Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 listopada 2018 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący –	SSO Andrzej Turliński
Protokolant –	sekretarz sądowy Iwona Hutnik

po rozpoznaniu 9 listopada 2018 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania (...) (...) Sp. J. w O.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania (...) (...) Sp. J. w O. od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z 30 grudnia 2016 r. Nr (...)

I.  zmienia zaskarżoną decyzję w punkcie drugim w ten sposób, że obniża wymierzoną w nim karę pieniężną do kwoty 40.000 zł (czterdzieści tysięcy złotych);

II.  oddala odwołanie w pozostałej części;

III.  zasądza od (...) (...) Sp. J. w O. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720 zł (siedemset dwadzieścia złotych) z tytułu zwrotu kosztów procesu.

SSO Andrzej Turliński

Sygn. akt XVII AmE 44/17

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30 grudnia 2016 r. Nr (...)Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (Prezes URE, pozwany) na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 12 w związku z art. 56 ust. 2, ust. 3 i ust. 6 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz.U. z 2012 r. poz. 1059 z późn. zm.) oraz w związku z art. 104 k.p.a., w związku z art. 30 ust. 1 ustawy Prawo energetyczne, po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej (...) (...) Sp.J. w O. (powód) orzekł, że powód naruszył warunki 1 oraz 2.2.1. koncesji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 19 kwietnia 2011 r. Nr (...) – pkt 1 decyzji.

W pkt 2 decyzji za działania opisane w pkt 1 Prezes URE wymierzył powodowi karę pieniężną w wysokości 46100 zł.

Od ww. decyzji powód wniósł odwołanie zaskarżając decyzję w całości. Zaskarżonej decyzji zarzucił:

1.  Naruszenie prawa materialnego tj. art. 56 ust. 1 pkt 12 ustawy Prawo energetyczne poprzez uznanie, że skarżąca naruszyła warunki określone w pkt 1 oraz 2.2.1. koncesji na obrót paliwami ciekłymi udzielonej decyzją Prezesa URE z 19 kwietnia 2011 r. Nr (...) zmienionej decyzją Prezesa URE z 31 sierpnia 2016 r. nr (...) pomimo braku jej zawinienia i pomimo znikomego stopnia szkodliwości stwierdzonych uchybień formalnych,

2.  Art. 56 ust. 6 Ustawy Prawo energetyczne poprzez nieuwzględnienie stopnia zawinienia oraz dotychczasowego zachowania skarżącej i jej możliwości finansowych, a to w zw. z art. 56 ust. 3 powoływanej Ustawy a mianowicie wymierzenia kry pieniężnej w wysokości przekraczającej i to znacząco możliwości finansowe skarżącej,

3.  Naruszenie art. 56 ust. 6 Ustawy Prawo energetyczne poprzez błędne przyjęcie za miernik możliwości finansowych skarżącej wyłącznie wysokość przychodów osiągniętych przez skarżącą, bowiem dla ustalenia rzeczywistych możliwości finansowych przedsiębiorcy istotne jest uwzględnienie także wysokości dochodu osiągniętego przez niego w danym roku oraz innych okoliczności wpływających na stan majątkowy i możliwości finansowe,

4.  Art. 56 ust. 3 ustawy Prawo energetyczne poprzez błędne wyliczenie kary pieniężnej oraz nieprawidłowe ustalenie wysokości przychodu ukaranego przedsiębiorcy, wynikającego z działalności koncesjonowanej, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym,

5.  Naruszenie przepisu art. 56 ust. 6a Ustawy Prawo energetyczne poprzez zaniechanie odstąpienia od wymierzenia skarżącej kary pomimo, iż stopień szkodliwości czynu był znikomy, a skarżąca zaprzestała naruszania prawa i dopełniła szczególnych starań w celu ograniczenia możliwości wystąpienia podobnych naruszeń w przyszłości,

6.  Błąd w ustaleniach faktycznych polegający na bezpodstawnym i niemającym oparcia w zebranym materiale dowodowym przyjęciu, iż skarżąca nie podejmowała działań mających na celu właściwe wypełnienie warunku 1 oraz 2.2.1. koncesji, a przez to dopuściła się zawinionego zaniechania przy wykonywaniu działalności i uznaniu, iż stopień zawinienia skarżącej był duży, podczas gdy skarżąca wykazała się należytą starannością w tym względzie,

7.  Przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i w konsekwencji całkowicie dowolną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, co doprowadziło do uznania, iż działania skarżącej nie miały znikomego stopnia szkodliwości, a także do uznania, że wymierzona kara pieniężna jest adekwatna do naruszenia, pomimo, iż okoliczności sprawy uprawniały Prezesa URE do zastosowania normy art. 56 ust. 6a Ustawy Prawo energetyczne i odstąpienia od wymierzenia kary,

8.  Przyjęcie przez organ w postępowaniu dowodowym biernej postawy, podczas gdy organ powinien podjąć wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego,

9.  Niezebranie całego materiału dowodowego w sprawie oraz prowadzenie postępowania ukierunkowanego na z góry założony cel i gromadzenie tylko tych dowodów, które ten cel przybliżają,

10.  Nie podjęciu wszystkich niezbędnych działań w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, a w szczególności nie uwzględnienie żadnych wyjaśnień i okoliczności wskazywanych przez skarżącą w trakcie dotychczasowego postępowania, nadto także nie uwzględnienie dotychczasowego postępowania skarżącej spółki i jej dotychczasowej działalności, a w szczególności wykonywania działalności koncesjonowanej,

11.  Nieprzeprowadzeniu żadnego z dowodów wnioskowanych przez skarżącą, które to dowody umożliwiłyby dokładne ustalenie stanu faktycznego sprawy,

12.  Wady decyzji -brak elementów, które winny znaleźć się w jej treści oraz wady samego jej uzasadnienia.

Wobec powyższych zarzutów powód wniósł o uchylenie i zmianę zaskarżonej decyzji poprzez orzeczenie uchylenia kary pieniężnej nałożonej na skarżącą oraz zasądzenie na rzecz skarżącej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Ponadto powód wniósł o dopuszczenie i przeprowadzenie następujących dowodów:

a)  Zażądanie z Urzędu Dozoru Technicznego Oddziału w P. pełnych akt dotyczących wszelkich zgłoszeń, badań i dokumentów dotyczących eksploatacji bezciśnieniowego zbiornika paliw o numerze fabrycznym (...) oraz numerze ewidencyjnym (...),

b)  Z dokumentu – protokołu z wykonania czynności dozoru technicznego z dnia 26 stycznia 2015 r. – przywołane pismo dołączono do niniejszego odwołania,

c)  Z dokumentu – decyzji Prezesa URE z dnia 31 sierpnia 2016 r. o zmianie koncesji udzielonej skarżącej spółce na obrót paliwami – w aktach sprawy

na okoliczność dopełnienia obowiązków informacyjnych oraz formalno – prawnych związanych z wykonywaną działalnością koncesjonowaną, a tym samym dla ustalenia stopnia szkodliwości stwierdzonych uchybień, braku winy strony i wreszcie dokładania przez stronę wszelkich starań, by wykonywana działalność koncesjonowana była wykonywana zgodnie z wszelkimi obowiązującymi regulacjami, w tym regulacjami dotyczącymi obowiązków formalno – prawnych, a ponadto na okoliczność ustalenia dat podejmownaych w tym zakresie czynności,

d)  Dokumentacji finansowo – księgowej Spółki za 2014 i 2015 r., w tym bilansów, rachunków zysków i strat oraz sprawozdań finansowych – przywołane pisma doręczono do niniejszego odwołania,

e)  Dokumentacji dotyczącej postępowań sądowych i egzekucyjnych – przywołane pisma dołączono do niniejszego odwołania

Na okoliczności wskazane w uzasadnieniu odwołania, a w szczególności dla ustalenia sytuacji ekonomicznej i finansowej spółki, w tym wpływu orzeczonej kary pieniężnej na bieżące i dalsze funkcjonowanie spółki.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany wniósł o jego oddalenie oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Wniósł również o dopuszczenie oraz przeprowadzenie dowodu z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy przesłanych na podstawie art. 479 ⁴⁸ § 1 k.p.c. Sądowi Okręgowemu w Warszawie – Sądowi Ochrony Konkurencji i Konsumentów przy piśmie z dnia 23 lutego 2017 r. na okoliczność prawidłowości zaskarżonej decyzji.

Wniósł także o oddalenie wniosku dowodowego sformułowanego przez powoda o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu, tj. „zażądanie z Urzędu Dozoru Technicznego Oddziału w P. pełnych akt dotyczących wszelkich zgłoszeń, badań i dokumentów dotyczących eksploatacji bezciśnieniowego zbiornika paliw o numerze fabrycznym (...) oraz numerze ewidencyjnym (...)” na okoliczność „dopełnienia obowiązków informacyjnych oraz formalno – prawnych związanych z wykonywaną działalnością koncesjonowaną” – jako pozostającego bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy oraz nieprzydatnego dla wykazania wskazanej przez powoda tezy dowodowej.

Sąd Okręgowy w Warszawie ustalił następujący stan faktyczny.

Decyzją z dnia 19 kwietnia 2011 r. Nr (...) Prezes URE udzielił koncesji na obrót paliwami ciekłymi przedsiębiorcy - (...) (...) Sp.j. z siedzibą w O. na okres od 21 czerwca 2011 r. do 31 grudnia 2030 r.

W toku przeprowadzonego wobec powoda postępowania w sprawie udzielenia koncesji na obrót paliwami ciekłymi z zagranicą oraz w toku postępowania wyjaśniającego, dotyczącego wykonywania działalności w zakresie obrotu paliwami ciekłymi, ustalono, iż powód wykonywał działalność objętą udzieloną koncesją na stacji paliw zlokalizowanej w O., nie posiadając ważnej decyzji Urzędu Dozoru Technicznego, zezwalającej na eksploatację posadowionego na tej stacji paliw zbiornika bezciśnieniowego o numerze fabrycznym (...) oraz numerze ewidencyjnym (...). Jak wynika ze zgromadzonej dokumentacji, decyzja dopuszczająca do użytkowania tego zbiornika, wydana została dopiero w dniu 28 stycznia 2015 r. Ponadto, jak wynika z pisma Urzędu Dozoru Technicznego Oddział w P. z dnia 15 stycznia 2016 r. znak (...), zbiornik nie był dopuszczony w okresie poprzedzającym wydanie tej decyzji. Zgodnie natomiast z oświadczeniem, zawartym w piśmie z dnia 12 kwietnia 2016 r., powód rozpoczął eksploatację tego zbiornika w dniu 20 lipca 2013 r.

W aktach sprawy znajdują się ponadto dokumenty potwierdzające, iż powód dokonywał magazynowania gazu płynnego (...) w zbiorniku autocysterny, zlokalizowanej na stacji paliw w O..

Tymczasem cysterny drogowe przeznaczone są do przeładunku ropy naftowej i produktów naftowych oraz do ich transportu, nie zaś do magazynowania tych produktów.

Zgodnie z treścią warunku 2.2.1. koncesji na obrót paliwami ciekłymi z dnia 19 kwietnia 2011 r. Nr (...), Koncesjonariusz jest obowiązaniu do utrzymywania stanu technicznego (...) przy zachowaniu obowiązujących przepisów określających wymogi techniczne (...)".

Niezależnie od powyższego, zgodnie z zapisem warunku 1. „Przedmiot i zakres działalności", określonym w decyzji z dnia 19 kwietnia 2011 r. Nr (...), przedmiot działalności objętej udzieloną Przedsiębiorcy koncesja stanowi działalność gospodarcza w zakresie obrotu następującymi paliwami ciekłymi:

-

benzynami silnikowymi innymi, niż benzyny lotnicze,

-

olejami napędowymi,

-

estrem metylowym stanowiącym samoistne paliwo,

-

gazem płynnym,

-

konfekcjonowanym gazem płynnym,

na stacji paliw znajdującej się w miejscowości O. (...), (...)-(...) L., przy wykorzystaniu następujących pojazdów do transportu gazu płynnego:

-

ciągnika R. o nr rej. (...) oraz nr identyfikacyjnym (...),

-

ciągnika R. o nr rej. (...) oraz nr identyfikacyjnym (...),

-

ciągnika R. o nr rej. (...) oraz nr identyfikacyjnym (...),

-

naczepy-cysterny o nr rej. (...) oraz nr identyfikacyjnym (...),

-

naczepy-cysterny o nr rej. (...) oraz nr identyfikacyjnym (...).

Natomiast ze złożonego w piśmie z dnia 22 marca 2016 r. oświadczenia wynika, iż powód eksploatował w ramach działalności polegającej na obrocie paliwami ciekłymi następujące pojazdy przeznaczone do transportu paliw:

-

ciągnik M. o nr rej. (...) oraz nr identyfikacyjnym (...),

-

ciągnik M. o nr rej. (...) oraz nr identyfikacyjnym (...),

-

ciągnik M. o nr rej. (...) oraz nr identyfikacyjnym (...),

-

naczepę-cysternę o nr rej. (...) oraz nr identyfikacyjnym (...),

-

naczepę-cysternę o nr rej. (...) oraz nr identyfikacyjnym (...),

-

naczepę-cysternę o nr rej. (...) oraz nr identyfikacyjnym (...).

Powód poinformowany został, w piśmie z dnia 10 marca 2016 r. Nr (...) oraz w piśmie z dnia 6 kwietnia 2016 r. Nr (...), o konieczności wystąpienia do Urzędu Regulacji Energetyki z wnioskiem o dokonanie stosownej zmiany koncesji na obrót paliwami ciekłymi w przypadku, gdy aktualny sposób prowadzenia działalności objętej tą koncesją faktycznie jest inny, niż „Przedmiot i zakres działalności", określony w decyzji koncesyjnej. Powód poinformowany został również, iż wykonywanie działalności w zakresie obrotu paliwami ciekłymi w sposób inny, niż określony w przedmiocie i zakresie koncesji, może stanowić znamiona wykonywania działalności z naruszeniem warunków tej koncesji, co może prowadzić do podjęcia przez Prezesa URE czynności o charakterze sankcyjnym. Mimo to powód nie wystąpił do Prezesa URE z wnioskiem o dokonanie stosownej zmiany koncesji.

Mając na uwadze powyższe, pismem z dnia 20 kwietnia 2016 r. Nr (...), Prezes URE zawiadomił powoda o wszczęciu z urzędu postępowania w sprawie wymierzenia kary pieniężnej w związku z możliwością naruszenia warunku 1. i 2.2.1. koncesji na obrót paliwami ciekłymi. Ponadto mając na uwadze dyspozycję art. 50, art. 77 § 1 i art. 78 Kodeksu postępowania administracyjnego, poprosił o złożenie szczegółowych wyjaśnień w tej sprawie oraz przesłanie uwierzytelnionych kopii dokumentów mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie przedmiotowego postępowania w terminie 14 dni, licząc od dnia otrzymania zawiadomienia. W szczególności wezwał powoda do przedłożenia:

1.  ogólnej sytuacji finansowej Przedsiębiorcy,

2.  dokumentów finansowych za 2015 r. (tj. bilans oraz rachunek zysków i strat itp.),

3.  oświadczenia o osiągniętych w 2015 r. przychodach i dochodach z działalności gospodarczej ogółem oraz z działalności koncesjonowanej w zakresie sprzedaży paliw ciekłych,

4.  wszelkich innych dokumentów i wyjaśnień, które - w ocenie Przedsiębiorcy - mogą mieć wpływ na rozstrzygnięcie niniejszego postępowania.

W odpowiedzi - pismem, które wpłynęło do Urzędu Regulacji Energetyki w dniu 9 maja 2016 r., powód złożył wyjaśnienia w sprawie oraz nadesłał żądane dokumenty. W kwestii dotyczącej dwupłaszczowego zbiornika o nr fabrycznym (...) oświadczył, iż w dniu 25 maja 2013 r. UDT przeprowadził oględziny przed zasypaniem zbiornika. Następnie, w dniu 12 lipca 2013 r. UDT przeprowadził badanie szczelności zbiornika. W tym samym dniu powód wysłał do Naczelnika Obwodowego Urzędu Miar w P. pismo w sprawie dokonania legalizacji pierwotnej. Następnie w dniu 19 lipca 2013 r. powód otrzymał świadectwo legalizacji pierwotnej oraz wysłał pismo zgłaszające zbiornik do rewizji zewnętrznej w ruchu. Jak oświadczył powód, pismo to pozostało bez odpowiedzi. Wobec tego w dniu 25 listopada 2014 r. powód ponownie wystosował pismo do UDT, zaś w dniu 28 stycznia 2015 r. otrzymał decyzję zezwalającą na eksploatację ww. zbiornika. Zdaniem powoda wykonał on zatem wszelkie niezbędne obowiązki związane z wymianą zbiornika magazynowego paliw ciekłych oraz jego dopuszczeniem do eksploatacji.

W kontekście magazynowania gazu płynnego (...) w sposób niezgodny z obowiązującymi przepisami powód wyjaśnił, iż w odniesieniu do treści „§ 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Gospodarki z dn. 21.11.2005r. (Dz.U z 2014r. poz.1853) magazynowanie w naszej firmie nie może mieć miejsca ponieważ nie posiadamy zbiorników magazynowych. Posiadamy zarejestrowane naczepy cysterny z armaturą załadowczo-rozładowczą. Przeładunek zgodnie z w/w Rozporządzeniem w §14 wyraźnie określa iż wolno dokonywać przeładunku wyłącznie na terenie stacji paliw płynnych oraz samodzielnej stacji gazu płynnego. Nie wykonywaliśmy załadunków a jedynie sporadycznie przeładunki końcowych ilości ze względów ekonomicznych między cysternami dopuszczonymi przez (...). Ponieważ istnieją rozbieżności w rozumieniu §14 postanowiliśmy zaprzestać mimo rachunku ekonomicznego przeładunków między cysternami".

W zakresie rozbieżności pomiędzy zapisem określonego w koncesji przedmiotu i zakresu prowadzonej działalności, a faktycznymi warunkami jej wykonywania, powód wskazał, iż w piśmie z dnia 21 maja 2012 r. poinformował Prezesa URE o wymianie środków transportu w odniesieniu do tych, które zgłoszone zostały w toku postępowania o udzielenie koncesji na obrót paliwami ciekłymi. Fakt ten nie został jednak przez niego udowodniony. Jednocześnie powód złożył wniosek o zmianę koncesji na obrót paliami ciekłymi tak, aby nie środki transportu paliw ciekłych nie były wyszczególniane w treści warunku 1. „Przedmiot i zakres koncesji".

Powód nadesłał ponadto informacje o ogólnej sytuacji finansowej firmy wskazując, iż jest ona stabilna. Wskazał również, iż korzysta z kredytu długoterminowego w kwocie „ok. 264 tys. zł" oraz kredytu w rachunku bieżącym (łącznie 700 tys. zł). Jak oświadczył powód, „posiada kilku nierozliczonych odbiorców gazu lpg, którzy zakupili w/w gaz lpg a jeszcze nie zapłacili i są poważne obawy czy zobowiązania te kiedykolwiek zostaną spłacone (...) Łączna kwota w/w zobowiązań wynosi 184867,42 zł bez odsetek".

Następnie pismem z dnia 5 lipca 2016 r. Nr(...) Prezes URE zwrócił się do Urzędu Dozoru Technicznego Oddziała w P. o ustosunkowanie się do informacji złożonych przez powoda w piśmie, które wpłynęło do Urzędu Regulacji Energetyki w dniu 9 maja 2016 r.

W odpowiedzi, w piśmie z dnia 13 lipca 2016 r., Urząd Dozoru Technicznego Oddział w P. poinformował Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki, iż powód zwrócił się do tej jednostki dozoru technicznego z następującymi pismami dotyczącymi czynności odbiorowych zbiornika bezciśnieniowego o nr fabrycznym (...):

1)  pismo z dnia 21 maja 2013 r., dotyczące oględzin zbiornika przed zasypaniem - badanie wykonano w dniu 25 maja 2013 r.,

2)  pismo z dnia 8 lipca 2013 r. dotyczące próby szczelności zbiornika z osprzętem - badanie wykonano w dniu 12 lipca 2013 r.,

3)  pismo z dnia 25 listopada 2014 r., dotyczące rewizji zewnętrznej w ruchu - badanie, po uzupełnieniu niezbędnej dokumentacji, wykonano i wydano decyzję zezwalającej na eksploatację w dniu 28 stycznia 2015 r.

Poinformował ponadto, iż do tej jednostki UDT nie wpłynęło pismo z dnia 19 lipca 2013 r. dot. objęcia dozorem technicznym wskazanego powyżej zbiornika.

W związku z powyższym, pismem z dnia 29 lipca 2016 r. Nr (...), Prezes URE zawiadomił powoda o zakończeniu postępowania dowodowego w niniejszej sprawie. Równocześnie poinformował go o możliwości zapoznania się w Urzędzie Regulacji Energetyki z zebranym materiałem dowodowym oraz złożenia ewentualnych dodatkowych uwag i wyjaśnień w terminie 7 dni od dnia otrzymania tego zawiadomienia. Pismo powyższe zostało doręczone powodowi prawidłowo w dniu 8 sierpnia 2016 r. Powód nie skorzystał jednak z przysługujących mu uprawnień.

Sąd ustalił stan faktyczny w sprawie dopuszczając dowody zgromadzone w aktach administracyjnych na okoliczności podane w decyzji i pismach procesowych stron. Jednakże oddalił wniosek powoda o zażądanie z Urzędu Dozoru Technicznego pełnych akt dotyczących eksploatacji zbiornika o numerze fabrycznym (...), na okoliczność dopełnienia obowiązków związanych z działalnością koncesjonowaną jako nie mający znaczenia dla rozstrzygnięcia, ponieważ niesporne jest w sprawie, że powód mógł eksploatować ww. zbiornik dopiero od momentu uzyskania decyzji UDT w tej sprawie.

Ponadto Sąd oddalił wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z informacji uzupełniającej do sprawozdania finansowego za 2015 r., gdyż informacja jako niepodpisana nie ma waloru dokumentu.

Rozpoznając sprawę Sąd Okręgowy w Warszawie zważył, co następuje.

Odwołanie jest uzasadnione jedynie co do zbyt wysokiej kary pieniężnej wymierzonej powodowi za nieprzestrzeganie warunków udzielonej mu koncesji. W pozostałym zakresie zaskarżona decyzja jest prawidłowa.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że Prezes URE wydając decyzję nie naruszył przepisu art.56 ust.1 pkt 12 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz.U. z 2012 r. poz. 1059 z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym w dniu wydania decyzji (powoływanej dalej jako PE).

Z ustaleń stanu faktycznego wynika bowiem, że powód wykonywał działalność koncesjonowaną nie posiadając ważnej decyzji Urzędu Dozoru Technicznego zezwalającej na eksploatację znajdującego się na stacji paliw w O. zbiornika bezciśnieniowego o numerze fabrycznym (...). Powód nie zakwestionował faktu istotnego dla rozstrzygnięcia, iż decyzja Urzędu Dozoru Technicznego dopuszczająca ww. zbiornik do użytkowania została wydana w dniu 28 stycznia 2015 r.

Powód złożył oświadczenie (K -14 akt adm.), że rozpoczął używanie tego zbiornika w działalności koncesjonowanej od dnia 20 lipca 2013 r. Zatem od tego dnia, aż do momentu uzyskania decyzji dopuszczającej zbiornik do eksploatacji, a więc długotrwale i świadomie naruszał przepis art. 14 ust. 1 w związku z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o dozorze technicznym (Dz.U. z 2015 r., poz. 1125 z późn.zm.), a także przepis § 1 pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 grudnia 2012 r. w sprawie rodzajów urządzeń technicznych podlegających dozorowi technicznemu (Dz.U. z 2012 r.,poz.1468). Jak bowiem wynika z tych przepisów był zobowiązany do posiadania decyzji zezwalającej na używanie przedmiotowego zbiornika.

Opisane działanie było sprzeczne z warunkiem 2.2.1 koncesji nakazującym powodowi eksploatowanie wyposażenia obiektów, instalacji i urządzeń wykorzystywanych do działalności koncesjonowanej zgodnie z obowiązującymi przepisami.

W tym stanie rzeczy Prezes URE słusznie uznał, że powód podlegał karze pieniężnej z art.56 ust.1 pkt 12 PE, który stanowi, iż karze pieniężnej podlega ten, kto nie przestrzega koncesji.

Jest dla Sądu oczywistym, że przedsięwzięte przez powoda czynności mające na celu uzyskanie decyzji dopuszczającej zbiornik do eksploatacji nie mają żadnego znaczenia dla oceny jego postępowania pod kątem ewentualnego odstąpienia od nałożonej kary. Po pierwsze bowiem brak winy, nie mówiąc o umyślnym działaniu, nie jest przesłanką braną pod uwagę przy ocenie czy w sprawie miał miejsce delikt (czyn) polegający na naruszeniu koncesji. Odpowiedzialność deliktowa z art. 56 ust.1 pkt 12 jest odpowiedzialnością za samo dojście do skutku zdarzenia naruszenia koncesji (odpowiedzialność zobiektywizowana, na którą nie ma wpływu brak winy sprawcy). W tym kontekście bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sporu okazały się wnioskowane w odwołaniu dowody związane z postępowaniem mającym na celu uzyskanie decyzji UDT o dopuszczeniu do eksploatacji zbiornika bezciśnieniowego o numerze fabrycznym (...). Istotny w ocenie działań powoda jest skutek podjętych starań legalizacyjnych związanych z ww. zbiornikiem, a ten nastąpił dopiero z chwilą uzyskania pozytywnej decyzji o jego dopuszczeniu do używania w dniu 28 stycznia 2015 r. Przed tą datą powodowi nie wolno było uruchomić magazynowania paliwa w tym zbiorniku.

Identycznie rzecz ma się z pozostałymi dwoma udowodnionymi przez Prezesa URE przejawami naruszenia przez powoda udzielonej mu koncesji. Powód przyznał fakt magazynowania gazu płynnego (...) w zbiorniku autocysterny czego robić mu nie wolno z uwagi na treść przepisu § 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 21 listopada 2005 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny podlegać bazy i stacje paliw płynnych, rurociągi przesyłowe dalekosiężne służące do transportu ropy naftowej i produktów naftowych i ich usytuowanie (Dz.U. z 2014 r., poz.1853). Według tego przepisu gaz płynny magazynowany jest w podziemnych lub nadziemnych zbiornikach magazynowych. Prezes URE prawidłowo przyjął, że autocysterna służy do załadunku, transportu i wyładunku paliwa, w żadnym zaś razie do jego magazynowania. Zbiorniki są bowiem budowlami na terenie stacji paliw i nie służą do transportu paliw. Używając autocysterny jako zbiornika paliwa, nawet doraźnie, powód naruszył ww. przepis, a jego działanie spełniło warunki zastosowania przepisu art. 56 ust.1pkt 12 PE, jako działanie niezgodne z postanowieniem 2.2.1 koncesji.

Powód przyznał, że w czasie prowadzenia działalności koncesjonowanej zmienił środki transportu, którymi wykonywał tę działalność z trzech ciągników M. na trzy ciągniki R.. Ponadto pozostawiając w użyciu naczepę – cysternę o nr rej. (...) zrezygnował z używania drugiej naczepy z wymienionych w koncesji, a w jej miejsce wprowadził do eksploatacji dwie inne naczepy – cysterny. Prezes Urzędu prawidłowo uznał w tej sytuacji, że powód wykonywał działalność koncesjonowaną z naruszeniem postanowienia pierwszego koncesji, w którym sprecyzowano jakimi konkretnie środkami transportu ma się posługiwać przy przewozie paliw płynnych, co podlega reżimowi art.56 ust.1pkt 12 PE. Należy dodać, że powód nie udowodnił w postępowaniu administracyjnym ani sądowym faktu zgłoszenia we właściwym czasie zmian w parku transportowym.

Przechodząc do rozważań na temat wymierzonej w decyzji kary pieniężnej Sąd orzekł o obniżeniu jej wysokości do kwoty 40.000 zł wyłącznie z uwagi na to, że Prezes URE wprowadził do podstawy faktycznej swojego rozstrzygnięcia „fakt, iż jest to drugi przypadek, w którym stwierdzono naruszenie przez przedsiębiorcę warunków koncesji na obrót paliwami ciekłymi (…)” – (k.8 akt sądowych). Jednakże fakt ten nie został w żaden sposób udowodniony, w aktach postępowania brak jest jakichkolwiek dowodów potrzebnych do jego stwierdzenia. Dlatego Sąd uznał twierdzenie pozwanego o uprzednim naruszeniu przez powoda warunków koncesji za gołosłowne. W konsekwencji zaszła konieczność obniżenia z tego powodu kary pieniężnej o 6.100 zł. Sąd nie znalazł podstaw do odstąpienia od ukarania powoda ani dalszego miarkowania kary.

W niniejszej sprawie nie zachodziły przesłanki określone w art. 56 ust.6a PE pozwalające na odstąpienie od wymierzenia powodowi kary. Należy wskazać, że warunkiem sine qua non zastosowania tego przepisu jest kumulatywne spełnienie się dwóch warunków: znikomego stopnia szkodliwości czynu oraz zaprzestania naruszenia prawa lub zrealizowania obowiązków. Wbrew stanowisku odwołania stopień szkodliwości czynu nie był znikomy i nie ograniczał się do drobnych nieprawidłowości. Zdaniem Sądu szkodliwość czynu była wysoka, ponieważ niekwestionowane przez samego powoda podjęte przez niego działania naruszały w dwojaki sposób postanowienie 2.2.1 koncesji oraz warunek zapisany w jej postanowieniu 1. W tym miejscu podnieść trzeba, że skutki szkodliwości utrzymywania w ciągłym ruchu stacji paliw, której część urządzeń nie posiada wymaganych prawem dokumentów dopuszczających do eksploatacji, co należy rozumieć jako brak możliwości technicznych gwarantujących prawidłowe wykonywanie działalności koncesjonowanej, mogą być bardzo rozległe oddziałując na środowisko naturalne czy też bezpieczeństwo pożarowe. Niedostrzeganie tych skutków, bądź ich bagatelizowanie przemawia za tym, że powód nie rozumie stopnia zagrożenia stwarzanego własnym postępowaniem i co za tym idzie jego szkodliwości. Zaprezentowany stosunek powoda do hipotetycznych skutków popełnionego deliktu wpływa, obok obiektywnej szkodliwości jego postępowania, nie tylko na niemożliwość odstąpienia przez Sąd od wymierzenia mu kary, ale również uniemożliwia jej miarkowanie ponad kwotę 40.000 zł. Sankcja finansowa ma bowiem na celu nie tylko represję wobec sprawcy, ale przede wszystkim ma zapobiec podobnym zdarzeniom w przyszłości, przez co realizuje się jej funkcja prewencyjna tak w stosunku do ukaranego jak i do wszystkich, którzy konkretny delikt administracyjny mogliby popełnić.

Za wymierzeniem kary w wysokości 40.000 zł przemawia oprócz wysokiej szkodliwości deliktu i stosunku do jego ewentualnych skutków, także wysoki stopień zawinienia powoda. Dla realizacji doraźnych zadań wykonywanej działalności dopuścił bowiem do eksploatacji zbiornik na paliwo, mimo, że był świadomy, iż nie uzyskał stosownego urzędowego dokumentu dopuszczającego. Podobnie zachował się przeznaczając autocysternę na zbiornik paliwa. Takie zachowanie trzeba ocenić jako karygodne. Dodatkowo na niekorzyść powoda trzeba uwzględnić fakt długotrwałości niezgodnego z koncesją postępowania.

Kara pieniężna w wysokości 40.000 zł z pewnością nie przekracza możliwości finansowych powoda. Jego przychód z działalności gospodarczej podany w postępowaniu administracyjnym wyniósł w 2015 r. (...)zł, w tym przychód z działalności koncesjonowanej (...)zł (vide bilans na 31 grudnia 2015 r. K – 44 akt administracyjnych). Aktywa pieniężne na koniec 2015 r. wyniosły kwotę (...)zł. Wyrażonej przez Sąd oceny nie zmienia okoliczność dochodzenia przez powoda na drodze sądowej należności w łącznej kwocie 102.912,76 zł. Kara 40.000 zł nie zachwieje płynnością finansową powoda i spełni przypisane jej funkcje: represyjną, prewencyjną i edukacyjną. Natomiast ustalenie kary na niższym poziomie uczyniłoby iluzoryczny, realizacje tych funkcji.

Dodatkowo należy wskazać, że Prezes przy wymiarze kary uwzględnił również okoliczności przemawiające na korzyść powoda takie jak: niezwłoczne zaprzestanie naruszania warunków koncesji po wszczęciu postępowania, uzyskanie legalizacji zbiornika na mocy stosownej decyzji UDT, a także fakt przechowywania w zbiorniku autocysterny jedynie tej części odebranego paliwa, która nie mieściła się w zbiornikach podziemnych stacji paliw i zlewanie go do tych zbiorników niezwłocznie po zwolnieniu się w nich miejsca.

W tym stanie rzeczy Sąd działając na podstawie art.479 ⁵³ § 2 k.p.c. orzekł jak w pkt I wyroku, a na podstawie art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c. orzekł jak w pkt II wyroku.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 99 i art.100 zdanie drugie k.p.c. nakładając na powoda obowiązek zwrotu pozwanemu wszystkich kosztów, gdyż ten uległ powodowi co do nieznacznej części swojego żądania oddalenia odwołania.

Zasądzona z tego tytułu od powoda na rzecz pozwanego kwota 720 zł stanowi minimalne wynagrodzenie przysługujące pełnomocnikowi – radcy prawnemu określone w § 14 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w dniu złożenia odwołania do Sądu tj. w dniu 23 stycznia 2017 r. (data stempla pocztowego).