Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym w dniu 21 października 2016 r. powódka (...) Państwowe Spółka Akcyjna w W. domagała się zasądzenia od pozwanej U. M. kwoty 4.278,30 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie i kosztami procesu. W uzasadnieniu pozwu wyjaśniono, że strony łączyła umowa najmu nieruchomości. Po wypowiedzeniu umowy przez powoda, które doprowadziło do wygaśnięcia umowy, pozwana korzystała z nieruchomości bez tytułu prawnego. Strony określiły w umowie najmu, że w przypadku niezwrócenia przedmiotu umowy po jej zakończeniu powodowi przysługiwać będzie roszczenie o zapłatę dwukrotności czynszu za każdy miesiąc zwłoki ze strony pozwanej.

Nakazem zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym z dnia 8 czerwca 2017r. Sąd Rejonowy Lublin- Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny uwzględnił powództwo w całości (sygn. akt VI Nc-e 1828545/16).

Pozwana od tego orzeczenia wniosła sprzeciw, domagając się oddalenia powództwa w całości. Pozwana zarzuciła, że powód dochodzi roszczenia, które miało zostać anulowane. Pozwana wyjaśniła, że przed zakończeniem umowy wystąpiła do powoda z ofertą wykupu przedmiotowej nieruchomości, jednak jej wniosek nie został przez powoda rozpatrzony. Pozwana stwierdziła, że nie korzystała z nieruchomości w złej wierze, ponadto - począwszy od 02.02.2016r. obiekt jest w posiadaniu syna pozwanej, który zawarł z powodem odrębną umowę. Pozwana oświadczyła również, że nie posiada oryginału umowy najmu zawartej z powodem, zaś z uwagi na upływ czasu nie jest w stanie potwierdzić autentyczności dokumentu przedłożonego przez powoda.

W toku sprawy strony podtrzymały stanowiska w sprawie

Wyrokiem z dnia 7 marca 2018 roku Sąd Rejonowy w Koszalinie Wydział V Gospodarczy w sprawie V GC upr (...) orzekł następująco: w punkcie I sentencji zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 4 278,30 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od kwot: 1 426,10 zł od dnia 19 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty, 1 426,10 zł od dnia 18 lutego 2016 r. do dnia zapłaty, 1 426,10 zł od dnia 16 marca 2016 r. do dnia zapłaty, w punkcie II sentencji zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 917 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, a w punkcie III nakazał pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 46 zł tytułem nieuiszczonej opłaty sądowej od pozwu.

Rozstrzygnięcie to zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne:

W dniu 20 października 2011 r. strony zawarły umowę najmu nr (...) If- (...), w której wynajmujący (powód) oddał najemcy (pozwanej) do używania: pomieszczenia magazynowe o pow. użytkowej 364 m2, pomieszczenia biurowe o pow. użytkowej 68,9 m2 , grunt pod budynkiem wagi o pow. 121 m2, zlokalizowane w budynku magazynowym i biurowym przy ul. (...) w S.. Umowa została zawarta na czas określony od 1 października 2011 r. do 30 września 2014r. Strony ustaliły także, że najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu czynsz płatny miesięcznie, na podstawie wystawionej faktury, w terminie w niej określonym w wysokości: za pomieszczenia magazynowe- 1 820 zł netto + VAT, za pomieszczenia biurowe- 413,40 zł netto + VAT, za grunt-121 zł netto + VAT. W § 9 umowy strony zastrzegły, iż wynajmujący ma prawo rozwiązania umowy w trybie natychmiastowym bez wypowiedzenia m.in. w przypadku zwłoki z zapłatą czynszu przez najemcę za dwa okresy płatności. W przypadku rozwiązania lub wygaśnięcia umowy najemca zobowiązany jest wydać przedmiot najmu w terminie 14 dni od zakończenia umowy. Strony ustaliły także, że za opóźnienie w przekazaniu przedmiotu najmu najemca zobowiązany jest uiścić wynajmującemu opłatę w wysokości dwukrotnego miesięcznego czynszu najmu brutto za każdy rozpoczęty miesiąc bezumownego korzystania- w terminie do 10 dnia każdego miesiąca- bez dodatkowego wezwania . W dniu 20 lutego 2012r. strony zawarły aneks nr (...) do umowy najmu nr (...) z dnia 20 października 2011 r. Z powodu zwłoki w uiszczeniu czynszu za co najmniej dwa okresy płatności powód pismem z dnia 18 lipca 2014r. wypowiedział pozwanej umowę najmu nr (...) bez zachowania terminu wypowiedzenia, ze skutkiem na dzień 31 lipca 2014r. Powód poinformował także pozwaną, że uporządkowany przedmiot umowy, po usunięciu z niego nakładów, powinna niezwłocznie przekazać administratorowi nieruchomości protokołem zdawczo- odbiorczym, nie później jednak niż w dniu 23 września 2014r. W dniu 23 września 2014r. pozwana zdała powodowi część pomieszczenia magazynowego o powierzchni 145,8 m2 , a następnie w dniu 13 stycznia 2015r. - część pomieszczenia magazynowego o powierzchni 218,2 m2. Pozostały przedmiot umowy był w dalszym ciągu użytkowany przez pozwaną. Z uwagi na okoliczność, że pozwana nie zwróciła przedmiotu najmu w całości, powód wystawił trzy noty księgowe noty księgowe na kwotę 1 426,10 zł : w dniu 4 stycznia 2016r. notę nr R/6400000658/2015 z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości w okresie od 1 do 31 grudnia 2015 r., w dniu 3 lutego 2016r. nota nr R/6400000005/2016 z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości w okresie od 1 do 31 stycznia 2016r. i w dniu 1 marca 2016r. notę nr R/6400000063/2016 z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości w okresie od 1 do 29 lutego 2016 r. Pismem z dnia 19 kwietnia 2016 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 4 278,30 zł.

Sąd I instancji wskazał, że powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości. Sąd Rejonowy w rozważaniach stwierdził, iż fakt zawarcia przez strony umowy najmu nieruchomości nie budził wątpliwości z uwagi na przedstawiony przez powoda dokument prywatny w postaci oryginału umowy najmu nr (...), opatrzonego podpisami stron. Sąd nie dał wiary twierdzeniu pozwanej, która kwestionowała autentyczność umowy, albowiem zarzut ten nie został przez nią należycie wykazany. Ponadto pozwana mimo, iż w toku postępowania wnosiła o zobowiązanie powoda do przedłożenia oryginału przedmiotowej umowy, nie stawiła się na rozprawie w dniu 7 marca 2018r. celem zapoznania się z jego treścią i ewentualnego podtrzymania zgłoszonego zarzutu. Bezsporna, zdaniem Sądu Rejonowego, w niniejszej sprawie była również okoliczność wypowiedzenia przez powoda pismem z dnia 18 lipca 2014r. umowy najmu nr (...), w związku z rażącym naruszeniem warunków umowy polegającym na braku opłat za co najmniej dwa okresy płatności (§ 9 ust. 1 pkt c umowy), ze skutkiem na dzień 31 lipca 2014r. Jednocześnie powód wezwał pozwaną do przekazania mu przedmiotu najmu do dnia 23 września 2014r. informując, iż w przypadku niedostosowania się do tego pozwana obciążana będzie wynagrodzeniem za bezumowne korzystanie z nieruchomości. Poza sporem pozostawała też okoliczność, iż pozwana nie zwróciła powodowi w całości przedmiotu umowy najmu po jej zakończeniu. Sąd I instancji przywołał przepisy z art. 675 § 1 k.c. zgodnie z którym po zakończeniu najmu najemca obowiązany jest zwrócić rzecz w stanie niepogorszonym, a także z art. 225 k.c. w zw. z art. 224 § 2 k.c. Wskazał, iż zgodnie z treścią § 9 ust. 4 umowy z dnia 20 października 2011 r., zawartej przez strony procesu, za opóźnienie w przekazaniu przedmiotu najmu, najemca zobowiązany jest uiścić wynajmującemu opłatę w wysokości dwukrotnego miesięcznego czynszu najmu brutto za każdy rozpoczęty miesiąc bezumownego korzystania - w terminie do 10-gó dnia każdego miesiąca - bez dodatkowego wezwania. Sąd Rejonowy zauważył, że pozwana negowała uprawnienie powoda do domagania się zwrotu nieruchomości oraz obowiązek zapłaty wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z rzeczy argumentując, iż przysługuje jej roszczenie o wykup nieruchomości, jednak nie wskazała, z czego wynika to roszczenie o wykup. Nie poparła żadnymi dowodami swoich twierdzeń podniesionych w sprzeciwie. Sąd wskazał, że, że nawet gdyby pozwana wykupiła nieruchomość, to powód nie utraciłby prawa do dochodzenia wynagrodzenia za czas bezumownego korzystania z rzeczy. Odnosząc się do stwierdzenia pozwanej, iż nie korzystała z rzeczy w złej wierze Sąd Rejonowy stwierdził, że w dobrej wierze działa ten posiadacz, który jest przekonany, że rzecz posiada zgodnie z przysługującym mu prawem, a jego przekonanie jest usprawiedliwione okolicznościami. Posiadaczem samoistnym w dobrej wierze jest więc ten posiadacz, który ma uzasadnione podstawy do uważania się za właściciela rzeczy. Natomiast w przypadku posiadania zależnego w dobrej wierze jest ten, kto władając rzeczą pozostaje w błędnym, ale usprawiedliwionym okolicznościami przekonaniu, że przysługuje mu prawo użytkowania, zastawu, najmu, dzierżawy lub inne prawo (chociażby leasing), z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą. Tymczasem – jak wskazał Sąd Rejonowy - w przypadku pozwanej nie mamy do czynienia z taką sytuacją, albowiem pozwana wiedziała o braku swego uprawnienia do władania rzeczą; zdawała sobie sprawę, że rozwiązana została umowa najmu oraz, że istnieje obowiązek zwrotu nieruchomości powodowi, tylko uznała, że zamknięcie działalności gospodarczej prowadzonej przez nią w nieruchomości, a po jej zakupie od powoda ponowne otwarcie, mijałoby się z celem, jak stwierdziła w sprzeciwie. Mając na uwadze powyższe Sąd Rejonowy przyznał powódce wynagrodzenie za korzystanie przez pozwaną z nieruchomości bez tytułu prawnego w okresie: grudzień 2015 r., styczeń 2016 r. i luty 2016 r., stwierdzając, że znajduje ono oparcie w art. 225 k.c. w zw. z art. 224 § 2 k.c. Sąd I instancji wskazał też, wysokość opłaty z omawianego tytułu określona została wprost w § 9 ust 4 umowy, jako dwukrotność miesięcznego czynszu najmu brutto za każdy rozpoczęty miesiąc bezumownego korzystania, płatne w terminie do dnia 10 każdego miesiąca, bez dodatkowego wezwania. Sąd Rejonowy zauważył, że powód dochodzi pozwem należności niższej niż wynikająca z powyższego zapisu, albowiem domaga się jedynie kwoty w wysokości 4 278,30 zł, tj. po 1 426,10 zł za każdy miesiąc, tak więc kwota ta mieści się z pewnością w granicach zakreślonych w § 9 punkt 4 umowy. Sąd podkreślił również, że pozwana nie neguje, iż po wygaśnięciu umowy zaprzestała uiszczania na rzecz powoda jakichkolwiek płatności, mimo, że w dalszym ciągu korzystała z nieruchomości. Omawiana należność jest więc jedynym świadczeniem, należnym od pozwanej w związku z korzystaniem i pobieraniem przez nią pożytków z mienia powoda. Sąd Rejonowy przyznał powódce również odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych od żądanych kwot od dat wskazanych w pozwie do dnia zapłaty. O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c.

Pozwana wniosła apelację od wyroku, wnosząc o uchylenie wyroku w całości. W uzasadnieniu apelacji podniosła, iż roszczenie powódki nie istnieje. Wskazała, że nie zaprzecza, że strony postępowania łączyła umowa, ale pozwana rozliczała się z powódką za najem i dokonywała nakładów unowocześniających nieruchomość powódki. Ponadto jeszcze przed upływem terminu obowiązywania przedmiotowej umowy wystąpiła z wnioskiem o wykup przedmiotowej nieruchomości, który nie został rozpatrzony. Tymczasem w cenie ewentualnego wykupu nieruchomości miał zostać rozliczony koszt unowocześnienia nieruchomości, który opiewa na niemałą kwotę. Pozwana podniosła też, że nigdy nie korzystała z nieruchomości w złej wierze. W związku z trwaniem postępowania o wykup nieruchomości oraz brakiem reakcji na postulaty pozwanej kierowane i w czasie obowiązywania umowy najmu jak i po jej ustnym przedłużeniu, pozwana nie była w obowiązku zdania nieruchomości, bowiem powódka dała pozwanej przyzwolenie na korzystanie z przedmiotowej nieruchomości. Dodatkowo pozwana zakwestionowała treść zawartej umowy, wskazując, że do dziś nie otrzymała oryginału umowy, który podpisywała, a na załączanej do postępowań sądowych umowach brak jest paraf na każdej stronie umowy, zaś pieczątka pozwanej na ostatniej stronie umowy różni się od pieczątki pozwanej. Ponadto od 2 lutego 2016 r. przedmiotowy lokal jest w posiadaniu O. M., syna pozwanej, który zawarł z powódką stosowną umowę, oczekując na wynik negocjacji w sprawie wykupu nieruchomości. Skoro lokal stanowi przedmiot najmu innego podmiotu, to niemożliwym jest bezumowne korzystanie z niego przez pozwaną i nie ma możliwości naliczenia opłaty za bezumowne korzystanie co najmniej od lutego 2016 r., tj. od miesiąca, w którym nieruchomość stanowiła przedmiot najmu osoby trzeciej. Ponadto pozwana wskazała, że O. M. korzystał z nieruchomości już w styczniu 2016 r. adaptując go do swoich potrzeb. Jednocześnie pozwana podniosła, iż powódka wnosi częściowe pozwy i mnoży koszty, których pozwana nie ponosiłaby, gdyby wszystkie ewentualne roszczenia z tytułu bezumownego korzystania, były zawartej w jednym postępowaniu. Dodatkowo pozwana podniosła, iż nie zgadza się z faktem zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych, gdyż powódce przysługiwałyby co najwyżej odsetki ustawowe za opóźnienie.

Strona powodowa złożyła odpowiedź na apelację, w której wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów procesu za II instancję, według norm przepisanych oraz o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z uwierzytelnionego odpisu umowy najmu. W uzasadnieniu wskazała, że pozwana zdała przedmiot najmu dopiero w dniu 29 lutego 2016 r., co potwierdziła własnoręcznym podpisem na protokole zdawczo – odbiorczym. Powódka podkreśliła też, że przedmiotowa umowa stanowiła transakcję handlową i zawarta została między podmiotami o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych. Ponadto powódka wskazała, że zgodnie z umową nakłady stały się jej własnością bez obowiązku ich zwrotu, a także, że pozwana otrzymała swój egzemplarz umowy i sama w apelacji przyznała fakt jej zawarcia. Powódka potwierdziła zawarcie umowy najmu z synem pozwanej, ale od dnia 1 marca 2016 r., wskazując, że w sprawie wykupu lokalu od 2016 r. kontaktował się z powódką jedynie O. M., a nie pozwana.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się bezzasadna.

Sąd Okręgowy w całości podziela ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy, czyniąc je podstawą faktyczną rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Wszelkie ustalenia tego Sądu znajdują bowiem odzwierciedlenie w zebranym materiale dowodowym, który Sąd I instancji prawidłowo ocenił.

Sprostowania wymaga natomiast wskazana przez ten Sąd podstawa prawna rozstrzygnięcia. Nie są nią bowiem przepisy o roszczeniach uzupełniających właściciela (art. 224 § 2 k.c. w związku z art. 225 k.c. i w związku z art. 230 k.c.) Przepisy te stanowią, że samoistny posiadacz w złej wierze (jak również samoistny posiadacz lokalu w dobrej wierze, który dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie tego lokalu) jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy, przy czym przepisy dotyczące roszczeń właściciela przeciwko samoistnemu posiadaczowi o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy stosuje się również odpowiednio w stosunkach pomiędzy właścicielem a posiadaczem zależnym. Za posiadacza zależnego w rozumieniu art. 230 k.c. należy uważać posiadacza, który włada rzeczą m.in. jak najemca, nie mając do tego odpowiedniego prawa skutecznego względem właściciela albo też prawo takie miał, lecz je następnie utracił.

Już w pozwie powód wskazał, iż strony w umowie zawarły uregulowanie, że jeśli pozwana po wygaśnięciu umowy najmu nie zwróci przedmiotu umowy, to będzie obowiązana do uiszczania opłat stanowiących dwukrotność dotychczasowego czynszu. Powód zatem, mimo iż przywołał w pozwie przepisy art. 224 i 225 k.c., w istocie roszczenie swe wywodził z umowy, a nie z ustawy. Świadczy o tym także wysokość zgłoszonego roszczenia, zgodnie bowiem z ugruntowanym orzecznictwem wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z lokalu przez najemcę, który utracił tytuł prawny do dalszego zajmowania lokalu, lub przez innego użytkownika lokalu bez tytułu, powinno odpowiadać należnościom za najem danego lokalu. Decyduje tu obiektywne kryterium, jakim jest układ odpowiednich cen rynkowych - stawek za korzystanie z rzeczy tego rodzaju (por. m. in. uchwałę składu 7 sędziów z dnia 10 lipca 1984 r. III CZP 20/84 OSNCP 1984, z. 12, poz. 209, czy uzasadnienie uchwały z dnia 7 stycznia 1998 r. III CP 62/97 OSNC 1998, z. 6, poz. 91). Powód nie dochodzi wynagrodzenia, odpowiadającego czynszowi za lokal, lecz należności z umowy, stanowiącej dwukrotność tego czynszu. Roszczenie powoda znajduje zatem oparcie w przepisach regulujących instytucję kary umownej. Zgodnie z art. 483. § 1 k.c. można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna). Takie właśnie brzmienie ma umowa stron, bowiem § 9 ust 4 zastrzega dla powoda dwukrotność czynszu za opóźnienie w zwrocie przedmiotu najmu po zakończeniu umowy.

Sprostowanie powyższe nie ma jednak wpływu na rozstrzygniecie, jako że wyrok Sądu I instancji odpowiada prawu.

Odnosząc się zaś do zarzutów apelacji Sąd Okręgowy stwierdza, że w większości stanowią one powtórzenie tej argumentacji, która była podnoszona już przed Sądem I instancji. Pozwana jednakże w postępowaniu przed tym sądem nie przedstawiła żadnych dowodów na poparcie swoich stwierdzeń, toteż pozostały one niewykazane. Dotyczy to zarówno czynienia przez pozwaną nakładów na nieruchomość, jak i złożenia przez pozwaną wniosku o wykup nieruchomości i związanej z tym (rzekomej) zgody powoda na to, by pozwana do czasu rozpoznania wniosku nadal nieruchomość zajmowała.

W apelacji pozwana ponownie zakwestionowała obowiązywanie umowy o takiej treści, jak złożony przez powoda do akta sprawy, podnosząc, że na umowie tej brak jest paraf pozwanej na wszystkich stronach, a pieczęć na ostatniej stronie różni się od pieczęci używanej przez pozwaną. W ocenie Sądu Okręgowego zarzut ten nie zasługuje na uwzględnienie. Na umowie widnieje parafa, którą pozwana w trakcie rozprawy odwoławczej oceniła jako prawdopodobnie własną, przyznając, że płaciła czynsz tożsamy z czynszem wskazanym w umowie. Na aneksie do umowy (zawierającym cały podpis pozwanej) widnieje taka sama pieczęć, jak na umowie, a aneks ten, zmieniając treść § 5, wskazuje, że pozostałe warunki umowy pozostają bez zmian. W ocenie Sądu Okręgowego składając podpis pod tym aneksem pozwana musiała znać i akceptować warunki umowy. Oceniając tę kwestię nie można pominąć i tego, że pozwana przyznawała przez cały proces, że była związana umową najmu z powodem, nie wskazywała zaś, które konkretnie postanowienia umowy kwestionuje lub jaka była treść umowy według niej obowiązującej. Wobec tego przyjąć należy, że umowa znajdująca się w aktach sprawy jest tą umową, którą pozwana podpisała i od 2011 r. wykonywała, a postanowienie § 9 ust. 4 (przewidujące obowiązek zapłaty podwójnego czynszu w razie opóźnienia w zwrocie przedmiotu najmu po zakończeniu umowy) jest elementem tej umowy, wiążącym stronę pozwaną. Dodatkowo za takim ustaleniem przemawia treść umowy, jaką powód zawarł z synem pozwanej (dokument tej umowy przedłożyły obie strony w postępowaniu apelacyjnym). W umowie tej bowiem również znajduje się zapis o karze umownej w wypadku nie zwrócenia lokalu po zakończeniu umowy, wysokość kary umownej została uregulowana w sposób identyczny – jako podwójna wysokość czynszu za najem.

Pozwana zarzuciła w apelacji, że gotowa była wydać lokal, ale z przyczyn leżących po stronie powódki do tego wydania nie doszło. W tej kwestii Sąd Okręgowy dostrzega sprzeczność między twierdzeniami podnoszonymi przez pozwaną w postępowaniu przed Sądem Rejonowym i twierdzeniami zgłoszonymi w postępowaniu apelacyjnym, gdyż w sprzeciwie od nakazu zapłaty, a także kolejnym piśmie złożonym przed Sądem I Instancji pozwana wskazała, że „nie czuła się w obowiązku zdania nieruchomości”, albowiem prowadzone były negocjacje i liczyła na wykup tej nieruchomości. Pozwana na rozprawie odwoławczej złożyła pismo z dnia 27.01.2016 r. (tego dnia doręczone powodowi), w którym deklaruje ona przekazanie nieruchomości. Dowodów na wcześniejszą gotowość oddania przedmiot najmu pozwana nie przestawiła. Jeśli zatem pozwana po raz pierwszy zgłosiła chęć oddania nieruchomości na koniec stycznia 2016 r., to trudno czynić zarzut stronie powodowej z tego, że nie dokonała odbioru natychmiast. Tymczasem kara umowna za opóźnienie w zwrocie liczona była za każdy rozpoczęty miesiąc, w związku z tym nie zostało podważone prawo powoda do tego, by karę tę naliczyć także za luty 2016 r. Nie podważa tego prawa także treść umowy zawartej z O. M., gdyż wprawdzie umowę zawarto w dniu 5 lutego 2016 r. to jednak początek jej obowiązywania ustalony został na 1 marca 2016 r. W związku z tym nie jest tak, że strona powodowa naliczała opłaty podwójnie – jednocześnie pozwanej z tytułu kary umownej i jej synowi z tytułu czynszu.

Odnosząc się do zarzutu strony pozwanej, że powódka niesłusznie rozdrabnia roszczenia, należy zauważyć, że Sądowi Okręgowemu nie są znane pozostałe sprawy, jakie powódka wniosła przeciwko pozwanej za okresy bezumownego korzystania, a poza tym, o ile takie sprawy były, to po pierwszej przegranej sprawie pozwana mogła lokal wydać i tym samym uniknąć naliczania kolejnych opłat i kosztów związanych z postępowaniami sądowymi. Pozwana bezspornie tego nie uczyniła.

Ostatni zarzut pozwanej dotyczył niezasadności naliczania odsetek za opóźnienie w transakcjach handlowych, skoro powódka dochodzi zapłaty za bezumowne korzystanie. Sąd Okręgowy uznał ten zarzut za nieuzasadniony, gdyż podstawą roszczenia jest umowa stron, dotycząca transakcji handlowej (jej przedmiotem jest usługa, polegająca na umożliwieniu pozwanej korzystania z rzeczy) i zawarta między podmiotami, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych. Wobec tego na rzecz strony powodowej należało zasądzić odsetki, określone w art. 7 tej ustawy, czyli odsetki za opóźnienie w transakcjach handlowych.

Z powyższych względów apelacja podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania przed Sądem drugiej instancji orzeczono na podstawie art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w związku z § 2 pkt 5 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (w brzmieniu po dniu 27 października 2016 r.). Strona powodowa wygrała sprawę w drugiej instancji w całości, a na zasądzone koszty składa się wynagrodzenie pełnomocnika zawodowego, wynoszące 450 zł.

SSO (...)SSO Agnieszka Kądziołka SSR (del.) (...)

Sygn. akt VIII Ga 560/18

ZARZĄDZENIE

1.(...)

2. (...)

3. Po uzyskaniu podpisów odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikom stron