Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 listopada 2018 roku

Sąd Rejonowy w Nysie, Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący - Sędzia Sądu Rejonowego Bartłomiej Madejczyk

P. M. N.

Prokurator ------

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 5 czerwca, 3 lipca, 7 sierpnia, 4 września oraz 9 i 23 października 2018 roku sprawy karnej

M. G. (1) (G.) s. L. i A. z domu K.,

ur. (...) w R.

oskarżonego o to, że:

w okresie od 18-19 sierpnia 2017r. w (...) Ośrodku (...) w N., woj. (...) działając czynem ciągłym w krótkich odstępach czasu z góry powziętym zamiarem, wspólnie i w porozumieniu z dwoma osobami nieletnimi stosując przemoc poprzez zadawanie uderzeń po całym ciele brał udział w pobiciu małoletniego Ł. C. (1) w celu zmuszenia go do określonego znoszenia, na skutego czego w/w doznał obrażeń ciała lekkiego stopnia w postaci stłuczenia ramienia prawego z podbiegnięciami krwawymi, co naraziło go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 k.k. lub art. 157 § 1 k.k.

to jest o czyn z art. 158 § 1 k.k. i art. 191 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.,

1)  uznaje oskarżonego M. G. (1) za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku, to jest występku z art. 158 § 1 k.k. i z art. 191 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. przy zast. art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. przy zast. art. 37a k.k. wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując go na podstawie art. 34 § 1a pkt 1 k.k. w zw. z art. 35 § 1 k.k. do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin miesięcznie,

2)  na podstawie art. 34 § 3 k.k. w zw. z art. 72 § 1 pkt 2 k.k. zobowiązuje oskarżonego M. G. (1) do przeproszenia pokrzywdzonego Ł. C. (1) na piśmie w terminie 14 (czternastu) dni od uprawomocnienia się niniejszego wyroku,

3)  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze zasądza z budżetu Skarbu Państwa na rzecz adw. P. C. opłatę w wysokości (...) (tysiąca czterystu dwóch) złotych i 20 groszy, w tym podatek VAT, z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu pokrzywdzonemu Ł. C. (1),

4)  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze zasądza z budżetu Skarbu Państwa na rzecz adw. A. T. opłatę w wysokości (...) (tysiąca czterystu dwóch) złotych i 20 groszy, w tym podatek VAT, z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu M. G. (1),

5)  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego M. G. (1) w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

UZASADNIENIE

W oparciu o dowody przeprowadzone w toku rozprawy głównej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pokrzywdzony Ł. C. (1) przebywał w okresie wakacyjnym w (...) Ośrodku (...) w N.. W tym czasie przebywał tam również wychowankowie tego ośrodka - oskarżony M. G. (1) oraz M. B. (1) i K. P. (1). 18 sierpnia 2017 r. przyszli w trzech do pokoju, gdzie przebywał pokrzywdzony. Przed tym założyli się, że K. P. włoży pokrzywdzonemu do ust penisa. W pokoju K. P. wyciągnął penisa i mówił do pokrzywdzonego by wziął go do ust, jednak do tego nie doszło. W tym czasie dwaj pozostali napastnicy stali z boku i śmiali się. K. P. ubrał się. Po chwili wszyscy trzej zaczęli uderzać Ł. C. po ciele. Pokrzywdzony zasłaniał twarz i starał się ich odpychać. Następnego dnia przyszli ponownie do pokoju Ł. C.. Uderzali pokrzywdzonego rękami, po czym M. G. i K. P. złapali go za ręce by nie mógł się bronić. Wtedy M. B. ściągnął spodnie i usiadł pokrzywdzonemu gołymi pośladkami na twarzy. Następnie napastnicy opuścili pokój. Pokrzywdzony zgłosił fakt nękania wychowawcy. Na jego ciele widoczne były obrażenia.

/ dowód: częściowo zeznania pokrzywdzonego k.287 i 260v; częściowo zeznania M. B. – k.263v; częściowo zeznania K. P. – k.264; zeznania A. K.-J. – k.291; zeznania A. Z. – k.300; opinia – k.20/

Oskarżony ma 18 lat, posiada wykształcenie zawodowe, z zawodu jest monterem suchej zabudowy, nie ma nikogo na utrzymaniu. Oskarżony nie był karany sądownie.

/ dowód: dane osobowe – k. 234; opinia – k.77; dane o karalności - k.259/

Ustalając istotne elementy stanu faktycznego sąd oparł się na zeznaniach Ł C.. Sąd nie miał wątpliwości, co do tego, że został on pobity przez współwychowanków, gdyż ten fakt oraz udział M. G. potwierdzili w swoich zeznaniach również M. B. i K. P.. Zeznania tych świadków sąd uznał za wiarygodne. Natomiast mając na uwadze treść opinii biegłej psycholog sąd ostrożnie dokonywał ustaleń co do liczby zajść oraz okoliczności, jakie im towarzyszyły – zestawiając je nie tylko z relacjami M. B. i K. P., ale również z wiarygodnymi zeznaniami A. K.-J. i A. Z..

Szczere były zeznania D. K., K. J., P. R., P. F., K. O., R. G., A. O., P. K., G. W., L. K., A. K., J. G., A. W. oraz W. C., jednak nie miały one znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Nadto sąd oparł się na dowodach z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy,
w tym opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej, które nie były kwestionowane
przez strony, a ich prawdziwość i autentyczność nie budziły wątpliwości.

Oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił on, że nie podchodził w ogóle do pokrzywdzonego, a jedynie stał w przedpokoju i się przyglądał co robią inni.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, gdyż przeczyły im nie tylko zeznania pokrzywdzonego, ale również świadków M. B. i K. P., którzy potwierdzili aktywny udział M. G. w pobiciu pokrzywdzonego. Wskazywało to, że jego wyjaśnienia stanowiły wyłącznie linię obrony mającą na celu uniknięcie odpowiedzialności karnej.

Sąd zważył, co następuje:

Oskarżony stanął pod zarzutem popełnienia czynu z art. 158 § 1 k.k. i z art. 191 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. przy zast. art. 12 k.k.

Czyn zabroniony z art. 158 § 1 k.k. popełnia ten, kto bierze udział w pobiciu,
w którym naraża się człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia
albo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 k.k. lub w art. 157 § 1 k.k.

Dla zaistnienia pobicia niezbędna jest czynna napaść, co najmniej dwóch osób na inną osobę lub osoby, przy czym widoczne jest rozróżnienie napastników od broniących się.

Do przyjęcia udziału w bójce lub pobiciu nie jest konieczne, aby konkretna osoba zadała innej osobie (innemu uczestnikowi bójki lub napadniętemu przy pobiciu) cios
w postaci uderzenia, kopnięcia itp. Do przyjęcia uczestnictwa w bójce lub pobiciu wystarczy świadome połączenie działania jednego ze sprawców z działaniem drugiego człowieka
lub większej grupy osób przeciwko innemu człowiekowi lub grupie ludzi.

Skutkiem działania sprawców musi być narażenie na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutków opisanych w przepisie art. 158 § 1 k.k.

Występek ten ma charakter powszechny, jego sprawcą może więc być każdy.

Przestępstwo to jest zagrożone karą pozbawienia wolności do lat 3.

Czyn zabroniony z art. 191 § 1 k.k. popełnia ten, kto stosuje przemoc wobec osoby
lub groźbę bezprawną w celu zmuszenia innej osoby do określonego działania, zaniechania lub znoszenia.

Przedmiotem ochrony tego przepisu jest wolność w dokonywaniu wyborów
od nacisków ze strony innej osoby.

Dla wyczerpania znamion powyższego czynu zabronionego konieczne jest by sprawca stosował przemoc, czyli siłę fizyczną nakierowaną na osobę lub też groźbę bezprawną. Nadto sprawca musi działać z zamiarem bezpośrednim kierunkowym, tj. w celu uzyskania jednego z określonych w tymże przepisie zachowań innej osoby, czyli działania, zaniechania lub znoszenia.

Występek ten ma charakter powszechny, jego sprawcą może więc być każdy.

Przestępstwo to jest zagrożone zagrożony karą pozbawienia wolności do lat 3.

Zgodnie z przepisem art. 12 k.k. dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, uważa się za jeden czyn zabroniony; jeżeli przedmiotem zamachu jest dobro osobiste, warunkiem uznania wielości zachowań za jeden czyn zabroniony jest tożsamość pokrzywdzonego.

Mając na uwadze powyższe rozważania oraz poczynione w niniejszej sprawie ustalenia faktyczne sąd stwierdził, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynu zabronionego z art. 158 § 1 k.k. i z art. 191 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. przy zast. art. 12 k.k. Pobicia dopuścił się działając wspólnie i w porozumieniu z nieletnimi. Oskarżony zadawał uderzenia i przytrzymywał pokrzywdzonego. Na skutego tego Ł. C. doznał obrażeń ciała lekkiego stopnia. Działanie wynikało z góry powziętego zamiaru „wdrożenia” pokrzywdzonego do porządków panujących w ośrodku wychowawczym poprzez upokorzenie go. Zastosowanie przemocy w dniu 19 sierpnia 2017 r. miało na celu m.in. zmuszenie pokrzywdzonego do znoszenia zachowania M. B., który ściągnął spodnie i usiadł mu gołymi pośladkami na twarzy.

Wina oskarżonego nie budziła wątpliwości, gdyż nie zachodziły żadne okoliczności wyłączające lub ograniczające poczytalność sprawcy.

Za popełnione przestępstwo sąd wymierzył oskarżonemu karę 8 miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując go na podstawie art. 34 § 1a pkt 1 k.k. w zw. z art. 35 § 1 k.k. do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin miesięcznie.

Przy wymiarze kary sąd miał na uwadze przede wszystkim to, aby sprawcę wychować oraz dyrektywy wskazane w art. 53 k.k.

Wymierzona kara nie przekraczała stopnia winy, który był wysoki. Oskarżony pomimo swojego młodego wieku wiedział, że stosowanie przemocy wobec innej osoby jest bezprawne i naganne.

Znaczny był także stopień społecznej szkodliwości czynu, gdyż oskarżony godził nim
w dobro, jakim jest zdrowie ludzkie i wolność innej osoby. Wynikiem pobicia były obrażenia ciała pokrzywdzonego Współdziałał przy tym z nieletnimi. Nadto oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim. Naganne było dążenie do upokorzenia pokrzywdzonego, jako „nowego”, celem źle pojmowanego „wdrożenia” go do nieformalnych reguł obowiązujących w ośrodku. Tym bardziej, że odbywało się to w ośrodku, w którym miała nastąpić socjalizacja i poprawa zachowania oskarżonego. Wskazywało to na wysoką naganność zachowania.

Na korzyść oskarżonego przemawiał jego młody wiek, brak poważnych obrażeń ciała u pokrzywdzonego oraz to, że nie był karany sądownie. Sąd wziął pod uwagę również pozytywną opinię z ośrodka wychowawczego. Na jej podstawie sąd doszedł do przekonania, że było to zachowanie o charakterze incydentalnym. W ocenie sądu te właśnie okoliczności były na tyle istotne, że pomimo znacznego stopnia społecznej szkodliwości czynu, przemawiały za niewymierzaniem surowej kary.

Mając na uwadze powyższe sąd uznał, iż cel wychowawczy w stosunku do oskarżonego spełni kara ograniczenia wolności, polegająca na comiesięcznym wykonywaniu prac społecznych. Jednocześnie wymiar kary pozwoli wdrożyć go do przestrzegania porządku prawnego oraz zapobiegnie popełnieniu przestępstwa w przyszłości. Nadto kara ograniczenia wolności osiągnie cel w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Tym bardziej, że Sąd orzekł wobec oskarżonego obowiązek przeproszenia pokrzywdzonego na piśmie w terminie 14 dni od uprawomocnienia się niniejszego wyroku.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolniono oskarżonego w całości od ponoszenia kosztów sądowych na rzecz Skarbu Państwa. Jednocześnie zasądzono opłaty na rzecz obrońcy i pełnomocnika pokrzywdzonego z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.