Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 lutego 2018 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR Maria Sałacińska

Protokolant: protokolant sądowy Lena Fremmel

po rozpoznaniu w dniu 28 lutego 2018 r. w Warszawie na rozprawie

sprawy P. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) w W.

o jednorazowe odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy

na skutek odwołania P. P.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)w W. z dnia (...) znak: (...)

I.  Zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) w W. z dnia (...)znak: (...) w ten sposób, że przyznaje odwołującemu P. P. prawo do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy, jakiemu uległ w dniu 14 czerwca 2008r. w wysokości 20% stałego uszczerbku na zdrowiu.

II.  Zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) w W. na rzecz odwołującego P. P. kwotę 120 zł. (sto dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w I i II instancji.

Sygn. akt VI U 31/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia z dnia (...)znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) w W. odmówił przyznania P. P. prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy. W uzasadnieniu swej decyzji organ rentowy wskazał, że Komisja Lekarska ZUS na podstawie badania przeprowadzonego w dniu 7 lipca 2010 roku nie stwierdziła u niego naruszenia sprawności organizmu powodującego stały lub długotrwały uszczerbek na zdrowiu.

(decyzja z dnia 15 lipca 2010r. – k. 8 akt organu rentowego)

Od powyższej decyzji P. P. wniósł odwołanie, wnosząc o przyznanie mu jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy z dnia 14 czerwca 2008 roku. Odwołujący się podniósł, że skutki wypadku, jakiemu uległ były bardzo poważne i trwają cały czas.

(odwołanie – k. 1 – 2)

W odpowiedzi na odwołanie ZUS wniósł o jego oddalenie, powtarzając swą argumentację zawartą w uzasadnieniu skarżonej decyzji.

(odpowiedź na odwołanie – k. 4 - 4 verte)

Wyrokiem z dnia 20 czerwca 2011 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie. Od powyższego wyroku wpłynęła apelacja odwołującego się. W wyniku rozpoznania apelacji Sąd Okręgowy dla Warszawy – Pragi w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 28 października 2011 roku uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, pozostawiając temu sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania w instancji odwoławczej. W uzasadnieniu Sąd Okręgowy wskazał, iż Sąd Rejonowy przy ponownym rozpoznaniu sprawy powinien dopuścić dowód z opinii biegłego lub biegłych odpowiednich specjalności, uwzględniając okoliczności zdarzenia, jakiemu uległ P. P. i dokumentację lekarską zgromadzoną przez organ rentowy, a następnie ustalić, czy w istocie została spełniona ustawowa przesłanka w postaci uszczerbku na zdrowiu odwołującego się nasuwek zaistniałego wypadku przy pracy, a jeśli tak – jakiego rodzaju jest to uszczerbek i w jakim procentowym stopniu. Sąd Rejonowy przy ponownym rozpoznaniu sprawy powinien również wziąć pod uwagę, że nawet jeżeli pracownik uległ wypadkowi przy pracy nie jest to jednoznaczne z faktem, że doznał on stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

(wyrok SR z dnia 20.06.2011r. – k. 106, apelacja odwołującego się – k. 120 – 125, wyrok SO z dnia 28.10.2011r. wraz z uzasadnieniem – k. 149 i k. 151 – 163)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Odwołujący się P. P. uległ dnia 14 czerwca 2008 roku wypadkowi w pracy. Odwołujący się, zatrudniony jako mechanik w warsztacie samochodowym, około godziny 13:00 przechodził obok samochodu marki F. (...), należącego do klienta warsztatu – M. B.. M. B. siedział w samochodzie, samochód miał włączony silnik, w pewnym momencie M. B. puścił sprzęgło, co spowodowało ruch samochodu do przodu i przygniecenie odwołującego się do drzwi warsztatu. Zdarzenie to zostało uznane za wypadek przy pracy.

Przyczyny zaistnienia wypadku przy pracy z dnia 14 czerwca 2008 roku leżą nie tylko po stronie klienta warsztatu M. B., ale także po stronie warsztatu samochodowego, w którym był zatrudniony odwołujący się. Ponadto nie tylko zła organizacja pracy w warsztacie i nieprzestrzeganie zasad BHP, ale również i zachowanie samego odwołującego się P. P., który nie przestrzegał wszystkich zasad BHP, doprowadziły do wypadku. M. B. również jednak nie zachował należytej ostrożności wsiadając do samochodu i pozostawiając lewą nogę poza samochodem oraz nie sprawdzając manualnie dźwigni zmiany biegów. Ostatecznie więc wypadek przy pracy z dnia 14 czerwca 2008 roku był skutkiem zachowania M. B., jednak sam odwołujący się oraz jego pracodawca przyczynili się do zaistnienia tego wypadku.

(dowód: protokół powypadkowy nr (...) – k. 1 – 3 verte akt organu rentowego, uzasadnienie wyroku SR z dnia 18.12.2014r. w sprawie V K 296/13 – k. 641 – 652)

W związku z wypadkiem przy pracy, jakiemu powód uległ dnia 14 czerwca 2008 roku, prowadzone było postępowanie karne, w wyniku którego Sąd Rejonowy dla Warszawy Woli w Warszawie V Wydział Karny wyrokiem z dnia 18 grudnia 2014 roku, wydanym w sprawie V K 296/13 uznał oskarżonego M. B. winnym tego, że w dniu 14 czerwca 2008 roku w warsztacie samochodowym spowodował nieumyślnie ciężki uszczerbek na zdrowiu P. P. w postaci choroby realnie zagrażającej życiu w ten sposób, że przystępując do obsługi samochodu nie zachował należytej ostrożności i nie sprawdził, czy samochód jest w wystarczającym stopniu zabezpieczony przed nagłym ruszeniem, a także przyjął niewłaściwa pozycję w aucie podczas jego obsługi, czym uniemożliwił szybkie hamowanie pojazdu, a przez to obsługując samochód doprowadził do gwałtowanego ruszenia pojazdu z miejsca, na skutek czego P. P. został potrącony przez samochód, dostał się pod pojazd, został dociśnięty do drzwi garażu, w wyniku czego doznał obrażeń ciała.

(dowód: wyrok SR z dnia 18.12.2014r. w sprawie V K 296/13 – k. 640)

W wyniku wypadku z dnia 14 czerwca 2008 roku odwołujący się doznał złamania otwartego trzonu kości udowej prawej, które wymagało leczenia operacyjnego i hospitalizacji. Podczas leczenia doszło do powikłania pod postacią zatoru tłuszczowego. Konieczne było leczenie specjalistyczne i rehabilitacja. Ostatecznie doszło u odwołującego się do wygojenia złamania w osi podłużnej prawidłowej, ale z rotacją 5 stopni. Zrost kostny dokonał się ze stosunkowo dużym pogrubieniem i z zaburzeniem struktury kostnej. Powstały również dosyć duże blizny pooperacyjne i pourazowe. Wystąpiło także nieznaczne zmniejszenie masy mięśniowej i osłabienie siły mięśniowej. Z powodów ortopedycznych odwołujący się doznał stałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 10%.

W wyniku wypadku przy pracy z dnia 14 czerwca 2008 roku odwołujący się doznał również uszkodzenia nerwu udowo-goleniowego w zakresie włókien czuciowych oraz czynnych włókien ruchowych nerwu udowego, w badaniu mięśnia czworogłowego uda prawego stwierdzono zaś u niego cechy reinerwacji. W związku z powyższym z powodów neurologicznych odwołujący się doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości dodatkowych 5%.

Odwołujący się w związku ze stwierdzonymi zmianami hemodynamicznymi w układzie tętnic kontuzjowanej prawej kończyny dolnej doznał również trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości dodatkowych 5%.

Odwołujący się podczas leczenia doznał powikłań w postaci zatorowości tłuszczowej, która nie spowodowała jednak u niego stałego ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

(dowód: opinia biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii – k. 566 – 569 i k. 758, opinia biegłego z zakresu neurologii – k. 519 i k. 544, opinia biegłego z zakresu pulmonologii – k. 607 – 608 i k. 633, opinia biegłego z zakresu chirurgii naczyniowej – k. 746 – 747 i k. 770 – 771)

Ustalając powyższy stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd oparł się na wnioskach zawartych w opiniach biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii M. G. (k. 566 – 569, k. 708 i protokół rozprawy z dnia 29.11.2017r. od 00:02:05 do 00:25:18), a także na opinii biegłej z zakresu neurologii J. S. z k. 519 i k. 544 oraz na opinii biegłego z zakresu chirurgii naczyniowej J. P. z k. 746 – 747 i k. 770 – 771. Sąd miał na uwadze, że w toku sprawy zostali także powołani inni biegli z zakresu ortopedii i traumatologii, jednak to dopiero biegły M. G. dysponował przy opiniowaniu pełną dokumentacją medyczną, w tym wykonanym w toku sprawy badaniem EMG, które okazało się bardzo istotne dla oceny skutków wypadku przy pracy dla zdrowia odwołującego się. Stąd też Sąd nie oparł się na opiniach biegłych z zakresu ortopedii i traumatologii wydających swe opinie przed biegłym M. G..

Sąd miał na uwadze, że biegły M. G. wskazał, że z przyczyn ortopedycznych stały uszczerbek na zdrowiu u odwołującego się wynosi 10%. Do tego jednak należało dodać 5% uszczerbku z przyczyn neurologicznych, stwierdzonego przez biegłą J. S., która ten uszczerbek stwierdziła po analizie najnowszego badania EMG. Sąd oparł się w całości na wnioskach płynących z opinii obu tych biegłych. Odnośnie biegłej z zakresu neurologii J. S. Sąd miał na uwadze, że biegła ta wyczerpująco opisała zmiany i uszkodzenia powstałe w wyniku wypadku, a uwidocznione w wyniku przeprowadzenia badania EMG. Sąd miał również na uwadze, że strony nie wnosiły uwag do opinii biegłego z zakresu neurologii (k. 549 – 550). Z kolei odnośnie opinii biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii M. G. Sąd uznał, iż biegły fachowo i wyczerpująco oraz w sposób przejrzysty opisał wszelkie obrażenia i urazy jakich doznał odwołujący się w wyniku wypadku przy pracy (opinia z k. 566 – 569). Biegły odniósł się również do zarzutów do jego opinii formułowanych przez odwołującego się (k. 707 i k. 710 – 711), sporządzając opinie uzupełniającą (k. 758), w której podsumował wszelkie dotychczasowe wyniki rozpoznania lekarskiego. Sąd miał na uwadze, że odwołujący się zgłosił kolejne zastrzeżenia do opinii biegłego (k. 774), jednak w ocenie Sądu zarzuty te nie są zasadne i są jedynie polemiką z ustaleniami biegłego. Odwołujący się nie wykazał bowiem konieczności wydania kolejnej opinii uzupełniającej, Sąd zaś musiał też zważyć na długość postępowania w niniejszej sprawie i ilość wydanych do tej pory opinii. Sąd ponadto zauważył, że wbrew stanowisku odwołującego się wyrażonym w piśmie z k. 774 akt sprawy biegły M. G. w swej opinii zbadał również ruchomość stawu biodrowego („staw biodrowy prawy bolesny przy zgięciu”, „ruchy w stawach swobodne, bez ograniczeń”), blizny na udzie („powstały stosunkowo duże blizny pooperacyjne i pourazowe, bo łącznie około 30 cm, ale blizny bez stanu zapalnego i bez jakiejkolwiek dysfunkcji”), osłabienie mięsni uda („nieznaczne jest osłabienie siły mięśniowej”). Biegły w szeregu miejsc odnosił się również do dolegliwości bólowych odwołującego się badając bolesność przy poszczególnych ruchach. Odnośnie zaburzeń czucia i drętwienia odniosła się do tego biegła zakresu neurologii, która jako kompetentna w tym przedmiocie ustaliła 5% stałego uszczerbku na zdrowiu z tego powodu. Wobec tego zastrzeżenia zgłoszone przez odwołującego się w istocie nie wnosiły niczego nowego i nie powodują one konieczności dopuszczenia dowodu z kolejnej opinii uzupełniającej biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii. Analogicznie należało również potraktować wniosek ZUS o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii, który również nie zawierał zastrzeżeń, które mogłyby uzasadniać dopuszczenie w aktualnym stanie sprawy dowodu z uzupełniającej opinii biegłego.

Sąd oddalił też wniosek dowodowy odwołującego się o dopuszczenie dowodu z opinii kolejnego biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii. Sąd miał bowiem na uwadze, iż w niniejszej sprawie opinie z zakresu ortopedii i traumatologii wydało łącznie czterech biegłych i dopuszczanie dowodu z opinii kolejnego biegłego nie miałoby na celu wyjaśnienia okoliczności sprawy, a jedynie przedłużanie postępowania. Sąd bowiem uznał, iż konsekwentne stanowisko biegłego M. G. i fachowość sporządzonej przez niego opinii, co zostało wykazane wyżej, a także odniesienie się do aktualnych wyników badań odwołującego się (w tym wyniku badania MRI z dnia 19.10.2016r. – opinia uzupełniająca z k. 758) wskazują, iż wszelkie okoliczności zostały już dostatecznie wyjaśnione.

Wreszcie kolejne 5% uszczerbku wynika z opinii biegłego z zakresu chirurgii naczyniowej, który zauważył zmiany w zakresie uszkodzenia pourazowego większych naczyń kończyny dolnej prawej. Sąd miał na uwadze, że odnośnie opinii biegłego z zakresu chirurgii naczyniowej odwołujący się nie wnosił zastrzeżeń. Zastrzeżenia organu rentowego z k. 761 – 762 doprowadziły zaś do wydania opinii uzupełniającej przez biegłego (k. 770 – 771). Sąd uznał, że kolejne zastrzeżenia składane przez organ rentowy do opinii biegłego z zakresu chirurgii naczyniowej (k. 776 – 777) nie dyskwalifikują tej opinii, a dalsze dopuszczanie dowodu z kolejnej opinii uzupełniającej tego biegłego nie jest celowe dla wyjaśnienia okoliczności w sprawie, gdyż biegły wyczerpująco i w sposób fachowy wskazał negatywne skutki dla zdrowia odwołującego się, wiążąc je jednoznacznie z wypadkiem przy pracy, któremu ten ostatni uległ dnia 14 czerwca 2008 roku. Stąd też Sąd oparł się również na wnioskach zawartych w opinii biegłego z zakresu chirurgii naczyniowej.

W toku postępowania Sąd dopuścił również dowód z opinii biegłego z zakresu pulmonologii. Opinia biegłego pulmonologa nie wskazała, aby w wyniku wypadku doszło u odwołującego się do stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu pod względem schorzeń pulmonologicznych (k. 607 – 608 i k. 633). Po wydaniu opinii uzupełniającej przez biegłego z zakresu pulmonologii, w której wskazał on, że opinia ta dotyczy jedynie oceny pulmonologicznej, strony nie wnosiły żadnych zastrzeżeń do tej opinii. Stąd też Sąd oparł się również na wnioskach zawartych w opinii biegłego z zakresu pulmonologii.

Sąd miał również na uwadze, że ZUS wnosił o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłych z zakresu chirurgii naczyniowej i ortopedii, jednak ZUS nie wskazał, jakie konkretnie okoliczności nie zostały zbadane prze biegłych, Sąd zaś, jak to już wyżej wskazano, uznał, iż zarówno opinia biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii jak i opinia biegłego z zakresu chirurgii naczyniowej, są jasne i fachowe i w dostatecznie szczegółowy sposób opisują skutki wypadku przy pracy dla zdrowia odwołującego się. Z powyższych przyczyn, a także mając na uwadze zasadę szybkości postępowania oraz fakt, iż postępowanie w niniejszej sprawie trwa już ponad 5 lat, Sąd nie uwzględnił wniosku ZUS o dopuszczenie dowodu z opinii innych biegłych z zakresu chirurgii naczyniowej i ortopedii (k. 784).

Sąd przy ustalaniu stanu faktycznego oparł się również na dowodzie z uzasadnienia wyroku wydanego przez Sąd Rejonowy dla Warszawy Woli w Warszawie V Wydział Karny dnia 18 grudnia 2014 roku w sprawie V K 296/13, jest to bowiem dokument urzędowy. Sąd nie oparł się zaś na przedłożonych przez ZUS odpisach opinii wydanych w sprawie karnej (k. 653 – 680 akt sprawy), bowiem Sąd miał na uwadze, że opinie te stanowią dokument prywatny dla Sądu rozpoznającego niniejsza sprawę, a ponadto w zakresie dotyczącym tych opinii Sąd oparł się na ustaleniach zawartych w uzasadnieniu wyroku karnego, który jest dokumentem urzędowym. Analogicznie Sąd odniósł się do dokumentów z k. 681 – 688 akt sprawy, które również były przedmiotem oceny w sprawie karnej. Ponadto Sąd rozpoznający niniejszą sprawę po analizie tych dowodów z k. 653 – 688 akt sprawy podzielił wnioski z nich wyciągnięte i ich ocenę zaprezentowaną przez Sąd karny w uzasadnieniu wyroku w sprawie V K 296/13. Odnośnie zaś zdjęcia z k. 706 akt sprawy Sąd miał na uwadze, że zdjęcie to w żaden sposób nie dyskwalifikuje opinii wielu biegłych, którzy pod różnymi kątami i w zakresie różnych specjalizacji medycznych opiniowali stan zdrowia odwołującego się w niniejszej sprawie.

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie było odwołanie P. P. od decyzji odmawiającej przyznania mu prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy z dnia 14 czerwca 2008 roku.

Zgodnie z art. art. 6 ust.1 pkt 4 ustawy z dnia 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (t.j. - Dz. U. z 2015 roku, poz. 1242, ze zm.; dalej jako: ustawa wypadkowa) z tytułu wypadku przy pracy przysługuje jednorazowe odszkodowanie dla ubezpieczonego, który doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Przesłanką przyznania tego jednorazowego odszkodowania, jak wynika z treści przywołanej regulacji, jest stwierdzenie u ubezpieczonego długotrwałego lub stałego uszczerbku na zdrowiu, a także uznanie zdarzenia, które doprowadziło do owego uszczerbku za wypadek przy pracy.

W niniejszej sprawie strony nie kwestionowały samego uznania zdarzenia z dnia 14 czerwca 2008 roku za wypadek przy pracy. Sąd miał jednak na uwadze, że ZUS w piśmie procesowym z k. 639 akt sprawy wskazał, iż z ustaleń Sądu Rejonowego dla Warszawy Woli w Warszawie V Wydział Karny, który rozpoznawał sprawę karną związaną z przedmiotowym wypadkiem przy pracy, wynika, że przyczyną wypadku było niezachowanie przez pracowników zasad BHP. Wobec powyższego twierdzenia organu rentowego Sąd uznał, iż należy zbadać, czy faktycznie odwołujący się nie zachował tych zasad BHP, jednocześnie Sąd poprzestał w tym zakresie na oparciu się na ustaleniach pochodzących z uzasadnienia wyroku wydanego sprawie karnej V K 296/13 (k.640 – 652 verte) mając na uwadze, iż jest to, dokument urzędowy. Z treści tego uzasadnienia wynika, że do zaistnienia wypadku przy pracy przyczynił się zarówno sam odwołujący się, jak i W. P., jego pracodawca, który nie zachował prawidłowej organizacji pracy w zakładzie. Do wypadku przyczynił się także klient warsztatu, który wsiadł do samochodu i to w wyniku jego działań doszło do najechania na odwołującego się. Powyższe oznacza więc, że wypadek przy pracy, który wydarzył się dnia 14 czerwca 2008 roku był składową zachowań trzech osób – odwołującego się, W. P. oraz klienta warsztatu M. B.. Jak zaś wskazuje regulacja z art. 21 ust. 1 ustawy wypadkowej świadczenia z ubezpieczenia wypadkowego nie przysługują ubezpieczonemu, gdy wyłączną przyczyną wypadków, o których mowa w art. 3, było udowodnione naruszenie przez ubezpieczonego przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia, spowodowane przez niego umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa. Z analizy powyższej regulacji wynika, że wyłączną przyczyną wypadku musi być zachowanie ubezpieczonego. W niniejszej zaś sprawie wypadek był spowodowany zachowaniem łącznie trzech osób, z czego w ocenie Sądu rozpoznającego niniejszą sprawę największą winę ponosi W. P., to on bowiem jako pracodawca odwołującego się, był zobowiązany do zapewnienia mu odpowiednich w zakresie wymogów BHP warunków pracy. W tej sytuacji nie sposób uznać, aby odwołującemu się nie przysługiwały świadczenia z ustawy wypadkowej związane z wypadkiem przy pracy.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy wypadkowej ubezpieczonemu, który wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, przysługuje jednorazowe odszkodowanie. Za stały uszczerbek na zdrowiu uważa się takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu nie rokujące poprawy (art. 11 ust. 2), zaś za długotrwały uszczerbek na zdrowiu uważa się takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu na okres przekraczający 6 miesięcy, mogące ulec poprawie (art. 11 ust. 3). Oceny stopnia uszczerbku na zdrowiu oraz jego związku z wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową dokonuje się po zakończeniu leczenia i rehabilitacji (art. 11 ust. 4 ustawy zasiłkowej). Kwestie dotyczące badania stanu zdrowia oraz określania wysokości uszczerbku na zdrowiu określa rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 roku w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania (tekst jednolity - Dz. U. z 2013 roku, poz. 954). Rozporządzenie to zawiera tabelę, zgodnie z którą określa się procentową wysokość uszczerbku na zdrowiu. W toku niniejszej sprawy Sąd dopuścił dowód z opinii łącznie siedmiu różnych biegłych z czterech specjalizacji (ortopeda – traumatolog, neurolog, chirurg naczyniowy oraz pulmonolog). Ostatecznie w wyniku opinii biegłych Sąd ustalił, że wypadek przy pracy, jakiemu uległ odwołujący się dnia 14 czerwca 2008 roku, spowodował u niego stały uszczerbek na zdrowiu w wysokości łącznie 20%, z tego 15% to uszczerbek na podstawie pkt 147a tabeli załączonej do wskazanego wyżej rozporządzenia (złamanie kości udowej - w zależności od zniekształceń, skrócenia, zaników mięśniowych i ograniczenia ruchów w stawach z nieznacznymi zmianami i skróceniem do 4 cm), a 5% to uszczerbek na podstawie pkt 150 (uszkodzenia dużych naczyń, tętniaki pourazowe - w zależności od stopnia wtórnych zaburzeń troficznych).

Wobec powyższego uszczerbek na zdrowiu, jakiego doznał odwołujący się w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 14 czerwca 2008 roku wyniósł łącznie 20%. Jednocześnie biegli orzekli, że jest to stały uszczerbek na zdrowiu.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w sentencji wyroku, zmieniając zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) w W. z dnia (...)znak: (...) w ten sposób, że przyznaje odwołującemu P. P. prawo do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy, jakiemu uległ w dniu 14 czerwca 2008r. w wysokości 20% stałego uszczerbku na zdrowiu.

Jednocześnie należy wskazać, że w toku postępowania Sąd oddalił też wniosek ZUS o umorzenie postępowania oraz przekazanie sprawy do rozpoznania organowi rentowemu. Sąd miał bowiem na uwadze, że zgodnie z regulacją zawartą w art. 477 ¹⁴ § 4 KPC w sprawie o świadczenie z ubezpieczeń społecznych, do którego prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji albo stwierdzenia stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, jeżeli podstawę do wydania decyzji stanowi orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych lub orzeczenie komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i odwołanie od decyzji opiera się wyłącznie na zarzutach dotyczących tego orzeczenia, sąd nie orzeka co do istoty sprawy na podstawie nowych okoliczności dotyczących stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji albo stwierdzenia stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, które powstały po dniu złożenia odwołania od tej decyzji. W tym przypadku sąd uchyla decyzję, przekazuje sprawę do rozpoznania organowi rentowemu i umarza postępowanie.

W niniejszej sprawie organ rentowy argumentował, iż jako nową okoliczność należy uznać badanie EMG, które rzeczywiście zostało wykonane już po wniesieniu odwołania, które to badanie było podstawą do dalszych ustaleń odnośnie uszczerbku na zdrowiu, poczynionych przez biegłą z zakresu neurologii. W ocenie Sądu jednak nie sposób uznać trafności argumentacji ZUS, bowiem już z wykładni językowej przepisu art. 477 ^{( 14)} § 4 KPC wynika, że chodzi tu o nowe okoliczności, powstałe po dniu złożenia odwołania od decyzji. Jednocześnie mają to być okoliczności dotyczące stwierdzenia niezdolności do pracy. Za takie okoliczności można uznać na przykład ujawnienie nowych chorób odwołującego się, których nie zgłaszał on w toku postępowania przed organem rentowym i które nie podlegały badaniu przez ten organ, a jednocześnie istniały już w momencie wydawania decyzji. Nie sposób jednak za takie nowe okoliczności uznać pojawienia się wyników badań dotyczących jednak tej samej choroby, która była zgłaszana przez odwołującego się w toku postępowania przed organem rentowym i powinna podlegać zbadaniu przez organ, który ma przecież możliwość ustalenia stanu zdrowia badanego również w oparciu o niezbędne badania, w tym badanie EMG.

Jak wynika z ustaleń poczynionych w niniejszej sprawie w toku postępowania przed organem rentowym badanie obejmowało „dysfunkcje kończyn dolnych”, a więc również i kwestie choćby drętwienia nogi. Stąd też badanie EMG zostało wykonane jedynie na okoliczność ujawnienia pewnych cech stanu chorobowego, który podlegał jednakże badaniu już przed lekarzem orzecznikiem ZUS i komisją lekarską ZUS. Fakt, iż ZUS nie wykonał takiego badania może obciążać jedynie organ rentowy, nie może natomiast stanowić podstawy do przyjęcia, iż pojawiły się nowe okoliczności. Takie okoliczności bowiem się nie pojawiły, cały czas rozpoznawany jest ten sam stan chorobowy kończyny dolnej, o którym odwołujący się informował już w toku badania przez ZUS. Z tego też powodu nie można przyjąć, iż w niniejszej sprawie zachodziły przesłanki z art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c oraz § 12 ust. 2 i § 13 ust. 1 pkt 1 Rozporzadzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. z 2005 r. Nr 219, poz.1872 z późn. zm.). zasądzając od ZUS (...) w W. na rzecz odwołującego P. P. tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (60 zł za prowadzenie sprawy w niniejszym postępowaniu oraz 60 zł za prowadzenie sprawy w instancji odwoławczej przed Sądem Okręgowym wobec treści wyroku Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń z dnia 28.10.2011 r. w kwestii kosztów postępowania w postępowaniu apelacyjnym przed wyżej wymienionym Sądem (sygn. VII Ua 28/11).