Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 lutego 2014 r.

Sąd Okręgowy w Kielcach, IX Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Klaudiusz Senator

Protokolant: sekr.sądowy Katarzyna Komosa

przy udziale oskarżyciela publicznego ---------------

po rozpoznaniu w dniu 7 lutego 2014 r.

sprawy Z. O.

obwinionego o wykroczenie z art.92 a kw

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Skarżysku- Kamiennej

z dnia 4 września 2013r. sygn. akt II W 137/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od obwinionego Z. O. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 90 (dziewięćdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania za II instancję.

sygn. akt IXKa 1684/13

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Skarżysku Kamiennej wyrokiem z dnia 4 września 2013r. ukarał obwinionego Z. O. za popełnienie wykroczenia z art. 92a kw karą 400 zł. grzywny i zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 140 zł. tytułem kosztów postępowania.

Apelację od tego wyroku wniósł obwiniony. Skarżący we wniesionym środku odwoławczym zarzucił zaskarżonemu wyrokowi tendencyjność, działanie z zamierzonym celem uznania go za winnego. Sąd odrzucił wszystkie wnioski dowodowe obwinionego i nie przeprowadził postępowania szczerze wyjaśniającego przebieg zdarzenia. Odmówiono obwinionemu przeprowadzenia wszelkich dowodów oraz powołania biegłych. Skarżący podniósł, że niemożliwe było namierzenie prowadzonego przez obwinionego samochodu jadącego, jako piąty lub szósty w tzw. szpalerze samochodów. Wg. obwinionego odmówiono mu przedstawienia dowodów z notatników służbowych. Sąd odmówił obwinionemu zadawania pytań policjantom, jak i zarzucił, że jego pytania były uchylane. Skarżący zakwestionował negatywną ocenę wiarygodności jego wyjaśnień i świadka, który z nim podróżował. Sąd nie wyjaśnił dlaczego nie przedstawiono obwinionemu odczytu radaru w czasie kontroli. W ocenie obwinionego nieprecyzyjnie był prowadzony protokół rozprawy, nie odnotowano wszystkich wypowiedzi obwinionego i świadka, którego zgłosił do przesłuchania. Wyrok został wydany bez dowodów. Skarżący nie zgadza się ze stwierdzeniem, że „zdarzenie miało miejsce w porze dziennej przy dobrej widoczności”, gdyż dzień 22 grudnia jest najkrótszym dniem w roku. Obwiniony podniósł, że wg. oceny specjalistów wiązka radaru, którym zmierzono prędkość kierowanego przez niego pojazdu, w odległości 333 metrów od stanowiska pomiarowego ma ok. 100 metrów szerokości i może pomierzyć inny samochód, jak i samochód jadący w drugą stronę. Skarżący zarzucił, że nie zaproponowano mu żadnego mandatu i żadnych punktów. Obwiniony wniósł o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania lub uchylenie wyroku w całości i uniewinnienie go. Po wniesieniu apelacji obwiniony złożył jeszcze pisma, ale wniesione one zostały już po terminie przewidzianym do wniesienia apelacji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Złożona apelacja nie jest zasadna.

Sąd Rejonowy zgromadzony materiał dowodowy ocenił w sposób prawidłowy, pozbawiony błędów natury faktycznej, czy też logicznej, dokonując prawidłowych ustaleń faktycznych. Ustalenia bowiem Sądu odpowiadają prawdzie materialnej i wynikają z logicznej analizy dowodów. Przypomnieć należy, że zasada swobodnej oceny dowodów wyrażona w przepisie art. 7 kpk nakazuje organom procesowym, w tym – sądowi, by oceniały znaczenie, moc i wiarygodność materiału dowodowego na podstawie wewnętrznego przekonania z uwzględnieniem wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego, nie będąc przy tym związanymi żadnymi ustawowymi regułami dowodowymi. Sąd Rejonowy nie uchybił zasadzie swobodnej oceny dowodów analizując materiał dowodowy w jego całokształcie. Sąd Rejonowy ukształtował swoje przekonanie na podstawie dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Poddał ocenie wszystkie dowody zebrane w sprawie, zarówno te na korzyść jak i niekorzyść obwinionego. Sąd I instancji przeprowadził starannie i wnikliwie postępowanie dowodowe i poprawnie sporządził uzasadnienie wyroku.

Podstawą prawidłowych ustaleń dokonanych przez Sąd Rejonowy, a co za tym idzie podstawą wyroku był całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy, przy czym Sąd wyjaśnił wszystkie istotne okoliczności mające znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy.

Wbrew gołosłownym zarzutom obwinionego Sąd I instancji rzetelnie przeprowadził postępowanie dowodowe. Prawidłowym postąpieniem ze strony Sadu Rejonowego było oddalenie wniosków dowodowych obwinionego, które były nieprzydatne do ustalenia okoliczności zdarzenia będącego przedmiotem rozpoznania przez Sąd.

W momencie pomiaru prędkości pojazdu kierowanego przez obwinionego nie jechał on, jako piąty czy szósty w szpalerze samochodów, jak to bezzasadnie podnosił obwiniony, lecz pojazd ten zbliżał się do poprzedzających go samochodów. Takie miarodajne ustalenie Sąd poczynił w oparciu o zeznania funkcjonariuszy policji, notatki urzędowej i notatników służbowych policjantów albowiem w notatniku sierżanta M. M. również taka informacja została zawarta (k.38). Jak wynika z zeznań świadka K. N. obwiniony swoim samochodem dogonił poprzedzające go pojazdy w chwili zatrzymania, a nie w chwili dokonywania pomiaru jego prędkości (k.31).

Tak więc nie było potrzeby ustalania, czy przedmiotowy radar jest w stanie zmierzyć prędkość pojazdu poruszającego się, jako piąty, czy szósty w kolumnie. Dodać też trzeba, że w aktach znajduje się instrukcja obsługi przedmiotowego radaru.

Niezasadny jest także zarzut obwinionego, że Sąd nie przeprowadził dowodu z notatników służbowych albowiem takowe zostały nadesłane i ujawnione przez Sąd. Nadto obwiniony miał możliwość zapoznania się z aktami sprawy. Nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy to, jak długo policjanci przebywali krytycznego dnia w miejscu, w którym dokonali pomiaru prędkości pojazdu obwinionego, jak i to ile tego dnia podobnych wykroczeń ujawnili policjanci. W sprawie podlega ustaleniu jedynie to, czy obwiniony kierując samochodem opisanym we wniosku o ukaranie przekroczył dopuszczalną prędkość, a nie to czy jeszcze ktoś inny popełnił takie wykroczenie.

Treść protokołów rozpraw nie wskazuje, że obwinionemu odmówiono zadawania pytań, czy też jego pytania uchylano, a obwiniony nie składał wniosku o sprostowanie protokołu w powyższej kwestii. Zwrócić należy uwagę, że Sądowi przysługuje prawo uchylania pytań w warunkach określonych w art. 77 kpw.

Obwiniony nie składał nawet wniosku o sprostowanie bądź uzupełnienie protokołu rozprawy z tej przyczyny, że protokół ten nie zawiera wszystkich wypowiedzi obwinionego i świadka L. K.. Tak więc trudno uznać za zasadny jego zarzut dotyczący sposobu protokołowania jego wyjaśnień i zeznań świadka L. K..

Powtórzyć należy, że Sąd Rejonowy uzasadnił należycie dlaczego nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego, a przymiotem takim obdarzył zeznania funkcjonariuszy policji. Sąd dokonał też należytej oceny zeznań świadka L. K.Zwrócić należy uwagę, że ocena świadka L. K. co do prędkości z jaką poruszał się obwiniony swoim samochodem pozostaje w sprzeczności nie tylko z dokonanym pomiarem, ale i oceną funkcjonariuszy policji albowiem, jak wynika z zeznań K. N.zauważył on szybką jazdę obwinionego i poinformował o tym drugiego policjanta, który odpowiedział świadkowi, że widzi pojazd obwinionego i dokonał pomiaru (k.31).

W sprawie okolicznością bezsporną było to, że obwinionemu nie okazano pomiaru radaru, gdyż funkcjonariusz policji, gdy padło takie żądanie ze strony obwinionego, w tym czasie dokonał pomiaru prędkości już innego pojazdu. Z faktu tego nie można wyciągać nieuprawnionych wniosków o nieprawidłowym pomiarze. W każdym razie powyższa okoliczność tj. brak okazania obwinionemu pomiaru radaru nie może skutkować uwolnieniem go od odpowiedzialności za popełnione wykroczenie.

Błędny jest pogląd obwinionego, że wiązka radaru w odległości 333 metrów od stanowiska pomiarowego ma około 100 metrów szerokości. Przeczy temu w sposób jednoznaczny instrukcja obsługi przedmiotowego radaru, z którego to dokumentu wynika, że kąt rozwarcia wiązki promieniowania laserowego jest nie większy niż 2,07 mrad (k.53v,55).

Zasady dokonywania pomiaru przedmiotowym radarem zostały przedstawione w ujawnionej przez Sąd instrukcji. Żaden z dowodów przeprowadzonych w sprawie nie wskazuje, że pomiar prędkości pojazdu obwinionego został przeprowadzony przez policjanta nieprawidłowo. Jako zbędne należy ocenić przedstawione przez obwinionego w apelacji wywody o zasadach przeprowadzania pomiarów prędkości radarem.

Sąd wskazał w uzasadnieniu na czym oparł swoją ocenę o precyzyjnym i bezbłędnym pomiarze prędkości pojazdu obwinionego wskazując m.in. na to, że pomiar został dokonany laserowym przyrządem. Zresztą w aktach sprawy znajduje się instrukcja obsługi wskazująca parametry przedmiotowego radaru.

Sąd istotnie zawarł w uzasadnieniu stwierdzenie, że zdarzenie miało miejsce w porze dziennej, przy dobrej widoczności. Trudno z kolei zgodzić się z obwinionym, że w czasie jego czynu panowała głęboka noc, było bowiem około godz. 15.45. Podkreślić należy, że z zeznań funkcjonariuszy policji wynika, że zauważyli pojazd obwinionego poruszający się z niedopuszczalną prędkością i dokonali jego pomiaru. Nie wynika z tych zeznań, żeby zaistniał kłopot z dokonaniem pomiaru, a jak wynika z zeznań M. M. dokonującego pomiaru i instrukcji obsługi radaru każdy nieprawidłowy pomiar jest sygnalizowany przez to urządzenie.

Podkreślić należy, że funkcjonariusze policji nie mieli powodu, żeby bezpodstawnie pomawiać obwinionego o popełnienie wykroczenia.

Sąd w oparciu o zebrane w sprawie dowody prawidłowo ustalił, że funkcjonariusz policji nałożył na obwinionego mandat karny w kwocie 400 zł. i poinformował o przypisaniu 8 punktów karnych. Okoliczność ta i tak nie ma istotnego znaczenia skoro obwiniony do chwili obecnej kwestionuje popełnienie wykroczenia i nie ulega przecież wątpliwości, że nie miał zamiaru przyjąć mandatu. Obwiniony nie twierdzi przecież, że chciał mandat przyjąć na miejscu zdarzenia.

Mając powyższe na uwadze należało, na podstawie art. 437 kpk w zw. z art. 109§2 kpw orzec, jak w punkcie I wyroku.

W punkcie II wyroku Sąd zasądził od obwinionego koszty sądowe za postępowanie odwoławcze na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 634 kpk w zw. z art. 119 kpw, na które składają się opłata (na podstawie art. 8 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych - t.j. Dz. Ust. z 1983r. nr 49 poz. 223 z późn. zm.) w kwocie 40 zł. i zryczałtowane wydatki w wysokości 50 zł. za postępowanie przed Sądem II instancji zgodnie z §3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz.Ust. z 2001r. nr 118 poz. 1269).

SSO Klaudiusz Senator