Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 grudnia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący – SSO Anna Moskal

Protokolant: st. sekr. sądowy Stefania Wrzyszcz

przy udziale

po rozpoznaniu w dniu 3 grudnia 2018 r. w Tarnobrzegu

na rozprawie

sprawy J. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R.

o ustalenie ustawodawstwa

na skutek J. G.

od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R.

z dnia 10 sierpnia 2018 r. nr (...)

I.oddala odwołanie,

II.zasądza od odwołującej J. G. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych – Oddział w R. kwotę 180 zł (słownie: sto osiemdziesiąt zł) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.-

Sygn. akt III U 676/18

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 10.08.2018r. nr (...), ZUS O/R. na podstawie art. 83 ust 1 pkt 2 ustawy z 13.10.1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych ( Dz.U. z 2017r. poz.1778 ze zm.) w związku z art. 11 ust.3 lit a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) Nr 883/2004 z 29.04.2004r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego ( Dz.Urz. UE nr L 166), stwierdził, że J. G. podlega ustawodawstwu polskiemu od 15.08.2012r.

W uzasadnieniu podał, że uwzględniając całokształt okoliczności niniejszej sprawy zmienił swoje stanowisko zawarte w piśmie z dnia 12.03.2013r. i 9.09.2013r.

Wywodził, że zgodnie z zasadą ogólną osoby, do których stosuje się rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/04 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, podlegają ustawodawstwu tylko jednego państwa członkowskiego. Zgodnie zaś z treścią art. 11 ust. 3 lit. a w/w rozporządzenia, osoba wykonująca w Państwie Członkowskim pracę najemną lub pracę na własny rachunek podlega ustawodawstwu tego Państwa Członkowskiego. Podnosił, że rozporządzenie 883/2004 wskazuje też ustawodawstwo właściwe w przypadku zbiegu pracy najemnej z działalnością na własny rachunek. Zgodnie z treścią art. 13 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/04 osoba, która normalnie wykonuje pracę najemną i pracę na własny rachunek w różnych Państwach Członkowskich podlega ustawodawstwu Państwa Członkowskiego, w którym wykonuje swą pracę najemną lub, jeżeli wykonuje taką pracę w dwóch lub w kilku Państwach Członkowskich, ustawodawstwu określonemu zgodnie z przepisami ust. 1. Podnosił, żez dniem 28.06.2012r,. weszło w życie rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady ( UE) nr (...) z 22.05.2012r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 883/2004 oraz rozporządzenie (WE) nr 987/2009 wprowadzające dodatkowe regulacje mające na celu określenie pracy o charakterze marginalnym, tj. pracy, która jest stała, ale ma niewielkie znaczenie pod względem czasu oraz zysku ekonomicznego. Za pracę taką uznaje się pracę zajmującą mniej niż 5% regularnego czasu pracy i/lub przynoszącą mniej niż 5% jego całkowitego wynagrodzenia.

W dalszej części uzasadnienia wskazywał, iż pismem z dnia 12.03.2013 r. dla wnioskodawczyni zostało ustalone jako właściwe ustawodawstwo słowackie od 15.08.2012r. na podstawie art. 13 ust. 3 rozporządzenia nr 883/2004 w związku z zatrudnieniem na terytorium Słowacji u pracodawcy Z. B. M., przy jednoczesnym prowadzeniu działalności na terytorium Polski.

W dniu 4.09.2013r. J. G. złożyła kolejny wniosek o ustalenie ustawodawstwa właściwego od 15.08.2013r. Pismem z dnia 29.07.2014r. ZUS zawiesił postępowanie w powyższej sprawie z uwagi na trwające postępowanie wyjaśniające na terytorium Słowacji.

Pismem z 3.06.2013r. centrala słowackiej instytucji ubezpieczeniowej nie zgodziła się z ustaleniem przez ZUS ustawodawstwa słowackiego od 15.08.2012r. W dniu 15.08.2013r. instytucja słowacka S. P. wydała postanowienie, na podstawie którego z dniem 14.08.2012r. wygasło wobec wnioskodawczyni obowiązkowe ubezpieczenie społeczne jako pracownika na terytorium Słowacji, o czym została poinformowana pismem z dnia 9.09.2013r. Następnie w dniu 17.03.2014r. płatnik składek Z. B. M., (...) złożył odwołanie do K. S. w P. od w/w postanowienia. W dniu 11.06.2018r. polski organ rentowy drogą elektroniczną otrzymał odpowiedź ze słowackiej instytucji ubezpieczeniowej, że po rozstrzygnięciu przez Sąd Najwyższy Republiki Słowackiej postanowienie z 15.08.2013r. o wyłączeniu wnioskodawczyni z ubezpieczeń od 15.08.2012r. stało się prawomocne w dniu 22.01.2014r. Mając powyższe na uwadze ZUS podjął zawieszone w dniu 29.07.2014r. postępowanie w celu ponownego ustalenia dla wnioskodawczyni ustawodawstwa właściwego od 15.08.2012r. W konsekwencji wydał zaskarżoną decyzję.

Odwołanie od powyższej decyzji ZUS złożyła J. G. zarzucając jej:

1. naruszenie art. 11 ust. 1 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.U.UE.L.2004.166.1 ze zm.) poprzez jego niezastosowanie, co w przypadku uprawomocnienia się zaskarżonego wyroku skutkowało będzie złamaniem zasady wykluczającej objęcie zabezpieczeniem społecznym w kilku państwach jednocześnie,

2. naruszenie art. 13 ust. 3 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.U.UE.L.2004.166.1 ze zm.) poprzez jego niezastosowanie i przyjęcie tym samym, że w rozpoznawanej sprawie są podstawy do objęcia odwołującej się ustawodawstwem polskim w spornym okresie,

3. naruszenie art. 58 § 1 i 2 kodeksu cywilnego, poprzez wykreowanie stanu faktycznego niezgodnego z ustawą, tj. objęcie wnioskodawczyni zabezpieczeniem społecznym w dwóch różnych Państwach Członkowskich w tym samym okresie,

4. naruszenie pkt. 4 decyzji nr (...) z dnia 12 czerwca 2009 r. w sprawie ustanowienia procedury dialogu i koncyliacji w zakresie ważności dokumentów, określania ustawodawstwa właściwego oraz udzielania świadczeń na mocy rozporządzenia nr 883/2004 poprzez jego niezastosowanie, a w konsekwencji brak zawieszenia postępowania z uwagi na brak prawomocnego zakończenia postepowania na terenie Słowacji,

5. naruszenie art. 6 kc w zw. z art. 233 § 1 kpc poprzez uznanie, iż wnioskodawczyni nie udowodniła wykonywania pracy na terenie Słowacji, wobec braku skutecznego wyłączenia jej z ubezpieczeń na terenie Słowacji,

6. naruszenie art. 233 § 1 kodeksu postępowania cywilnego poprzez:

- brak wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego,

- oparcie na błędnym założeniu, że w spornym okresie podlegała ona ustawodawstwu polskiemu, a w konsekwencji uznanie że z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej podlegała ona ubezpieczeniom społecznym na terenie Polski,

- bezpodstawne uznanie, że wnioskodawczyni w istocie nie wykonywała pracy na terenie Słowacji, wobec przedłożenia przez nią stosownej dokumentacji pracowniczej i braku dowodów na okoliczność przeciwną,

- pominięcie okoliczności, że wnioskodawczyni wg stanu na chwilę obecną w spornym okresie podlegała ubezpieczeniom na terenie Słowacji.

Podnosząc powyższe wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez stwierdzenie, że w związku z zatrudnieniem w przedsiębiorstwie mającym siedzibę na terenie Słowacji w okresie po dniu 1.07.2013r. właściwym dla niej w w/w okresie jest, w zakresie ubezpieczeń społecznych, ustawodawstwo słowackie, ewentualnie o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania bezpośrednio organowi rentowemu.

W uzasadnieniu podała, że słowacki pracodawca w związku z wykonywaną przez nią na jego rzecz pracą na podstawie umowy o pracę zgłosił ją do ubezpieczeń na terenie Słowacji i za sporny okres odprowadzał stosowne składki. Co więcej wnioskodawczyni sama nie zgłaszała się w spornym okresie do ubezpieczeń na terenie Polski i przez cały okres zatrudnienia była przekonana, że w spornym zakresie podlega ustawodawstwu słowackiemu. Wskazywała, że nie została w stosunku do niej wydana żadna, prawomocna na gruncie prawa słowackiego decyzja wyłączająca ją z ubezpieczeń. W konsekwencji, biorąc pod uwagę powyższe uznać należy, że według stanu na dzień wydania zaskarżonej decyzji w spornym okresie podlegała ona ustawodawstwu słowackiemu, albowiem w obrocie prawnym brak jest rozstrzygnięcia instytucji słowackiej, którym zostałaby wyłączona z ubezpieczeń społecznych na terenie Słowacji.

Odnosząc się zaś do stanowiącego podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia ustalenia, że wnioskodawczyni nie udowodniła faktycznego wykonywania pracy na terenie Słowacji, wskazała, że właściwa instytucja słowacka nie podniosła w przypadku wnioskodawczyni żadnych zastrzeżeń odnośnie rzekomej fikcyjności zatrudnienia, bo za takie nie sposób uznać autorytatywnego uznania firmy za "skrzynkową". Wywodziła, że udowodniła istnienie stosunku pracy m.in. poprzez przedłożenie umowy o pracę, zaświadczenia o nadaniu numeru ubezpieczenia społecznego. Z kolei zarzut organu w tym zakresie nie został poparty prawomocnym orzeczeniem właściwej instytucji słowackiej. W ocenie wnioskodawczyni rozstrzygnięcia organów słowackich lub słowackiego sądu nie mogą wykluczać dokonania przez Sąd orzekający w niniejszej sprawie oceny stanu faktycznego przez orzekający pryzmat doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania. Podnosiła nadto, że nie należy tracić z pola widzenia faktu, że w niniejszej sprawie uprawomocnienie się zaskarżonej decyzji ZUS skutkowałoby zaistnieniem niedopuszcza1nej w świetle brzmienia przepisu art. 11 ust. 1 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.U.UE.L.2004.166.1 ze zm.) sytuacji w której wnioskodawczyni równocześnie podlegałaby prawodawstwu i ubezpieczeniom społecznym w Polsce i na Słowacji.

Jej zdaniem, biorąc pod uwagę bezsporny fakt, że w okresie wskazanym w sentencji zaskarżonej decyzji wykonywała ona na terenie Słowacji pracę najemną, zaś równolegle w Polsce prowadziła działa1ność gospodarczą, przyjęcie iż winna ona podlegać ustawodawstwu polskiemu stanowi jaskrawe naruszenie norm kolizyjnych zawartych w art. 13 ust. 3 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.U.UE.L.2004.166.1 ze zm.). Wskazywała, że takie działanie organu administracji wyczerpuje także przesłanki określone w przepisach art. 58 § 1 i 2 kodeksu cywi1nego, co winno skutkować bezwzględną nieważnością czynności organu na gruncie prawa cywi1nego, bowiem nie dość że jest ona niezgodna z zasadami współżycia społecznego, to wprost zmierza do stworzenia sytuacji niezgodnej z ustawą, w szczególności z przywołanymi przepisami art. 11 ust. 1 w związku z art. 13 ust. 3 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004.

Uzasadniając podniesiony na wstępie zarzut naruszenia pkt. 4 decyzji nr (...) z dnia 12 czerwca 2009r. w sprawie ustanowienia procedury dialogu i koncyliacji w zakresie ważności dokumentów, określania ustawodawstwa właściwego oraz udzielania świadczeń na mocy rozporządzenia nr 883/2004 podkreśliła, że w sytuacji w której po stronie instytucji słowackiej brak jest prawomocnego rozstrzygnięcia w zakresie wyłączenia wnioskodawcy z ubezpieczeń na terenie Słowacji, a wręcz potwierdza ona fakt podlegania w spornym okresie, niedopuszczalne wydaje się przejmowanie jej kompetencji przez polski organ rentowy w sytuacji w której prawidłowe byłoby zawieszenie postępowania do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia w zakresie podlegania wnioskodawczyni ubezpieczeniom społecznym przez organy słowackie.

Reasumując podała, że w świetle naprowadzonych okoliczności decyzja organu rentowego jest błędna, a co najmniej przedwczesna. Końcowo powołała się m.in. na stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w postanowieniu z dnia 28.06.2016r. sygn. akt I UZ 10/16 .

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 8.10.2018r. (...) Oddział w R. wnosił o jego oddalenie i zasądzenie od wnioskodawczyni na rzecz organu rentowego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wyjaśnił, że w okresie od 02.01.2004 r. do 31.10.2017 r. J. G. prowadziła w Polsce działalność gospodarczą pod nazwą Salon (...) G. J.. Powołując się na zatrudnienie u pracodawcy Z. P. B. (...) na terenie Słowacji, Słowacka Instytucja Zabezpieczenia (...) wydała dla J. G. dokument A l, który poświadczał wobec niej ustawodawstwo słowackie w okresie od 01.04.2012 r. do 14.08.2012 r. W związku z upływem okresu, na który Słowacka Instytucja Zabezpieczenia (...) poświadczyła J. G. ustawodawstwo słowackie, pismem złożonym w ZUS w dniu 04.09.2013 r. wystąpiła ona z wnioskiem o ustalenie ustawodawstwa słowackiego na dalszy okres, wskazując na kontynuowanie zatrudnienie u pracodawcy Z. P. B. (...) na terenie Słowacji. W dniu 15.08.2013 r. Słowacka Instytucja Zabezpieczenia (...) wydała decyzję w przedmiocie wygaśnięcia z dniem 14.08.2012 r. obowiązkowego ubezpieczenia społecznego wobec J. G. zgodnie z ustawodawstwem słowackim. Wskazywał, że po wyczerpaniu środków zaskarżenia, decyzja stała się prawomocna i wiąże wszystkie instytucje państw członkowskich, na mocy art. 5 ust. 1 nr (...) z dnia 16.09.2009 r. dotyczące wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego.

Odnosząc się do zarzutu zgłoszenia J. G. do ubezpieczenia społecznego na Słowacji, organ rentowy wyjaśnił, że dokument w postaci poświadczenia rejestracji w systemie ubezpieczenia społecznego innego państwa członkowskiego, jest tylko dowodem zgłoszenia do ubezpieczenia, które samo w sobie nie przesądza o istnieniu ważnego tytułu do objęcia ubezpieczeniem (tak: postanowienie SN z dnia 27.09.2016 r. sygn. akt I UZ 14/16; wyrok SN z dnia 10.05.2017 r. sygn. I UK 456/16).

Podał nadto, że w sytuacji Pani J. G. znajduje zastosowanie zasada miejsca wykonywania pracy, zgodnie z którą osoba wykonująca w państwie członkowskim pracę najemną lub pracę na własny rachunek podlega ustawodawstwu tego państwa (art. 11 ust. 3 lit. a rozporządzenia nr 883/2004). Wobec powyższego stwierdził, że J. G. od 15.08.2012 r. podlega ustawodawstwu polskiemu.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

ustalił i zważył, co następuje:

Wnioskodawczyni J. G. ur. (...) W okresie od 02.01.2004 r. do 31.10.2017 r. prowadziła w Polsce działalność gospodarczą pod nazwą Salon (...) G. J..

Od 01.04.2012 r. wyrejestrowała się z obowiązkowych ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Na dokumencie zgłoszenia wyrejestrowania z ubezpieczeń od 01.04.2012 r. wykazała - jako przyczynę wyrejestrowania - "inna przyczynę wyrejestrowania". Ponownego zgłoszenia w ZUS do ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego z tytułu prowadzenia działalności pozarolniczej dokonała od 01.12.2015r.

W dniu 6.06.2012r. ZUS O/R. ustalił dla odwołującej, na jej wniosek, jako właściwe ustawodawstwo słowackie od 1.04.2012r. w związku z zatrudnienie wnioskodawczyni u pracodawcy Z. P. B. (...) na terenie Słowacji. Słowacka Instytucja Zabezpieczenia (...) wydała dla J. G. formularz A l, który poświadczał wobec niej ustawodawstwo słowackie w okresie od 01.04.2012 r. do 14.08.2012 r.

Pismem z dnia 12.03.2013r. znak: (...) ZUS ustalił dla wnioskodawczyni, na jej wniosek, jako właściwe ustawodawstwo słowackie od 15.08.2012r. w związku z podjętym zatrudnieniem na terytorium Słowacji przy równoczesnym prowadzeniu działalności na terytorium Polski na podstawie art. 13 ust.3 rozporządzenia nr 883/2004. O powyższych ustaleniach została również poinformowana słowacka instytucja ubezpieczeniowa.

W dniu 04.09.2013 r. J. G. wystąpiła z wnioskiem o ustalenie ustawodawstwa słowackiego na dalszy okres, wskazując na kontynuowanie zatrudnienia u pracodawcy Z. P. B. (...) na terenie Słowacji.

Pismem z 29.07.2014r. znak: (...) ZUS zawiesił postępowanie w sprawie ustalenia dla J. G. ustawodawstwa właściwego z uwagi na postępowanie wyjaśniające toczące się w tej sprawie na terytorium Słowacji.

Pismem z dnia 3.06.2013r. znak (...)- (...)-BA centrala słowackiej instytucji ubezpieczeniowej poinformowała Oddział ZUS, że nie może zaakceptować tymczasowo ustalonego ustawodawstwa słowackiego od 15.08.2012r., ponieważ w przypadku tego pracodawcy słowackiego powstało podejrzenie naruszenia przepisów prawnych w zakresie zabezpieczenia socjalnego. W związku z tym została przeprowadzona kontrola.

W dniu 15.08.2013r. (...) Oddział w K. wydała postanowienie znak: (...)- (...)-KEM o wyłączeniu wnioskodawczyni z ubezpieczeń społecznych od 15.08.2012r. Pismem z dnia 17.03.2014 r. Słowacka Instytucja Zabezpieczenia (...) poinformowała ZUS o wydaniu decyzji z 15.08.2013 r.

W dniu 17.03.2014r. płatnik składek Z. P.- B. (...), (...): 46 213 058 złożył odwołanie do K. S. w P. od w/w postanowienia.

W dniu 11.06.2018r. ZUS O/R. drogą elektroniczną otrzymał odpowiedź ze słowackiej instytucji ubezpieczeniowej, że po rozstrzygnięciu przez Sąd Najwyższy Republiki Słowackiej odwołania, postanowienie z 15.08.2013r. o wyłączeniu wnioskodawczyni z ubezpieczeń na terenie Słowacji od 15.08.2012r. stało się prawomocne w dniu 22.01.2014r.

W związku z powyższym organ rentowy podjął zawieszone w dniu 29.07.2014r. postępowanie w celu ponownego ustalenia dla J. G. ustawodawstwa właściwego od 15.08.2012r.

W konsekwencji wydał zaskarżoną decyzją z dnia 10.08.2018r.

(dowód:

- akta ZUS O/R. dot. wnioskodawczyni: pismo z 3.06.2013r. k.56, wniosek o ustalenie właściwego ustawodawstwa z 4.09.2012r. i 30.08.2013r., postanowienie z dnia 29.07.2014r.,postanowienie z 15.08.2013r.,tłumaczenia z języka słowackiego pism słowackiej instytucji ubezpieczeniowej z dnia: 03.06.2013r., 11.06.2018, z dnia 10.01.2018r., postanowienie z 11.06.2018r. o podjęciu zawieszonego postępowania, zawiadomienie z 16.07.2018r. o zakończeniu postępowania dowodowego- wszystkie bez nr kart. )

Okoliczności faktyczne nie były kwestionowane przez strony. Strony jedynie różnią się oceną prawną bezspornie ustalonych okoliczności faktycznych. Treść pism wytworzonych przez polski organ rentowy oraz słowacką instytucję ubezpieczeniową nie była kwestionowana. Tym sama rolą Sądu orzekającego było rozstrzygnięcie sporu prawnego zawisłego pomiędzy stronami.Przedmiot sporu w niniejszej sprawie sprowadza się do przesądzenia właściwego dla J. G. ustawodawstwa w zakresie ubezpieczeń społecznych w okresie od 15.08.2012r.

Zgodnie z zasadą ogólną osoby, do których stosuje się rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/04 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, podlegają ustawodawstwu tylko jednego państwa członkowskiego.

Zgodnie z treścią art. 11 ust. 3 lit. a w/w rozporządzenia osoba wykonująca w Państwie Członkowskim pracę najemną lub pracę na własny rachunek podlega ustawodawstwu tego Państwa Członkowskiego.

Zgodnie z treścią art. 13 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/04 osoba, która normalnie wykonuje pracę najemną i pracę na własny rachunek w różnych Państwach Członkowskich podlega ustawodawstwu Państwa Członkowskiego, w którym wykonuje swą pracę najemną lub, jeżeli wykonuje taką pracę w dwóch lub w kilku Państwach Członkowskich, ustawodawstwu określonemu zgodnie z przepisami ust. 1.

Natomiast art. 14 ust. 5b Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16.09.2009r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.U.UE.L.2009.284.1, ze zm.) dodany z dniem 28.06.2012r. stanowi, że praca o charakterze marginalnym nie będzie brana pod uwagę do celów określenia mającego zastosowanie ustawodawstwa na mocy art. 13 rozporządzenia podstawowego.

Z dniem 28.06.2012r,. weszło w życie rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady ( UE) nr (...) z 22.05.2012r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 883/2004 oraz rozporządzenie (WE) nr 987/2009 wprowadzające dodatkowe regulacje mające na celu określenie pracy o charakterze marginalnym, tj. pracy, która jest stała, ale ma niewielkie znaczenie pod względem czasu oraz zysku ekonomicznego. Za pracę taką uznaje się pracę zajmującą mniej niż 5% regularnego czasu pracy i/lub przynoszącą mniej niż 5% jego całkowitego wynagrodzenia.

Definiując pojęcie „pracy marginalnej” należy przyjąć, że jest to praca, z punktu widzenia osiąganego przychodu czy też zaangażowania nieistotna dla uzyskania środków utrzymania, spraw zawodowych czy rodzinnych. A zatem praca o marginalnym charakterze to praca, która jest stała, ale ma niewielkie znaczenie pod względem czasu oraz zysku ekonomicznego.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 powołanego Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego

i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16.09.2009r. osoby, do których ma zastosowanie rozporządzenie podstawowe, zobowiązane są do przekazania instytucji właściwej informacji, dokumentów lub dowodów potwierdzających niezbędne dla ustalenia ich sytuacji lub sytuacji ich rodzin, do ustalenia lub utrzymania ich praw i obowiązków oraz do określenia mającego zastosowanie ustawodawstwa oraz wynikających z niego obowiązków tych osób.

Przepis art. 16 ust. powołanego Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16.09.2009r. stanowi zaś:

1.osoba, która wykonuje pracę w dwóch lub więcej państwach członkowskich, informuje o tym instytucję wyznaczoną przez właściwą władzę państwa członkowskiego, w którym ma miejsce zamieszkania.

2.wyznaczona instytucja państwa członkowskiego miejsca zamieszkania niezwłocznie ustala ustawodawstwo mające zastosowanie do zainteresowanego, uwzględniając art. 13 rozporządzenia podstawowego oraz art. 14 rozporządzenia wykonawczego. Takie wstępne określenie mającego zastosowanie ustawodawstwa ma charakter tymczasowy. Instytucja ta informuje wyznaczone instytucje każdego państwa członkowskiego, w którym wykonywana jest praca, o swoim tymczasowym określeniu.

3.tymczasowe określenie mającego zastosowanie ustawodawstwa, przewidziane

w ust. 2, staje się ostateczne w terminie dwóch miesięcy od momentu poinformowania o nim instytucji wyznaczonych przez właściwe władze zainteresowanych państw członkowskich, zgodnie z ust. 2, o ile ustawodawstwo nie zostało już ostatecznie określone na podstawie ust. 4, lub przynajmniej jedna z zainteresowanych instytucji informuje instytucję wyznaczoną przez właściwą władzę państwa członkowskiego miejsca zamieszkania przed upływem tego dwumiesięcznego terminu o niemożności zaakceptowania określenia mającego zastosowanie ustawodawstwa lub o swojej odmiennej opinii w tej kwestii.

4.w przypadku gdy z uwagi na brak pewności co do określenia mającego zastosowanie ustawodawstwa niezbędne jest nawiązanie kontaktów przez instytucje lub władze dwóch lub więcej państw członkowskich, na wniosek jednej lub więcej instytucji wyznaczonych przez właściwe władze zainteresowanych państw członkowskich lub na wniosek samych właściwych władz, ustawodawstwo mające zastosowanie do zainteresowanego jest określane na mocy wspólnego porozumienia, z uwzględnieniem art. 13 rozporządzenia podstawowego i odpowiednich przepisów art. 14 rozporządzenia wykonawczego. W przypadku rozbieżności opinii między zainteresowanymi instytucjami lub właściwymi władzami podmioty te starają się dojść do porozumienia zgodnie z warunkami ustalonymi powyżej, a zastosowanie ma art. 6 rozporządzenia wykonawczego.

5.instytucja właściwa państwa członkowskiego, którego ustawodawstwo zostało tymczasowo lub ostatecznie określone jako mające zastosowanie, niezwłocznie informuje o tym zainteresowanego.

6.jeżeli zainteresowany nie dostarczy informacji, o których mowa w ust. 1, niniejszy artykuł stosuje się z inicjatywy instytucji wyznaczonej przez właściwą władzę państwa członkowskiego miejsca zamieszkania, gdy tylko instytucja ta zapozna się z sytuacją tej osoby, na przykład za pośrednictwem innej instytucji zainteresowanej.

Natomiast zgodnie z art. 6 pkt lb rozporządzenia 987/2009 Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) Nr (...) z dnia 16 września 2009 r. w przypadku rozbieżności opinii pomiędzy instytucjami lub władzami dwóch lub więcej państw członkowskich w odniesieniu do określenia mającego zastosowanie ustawodawstwa, zainteresowany tymczasowo podlega ustawodawstwu państwa członkowskiego miejsca zamieszkania, jeżeli zainteresowany wykonuje pracę najemną lub pracę na własny rachunek w dwóch lub więcej państwach członkowskich i wykonuje część swej pracy lub prac w państwie członkowskim miejsca zamieszkania lub w przypadku gdy osoba ta nie wykonuje pracy najemnej ani pracy na własny rachunek.

W rozpoznawanej sprawie wnioskodawczyni podnosiła, że od 15.08.2012r., podlegała ustawodawstwu słowackiemu, ponieważ miała nadany nr ubezpieczenia na terenie Słowacji. Zarzucała, że ZUS bezpodstawnie przyjął, iż nie wykonywała pracy na terenie Słowacji, pomijając okoliczność, że podlegała w spornym okresie ubezpieczeniom na terenie Słowacji.

Zdaniem Sądu zawarte w odwołaniu zarzuty wnioskodawczyni dotyczące naruszenia przez organ rentowy przepisów rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) Nr 883/2004 z dnia 29.04.2004r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, pkt. 4 decyzji nr (...) z dnia 12 czerwca 2009 r. w sprawie ustanowienia procedury dialogu i koncyliacji w zakresie ważności dokumentów, określania ustawodawstwa właściwego oraz udzielania świadczeń na mocy rozporządzenia nr 883/2004 oraz przepisów kc i kpc okazały się bezzasadne.

W sytuacji wystąpienia rozbieżności co do ustawodawstwa mającego mieć zastosowanie do odwołującej polski organ rentowy był uprawniony na podstawie powołanego art. 6 pkt 1b rozporządzenia wykonawczego z dnia 16 września 2009 r. nr (...) do wydania decyzji o tymczasowym podleganiu wnioskodawczyni ustawodawstwu polskiemu w spornym okresie mimo zatrudnienia wnioskodawczyni u pracodawcy słowackiego przy równoczesnym prowadzeniu działalności gospodarczej i miejscu jej zamieszkania w Polsce. Decyzja ta miała charakter tymczasowy. W związku z uprawomocnieniem się decyzji słowackiej instytucji ubezpieczeniowej z 15.08.2013r. o wygaśnięciu obowiązkowego ubezpieczenia społecznego wobec wnioskodawczyni z dniem 14.08.2012r. zgodnie z prawodawstwem słowackim, w niniejszej sprawie brak zbiegu tytułów ubezpieczenia społecznego wnioskodawczyni w spornym okresie. Kwestia podlegania ubezpieczeniu słowackiemu przez wnioskodawczynię po 14.08.2012r. z tytułu zatrudnienia u słowackiego pracodawcy została ostatecznie rozstrzygnięta prawomocnym wyrokiem Sądu Najwyższego Republiki Słowackiej na niekorzyść odwołującej. Zatem jedynym tytułem podlegania ubezpieczeniu jest prowadzenie przez nią pozarolniczej działalności gospodarczej na terenie Polski.

Mając na uwadze przywołane okoliczności, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 kpc oddalił odwołanie wnioskodawczyni jako bezzasadne ( punkt I wyroku).

W pkt II wyroku Sąd, na podstawie art. 98 kpc w zw. z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (j.t. Dz.U. z 2018r. poz.265) , zasądził od odwołującej się na rzecz ZUS O/R. kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.