Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Kutnie wyrokiem wydanym na posiedzeniu w dniu 27 czerwca 2013 roku w sprawie o sygn. VII K 391/13, po uwzględnieniu wniosku prokuratora umieszczonego w akcie oskarżenia i opartego na art. 335 § 1 k.p.k., uznał oskarżonego W. O. za winnego popełnienia zarzucanego mu występku z art. 278 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 12 k.k., polegającego na tym, że w okresie od 19 listopada 2012 roku do 11 marca 2013 roku w miejscowości G., woj. (...), działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia energii elektrycznej, poprzez pominięcie układu pomiarowego licznika na łączną sumę 311,23 zł na szkodę (...) S.A. Oddział w P., i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 58 § 3 k.k. wymierzył oskarżonemu karę sześciu miesięcy ograniczenia wolności, z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym, a na podstawie art. 72 § 2 k.k. zobowiązał oskarżonego do naprawienia w całości szkody wyrządzonej przestępstwem przez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) S.A. Oddział w P. kwoty 311,23 zł w terminie trzech miesięcy od dnia uprawomocnienia się wyroku oraz orzekł o zwolnieniu oskarżonego od zapłaty kosztów sądowych.

Apelację od wyroku wniósł prokurator i zaskarżając go na niekorzyść oskarżonego w oparciu o względną przesłankę odwoławczą określoną w art. 438 pkt 1 k.p.k. zarzucił orzeczeniu obrazę prawa materialnego, a mianowicie art. 36 § 2 k.k. przez zastosowania wskazanej normy prawnej przy nałożeniu na oskarżonego obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem, przy orzeczeniu wobec niego kary zasadniczej w postaci kary ograniczenia wolności jako kary bezwarunkowej, a jedynie normy prawnej przewidzianej w art. 72 § 2 k.k. podczas, gdy materialno prawną podstawę nałożenia obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem w powyższej sytuacji powinien być art. 36 § 2 k.k. w zw. z art. 72 § 2 k.k.

W konkluzji apelacji prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez przyjęcie, iż podstawą prawną nałożenia obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem przez oskarżonego jest art. 36 § 2 k.k. w zw. z art. 72 § 2 k.k.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja jest zasadna, co skutkowało zmianą zaskarżonego orzeczenia zgodnie z jej wnioskiem, przy czym należy już na wstępie uczynić uwagę, iż dostrzeżone przez prokuratora uchybienie, wbrew jego stanowisku, nie stanowi obrazy przepisu prawa materialnego – art. 36 § 2 k.p.k., gdyż sąd mógł orzec wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem, który jest przewidziany w katalogu obowiązków wymienionych w art. 72 k.k., a tenże przepis poprzez odesłanie do niego zawarte w normie art. 36 § 2 k.k. ma zastosowanie (fakultatywne) przy orzekaniu bezwarunkowej kary ograniczenia wolności, lecz podniesione uchybienie wiąże się z obrazą prawa procesowego, tutaj godzącą w wymóg, jakiemu zgodnie z art. 413 § 1 pkt 6 k.p.k. winna odpowiadać treść wyroku.

Nie ulega wątpliwości, co lojalnie trzeba przyznać dostrzegł wszak również sąd rejonowy w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, że zgodnie z wyżej przywołanym przepisem prawa procesowego wydany wyrok powinien zawierać wyczerpujące wskazanie zastosowanych przepisów ustawy karnej. Analiza treści zaskarżonego orzeczenia w punkcie drugim pozwala zaś stwierdzić, iż rzeczywiście sąd rejonowy nakładając na oskarżonego obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem, za które wymierzył mu bezwarunkową karę ograniczenia wolności, nie powołał w podstawie prawnej rozstrzygnięcia obok wskazanego art. 72 § 2 k.k. wymaganego art. 36 § 2 k.k., choć powinien to uczynić. Jak już wspomniano uchybienie w postaci pominięcia przepisu art. 36 § 2 k.k. w podstawie prawnej wskazanego rozstrzygnięcia nie stanowi obrazy prawa materialnego, albowiem tego rodzaju obraza miałaby miejsce w sytuacji błędnej wykładni danego przepisu, zastosowania nieodpowiedniego przepisu lub zastosowaniu go w niewłaściwy sposób w stosunku do jego normatywnej treści.

Natomiast to wymóg dyrektywy nakazującej wyczerpujące zawarcie w wyroku zastosowanych przepisów ustawy karnej rodził potrzebę zamieszczenia w podstawie prawnej rozstrzygnięcia w punkcie 2 także art. 36 § 2 k.k., gdyż tylko powołany przez sąd rejonowy art. 72 § 2 k.k. nie stanowi samodzielnego oparcia dla nałożenia na oskarżonego rzeczonego obowiązku w sytuacji orzeczenia wobec niego za przypisane mu przestępstwo kary ograniczenia wolności bez zastosowania instytucji warunkowego zawieszenia jej wykonania.

Mając zatem na względzie uczynione uwagi, sąd odwoławczy uwzględnił apelację i zmienił wyrok w punkcie drugim w ten sposób, że za podstawę prawną rozstrzygnięcia o zobowiązaniu oskarżonego do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem przyjął art. 72 § 2 k.k. w zw. 36 § 2 k.k.

Stwierdzić też należy, iż poza zarzutem wskazanym w środku odwoławczym sąd II instancji nie dopatrzył się innych naruszeń prawa, które z urzędu winien byłby uwzględnić i dlatego w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. Sąd Okręgowy zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, gdyż uznał, że przemawiają za tym względy słuszności w sytuacji, gdy modyfikacja wyroku, na skutek apelacji prokuratora, była następstwem uchybienia procesowego, którego nie ustrzegł się sąd orzekający w pierwszej instancji.