Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 grudnia 2018 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym w składzie

Przewodniczący: SSR Dorota Zabłudowska

Protokolant: Marta Filipiak

po rozpoznaniu w dniu 4.12.2018 r. sprawy M. S. (1) , s. W. i E., urodzonego (...), PESEL (...)

oskarżonego o to, że:

w dniu 26 sierpnia 2017 r. w P. przy ul. (...) usiłował dokonać zaboru w celu przywłaszczenia produktów spożywczych w postaci 2 kg grzybów suszonych, 8 kg schabu bez kości, 8 kg boczku wędzonego paski, 5 kg polędwiczek wieprzowych, 4 kg pierogów własnej roboty oraz 5 kg filetów tuszki z kurcząt o łącznej wartości 1003,61 złotych, lecz zamierzonego celu nie osiągnął, czym działał na szkodę T. P., przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa przed upływem 5 lat od odbycia w okresie od 13.04.2015 roku do 14.05.2107 roku kary 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku sygn.. akt X K 1090/15 za czyny z art. 278§1 k.k., art. 286§1 k.k., art. 297§1 k.k., art. 178a§1 k.k.,

tj. o czyn z art. 13§1 k.k. w zw. z art. 278§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.

I.  oskarżonego M. S. (1) uznaje za winnego zarzucanego mu czynu z tym ustaleniem, że czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, tj. przed upływem 5 lat od odbycia w okresie od 13.04.2015 roku do 14.05.2107 roku części kary 3 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku sygn.. akt X K 1090/15 za czyny z art. 278§1 k.k., art. 286§1 k.k., art. 297§1 k.k., art. 178a§1 k.k. i za to na podstawie art. 190§1 k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 2 ust. 1 pkt. 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) obciąża oskarżonego kosztami sądowymi: wydatkami w kwocie 453,66 zł (czterysta pięćdziesiąt trzy 66/100 złotych) oraz opłatą w wysokości 120 zł (sto dwadzieścia złotych).

Sygn. akt X K 1023/17

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 26 sierpnia 2017 r. M. S. (1) spożywał alkohol na terenie baru (...) przy ul. (...) w P.. Mężczyzna chodził po terenie baru, aż w końcu wszedł do środka, przeszedł korytarzem do magazynku, gdzie zapakował w znajdujące się tam ręczniki celem dokonania kradzieży artykuły spożywcze w postaci: 2 kg grzybów suszonych, 8 kg schabu bez kości, 8 kg boczku wędzonego paski, 5 kg polędwiczek wieprzowych, 4 kg pierogów własnej roboty oraz 5 kg filetów tuszki z kurcząt. Łączna wartość w/w artykułów wynosiła 1003,61 złotych.

/ Dowody: zapis monitoringu z kamer k. 33;

protokół z przeprowadzonego odtworzenia zapisu monitoringu z kamer budynku bar (...) w P. z dn. 26.08.2017 r. k. 24—34v.;

zeznania J. G. k. 41-42;

zeznania I. M. k. 44-45;

zeznania T. P. k. 3-5;

wyjaśnienia M. S. (1) k. 23;

wykaz artykułów k. 7;

W czasie, kiedy M. S. (1) był w magazynku, jedna z pracownic baru potrzebowała wziąć z magazynku bułkę tartą. Okazało się, że drzwi od magazynku nie otwierają się. Myśląc, że jej koleżanka zamknęła drzwi, wróciła do kuchni po klucz. Jednak po włożeniu klucza do zamka drzwi nadal się nie otwierały, wówczas otworzyła je siłą i zobaczyła w środku mężczyznę. Próbowała go zatrzymać, wołała swoją koleżankę, z którą była na zmianie w pracy, jednak mężczyzna wyrwał się i zbiegł z miejsca zdarzenia, pozostawiając zawiniątko z zapakowanymi rzeczami w magazynku.

/ Dowody: zeznania J. G. k. 41-42;

zeznania I. M. k. 44-45;

zeznania T. P. k. 3-5;

Wyjaśniając w toku postepowania przygotowawczego słuchany w charakterze podejrzanego M. S. (1) oświadczył, że rozumie treść przedstawionego mu zarzutu i pouczenia, przyznał się do zarzucanego mu czynu oraz złożył wyjaśnienia w sprawie.

Jednocześnie z uwagi na wymóg zwięzłości uzasadnienia wynikający z art. 424 § 1 k.p.k. odstąpiono od cytowania całości wyjaśnień oskarżonego odsyłając do wskazanych poniżej kart akt postępowania.

/ vide: wyjaśnienia M. S. (1) k. 22-24

M. S. (1) ma wykształcenie gimnazjalne bez wyuczonego zawodu. Jest kawalerem, mieszka z konkubiną, ma jedno dziecko. Na jego utrzymaniu pozostaje żona i jedno dziecko. Pracuje na budowie, osiągając dochód około 2000 - 2500 złotych miesięcznie. Nie posiada majątku większej wartości. Nie był leczony psychiatrycznie i neurologicznie, był leczony odwykowo. Był uprzednio karany.

/ Dowody: dane z protokołu przesłuchania k. 22-23;

dane z protokołu rozprawy k. 79-79v.;

dane osobo poznawcze k. 47;

dane o karalności k. 37-37v.;

odpis wyroku k. 68-69, 70, 71, 72-73;

Ponieważ zachodziła wątpliwość co do poczytalności M. S. (1), została wydana opinia sądowo-psychiatryczna. Biegłe stwierdziły, że nie jest on chory psychicznie ani upośledzony umysłowo, w dacie czynu miał zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem.

/ Dowody: opinia sądowo – psychiatryczna k. 106 - 107

Sąd zważył, co następuje:

W świetle wszystkich przeprowadzonych i ujawnionych w toku postępowania dowodów nie ulega wątpliwości, że M. S. (1) dopuścił się zarzucanego mu oskarżeniem czynu. Do powyższego przekonania Sąd doszedł w szczególności w oparciu o analizę zeznań świadków, materiału dowodowego w postaci monitoringu z kamer baru (...) w P., jak również wyjaśnień samego oskarżonego.

Przechodząc do oceny osobowych źródeł osobowych, do ustalenia stanu faktycznego w sprawie przyczyniły się przede wszystkim zeznania pracowników baru (...) w P. w osobie J. G. i I. M., które w dniu 26 sierpnia 2017 roku podczas przedmiotowego zdarzenia były w pracy. Ich wskazania przyczyniły się do ustalenia okoliczności, w jakich doszło do popełnienia przestępstwa oraz pozwoliły na ustalenie osoby sprawcy. Ponadto, J. G. próbowała zatrzymać M. S. (1), zatem był w stanie potwierdzić w swoich zeznaniach okoliczność, na którą wskazywał M. S. (1), tj. że w czasie czynu znajdował się pod wpływem alkoholu. J. G. i I. M. podczas okazania tablicy poglądowej nie rozpoznały M. S. (1), co zdaniem Sądu nie ujmuje wiarygodności ich zeznaniom. Sąd zważył, że I. M. widziała oskarżonego w chwili jak uciekał, nie miała czasu się mu przyjrzeć. Podobnie świadek J. G., która skupiła się, by powstrzymać go przed ucieczką, nie miała czasu, by przyglądać się sprawcy, dlatego też uzasadnione jest to, że świadkowie nie zapamiętały dokładnego wyglądu oskarżonego. W ocenie Sądu w/w osoby nie miały interesu, żeby zeznawać niezgodne z prawdą. Co więcej, depozycje tych świadków zostały uwiarygodnione poprzez dowód w postaci zapisu monitoringu z kamer znajdujących się w budynku baru (...), które zarejestrowały, że M. S. (1) w tym czasie był na terenie baru. Ponadto, sam oskarżony potwierdził okoliczności zdarzenia.

W przekonaniu Sądu również zeznania T. P. zasługiwały na uwzględnienie. Pokrzywdzony złożył zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa. T. P. nie był naocznym świadkiem usiłowania kradzieży w barze, który prowadzi, a o przedmiotowym zdarzeniu dowiedział się od swoich pracowników i złożył zeznania zgodnie z posiadanymi informacjami. Zeznania T. P. były kluczowe dla ustalenia wartości artykułów spożywczych, których kradzieży próbował dokonać oskarżony.

Istotnym dowodem w sprawie były nagrania monitoringu z budynku baru (...) w P.. Zapisy te stanowiły potwierdzenie, że oskarżony w tym czasie faktycznie był na terenie baru, spożywał alkohol, chwiał się, jak przede wszystkim stanowił potwierdzenie okoliczności, na które wskazywały osoby zatrudnione w barze, tj. kamera uchwyciła moment trzymania przez jedną z pracownic oskarżonego za koszulkę.

Sąd nie miał również zastrzeżeń co do rzetelności opinii sądowo – psychiatrycznej wydanej w sprawie przez biegłych lekarzy psychiatrów, w zakresie ich specjalizacji, a zatem przez osoby dysponujące wiedzą specjalną. Biegłe zgodnie stwierdziły, że oskarżony w odniesieniu do przypisanego mu czynu nie miał zniesionej ani w znacznym stopniu ograniczonej zdolności rozpoznania znaczenia czynów i pokierowania swoim zachowaniem, tj. nie zachodziły względem niego warunki z art. 31 § 1 i 2 k.k.

Czyniąc ustalenia w sprawie Sąd oparł się także na dokumentach zgromadzonych w aktach sprawy, w szczególności w postaci: danych osobo poznawczych, odpisów orzeczeń oraz danych o karalności uznając, że zostały sporządzone zgodnie z obowiązującymi przepisami, a ich autentyczność, a także forma nie była przez strony kwestionowana w toku postępowania.

Mając na uwadze tak oceniony materiał dowodowy, Sąd uznał wyjaśnienia M. S. (1) za polegające na prawdzie. Sąd zważył, że oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i opisał okoliczności jego popełnienia wskazując powód, dla którego nie wyniósł zapakowanych rzeczy z baru. Ponieważ wyjaśnienia oskarżonego korespondowały ze zgromadzonym materiałem dowodowym w sprawie, Sąd uznał je za szczere.

Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego pozwoliła na przypisanie oskarżonemu M. S. (1) popełnienia czynu zarzucanego mu oskarżeniem. Bezsporne jest, że oskarżony w dniu 26 sierpnia 2017 roku usiłował dokonać zaboru w celu przywłaszczenia produktów spożywczych znajdujących się w magazynku baru (...) w P.. W tym celu zapakował je w ręczniki, przy czym nie udało mu się dokonać kradzieży z uwagi na to, że został spłoszony przez pracownika baru. Swoim zachowaniem wyczerpał oskarżony znamiona czynu art. 13§1 k.k. w zw. z art. 278§1 k.k.

Jednocześnie Sąd zważył, że M. S. (1) dopuścił się wskazanego czynu w warunkach powrotu do przestępstwa przed upływem 5 lat od odbycia w okresie od 13.04.2015 roku do 14.05.2107 roku kary 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku sygn. akt X K 1090/15. Dlatego też Sąd uznał za zasadne zakwalifikowanie tego występku również w związku z art. 64 § 1 k.k.

Rozważając kwestię kary dla oskarżonego za przypisany mu powyżej czyn, Sąd miał na względzie przesłanki określone w dyrektywach jej wymiaru ujętych w art. 53 k.k., zgodnie z którym sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego (prewencja szczególna), a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i zaspokojenie potrzeby poczucia sprawiedliwości (prewencja ogólna). Przepis ten stanowi również, że wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości. Natomiast przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę m. in. sposób i okoliczności popełnienia czynu oraz inne przesłanki, o których mowa w art. 115 § 2 k.k.

Uwzględniając wskazane dyrektywy, jak również mając na względzie treść art. 13 § 1 k.k., tj. Sąd wymierza karę za usiłowanie w granicach zagrożenia przewidzianego dla danego przestępstwa, Sąd doszedł do przekonania, iż najwłaściwszą karą dla M. S. (1) za popełniony czyn będzie kara 6 miesięcy pozbawienia wolności, zatem nieznacznie przekraczająca minimalny przewidzianym w tym wypadku wymiar, bowiem czyn przypisany oskarżonemu jest zagrożony karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 7 lat 6 miesięcy (z uwagi na związek z art. 64 §1 k.k.).

W ocenie Sądu, orzeczona względem M. S. (1) kara jest adekwatna zarówno do stopnia jego zawinienia, jak i stopnia społecznej szkodliwości tego występku.

Sąd miał na względzie to, że pokrzywdzony nie poniósł żadnych realnych strat w związku z zachowaniem oskarżonego, bowiem rzeczy, które próbował ukraść M. S. (1) nie zostały w żaden sposób uszkodzone, pozostały we władaniu pokrzywdzonego i były zdatne do użycia. Jednocześnie, oceniając stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez M. S. (1) czynu, motywacja oskarżonego, która w stopniu oczywistym sprowadzała się do uzyskania korzyści majątkowej, a która również stanowi jeden z kwantyfikatorów stopnia społecznej szkodliwości czynu, była naganna. Jak wskazywał bowiem oskarżony, nie brakuje mu pieniędzy na jedzenie, a zatem nie ma okoliczności, które w jakikolwiek sposób usprawiedliwiłyby jego naganne zachowanie.

Ponadto, orzeczona względem oskarżonego kara pozbawienia wolności uwzględnia okoliczności obciążające oskarżonego, tj. to, że uprzednio wielokrotnie wchodził w konflikt z prawem oraz dopuścił się popełnienia przestępstwa w warunkach recydywy. Na niekorzyść oskarżonego przemawiało także to, że działał on w pełni umyślnie, a karalność za tego typu czyny jest powszechnie znana, co więcej, oskarżony był już karany za przestępstwo kradzieży, zatem wiedział, że za takie zachowanie grozi dostosowana do czynu sankcja, a mimo to wykazał się on rażąco lekceważącym stosunkiem do obowiązujących norm prawnych.

Sąd uwzględnił również okoliczność przemawiającą na korzyść oskarżonego tj. przyznanie się do winy i wyrażenie skruchy. Jednocześnie Sąd zważył, że oskarżony wskazywał, że w tym czasie znajdował się w stanie nietrzeźwości. W ocenie Sądu nie usprawiedliwia to jednak zachowania oskarżonego, bowiem M. S. (2) jest osobą dorosłą, zna i potrafi przewidzieć skutki spożywania alkoholu. Miał dodatkowo obiektywną możliwość zachowania się w sposób zgodny z obowiązującym porządkiem prawnym, czego jednak nie uczynił.

Sąd zważył również, że oskarżony był uprzednio karany zarówno na kary wolnościowe, jak i karę pozbawienia wolności. Wobec takich okoliczności w ocenie Sądu jedynie kara pozbawienia wolności orzeczona względem M. S. (1) we wskazanym wymiarze może spełnić oczekiwane względem oskarżonego cele i nie może być w ocenie Sądu poczytana za nieadekwatną, a w żadnym razie za rażąco surową.

W dalszej kolejności Sąd stwierdził, że brak jest w ustalonych okolicznościach podstaw do zastosowania wobec oskarżonego M. S. (1) dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności. Z uwagi na fakt jego uprzedniego skazania na karę pozbawienia wolności i dopuszczenia się przypisanego mu czynu w warunkach art. 64 §1 k.k., wobec w/w zaistniała jedna z negatywnych przesłanek wskazanych w art. 69 § 1 k.k., uniemożliwiająca zastosowanie tej instytucji.

Sąd orzekł również o kosztach sądowych i nie znajdując podstaw do zwolnienia oskarżonego od ich ponoszenia, obciążył go kosztami sądowymi w kwocie 453,66 złotych tytułem wydatków, obejmujących w szczególności koszty opinii sądowo – psychiatrycznej, korespondencji oraz uzyskania karty karnej oraz opłatą w kwocie 120 złotych. Wprawdzie oskarżony, w przypadku uprawomocnienia się wyroku będzie odbywał bezwzględną karę pozbawienia wolności, to jednak koszty te nie są na tyle wysokie, by M. S. (1) nie mógł ich uiścić. Sąd kierował się przy tym zasadą sprawiedliwego postępowania, zgodnie z którą każdy, kto przez swoje zawinione zachowanie spowodował wszczęcie postępowania karnego zobowiązany jest do poniesienia jego kosztów.

(...)

ZARZĄDZENIE

1)  (...)

2)  (...)

3)  (...).

G., dnia 27 grudnia 2018 roku