawie urządzenia i z analizy zastrzeżeń jego producenta).

Wynik eksperymentu przeprowadzonego w jakiejś innej sprawie z użyciem innego pojazdu i innego urządzenia pomiarowego nie może być miarodajny w sprawie niniejszej, każda bowiem sytuacja faktyczna jest inna i nie da się eksperymentalnie odzwierciedlić jej przebiegu. W dodatku eksperyment, na jaki powołuje się obwiniony, nie był przeprowadzany w warunkach naukowych, na jego wynik mogły mieć wpływ różne czynniki, dlatego Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w sprawie niniejszej nie uznaje wyników tego eksperymentu przeprowadzonego w innej sprawie za miarodajne. Również w sprawie niniejszej oddalono wniosek o przeprowadzenie eksperymentu, albowiem nie da się precyzyjnie odtworzyć warunków występujących w dniu rzeczywistego pomiaru. Nie da się również stwierdzić, czy pojazd którym poruszał się obwiniony w czasie pomiaru faktycznie miał włączoną ( i to na maksymalne obroty) klimatyzację.

Co do zaniechania przesłuchania w charakterze świadka S. O., to po pierwsze Sąd Okręgowy nie daje wiary, aby była ona pasażerem pojazdu w chwili kontroli, gdyż zarówno w czasie kontroli policjanci żadnego takiego świadka nie zaobserwowali, a przecież podchodzili do pojazdu ( vide notatka k. 1), a ponadto sam obwiniony „przypomniał” sobie o jego istnieniu dopiero na etapie składania apelacji wprost w dniu 28 listopada 2013 roku ( k. 61). Wcześniej, składając w dniu 4 lipca 2013 roku sprzeciw od wyroku nakazowego o świadku tym nie wspominał mimo, że w sprzeciwie tym składał liczne wnioski dowodowe ( vide k. 17). Po drugie, świadek w osobie pasażera pojazdu nie może mieć wiedzy na temat spostrzeżeń policjanta dokonującego pomiaru, albowiem policjanci starają się dokonywać go nie będąc widoczni ( w przeciwnym razie kierowca tym bardziej dostrzegłby policjanta dokonującego pomiaru i zwolniłby). Pasażer nie kontrolując pojazdu nie może mieć również precyzyjnej wiedzy na temat jego prędkości.

Dlatego ustalenia faktyczne Sądu meriti są prawidłowe, zaprezentowana w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku ocena dowodów pełna, logiczna i zgodna z doświadczeniem życiowym, a rozstrzygnięcie zawarte w zaskarżonym wyroku jest sprawiedliwe, nie uchybiające prawu materialnemu, zaś sam wyrok zapadł bez obrazy prawa procesowego.

Na wydatki w postępowaniu odwoławczym złożyły się zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 50 zł. ( art. 118 § 4 kpw w zw. z § 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia z dnia 10 października 2001 r. Dz.U. Nr 118, poz. 1269).

O kosztach sądowych za drugą instancję orzeczono na podstawie art. 119 kpw w zw. z art. 636 § 1 kpk i art. 8 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49, poz. 223 z 1983r. z późniejszymi zmianami).

Mając na względzie powyższe okoliczności, Sąd drugiej instancji orzekł jak w sentencji wyroku.