Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 listopada 2018 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk - Południe w Gdańsku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Magdalena Czaplińska

Protokolant Józef Wierzbicki

po rozpoznaniu w dniach 4 czerwca 2018 r., 13 sierpnia 2018 r., 21 listopada 2018 r. sprawy:

T. H. (1) , urodzonego (...) w T.,

syna Z. i E. z domu Z.

oskarżonego o to, że:

I.  przywłaszczył w dniu 22 czerwca 2013 roku w G., działając względem ubezpieczonej K. L. (1) w imieniu i na rzecz (...) S.A., środki pieniężne w kwocie 5.566,00 zł powierzone jemu przez klienta (...) S.A., tj. ubezpieczoną K. L. (1) wpłacającą środki pieniężne w gotówce z tytułu składki ubezpieczeniowej należnej (...) S.A. w związku z wystawieniem polisy nr (...),

tj. o czyn z art. 284 § 2 k. k.;

II.  przywłaszczył w dniu 21 maja 2015 roku w G., działając względem ubezpieczonej K. L. (1) w imieniu i na rzecz (...) S.A., środki pieniężne w kwocie 3.569,00 zł powierzone jemu przez klienta (...) S.A., tj. ubezpieczoną K. L. (1) wpłacającą środki pieniężne w gotówce z tytułu składki ubezpieczeniowej należnej (...) S.A. w związku z wystawieniem polisy nr (...),

tj. o czyn z art. 284 § 2 k. k.;

III.  w dniu 21 maja 2015 roku w G., nie będąc uprawnionym przez zakład (...) S.A. zawarł w jego imieniu z K. L. (1) umowę ubezpieczenia potwierdzoną polisą nr (...), działając z ramienia agenta (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G.,

tj. o czyn z art. 431 ust. 1 ustawy o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej

I.  oskarżonego T. H. (1) uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie I. aktu oskarżenia, czyn ten kwalifikuje z art. 284 § 2 k. k. i za to przy zastosowaniu art. 37a k. k. na podstawie art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k. k. wymierza mu grzywnę w wymiarze 250 (dwustu pięćdziesięciu) stawek dziennych po 20 (dwadzieścia) złotych każda;

II.  oskarżonego uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie II. aktu oskarżenia, czyn ten kwalifikuje z art. 284 § 2 k. k. i za to przy zastosowaniu art. 37a k. k. na podstawie art. 284 § 2 k. k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k. k. wymierza mu grzywnę w wymiarze 150 (sto pięćdziesięciu) stawek dziennych po 20 (dwadzieścia) złotych każda;

III.  oskarżonego uniewinnia od popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie III. aktu oskarżenia;

IV.  na podstawie art. 85 § 1 i 2 k. k., art. 85a k. k., art. 86 § 1 k. k., art. 86 § 2 k. k. łączy kary grzywny orzeczone wobec oskarżonego w punktach I. i II. sentencji wyroku i wymierza mu karę łączną w wymiarze 300 (trzystu) stawek dziennych po 20 (dwadzieścia) złotych każda;

V.  na podstawie art. 46 § 1 k. k. zobowiązuje oskarżonego T. H. (1) do naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) S. A. kwoty 5.566,00 (pięć tysięcy pięćset sześćdziesiąt sześć) złotych;

VI.  na podstawie art. 627 k. p. k. zasądza od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego (...) S.A. kwotę 1.000,00 zł (jeden tysiąc) złotych tytułem zwrotu wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika;

VII.  na podstawie art. 626 § 1 k. p. k., art. 627 k. p. k. oraz art. 1, art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. z 1983 r., nr 49, poz. 223 z późniejszymi zmianami) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 700 złotych, w tym wymierza mu opłatę w kwocie 600 złotych.

Sygn. akt II K 23/18

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 czerwca 2010 r. T. H. (1), prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w P., zawarł z Powszechnym Zakładem Ubezpieczeń Społecznych S.A. umowę agencyjną nr (...).

W dniu 22 czerwca 2013 r. w G. T. H. (1) w ramach prowadzonej działalności zawarł z K. L. (1) umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych OC, AC oraz (...) Pomoc (...), polisa seria (...), pojazdu marki V., roku produkcji 2012, nr rej. (...). Umowa ubezpieczenia OC została zawarta w biurze T. H. w P. na okres od 22 czerwca 2013 r. do 21 czerwca 2014 r. Wysokość składki ubezpieczeniowej, płatnej jednorazowo gotówką, określono na kwotę 5.566,00 zł. Kwotę tę K. L. przekazała w tym dniu w gotówce do rąk T. H.. T. H. (1) otrzymanych od K. L. tytułem składki pieniędzy w ww. kwocie nie wpłacił na rzecz (...) S. A., do czego był zobowiązany na podstawie umowy agencyjnej.

Z uwagi na wykrycie nieprawidłowości dotyczących braku dokonywania wpłat składek zainkasowanych w imieniu (...) S.A. przez T. H., w dniu 10 grudnia 2014 r. (...) S. A. rozwiązało z T. H. umowę agencyjną bez wypowiedzenia.

W maju 2015 r. K. L. (1), z racji wcześniejszej obsługi, ponownie zwróciła się do T. H. (1) o zawarcie kolejnej umowy ubezpieczenia. T. H. (1), nie mając już wówczas zawartej umowy agencyjnej z (...) S.A., poprosił swojego znajomego G. K. (1) o wystawienie polisy w imieniu (...) S.A., gdyż polisa tego ubezpieczyciela okazała się najbardziej korzystna dla K. L..

G. K. (1) był Prezesem Zarządu (...) Sp. z o. o. z siedzibą w G., która – zgodnie z umową agencyjną z dnia 26 czerwca 2014 r. z (...) S. A. - wykonywała czynności agencyjne w imieniu (...) S.A. Zgodnie z prośbą oskarżonego, G. K. (1) w dniu 21 maja 2015 r. wygenerował polisę seria (...), potwierdzającą zawarcie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych OC, AC oraz (...) Pomoc (...), pojazdu marki V., rok produkcji 2012, nr rej. (...). Polisa wystawiona została na okres od dnia 22 czerwca 2015 r. do dnia 21 czerwca 2016 r. Wysokość składki ubezpieczeniowej płatnej jednorazowo gotówką określono na kwotę 3.569,00 zł. Jako przedstawiciela (...) S. A. na dokumencie ww. polisy wskazano (...) Sp. z o. o., przybita została pieczęć tej spółki, a G. K. (1) jako pełnomocnik spółki złożył na polisie swój podpis.

W dniu 21 maja 2015 r. T. H., odebrawszy z siedziby (...) Sp. z o. o. dokument ww. polisy, spotkał się z K. L. (1) w celu przekazania jej polisy i odebrania od niej składki ubezpieczeniowej. K. L. podpisała dokument polisy i przekazała oskarżonemu w gotówce pieniądze w kwocie 3.569,00 zł. W treści polisy oznaczony został sposób płatności składki – „gotówka”. Pieniądze te nie zostały przekazane do ubezpieczyciela.

Kilka dni później ww. polisa seria (...) została anulowana, a w jej miejsce została wystawiona nowa polisa ubezpieczeniowa OC i AC tego samego pojazdu, datowana na dzień 22 czerwca 2015 r. o numerze (...) na rzecz K. L. (1), na taki sam okres ubezpieczeniowy. Polisa nie została przez nikogo podpisana – ani przez ubezpieczającego ani przez przedstawiciela (...) S.A., w treści polisy oznaczony został sposób płatności składki „przelew tradycyjny”. Pieniądze tytułem składki miały zostać przelane na konto (...) S.A. do dnia 3 lipca 2015 r. Jako, iż K. L. (1) nie miała wiedzy o wystawieniu drugiej polisy, będąc przekonana o skuteczności zawarcia umowy potwierdzonej polisą z dnia 21.06.2015 r., nr (...), nie dokonała ww. przelewu.

(...) S. A. po upływie terminu płatności przekazało do Krajowego Rejestru Długów Biura (...) S. A. informację gospodarczą o niezapłaconym zobowiązaniu. Ponadto pismem z dnia 3 marca 2016 r. (...) S. A. poinformowało K. L. (1), iż jest zobowiązana do zapłaty należności w łącznej kwocie 3.222,61 zł, z tytułu zwartej umowy ubezpieczenia, polisa nr (...).

W dniu 8 kwietnia 2016 r. K. L. zwróciła się do (...) S. A. pismem, w którym wskazała, że opłaciła składkę gotówką w kwocie 3.569,00 zł z tytułu umowy ubezpieczenia zawartej w dniu 21 maja 2015 r., polisa nr (...), pieniądze te przekazała do rąk T. H.. Ponadto wskazała ona, że nic nie wie o istnieniu polisy nr (...) i nigdy takiej nie podpisywała.

W związku z pismem K. L., (...) S.A. przejęło na swoją odpowiedzialność względem ubezpieczającej wszelkie nieprawidłowości wynikające z zawarcia ww. polis i poinformowano K. L., że opłacone przez nią gotówką składki z tytułu polisy (...) o nr (...) zostały zaksięgowane. Podjęto też decyzję o wykreśleniu wpisu dotyczącego K. L. z (...).

Ponadto z uwagi na wykrycie ww. nieprawidłowości, (...) S. A. w dniu 15 kwietnia 2016 r. złożyło (...) Sp. z o. o. oświadczenie o rozwiązaniu umowy agencyjnej bez wypowiedzenia z powodu naruszenia postanowień umowy agencyjnej, polegających m.in. na nierozliczeniu się z zainkasowanych składek ubezpieczeniowych.

Po otrzymaniu pisma z (...) S. A. z dnia 3 marca 2016 r., K. L. (1) w dniu 1 kwietnia 2016 r. skontaktowała się z T. H. i poinformowała go o treści pisma od (...) S. A. oraz zażądała od niego wyjaśnień ww. nieporozumień.

Wówczas T. H., chcąc ukryć fakt nieprzekazania pieniędzy otrzymanych z tytułu zawarcia umów ubezpieczenia potwierdzonych polisami (...) o nr (...), w dniu 1 kwietnia 2016 r. sporządził aneks do umowy ubezpieczenia nr (...), w którym wskazano, iż w pierwotnej umowie ubezpieczenia zawartej z K. L. nr (...), nieprawidłowo oznaczono jako sposób płatności składki „przelew tradycyjny” podczas gdy prawidłowo powinno być – „gotówka”. Ponadto tego samego dnia, z tytułu polisy (...) przekazami pocztowymi wpłacone zostały przez (...) Sp. z o. o. na rzecz (...) S. A. kwoty 693,00 zł, 2529,55 zł, 435,00 zł.

Do dnia wyroku kwota 5.566,00 zł z tytułu składki ubezpieczeniowej z umowy zawartej z K. L. (1) w dniu 22 czerwca 2013 r., potwierdzonej polisą (...) o nr (...), nie została przekazana przez T. H. (1) na rzecz (...) S. A.

Dowód : umowa agencyjna z załącznikami –k. 19-31, polisa nr (...)- k. 32-34, umowa agencyjna z załącznikami –k. 3541, polisa nr (...)- k. 5052, zdjęcie polisy nr (...) –k. 53-55, powiadomienia –k. 56-61, pismo od K. L. –k. 62-64, pismo do K. L. –k. 65, oświadczenie o rozwiązaniu umowy –k. 67-68, aneks do polisy nr (...) –k. 69, potwierdzenia nadania przekazu –k. 70, dokumentacja –k. 91, zeznania świadków : A. K. –k. 178, 83-85, M. N. –k. 196v, 78-80

Oskarżony T. H. (1) nie był wcześniej karany sądownie.

Dowód :dane o karalności –k. 129, 164, 180

Oskarżony T. H. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i złożył wyjaśnienia.

wyjaśnienia oskarżonego –k. 162-16v, 177, 126-128

Sąd zważył, co następuje :

Dokonując ustaleń faktycznych w sprawie, Sąd oparł się przede wszystkim na zeznaniach świadków : G. K. (1), A. K. (2), M. N. (2), a także dokumentach urzędowych i prywatnych, w tym kopii dokumentacji ubezpieczeniowej dostarczonej przez Powszechny Zakład Ubezpieczeń Społecznych S.A.

Zeznań świadków A. K. (2) i M. N. (2) nie budziły wątpliwości Sądu. Obaj świadkowie byli pracownikami (...) S. A. w momencie zetknięcia się z niniejszą sprawą. Ich zeznania należy uznać za obiektywne, rzeczowe. Ponadto zeznania tych świadków znajdują pełne potwierdzenie w zebranym materiale dowodowym, przede wszystkim w postaci dokumentacji ubezpieczeniowej. Świadkowie przekazali Sądowi informacje o sposobie współpracy ubezpieczyciela z agentami, obsłudze sytemu komputerowego, gdzie odnotowywano wystawione polisy, a także o szczegółach współpracy z samym T. H. (1). Obaj świadkowie - jako osoby obce dla oskarżonego - nie mieli powodów, by świadczyć nieprawdę na jego niekorzyść.

Z dużą dozą ostrożności Sąd podszedł do zeznań świadka G. K. (1). Nie sposób było nie zauważyć roli, jaką odegrał G. K. (1) przy popełnieniu drugiego z zarzuconych oskarżonemu czynów. W ocenie Sądu, treść zeznań G. K. (1) wynikała z obawy przed grożącą mu odpowiedzialnością karną, gdyż materiał dowodowy odnośnie drugiego czynu obciążał poniekąd tego świadka. Należy zauważyć, że to dzięki uprzejmości tego świadka T. H. (1) miał możliwość wygenerowania polisy ubezpieczeniowej, a także następnie jej anulowania, poprawiania, generowania kolejnej. W ocenie Sądu, twierdzenia świadka, że nie pamięta, czy T. H. przekazał mu pieniądze od K. L. (1) tytułem składki ubezpieczeniowej wynikają bądź z chęci pomocy w uniknięciu oskarżonemu odpowiedzialności za ten czyn, bądź z też zatajenia swojej ewentualnej roli w procederze. Nie sposób bowiem wykluczyć, że mężczyźni wspólnie czerpali korzyści z przywłaszczonej kwoty, a G. K. (1) zachęcony do tego został przez oskarżonego, któremu dwa lata wcześniej bez problemów udało się już przejąć od tej samej ubezpieczającej pieniądze należne (...) S. A. Wydaje się to tym bardziej prawdopodobne, że to za pośrednictwem firmy świadka T. H. dokonał w dniu 1 kwietnia 2016 r. przelewu pieniędzy na rzecz (...) S. A., to jest już wtedy, gdy sprawa dzięki dociekliwości K. L. wyszła na jaw. Konkludując, w ocenie Sądu, zeznań świadka G. K. nie sposób poczynić podstawą ustaleń faktycznych, gdyż z uwagi na wiedzę o przestępstwie oskarżonego lub udział świadka w rozpatrywanym czynie, jego zeznań nie można było uznać za szczere.

Co do zasady za niewiarygodne Sąd uznał wyjaśnienia T. H. (1). W ocenie Sądu, treść wyjaśnień oskarżonego, który nie przyznawał się do popełnienia zarzucanych mu czynów sprzeniewierzenia pieniędzy, podyktowana była chęcią uniknięcia odpowiedzialności karnej. Oskarżony nie kwestionował przyjęcia pieniędzy od K. L. tytułem składki ubezpieczeniowej, jak również faktu, że pieniędzy tych nie przekazał do (...) S. A. Jednakże oskarżony stanowczo zaprzeczał, by powyższe wynikało z jego złego zamiaru, a co najwyżej z błędu, przeoczenia wywołanego nadmiarem pracy oraz niedoskonałości systemu informatycznego służącego do rozliczania agenta z ubezpieczycielem z tytułu umów ubezpieczenia.

Sąd nie dał wiary powyższym twierdzeniom. Po pierwsze, wyjaśnienia oskarżonego sprzeczne są z zeznaniami pracowników (...) S. A. T. H. wskazywał bowiem, że to (...), po zaznaczeniu wystawienia polisy w systemie, winno skierować do niego żądanie zapłaty. Z kolei świadek A. K. wskazywał, że (...) nie miało wiedzy o wystawieniu konkretnej polisy, dopóki agent nie rozliczył się z (...). Nie budzi wątpliwości, że taki system mógł być zachętą dla popełniania przestępstw, takich jak w niniejszej sprawie - pobierania pieniędzy tytułem składek, a następnie nierozliczania się z nich, bo ubezpieczyciel nie miał o tym wiedzy. Tym niemniej T. H. winien był się oprzeć pokusom łatwego, szybkiego i dużego zysku. Po drugie, T. H. wskazywał, że wystawionej przez niego pierwszej polisy nie było widać w wewnętrznym systemie informatycznym dla agentów (...) S. A. oraz w centralnej bazie ubezpieczeniowego funduszu gwarancyjnego, w dziwnych okolicznościach zniknął bowiem wpis o wystawieniu tej polisy. Zdaniem Sądu, nawet, jeśli system komputerowy rzeczywiście był niedoskonały i przedmiotowej polisy nie było w nim widać, to oskarżony nie był uprawniony do wykorzystania tego błędu na swoją korzyść i przejęcia nienależnych mu pieniędzy. T. H. przyjmując powierzone mu cudze mienie winien być szczególnie ostrożny i dokładny przy rozliczaniu się z pieniędzy, a zatem zgłosić do (...) błąd i przekazać należne ubezpieczycielowi pieniądze.

Tak samo należy przyjmować odnośnie drugiego z zarzucanych oskarżonemu czynów, przy czym tutaj za umyślnością - nie zaś działaniem w granicach błędu ludzkiego - przemawia fakt, że T. H. mógł już być zachęcony pomyślnym przebiegiem przestępstwa popełnionego za pierwszym razem i faktem jego niewykrycia przez (...) S. A. Wobec tego, gdy ta sama ubezpieczająca ponownie zgłosiła się do niego z chęcią zakupu polisy, oskarżony postanowił powtórzyć ten proceder. Potwierdzenie powyższego stanowi, zdaniem Sądu, tak błyskawiczna reakcja oskarżonego w dniu 1 kwietnia 2016 r., kiedy to K. L. zażądała od niego wyjaśnienia zaistniałego nieporozumienia. Zdaniem Sądu, gdyby oskarżony był przekonany, że swoje interesy prowadzi rzetelnie, miałby przeświadczenie, że wszystkich płatności dokonał uczciwe i dążyłby do ustalenia źródła nieporozumienia. Tymczasem oskarżony jeszcze tego samego dnia przekazem pocztowym wysłał niemałą kwotę pieniędzy, dokonując przy tym rozlicznych zmian w systemie, anulując, zmieniając sposoby opłacenia polis itd.

Mając na uwadze powyższe, Sąd nie miał wątpliwości co do winy i sprawstwa oskarżonego odnośnie dwóch pierwszych zarzucanych mu czynów. Jednocześnie Sąd dał wiarę oskarżonemu, że nie popełnił trzeciego z zarzucanych mu czynów, co jednak było konsekwencją odmiennej od oskarżyciela wykładni przepisów karnych z ustawy o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej, nie zaś odmiennych ustaleń faktycznych, o czym zważono poniżej.

Sąd dał wiarę wszystkim dokumentom urzędowym i prywatnym zgromadzonym w aktach sprawy, w tym w szczególności dokumentacji ubezpieczeniowej. Zostały one sporządzone przez uprawnione do tego osoby, w zakresie ich kompetencji i w prawem przepisanej formie. Ich autentyczność nie była przez żadną ze stron kwestionowana. Stanowią one obiektywne dowody zaświadczonych nimi okoliczności. Sąd nie znalazł żadnych podstaw dla umniejszenia ich wartości dowodowej. Zgromadzone w aktach sprawy polisy stanowią potwierdzenie ich wystawienia. Żaden z zebranych dokumentów przekazanych przez (...) S.A. nie był ponadto kwestionowany przez żadną ze stron postępowania.

Ustalony stan faktyczny stanowi podstawę do przypisania T. H. (1) dwóch pierwszych zarzucanych mu w akcie oskarżenia czynów.

W ocenie Sądu, czyny wymienione w punkcie I. i II. aktu oskarżenia wypełniły znamiona z art. 284 § 2 k. k., tj. przestępstwa sprzeniewierzenia. Przestępstwo powyższe polega na przywłaszczeniu rzeczy ruchomej, która została wcześniej sprawcy powierzona przez uprawnionego, m.in. na mocy umowy. Powierzenie to przeniesienie władztwa nad rzeczą na inną niż właściciel osobę, powiązane z ustaleniem określonego postępowania z rzeczą przez osobę ją uzyskującą i połączone z zastrzeżeniem konieczności jej zwrotu w przyszłości. Może to być jakikolwiek stosunek prawny, nie ma też znaczenia forma powierzenia. Istotne jest to, że sprawca wykracza poza zakres praw, na których wykonywanie zgodził się uprawniony do rzeczy. W niniejszej sprawie, zarówno przy pobraniu składki ubezpieczeniowej od K. L. przy podpisaniu pierwszej, jak i drugiej polisy, z powierzonymi mu pieniędzmi oskarżony postąpił jak właściciel i włączył je w skład swego majątku, gdy tymczasem winien był wpłacić je na rzecz (...) S. A.

W czasie popełnienia przez oskarżonego przypisanych mu czynów nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca ich kryminalną bezprawność. Nie zachodziły również żadne okoliczności wyłączające winę oskarżonego. Nie był on w szczególności ograniczony w możliwości rozpoznania znaczenia i konsekwencji swojego czynu przez chorobę psychiczną, niedorozwój umysłowy lub czasowe zaburzenie czynności psychicznych. T. H. (1) jest i już w trakcie popełnienia czynów był osobą dorosłą, a karalność czynów, jakich się dopuścił, jest powszechnie znana. W inkryminowanym czasie nie zaszła także czasowa niepoczytalność oskarżonego.

Stopień szkodliwości społecznej czynów T. H. (1) należy określić jako niemały. Oskarżony działał w zamiarze co najmniej ewentualnym, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Naczelną pobudką przyświecającą mu w chwili czynów była niewątpliwie chęć łatwego i szybkiego wzbogacenia się. Godzi się podkreślić, iż oskarżony był w inkryminowanym czasie osobą posiadającą zatrudnienie przynoszące mu zyski, niemniej jednak w niezgodny z prawem sposób postanowił pomnażać swój majątek, kosztem innych podmiotów. Zachowanie T. H. jako agenta ubezpieczeniowego było z całą stanowczością nieetyczne i nieprofesjonalne. Zaznaczenia bowiem wymaga, że osoby, które podejmują się pracy połączonej z przyjmowaniem powierzonych im pieniędzy, powinny odznaczać się szczególnie wysokim poziomem uczciwości i rzetelności w trosce o mienie innych osób.

Konfrontując ustalony stan faktyczny z przepisami ustawy, Sąd stwierdził, iż zachodzą przesłanki do wydania wyroku skazującego odnośnie dwóch pierwszych zarzucanych oskarżonemu czynów.

W efekcie, w punkcie I. wyroku za pierwszy z zarzucanych oskarżonemu czynów Sąd skazał T. H. (1) na karę grzywny w wymiarze 250 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na 20 złotych, a w punkcie II. wyroku - na karę grzywny w wymiarze 150 stawek dziennych po 20 złotych każda stawka.

Ilość stawek dziennych wymierzonych w ramach każdej z orzeczonych kar grzywny jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu czynów oraz stopnia jego zawinienia. Ustalając wysokość stawki dziennej Sąd uwzględnił dochody osiągane przez oskarżonego.

Na niekorzyść oskarżonego przemawiają okoliczności wskazane przy omawianiu społecznej szkodliwości czynu, a w szczególności postać zamiaru oraz motywacja sprawcy.

Na korzyść oskarżonego Sąd poczytał fakt, iż T. H. nie był wcześniej karany sądownie.

Dodatkowo wskazania w tym miejscu wymaga, że Sąd uznał, że nie było podstaw do przyjęcia, że czyny oskarżonego popełnione zostały w warunkach ciągu przestępstw z art. 91 § 1 k. k. Zdaniem Sądu, odstęp 2 lat pomiędzy pierwszym a drugim czynem nie wypełniał przesłanki „krótkiego odstępu czasu” z przepisu art. 91 § 1 k. k.

Orzeczenie wobec T. H. (1) jednym wyrokiem dwóch jednorodzajowych kar zrodziło konieczność ich połączenia. Wobec powyższego, w punkcie IV. sentencji wyroku wymierzono oskarżonemu karę łączną grzywny wysokości 300 stawek dziennych po 20 zł każda stawka. Wymierzając karę łączną w niniejszej sprawie Sąd mógł orzec ją w wymiarze od 250 do 400 stawek dziennych po 20 zł każda stawka. Za częściową absorpcją przemawia tożsamość naruszonych dóbr prawnych oraz osoby pokrzywdzonego. Przeciwko zastosowaniu całkowitej absorpcji kar przemawiał wzgląd na cele kary. W ocenie Sądu, niewychowawczym posunięciem byłoby niejako premiowanie oskarżonego łagodniejszym wymiarem kary z tego tylko powodu, że dopuścił się on więcej niż jednego czynu, odznaczającego się niemałym stopniem szkodliwości społecznej.

Sąd doszedł do przekonania, że orzeczona kara grzywny jest najtrafniejszym środkiem reakcji karnej, jaki można było zastosować wobec oskarżonego T. H. (1). W ocenie Sądu, mając przede wszystkim na uwadze zasadę prymatu kar o charakterze nieizolacyjnym, zbyt dolegliwym byłoby orzeczenie wobec osoby dotąd niekaranej kary pozbawienia wolności, z kolei zastosowanie warunkowego zawieszenia jej wykonania, mogłoby wywołać u sprawcy poczucie bezkarności. Jako, iż T. H. nie zdradza oznak demoralizacji, Sąd wyraża nadzieję, że popełnione czyny miały charakter incydentalny i choć nie powinny mieć miejsca w profesji T. H., to były efektem nieroztropnej decyzji podjętej pod wpływem chwili. Wobec powyższego, niniejszym wyrokiem orzeczono wobec oskarżonego karę stanowiącą realną dolegliwość o charakterze majątkowym. Mając na względzie ogólną charakterystykę oskarżonego oraz jego dotychczasowy sposób życia, Sąd uznał, iż można mieć nadzieję, że nałożona na niego kara sprawi, że (...) on swe postępowanie i zaniecha popełniania przestępstw w przyszłości.

T. H. (1) w niniejszej sprawie zarzucono także popełnienie przestępstwa z art. 431 ust. 1 ustawy o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (pkt 3 aktu oskarżenia). Zgodnie z tym przepisem, karze podlega kto nie będąc uprawnionym przez zakład ubezpieczeń, zawiera w jego imieniu umowy ubezpieczenia. Zdaniem Sądu, nie sposób było przyjąć w niniejszej sprawie, by T. H. zawarł w imieniu (...) SA umowę ubezpieczenia. Zdaniem Sądu, znamię „ zawarcia umowy” należy tu rozumieć czysto cywilistycznie. W niniejszej sprawie o „zawarciu umowy” przez oskarżonego można byłoby mówić, gdyby T. H. był stroną umowy ubezpieczenia potwierdzonej polisą nr (...), tj. gdyby jego podpis widniał na ww. polisie. Tymczasem, jak wynika z materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie, rola oskarżonego ograniczyła się jedynie do spotkania się z K. L. – z uwagi na wcześniejszą znajomość z wymienioną, przekazania jej wygenerowanej przez G. K. polisy oraz pobrania składki ubezpieczenia. T. H. nie był stroną ww. umowy, nie sposób zatem przyjąć, że ją zawarł.

W myśl art. 414 § 1 k. p. k., w razie stwierdzenia, po rozpoczęciu przewodu sądowego, okoliczności wymienionych w art. 17 § 1 pkt 1 i 2 k. p. k., sąd wydaje wyrok uniewinniający, chyba że sprawca w chwili czynu był niepoczytalny. Z uwagi na powyższe, tj. ustalenie, że zarzucony w pkt 3 aktu oskarżenia czyn nie zawierał znamienia zawarcia umowy, w punkcie III. sentencji wyroku, uniewinniono oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu.

W punkcie V. wyroku Sąd orzekł wobec T. H. (1) obowiązek naprawienia szkody na rzecz (...) S. A. w wysokości przywłaszczonej tytułem zawartej z K. L. polisy nr (...), składki ubezpieczeniowej w kwocie 5.5666,00 zł. Jak wskazał pokrzywdzony, kwota ta nie została zwrócona na rzecz ubezpieczyciela.

W punkcie VI. w związku ze skazaniem T. H., Sąd zasądził na rzecz oskarżyciela posiłkowego kwotę 1.000,00 zł tytułem zwrotu wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika w sprawie.

W punkcie VII. wyroku Sąd obciążył oskarżonego kosztami sądowymi i wymierzył mu opłatę, gdyż swoim czynem przyczynił się do ich powstania, nie znajdując jednocześnie podstaw do zwolnienia go z tego obowiązku.