Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 listopada 2018 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 5 listopada 2018 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej w W.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

z udziałem zainteresowanego A. S.

o nałożenie kary pieniężnej

na skutek odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki

z dnia 12 października 2016 roku nr (...)

1.  oddala odwołanie;

2.  zasądza od (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720 (siedemset dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania;

3.  zasądza od (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz A. S. kwotę 720 (siedemset dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

SSO Dariusz Dąbrowski

Sygn. akt XVII AmE 5/17

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 12 października 2016 roku Nr (...) - Prezes Urzędu Regulacji Energetyki, na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 14 w zw. z art. 56 ust. 2 oraz art. 30 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2012 r., poz. 1059 z późn. zm.) oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267), po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej przedsiębiorcy – (...) Spółki Akcyjnej w W., orzekł:

I.  że przedsiębiorca ten z nieuzasadnionych powodów wstrzymał dostarczanie energii elektrycznej do obiektu odbiorcy A. S. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą: A. S. (...), zlokalizowanej w miejscowości B. nr (...);

II.  za działanie opisane w pkt 1 wymierzył przedsiębiorcy karę pieniężną w wysokości 5021 zł.

Od niniejszej Decyzji odwołanie wniósł przedsiębiorca – (...) Spółka Akcyjna w W., zaskarżając Decyzję w pkt 2, w zakresie wysokości wymierzonej Spółce kary pieniężnej, wnosząc o:

1.  zmianę zaskarżonej decyzji poprzez obniżenie wymierzonej kary pieniężnej;

2.  zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania;

Skarżonej decyzji powód zarzucił naruszenie przepisu art. 56 ust. 6 ustawy – Prawo energetyczne w zw. z art. 80 k.p.a. poprzez nieprawidłowe ustalenie – na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego stopnia szkodliwości czynu, stopnia zawinienia Spółki oraz jej możliwości finansowych uwzględnionych przy wymiarze kary pieniężnej, a w konsekwencji nałożeniu na Spółkę niewspółmiernie wysokiej kary pieniężnej.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany wniósł o oddalenie odwołania oraz zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego.

Na rozprawie pozwany podtrzymał swoje stanowisko w sprawie oraz wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego od powoda. Zainteresowany wniósł o oddalenie odwołania i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego.

Rozpoznając odwołanie Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

(...) Spółka Akcyjna w W. prowadzi działalność gospodarczą polegającą między innymi na handlu energią elektryczną, na podstawie koncesji udzielonej przez Prezesa URE decyzją z dnia 15 czerwca 2010 roku, zmienioną decyzją z dnia 2 kwietnia 2015 roku. (dowód: k. 24-25 akt adm.).

A. S. jest przedsiębiorcą prowadzącym jednoosobowa działalność gospodarczą. W zakresie dostawy energii elektrycznej miał podpisane dwie umowy – jedną o świadczenie usług dystrybucyjnym zawartą na czas nieokreślony i drugi z (...) S.A. w zakresie sprzedaży energii elektrycznej – na czas określony 2 lata. (bezsporne)

W trakcie realizacji umowy sprzedaży energii elektrycznej zaistniał pomiędzy A. S. a (...) S.A. spór dotyczący rozliczeń za zużytą energię elektryczną oraz doszło w dniu 23 stycznia 2014 roku wstrzymania przez dostawcę dostarczania energii elektrycznej do obiektu A. S.. (bezsporne)

Prawomocną decyzją z dnia 30 listopada 2015 roku, znak (...) Prezes Urzędu Regulacji Energetyki stwierdził, że wstrzymanie dostarczania energii elektrycznej do obiektu Pana A. S. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą: A. S. (...), dokonane przez (...) Spółka Akcyjna w L. na żądanie przedsiębiorcy (...) S.A. w W. było nieuzasadnione. (dowód: k. 7-17 akt adm.).

W dniu 7 kwietnia 2016 roku Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wszczął wobec przedsiębiorcy (...) S.A. postępowanie w sprawie nałożenia kary pieniężnej za nieprzestrzeganie koncesji. (dowód, k. 1 akt adm.))

Przedsiębiorca uzyskał w roku 2015 przychody z działalności koncesjonowanej w wysokości (...) zł oraz wykazał zysk w wysokości (...) zł. (k. 31-37 akt adm.)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów złożonych w trakcie postępowania administracyjnego, których prawdziwości ani treści strony nie kwestionowały.

W tym stanie faktycznym Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:

Odwołanie nie jest zasadne.

Przede wszystkim należy zauważyć, że stosownie do treści art. 56 ust. 1 pkt 14 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 roku Prawo energetyczne (t.j. Dz.U. z 2012 roku, poz. 1059 ze zm.) karze pieniężnej podlega ten, kto z nieuzasadnionych powodów wstrzymuje lub ogranicza dostarczanie paliw gazowych, energii elektrycznej lub ciepła do odbiorców. Wydanie prawomocnej decyzji przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki stwierdzające, że przedsiębiorca w sposób nieuzasadniony wstrzymał dostawę energii elektrycznej stanowi podstawę do wymierzenia kary w oparciu o art. 56 ust. 2 powołanej ustawy przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki, gdyż treść przytoczonego przepisu wskazuje na obowiązek ukarania danego przedsiębiorcy w razie stwierdzenia okoliczności podlegających karze. Przepis art. 56 ust. 1 pkt 14 ustawy nie wymaga więc wykazania zawinionego działania lub zaniechania przedsiębiorcy.

Skoro doszło do stwierdzenia nieuzasadnionego wstrzymania dostawy energii, uzasadnionym stało się nałożenie na powoda kary pieniężnej na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 14 ustawy Prawo energetyczne. Sama bowiem odpowiedzialność za naruszenie warunków koncesji na zasadzie art. 56 ust. 1 pkt 14 Prawa energetycznego jest odpowiedzialnością obiektywną. Dodać należy, że powód nie kwestionował treści decyzji stwierdzającej nieuzasadnione wstrzymanie dostaw energii.

Odnosząc się zaś do zgłoszonych przez powoda zarzutów, to należy stwierdzić, że nie były one prawidłowe.

Zgodnie z art. 56 ust. 6 ustawy Prawo energetyczne ustalając wysokość kary pieniężnej, Prezes URE uwzględnia stopień szkodliwości czynu, stopień zawinienia oraz dotychczasowe zachowanie podmiotu i jego możliwości finansowe.

Sąd Okręgowy w pełni podziela ocenę Prezesa URE, zarówno co do zasadności orzeczenia kary pieniężnej, jak i jej wysokości. Powód nie przedstawił okoliczności, które podważałyby wymiar nałożonej na niego kary. Wymierzając powodowi karę, Prezes Urzędu zobowiązany był wziąć pod uwagę szereg okoliczności zarówno obciążających jaki i łagodzących, tak aby nakładana kara była jak najbardziej adekwatna do dokonanych przez stronę działań. Zdaniem Sądu, zgodnie z art. 56 ust 6 Pe Prezes URE rozważył wszelkie okoliczności mające wpływ na wymiar kary, dokładnie opisując każdą z nich w uzasadnieniu decyzji.

Pozwany słusznie ocenił stopień szkodliwości naruszenia popełnionego przez powoda jako duży. Sąd w pełni podziela zapatrywania pozwanego, który wskazał, że zachowanie powoda bezsprzecznie godziło w nieprzerwany dostęp do energii elektrycznej, co wiązało się z brakiem zapewnienia wysokiej jakości usług świadczonych przez zainteresowanego. Działalność gospodarcza prowadzona przez zainteresowanego w formie tartaku, w obecnym stanie rozwoju technologicznego, nie może funkcjonować bez stałej dostawy energii elektrycznej. Ciągłość dostaw energii jest niezwykle istotna dla działalności przedsiębiorstwa zainteresowanego. Na powodzie jako koncesjonowanym przedsiębiorstwie energetycznym ciąży więc szczególny obowiązek stworzenia takiej możliwości dostarczania energii, aby odbiorcy mogli otrzymywać towar w sposób ciągły i niezawodny. Decyzja Prezesa URE z dnia 30 listopada 2015 roku jednoznacznie wskazała, że brak było podstaw do wstrzymania zainteresowanemu dostaw energii elektrycznej, tym samym należy stwierdzić, że pozwany zaprzestał wykonywania umowy bez jakichkolwiek podstaw. Zgodzić się przy tym należy z pozwanym, że nie ma znaczenia, że powód prowadzi swoją działalność na skalę ogólnopolską. Każdy pojedynczy przypadek nieprawidłowych działań powoda, który nieprawidłowo oddziałuje na chociażby jednego odbiorcę energii, należy badać poprzez szkodliwość czynu w odniesieniu do jednostkowego odbiorcy. W tym wypadku szkodliwość czynu dla zainteresowanego była duża.

Sąd w pełni podziela także zapatrywanie pozwanego co do stopnia zawinienia powoda. Skierowanie do (...) wstrzymania dostarczania energii miało miejsce w trakcie postępowania reklamacyjnego dotyczącego prawidłowości rozliczenia zainteresowanego, przez sprzedawcę energii elektrycznej. Fakt ten prowadzi do stwierdzenia, ze stopień zawinienia powoda należy określić jako duży. Przedsiębiorca prowadzący działalność koncesjonowaną sprzedaży energii powinien dokonywać wszelkich rozliczeń w sposób uważny i mając na uwadze, że rozliczenia są kwestionowane przez zainteresowanego, dokonać wstrzymania dostarczania energii elektrycznej w ostateczności po pełnym rozstrzygnięciu sprawy.

Wobec powyższego brak jest podstaw do przyjęcia, aby stopień szkodliwości i zawinienia powoda był niższy niż duży.

Dlatego też należy uznać, że Prezes Urzędu Regulacji Energetyki uwzględnił przy ustalaniu wysokości kary pieniężnej przesłanki, które zgodnie z treścią art. 56 ust. 6 Prawa energetycznego powinny mieć wpływ na jej wymiar. Jak wyżej opisano miał na uwadze tak stopień szkodliwości, jak i zawinienia. Podobnie pozwany uwzględnił dotychczasową niekaralność przedsiębiorcy (strona 5 decyzji), jak też sytuację finansową.

Zgodnie z treścią art. 56 ust. 3 Prawa energetycznego pozwany ustalał możliwości finansowe powoda na podstawie przychodu z roku 2015.

Wysokość kary, jaka może zostać wymierzona, uregulowana w art. 56 ust. 3 Prawa energetycznego, nie może przekroczyć 15% przychodu ukaranego przedsiębiorcy, wynikającego z działalności koncesjonowanej, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym.

Bezsporne jest, że przychód osiągnięty przez powoda z działalności koncesjonowanej w 2015 roku, to jest roku poprzedzającym nałożenie kary wyniósł (...) zł. Nałożona kara w wysokości 5021 zł stanowi zatem jedynie (...)uzyskanego przez powoda przychodu z działalności koncesjonowanej w 2014 roku. Zdaniem Sądu tak ustalona wysokość kary spełni swoją funkcję represyjną i prewencyjną oraz stanowić będzie wystarczająco wyraźne ostrzeżenie dla powoda na przyszłość, aby stosować się do przepisów prawa i przestrzegać udzielonej koncesji, jest także odpowiednia do stwierdzonego naruszenia, odpowiada niskiej szkodliwości czynu, a jej wysokości w żaden sposób nie można uznać za przekraczającą możliwości finansowe powoda. Należy przy tym podkreślić, że to prezes URE kształtuje politykę wymiaru kar wobec przedsiębiorców popełniających delikty administracyjne określone w ustawie Prawo energetyczne. Powód w żaden sposób nie wykazał, aby pozwany naruszył reguły uznania administracyjnego przy wymierzaniu kary.

Z tych wszystkich względów na uwzględnienie nie zasługuje zarzut naruszenia art. 56 ust 6 Pe.

Z tych wszystkich względów, stwierdzając brak podstaw do uwzględniania odwołania, na podstawie art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c., Sąd Okręgowy oddalił odwołanie.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. Na koszty postępowania złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w wysokości 720 zł ustalone na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu z dnia 22 października 2015 r. (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 265).

SSO Dariusz Dąbrowski