Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 listopada 2018 r.

Sąd Rejonowy Szczecin - Centrum w Szczecinie V Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący – Sędzia Sądu Rejonowego Cezary Jankowski

Protokolant – Anna Sobańska

bez udziału prokuratora

po rozpoznaniu w dniu 20.11.2018r. sprawy przeciwko:

D. M. - synowi T. i H. z domu T.,

ur. (...) w S.

oskarżonemu o to, że:

w okresie od września 2016r. do maja 2018r. w S. uporczywie uchylał się od ciążącego z mocy wyroku Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie z dnia 09.05.2013r., sygn. VIII RC 23/13 i określonego co do wysokości obowiązku łożenia na utrzymanie małoletniej B. M. poprzez płacenie alimentów w wysokości 600 zł miesięcznie, przy czym suma zaległości alimentacyjnych stanowi równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych, narażając jednocześnie B. M. na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych,

tj. o czyn z art. 209 § 1 kk w zw. z art. 209 § 1a kk

I.  uznaje oskarżonego D. M. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu przy czym zmienia jego opis zastępując słowa „od września 2016r.” zwrotem „od 1 października 2016r.” i czyn ten kwalifikuje z art. 209 § 1 kk w zb. z art. 209 § 1a kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to na podstawie art. 209 § 1a kk w zw. z art. 11 § 3 kk skazuje go na karę grzywny w wysokości 120 (stu dwudziestu) stawek dziennych określając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 20 (dwudziestu) złotych,

II.  na podstawie art. 627 kpk. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w całości, w tym na podstawie art. 3 ustęp 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych wymierza mu 240 (dwieście czterdzieści) złotych opłaty.

Sygnatura akt: V K 662/18

UZASADNIENIE

(sporządzone w trybie art. 424 § 3 kpk - w zakresie dotyczącym rozstrzygnięcia o karze)

Oskarżony D. M. został uznany za winnego, tego, że: w okresie od 1 października 2016 r. do maja 2018 r. w S. uporczywie uchylał się od ciążącego z mocy wyroku Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie z dnia 09.05.2013r., sygn. VIII RC 23/13 i określonego co do wysokości obowiązku łożenia na utrzymanie małoletniej B. M. poprzez płacenie alimentów w wysokości 600 zł miesięcznie, przy czym suma zaległości alimentacyjnych stanowi równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych, narażając jednocześnie B. M. na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, to jest popełnienia czynu z art. 209 § 1 kk w zb. z art. 209 § 1a kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

D. M. jest rozwiedziony, na swoim utrzymaniu ma dwójkę dzieci. D. M. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług w budownictwie z dochodem miesięcznym w kwocie około 3000 złotych. D. M. był karany - wyrokiem Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie z dnia 20 grudnia 2016 roku - sygnatura akt V K 1073/16 z przestępstwo z art. 209 § 1 kk został skazany na karę 100 stawek dziennych grzywny z określeniem wysokości jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 10 złotych (przestępstwo dotyczące niealimentacji B. M. w okresie od 14 stycznia 2013 roku do września 2016 roku). W zakresie wykonania tej kary w stosunku do D. M. sprawę skierowano do egzekucji komorniczej w dacie 24 sierpnia 2018 roku.

Dowód:

- dane wskazane przez D. M. co do swojej osoby – k. 144,

- odpis wyroku Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie z dnia 20 grudnia 2016 roku -

sygnatura akt V K 1073/16 – k. 27,

- dane o karalności – k. 159,

- kserokopia karty dłużnika ze sprawy V K 1073/16 – k. 163.

Przepis art. 209 § 1a kk, który stanowił podstawę wymiaru kary orzeczonej wobec D. M. przewiduje za popełnienie tego przestępstwa alternatywnie karę grzywny, ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności od 1 miesiąca do lat 2. Za powyżej opisane przestępstwo D. M. na podstawie art. 209 § 1a kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzono karę 120 stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 20 złotych, nadto zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w tym opłatę w kwocie 240 złotych.

Wymierzając karę D. M. sąd kierował się dyrektywami wskazanymi w przepisie art. 53 § 1 i 2 kk w tym uwzględnił stopień winy i społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego, a także jego motywację, warunki osobiste oraz cele kary w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej. Popełniony przez oskarżonego występek stanowi przestępstwo skierowane przeciwko rodzinie i opiece - należy do czynów o znacznym stopniu społecznej szkodliwości. Na niekorzyść oskarżonego D. M. przemawia z pewnością jego uprzednia karalność, ale w ocenie sądu należy dostrzegać i to, iż na oskarżonym D. M. ciąży co prawda uprzednie skazanie z art. 209 § 1 kk, ale jest to jedyne skazanie w dodatku z orzeczoną w stosunku do D. M. karą najłagodniejszą rodzajową - grzywną. Sąd uwzględnił na korzyść oskarżonego przyznanie się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W ocenie sądu orzeczona wobec oskarżonego D. M. kara grzywny jest wystarczająca dla osiągnięcia wobec niego celu zapobiegawczego i wychowawczego, a także uwzględnia potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Kara ta w ocenie sądu jest proporcjonalna do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu i będzie stanowić dla oskarżonego wystarczającą dolegliwość. Decydując się na takie rozwiązanie w zakresie orzeczenia kary wobec oskarżonego sąd też baczył na dyrektywy płynące z przepisu art. 58 kk, który daje priorytet karom wolnościowym. Należy też wskazać, iż takie rozstrzygnięcie co do orzeczenia kary w istocie nie czyni występku popełnionego przez oskarżonego jako nienapiętnowanym, albowiem w przypadku nieuiszczenia grzywny będzie ona podlegała zamianie na pracę społecznie użyteczną, względnie na zastępczą karę pozbawienia wolności. Zatem oskarżony tak w sprawie tej jak i w sprawie V K 1073/16 wobec niezakończenia w niej postępowania wykonawczego, o ile nie wyciągnie właściwych wniosków, co do stworzenia mu warunków w zakresie możliwości nie izolacyjnego wykonania tych kar, poniesienie ujemne następstwa - łącznie z ewentualnym zarządzeniem wykonania wobec niego zastępczych kar pozbawienia wolności w obu sprawach.

Sąd obciążył oskarżonego kosztami sądowymi w tym opłatą nie znajdując podstaw do uwolnienia go od tych należności.

SSR Cezary Jankowski