Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 06 czerwca 2018 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: SSR Julia Kuciel

Protokolant: Anna Ciechanowicz

bez udziału Prokuratora Prokuratury Rejonowej G. – Ś. w G.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 20 kwietnia 2018 roku i 25 maja 2018 roku sprawy

T. C. (C.), syna B. i S. z domu L., urodzonego (...) w miejscowości M.

oskarżonego o to, że:

1.  w dniu 22 września 2017 roku w G. dokonał uszkodzenia ciała K. B. poprzez szarpanie za ramiona, bicie z otwartej ręki i pięści po twarzy i głowie, klatce piersiowej w wyniku czego pokrzywdzona doznała obrażeń ciała w postaci stłuczenia twarzy, klatki piersiowej, co spowodowało naruszenie czynności narządu ciała na czas nie dłuższy niż siedem dni, tj. o czyn z art. 157 § 2 i 4 k.k.,

2.  w dniu 23 sierpnia 2017 roku w G. dokonał uszkodzenia ciała K. B. poprzez uderzanie głową o szafki kuchenne, bicie z pięści po prawym ramieniu i udzie, w wyniku czego pokrzywdzona doznała obrażeń ciała w postaci uogólnionego stłuczenia, co spowodowało naruszenie czynności narządu ciała na czas nie dłuższy niż siedem dni, tj. o czyn z art. 157 § 2 i 4 k.k.

***

I.  oskarżonego T. C. (C.) uznaje za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w pkt 1 (pierwszym) i 2 (drugim) aktu oskarżenia, czyny te kwalifikuje jako występki z art. 157 § 2 k.k. i za to skazuje go, a ustalając, że stanowią one ciąg przestępstw, przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k. i na mocy art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 34 § 1, § 1a pkt 1, § 1b, § 2 pkt 1 i 3 k.k. i art. 35 § 1 k.k. wymierza mu za to karę 8 (ośmiu) miesięcy ograniczenia wolności, polegającą na wykonywaniu wskazanej przez Sąd nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym,

II.  na mocy art. 34 § 3 k.k. w zw. z art. 72 § 1 pkt 6b k.k. zobowiązuje oskarżonego T. C. (C.) do uczestnictwa w okresie wykonywania kary ograniczenia wolności w oddziaływaniach korekcyjno – edukacyjnych dla sprawców przemocy,

III.  na mocy art. 34 § 3 k.k. w zw. z art. 72 § 1 pkt 5 k.k. zobowiązuje oskarżonego T. C. (C.) do powstrzymywania się od nadużywania alkoholu,

IV.  na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 1 oraz art. 2 ust. 1 pkt 3 i ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 457, 04 zł (czterysta pięćdziesiąt siedem złotych i 04/100), w tym 180, 00 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem opłaty.

Sygn. akt X K 1186/17

UZASADNIENIE

Sąd, z uwagi na treść wniosku oskarżyciela publicznego o sporządzenie oraz doręczenie uzasadnienia wyroku wydanego w niniejszej sprawie ograniczył uzasadnienie do wyjaśnienia podstawy prawnej tegoż wyroku oraz rozstrzygnięć dotyczących kary i innych konsekwencji pranych skazania.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

T. C. w dniu 22 września 2017 roku w G. dokonał uszkodzenia ciała K. B. poprzez szarpanie za ramiona, bicie z otwartej ręki i pięści po twarzy i głowie, klatce piersiowej w wyniku czego pokrzywdzona doznała obrażeń ciała w postaci stłuczenia twarzy, klatki piersiowej, co spowodowało u niej naruszenie czynności narządu ciała na czas nie dłuższy niż siedem dni.

Ponadto, w dniu 23 sierpnia 2017 roku w G. T. C. dokonał uszkodzenia ciała K. B. poprzez uderzanie głową o szafki kuchenne, bicie z pięści po prawym ramieniu i udzie, w wyniku czego pokrzywdzona doznała obrażeń ciała w postaci uogólnionego stłuczenia, co spowodowało naruszenie czynności narządu ciała na czas nie dłuższy niż siedem dni.

dowody: zeznania świadka K. B. k.3-6,83-84; protokół oględzin k.10-11; protokół zatrzymania osoby k.14; opinia sądowo – lekarska k.18; częściowo wyjaśnienia oskarżonego k.20-23; dokumentacja zdjęciowa k.30-33; dane o karalności k.34-37,78-80; zeznania świadka K. P. k.41,76-77; odpisy wyroków wraz z danymi odnośnie ich wykonania k.49-54

W związku z powyższymi czynami, wyrokiem z dnia 15 marca 2018 roku Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku:

⚫

uznał oskarżonego T. C. (C.) za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w pkt 1 (pierwszym) i 2 (drugim) aktu oskarżenia, czyny te zakwalifikował jako występki z art. 157 § 2 k.k. i za to skazał go, a ustalając, że stanowią one ciąg przestępstw, przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k. i na mocy art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 34 § 1, § 1a pkt 1, § 1b, § 2 pkt 1 i 3 k.k. i art. 35 § 1 k.k. wymierzył mu za to karę 8 (ośmiu) miesięcy ograniczenia wolności, polegającą na wykonywaniu wskazanej przez Sąd nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym,

⚫

na mocy art. 34 § 3 k.k. w zw. z art. 72 § 1 pkt 6b k.k. zobowiązał oskarżonego T. C. (C.) do uczestnictwa w okresie wykonywania kary ograniczenia wolności w oddziaływaniach korekcyjno – edukacyjnych dla sprawców przemocy,

⚫

na mocy art. 34 § 3 k.k. w zw. z art. 72 § 1 pkt 5 k.k. zobowiązał oskarżonego T. C. (C.) do powstrzymywania się od nadużywania alkoholu,

⚫

na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 1 oraz art. 2 ust. 1 pkt 3 i ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 457, 04 zł (czterysta pięćdziesiąt siedem złotych i 04/100), w tym 180, 00 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem opłaty.

T. C. ma wykształcenie zawodowe. Jest kawalerem ma dwoje dzieci, co do których ma obowiązek alimentacyjny. W chwili jego przesłuchiwania podał, że jest bezrobotny i nie osiąga dochodu. Stan jego zdrowia jest dobry. Nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie, ani odwykowo. Był uprzednio karany.

dowody: zeznania świadka K. B. k.3-6,83-84; protokół oględzin k.10-11; protokół zatrzymania osoby k.14; opinia sądowo – lekarska k.18; częściowo wyjaśnienia oskarżonego k.20-23; dokumentacja zdjęciowa k.30-33; dane o karalności k.34-37,78-80; zeznania świadka K. P. k.41,76-77; odpisy wyroków wraz z danymi odnośnie ich wykonania k.49-54

Sąd zważył, co następuje:

W świetle wszystkich przeprowadzonych i ujawnionych w toku postępowania dowodów należało przyjąć, iż sprawstwo oraz wina oskarżonego T. C. odnośnie zarzucanych, a następnie przypisanych mu czynów nie budziły wątpliwości.

Sąd zważył, iż czynu określonego w przepisie art. 157 § 2 k.k. dopuszcza się ten, kto powoduje naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni. W okolicznościach przedmiotowej sprawy oskarżony w dniu 22 września 2017 roku w G. dokonał uszkodzenia ciała K. B. poprzez szarpanie za ramiona, bicie z otwartej ręki i pięści po twarzy i głowie, klatce piersiowej w wyniku czego pokrzywdzona doznała obrażeń ciała w postaci stłuczenia twarzy, klatki piersiowej, co spowodowało u niej naruszenie czynności narządu ciała na czas nie dłuższy niż siedem dni. Ponadto, w dniu 23 sierpnia 2017 roku w G. T. C. dokonał uszkodzenia ciała K. B. poprzez uderzanie głową o szafki kuchenne, bicie z pięści po prawym ramieniu i udzie, w wyniku czego pokrzywdzona doznała obrażeń ciała w postaci uogólnionego stłuczenia, co spowodowało naruszenie czynności narządu ciała na czas nie dłuższy niż siedem dni. W konsekwencji jego zachowanie należało uznać za realizację znamion występku z art. 157 § 2 k.k. Sąd zważył przy tym, iż choć oskarżony nie przyznał się do popełnienia w/w czynów, złożył wyjaśnienia, w których odmiennie opisał okoliczności zajść z udziałem pokrzywdzonej, to jednak stwierdzić należy, że zeznania samej pokrzywdzonej, a także wyniki przeprowadzonych oględzin ciała pokrzywdzonej, zabezpieczona dokumentacja zdjęciowa oraz treść opinii lekarskiej, w sposób bezsprzeczny potwierdziły jego sprawstwo i zawinienie

Zaznaczyć przy tym należy, iż Sąd stwierdził, że czyny przypisane T. C. w punkcie I uzasadnianego wyroku, tj. zarzucane mu w punktach 1 i 2 aktu oskarżenia i zakwalifikowane z art. 157 § 2 k.k., stanowiły ciągi przestępstw w rozumieniu art. 91 § 1 k.k. – popełnione zostały bowiem niewątpliwie w krótkich odstępach czasu i przy wykorzystaniu tej samej sposobności, a co do żadnego z tych czynów nie zapadł wcześniej wyrok. Ponadto, podstawę wymiaru kary w stosunku do każdego z tychże przestępstw wchodzących w skład poszczególnych ciągów stanowił ten sam przepis – tj. art. 157 § 2 k.k.

Przechodząc do omówienia kwestii kary, wymierzonej oskarżonemu za przypisany mu ciąg przestępstw, Sąd miał na uwadze dyrektywy jej wymiaru określone w art. 53 k.k. W myśl tego przepisu, sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego (prewencja szczególna), a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i zaspokojenie potrzeby poczucia sprawiedliwości (prewencja ogólna). Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

Uwzględniając przywołane powyżej dyrektywy wymiaru kary z art. 53 kk, Sąd doszedł do przekonania, iż najwłaściwszą karą dla oskarżonego za popełnione przez niego w warunkach ciąg przestępstw występki z art. 157 § 2 k.k. będzie wymierzona przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k. i na mocy art. 34 § 1, § 1a pkt 1, § 1b i § 2 pkt 1 i 3 k.k. w zw. z art. 35 § 1 k.k. i art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. kara 8 miesięcy ograniczenia wolności, polegającą na obowiązku wykonywania przez ten okres nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, wskazanej przez Sąd, w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym.

W ocenie Sądu, wymierzona oskarżonemu kara jest adekwatna zarówno do stopnia jego zawinienia, jak i stopnia społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów. Tak ukształtowana kara uwzględniają okoliczność łagodzącą winę oskarżonego, jaką było działanie w zamiarze nagłym, nieplanowanym, jak i okoliczności świadczące na jego niekorzyść. Ustalając stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu, Sąd, w kontekście dyrektywy sformułowanej w treści art. 115 § 2 k.k., uwzględnił między innymi sposób i okoliczności popełnienia czynu – jak przyznała K. B., oskarżony podejmował swoje bezprawne zachowania wyłącznie pod wpływem alkoholu. Popełnione przez oskarżonego występki miał przy tym charakter incydentalny, co również wynika z jej depozycji. Natomiast na niekorzyść oskarżonego należało zaliczyć fakt, iż T. C. każdorazowo wykazywał się rażąco lekceważącym stosunkiem do obowiązujących norm prawnych, działając przy tym na szkodę osoby, która była wówczas dla niego najbliższa. Na niekorzyść oskarżonego Sąd poczytał mu również jego uprzednią karalność. Ponadto, Sąd miał na względzie cele zapobiegawcze jakie orzeczone kary mają spełnić wobec oskarżonego, jak też oddziaływanie w ramach prewencji ogólnej – tj. uwidocznienie, iż ignorancja norm prawnych zawsze będzie wiązała się z odpowiednio dostosowaną do wagi tego czynu reakcją karną. Wymierzona kara ograniczenia wolności ma na celu ugruntowanie społecznie pożądanych zachowań oskarżonego w warunkach wolnościowych, co jednocześnie nie wykluczy go z życia społecznego. Za w pełni wystarczająca dla realizacji celów kary w uznano zaś właśnie karę ograniczenia wolności we wskazanym wyżej wymiarze; kara ta mieści się w ustawowym zagrożeniu, które ma charakter alternatywny. W przekonaniu Sądu kara ograniczenia wolności, jako realna dolegliwość związana z koniecznością wykonywania przez T. C. nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, winna zatem stanowić dla oskarżonego bodziec do refleksji nad właściwym, zgodnym z prawem sposobem postępowania w przyszłości. Posiada ona w ocenie Sądu również doniosły walor w zakresie prewencji ogólnospołecznej i kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Pozwoli mu przy tym na prowadzenie działalności zarobkowej i łożenie na utrzymanie swoich małoletnich dzieci, do czego zobowiązuje go ustawa i co obecnie czyni, a co w przeciwnym razie nie byłoby możliwe – osadzenie oskarżonego w warunkach izolacji penitencjarnej nie pozwoliłoby bowiem na taką działalność.

Sąd, uwzględniając treść oświadczeń pokrzywdzonej w odniesieniu do upijania się przez oskarżonego, na podstawie art. 34 § 3 k.k. w zw. z art. 72 § 1 pkt 5 k.k. zobowiązał T. C. o do powstrzymywania się od nadużywania alkoholu w okresie próby, a na mocy art. 34 § 3 k.k. w zw. z art. 72 § 1 pkt 6b k.k. zobowiązał oskarżonego do uczestnictwa w okresie wykonywania kary ograniczenia wolności w oddziaływaniach korekcyjno – edukacyjnych dla sprawców przemocy. W ocenie Sądu zastosowane obowiązki umożliwią kontrolę nad zachowaniem oskarżonego, w szczególności zaś nad tym, czy nadużywa on alkohol. Ponadto obowiązek uczestniczenia w zajęciach edukacyjnych umożliwić ma mu zrozumienie negatywnych skutków jego zachowania i pozwoli na lepszą kontrolę emocji.

W ostatnim uzasadnianego wyroku, Sąd na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 1 oraz art. 2 ust. 1 pkt 3 i ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 457, 04 zł (czterysta pięćdziesiąt siedem złotych i 04/100), w tym 180, 00 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem opłaty. Sąd zważył, iż wskazane przepisy stanowią, że w orzeczeniu kończącym postępowanie sąd zawsze określa, kto je ponosi. Zgodnie z wolą ustawodawcy od skazanych w sprawach z oskarżenia publicznego sąd zasądza koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa. Ponadto, Sąd przy rozstrzyganiu tej kwestii kierował się ogólną zasadą sprawiedliwego postępowania zgodnie z którą, każdy kto przez swoje zawinione zachowanie spowodował wszczęcie postępowania karnego, zobowiązany jest do poniesienia jego kosztów. Sąd nie znalazł żadnych podstaw do zwolnienia oskarżonego z przedmiotowego obowiązku. Oskarżony jest ze względu na wiek i stan zdrowia zdolny do pracy zarobkowej wskazane koszty są zaś stosunkowo niewysokie, należało zatem przyjąć, iż obowiązek ich poniesienia nie będzie dla niego zbyt uciążliwy.