Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 czerwca 2018 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku X Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Dorota Zabłudowska

Protokolant: Anna Ciechanowicz

po rozpoznaniu w dniu 12 czerwca 2018 roku sprawy D. Ł., syna K. i B., urodzonego (...), PESEL (...)

oskarżonego o to, że:

w dniu 17 maja 2017 r. w G. na ul. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości co zostało potwierdzone dwukrotnym badaniem urządzeniem A. X. gdzie uzyskano wynik I badanie 0,743 promila alkoholu w wydychanym powietrzu, II badanie 0,558 promila alkoholu w wydychanym powietrzu prowadził pojazd m-ki S. o nr rej. (...) wraz z naczepą o nr rej. (...) w ruchu lądowym,

tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k.

I.  ustalając, iż w okolicznościach nie budzących wątpliwości oskarżony D. Ł. dopuścił się popełnienia czynu kwalifikowanego z art. 178a § 1 k.k., z tym ustaleniem, że zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu wynosiła 0,558 promila i przyjmując, że wina oskarżonego i społeczna szkodliwość tego czynu nie są znaczne, na podstawie art. 66 § 1 i 2 k.k. i art. 67 § 1 k.k. postępowanie karne warunkowo umarza na okres roku próby;

II.  na podstawie art. 67 § 3 k.k. orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres roku;

III.  na postawie art. 63 § 4 k.k. na poczet orzeczonego w pkt. II zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego zatrzymania prawa jazdy od dnia 17 maja 2017 roku do dnia 17 maja 2018 roku, uznając zakaz za wykonany w całości;

IV.  na podstawie art. 67 § 3 k.k. orzeka od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 1000 zł (tysiąca złotych);

V.  na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k., art. 616 § 1 i 2 k.p.k. oraz na podstawie art. 1 i art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r. nr 49 poz. 223 ze zm.) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe: 70 zł (siedemdziesiąt złotych) tytułem wydatków oraz 100 zł (sto złotych) tytułem opłaty.

Sygn. akt X K 1084/17

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 17 maja 2017 roku około 17:00 D. Ł. przyjechał zestawem ciągnik siodłowy z naczepą na parking pod firmą (...) celem odbioru kontenera. Ponieważ otrzymał smsa, że tego dnia nie będzie miał załadunku, pożył alkohol w postaci piwa. Następnie otrzymał smsa, że jednak ma wjechać na załadunek. Stwierdził, że zaryzykuje wjazd na teren portu, podejmie kontener, po czym się prześpi przed wyjazdem do Ś.. D. Ł. przepłukał usta płynem do płukania i podjechał na bramkę wjazdową, gdzie został poddany badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Pierwsze badanie wykazało 0,743 promila/l alkoholu w wydychanym powietrzu, drugie badanie - 0,558 promila/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Wobec tego pracownik ochrony wezwał patrol Policji, który przeprowadził badanie D. Ł.. W I badaniu o godz. 19:52 uzyskano wynik 0,14 mg/l, w II badaniu o 20:00 0,16 mg/l, w III badaniu o godz. 20:05 0,12 mg/l.

/ Dowody: wydruki i świadectwo wzorcowania k. 2, protokół z badania trzeźwości k. 3 ; pokwitowanie k. 12; zeznania świadka D. G. k.7; zeznania świadka B. L. k. 22, wyjaśnienia oskarżonego k. 14, 105-106; opinia biegłego k. 29-32

D. Ł., jest żonaty, ma dwoje dzieci, wykonywał zawód kierowcy. Obecnie jest na utrzymaniu żony Nie posiada majątku. Nie był leczony neurologicznie, psychiatrycznie ani odwykowo. Nie był uprzednio karany.

/ Dowody: karta karna k. 21; dane osobopoznawcze k. 103-104

W postępowaniu przygotowawczym D. Ł. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia, które podtrzymał przed Sądem, podając jednakże, iż spożywał alkohol w postaci jednego piwa bezpośrednio przed wjazdem na teren firmy.

Z uwagi na wymóg zwięzłości uzasadnienia, przewidziany w art. 424 § 1 k.p.k., odstąpiono od cytowania całości wyjaśnień oskarżonego, odsyłając w tym zakresie do niżej wskazanych kart akt.

/ vide: wyjaśnienia M. S. k. 14, 104-105

Sąd zważył, co następuje:

W świetle wszystkich przeprowadzonych i ujawnionych w toku postępowania dowodów znajdujących się w aktach niniejszej sprawy należało przyjąć, iż sprawstwo i wina oskarżonego M. S. odnośnie zarzucanego mu czynu nie budzi wątpliwości. Do powyższego przekonania Sąd doszedł na podstawie analizy całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym głównie w oparciu o zeznania świadków B. L. i M. G., jak i wyjaśnienia D. Ł. oraz dokumentację w postaci przede wszystkim protokołów badania stanu trzeźwości oraz opinii.

Sąd, czyniąc ustalenia faktyczne w przedmiotowej sprawie, uznał za wiarygodne zeznania świadków B. L. – pracownika ochrony oraz M. G. – funkcjonariusza Policji, który dokonał badania oskarżonego na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Zeznania wyżej wymienionych świadków znajdują potwierdzenie w materiałach zebranych w aktach, w szczególności protokołach z kontroli urządzeniami testującymi. Świadkowie są osobami obcymi dla oskarżonego, styczność z oskarżonym miał jedynie w ramach wykonywanej przez siebie pracy, zatem Sąd nie znalazł podstaw, by uznać, że chciałby on nadmiernie obciążyć oskarżonego bądź zeznawać nieprawdę.

Walor wiarygodności Sąd przyznał również wyjaśnieniom oskarżonego złożonym przed Sądem, odmawiając jednocześnie wiary wyjaśnieniom z postępowania przygotowawczego, w których twierdził, że alkohol spożywał jedynie w dniu poprzedzającym zdarzenie, z uwagi na ich sprzeczność z wnioskami opinii sądowo-lekarskiej. Wyjaśnienia oskarżonego złożone przed Sądem znajdują potwierdzenie w zgromadzonej dokumentacji z badania stanu trzeźwości i w ocenie Sądu należy dać im wiarę.

Sąd przede wszystkim oparł się na wynikach badań trzeźwości oskarżonego. Badania te zostały wykonane za pomocą urządzeń do tego przeznaczonych, które były sprawne.

Sąd uznał również za miarodajną opinię sądowo-lekarską. Została ona wydana przez uprawniony podmiot, jej wnioski nie były kwestionowane w toku postępowania.

Wobec zaprezentowanej powyżej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd doszedł do przekonania, iż oskarżony D. Ł. dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu. Zdaniem Sądu, oskarżonemu przypisać można także winę w popełnieniu omawianego czynu. Oskarżony ze względu na wiek jest osobą zdolną do ponoszenia odpowiedzialności karnej, a zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dostarcza podstaw do przyjęcia, iż w chwili czynu był niepoczytalny lub znajdował się w anormalnej sytuacji motywacyjnej.

Sąd zważył dalej, iż na gruncie art. 178a § 1 kk odpowiedzialność karną ponosi osoba, która znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym. Za tak opisany czyn na gruncie powołanego przepisu sprawcy wymierzyć można grzywnę, karę ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności do lat 2. Definicji stanu nietrzeźwości dostarcza natomiast art. 115 § 16 k.k., zgodnie z którym zachodzi on wówczas, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 ‰ albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub zawartość alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość. W przedmiotowej sprawie, co ustalono w sposób bezsporny, oskarżony prowadził samochód będąc w stanie nietrzeźwości, o godz. 7.34 mając 0,42 mg/dm3 alkoholu w wydychanym powietrzu.

Niewątpliwie zatem jego zachowanie wyczerpało ustawowe znamiona czynu z art. 178a § 1 k.k., co zostało mu przypisane w wyroku wydanym w przedmiotowej sprawie. Mając jednak na uwadze okoliczności dotyczące popełnienia czynu zarzucanego oskarżonemu, jak również jego właściwości, warunki osobiste i dotychczasowy sposób życia, Sąd zważył, iż w niniejszej sprawie uzasadnione jest zastosowanie wobec oskarżonego dobrodziejstwa instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego.

Zgodnie z treścią przepisu art. 66 § 1 kk, Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy nie karanego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Natomiast § 2 tego artykułu statuuje, że warunkowe umorzenie stosowane jest do sprawcy przestępstwa zagrożonego karą nieprzekraczającą 5 lat pozbawienia wolności.

Stwierdzić należy, iż warunki formalne warunkowego umorzenia postępowania zostały spełnione; przestępstwo przypisane oskarżonemu jest bowiem zagrożone karą pozbawienia wolności do lat 2. Ponadto, oskarżony nie był dotychczas karany, w szczególności zaś za przestępstwo umyślne.

W ocenie Sądu, zachodzą także pozostałe warunki umożliwiające zastosowanie instytucji warunkowego umorzenia postępowania. Zarówno bowiem stopień społecznej szkodliwości czynu, którego dopuścił się oskarżony, jak i stopień jego zawinienia, nie są znaczne; nadto, jak zostało to wyżej wskazane, okoliczności jego popełnienia, w świetle zgromadzonego materiału dowodowego - w tym wyjaśnień oskarżonego przyznającego się do winy, nie budzą wątpliwości. Ustalając stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu, Sąd, w kontekście dyrektywy sformułowanej w treści art. 115 § 2 kk, uwzględnił między innymi sposób i okoliczności popełnienia czynu.

Oskarżony zdecydował się wprawdzie na jazdę samochodem po spożyciu alkoholu, jednak po pierwsze, alkoholu tego spożył niewielką ilość, co znajduje odzwierciedlenie w wynikach badania odpowiednimi urządzeniami (o godzinie 20 nie był już nawet w stanie po użyciu alkoholu), a po wtóre, miał do przebycia jedynie niewielki odcinek drogi, poza drogą publiczną – z parkingu na miejsce załadunku. Można przyjąć zatem przyjąć, iż mimo, że prowadził samochód w stanie nietrzeźwości, to nie stanowił dużego zagrożenia bezpieczeństwa komunikacji, co Sąd potraktował jako okoliczność łagodzącą. Z tego też względu Sąd uznał, że społeczna szkodliwość czynu zarzucanego oskarżonemu oraz stopień jego zawinienia nie były znaczne.

Wychodząc poza ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego, zwrócić należy uwagę na jego dotychczasowy sposób życia. Oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia zgodne z ustalonym stanem faktycznym.

Jako kierowca zawodowy niewątpliwie nie powinien spożywać alkoholu, licząc się z koniecznością kontynuowania jazdy, z drugiej jednak strony orzeczenie wobec niego trzyletniego zakazu prowadzenia pojazdów wiązałoby się z niepomiernie bardziej dotkliwymi skutkami niż w przypadku przeciętnego kierowcy. Popełniony przez oskarżonego występek miał charakter incydentalny, bowiem do tej pory przestrzegał norm prawnych, o czym świadczy jego niekaralność. Powyższe uzasadnia przypuszczenie, że pomimo warunkowego umorzenia postępowania, oskarżony będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Oskarżony jest zawodowym kierowcą i jest to jego jedyne źródło utrzymania, nie posiada też innego wykształcenia, a więc skazanie oskarżonego za przypisany mu czyn skutkowałoby pozbawieniem go dotychczasowego źródła dochodu, co stanowiłoby duże obciążenie dla niego i byłoby niewspółmierne do zawinienia. Oskarżony ma stabilny tryb życia, rodzinę, co też pozwala przyjąć, że będzie przestrzegał porządku prawnego.

Mając na uwadze powyższe Sąd na podstawie art. 66 § 1 i § 2 k..k w zw. z art. 67 § 1 k.k. warunkowo umorzył postępowanie karne przeciwko D. Ł. na okres roku próby. Sąd uznał, iż taki właśnie czas będzie niezbędny do zweryfikowania prognozy co do sposobu postępowania oskarżonego, stanowiącej istotną przesłankę wydania przedmiotowego rozstrzygnięcia.

Sąd stwierdził również, iż w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdowała norma art. 67 § 3 k.k., umożliwiająca Sądowi orzeczenie wobec oskarżonego środka w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych albo pojazdów mechanicznych określonego rodzaju. Środek ten orzeka się w latach, od 1 roku do 2 lat. W ocenie Sądu roczny okres zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych będzie adekwatny do stopnia jego winy i społecznej szkodliwości jego czynu oraz spełni zakładane cele wymierzenia tego środka, tj. wyeliminuje oskarżonego spośród osób prowadzących pojazdy mechaniczne, zapewniając tym samym w okresie jego trwania bezpieczeństwo pozostałym uczestnikom ruchu. Długość tego zakazu, zdaniem Sądu, będzie też adekwatna do stopnia winy oskarżonego – w ocenie Sądu, orzeczenie zakazu na okres 3 lat, tj. minimalny okres przewidziany przy skazaniu, byłoby rażąco surowe i wiązałoby się ze zbyt dotkliwymi konsekwencjami dla D. Ł., bowiem jako kierowca na długi czas straciłby pracę i źródło utrzymania. Na mocy przepisu art. 63 § 4 k.k. Sąd zaliczył na poczet orzeczonego środka w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych okres rzeczywistego zatrzymania prawa jazdy od dnia 17 maja 2017 roku do dnia 17 maja 2018 roku, uznając zakaz za wykonany w całości.

Sąd orzekł także, w oparciu o treść art. 67 § 3 k.k. o świadczeniu pieniężnym na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej. Sąd uznał, iż świadczenie to, w wysokości określonej w niniejszym wyroku, wzmocni korzystne oddziaływanie na sprawcę, stwarzając podstawy do przekonania, że zastosowany środek probacyjny, choć nie stanowi skazania oskarżonego za popełnienie zarzucanego mu czynu, to jednak nie oznacza wykluczenia jakiejkolwiek formy jego odpowiedzialności za naruszenie przepisów prawa. Wysokość świadczenia dostosowana została również do możliwości zarobkowych oskarżonego i wynosi 1.000 zł. Zdaniem Sądu oskarżony D. Ł. jest w stanie zapłacić taką kwotę, a jednocześnie będzie to dla niego dotkliwe. Orzeczenie większej kwoty natomiast byłoby nadto surowe biorąc pod uwagę fakt, że oskarżony i tak na czas orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych będzie musiał podjąć inną niż dotychczas pracę zarobkową, co jest pewną trudnością. Niemniej jednak Sąd zwrócił uwagę, że mimo zastosowania dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania, oskarżony musi liczyć się z poniesieniem pewnego dyskomfortu w związku z popełnionym przez niego występkiem, co w przyszłości wzmocni jego czujność na takie sytuacje.

Ponadto, na mocy 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k., art. 616 § 1 i 2 k.p.k. oraz na podstawie art. 1 i art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r. nr 49 poz. 223 ze zm.) Sąd obciążył oskarżonego kosztami sądowymi w kwocie 70 zł tytułem wydatków oraz opłatą w wysokości 100 zł. Sąd nie znalazł bowiem żadnych podstaw do zwolnienia D. Ł. od ich poniesienia, zgodnie z dyrektywą, że strona, która przez swoje zawinione działanie przyczyniła się do spowodowania kosztów postępowania karnego, jest obowiązana je zwrócić.

Zarządzenia:

1)  odnotować w rep. K i kontrolce uzasadnień;

2)  odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć PR G.-Ś. w G.;

3)  uchylić decyzję o zatrzymaniu prawa jazdy, o czym poinformować Starostę (...);

4)  przedłożyć z wpływem lub za 21 dni.

G., dnia 3 lipca 2018 roku

.