Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 28 lutego 2018 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi
– Ś. w Ł., w sprawie o sygn. akt III C 61/17, z powództwa Miasta Ł. przeciwko (...) S.A. w Ł., o zapłatę, oddalił powództwo oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 377 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Swoje rozstrzygnięcie Sąd I instancji oparł na ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych, które przedstawiają się następująco:

W dniu 7 lipca 2011 roku pomiędzy Gminą Ł. a Spółką Akcyjną (...) z siedzibą w Ł. zawarta została Umowa D. nr ŁŚ. IV.7230.2.5.2011. Zgodnie z § 1 pkt. 1 umowy, wydzierżawiający oddaje w dzierżawę, a dzierżawca przyjmuje do używania część terenu drogi wewnętrznej przy al. (...) (działki (...)
w obrębie S-7), w celu umieszczenia urządzeń infrastruktury technicznej - rur sieci ciepłowniczej. Umowa została zawarta na okres 1. roku, tj. od dnia 18 lipca 2011 roku do dnia 17 lipca 2012 roku (§ 2 pkt.1). W myśl § 2 pkt. 2 umowy, przed upływem jednego miesiąca od daty wygaśnięcia umowy, dzierżawca zobowiązany jest złożyć w Referacie Komunalnym Delegatury Ś. (...) wniosek o dalsze wykorzystanie terenu drogi wewnętrznej lub zlikwidować urządzenia z dniem wygaśnięcia umowy. W przypadku niedopełnienia formalności o których mowa w pkt 2 i korzystania z terenu drogi wewnętrznej bez tytułu prawnego naliczone zostanie odszkodowanie przy zastosowaniu stawek czynszu zwiększonych o 100% (§ 2 pkt 3). Kwestii czynszu dotyczył § 2, który stanowił, że dzierżawca zapłaci wydzierżawiającemu czynsz w wysokości określonej Zarządzeniem
nr (...) Prezydenta Miasta Ł. z dnia 10 lipca 2008 roku w sprawie zasad wydzierżawiania i użyczania dróg wewnętrznych będących w posiadaniu Gminy Ł. na okres do trzech lat (pkt 1). Czynsz najmu wynosić będzie 589,42 złotych brutto, stanowiąc sumę kwoty 479,20 złotych z tytułu opłaty za zajęcie pasa drogowego – 59,9m ² x 8 złotych
z 1 rok i podatku VAT od tej kwoty wg stawki 23%, tj. w wysokości 110,22 złotych (pkt 2).

W dniu 11 czerwca 2012 roku, w związku ze zbliżającym się terminem wygaśnięcia umowy dzierżawy z dnia 7 lipca 2011 roku, nr ŁŚ. IV.7230.2.5.2011, (...) SA złożyła w Zarządzie Dróg i (...) wniosek o przedłużenie umowy celem wykorzystania drogi wewnętrznej dla umieszczonych urządzeń infrastruktury technicznej rur sieci ciepłowniczej.

W tym czasie w ewidencji gruntów nastąpiła zmiana charakteru działek na budowlaną i rozpoczęła się dalsza procedura administracyjna. Gmina Ł. nie zaproponowała pozwanemu żądnego rozwiązania przejściowego na czas od 18 lipca 2012 roku do momentu ustanowienia służebności przesyłu. Poinformowano pozwanego, że do czasu ustanowienia służebności przesyłu będzie obciążany za korzystanie z gruntu. Stawki były ustalane na podstawie zarządzenia Prezydenta Miasta Ł. o ustalaniu wysokości stawek czynszu dzierżawnego, które były zróżnicowane w zależności od przeznaczenia gruntu i położenia w danej części miasta.

Zgodnie z zarządzeniem z dnia 16 czerwca 2014 roku i załącznikiem nr 1, miesięczna stawka czynszu za dzierżawę 1m ² powierzchni nieruchomości gruntowych położonych w strefie miejskiej „1” (ścisłe centrum) z przeznaczeniem na „usługi, produkcję, składy, myjnie, zaplecza budowy, autokomisy itp.” wynosi 6,07 złotych netto.

W dniu 13 lutego 2015 roku została ustanowiona służebność przesyłu działek (...) w obrębie S-7 na rzecz pozwanego.

Od początku 2015 roku Dalkia Ł. – Spółka Akcyjna z (...) w Ł. działa pod firmą (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w Ł..

Pismem z dnia 2 grudnia 2015 roku Urząd Miasta Ł. przesłał do pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w Ł. pismo o następującej treści:

„W związku z korzystaniem na z gruntu o powierzchni 59,9 m ² (skład) usytuowanego przy Al. (...) w Ł. (cz. dz. Nr 24/28, 24/15 i 24/13 w obrębie S-7, strefa 1) Miasto Ł. z upoważnienia, którego działa (…) ustala opłatę za korzystanie z przedmiotowego terenu w okresie od dnia 1 grudnia 2014 r. do dnia 12 lutego 2015 r. tj. okres 2 miesięcy + 12 dni w wysokości 1086,10 zł. Wysokość opłaty została ustalona na podstawie zarządzenia Nr (...) Prezydenta Miasta Ł. z dnia 16 czerwca 2014 r. w następujący sposób: - za okres od 01.12.2014 r. do 12.02.2015 r., tj. 2 miesiące + 12 dni skład 59,9 m ² x 0,67 zł/m ² x 2 miesiące + 12 dni = 883,01 zł + VAT wg stawki 23 % w kwocie 203,09 zł łącznie 1086,10 zł. Łączna kwota do zapłaty wynosi 1086,10 zł.”. Jednocześnie pismem tym powód wezwał pozwaną do uiszczenia powyższej kwoty na podany rachunek bankowy do dnia 20 grudnia 2015 roku, informując że uchybienie terminu wpłaty spowoduje naliczenie ustawowych odsetek.

Gmina Ł. skierowała do pozwanej monit, datowany na dzień 20 lipca 2016 roku, którym przypominając o obowiązku wpłacenia należności dotyczących korzystania z gruntu przy al. (...) w okresie od dnia 1 grudnia 2014 roku do dnia 12 lutego 2015 roku, obejmujących na ten dzień łącznie 1.137,41 złotych (w tym 1.086,10 złotych kwoty głównej, 45,11 odsetek z tytułu opóźnienia na dzień 22lipca 2016 roku oraz 6,20 złotych kosztów wystawienia monitu), wezwała pozwanego do zapłaty powyższej kwoty w terminie
7 dni od dnia doręczenia monitu na podany rachunek bankowy. Monit został doręczony pozwanej spółce w dniu 2 sierpnia 2016 roku.

Pozwany nie uiścił żadnych opłat na rzecz powoda z tytułu użytkowania przedmiotowych działek za okres od 18 lipca 2012 roku do dnia 14 lutego 2015 roku.

Zgodnie z „rozliczeniem zadłużenia” sporządzonym przez Gminę Ł. w dniu 26 sierpnia 2016 roku należność (...) SA wobec powoda z tytułu korzystania
z gruntu przy al. (...) w okresie od dnia 1 grudnia 2014 roku do dnia 12 lutego 2015 roku, wynosiła na dzień sporządzenia rozliczenia łącznie 1.138,50 złotych, w tym 1.086,10 złotych kwoty głównej i 52,40 odsetek z tytułu opóźnienia.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w tym kluczowe znaczenie miała umowa dzierżawy z dnia 7 lipca 2011 roku oraz korespondencja między stronami, obrazująca relacje stron po upływie terminu, z jakim umowa miała wygasnąć zgodnie z treścią § 2 pkt 1.

Na podstawie tak poczynionych ustaleń faktycznych Sąd pierwszej instancji oddalił powództwo, stwierdzając, że w ustalonych realiach sprawy doszło do dorozumianego zawiązania się między Gminą Ł. a pozwaną spółką stosunku prawnego o treści zbliżonej do umowy dzierżawy nr ŁŚ. IV.7230.2.5.2011 z dnia 7 lipca 2011 roku. Tym samym relacje między stronami oparte były na istniejącej umowie, nie zaś na bezumownym korzystaniu
z przedmiotowego gruntu.

Dochodząc do powyższej konkluzji Sąd Rejonowy powołał się na przepisy dotyczące umowy dzierżawy, w tym art. 693 § 1 k.c. i 694 k.c., art.674 k.c. W ocenie Sądu Rejonowego powód w sposób jasny, otwarty i niebudzący wątpliwości wyrażał wolę kontynuacji stosunku, jaki wytworzył się na gruncie umowy dzierżawy. Umowa przewidywała w swojej treści tryb jej przedłużenia (§ 2 pkt 2 umowy) i strona pozwana odwołując się doń wypełniła wskazane w nim warunki. Powód nie zakwestionował woli dalszego trwania wzajemnych relacji, wskazał jedynie, iż właściwe będzie to w drodze ustanowienia służebności. Na skutek inicjatywy strony pozwanej powód podjął działania zmierzające do ustanowienia służebności przesyłu. W kluczowym dla oceny rzeczywistego stanowiska strony powodowej piśmie z dnia 5 lipca 2012 roku, Gmina Ł. wskazała pozwanej tryb działania, wyraziła wolę kontynuowania istniejącego stosunku, a przede wszystkim poinformowała, że po wygaśnięciu dotychczasowej umowy dzierżawy, do czasu ustanowienia służebności przesyłu, pozwany będzie obciążany za korzystanie z gruntu.

Powód nigdy nie wzywał strony pozwanej do wydania gruntu, który przez cały czas pozostawał we władaniu pozwanego. Domagał się zapłaty od pozwanego za korzystanie z gruntu. Wystawiał przy tym faktury na kwoty obejmujące podatek od towarów i usług (VAT), a więc tak, jak czyni się w sytuacji istnienia umowy. Wystawiając fakturę pracownicy Wydziału Majątku Miasta nie traktowali tej należności jako odszkodowania, tylko jako dorozumianą umowę, dlatego Gmina naliczała VAT.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, a także długotrwałość zaistniałego stanu (ponad dwa i pół roku) oraz świadomość, że trwają działania zmierzające do ostatecznego uregulowania wzajemnych stosunków poprzez ustanowienie służebności przesyłu, pozwany miał uzasadnione podstawy do przyjęcia, że związany jest z właścicielem gruntów wytworzonym w ten sposób stosunkiem prawnym, który choć nie znalazł swojego odzwierciedlenia w pisemnej umowie, wiązał strony i stanowił podstawę wzajemnych relacji, w tym tworzył tytuł prawny pozwanej spółki do korzystania z działek nr (...)/15i 24/13 w obrębie S-7 położonych w Ł. przy al. (...).

Wobec powyższych rozważań Sąd Rejonowy uznał, że władanie przez pozwaną spółkę powyższym gruntem nie miało charakteru korzystania bezumownego. Tymczasem powód domaga się kwoty 1.092,30 złotych konsekwentnie wskazując, że żądanie do dotyczy opłaty z tytułu bezumownego korzystania z gruntów.

O kosztach postępowania Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód, zaskarżając orzeczenie w całości. Zaskarżonemu orzeczeniu skarżący zarzucił naruszenie:

I.  przepisów prawa procesowego, tj.:

- art. 321 § 1 k.p.c. – polegające na błędnym przyjęciu przez Sąd I instancji, że jest związany wskazanymi przez powoda, jako podstawą jego żądania, przepisami prawa materialnego. Pomimo, że nie prowadziłoby to ani do modyfikacji zgłoszonego przez powoda żądania, ani też orzekania w przedmiocie zasadności innego żądania niż żądanie zgłoszone przez powoda;

- art. 233 § 1 k.p.c. – polegające na braku wszechstronnego rozpatrzenia zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz sprzecznym z zasadą swobodnej oceny dowodów przyjęciem, że strony łączyła umowa zbliżona do umowy dzierżawy zawarta po wygaśnięciu umowy dzierżawy;

- art. 328 § 2 k.p.c. – polegające na uznaniu, to powód wskazuje podstawę prawną rozstrzygnięcia a nie Sąd;

II. przepisów prawa materialnego, tj.:

- art. 224 § 2 w zw. z art. 225 i art. 230 k.c. - poprzez ich niezastosowanie i bezzasadne przyjęcie, iż powód nie może się domagać wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości w sytuacji, gdy pozwany korzystał bezumownie z nieruchomości powoda po zakończeniu umowy dzierżawy;

- art. 66 § 2 , art. 70 § 1 k.c. – poprzez przyjęcie, że doszło do zawarcia pomiędzy stronami umowy, pomimo, że powód nie złożył oświadczenia o przyjęciu oferty pozwanego;

- art. 72 § 1 k.c. – poprzez wadliwe jego zastosowanie uznając, że powód zawarł z pozwanym umowę, pomimo, że strony nie zawarły porozumienia co do wszystkich istotnych postanowień umowy.

Wobec podniesionych zarzutów skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku
i zasądzenie na rzecz powoda należności zgodnie żądaniem pozwu, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, zasądzenie kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest zasadna, co skutkowało zmianą zaskarżonego wyroku.

W ramach podnoszonego zarzutu naruszenia art. 233§ 1 k.p.c. należy odnotować, że kwestia oceny dowodów przemawiająca za przyjęciem, że strony łączyła umowa zbliżona do umowy dzierżawy zawarta po wygaśnięciu umowy dzierżawy dotyczy nie tyle oceny zgromadzonych dowodów i wyprowadzenia na ich podstawie wniosków co do faktycznych podstaw wywiedzionego roszczenia, lecz odnosi się do oceny ustalonych faktów w świetle norm prawa materialnego. Apelujący nie zgadza się bowiem z oceną stanu faktycznego dokonaną przez Sąd Rejonowy u podstaw zaskarżonego orzeczenia. Dlatego analizy argumentacji przedstawionej w wywiedzionym środku odwoławczym należy dokonać w płaszczyźnie badania prawidłowości subsumcji przeprowadzonej w postępowaniu pierwszoinstancyjnym.

Zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. nie jest trafny. Sąd Okręgowy podziela dominujące w judykaturze stanowisko, że strona może powołać się na zarzut wadliwego sporządzenia uzasadnienia i zarzut taki można ocenić jako zasadny, gdy
z powodu braku w uzasadnieniu elementów wskazanych w art. 328 § 2 k.p.c. zaskarżony wyrok nie poddaje się kontroli instancyjnej. Taka sytuacja miałaby miejsce tylko, gdyby sąd odwoławczy nie miał możliwości dokonania oceny toku wywodu, który doprowadził sąd pierwszej instancji do wydania orzeczenia, a także w razie zastosowania prawa materialnego do niedostatecznie ustalonego stanu faktycznego ( tak też SN m. in. w wyroku z dnia 16 października 2009 r., sygn. I UK 129/09, publ. LEX nr 558286, w wyroku z dnia 30 września 2008 r., II UK 385/07, Lex nr 741082 oraz w wyroku z dnia 26 lipca 2007 r., V CSK 115/07, M. Prawn. 2007/17/930). Tymczasem w niniejszej sprawie uzasadnienie zaskarżonego wyroku umożliwia dokonanie kontroli instancyjnej i w pełni spełni a rolę dokumentu sprawozdawczego .

Nie zasługuje na aprobatę także zarzut naruszenia art. 321 § 1 k.p.c. Komentowany przepis przewiduje jedną z zasad wyrokowania, zgodnie z którą przedmiot orzekania nie może być różny od przedmiotu procesu. Oznacza to, że sąd nie może wyrokować co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem, ani zasądzać ponad żądanie ( ne eat iudex ultra petita partium). Innymi słowy, rozstrzygając merytorycznie sprawę sąd nie może orzekać o czymś innym niż żądał powód, ani w rozmiarze większym niż zgłoszone żądanie, bez względu na to, czy ustalenia faktyczne poczynione przez sąd uzasadniałyby wystąpienie z jeszcze innym roszczeniem lub z tym samym roszczeniem, ale w większym zakresie. Przepis ten, określając granice wyrokowania, wskazuje również, że sąd nie może wyrokować co do rzeczy, która nie była przedmiotem żądania, czyli zasądzić coś innego niż strona żądała.

Kwestionowany wyrok odnosi się do żądania zgłoszonego w pozwie, z pewnością nie wykraczając poza ramy procesu, zainicjowanego zgłoszonym powództwem.

Uwzględnieniu podlega natomiast zarzut naruszenia prawa materialnego. Sąd Rejonowy błędnie wywiódł, że umowa dzierżawy zawarta pomiędzy Gminą Ł. a pozwanym uległa przedłużeniu zgodnie z art. 674 k.c. w zw. z art. 694 k.c. Domniemanie określone w art. 674 k.c. zachodzi tylko w sytuacji, gdy najemca nadal używa rzeczy, a wynajmujący zgadza się na to, choćby w sposób dorozumiany ( zob. wyrok SN z dnia 14 października 1998 r., II CKN 925/97, LEX nr 358689, wyrok SN z dnia 14 lutego 2013 r., II CSK 351/12, LEX nr 1318350). Nie sposób jednak zgodzić się z oceną Sądu Rejonowego, że powód w sposób niebudzący wątpliwości wyrażał wolę kontynuacji stosunku prawnego wynikającego z umowy z dnia 7 lipca 2011 roku. Umowa została zawarta na czas określony. W § 2 pkt 2 umowy postanowiono, że przed upływem jednego miesiąca od daty wygaśnięcia umowy, dzierżawca zobowiązany jest złożyć w (...) wniosek o dalsze wykorzystywanie terenu drogi wewnętrznej lub zlikwidować urządzenia z dniem wygaśnięcia umowy. Z umowy jasno wynika zatem, że upływ czasu, na jaki została zawarta, rodzi skutek w postaci wygaśnięcia, tym bardziej, że niedopełnienie powyższych formalności oznacza zgodnie z § 2 pkt 3 umowy korzystanie z terenu drogi wewnętrznej bez tytułu prawnego i skutkuje naliczeniem odszkodowania przy zastosowaniu stawek czynszu zwiększonych o 100%.

Nie można zatem przyjąć, że nastąpił skutek określony w art. 674 k.c., skoro umowa wymaga dla przedłużenia dzierżawy złożenia stosownego oświadczenia woli wydzierżawiającemu, od którego pozytywnej odpowiedzi zależy dopiero możliwość przedłużenia umowy dzierżawy ( por. wyrok SN z dnia 15 maja 1980 r., sygn. II CR 110/80, publ. OSN 1980, nr 11, poz. 68). W rozpoznawanej sprawie powód w sposób wyraźny nie wyraził zgody na dalsze trwanie umowy dzierżawy. W odpowiedzi na wniosek dzierżawcy wskazał, że pozwany powinien wystąpić z wnioskiem o ustanowienie służebności przesyłu
i mimo wygaśnięcia dotychczasowej umowy dzierżawy będzie nadal obciążany kosztami w razie dalszego zajmowania gruntu. Powód przewidywał zatem korzystanie z gruntu, aczkolwiek na innych od wcześniej określonych umownych zasadach. Nie poczyniono żadnych ustaleń co do przedmiotowo istotnych elementów dalszego umownego stosunku prawnego, co dyskwalifikuje tezę o kontynuowaniu umowy. Nie zawarto też nowej umowy (zob. art. 66 – 72 ¹ k.c.). Powód wskazał jedynie pozwanemu właściwy tryb dla zapewnienia dostępu do infrastruktury technicznej znajdującej się na gruncie należącym do Miasta Ł.. Wprawdzie strony nie uregulowały stosunku prawnego w okresie przejściowym od daty wygaśnięcia umowy dzierżawy do czasu ustanowienia służebności, jednakże nie oznacza to woli kontynuowania umowy, bo wówczas nie byłoby przeszkód do pisemnego zrealizowania takiej regulacji umownej, natomiast świadczy o braku umowy, przesądzając o bezumownym korzystaniu z gruntu.

W sprawie bezsporna jest ponadto okoliczność, że pozwany w okresie od 18 lipca 2012 roku do 14 lutego 2015 roku nie uiszczał na rzecz powoda z tytułu zajmowania działek
o nr 24/28, 24/15 i 24/13 w obrębie S-7 żadnych opłat – zarówno odpowiadających wysokości dotychczasowego czynszu dzierżawy jak i opłat podwyższonych wobec zmiany kwalifikacji zajmowanych przez pozwanego gruntów. Ze strony pozwanego zatem trudno dopatrzyć się oznak woli kontynuowania umowy dzierżawy.

W rozpoznawanej sprawie powód już w pozwie wskazał, że dochodzi wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z gruntu. Przepisy art. 225 k.c. w zw. z art. 224 § 2 k.c., mają na celu naprawienie uszczerbków majątkowych właściciela nieruchomości spowodowanych przez to, że właściciel został pozbawiony lub ograniczony z możliwości korzystania ze swej rzeczy, w tym przypadku nieruchomości. Roszczenie to przysługuje przeciwko posiadaczowi samoistnemu, ale także przeciwko posiadaczowi zależnemu – stosownie do art. 230 k.c.

Wobec ustalenia, że pozwany korzystał w okresie od 1 grudnia 2014 roku do dnia 12 lutego 2015 roku z nieruchomości powoda bezumownie, należne jest mu z tego tytułu wynagrodzenie na mocy ww. przepisów. Dopiero z dniem 13 lutego 2015 roku została ustanowiona służebność przesyłu działek o nr (...) w obrębie S-7. Do tego dnia pozwany był zatem posiadaczem służebności w złej wierze. Jak już wcześniej wspomniano, pozwany nie uiszczał na rzecz powoda żadnych opłat za korzystanie
z nieruchomości, co stoi w sprzeczności z twierdzeniami strony pozwanej o jej przekonaniu,

że umowa dzierżawy została w sposób dorozumiany przedłużona.

Powód prawidłowo wyliczył wysokość wynagrodzenia na podstawie zarządzenia nr (...) Prezydenta Miasta Ł. z dnia 16 czerwca 2014 roku, posiłkując się niejako wskazana regulacją w celu ustalenia wysokości wynagrodzenia, co jest słuszne w badanej sprawie z uwagi na wartość przedmiotu sporu, uzasadniającą ograniczenia postepowania dowodowego.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądził od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą
w Ł. na rzecz Miasta Ł. kwotę 1 092,30 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 1 086,10 zł od dnia 21 grudnia 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia
1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c. zasądzając je zgodnie z żądaniem powództwa od dnia 21 grudnia 2015 roku, ze względu na określony w wezwaniu do zapłaty termin wymagalności należności na dzień 20 grudnia 2015 roku (art. 455 k.c.).

Rozróżnienie zasądzonych od należności głównej odsetek wynika z nowelizacji
art. 481 § 1 k.c. wprowadzonej na mocy art. 2 ustawy z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw ( Dz. U. z 2015 roku, poz. 1830).

Zmiana wyroku w zakresie roszczenia głównego skutkować musiała również zmianą rozstrzygnięcia o kosztach postępowania przed Sądem pierwszej instancji. Wobec wyniku postępowania o kosztach tych należało orzec na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( Dz. U. z 2015 roku, poz. 1804), zasądzając koszty zastępstwa w wysokości 360 zł wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł oraz kwotę 55 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu.

Zważywszy na wynik kontroli instancyjnej, o kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. oraz § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( Dz. U. z 2018 roku, poz. 265 ze zm.) i zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 190,00 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, na które złożyły się koszty zastępstwa procesowego w wysokości 135 zł oraz opłata sądowa od apelacji w wysokości 55 zł.