Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 11 października 2013 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie Wydział II Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Violetta Osińska

Sędziowie: SO Marzenna Ernest

SO Zbigniew Ciechanowicz (spr.)

po rozpoznaniu w dniu 11 października 2013 roku w Szczecinie na posiedzeniu niejawnym

sprawy ze skargi dłużnika B. P. (1) na czynności Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym Szczecin - Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie D. P. z dnia 10.09.2012 r. w postaci postanowienia o ustaleniu częściowych kosztów postępowania poniesionych przez ślusarza i obciążeniu nimi dłużników w postępowaniu egzekucyjnym w sprawie KM 708/09

przy udziale wierzyciela Banku (...) Spółki Akcyjnej w W.

oraz dłużnika B. P. (2)

na skutek zażalenia dłużnika B. P. (2) na postanowienie Sądu Rejonowego Szczecin - Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie z dnia 17 grudnia 2012 r., sygn. akt IX Co 8029/12,

postanawia:

oddalić zażalenie.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z 17 grudnia 2012 r. Sąd Rejonowy Szczecin - Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie IX Wydział Egzekucyjny, odrzucił skargę (I) oraz stwierdził brak podstaw do wydania poleceń w trybie art. 759 § 2 k.p.c. w zakresie postanowienie Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym Szczecin - Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie D. P. z dnia 10.09.2012 r. o ustaleniu częściowych kosztów postępowania poniesionych przez ślusarza w kwocie 147,60 zł i obciążeniu nimi w całości dłużników (II).

W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, iż złożona przez dłużnika B. P. (1) skarga na postanowienie Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym Szczecin - Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie D. P. z dnia 10.09.2012 r. o ustaleniu częściowych kosztów postępowania poniesionych przez ślusarza w kwocie 147,60 zł i obciążeniu nimi w całości dłużników zawierała braki formalne, w związku z czym skarżąca została wezwana do ich usunięcia poprzez uiszczenie opłaty od skargi, wskazanie wierzyciela wraz z podaniem jego siedziby oraz złożenie odpisu skargi. Sąd Rejonowy stwierdził, iż skarżąca nie uczyniła zadość nałożonym na nią zobowiązaniom, wobec czego należało przyjąć, że nie zostały uzupełnione braki skargi, a zatem skarga powinna ulec odrzuceniu.

Działając w trybie art. 759 § 2 k.p.c. Sąd I instancji zwrócił uwagę, iż zgodnie z brzmieniem przepisu art. 39 ust. 1, 2 pkt 4 ustawy z dnia 29.08.1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji, komornikowi należy się zwrot wydatków gotówkowych poniesionych w toku egzekucji - w zakresie należności osób powołanych do udziału w czynnościach. Sąd dodał, iż biorąc pod uwagę konieczność stosowania dyspozycji przepisu art. 765 § 1 k.p.c. oraz przepisu § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 28.01.2002 r. w sprawie udzielania pomocy lub asystowania komornikowi przez Policję lub Straż Graniczną przy wykonywaniu czynności egzekucyjnych, policja udziela pomocy komornikowi przy wykonywaniu czynności egzekucyjnych, jeżeli istnieje uzasadnione przypuszczenie, że natrafi na opór utrudniający lub uniemożliwiający wykonanie czynności egzekucyjnej, co zostało rozstrzygnięte postanowieniem Sądu Rejonowego Szczecin -Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie z dnia 06.09.2012 r. o sygn. akt IX Co 3864/12, uznać należało istnienie potencjalnej konieczności otwarcia drzwi przez ślusarza. Według Sądu Rejonowego okoliczności przywołane w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia znalazły potwierdzenie w wezwaniu do udzielenia pomocy z dnia 20.01.2012 r., w protokole czynności z dnia 27.01.2012 r., oraz w piśmie dłużnika B. P. (2) z dnia 23.01.2012 r. Sąd I instancji uznał zatem, iż wydatki te były więc uzasadnione i znalazły swoje odzwierciedlenie w fakturze VAT nr (...) z dnia 27.01.2012. ( k. 46 w tomie 111 akt KM 708/09 ).

Zażalenie na powyższe postanowienie złożył dłużnik B. P. (2), który zaskarżył je w całości i wniósł o jego uchylenie.

W uzasadnieniu skarżący podniósł, iż B. P. (1)na wszystkie kierowane do niej pisma procesowe odpisuje z należytą starannością i w zakreślonym terminie, wobec czego brak jest podstaw do odrzucenia jej skargi. Dodał, iż jego zdaniem, jeżeli Sąd I instancji uważa inaczej to powinien to wykazać. Skarżący nadmienił, iż nie jest jego winą, że państwowy doręczyciel w postaci (...) nie doręczył na czas przesyłki.

Skarżący podkreślił, iż nie zgadza się na obciążenie go kosztami ślusarza, gdyż uznaje je za nieuzasadnione z uwagi na to, że nie zachodziła potrzeba otwarcia zamkniętych drzwi.

Ponadto skarżący odniósł się do zaistniałej w treści zaskarżonego postanowienia omyłki pisarskiej w postaci błędu w zapisie jej nazwiska skarżącego.

W związku z powyższym skarżący uznał, iż jego zażalenie jest konieczne i w pełni uzasadnione.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie dłużnika nie zasługiwało na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I instancji prawidłowo odrzucił skargę z uwagi na nieuzupełnienie jej braków formalnych w wyznaczonym przez Sąd Rejonowy terminie.

Jak wynika z akt sprawy, dłużniczka w związku z wniesioną skargą na czynności komornika, została wezwana do usunięcia jej braków poprzez wskazanie wierzyciela wraz z podaniem siedziby lub adresu miejsca zamieszkania, złożenie w 1 egzemplarzu odpisu skargi oraz uiszczenie opłaty od apelacji w kwocie 100 zł. Kierowana do dłużniczki przesyłka z zobowiązaniem została przez nią odebrana własnoręcznie w dniu 13 listopada 2012 r., jednakże do chwili wydania zaskarżonego postanowienia tj. do dnia 17 grudnia 2012 r., dłużniczka nie zareagowała na wezwanie.

W myśl przepisu art. 767 ³ k.p.c., jeżeli skargę wniesiono po terminie albo nie uzupełniono w terminie jej braków, sąd odrzuca skargę, chyba że uzna, iż zachodzi podstawa do podjęcia czynności na podstawie art. 759 § 2 k.p.c.

W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, iż dłużniczka mimo wezwania nie uzupełniła braków formalnych skargi, w związku z czym podlegała ona odrzuceniu. Wskazać przy tym należy, iż zawarte w zażaleniu twierdzenia dotyczące wykonywania zobowiązań sądowych przez dłużniczkę są całkowicie gołosłowne i nie zasługują na uwzględnienie. W szczególności skarżący nie wykazał, iż jakakolwiek przesyłka była do Sądu kierowana, przy czym z doświadczenia życiowego wiadomo, że przesyłki zawierające pisma procesowe winny być wysyłane listem poleconym w celu ewentualnego udowodnienia chwili nadania owej przesyłki. Skarżący powinni zatem dysponować dowodem nadania przesyłki i przedstawić go przy zażaleniu. Nie wystarczające jest zaś samo twierdzenie, iż przesyłka nie została doręczona przez doręczyciela w postaci (...)gdyż niemożliwa jest jakakolwiek weryfikacja prawdziwości takiego twierdzenia.

Odnośnie stanowiska skarżącego, iż to Sąd ma wykazywać, że dłużniczka nie wywiązała się z nałożonego na nią obowiązku stwierdzić należy, iż okoliczność ta jednoznacznie wynika z akt sprawy i to do strony skarżącej należy wykazanie, że w zakreślonym terminie skierowała do Sądu przesyłkę zawierającą uzupełnienie braków skargi, gdyż to skarżący wywodzi z takiego twierdzenia skutki prawne.

Jednocześnie należy zauważyć, iż Sąd Rejonowy, stosownie do treści przywołanego wyżej przepisu, rozważył, czy mimo odrzucenia skargi nie zachodzą przesłanki do zastosowania w sprawie przepisu art. 759 § 2 k.p.c.

Zdaniem Sądu Odwoławczego, Sąd I instancji trafnie zauważył, iż koszty powołania ślusarza były w pełni uzasadnione, gdyż niewątpliwie zachodziła potencjalna konieczność otwarcia drzwi przez ślusarza wynikająca z dotychczasowego przebiegu egzekucji a w szczególności z nieudostępniania przez dłużników nieruchomości celem dokonania oględzin. Wskazać przy tym należy, iż skarżący w zażaleniu nie odniósł się do powyższych okoliczności, twierdząc jedynie, że takie koszty byłyby uzasadnione jedynie wówczas gdyby faktycznie zachodziła konieczność otwarcia drzwi, która jednak faktycznie nie miała miejsca. Sąd II instancji zauważa jednak, iż dotychczasowe zachowanie się dłużników mogło wywołać u Komornika obawę, iż ponownie nie otworzą oni drzwi i uniemożliwią tym samym dokonanie oględzin nieruchomości. W związku z powyższym obciążenie dłużników kosztami powołania ślusarza było w pełni uzasadnione, zaś skarżący nie zdołał wykazać twierdzeń przeciwnych.

Na marginesie należy dodać, iż całkowicie pozbawione znaczenia są kwestie omyłki pisarskiej w nazwisku skarżącego, gdyż oczywistym jest, że omyłka ta nie ma żadnego wpływu na prawidłowość zaskarżonego orzeczenia i dotyczy wyłącznie określenia autora pisma złożonego w sprawie egzekucyjnej a ponadto mimo omyłki w nazwisku, nie jest utrudniona identyfikacja osoby wskazanej przez Sąd w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia.

Mając powyższe rozważania na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c., orzekł jak w sentencji.

(...)

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

(...)