Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 marca 2018r.

Sąd Rejonowy w Rybniku Wydział IV Rodzinny i Nieletnich w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Katarzyna Krawczyk - Mandrak

Protokolant: stażysta Barbara Pytlik

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 marca 2018r. w R.

sprawy z powództwa małoletniego S. K. działającego przez matkę K. T.

przeciwko P. K.

o alimenty

1)  zasądza od pozwanego P. K. na rzecz małoletniego powoda S. K. alimenty w kwocie po 700 zł (siedemset złotych) miesięcznie począwszy od 8 sierpnia 2017 r. płatne z góry do dnia 10-go każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami w razie opóźnienia w terminie płatności którejkolwiek z rat płatne do rąk matki K. T.;

2)  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

3)  przyznaje kuratorowi adwokatowi P. R. wynagrodzenie w kwocie 73,80 zł (siedemdziesiąt trzy złote osiemdziesiąt groszy) za pełnienie funkcji kuratora;

4)  odstępuje od obciążania pozwanego kosztami postępowania;

5)  nadaje wyrokowi w punkcie 1 rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygn. akt IV RC 491/ 17

UZASADNIENIE

Małoletni S. K. reprezentowany przez matkę K. T. domagał się zasądzenia od pozwanego P. K. alimentów w kwocie po 800 zł miesięcznie płatnych do dnia 10-tego każdego miesiąca wraz z wnioskiem o zabezpieczenie powództwa do kwoty 800 zł miesięcznie. Strona powodowa domagała się również zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż od momentu urodzenia się dziecka pozwany przekazał jego matce jedynie kwotę 400 zł i paczkę pampersów. Odwiedziny pozwanego również były sporadyczne. Obecnie pozwany nie przejawia jakiegokolwiek zainteresowania swoim synem, nie odwiedza dziecka, nie pomaga w jego wychowaniu ani nie przekazuje żadnych środków na utrzymanie małoletniego. Pozwany wyjechał do Holandii w celach zarobkowych i nie utrzymuje z matką małoletniego jakiegokolwiek kontaktu ( k. 3-4).

Ustanowiony kurator procesowy dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego po nawiązaniu na portalu społecznościowym kontaktu z pozwanym wniósł o oddalenie powództwa w całości. Podniósł, że pozwany nie wyraża zgody na zasądzenie alimentów we wskazanej wysokości
i kwestionuje wysokość kosztów utrzymania małoletniego, gdyż matka powoda nie wykazała jakie ponosi koszty związane z utrzymaniem powoda. Kurator oświadczył również, że pozwany przebywa obecnie za granicą i w najbliższym czasie prześle do Sądu odrębne pismo, w którym sprecyzuje swoje stanowisko procesowe ( k. 55-56).

Sąd oddalił wniosek o udzielenie zabezpieczenia ( k. 30).

Sąd ustalił:

Małoletni powód urodzony (...) pochodzi z nieformalnego związku (...) i pozwanego. Strony nie mieszkają razem. Powód wraz z matką mieszka u dziadków. Powód ma 2 lata. Jest dzieckiem ogólnie zdrowym, jedynie w okresie jesienno- zimowym bywa przeziębiony, co wiąże się z przyjmowaniem leków przeciwwirusowych. Powód uczęszcza do żłobka.

Na koszty utrzymania małoletniego składają się:

- opłata za pobyt w żłobku 345 zł miesięcznie ( oraz opłata za wyżywienie w żłobku w kwocie 5 zł za dzień) ;

- koszt wyżywienia ok. 300- 400 zł miesięcznie

- zakup odzieży 100 zł miesięcznie

- środki czystości, kosmetyki, pampersy 140 zł

- koszty związane z leczeniem przeziębień jednorazowo ok. 30 zł;

- koszty utrzymania mieszkania 500 zł miesięcznie, w przeliczeniu na jednego mieszkańca 125 zł.

Zatem łączny miesięczny koszt utrzymania małoletniego powoda kształtuje się na poziomie ok. 1075 zł miesięcznie.

Matka powoda ma 24 lata, jest ogólnie osoba zdrową. Od listopada pracuje jako doradca klienta z wynagrodzeniem ok. 1530 zł netto miesięcznie. W zależności od wyników sprzedaży otrzymuje dodatkowo nagrody uznaniowe. Nadto pobiera świadczenia rodzicielskie z Ośrodka Pomocy (...) w R. w wysokości ok. 260 zł ( za rok 2017) oraz świadczenie wychowawcze 500 + w wysokości 500 zł miesięcznie. Obecnie łączny dochód matki małoletniego powoda w skali miesiąca wynosi ok. 2.000 zł. W 2016 roku, matka powoda osiągnęła roczny dochód rzędu 2.800 zł.

Matka powoda nie posiada żadnego majątku, nie jest zadłużona.

Pozwany ma 24 lata i obecnie przebywa za granicą, z tym że pozwany nie podał swojego aktualnego adresu zamieszkania. Uprzednio w Polsce pozwany wykonywał przeważnie prace budowlane, przy czym nie wiadomo jakie dochody wówczas osiągał z tego tytułu. Prócz małoletniego powoda nie ma innych dzieci na swoim utrzymaniu. Po urodzeniu powoda pozwany przekazał na utrzymanie dziecka kwotę 400 zł oraz paczkę pampersów. Od marca do października 2016 roku pozwany przekazał matce powoda kwoty w wysokości 100 zł i 300 zł. Obecnie pozwany nie łoży na utrzymanie małoletniego powoda a od października 2016 roku nie utrzymuje z synem i z jego matką żadnego kontaktu. Rodzina pozwanego również nie utrzymuje kontaktu z małoletnim powodem i jego matką oraz nie przekazuje na rzecz dziecka żadnych środków. Nie jest również wiadome czy pozwany aktualnie pracuje i jakie dochody obecnie osiąga z pracy za granicą.

Dowód: odpis zupełny aktu urodzenia – k. 5. , zeznania matki małoletniego powoda – k. 37 , k. 64v , zaświadczenie – k. 19 , zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu PIT-37 – k. 26-29 , rachunki, faktury VAT – k. 20- 24 ,

Ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie, Sąd uznał za wiarygodne wszystkie zgromadzone w aktach sprawy dowody z dokumentów, jak również dał wiarę zeznaniom matki małoletniego powoda uznając je za spójne i logiczne, a w toku postępowania brak było podstaw do kwestionowania jej zeznań. Pozwany w żaden sposób nie skontaktował się z Sądem i nie przedstawił swojego ostatecznego stanowiska procesowego.

Strony nie składały dalszych wniosków dowodowych, a przeprowadzone postępowanie Sąd uznał za wystarczające do merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd zważył:

Umocowanie prawne rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie co do żądania małoletniego powoda stanowią art. 133 oraz 135 k.r.i.o.

Wskazana powyżej podstawa prawna, to wynikający wprost z przepisów ustawy obowiązek rodziców wobec dziecka. Obowiązek, który ma szczególny charakter społeczny i prawny. Ustawodawca nie bez powodu wskazuje wprost na powinność rodziców, która winna przejawiać się między innymi w partycypacji kosztów utrzymania dziecka. Należy wyraźnie podkreślić, że zarówno na gruncie obowiązującego orzecznictwa, jak również stanowiska doktryny obowiązek alimentacyjny ma wyłącznie charakter obligatoryjny i bezwzględny.

Wysokość świadczeń alimentacyjnych nie została określona przez żaden z aktualnie obowiązujących przepisów prawa. Jest ona bowiem uzależniona od wielu czynników, a w szczególności zależy od uzasadnionych potrzeb uprawnionego.

Sąd orzekając w sprawach alimentacyjnych, gdzie uprawnionym jest dziecko, kieruje się przede wszystkim jego dobrem. Szeroko rozumiane dobro dziecka należy pojmować zarówno w sferach psychologiczno-rozwojowych dziecka, jak również w sferach materialno-bytowych małoletniego. Świadczenie alimentacyjne ma zabezpieczać bowiem wszelkie potrzeby małoletniego dziecka niezbędne dla jego prawidłowego rozwoju fizycznego i psychicznego. Materialne potrzeby dziecka takie jak: żywność, środki czystości, odzież itp., to wyłącznie jedne z najbardziej podstawowych elementów egzystencjonalnych.

Należy również zwrócić uwagę różnice pomiędzy pojęciem dostarczenia środków na pokrycie usprawiedliwionych potrzeb dziecka, a pojęciem dostarczenia wyłącznie środków na opuszczenie przez uprawnionego jedynie sfery niedostatku. Świadczeń alimentacyjnych nie można zatem pojmować jedynie w aspekcie zabezpieczenia niezbędnego minimum.

Możliwości zarobkowe i majątkowe zobowiązanego stanowią drugi z nieodzownych elementów, dających podstawę do wydania orzeczenia w zakresie świadczeń alimentacyjnych. Sąd na podstawie zebranego materiału dowodowego bada status majątkowy zobowiązanego oraz jego możliwości zarobkowe. Do możliwości zarobkowania poza podstawowym wynagrodzeniem wlicza się ponadto wszelkiego rodzaju premie, nagrody, świadczenia z funduszu socjalnego, dodatki itp.

Należy przy tym pamiętać, że górny pułap świadczeń alimentacyjnych będą wyznaczały każdorazowo możliwości zarobkowe i majątkowe zobowiązanego i to nawet w sytuacji, gdyby nie zaspokajały one w pełni usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego (poruszone w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 20 sierpnia 1972 roku, III CRN 470/71). Sąd podkreśla przy tym, że nawet w trudnej sytuacji materialnej rodziców nie zwalnia to ich od obowiązku świadczenia na potrzeby dzieci, ponieważ rodzice zobowiązani są dzielić się z dziećmi nawet bardzo szczupłymi dochodami, chyba że takiej możliwości są w ogóle pozbawieni, co związane jest bezpośrednio właśnie ze wskazaną już powyżej zasadą równej stopy życiowej rodziców i dzieci (tak w wyroku Sąd Najwyższy z dnia 24 marca 2000 roku, sygn. akt I CKN 1538/99).

Poza sporem w niniejszej sprawie pozostaje fakt, że małoletni powód jest nieusamodzielnionym dzieckiem, które w pełni uzależnione jest od możliwości zarobkowych rodziców.

Należy podnieść, iż matka małoletniego powoda swój obowiązek alimentacyjny wykonuje względem syna częściowo poprzez osobiste starania o jego wychowanie i opiekę. Posiada ona także obecnie możliwości zarobkowe, które pozwalają jej zabezpieczyć potrzeby materialne syna, co też czyni.

Pozwany z kolei nie łoży w żaden sposób na utrzymanie małoletniego powoda. Nie czyni również osobistych starań o wychowanie i opiekę syna.

Sąd ustalił, iż miesięczny koszt utrzymania małoletniego powoda to kwota niemniej niż 1075 zł. Koszty te zaspokoić muszą rodzice powoda, który nie jest samodzielny. Mając na uwadze aktualną sytuację majątkową stron, usprawiedliwione potrzeby powoda, okoliczność, iż matka powoda w większym stopniu przyczynie się do realizacji obowiązku alimentacyjnego poprzez osobistą troskę o wychowanie powoda i opiekę nad nim, Sąd uznał, iż pozwany winien łożyć na utrzymanie powoda alimenty w wysokości po 700 zł miesięcznie. W pozostałej części koszty te winna podjąć matka, której obecne możliwości zarobkowe na to pozwalają.

Alimenty w tej wysokości, w ocenie Sądu w pełni odpowiadają potrzebom powoda, a uwzględniając realne możliwości zarobkowe pozwanego, który jest młody, w pełni sił życiowych, ma 24 lata, ma doświadczeni w pracy w budownictwie, przebywa za granicą i jest osobą ogólnie zdrową powinna odpowiadać możliwościom ekonomicznym pozwanego. Nadto wskazać należy, iż gdyby pozwany był w Polsce to jego możliwości zarobkowe kształtowałyby się na poziomie minimalnego najniższego wynagrodzenia, albowiem powszechnie wiadomo, iż urzędy pracy w R., Ż., G. i inne dysponują licznymi ofertami pracy, co dostępne jest na stronach internetowych urzędów.

Sąd ustalił obowiązek alimentacyjny pozwanego wobec powoda począwszy od 8 sierpnia 2017 roku, a więc od dnia wniesienia pozwu w niniejszej sprawie.

W pozostałym zakresie powództwo zostało oddalone, jako wygórowane i nie usprawiedliwione potrzebami powoda i możliwościami zarobkowymi i majątkowymi pozwanego.

W myśl § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 13 listopada 2013 roku w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej wysokość wynagrodzenia kuratora ustanowionego dla strony w sprawie cywilnej, zwanego dalej "kuratorem", nie może przekraczać stawek minimalnych przewidzianych przepisami określającymi opłaty za czynności adwokackie, a w przypadku gdy kuratorem jest radca prawny, przepisami określającymi opłaty za czynności radców prawnych.

Wysokość stawek minimalnych w sprawach nieokreślonych w przepisach, o których mowa powyżej, ustala się, przyjmując za podstawę stawkę w sprawach o najbardziej zbliżonym rodzaju.

§ 1 rozporządzenia z 2013 roku odnoszącego się do kuratorów wskazuje wyłącznie górną granicę ich wynagrodzenia. Ostateczna wysokość jest przy tym uzależniona od nakładu pracy samego kuratora i w zależności od okoliczności może być stosunkowo obniżana.

Biorąc pod uwagę, nakład pracy kuratora Sąd uznał że wynagrodzenie w kwocie 73,80 zł jest adekwatne do podjętych w sprawie czynności, charakteru sprawy i przyczynienia się kuratora do jej wyjaśnienia i ostatecznego rozstrzygnięcia.

O odsetkach na wypadek opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat alimentacyjnych orzeczono w myśl przepisu art. 481 § 1 i 2 k.c., natomiast o natychmiastowej wykonalności punktu 1 wyroku Sąd orzekł na mocy art. 333 § 1 pkt. 1 k.p.c.

Mając na uwadze doniosłość obowiązku alimentacyjnego jakim obciążono pozwanego oraz jego status ekonomiczny, w oparciu o przepis art. 102 k.p.c odstąpiono od obciążania go kosztami postępowania.

SSR Katarzyna Krawczyk- Mandrak