Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 listopada 2018 roku

Sąd Rejonowy w Kłodzku Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Eliza Skotnicka

Protokolant sekr. sąd. Magda Biernat

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 listopada 2018 roku w Kłodzku

sprawy z powództwa M. S.

przeciwko Towarzystwu (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę 6000 zł

I.  zasądza od strony pozwanej Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powódki M. S. 2000 zł (dwa tysiące złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od 18 stycznia 2017 roku do dnia zapłaty,

II.  dalej idące powództwo oddala,

III.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki 3001,87 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Powódka M. S. domagała się zasądzenia od strony pozwanej kwoty 6.000,- zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 18 stycznia 2017r. oraz kosztami postępowania, w uzasadnieniu podając, że 27 kwietnia 2015 roku w N. przy G. W., potknęła się i upadła na nierównej nawierzchni asfaltu w następstwie czego upadła i doznała urazu okolicy prawego stawu skokowego z raną dartą i obrzękiem. Przez długi okres czasu zmuszona była do noszenia opatrunku, a w miejscu urazu pozostała blizna. Podmiotem odpowiedzialny za stan drogi jest Gmina Miejska N., która w dacie zdarzenia posiadała polisę OC w (...) S.A.

Pozwana pismem z 17 listopada 2016r. poinformowała o zarejestrowaniu sprawy i wezwała powódkę do uzupełnienia dokumentacji szkodowej, zaś decyzją z 18 stycznia 2017r. odmówiła przyjęcia odpowiedzialności za szkodę wskazując, że zdarzenie miało charakter nieszczęśliwego wypadku powstałego w wyniku nieuwagi powódki.

Strona pozwana Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa, zarzucając, że ubezpieczonej u pozwanej Gminie Miejskiej N. nie można przypisać winy za przedmiotowe zdarzenie. Zdaniem pozwanej powódka nie udowodniła, że jej upadek był wynikiem nieprawidłowego i zawinionego działania podmiotu ubezpieczonego, a upadek powódki był nieszczęśliwym wypadkiem. Ponadto doznane przez powódkę urazy były niewielkie i nie zagrażały jej życiu, stąd żądana kwota z tytułu zadośćuczynienia jest nadmierna.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

27 kwietnia 2015 roku powódka M. S. wraz ze swoim narzeczonym D. B. podczas spaceru ulicą (...) w N. – S. uległa wypadkowi. W drodze powrotnej powódka potknęła się o wyrwę w asfalcie i upadła. Uszkodzenie asfaltu w tym miejscu było duże, powódka wpadła do głębokiej dziury w jezdni i na skutek uderzenia w nierówną krawędź asfaltową doznała rany okolicy stawu skokowego. Powódka wróciła do domu o własnych siłach, utykając. Na nodze pojawił się obrzęk, w związku z czym pojechała do szpitala (...) w K.. W Szpitalu wdrożono postępowanie przeciwtężcowe, ranę zaopatrzono steri stripami. Początkowo powódka chodziła do przychodni w S. na zamiany opatrunków, później sama zmieniała sobie opatrunki. Powódka była konsultowana przez lekarza ortopedę, który stwierdził w czasie badania, że rana goi się prawidłowo, niewielki rumień brzeżny, rozległe podbiegnięcie krwawe o średnicy 2 – 3 cm. Zalecił toaletę rany, zmiany opatrunków, ewentualnie leki przeciwbólowe. Powódka nie przebywała na zwolnieniu lekarskim. Po wypadku powódka miała problem z założeniem buta, gdyż noga byłą spuchnięta. Powódka nie korzystała z rehabilitacji, chodziła na basen i sama wykonywała ćwiczenia.

Dowód :

-

Oświadczenie powódki k. 7;

-

Oświadczenie D. B. k. 8

-

szkic miejsca zdarzenia – k.13;

-

dokumentacja fotograficzna – k. 10 – 12;

-

zeznania świadka D. B. – k. 50;

-

przesłuchanie powódki M. S. – k. 50v – 51;

-

dokumentacja medyczna k. 14 – 17.

Na skutek upadku M. S. doznała rany tłuczonej okolicy stawu skokowego prawego skutkującego 1% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu według pozycji M - 169. Powódka doznała 27 kwietnia 2015r. urazu okolicy kostki bocznej podudzia prawego. Postępowanie lecznicze było prowadzone prawidłowo, zgodnie z przyjętymi standardami i przebiegało bez powikłań. Uraz dotyczył tkanek miękkich, prawdopodobnie warstwy skórnej, bez uszkodzenia struktur stabilizujących staw skokowy czy tkanki kostnej. Pozostałością przebytego urazu jest niewielka, mało widoczna blizna, bardzo nieznacznie bolesna badaniem palpacyjnycm, która była podstawą przyznania 1% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

Dowód :

-

opinia biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii dr n. med. M. J. k. 67 – 69.

W tak ustalony stanie faktycznym Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

Zgodnie z przepisem art. 822 § 1 i 2 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia. Według zaś art. 417 k.c. za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. Powołany przepis normuje podstawową zasadę odpowiedzialności opartej na bezprawnym – niezgodnym z prawem działaniu lub zaniechaniu sprawcy szkody będącego jednostką samorządu terytorialnego.

W niniejszej sprawie spór dotyczył zarówno zasady odpowiedzialności pozwanych, jak i wysokości dochodzonego zadośćuczynienia. Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, że powódka w sposób właściwy dokonała oznaczenia pozwanego jako ubezpieczyciela zarządcy drogi Gminnej, za której stan zgodnie z prawem odpowiadała Gmina Miejska N..

Gmina nie wywiązała się z ciążącego na niej obowiązku utrzymania w należytym stanie spornej drogi gminnej. Obowiązki zarządcy drogi uregulowane zostały w przepisie art. 20 ustawy z 21 marca 1985 o drogach publicznych (Dz.U. 2018r., poz. 1693 ze zm.) a wśród nich znajduje się także nakaz dbania o utrzymanie nawierzchni drogi i chodników, przez co należy rozumieć, że zarządca drogi powinien dbać o stan techniczny drogi i usuwać wszelkie jej uszkodzenia, które mogą zwiększać ryzyko spowodowania wypadku. Niedopełnienie przez zarządcę drogi obowiązku działania wynikającego z ustawy o drogach publicznych poprzez utrzymanie drogi w stopniu zapewniającym bezpieczeństwo komunikacji uczestnikom ruchu drogowego i pieszego jest zaniechaniem, stanowiącym naruszenia obowiązujących w tym zakresie przepisów.

W przedmiotowej sprawie nie było sporu co do okoliczności zdarzenia, przede wszystkim powódka twierdziła, a pozwana temu nie zaprzeczyła że do zdarzenia doszło na drodze gminnej ulicy (...) w n. R., są bezpośrednią przyczyną upadku powódki byłą duża wyrwa w asfalcie. W ocenie Sądu zarzuty pozwanej, że to z powodu nieuwagi powódki doszło do tego nieszczęśliwego wypadku są bezpodstawne. Nie ulega wątpliwości, że powódka uległa wypadkowi, na skutek istnienia w miejscu zdarzenia licznych, dużych i głębokich uszkodzeń asfaltu. Za stan tej drogi odpowiada Gmina Miejska N., a zatem zgodnie z art. 822 k.c. pozwana jako jej ubezpieczyciel.

Zdaniem strony pozwanej roszczenie powódki o zadośćuczynienie było wygórowane w porównaniu do stopnia doznanego uszczerbku na zdrowiu.

W ocenie Sądu ustalenie, stopnia doznanego uszczerbku na zdrowiu powoda wymagało, wiadomości specjalnych i wobec tego Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii w trybie art. 278 kpc. Sąd całej rozciągłości podzielił wnioski opinii wydanej przez biegłego sądowego M. J., który rozpoznał powódki stan po ranie tłuczonej okolicy stawu skokowego prawego skutkującego 1% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu według pozycji M - 169. Biegły wskazał, że powódka doznała 27 kwietnia 2015r. urazu okolicy kostki bocznej podudzia prawego, postępowanie lecznicze było prowadzone prawidłowo, zgodnie z przyjętymi standardami i przebiegało bez powikłań. Uraz dotyczył tkanek miękkich, prawdopodobnie warstwy skórnej, bez uszkodzenia struktur stabilizujących staw skokowy czy tkanki kostnej. Pozostałością przebytego urazu jest niewielka, mało widoczna blizna, bardzo nieznacznie bolesna badaniem palpacyjnycm, która była podstawą przyznania 1% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

W ocenie Sądu, opinia biegłego jest rzetelna, odpowiada na przedstawione do rozstrzygnięcia kwestie dotyczące stanu zdrowia powódki, stopnia trwałego uszczerbku na zdrowiu wywołanego wypadkiem z dnia 27 kwietnia 2015r. oraz rokowań na przyszłość.

Sąd przyjął za podstawę rozstrzygnięcia ustalenie, że rozpoznane u powódki obrażenia i skutki wypadku pozwoliły na stwierdzenie 1 % uszczerbku na jej zdrowiu.

W przedmiotowej sprawie powódka domagała się zasądzenia zadośćuczynienia za doznane krzywdy i cierpienia w wysokości 6 000,- zł.

Zgodnie z treścią art. 444 § 1 kc w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Według zaś art. 445 § 1 k.c. odwołującego się do wypadków wskazanych w art. 444 kc, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może także przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Pojęcie "sumy odpowiedniej" użyte w art. 445 § 1 k.c. w istocie ma charakter niedookreślony, niemniej jednak w judykaturze wskazane są kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być "odpowiednia" w tym znaczeniu, że powinna być - przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego - utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa.

Biorąc pod uwagę poczynione wyżej rozważania co do skutków przedmiotowego zdarzenia dla zdrowia powódki, stopnia stwierdzonego uszczerbku na zdrowiu oraz rokowań na przyszłość Sąd uznał, że zgłoszone roszczenie jest zbyt wygórowane. W ocenie Sądu ustalony przebieg procesu leczenia powódki, czas trwania tego leczenia, doznane przez nią dolegliwości bólowe związane z powierzchownym urazem tkanek miękkich stawu skokowego, bez naruszenia struktur stabilizujących i kostnych uzasadniają przyznanie jej zadośćuczynienia w wysokości 2000 zł. Mając na uwadze, że uraz nie był poważny, powódka w związku z wypadkiem nie korzystała ze zwolnienia lekarskiego, a rokowania co do całkowitego wyleczenia powódki są pomyślne, żądanie zadośćuczynienia ponad zasadzoną kwotę było bezzasadne. Odpowiednim do stopnia doznanego uszczerbku na zdrowiu oraz cierpień z tym związanych, będzie zadośćuczynienie w wysokości 2000,- zł, które powinno zrekompensować powódce to, że zmuszona była poddać się leczeniu, zmieniać opatrunki, zmagać się z trudnościami w noszeniu obuwia, co niewątpliwie było dla niej uciążliwe i utrudniało wykonywanie zwykłych codziennych czynności, oraz obligowało powódkę do poddania się krótkotrwałemu leczeniu ambulatoryjnemu. Kwota przyznanego zadośćuczynienia zawiera w sobie także rekompensatę krzywdy związanej z mogącymi zaistnieć w przyszłości dolegliwościami bólowymi. Wszystkie powstałe oraz mogące zaistnieć w przyszłości skutki wypadku miały zasadniczy wpływ na ustalenie przez biegłego 1% trwałego uszczerbku na zdrowiu powódki, który miał istotny wpływ na wysokość przyznanego zadośćuczynienia.

Jednocześnie podkreślić należy, że leczenie powódki przebiegało bez komplikacji i powikłań, a także że powódka nie musiała przebywać w szpitalu w związku z tym zdarzeniem. Wystarczyło bowiem założenie powódce opatrunku. Następnie pielęgnacja rany i zmiany opatrunków. Zważywszy na te okoliczności Sąd uwzględnił powództwo w części i zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 2 000,- zł tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami od dnia 18 stycznia 2017r., tj. dnia wydania decyzji o odmowie wypłaty zadośćuczynienia – zgodnie z żądaniem pozwu. W związku z powyższym w ocenie Sądu żądanie zadośćuczynienia w pozostałym zakresie tj. ponad kwotę 2000 zł było wygórowane i co za tym idzie powództwo w tej części podlegało oddaleniu jako nieuzasadnione.

O kosztach orzeczono mając na uwadze treść przepisu art. 100 zd 2 kpc i włożono na stronę pozwaną obowiązek zwrotu powódce wszystkich kosztów postępowania. Powódka wygrała proces w ok. 33%, zaś poniesione przez nią koszty postępowania wyniosły łącznie kwotę 3001,87 zł, w tym wynagrodzenie pełnomocnika 1817 zł, opłata podstawowa od pozwu 300 zł, wydatki związane ze opinią biegłego 841,87 zł i stawiennictwo świadka 43 zł. Biorąc pod uwagę, że ustalenie wysokości należnego zadośćuczynienia zależy od przebiegu postępowania dowodowego, w szczególności opinii biegłego, a przede wszystkim od oceny Sądu, a także mając na względzie znaczne koszty postępowania, przekraczające istotnie wysokość zasądzonego zadośćuczynienia, gdyż łącznie obie strony poniosły koszty procesu w wysokości 4818,87 zł, należało zastosować zd. 2 art. 100 k.p.c. i kosztami procesu obciążyć w całości stronę pozwaną.