Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 30 czerwca 2016 r. powódka S. R.w W. wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanej P. Z. kwoty 4.000 zł z odsetkami ustawowymi od kwoty 500 zł od dnia 16 września 2015 r. do dnia zapłaty, od kwoty 500 zł od dnia 6 października 2015 r. do dnia zapłaty, od kwoty 500 zł od dnia 6 listopada 2015 r. do dnia zapłaty, od kwoty 500 zł od dnia 6 grudnia 2015 r. do dnia zapłaty, od kwoty 500 zł od dnia 6 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty, od kwoty 500 zł od dnia 16 lutego 2016 r. do dnia zapłaty, od kwoty 500 zł od dnia 6 marca 2016 r. do dnia zapłaty, od kwoty 500 zł do dnia 6 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty. Powódka wniosła także o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu powódka podniosła, że działa jako uczelnia niepubliczna wpisana do właściwego rejestru. W ramach prowadzonej działalności powódka zawarła z pozwaną umowę o świadczenie usług edukacyjnych w zakresie studiów wyższych, na podstawie której powódka zobowiązała się do świadczenia na rzecz pozwanej usług edukacyjnych, a pozwana zobowiązała się regulowania płatności, zgodnie ze stosownych zarządzeniem kanclerza uczelni. Powodowa uczelnia wskazała, iż w dniu 14 kwietnia 2016 r. pozwana została skreślona z listy studentów oraz winna uiścić zaległe opłaty związane z umową o studiowanie. Powódka podała, iż mimo wezwania, pozwana do dnia dzisiejszego nie uregulowała należności objętych pozwem.

(pozew – k. 2-4)

W dniu 12 lipca 2016 r. tut. Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

(nakaz zapłaty – k. 22)

Pozwana złożyła sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości oraz wnosząc o zasądzenie na jej rzecz od strony powodowej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwana wskazała, że roszczenie nie jest zasadne, bowiem nie rozpoczęła nauki na powodowej uczelni i dokonała rezygnacji ze studiów przed rozpoczęciem roku akademickiego. Pozwana wskazała, iż zgodnie z regulaminem studiów, wskutek niepodjęcia nauki, powódka powinna niezwłocznie dokonać skreślenia jej z listy studentów – którego to obowiązku nie dopełniła. Wobec tego żądanie przez powódkę zaległych opłat za studiowanie nie jest zasadne.

(sprzeciw – k. 24-27)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Na podstawie decyzji z dnia 31 lipca 2015 r. P. Z. została przyjęta na I rok studiów niestacjonarnych w W. S. T. R.w roku akademickim 2015/2016 na kierunku dietetyka, studia I stopnia. W dniu 31 lipca 2015 r. pozwana zawarła z powódką umowę o studiowanie, na podstawie której jako studentka zobowiązała się m. in. do terminowego regulowania opłat za naukę tj. czesnego oraz terminowego regulowania dodatkowych należności. Powodowa uczelnia zaś zobowiązała się do świadczenia na rzecz pozwanej tzw. „usług oświatowych” szczegółowo określonych w treści umowy. Opłaty za studia zostały określone w Zarządzeniu nr 01/07/2015 Kanclerza S. R.. Zgodnie z tym zarządzeniem na kierunku dietetyka I stopnia opłata roczna wynosiła 4.600 zł, jednakże istniała możliwość uiszczania należności w 10 miesięcznych ratach, po 500 zł każda. Pierwsza rata za semestr zimowy była płatna nie później niż do dnia 15-tego września, zaś pierwsza rata za semestr letni najpóźniej do dnia 15-tego lutego. Pozostałe raty miały być płatne do 5-tego dnia każdego miesiąca. Pozwana w dniu 31 lipca 2015 r. podpisała tekst ślubowania uczelni.

(decyzja o przyjęciu na studia – k. 13, umowa o studiowanie – k. 14-15v., zarządzenie nr 01/07/2015 Kanclerza Uczelni – k. 16-18, ślubowanie – k. 12, okoliczności bezsporne)

Pozwana od początku roku akademickiego 2015/2016 nie podjęła nauki na powodowej uczelni. (okoliczność bezsporna)

Zgodnie z § 46 ust. 1 pkt 1 regulaminu studiów S. R. w W., dziekan wydziału zobowiązany był do skreślenia studenta z listy studentów w przypadku niepodjęcia studiów. Z kolei § 46 ust. 3 regulaminu wskazuje zaś, iż niepodjęcie studiów, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 stwierdza się w sytuacji nieusprawiedliwionego niezłożenia deklaracji wyboru przedmiotów lub zadeklarowania zbyt małej liczby punktów ECTS oraz w przypadku, o którym mowa w § 45 (niezgłoszenie się studenta na kolejny rok studiów po zakończeniu urlopu w terminie 14 dni od dnia rozpoczęcia zajęć w danym semestrze).

(regulamin – k. 29-66, okoliczności bezsporne)

Pozwana nie rozpoczęła nauki na powodowej uczelni oraz nie uczestniczyła w zajęciach. (okoliczności bezsporne)

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie powyżej wskazanych dokumentów, które nie były kwestionowane przez strony oraz na podstawie okoliczności bezspornych między stronami. Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków A. M. i P. W., bowiem dowody te nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 99 ust. 4 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. o szkolnictwie wyższym (Dz. U. z 2005 r. nr 164, poz. 1365) zasady pobierania opłat i wysokość opłat w uczelni niepublicznej określa organ wskazany w statucie, z tym że opłaty za świadczone usługi edukacyjne związane z kształceniem studentów na studiach i studiach doktoranckich oraz opłaty związane z powtarzaniem określonych zajęć na studiach i studiach doktoranckich nie mogą przekraczać kosztów ponoszonych w zakresie niezbędnym do uruchomienia i prowadzenia w danej uczelni, odpowiednio studiów lub studiów doktoranckich oraz zajęć na studiach lub studiach doktoranckich, z uwzględnieniem kosztów przygotowania i wdrażania strategii rozwoju uczelni, w szczególności rozwoju kadr naukowych i infrastruktury dydaktyczno-naukowej, w tym amortyzacji i remontów.

Wskazać należy, iż stosownie do zasad polskiego procesu cywilnego, rozkład ciężaru dowodu kształtuje się według ogólnych reguł dowodzenia wynikających z art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przepis ten formułuje podstawową regułę rozkładu ciężaru dowodu w sporze cywilnoprawnym, wskazując przede wszystkim, kogo obciążają skutki niepowodzenia procesu dowodzenia (tak zwany ciężar dowodu w znaczeniu materialnoprawnym). W świetle wynikającej z tego przepisu reguły za prawdziwe mogą być w procesie cywilnym przyjęte jedynie te fakty, które zostały udowodnione przez stronę obciążoną ciężarem ich dowodzenia, zaś pominięte powinny zostać te fakty, które przez stronę obciążoną obowiązkiem dowodzenia nie zostały w sposób należyty wykazane. Nie budzi przy tym wątpliwości, że w okolicznościach rozpoznawanej sprawy to stronę powodową obciążał obowiązek wykazania istnienia roszczenia materialnoprawnego stanowiącego podstawę dochodzonego w tej sprawie żądania zapłaty, jak i jego wysokości (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 4 września 2013 roku, I ACa 259/13). Materialnoprawną zasadę rozkładu ciężaru dowodu (art. 6 k.c.) uzupełniają reguły procesowe (w szczególności art. 3 § 1 k.p.c. oraz art. 232 k.p.c.) nakazujące stronom przejawiać aktywność w celu wykazania wszystkich istotnych okoliczności i faktów, z których wywodzą skutki prawne, w szczególności wskazywać dowody. Obowiązek przedstawiania dowodów odnosi się zarówno do przesłanek dotyczących samej zasadności dochodzonego roszczenia, jak i jego wysokości. Niedochowanie powyższych obowiązków skutkuje ryzykiem przegrania procesu przez stronę, którą obciążał ciężar wykazania okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy.

Okoliczności w niniejszej sprawie były bezsporne. Jedyną sporną okoliczność stanowił fakt złożenia przez pozwaną rezygnacji ze studiów oraz dotarcie tego oświadczenia do powodowej uczelni – wskazać jednakże należy, iż okoliczności te nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Pozwana podnosiła w toku postępowania, iż mimo podpisania umowy o studia, tak naprawdę nie rozpoczęła nauki na powodowej uczelni. Fakt ten nie został zakwestionowany przez stronę powodową. W niniejszej sprawie nie przedstawiono w zasadzie żadnego dowodu, że pozwana naukę rozpoczęła – przede wszystkim materiał dowodowy sprawy nie obejmuje deklaracji wyboru przedmiotów przez pozwaną, a także żadnego dokumentu który potwierdzałby jej obecność na zajęciach. Sąd doszedł do przekonania, mając na względzie przede wszystkim treść art. 233 § 1 k.p.c., iż materiał dowodowy w sprawie nie pozwala przyjąć, iż pozwana podjęła studia na powodowej uczelni. Zgodnie bowiem z art. 233 § 1 k.p.c. Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Z kolei § 2 tego przepisu, tanowi iż Sąd oceni na tej samej podstawie, jakie znaczenie nadać odmowie przedstawienia przez stronę dowodu lub przeszkodom stawianym przez nią w jego przeprowadzeniu wbrew postanowieniu sądu. W świetle zebranego materiału dowodowego, Sąd uznał za całkowicie wiarygodne stanowisko pozwanej, iż nie podjęła ona studiów oraz nie złożyła wymaganej deklaracji przedmiotów.

Skoro zatem pozwana nie podjęła studiów, strona powodowa zobowiązana była niezwłocznie skreślić ją z listy studentów, stosownie do art. 46 ust. 1 pkt 1 regulaminu studiowania. Sąd doszedł do przekonania, iż zaniechania po stronie powódki nie powinny obciążać pozwanej. Wskazać także, iż wezwanie powódki do zapłaty za osiem miesięcy studiowania, w sytuacji kiedy pozwana nie podjęła nauki (a powódka nie dopełniła obowiązku skreślenia pozwanej z listy studentów), stanowi dla pozwanej nadmierne obciążenie i niewątpliwie pozostaje niezgodne z zasadami współżycia społecznego.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w sentencji. O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. tj. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu.

SSR Małgorzata Wert

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda oraz pełnomocnikowi pozwanej.