Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

M. P. od 2002 roku prowadził działalność gospodarczą pod nazwą (...). W 2012 roku podjął on współpracę ze spółką (...) w C., która chciała wejść na rynek medyczny z produktami do dezynfekcji rąk oraz powierzchni. W dniu 17 października 2012 roku strony podpisały umowę o współpracy. Umowa szczegółowo opisywała zasady współpracy jak również dawała firmie (...) wyłączność na sprzedaż (...) spółki (...) objętych niniejszą umową na terenie Rzeczypospolitej Polskiej. Współpraca obu firm była w miarę bezproblemowo prowadzona do 2014 roku, choć pojawiały się istniały z jakością towarów produkowanych przez (...) oraz zaległości w regulowaniu w terminie za pobrany towar przez M. P.. Kwestie opóźnień w płatnościach były tolerowane przez zarząd spółki, który zdawał sobie sprawę, iż znaczną część obiorców produktów do dezynfekcji stanowiły szpitale i inne jednostki służby zdrowia, które nie regulowały swoich zobowiązań w terminie. Z czasem problemy między oboma firmami zaczęły narastać z uwagi na wspomniane płatności ze znacznymi opóźnieniami, jak również niezadawalającą sprzedaż (...) spółki (...). Innym problemem, który zaczął przeszkadzać zarządowi spółki (...) we współpracy obu firm była klauzula wyłączności. Spółka miała możliwości podjęcia bezpośredniej współpracy z różnymi podmiotami jednak była ograniczona wspomnianą klauzulą. Powyższy problem stał się bardzo istotny w związku z propozycją podjęcia współpracy ze spółką (...)., która była dużym dystrybutorem różnego rodzaju produktów medycznych w tym również środków do dezynfekcji. Również przedstawiciele spółki (...) dążyli do wyeliminowania pośrednika i dokonywania zakupów bezpośrednio w spółce (...).

W dniu 28 sierpnia 2014 roku zarząd spółki (...). korzystając z faktu zaległości w płatnościach oraz faktu zbyt niskiego poziomu sprzedaży produktów przez M. P. wypowiedział mu umowę o współpracy handlowej z dnia 17 października 2012 roku. Jednym z celów działania zarządu spółki było wyeliminowanie z klauzuli wyłączności spółki (...).

Jeszcze bowiem w okresie wypowiedzenia umowy zarząd wyraził zgodę na rozmowy z M. P. w zakresie ustalenia nowych warunków współpracy.

W dniu 12 września 2014 roku doszło do spotkania przedstawicieli oby firm.

Ze strony firmy (...) oprócz M. P. udział wzięli J. P. oraz I. K., która została przedstawiona jako nowy dyrektor zarządzający. Przedstawiciele firmy (...) przedstawili możliwość skuteczniejszej sprzedaży (...) spółki (...) poprzez udział w przetargach. Wskazali oni na konkretne przetargi w których brali już udział .

W trakcie rozmów zostało również ustalone, iż z prawa wyłączności (...) spółki (...) zostanie wyłączona spółka (...)..

Do podpisania nowej umowy o współpracy handlowej doszło ostatecznie 16 października 2014 roku, jednak wcześniej wznowiono sprzedaż produktów dla firmy (...).

Podczas spotkania z dnia 12 września 2014 roku strony ustaliły, iż M. P. dokonując nowych zakupów będzie dokonywał spłaty zaległości finansowych w kwocie równoważnej do pobranego towaru. Na ten moment firma (...) zalegała z płatnościami faktur na kwotę około 70.000,00 zł

dowody: wyjaśnienia M. P. k. 845-846, 946v;

zeznania : J. P. k. 971v-973v, 320v-321;

I. K. k. 340v, 852v-853;

K. G. k. 61v-62, 949v951;

K. K. k. 207v, 951-952v;

umowa o współpracy z 17.10.2012. r ;

kserokopie faktur dotyczące współpracy przed 12.09.2014 r.

lista nierozliczonych płatności k. 30;

wypowiedzenie umowy k. 31;

umowa o współpracy handlowej z 16.10.2014 r.

Jeszcze przed podpisaniem przedmiotowego porozumienia wznowiono sprzedaż wyrobów spółki (...) dla firmy (...). Na podstawie faktur z 24 września 2014 roku, 29 września 2014, 27 października 2014 roku i 7 listopada 2014 zostały dostarczone produkty do dezynfekcji o łącznej wartości 74.716,56 zł.

Za wyżej wymienione faktury M. P. nie dokonał zapłaty i spółka (...) wystąpiła na drogę postępowania sądowego uzyskując w dniu 9 stycznia 2015 roku nakaz zapłaty. W dalszej kolejności sprawa została skierowana do postępowania egzekucyjnego, które nie przyniosło żadnych rezultatów.

W tym czasie M. P. dokonał trzech wpłat: w dniu 12.09.2014 roku kwoty 5.048,00 zł., w dniu 27.10.2014r.- kwoty 10.000,00 zł oraz w dniu 7.11.2014 r. kwoty 12913,20 zł, które zostały zaliczone na poczet wcześniejszych zaległych należności.

W okresie po 12 września 2014 roku M. P. prowadził normalną działalność gospodarczą.

Po 24 czerwca 2014 roku firma (...) znalazła się w trudnej sytuacji finansowej , gdyż (...) Bank odmówił odnowienia limitu kredytu w kwocie 250.000,00 zł, co skutkowało brakiem możliwości płatności wobec kontrahentów. Nadto w związku z powyższą sytuacją bank przejął wszelkie dokonane wpłaty na rzecz firmy (...) zaliczając je na poczet spłaty kredytu. M. P. w tym czasie informował swoich kontrahentów o powyższej sytuacji. Dalsze negocjacje z (...) Bank nie przyniosły rozwiązania powyższej sytuacji. Bank również nie wyraził zgody na inne formy kredytowania działalności M. P..

W tej sytuacji w dniu 24 listopada 2014 roku M. P. złożył wniosek o ogłoszenie upadłości prowadzonej przez niego działalności gospodarczej pod nazwą (...)Według informacji znajdujących się w aktach sprawy XV Gu 89/14 zadłużenie firmy (...) wynosiło na dzień 1 stycznia 2015 roku po wypowiedzeniu mu wszelkich posiadanych kredytów wyniosło 3.177.7323,72 zł.

Z uwagi na niewystarczający majątek na prowadzenie postepowania upadłościowego przedmiotowy wniosek M. P. o ogłoszenie upadłości został oddalony.

Ostatecznie postanowieniem z dnia 22 października 2015 roku została ogłoszona upadłość J. P., natomiast postanowieniem z dnia 21 września 2016 roku M. P..

dowody: wyjaśnienia M. P. k. 845-846, 946v;

zeznania : J. P. k. 971v-973v, 320v-321;

I. K. k. 340v, 852v-853;

K. G. k. 61v-62, 949v951;

K. K. k. 207v, 951-952v;

umowa o współpracy handlowej z 16.10.2014 r.

lista nierozliczonych płatności k. 30;

kserokopie faktur k. 43-46; zamówienia k. 39-42;

pozew o zapłatę k. 47-53, nakaz zapłaty k. 54-55;

postanowienie komornika k. 56-57;

kopia akt komorniczych Km 485/15 k. 90-143;

kopia akt komorniczych k. Km373/16 k. 147-165;

dokumenty z urzędu Skarbowego k. 171-200, 201 – 203);

kserokopia akt sprawy VIII GC 7581/14 k. 215-298;

informacja krajowego rejestru długów k. 305-309;

postanowienie o ogłoszeniu upadłości k. 323, 336;

rejestr zakupów VAT k. 328-335;

informacja ZUS k. 312;

kserokopia akt sprawy XVGU 192/16 379-400, 401-489;

pismo do spółki (...) informujące i kłopotach z bankiem k. 498;

pismo do spółki (...) informujące i kłopotach z bankiem k.500;

kserokopia akt sprawy XV GU 166/15 k. 514-575;

kserokopia korespondencji e-mail z (...) k. 583-599;

kserokopia akt sprawy XV GU 89/14k. 615-774;

pismo (...) k. 781;

kserokopia korespondencji e-mail z K. G. k. 805,806,819,850,851,852;

informacja o przetargu KWP B. k. 807-808;

korespondencja z (...) k. 809,911,812,813,814-815, 822, 823,825,828,829,830-833, 837,847;

zaświadczenie US o braku zaległości k. 817-818, 865;

pismo ZUS o braku zaległości k. 821, 865;

wydruk wpłat na rzecz spółki (...) k. 842,

lista płatności rozliczonych k. 961;

informacja Kwp w B. o przetargu k. 988,989;

informacja szpitala w C. odnośnie przetargów k. 991,

informacja centrum medycznego w S. o przetargu k. 993;

załączniki akt sprawy

M. P. został oskarżony o to, że w dniu 12 września 2014 roku w C. w siedzibie spółki (...) spółka z z o.o. w celu osiągniecia korzyści majątkowej doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem spółkę (...) poprzez wprowadzenie w błąd jej pracowników co do zamiaru uiszczenia należności za otrzymany towar, powodując straty w wysokości 74.716,56 zł na szkodę w/w spółki tj. o czyn z art. 286 §1 kk.

Oskarżony M. P. nie przyznał się do popełnienia czynu zarzucanego mu aktem oskarżania, podnosząc, iż nie miał zamiaru dokonania oszustwa.

Nie kwestionował on zadłużenia wobec spółki (...), jednak wskazał, iż powodem takiego stanu rzeczy była kwestia odmowy wznowienia limitu na rachunku odnawialnym w (...) SA. Wskazał on, iż przyczyna takiego stanu rzeczy leżała po stronie banku, gdyż uznał, iż jego firma nie wykazuje obrotów co nie polegało na prawdzie, gdyż źle odczytano dane. Problem z bankiem zdaniem oskarżonego znacznie skomplikował kwestię płatności wobec wszystkich wierzycieli, gdyż bank przejmował bieżące wpływy zaliczając je na poczet udzielonego kredytu. Oskarżony wskazał, iż część kontrahentów z którymi współpracował (...) informował on w formie pisemnej o zaistniałych trudnościach, natomiast spółka (...) posiadała o tym fakcie wiedzę, gdyż z uwagi na dość ścisłą współpracę był on przedmiotem rozmów. M. P. wskazał, iż do wypowiedzenia umowy ze strony (...) doszło nie w powodu zaległości finansowych, a z powodu podjęcia przez spółkę współpracy z firmą (...) i chęci wyłączenia tej firmy z obowiązującej klauzuli wyłączności na sprzedaż (...) spółki (...).

W znacznej części Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego za wiarygodne. Wprawdzie w wielu szczegółach powyższe depozycje są mało precyzyjne, jak chociażby odnośnie kwestii wypowiedzenia umowy przez bank czy też kwestii wypowiedzenia umowy o współpracę. Należy wskazać, iż zdaniem Sądu istotnie główną przyczyną wypowiedzenia umowy przez spółkę (...) był fakt chęci zniesienia klauzuli wyłączności odnośnie spółki (...), choć niewątpliwie powstałe zaległości finansowe oraz niskie wyniki sprzedaży dały podstawę do wypowiedzenia zgodnie z §6 pkt 3 umowy z dnia 17 października 2012 roku.

W ocenie Sądu na kwestię braku zamiaru dokonania oszustwa na szkodę pokrzywdzonej spółki wskazuje fakt, iż po wznowieniu współpracy i pobraniu nowych towarów dokonał trzech wpłat: 12.09.2014 roku kwoty 5048,00 zł, 27.10.2014r. kwoty 10.000,00 zł oraz w dniu 7.11.2014 r. kwoty 12. 913,20 zł. Gdyby istotnie M. P. miał zamiar dokonania oszustwa to nie dokonywałby by tych wpłat. Należy wskazać również, iż spółka (...) dobrze znała sytuację ekonomiczną firmy (...), gdyż obie firmy współpracowały ze sobą dość ściśle i kwestie finansowe były wielokrotnie omawiana z K. K.. Niewątpliwie pokrzywdzona spółka nie miała wiedzy o wszystkich zobowiązaniach oskarżonego ale przed 12 września 2014 roku zaległości w płatnościach faktur przez M. P. sięgały w niektórych przypadkach od 118 do 197 dni (k. 961) oraz przekraczała ona kwotę 70.000,00 zł i pomimo to podjęli oni dalszą współpracę, a tym samym podjęli ryzyko gospodarcze, iż mogą być jeszcze poważniejsze problemy z uzyskaniem zapłaty.

Również za wiarygodne Sąd uznał zeznania J. P. i I. K., które dotyczyły podobnego zakresu odnośnie współpracy ze spółką (...), przyczyn wypowiedzenia umowy o współpracy handlowej oraz zaległości w płatnościach poszczególnych faktur. Zeznania powyższych świadków są w wielu przypadkach mało precyzyjne, co mogło być spowodowane znacznym upływem czasu. Chociażby J. P. wskazała, iż na spotkaniu 12 września 2014 roku przyjęto zasadę, iż każda dostawa nowego towaru wiązała się z zapłatą jego równowartości na poczet istniejących zaległości i według niej ta zasada miała zastosowanie przy wszystkich transakcjach po 12 września 2014 roku, kiedy w rzeczywistości istotnie były przez M. P. dokonywane wpłaty ale nie związane z takową zasadą. Wszyscy świadkowie wskazują, iż istotne znaczenie w zaprzestaniu prowadzenia działalności miały problemy z bankiem, który odmówił odnowienia kredytu odnawialnego. J. P. i I. K. wskazują, iż przedstawiciele spółki (...) mieli tego pełną świadomość co przy tym rodzaju bardzo ścisłej współpracy wydaje się dość oczywiste.

Wprawdzie przy tej skali zadłużeń zdaniem Sądu kwestia niewypłacalności M. P. była raczej kwestią czasu, jednak nie ma to znaczenia na ocenę jego zamiaru pod kątem wyczerpania znamion przestępstwa z art. 286 §1 kk.

Sąd również znacznej mierze przyznał walor wiarygodności zeznaniom K. G. i K. K., którzy zeznawali o współpracy z M. P. oraz przyczynach wypowiedzenia umowy o współpracy z dnia 17 października 2012 roku, jak również podjęcia jej na nowo.

Okoliczności dotyczące faktu współpracy z M. P. jak również kwestii dostarczania (...) spółki (...) i problemów w terminowym regulowaniem należności za nie są w niniejszej sprawie dość oczywiste i właściwie bezsporne.

Świadkowie odmiennie przedstawili natomiast kwestię powodów wypowiedzenia umowy o współpracy handlowej oraz powody wznowienia tej współpracy po 12 września 2014 roku. Niewątpliwie spółka miała powody aby wypowiedzieć warunki umowy z uwagi na opóźnienia w płatnościach oraz braku odpowiedniej sprzedaży produktów, jednak wersja podawana przez oskarżonego, iż rzeczywistym powodem była chęć podjęcia bezpośredniej współpracy ze spółką (...) wydaje się znacznie bardziej przekonywujący, gdyż jeszcze przed upływem terminu wypowiedzenia podjęto rozmowy i wznowiono współpracę dostarczając towary, a w nowo podpisanej umowie zmieniła się zasada wyłączności tj. nie dotyczyła ona współpracy spółki (...) ze spółką (...). W ocenie Sądu nie wydaje się aby deklaracje zmiany strategii sprzedaży produktów poprzez udział w dużych przetargach miało jakieś znaczenie dla wznowienia współpracy, gdyż jak wynika z zeznań K. G. i K. K. nie widzieli oni żadnych konkretnych dokumentów dotyczących wygranych czy prowadzonych przetargów. Jak wynika z dokumentów tj. informacji w Komendy Wojewódzkiej Policji w B., (...) w C. czy (...)w S. jednostki te współpracowały z firmą (...) ale była to współpraca zainicjowana przed 12 września 2014 roku. Zatem już przed tą datą sprzedaż produktów B. odbywała się poprzez udział w przetargach. Wprawdzie I. K. i J. P. wskazywały, iż na spotkaniu w dniu 12 września 2014 roku wskazano konkretne przetargi, które firma (...) wygrała lub miała wygrać jednak nie były to te w/w jednostki, a nie wskazały one żadnych konkretnych podmiotów czy też przetargów.

W toku postępowania sądowego pojawiły się wątpliwości odnośnie poczytalności oskarżonego. W celu ich wyjaśnienia został dopuszczony dowód z opinii sądowo-psychiatrycznej na okoliczność czy M. P. cierpi na chorobę psychiczną, upośledzenie umysłowe lub inne zakłócenie czynności psychiatrycznych, czy w czasie popełnienia zarzucanego mu czynu oskarżony miał zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia swojego czynu i pokierowania swoim postępowaniem, czy też miał ją zniesioną lub ograniczoną w stopniu znacznym oraz czy może brać udział w postępowaniu sądowym, w tym czy może prowadzić obronę w sposób samodzielny i rozsądny.

Powołani do sporządzenia opinii psychiatrzy po przeprowadzeniu wywiadu oraz badań nie stwierdzili u oskarżonego występowania choroby psychicznej czy upośledzenia umysłowego. Rozpoznali zaś u niego zaburzenia adaptacyjne subdepresyjne. Biegli wskazali ponadto, że w czasie dokonywania zarzucanych mu czynów badany miał zachowaną zdolność rozumienia ich znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem. Biegli wskazali również, że brak jest przeciwwskazań do

Sąd dał wiarę wszelkim innym przeprowadzonym w sprawie dowodom z dokumentów, gdyż zostały pozyskane, sporządzone i przeprowadzone zgodnie z wymogami procedury karnej, a żadna ze stron nie zakwestionowała ich rzetelności ani prawdziwości. Również Sąd nie miał podstaw aby podważyć ich wiarygodność.

W myśl przepisu art. 286 § 1 kk odpowiedzialności karnej podlega sprawca, który w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Zaznaczyć należy, że przestępstwo z art. 286 § 1 kk, dla jego bytu, musi zostać popełnione umyślnie. Określone w art. 286 k.k. przestępstwo oszustwa jest przestępstwem umyślnym, zaliczanym do tzw. celowościowej odmiany przestępstw kierunkowych. Ustawa wymaga, aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym w przypadku oszustwa jest osiągnięcie korzyści majątkowej. Sprawca podejmując działanie, musi mieć wyobrażenie pożądanej dla niego sytuacji, która stanowić ma rezultat jego zachowania. Powyższe ujęcie znamion strony podmiotowej wyklucza możliwość popełnienia oszustwa z zamiarem ewentualnym, zamiar bezpośredni winien obejmować zarówno cel, jak i sam sposób działania zmierzający do zrealizowania tego celu. Sprawca musi chcieć takiego właśnie sposobu działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i cel ten musi stanowić punkt odniesienia każdego ze znamion przedmiotowych przestępstwa. Przypisując sprawcy popełnienie przestępstwa określonego w art. 286 § 1 k.k. należy wykazać, że obejmował on swoją świadomością i zamiarem bezpośrednim (kierunkowym) nie tylko to, że wprowadza w błąd inną osobę (względnie wyzyskuje błąd), ale także i to, że doprowadza ją w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem - i jednocześnie chce wypełnienia tych znamion.

Podstawowym kryterium rozgraniczenia oszustwa od niewywiązania się z zobowiązania o charakterze cywilnoprawnym jest wykazanie, że w chwili zaciągania zobowiązania sprawca działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, to jest dążył do uzyskania świadczenia poprzez wprowadzenie w błąd lub wyzyskanie błędu co do okoliczności mających znaczenie dla zawarcia umowy, mając świadomość, że gdyby druga strona umowy znała rzeczywisty stan, nie zawarłaby umowy lub nie zawarłaby jej na tych warunkach, na jakich została zawarta (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 29 sierpnia 2013 roku, II AKa 122/13, L.).

W ocenie Sądu zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwala ma przypisanie M. P. sprawstwa w zakresie zarzucanego mu występku z art. 286 §1 kk, gdyż nie pozwala on na przypisanie oskarżonemu zamiaru bezpośredniego popełnienia przestępstwa, a zamiar ewentualny jest w tym przypadku niewystarczający.

W ocenie Sądu nie można wykazać aby w chwili nabywania poszczególnych towarów z pokrzywdzonej spółki (...) zakładał z góry, że nie nastąpi za nie zapłata. Wprawdzie w zaistniałej sytuacji finansowej firmy tj. bardzo dużego zadłużenia wobec różnych kontrahentów oskarżony mógł się z tym liczyć, jednak byłoby to działanie w zamiarze ewentualnym.

Należy wskazać, iż oba podmioty gospodarcze prowadziły współpracę od 2012 roku, przedstawiciele spółki (...) częściowo znali sytuację finansową M. P., wiedzieli też, iż za pobrane towary płacił on ze znacznymi opóźnieniami.

Jak wynika z zestawienia przedłożonego przez pokrzywdzonego (k. 961) zaległości w płatnościach faktur przez M. P. sięgały w niektórych przypadkach od 118 do 197 dni, a takich faktur było kilkanaście. Pomimo takiej sytuacji o zadłużenia w wysokości ok. 70.000,00 zł podjęli oni dalszą współpracę, a tym samym podjęli ryzyko gospodarcze, iż mogą być jeszcze poważniejsze problemy z uzyskaniem zapłaty. Na dzień 12 września 2014 roku zadłużenie wobec pokrzywdzonego wynosiło ok. 70.000,00 zł i były to zobowiązania znacznie przeterminowane, brak było też przesłanek, iż sytuacja ta znacznie się poprawi.

Zdaniem Sądu na brak zamiaru bezpośredniego dokonania oszustwa wskazuje również fakt dokonywania płatności w okresie od 12 września do 7 listopada 2014 roku. Jak już zostało podniesione po wznowieniu współpracy i pobraniu nowych towarów M. P. dokonał trzech wpłat: 12.09.2014 roku kwoty - 5048,00 zł, 27.10.2014r. – kwoty 10.000,00 zł oraz w dniu 7.11.2014 r. - kwoty 12. 913,20 zł. Należy wskazać, iż ostatnia wpłata z 7.11.2014 roku przewyższa kwotową wartość towaru pobranego na podstawie faktury VAT nr (...) z tej samej daty, która wynosiła 12.145,68 zł.

Jak też zostało już podniesione M. P. miał znaczne obciążenia finansowe o których nie powiadomił zapewne przedstawicieli spółki (...) jednak zdaniem Sądu na żadnym podmiocie gospodarczym nie ciąży obowiązek informowania o własnej sytuacji gospodarczej i zadłużeniach. Należy też wskazać, iż przedstawiciele spółki (...) z racji długotrwałej i dość bliskiej współpracy powinni mieć dość dobre rozeznanie o sytuacji gospodarczej i kondycji finansowej firmy (...). Niewątpliwie posiadali oni wiedzę o kłopotach z (...) Bank. Skoro bowiem M. P. pisemnie informował o tym swoich różnych kontrahentów (k. 498,500) to niewątpliwie takie informacje powinna mieć pokrzywdzona spółka, której przedstawiciele odbywali co miesięczne spotkania dotyczące omówienia kwestii sprzedaży oraz płatności. Należy wskazać, iż firma (...) po 12 września 2014 roku prowadziła normalną działalność o czym świadczy dokumentacja firmy zgromadzona w załącznikach, zatem działania gospodarcze nie miały charakteru pozornego.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd przyjął , iż spółka (...) znając firmę (...), mając świadomość trudności w współpracy z M. P. tj. braku terminowości w płatnościach, istniejącego już wtedy zadłużenia na kwotę ponad 70.000,00 zł, problemach jego z bankiem podejmując ponownie współpracę podjęła ryzyko gospodarcze i poniosła w tym zakresie stratę. Zdaniem Sądu M. P. w żaden sposób nie wprowadził pokrzywdzonego w błąd co do okoliczności zawartych transakcji, bynajmniej zdaniem Sądu brak jest możliwości wykazania mu zamiaru bezpośredniego popełnienia przestępstwa z art. 286 §1 kk.

Z powyższych okoliczności Sąd uniewinnił M. P. od zarzutu popełnienia czynu zarzucanego mu aktem oskarżenia.

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z art. 632 pkt 2 kpk.