Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 stycznia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Kielcach IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Andrzej Ślusarczyk

Sędziowie: SO Zbigniew Karamara (spr.)

SO Anna Szeliga

Protokolant: st.sekr.sądowy Iwona Stefańska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Kielcach Augustyna Pindziaka

po rozpoznaniu w dniu 29 stycznia 2014 roku

sprawy K. K.

oskarżonego o przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., art. 224 § 2 k.k. w zw. z art.64 § 1 k.k., art.226 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Kielcach

z dnia 2 lipca 2013 roku sygn. akt XII K 1761/10

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 320 (trzysta dwadzieścia) złotych tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt. IX Ka 1545/13

UZASADNIENIE

K. K. został oskarżony o to, że:

I.  w nocy z 08 na 09 października 2008 roku w P.gm. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z A. G.dokonał kradzieży 12 sztuk waty szklanej firmy (...) o wartości 2.600 złotych na szkodę P. P., przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Pińczowie w sprawie II K 60/05 za podobne przestępstwo umyślne, tj. o przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

II.  w dniu 31 marca 2010 roku w B.gm. (...)używał gróźb pozbawienia życia wobec umundurowanych funkcjonariuszy Straży Miejskiej w K. P. G.i R. Ż.zmuszając ich do zaniechania prawnej czynności służbowej polegającej na sprawdzeniu informacji dotyczących samochodu marki R.o nr rej. (...), przy czym przestępstwa dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Pińczowie z dnia 8.03. 2004 roku sygn. II K 237/03 za przestępstwo z art. 197 § 1 k.k., którą odbywał od 14.02. 2004 roku do 1.08. 2007 roku, tj. o przestępstwo z art. 224 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

III.  w dniu 31 marca 2010 roku w B.gm. (...)znieważył umundurowanych funkcjonariuszy Straży Miejskiej w K. P. G.i R. Ż.podczas pełnienia obowiązków służbowych polegających na sprawdzeniu informacji dotyczących samochodu marki R.o nr rej. (...) używając wobec nich słów „pedały", „kondomy", tj. o przestępstwo z art. 226 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Kielcach wyrokiem z dnia 2 lipca 2013 roku w sprawie XII K 1761/10 w ramach czynu zarzuconego w pkt I oskarżonego K. K.uznał za winnym tego, że w nocy z 8 na 9 października 2008 roku w P.gm. (...)działając wspólnie i w porozumieniu z A. G.dokonał kradzieży 12 sztuk waty szklanej firmy (...) o wartości 2.600 złotych na szkodę P. P., przy czym przedmiotowego czynu dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Kielcach z dnia 2 maja 2001 roku w sprawie II K 2020/00 za umyślne przestępstwo podobne z art. 291 § l k.k., którą odbywał w okresie od 18 kwietnia 2000 roku do 8 marca 2001 roku oraz w okresie od 3 lipca 2003 roku do 14 lutego 2004 roku, to jest przestępstwa z art. 278 § l k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i na podstawie art. 278 § 1 k.k. oraz art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierzył mu karę 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w rozmiarze 100 (sto) stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych.

Nadto Sąd w ramach czynu zarzuconego w pkt. II oskarżonego K. K.uznał za winnego tego, że w dniu 31 marca 2010 roku w B.gm.(...)używał gróźb pozbawienia życia oraz zniszczenia mienia wobec umundurowanych funkcjonariuszy Straży Miejskiej w K. P. G.i R. Ż.zmuszając ich do zaniechania prawnej czynności służbowej polegającej na sprawdzeniu informacji dotyczących samochodu marki R.o nr rej. (...), przy czym przedmiotowego czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Pińczowie z dnia 8 marca 2004 roku w sprawie II K 237/03 za umyślne przestępstwo podobne z art. 197 § 1 k.k., objętej następnie wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Pińczowie z dnia 6 października 2005 roku w sprawie II K 60/05, którą odbywał w okresie od dnia 14 lutego 2004 roku do dnia 1 sierpnia 2007 roku, to jest przestępstwa z art. 224 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i na podstawie art. 224 § 2 k.k. wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd w ramach czynu zarzuconego w pkt. III oskarżonego K. K.uznał za winnego tego, że w dniu 31 marca 2010 roku w B.gm. (...)używając słów wulgarnych, powszechnie uznanych za obelżywe, znieważył umundurowanych funkcjonariuszy Straży Miejskiej w K. P. G.i R. Ż.podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych polegających na sprawdzeniu informacji dotyczących samochodu marki R.o nr rej. TK (...), to jest przestępstwa z art. 226 § 1 k.k. i na podstawie art. 226 § 1 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wymierzone K. K. w pkt. I, II i III kary pozbawienia wolności połączył i jako karę łączną wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawiania wolności.

Nadto na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej w pkt. IV łącznej kary pozbawienia wolności Sąd zaliczył K. K.okres rzeczywistego pozbawienia go wolności w sprawie w dniach 13 i 14 listopada 2008 roku. Jednocześnie na podstawie art. 627 k.p.k. Sąd zasądził od K. K.na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1247,17 (jeden tysiąc dwieście czterdzieści siedem 17/100) złotych tytułem zwrotu kosztów sądowych, w tym kwotę 300 złotych opłaty od orzeczonej kary pozbawienia wolności.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego zaskarżając powyższy wyrok w całości na korzyść oskarżonego i zarzucając mu:

1.  Obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, a w szczególności art. 4, art. 7 k.p.k. polegająca na jednostronnej i niekorzystnej dla oskarżonego K. K. ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz procedowaniu, które charakteryzowało się brakiem obiektywizmu w dążeniu do prawdy materialnej, a przede wszystkim przełamaniu zasady domniemania niewinności i przyjęcia a priori winy oskarżonego, jak również braku w treści uzasadnienia wyroku wnikliwej oceny wiarygodności dowodów, czy raczej dowodu z zeznań A. G., P. G. i R. Ż., na podstawie których Sąd uznał oskarżonego za winnego zarzucanych mu czynów, a także dostatecznego wyjaśnienia, dlaczego sąd odmówił wiarygodności dowodom przeciwnym;

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść a polegający na przyjęciu, że oskarżony K. K. dopuścił się zarzucanych mu czynów podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy przemawia przeciwko tej tezie, przy czym błąd ten wynikał w szczególności:

- odnośnie części dotyczącej skazania za czyn z pkt I wyroku

a) z nietrafności przyjętych kryteriów oceny wyrażających się w bezkrytycznej ocenie wyjaśnień świadka A. G., które ten składał w charakterze podejrzanego w sprawie sygn. akt XII K 1846/10 pomimo że zawierają one szereg niejasności i sprzeczności, a wymieniony świadek na tym etapie postępowania w przedmiotowej sprawie miał powody i motywację dla pomawiania oskarżonego;

b) uznaniu za niewiarygodne wyjaśnień K. K. oraz zeznań świadka C. B. bez rzeczowego i przekonywującego wskazania przyczyn krytycznej oceny tych dowodów;

- odnośnie części dotyczącej skazania za czyn opisany w pkt II i III wyroku błąd ten polegał na:

a) bezkrytycznej ocenie zeznań świadków P. G. i R. Ż. funkcjonariuszy Straży Miejskiej w K., którzy w dniu 31 marca 2010 roku przeprowadzali interwencję na posesji oskarżonego, pomimo że zeznania wymienionych świadków zawierają szereg niejasności i sprzeczności;

b) uznania za niewiarygodne zeznań świadka J. M., bez rzeczowego i przekonywującego wskazania przyczyn krytycznej oceny zeznań tego świadka;

c) interpretowaniu wszelkich ujawnionych w sprawie faktów pod założoną z góry tezę o winie oskarżonego, przy czym interpretacja ta przebiegła całkowicie dowolnie, przez co w części dotyczącej ustaleń stanu faktycznego doszło do wykreowania przez Sąd rzeczywistości, w oderwaniu od istniejących w sprawie dowodów.

Powołując się na powyższe skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Z ostrożności procesowej, w przypadku nie uwzględnienie powyższych wniosków i uznania, iż oskarżony popełnił zarzucane mu czyny w sposób przyjęty przez Sąd I instancji skarżący wniósł o zmianę wyroku w części rozstrzygnięcia dotyczącego kary łącznej pozbawienia wolności poprzez wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacja wywiedziona przez obrońcę oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie i należało ją uznać za oczywiście bezzasadną.

Sąd Rejonowy należycie rozpatrzył przedmiotową sprawę, przeprowadził niezbędne dowody, które następnie wszechstronnie przeanalizował i wyprowadził z nich trafne wnioski, które posłużyły do słusznego rozstrzygnięcia.

Odnosząc się do zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego K. K. stwierdzić należy, iż nie doszło w sprawie do obrazy przepisów postępowania, które miałyby wpływ na treść wyroku. Sąd Rejonowy starannie przeprowadził postępowanie dowodowe, wnikliwie zbadał wszystkie okoliczności sprawy, a następnie dokonał wszechstronnej i wnikliwej analizy i oceny zgromadzonego w ten sposób materiału dowodowego. Wbrew twierdzeniom skarżącego, wspomniana ocena dokonana została z uwzględnieniem reguł określonych w art. 5 i art. 7 k.p.k. Jest wszechstronna, rzeczowa i logiczna, zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego. Nie zawiera też błędów faktycznych i logicznych. Sąd I instancji ustalając stan faktyczny i dokonując w tym zakresie oceny wiarygodności wyjaśnień oskarżonego i zeznań przesłuchanych w sprawie świadków, stanowisko swoje należycie i przekonująco uzasadnił. Szczegółowo przedstawił w pisemnych motywach wyroku tok swojego rozumowania, precyzyjnie wskazując powody, dla których uznał, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów. Wobec powyższego zarzuty sformułowane w apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego są całkowicie gołosłowne i nie znajdują jakiegokolwiek odzwierciedlenia w sposobie procedowania Sądu I instancji.

Podkreślić należy, iż zasada swobodnej oceny dowodów nie może prowadzić do dowolności ocen i takiego doboru dowodów, którego prawidłowości nie dałoby się skontrolować w trybie apelacyjnym. Ustalenia faktyczne tylko wtedy nie wykraczają poza ramy zasady swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania, którego odzwierciedleniem powinno być uzasadnienie wyroku. W uzasadnieniu wyroku sądu pierwszej instancji musi więc być przeprowadzona analiza materiału dowodowego, z wykazaniem przesłanek, na których podstawie, spośród wielu różnych rozbieżnych dowodów, sąd oparł swoje ustalenia i wnioski (wyrok SN z 03.10.2005r IV KK 190/05 OSNwSK 2005/1/1778). Sąd Rejonowy w pełni temu zadaniu sprostał.

Zdaniem Sądu Okręgowego za chybiony należy zatem uznać również zarzut błędu w ustaleniach faktycznych podnoszony przez skarżącego w złożonej apelacji, polegający na przyjęciu winy oskarżonego za popełnienie zarzucanych mu czynów.

W tym miejscu podkreślić należy, iż w sytuacji kiedy skarżący podnosząc zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie zdoła wykazać uchybień przy ocenie materiału dowodowego, polegających na nieuwzględnieniu przy jej dokonaniu tak zasad logiki, wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego, jak też całokształtu ujawnionych w sprawie okoliczności, nie sposób uznać, że rzeczywiście Sąd I instancji dopuścił się przy wydaniu tegoż zaskarżonego orzeczenia tego rodzaju uchybienia. Tak też jest w przedmiotowej sprawie. Zarzuty apelacji sprowadzają się w rzeczywistości do polemiki z oceną dokonaną przez sąd I instancji i wynikającymi z tej oceny ustaleniami faktycznymi.

Autor apelacji kwestionując ogólne ustalenia sądu co do popełnienia przez oskarżonego przypisanych mu czynów w sposób wybiórczy traktuje zebrany w sprawie materiał dowodowy. Brak jest podstaw do uznania, aby ocena dowodów dokonana przez Sąd I instancji była dowolna. Tenże sąd poddał ocenie całość materiału dowodowego i w konsekwencji w stopniu wystarczającym wykazał powody, dla których dał wiarę dowodom obciążającym i odmówił wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego. Materiał dowodowy zdaniem sądu II instancji był kompletny i wyczerpujący, a jego ocena pozostaje w zgodzie z dyrektywami swobodnej oceny dowodów ujętych w art. 7 k.p.k.

W realiach niniejszej sprawy Sąd Rejonowy za podstawę rozstrzygnięcia przyjął wszystkie przeprowadzone dowody poddając je analizie zgodnej ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a jak wynika z uzasadniania tego wyroku brak było po stronie Sądu orzekającego tego rodzaju wątpliwości natury faktycznej i prawnej, których nie dałoby się usunąć w drodze dyrektywy z art. 4 i 5 § 2 k.p.k., których naruszenie niezasadnie podnosi obrońca oskarżonego.

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd I instancji słusznie oparł swe rozstrzygniecie w zakresie czynu z pkt I wyroku na relacjach A. G., współsprawcy uczestniczącego w zdarzeniu, składanych w toku postępowania przygotowawczego uznając je za wiarygodny dowód w sprawie, bowiem są one logiczne, dają czytelny i pełny obraz zaistniałych wypadków oraz udział w zdarzeniu oskarżonego K. K.. A. G. wskazał, iż kradzieży dokonał wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym K. K., opisał szczegółowo przebieg zdarzenia i rolę jaką odegrał w nim oskarżony. Jego wyjaśnienia znajdują także oparcie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie tj. w dokumentach w postaci protokołów oględzin, dokumentacji fotograficznej, które potwierdzają wynikające z wyjaśnień A. G., składanych w toku postępowania przygotowawczego, okoliczności dotyczące miejsca ukrycia samochodu, a także ujawnienia skradzionej waty szklanej. Słusznie Sąd Rejonowy nie obdarzył przymiotem wiarygodności jego zeznań złożonych w toku rozprawy, w których zmienił wersję zdarzeń przez siebie prezentowaną, jako niespójnych i wewnętrznie sprzecznych, prawidłowo podkreślając, iż A. G. przedstawił w sposób nielogiczny i sprzeczny z zasadami doświadczenia życiowego przyczyny, dla których miał uprzednio celowo obciążyć oskarżonego w niniejszej sprawie. Jego twierdzenia, iż zrobił to za namową przesłuchujących go funkcjonariuszy policji są gołosłowne i nie zasługują na uwzględnienie. Ustalenia Sądu Rejonowego w tym zakresie, zawarte w obszernym i wyczerpującym uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia Sąd Okręgowy w pełni podziela, nie znajdując podstaw do podważenia oceny zeznań i wyjaśnień A. G. dokonanej przez Sąd I instancji. Sąd Rejonowy rozpoznający przedmiotową sprawę, wbrew twierdzeniom skarżącego poddał wnikliwej i rzetelnej analizie dowód z zeznań i wyjaśnień A. G., w żadnej mierze nie naruszając zasady swobodnej oceny dowodów wyrażonej w art. 7 k.p.k.

Wbrew temu co podnosi obrońca oskarżonego dowodu tego w żaden sposób nie mogły podważyć wyjaśnienia oskarżonego K. K. oraz zeznania świadka C. B..

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny wyjaśnień oskarżonego K. K., właściwie uznając je za całkowicie niewiarygodne w zakresie, w którym zaprzecza on swojemu udziałowi w przedmiotowym zdarzeniu. Słusznie uznaje Sąd I instancji, iż były one jedynie wyrazem przyjętej przez oskarżonego linii obrony zamierzającej do uniknięcia odpowiedzialności karnej za popełniony czyn. Ustaleń Sądu I instancji nie mogły podważyć również zeznania C. B., które jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy były nieudolną próbą uwiarygodnienia zmienionej przez A. G. na rozprawie wersji zdarzenia, którą słusznie sąd ten uznał za nieprawdziwą.

Zdaniem Sądu Odwoławczego materiał dowody zgromadzony w sprawie nie pozostawił żadnych wątpliwości co do winy oskarżonego K. K. w zakresie czynu przypisanego mu w pkt I wyroku stanowiącego przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Sąd Okręgowy nie znalazł również żadnych podstaw do podważenia prawidłowego toku procedowania Sądu Rejonowego w zakresie pozostałych czynów przypisanych oskarżonemu, podzielając w całości wnioski końcowe co do odpowiedzialności K. K. za popełnione przestępstwa z art. 224 § 2 k.k. i art. 226 § 1 k.k.

Ustalając stan faktyczny w zakresie czynów z pkt II i III wyroku prawidłowo w Sąd I instancji oparł się na zeznaniach funkcjonariuszy Straży Miejskiej, który uczestniczyli w zdarzeniu tj. P. G. i R. Ż. oraz funkcjonariuszy policji, którzy zostali wezwani do udzielenia pomocy w czynnościach tj. P. C. i D. G., słusznie uznając je za wiarygodny dowód w sprawie, jako pochodzące od osób postronnych, które z racji wykonywanych zawodów nie miały powodów aby fałszywie pomawiać oskarżonego.

Z zeznań P. G.i R. Ż.w sposób jednoznaczny wynika, iż podczas pełnienia przez nich obowiązków służbowych dotyczących ustalenia właściciela pojazdu marki R.nr rej. (...) oskarżony był w stosunku do nich agresywny, używał słów powszechnie uznanych za obelżywe, groził zabójstwem i zniszczeniem mienia. Na skutek zachowania oskarżonego odstąpili oni od przeprowadzania czynności służbowych na jego posesji, z uwagi na realną obawę spełnienia wypowiadanych wobec nich gróźb, zwłaszcza, iż po posesji K. K.biegały psy, zaś on sam trzymał w ręku drewniany kij. To spowodowało konieczność wezwania funkcjonariuszy policji, którzy podjęli interwencje. Z zeznań P. C.i D. G.wynika, iż oskarżony kierował do nich słowa obelżywe, a tym samym znieważył ich podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych.

W ocenie Sądu Okręgowego nie zasługuje na uwzględnienie zarzut błędu w ustaleniach faktycznych podnoszony w apelacji oskarżonego polegający na uznaniu za niewiarygodne zeznań świadka J. M., bez przekonywującego wskazania przyczyn krytycznej oceny jej zeznań.

Wbrew temu co podnosi skarżący Sąd I instancji dokonał prawidłowej oceny zeznań tegoż świadka. Właściwie wskazał, wbrew temu co podnosiła J. M., a także oskarżony, iż jej obecność na posesji K. K. nie była przypadkowa. Świadek ten, co wynika pośrednio z zeznań C. B. pozostawała z oskarżonym w nieformalnym związku, którą to okoliczność zarówno oskarżony jak i J. M. chcieli ukryć przed Sądem, aby wzmocnić linię obrony oskarżonego, a co tym samym poddaje w wątpliwość wiarygodność zeznań tegoż świadka, co słusznie wyeksponował Sąd I instancji.

Wobec prawidłowo poczynionych ustaleń faktycznych, co do okoliczności zaistnienia przedmiotowych zdarzeń stwierdzić należy, iż Sąd I instancji wydał słuszne rozstrzygnięcie co do winy oskarżonego K. K. w zakresie wszystkich przypisanych mu czynów , które należycie uzasadnił w motywach swego orzeczenia, a argumentację tam zawartą Sąd Okręgowy w pełni podziela, nie znajdując podstaw do jej kwestionowania.

Sąd Odwoławczy nie znalazł również żadnych podstaw by kwestionować wysokość orzeczonych wobec oskarżonego K. K. kar jednostkowych jak i kary łącznej. Zarówno wymierzone jednostkowe kary pozbawienia wolności jak i później łączna kara pozbawienia wolności odzwierciedlają należycie stopień społecznej szkodliwości czynów oskarżonego oraz zapewniają spełnienie celów kary. Ponadto uwzględniają w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnionych czynów, jak i osobowości sprawcy, dlatego też nie mogą być uznane ze rażąco niewspółmierne.

Zdaniem Sądu Okręgowego orzeczona wobec oskarżonego przez Sąd I instancji kara łączna w rozmiarze 1 roku i 6 miesięcy lat pozbawienia wolności jest karą sprawiedliwą i wystarczająco dolegliwą dla oskarżonego. W żadnym razie nie może być uznana za nadmiernie surową. Wymierzona ona została przy uwzględnieniu wszystkich istotnych okoliczności mających na nią wpływ, w tym także uwzględnia związek podmiotowo – przedmiotowy pomiędzy poszczególnymi czynami.

W ocenie Sądu Okręgowego nie można się zgodzić z twierdzeniami zawartymi w apelacji obrońcy oskarżonego, przemawiającymi za zastosowaniem wobec K. K. dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności.

Trafnie uważa Sąd I instancji, wbrew twierdzeniom skarżącego, iż brak jest podstaw do postawienia wobec oskarżonego pozytywnej prognozy kryminologicznej, a kara z warunkowym zawieszeniem jej wykonania nie jest adekwatną reakcją wobec występków popełnionych przez oskarżonego. Sąd Okręgowy podziela ustalenia Sądu Rejonowego, iż właściwości jak i warunki osobiste sprawcy, oraz jego dotychczasowy sposób życia przemawiają za tym, że jedynie orzeczenie kary izolacyjnej będzie w jego przypadku jak najbardziej celowe. Podkreślić należy, iż oskarżony jest osobą wielokrotnie karaną, zaś dwa z trzech przypisanych mu przestępstw popełnił w warunkach powrotu do przestępstwa. W takich okolicznościach jego resocjalizacja, co właściwie wyeksponował Sąd I instancji znacznie skuteczniej będzie przebiegać w warunkach izolacji więziennej, a zatem jedynie kara o charakterze bezwzględnym może spełnić swe cele w zakresie zapobiegawczego i wychowawczego oddziaływania wobec sprawcy, jak i w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Tylko taka kara będzie w stanie skutecznie powstrzymać oskarżonego przed ponownym popełnieniem przestępstwa. Orzeczenie kary o charakterze izolacyjnym jest konieczne w przedmiotowej sprawie, zważywszy na fakt, iż wcześniej orzekane kary, również o charakterze wolnościowym nie przyniosły pożądanego rezultatu i oskarżony ponownie popełnił przestępstwo.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 456 k.p.k. i art. 437 §1 k.p.k. zaskarżony wyrok utrzymał w mocy, uznają apelację za oczywiście bezzasadną.

Rozstrzygnięcie o kosztach sądowych za II instancję Sąd oparł o przepisy art. 636 § 1 k.p.k. oraz art. 2 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23.06.73 r. o opłatach w sprawach karnych, a także § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 roku w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym.

SSO Anna Szeliga SSO Zbigniew Karamara SSO Andrzej Ślusarczyk