Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

G., dnia 10 września 2018 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: SSR Adrianna Kłosowska

Protokolant: Mateusz Patelczyk

przy udziale Prokuratora Rejonowego w Pruszczu Gdańskim

po rozpoznaniu w dniach 1 czerwca 2017r., 5 września 2017r., 16 listopada 2017r., 25 stycznia 2018r., 8 maja 2018r., 7 czerwca 2018r. i 28 sierpnia 2018r. na rozprawie

w sprawie:

1. A. (...) , s. D. i I., ur. (...), PESEL (...)

oskarżonego o to, że:

1.  w nieustalonym miejscu i czasie, nie wcześniej jednak niż w dniu 9 maja 2014r. oraz nie później niż do dnia 5 czerwca 2014r., pomógł w zbyciu kosę spalinową żyłkową marki K. model (...) nr ser. (...) wartości 2000 złotych oraz pomógł w ukryciu dwóch motopomp WP wartości 1.200 złotych, wiedząc że rzeczy te pochodzą z przestępstwa, czym działał na szkodę M. D. (1),

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k.

2.  w nieustalonym miejscu i czasie, nie wcześniej jednak niż w dniu 9 maja 2014r. oraz nie później niż do dnia 5 czerwca 2014r., pomógł w zbyciu telefonu komórkowego marki N. (...), o numerze (...), wartości 600 złotych oraz laptop marki H. wartości około 1500 złotych, wiedząc że rzeczy te pochodzą z przestępstwa, czym działał na szkodę I. i B. K.,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k.

3.  w nieustalonym miejscu i czasie, nie wcześniej jednak niż w dniu 13 kwietnia 2014r. oraz nie później niż do dnia 5 czerwca 2014r., pomógł w zbyciu rower marki U. typ (...) nr (...) wartości 1000 złotych, wiedząc że rzeczy te pochodzą z przestępstwa, czym działał na szkodę J. K.,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k.

4.  w dniu 18 marca 2014r. w miejscowości R. zabrał w celu przywłaszczenia rower marki R. (...).1 oraz rower marki R. (...).1 o łącznej wartości 2.100 złotych, czym działał na szkodę M. P. (1),

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k.

5.  w nieustalonym miejscu i czasie, nie wcześniej jednak niż w dniu 20 lutego 2014r. oraz nie później niż do dnia 5 czerwca 2014r., pomógł w zbyciu rower marki U. o wartości 500 złotych, wiedząc że rzecz ta pochodzi z przestępstwa, czym działał na szkodę E. K.,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k.

6.  w dniu 01.04.2009r. w nieustalonym miejscu działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uzyskał bez zgody osoby uprawnionej program komputerowy W. (...) o wartości ok. 655 zł czym działał na szkodę M.,

tj. o czyn z art. 278 § 2 k.k.

7.  w dniu 12.09.2009r. w nieustalonym miejscu działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uzyskał bez zgody osoby uprawnionej program komputerowy W. (...) o wartości ok. 655 zł czym działał na szkodę M.,

tj. o czyn z art. 278 § 2 k.k.

8.  w dniu 01.04.2009r. w nieustalonym miejscu działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uzyskał bez zgody osoby uprawnionej program komputerowy W. (...) o wartości 655 zł czym działał na szkodę M.,

tj. o czyn z art. 278 § 2 k.k.

9.  w nieustalonym czasie i miejscu nie później niż do dnia 05.06.2014r. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uzyskał bez zgody osoby uprawnionej program komputerowy W. (...) o wartości 655 zł czym działał na szkodę M.,

tj. o czyn z art. 278 § 2 k.k.

10.  w nieustalonym czasie i miejscu nie później niż do dnia 05.06.2014r. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uzyskał bez zgody osoby uprawnionej program komputerowy W. (...) o wartości 655 zł czym działał na szkodę M.,

tj. o czyn z art. 278 § 2 k.k.

11.  w nieustalonym czasie i miejscu nie później niż do dnia 05.06.2014r. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uzyskał bez zgody osoby uprawnionej program komputerowy W. (...) o wartości 655 zł czym działał na szkodę M.,

tj. o czyn z art. 278 § 2 k.k.

12.  w nieustalonym czasie i miejscu nie później niż do dnia 05.06.2014r. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uzyskał bez zgody osoby uprawnionej program komputerowy grę (...) Ś. o wartości 49,90 zł czym działał na szkodę E. M.,

tj. o czyn z art. 278 § 2 k.k.

13.  w nieustalonym czasie i miejscu nie później niż do dnia 05.06.2014r. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uzyskał bez zgody osoby uprawnionej program komputerowy grę P. N. for S. Most W. o wartości 49,90 zł czym działał na szkodę C. G.,

tj. o czyn z art. 278 § 2 k.k.

14.  w nieustalonym czasie i miejscu nie później niż do dnia 05.06.2014r. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uzyskał bez zgody osoby uprawnionej program komputerowy grę (...) o wartości 80 zł czym działał na szkodę B. S.,

tj. o czyn z art. 278 § 2 k.k.

15.  w nieustalonym czasie i miejscu nie później niż do dnia 05.06.2014r. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uzyskał bez zgody osoby uprawnionej program komputerowy grę T. guest o wartości 19,90 zł czym działał na szkodę I. L.,

tj. o czyn z art. 278 § 2 k.k.

16.  w nieustalonym czasie i miejscu nie później niż do dnia 05.06.2014r. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uzyskał bez zgody osoby uprawnionej program komputerowy (...) scroll V. S. – L. E. o wartości 80 zł czym działał na szkodę B. S.,

tj. o czyn z art. 278 § 2 k.k.

2. M. W. (1) , s. E. i S., ur. (...), PESEL (...)

oskarżonego o to, że:

1.  w okresie od 18 marca 2014r. do 6 czerwca 2014r. w R. pomógł w zbyciu roweru marki R. (...) oraz roweru marki R. (...) – tj. mienia o łącznej wartości 2100 złotych, wiedząc iż pochodzi ono z przestępstwa, czym działał na szkodę M. P. (1),

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k.

3. P. W. (1) , s. S. i L., ur. (...), PESEL (...)

1.  w nieustalonym miejscu i czasie, nie wcześniej jednak niż w dniu 9 maja 2014r. oraz nie później niż do dnia 5 czerwca 2014r., pomógł w ukryciu kosę spalinową żyłkową marki K. model (...) nr ser. (...) wartości 2000 złotych oraz pomógł w ukryciu dwóch motopomp WP wartości 1.200 złotych, wiedząc że rzeczy te pochodzą z przestępstwa, czym działał na szkodę M. D. (1),

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k.

2.  w nieustalonym miejscu i czasie, nie wcześniej jednak niż w dniu 9 maja 2014r. oraz nie później niż do dnia 5 czerwca 2014r., pomógł w zbyciu telefonu komórkowego marki N. (...), o numerze (...), wartości 600 złotych oraz laptop marki H. wartości około 1500 złotych, wiedząc że rzeczy te pochodzą z przestępstwa, czym działał na szkodę I. i B. K.,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k.

3.  w nieustalonym miejscu i czasie, nie wcześniej jednak niż w dniu 13 kwietnia 2014r. oraz nie później niż do dnia 5 czerwca 2014r., nabył rower marki U. typ: (...) nr (...) wartości 1000 złotych, wiedząc że rzeczy te pochodzą z przestępstwa, czym działał na szkodę J. K.,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k.

4.  w nieustalonym miejscu i czasie, nie wcześniej jednak niż w dniu 18 marca 2014r. oraz nie później niż do dnia 5 czerwca 2014, nabył rower marki R. (...).1 oraz rower marki R. (...).1 o łącznej wartości 2.100 złotych, wiedząc, że rzeczy te pochodzą z przestępstwa, czym działał na szkodę M. P. (1),

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k.

5.  w nieustalonym miejscu i czasie, nie wcześniej jednak niż w dniu 20 lutego 2014r. oraz nie później niż do dnia 5 czerwca 2014r., nabył rower marki U. o wartości 500 złotych, wiedząc że rzecz ta pochodzi z przestępstwa, czym działał na szkodę E. K.,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k.

6.  w dniu 28 maja 2014r. w R. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uzyskał bez zgody osoby uprawnionej program komputerowy W. (...) U. o wartości 835 zł czym działał na szkodę M.,

tj. o czyn z art. 278 § 2 k.k.

przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. na podstawie przepisów kodeksu karnego obowiązujących do dnia 30.06.2015r. wobec oskarżonych A. S. (1) i P. W. (1)

orzeka

I.  oskarżonego A. S. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu w punktach 1-3, 5 aktu oskarżenia czynów, które kwalifikuje z art. 291 § 1 k.k., z tym odmiennym ustaleniem, że wartość laptopa marki H. z zarzutu 2 to 500 zł i uznając, że czyny te stanowią ciąg przestępstw, skazując go za te występki, przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k., na mocy art. 291 § 1 k.k. wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierza mu karę grzywny w wysokości 50 (pięcdziesięciu) stawek dziennych po 10 (dziesięć) złotych każda;

II.  oskarżonego A. S. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie 4 aktu oskarżenia czynu, który kwalifikuje z art. 278 § 1 k.k. i skazując go za ten występek, na mocy art. 278 § 1 k.k. wymierza mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierza mu karę grzywny w wysokości 10 (dziesięciu) stawek dziennych po 10 (dziesięć) złotych każda;

III.  oskarżonego A. S. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu w punktach 6-8 aktu oskarżenia czynów, które kwalifikuje z art. 278 § 2 k.k., uznając, że stanowią one ciąg przestępstw i skazując go za te występki, przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k., na mocy art. 278 § 2 k.k. wymierza mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierza mu karę grzywny w wysokości 30 (trzydziestu) stawek dziennych po 10 (dziesięć) złotych każda;

IV.  oskarżonego A. S. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu w punktach 9-16 aktu oskarżenia czynów, które kwalifikuje z art. 278 § 2 k.k. uznając, że stanowią one ciąg przestępstw i skazując go za te występki, przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k., na mocy art. 278 § 2 k.k. wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierza mu karę grzywny w wysokości 30 (trzydziestu) stawek dziennych po 10 (dziesięć) złotych każda;

V.  na mocy art. 85 § 1 i 2 k.k., art. 86 § 1 i 2 k.k. i art. 91 § 2 k.k. łączy jednostkowe kary pozbawienia wolności oraz grzywny orzeczone wobec oskarżonego w punktach I - IV wyroku i wymierza w ich miejsce karę łączną 1 (jednego) roku i 6 (miesięcy) pozbawienia wolności oraz karę łączną 100 (stu) stawek dziennych grzywny po 10 (dziesięć) złotych każda;

VI.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobowiązuje oskarżonego A. S. (1) do naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych:

- M. P. (1) kwoty 2.100 zł (dwa tysiące sto złotych)

- M. kwoty 3.930 zł (trzy tysiące dziewięćset trzydzieści złotych)

- E. M. kwoty 49,90 zł (czterdzieści dziewięć złotych 90/100)

- C. G. kwoty 49,90 zł (czterdzieści dziewięć złotych 90/100)

- B. S. kwoty160 zł (sto sześćdziesiąt złotych)

- I. L. kwoty 19,90 zł (dziewiętnaście złotych 90/100;

VII.  oskarżonego M. W. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu stanowiącego występek określony w art. 291 § 1 k.k., i skazując go za ten czyn na podstawie art. 291 § 1 k.k. wymierza mu karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierza mu karę grzywny w wysokości 20 (dwudziestu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych;

VIII.  oskarżonego P. W. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu w punktach 1- 5 aktu oskarżenia czynów, które kwalifikuje z art. 291 § 1 k.k. z tym odmiennym ustaleniem, że wartość laptopa marki H. z zarzutu 2 to 500 zł i uznając, że stanowią one ciąg przestępstw, skazując go za te występki, przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k., na mocy art. 291 § 1 k.k. wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierza mu karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych po 10 (dziesięć) złotych każda;

IX.  oskarżonego P. W. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie 6 aktu oskarżenia czynu, które kwalifikuje z art. 278 § 2 k.k. i skazując go za ten występek, na mocy art. 278 § 2 k.k. wymierza mu karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierza oskarżonemu karę grzywny w wysokości 20 (dwudziestu) stawek dziennych po 10 (dziesięć) złotych każda;

X.  na mocy art. 85 § 1 i 2 k.k., art. 86 § 1 i 2 k.k. i art. 91 § 2 k.k. łączy jednostkowe kary pozbawienia wolności oraz grzywny orzeczone wobec oskarżonego w punktach VIII - IX wyroku i wymierza w ich miejsce karę łączną 11 (jedenastu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę łączną 60 (sześćdziesięciu) stawek dziennych grzywny po 10 (dziesięć) złotych każda;

XI.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobowiązuje oskarżonego P. W. (1) do naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego M. kwoty 835 zł (osiemset trzydzieści pięć złotych);

XII.  na podstawie art. 626 § 1 k.p.k., art. 624 § 1 k.p.k., art. 1 i art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r. nr 49 poz. 223 z późn. zm.) zwalnia oskarżonych od ponoszenia kosztów procesu, przejmując je na rzecz Skarbu Państwa.

Sygn. akt X K 175/16

UZASADNIENIE

Zgodnie z treścią art. 423 § 1a k.p.k., wobec złożenia wniosku o uzasadnienie przez obrońcę A. S. (1) oraz obrońcę M. W. (1), w części dotyczącej tych oskarżonych, jak również oskarżyciela publicznego – co do kary wymierzonej M. W. (1) za czyn z art. 291 § 1 k.k. oraz kary jednostkowej wymierzonej P. W. (1) za czyn z art. 278 § 2 k.k., zakres uzasadnienia ograniczono do części wyroku, w której zawarto rozstrzygnięcia dotyczące oskarżonych A. S. (1) i M. W. (1) (w zakresie winy i kary) oraz P. W. (2) – w zakresie zawnioskowanym przez oskarżyciela publicznego.

W oparciu o zgromadzony i ujawniony na rozprawie głównej materiał dowodowy, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 1 kwietnia 2009 roku oraz w dniu 12 września 2009 roku A. S. (1) nie chcąc płacić właścicielowi licencji za system operacyjny W. (...) wykonał kopie tego programu nagrywając go na płytę (...) marki T. koloru białego, płytę (...) koloru białego oraz płytę (...) marki V.. W ten sposób spowodował u właściciela licencji – M. szkodę w wysokości po 655 zł w każdym z tych przypadków.

Ponadto w bliżej nieustalonym czasie A. S. (1) chcąc uniknąć płacenia ceny właścicielowi licencji dwukrotnie pozyskał z nielegalnego źródła system operacyjny W. (...) i zapisał go na dysku twardym, na którym znajduje się nalepka z numerem seryjnym (...). W ten sposób spowodował u właściciela licencji – M. szkodę w wysokości po 655 zł.

W takich samych okolicznościach A. S. (1) pozyskał i zapisał program operacyjny W. (...) na dysku twardym marki S. o numerze seryjnym (...), ponownie wywołując u właściciela licencji do niego – M., szkodę w wysokości 655 zł. Ponadto na wskazanym dysku twardym zapisał również pozyskane w nielegalny sposób:

- grę komputerową (...) Ś. – unikając płacenia ceny za nią w wysokości 49,90 zł E. M.;

- program komputerowy grę P. N. for S. Most W. – unikając płacenia ceny za nią w wysokości 49,90 zł C. G.;

- program komputerowy grę (...) unikając płacenia ceny za nią w wysokości 80 zł B. S.;

- program komputerowy grę T. guest – unikając płacenia ceny za nią w wysokości 19,90 zł I. L.;

- program komputerowy grę (...) unikając płacenia ceny za nią w wysokości 80 zł B. S..

Wskazane płyty oraz dyski twarde zostały następnie zabezpieczone w dniu 5 czerwca 2014 roku od A. S. (1) w toku przeszukania zajmowanego przez niego lokalu, przeprowadzonego w związku z podejrzeniem dopuszczenia się przez w/w popełniania przestępstw z art. 278 § 1 k.k. oraz art. 291 § 2 k.k.

Dowody: częściowo wyjaśnienia A. S. (1) k. k. 130-131, 248-249 oraz k. 126, 177, 482, 778-779 akt X K 365/15; opinia z zakresu informatyki k. 601-616; protokół przeszukania k. 30-32.

W dniu 28 maja 2014 roku P. W. (1), chcąc uniknąć płacenia ceny właścicielowi licencji – M. – pozyskał z nielegalnego źródła system operacyjny W. (...) U. i zainstalował go na dysku twardym używanego przez siebie laptopa marki H. koloru czarno – szarego. W ten sposób spowodował u właściciela licencji – M. szkodę w wysokości 835 zł.

Wskazany laptop został następnie zabezpieczony w dniu 5 czerwca 2014 roku od P. W. (2) w toku przeszukania zajmowanego przez niego lokalu, przeprowadzonego w związku z podejrzeniem dopuszczenia się przez w/w popełniania przestępstw z art. 278 § 1 k.k. oraz art. 291 § 2 k.k.

Dowody: częściowo wyjaśnienia P. W. (2) k. 365-366 oraz k. 100, 221-223, 520-522, 791-793, 796-797 akt X K 356/15; opinia z zakresu informatyki k. 601-616; 41-43.

W dniu 18 marca 2014 roku, nocą, A. S. (1) w miejscowości R., gdzie wcześniej był, na posesji znajdującej się przy ul. (...), widział dwa rowery. Były to rowery marki R. (...).1 oraz marki R. (...).1 o łącznej wartości 2.100 złotych, które stanowiły własność M. P. (1). Kiedy przybył na miejsce, przeskoczył przez płot okalający posesję i z jej terenu wyprowadził oba rowery, po czym ukrył je w krzakach znajdujących się nieopodal swojego domu, który dzieliło od domu Matka P. zaledwie kilkaset metrów. Następnie skontaktował się ze znajomym M. W. (1), pytając, czy ten nie ma kupca na dwa rowery. M. W. (1) zadzwonił do P. W. (2), mówiąc że ma na zbyciu dwa kradzione rowery. P. W. (1) wyraził zainteresowanie ich kupnem, w związku z czym A. S. (1) i M. W. (1), nocą, wydobyli rzeczone rowery z krzaków i pojechali na nich do w/w. P. W. (1) kupił oba rowery od A. S. (1) za cenę po 100 zł, zamierzając sprzedać je następnie na giełdzie w P.. Jednocześnie w zamian za pomoc w przetransportowaniu rowerów do P. W. (2), A. S. (1) darował M. W. (1) dług w wysokości 120 zł, który ten u niego miał.

Dowody: zeznania świadka A. P. (1) k. 85-86 oraz k. 399-400 akt X K 365/15; zeznania świadka M. P. (1) k. 86-87 oraz k. 406v. akt X K 265/15; faktura VAT k. 402; częściowo wyjaśnienia A. S. (1) k. k. 130-131, 248-249 oraz k. k. 126, 177, 482, 778-779 akt X K 365/15; częściowo wyjaśnienia P. W. (2) k. 365-366 oraz k. 100, 221-223, 520-522, 791-793, 796-797 akt X K 356/15; częściowo wyjaśnienia M. W. (1) k. 297v.-298 oraz k. 132-133, 191 akt X K 356/15.

W nocy z 20 lutego 2014 roku na 21 lutego 2014 roku dokonano kradzieży roweru marki U. koloru srebrnego przedstawiającego wartość 500 zł i stanowiącego własność E. K..

Dowody: zeznań świadka E. K. k. 84 oraz k. 421 akt X K 365/15; dokumentacja zdjęciowa k. 422 akt X K 265/15.

W dniu 13 kwietnia 2014 roku z zamkniętej na klucz piwnicy znajdującej się w budynku położonym przy ul. (...) w P. ukradziono rower marki U. typ (...) nr (...) wart 1.000 złotych, stanowiący własność J. K..

Dowody: zeznań świadka J. K. k. 127-128 oraz k. 412akt X K 365/15; protokół oględzin miejsca k 413-416 akt X K 265/15.

Po dniu 18 kwietnia 2014 roku A. S. (1) wszedł w nieustalonych okolicznościach w posiadanie roweru marki U. koloru srebrnego pochodzącego z czynu zabronionego dokonanego na szkodę E. K. oraz roweru marki U. typ (...) nr (...). Następnie zakup tych rowerów zaproponował swojemu znajomemu P. W. (1), wskazując, że są one kradzione i chce się ich szybko pozbyć. Zaproponował przy tym P. W. (1) cenę po 300 zł za rower, na co ten jednak nie przystał mówiąc, że nie ma gotówki. Zgodził się jednak, aby przechował u niego rowery. Po kilku dniach A. S. (1) zabrał rowery od P. W. (2).

Dowody: częściowo wyjaśnienia A. S. (1) k. k. 130-131, 248-249 oraz k. k. 126, 177, 482, 778-779 akt X K 365/15; częściowo wyjaśnienia P. W. (2) k. 365-366 oraz k. 100, 221-223, 520-522, 791-793, 796-797 akt X K 356/15; częściowo wyjaśnienia D. F. k. 128-130 oraz k. 108, 146-147, 150-160, 248-250 akt X K 265/15.

W nocy z 08 maja 2014 roku na 09 maja 2014 roku nieustaleni sprawcy dokonali włamania do domu jednorodzinnego znajdującego się przy ul. (...) w P., należącego do I. i B. K.. W toku tego przestępstwa doszło do zaboru w celu przywłaszczenia m.in. telefonu komórkowego marki N. (...), o numerze (...), wartości 600 złotych oraz laptopa marki H. wartości około 500 zł, stanowiących własność właścicieli domu.

Dowody: zeznania świadka I. K. k. 80-82 ora k. 339-341v., 358-359 akt X K 265/15; zeznania świadka D. K. k. 82-83 oraz k. 102v.-103 akt X K 265/15; protokół oględzin k. 343-347 akt X K 265/15; dokumentacja zdjęciowa k. 354-356.

W nocy z 9 maja 2014 roku na 10 maja 2014 roku z pomieszczeń gospodarczych należących do M. D. (1) znajdujących się na terenie jego gospodarstwa rolnego przy ul. (...) w L. skradziono kosę spalinową żyłkową marki K. model (...) nr ser. (...) o wartości 2.000 złotych oraz dwie motopomp WP wartości 1.200 zł.

Dowody: zeznania świadka M. D. (1) k. 127-128 oraz k. 461-461, 467v. akt X K 265/15; protokół oględzin miejsca k. 463-463v. akt X K 265/15, dokumentacja zdjęciowa k 464 akt X K 265/15.

W kolejnych dniach A. S. (1) w nieustalony sposób wszedł w posiadanie telefonu komórkowego marki N. (...), o numerze (...), laptopa marki H., kosy spalinowej żyłkowej marki K. model (...) nr ser. (...) oraz dwóch motopomp WP. A. S. (1) miał przy tym pełną świadomość, że przedmioty te pochodzą z kradzieży, mimo to skontaktował się z M. W. (1) proponując mu ich zakup. Gdy ten stwierdził, że nie znajdzie na nie kupca, A. S. (1) rozporządził nimi przekazując je P. W. (1), który miał znaleźć na nie kupców.

Dowody: częściowo wyjaśnienia A. S. (1) k. k. 130-131, 248-249 oraz k. k. 126, 177, 482, 778-779 akt X K 365/15; częściowo wyjaśnienia P. W. (2) k. 365-366 oraz k. 100, 221-223, 520-522, 791-793, 796-797 akt X K 356/15; częściowo wyjaśnienia D. F. k. 128-130 oraz k. 108, 146-147, 150-160, 248-250 akt X K 265/15; częściowo wyjaśnienia M. W. (1) k. 297v.-298 oraz k. 132-133, 191 akt X K 356/15; protokół przeszukania k. 41-43.

Słuchany w toku postępowania przygotowawczego w charakterze podejrzanego P. W. (1) oświadczył, iż rozumie treść stawianych mu zarzutów i przyznaje się do popełniania zarzucanego mu czynu. Opisał też, w jakich okolicznościach wszedł w posiadanie pochodzących z kradzieży przedmiotów i finalnie oświadczył, że wiedział o nielegalnym pochodzeniu oprogramowania komputera, z którego korzystał. Złożył też oświadczenie w przedmiocie gotowości do dobrowolnego poddania się odpowiedzialności karnej.

W toku rozprawy, wyjaśniając w charakterze oskarżonego P. W. (1) oświadczył, iż wycofuje się z wcześniejszych oświadczeń, stwierdzając, że zostały złożone pod wpływem przymusu.

Vide: wyjaśnienia oskarżonego P. W. (2) k. 365-366 oraz k. 100, 221-223, 520-522, 791-793, 796-797 akt X K 356/15.

M. W. (1) wyjaśniając w toku postepowania przygotowawczego w charakterze podejrzanego początkowo oświadczył, iż rozumie treść stawianych mu zarzutów i przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Opisał nadto okoliczności nabycia od A. S. (1) roweru pochodzącego z kradzieży. Następnie stwierdził jednak, że wycofuje swoje oświadczenie w przedmiocie przyznania się do winy.

Wyjaśniając przed Sądem jako oskarżony M. W. (1) oświadczył natomiast, że w prawdzie przyznaje się do popełnienia czynu z art. 291 § 1 k.k., jednak w jego dokonanie nie był zamieszany A. S. (1).

Vide: wyjaśnienia oskarżonego M. W. (1) k. 297v.-298 oraz k. 132-133, 191 akt X K 365/15.

Słuchany w toku postępowania przygotowawczego w charakterze podejrzanego A. S. (1) oświadczył, iż rozumie treść stawianych mu zarzutów i przyznaje się do popełniania zarzucanych mu czynów.

Stając przed Sądem, w charakterze oskarżonego A. S. (1) stwierdził natomiast, iż przyznaje się wyłącznie do popełniania występków kwalifikowanych z art. 278 § 2 k.k. W kwestii pozostałych zarzutów stwierdził, że do ich popełnienia miało dojść, kiedy pozostawał w ciągu alkoholowym i nic nie pamięta. Dodał, że wcześniej przyznał się do ich popełniania, gdyż był bity przez funkcjonariuszy Policji.

Vide: wyjaśnienia oskarżonego A. S. (1) k. 130-131, 248-249 oraz k. k. 126, 177, 482, 778-779 akt X K 365/15.

Z uwagi na wymóg zwięzłości uzasadnienia wynikający z art. 424 § 1 k.p.k. odstąpiono od cytowania całości wyjaśnień oskarżonych odstępując do wskazanych powyżej kart akt postępowania.

P. W. (1) ma wykształcenie zawodowe. Jest kawalerem i nie ma nikogo na sowim utrzymaniu. Nie pracuje i nie osiąga stałego dochodu. Ogólny stan jego zdrowia jest dobry; ma problemy z kręgosłupem; nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie, ani odwykowo. Był uprzednio karany.

Dowody: dane z rozprawy k. 369; dane o karalności k. 437-439.

M. W. (1) ma wykształcenie gimnazjalne. Jest kawalerem i nie ma nikogo na swoim utrzymaniu. Nie pracuje pozostając na utrzymaniu rodziny. Stan jego zdrowia jest dobry. Nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie, ani odwykowo. Nie był uprzednio karany.

Dowody: dane odobopoznawcze k. 130-131 akt X K 365/15; dane o karalności k. 434-436; odpisy orzeczeń k. 310 akt X K 365/15.

A. S. (1) ma wykształcenie podstawowe. Jest kawalerem i nie ma nikogo na swoim utrzymaniu. Nie pracuje pozostając na utrzymaniu matki. Stan jego zdrowia jest dobry. Nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie, ani odwykowo. W toku postępowania został przebadany przez dwóch biegłych lekarzy psychiatrów, którzy zgodnie stwierdzili, że nie zachodzą w stosunku do niego przesłanki z art. 31 § 1 i 2 k.k. Był uprzednio karany.

Dowody: dane odobopoznawcze k. 125-126 akt X K 365/15; dane o karalności k. 440-442; odpisy orzeczeń k. 308 akt X K 365/15; opinia sądowo – psychiatryczna k. 512-514, 818-821; dokumentacja medyczna k. 166-196.

Sąd zważył, co następuje:

Poddając szczegółowej analizie przeprowadzone i ujawnione w toku rozprawy głównej dowody, Sąd doszedł do przekonania, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w pełni uzasadnia przypisanie wszystkim oskarżonym sprawstwa zarzucanych im czynów.

Zastrzeżeń Sądu nie wybudziła wiarygodność zeznań I. K. i jej syna – D. K.. Oboje zeznawali na okoliczność dokonanej w ich domu w dniu 8 maja 2014 roku kradzieży z włamaniem oraz wartości utraconych w jej wyniku przedmiotów. Zeznania te miały znaczenie dla niniejszego postepowania, gdyż niektóre z tych rzeczy, tj. telefon komórkowy marki N. (...), o numerze (...) oraz laptop marki H. znalazły się następnie w posiadaniu A. S. (1) i dalej – P. W. (2). Sąd stwierdził przy tym, że wypowiedzi obojga, co do wartości telefonu komórkowego i laptopa były szczere, o czym świadczy fakt, iż zeznając w toku rozprawy sprecyzowali swoje wcześniejsze depozycje w sposób ewidentnie korzystny dla oskarżonych. Podali oni bowiem, że laptop marki H. wart był 500 zł, nie zaś 1.500 zł, logicznie uargumentowali przy tym z jakich względów wcześniej zeznali odmiennie. W konsekwencji Sąd uznał, że żadna z w/w osób nie starała się obciążać oskarżonych bezpodstawnie, przeciwnie, starali się jak najlepiej przedstawić znane sobie okoliczności sprawy.

Podobnie oceniono wiarygodność zeznań E. K., A. P. (2), M. P. (2), M. D. (1), M. D. (2) i J. K.. Wskazani świadkowie również odnosili się do kwestii wartości znalezionych u oskarżonych przedmiotów pochodzących z kradzieży. Należy przy tym zauważyć, że choć zeznając przed Sądem większość z w/w nie była już w stanie dokładnie opisać okoliczności, na jakie byli wcześniej słuchani, Sąd uznał, że było to naturalne wobec znacznego upływu czasu od zdarzeń. Nie mniej jednak wskazani świadkowie podtrzymali treść swoich pierwszych depozycji, te zaś były spójne, rzeczowe i w pełni logiczne, nie znaleziono zatem podstaw do zakwestionowania ich prawdziwości. Wszystkie te osoby były obce wobec oskarżonych, przedstawili jedynie znane im fakty, nie używali w swoich wypowiedziach znamion ocennych. Nie zostały ujawnione żadne okoliczności, które wskazywałyby, że mogli zeznawać nieprawdę.

Istotne dla sprawy okazały się również zeznania P. D.. Oceniając wiarygodność ich treści Sąd miał na uwadze, iż powołany jako świadek obrony, na wniosek M. W. (1), nie miał on powodów, aby bezpodstawnie obciążać wskazanego oskarżonego. Za prawdziwe uznano więc twierdzenie świadka, iż podzielił się z M. W. (1) swoim doświadczeniem w kwestii ustalania pochodzenia kupowanych na giełdzie przedmiotów celem uchronienia się przed ewentualnym nabyciem przedmiotu pochodzącego z przestępstwa. Według słów świadka M. W. (1) miał jednak świadomie uczestniczyć w transakcjach o wątpliwej legalności, byle tylko przeprowadzić je szybko i z zyskiem. Sąd uznał rzeczone zeznania za miarodajny dowód na przytoczone okoliczności i dokonał ustaleń w kwestii sprawstwa M. W. (1) również w oparciu o ich treść.

Przechodząc do omówienia zeznań M. J. (1) – funkcjonariusza Policji, która brała udział w czynności przesłuchania oskarżonych w toku postępowania przygotowawczego, Sąd uznał, że nalży im dać wiarę. Świadek odniosła się w nich do poodnoszonych przez oskarżonych kwestii przymuszania ich do przyznania się do winy. Oczywiście Sąd miał na względzie, że M. J. (1) potencjalnie mogła zeznawać w sposób chroniący interesy współpracujących z nią osób. Analiza jej wypowiedzi przekonała jednak Sąd, iż M. J. (2) była szczera. Na zadawane pytania o wymuszanie zeznań i sugerowane przez oskarżonych „eksperymenty”, które miały być przeprowadzane z ich udziałem w sposób spontaniczny zareagowała zdziwieniem i zaskoczeniem, nie wiedziała o co oskarżonym chodzi i jednoznacznie zaprzeczyła, aby w toku przeprowadzanych przez nią przesłuchań miało dochodzić do jakichkolwiek nieprawidłowości sugerowanych przez oskarżonych. Nadto rzeczowo odniosła się do zastrzeżeń podniesionych przez oskarżonych, szczegółowo wyjaśniając na czym polega jej praca i jak w praktyce realizowane są procedury określające sposób odbierania wyjaśnień. Nie należało również zapominać, iż wyjaśnienia oskarżonych w zakresie, w jakim miały zostać one wymuszone korelowały z treścią zeznań D. F. i P. D.. Tym bardziej brak było podstaw aby w kwestii przebiegu przesłuchań A. S. (1), P. W. (3) i M. W. (1) dawać wiarę im, nie zaś M. J. (1).

Analizując treść depozycji D. F. złożonych przez w/w, Sąd nie tracił z pola widzenia, iż zasadnicza ich część została złożona przez w odpowiedzi na stawiane mu zarzuty karne, w konsekwencji z jednej strony miał on interes w tym aby konfabulować celem pomniejszenia własnej odpowiedzialności, z drugiej zaś – nie był wówczas wiązany obowiązkiem wynikającym z art. 233 k.k. Mając na względzie powyższe Sąd stwierdził, iż D. F. mijał się z prawdą zapewniając, iż nie wiedział, że rowery którymi obracali oskarżeni pochodziły z kradzieży. Towarzyszące ich przekazywaniu kolejnym osobom okoliczności, w świetle elementarnych zasad doświadczenia życiowego, ewidentnie wskazywały bowiem na ich nielegalne pochodzenie. Co więcej, z treści uznanych za wiarygodne wyjaśnień P. W. (2) wynikało jednoznacznie, że D. F. był informowany przez oskarżonych o pochodzeniu rzeczonych rowerów, Sąd nie znalazł przy tym podstaw aby zakładać, że P. W. (1) miał interes w obciążaniu D. F. wbrew prawdzie. Zastrzeżeń nie wzbudziły natomiast wyjaśnienia D. F., w których ten podnosił, iż oskarżony A. S. (1) od dłuższego czasu zajmował się paserką. Wskazania te wpisywały się w całokształt ujawnionych okoliczności, co ważne – nic nie wskazywało, aby D. F. pozostawał z A. S. (2) w stosunkach uzasadniających istnienie po stronie świadka chęć działania na szkodę oskarżonego poprzez zeznawanie na jego niekorzyść. Pominięte zostały zaś wyjaśnienia D. F. w zakresie, w jakim odnosiły się do stawianych mu zarzutów, niezwiązanych z przedmiotem niniejszego postępowania.

Zasadniczo zastrzeżeń Sądu nie wzbudziły zeznania T. K., jednocześnie nie miały one jednak szczególnie istotnego znaczenia dla postępowania. Potwierdzały, że A. S. (1) spotkał się z D. F. celem zaproponowania mu kupna elektronarzędzi, co w pełni korelowało z treścią wyjaśnień ostatniego z w/w, tym samym uznane zostało za polegające na prawdzie.

Dokonując ustaleń w sprawie Sąd pominął natomiast zeznania P. W. (4), Ł. B. i D. M., albowiem wbrew zapewnieniom P. W. (2), nie mieli bowiem wiedzy na temat okoliczności mających świadczyć o jego niewinności. Jednocześnie Sąd uznał ich twierdzenia w tym względzie za wiarygodne, zarówno z ich zeznań, jak i z treści wyjaśnień P. W. (2) nie wynikało bowiem, aby pozostawali oni skonfliktowani ze wskazanym oskarżonym lub z innych przyczyn mieli wbrew prawdzie zatajać korzystne dla niego fakty. Były to osoby, które miały wcześniej styczność z oskarżonym, czy to w Zakładzie Karnym, czy tez przed pobytem tam, jednak nie miały żadnej wiedzy na temat przedmiotu postępowania i udziału oskarżonych w tych zdarzeniach.

Sąd uznał nadto, iż znaczenia dla sprawy nie miały zeznania K. F. (1), K. L., K. F. (2), R. C., P. K., T. F., B. P. i T. T., gdyż świadkowie ci nie mieli wiedzy na temat okoliczności dopuszczenia się przez oskarżonych zarzucanych im występków.

Ponadto Sąd uznał za podstawę ustaleń faktycznych w sprawie dokumenty ujawnione w trybie art. 393 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 394 § 1 i 2 k.p.k., w szczególności dane o karalności, odpisy orzeczeń, protokołów oględzin oraz dokumentacji zdjęciowej. Autentyczność i prawdziwość powyższych dokumentów nie budziła wątpliwości. Zostały one zgromadzone w sposób zgodny z obowiązującymi przepisami prawnymi, mają charakter kompletny, a ich treść znalazła potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym w postaci zwłaszcza zeznań pokrzywdzonych. Brak było zatem podstaw do odmowy uznania ich rzetelności oraz autentyczności.

Sąd nie miał także zastrzeżeń co do wiarygodności wydanych w sprawie opinii, zarówno opinii sądowo – psychiatrycznej dotyczącej oskarżonego A. S. (1), jak i opinii z zakresu informatyki. Wskazane opinie nie budzą w ocenie Sądu wątpliwości. Zostały one sporządzone przez biegłych w zakresie ich specjalności zawodowej, zgodnie ze wskazaniami wiedzy oraz doświadczenia zawodowego. Zaprezentowane zaś wnioski korespondują z całokształtem materiału dowodowego w zakresie, w jakim został on uznany za wiarygodny. Z tych względów, Sąd uznał je za miarodajne dowody na przytoczone okoliczności i dokonał ustaleń w powyższym zakresie również na ich podstawie. Co ważne, Sąd stwierdził, iż biegli wydając opinię pochylili się w niej również nad kwestią sygnalizowanych przez A. S. (1) skłonności do występowania po jego stronie epizodów psychotycznych. Wykluczenie przez biegłych jakoby po stronie oskarżonego wystąpiły przesłanki z art. 31 § 1 i 2 k.k. nastąpiło po kompleksowej analizie jego stanu.

Mając na względzie powyższe Sąd za niebudzące wątpliwość uznał przyznanie się przez P. W. (2) do winy w toku postępowania przygotowawczego. Wówczas to oskarżony ze szczegółami opisał w jaki sposób, na przestrzeni okresu znajomości ze współoskarżonymi przejmował od nich, w szczególności od A. S. (1), przedmioty pochodzące z kradzieży. Zaznaczał przy tym, że był wprost informowany o fakcie nielegalnego pochodzenia tych przedmiotów przez A. S. (1) i M. W. (1). Powyższe korelowało w pełni z okolicznościami, w jakich współoskarżeni mieli zjawiać się u P. W. (2) z rowerami skradzionymi M. P. (1) – miało to miejsce w porach nocnych, zaś ceny jakie A. S. (1) proponował za odkupienie rzeczy były ewidentnie niewspółmierne do ich rynkowej wartości. Wskazanie, iż cała trojka miała wiedzę, że bierze udział w procederze paserstwa, było zatem jak najbardziej wiarygodne. Za wiarygodne uznano też oświadczenie P. W. (2) z dnia 23 marca 2015 roku, kiedy to przyznał się do popełniania zarzucanego mu czynu z art. 278 § 2 k.k. Oskarżony tłumaczył bowiem racjonalnie w tym względzie, że zdecydował się na korzystanie z nielegalnie pozyskanego systemu operacyjnego nie mając środków aby zakupić go z legalnego źródła. Przedstawiona w tym względzie przez P. W. (2) wersja wydarzeń była spójna i nie budziła zastrzeżeń. Sąd przekonała nadto pochodząca z tej samej daty deklaracja P. W. (2) odnośnie odczuwania skruchy i poczuwania się do odpowiedzialności, gdyż była połączona z ustaleniem warunków dobrowolnego poddania się przez niego odpowiedzialności karnej. Kompletnie odmiennie oceniono natomiast oświadczenie P. W. (2) w przedmiocie wycofania swoich wcześniejszych wyjaśnień, jako składanych pod przymusem. Powyższe trudno traktować inaczej, aniżeli jako próbę uchronienia się przed odpowiedzialnością karną. P. W. (1) podał bowiem, iż każdorazowo miał być przymuszany do podpisywania protokołów wyjaśnień przez funkcjonariuszy Policji przeprowadzających czynności jego przesłuchania, gdy tymczasem ostatni z nich (zawierający ustalenia w przedmiocie wymiaru kary) był sporządzony przez prokuratora. W jego toku oskarżony miał zatem okazję wycofać się ze swoich wcześniejszych słów, czego jednak nie uczynił, zwlekając z tym aż do dnia 25 stycznia 2018 roku. Co istotne – zasadności wycofania się przez w/w z wcześniejszych oświadczeń nie potwierdził żaden z licznych powołanych na jego wniosek świadków. Tym bardziej, za polegające na prawdzie uznano wyłącznie wyjaśnienia P. W. (2) z okresu postępowania przygotowawczego.

Przechodząc do oceny wiarygodności wyjaśnień M. W. (1) – Sąd uznał, że polegają one na prawdzie jedynie w zakresie tych złożonych w dniu 6 czerwca 2014 roku. Wówczas to M. W. (1) w sposób wyczerpujący opisał swoją znajomość z A. S. (2), w tym współpracę z nim przy zbywaniu rowerów ukradzionych na szkodę M. P. (1). Podawał przy tym liczne szczegóły, które uwiarygadniały jego wersje wydarzeń i nie krył żadnych okoliczności, tak niekorzystanych dla siebie, jak i dla współoskarżonych. Sąd zważył nadto, iż choć M. W. (1) nie podał, że usłyszał od A. S. (1) wprost, iż rowery, które mają dostarczyć do P. W. (2) pochodzą z kradzieży, to jednocześnie wyjaśnił, że udał się po nie do A. S. (1) nocą, same rowery były zaś ukryte w krzakach. Okoliczności te w sposób jednoznaczny wskazywały na pochodzenie rzeczonych rowerów z nielegalnego źródła, dlatego też przyznanie się M. W. (1) do winy nie budziło żadnych zastrzeżeń. Kompletnie odmiennie oceniono natomiast treść wyjaśnień M. W. (2) z dnia 9 czerwca 2014 roku, jak i tych złożonych przed Sądem. Choć bowiem w obu przypadkach oskarżony wycofywał się ze złożonych wcześniej depozycji, to czynił to nad wyraz nieudolnie i w sposób niekonsekwentny. Początkowo stwierdził bowiem, iż w ogóle nie dopuścił się popełniania czynu zabronionego, którego okoliczności opisywał uprzednio z taką dokładnością. Następnie – w dniu 5 września 2017 roku podał zaś, iż wprawdzie dopuścił się zbycia rowerów pochodzących z przestępstwa dokonanego na szkodę M. P. (1), zaprzeczał jednocześnie aby jakikolwiek związek z tą sprawą miał A. S. (1). Wyjaśnienia oskarżonego w tym przedmiocie złożone w dniu 5 września 2017 roku były nieprecyzyjne i nadto stały w rażącej sprzeczności z uznanymi za wiarygodne wyjaśnieniami P. W. (2), który podawał, iż przedmiotowe rowery kupił właśnie od A. S. (1), nie zaś od M. W. (1). Odnosząc się do stwierdzeń M. W. (1), iż był zmuszany do obciążenia A. S. (1) przez funkcjonariuszy Policji, którzy mieli go bić, Sąd analizując treść wyjaśnień odnoszących się do tej kwestii stwierdził, że w żadnym razie nie sposób dać im wiary. Z jednej strony oskarżony podnosił bowiem, że nie wie, kto go bił, po chwili dodał jednak, że zna tych Policjantów. Utrzymywał nadto, że byli to funkcjonariusze, którzy go przesłuchiwali - mężczyźni, gdy tymczasem z protokołu jego przesłuchania z dnia 6 czerwca 2014 roku wynika, iż sporządziła go mł. asp. M. J. (1). Nie potrafił nadto przytoczyć żadnych szczegółów rzeczonego „przymuszania”, podając wyłącznie, że „miał jakąś śliwę”, tymczasem należałoby oczekiwać, że tak traumatyczne przeżycie zostanie przez M. W. (1) zapamiętane znacznie lepiej. Ogół przytoczonych wyżej okoliczności utwierdził Sąd w przekonaniu, iż M. W. (1) zmodyfikował treść swoich pierwotnych wyjaśnień wyłącznie celem uchronienia A. S. (1) – swojego kolegi – przed odpowiedzialnością karną.

Przechodząc od analizy wyjaśnień oskarzonego A. S. (1), Sąd na wstępie zauważył, iż ten wielokrotnie starał się zasłaniać niewiedzą co do okoliczności popełnienia zarzucanych mu czynów, wynikającą z faktu nadużywania przez niego alkoholu. Powyższe zostało skonfrontowane z treścią opinii biegłych psychiatrów, co doprowadziło do stwierdzenia, iż oświadczenia A. S. (1) we wskazanym zakresie stanowią wyłącznie wymówki i pozbawione podstaw usprawiedliwienia. Biegli wskazali bowiem zgodnie, iż nawet przyjmując, że A. S. (1) dopuścił się zarzucanych mu czynów znajdując się w stanie upojenia alkoholowego, nie pociągało to za sobą konsekwencji wskazanych w art. 31 § 1 lub § 2 k.k. Watro w tym kontekście zauważyć, że jak wynika z rzeczonych opinii, także na etapie wydawania opinii A. S. (1) starał się wykorzystać przy tym okoliczność wcześniejszego występowania u niego epizodów psychotycznych, do niejako zmanipulowania wyniku badania, co nie powiodło się, ukazało jednak skłonność do wykorzystywania przez oskarżonego przypadłości, które występowały u niego przed wieloma laty celem uniknięcia odpowiedzialności karej. Oceniając wiarygodność wyjaśnień A. S. (1) Sąd miał przy tym na uwadze, że z zeznań obu współoskarżonych wynikało jednoznacznie, iż A. S. (1) kontaktując się z nimi w sprawie zbywania kradzionych przedmiotów nie tylko był zasadniczy, ale i był inicjatorem całego procederu. Żaden z w/w nie wskazywał przy tym, aby odniósł wrażenie, że A. S. (1) był nieświadomy swoich poczynań. Przeciwnie, z ich depozycji wynikało, iż w pełni sprawnie umawiał spotkania, negocjował ceny i dostarczał paserom umówione towary. Późniejsze twierdzenia A. S. (1), jakoby nie pamiętał co się z nim działo przez dłuższy okres, a następnie „budził się z 70 zł w kieszeni”, uznano zatem za kompletnie niewiarygodne. W sposób tożsamy oceniono podnoszone przez A. S. (1) okoliczności, iż przyznał się do popełniania zarzucanych mu czynów z art. 291 § 1 k.k. oraz 278 § 1 k.k., gdyż został zmuszony do tego przez przesłuchujących go funkcjonariuszy Policji. Wobec niebudzących wątpliwości wyjaśnień M. W. (1) i P. W. (2) w sposób jednoznaczny wskazujących na sprawstwo w/w, jego wycofanie się z oświadczenia w przedmiocie przyznania się do winy, przy użyciu powołanych argumentów, budziło poważne wątpliwości. Żaden ze współoskarżonych nie miał bowiem przecież interesu w tym, aby wbrew prawdzie obciążać A. S. (1) podając, że proponował im zakup wskazanych zarzutami przedmiotów wprost podając, iż są one kradzione, a w przypadku rowerów należących do M. P. (1) – wskazując nawet że sam je ukradł. Nie kwestionując zatem prawa oskarżonego do swobodnego kształtowania prezentowanej przez siebie linii obrony, Sąd poddał ją ocenie zgodnie z treścią art. 7 k.p.k. konfrontując z innymi dowodami i na tej podstawie uznał, że na depozycje A. S. (1) w omawianym zakresie nie mogą zostać uznane za podstawę ustaleń w sprawie.

Wobec powyższego Sąd za zasadne uznał przypisanie A. S. (2) sprawstwa czynów opisanych w pkt. 1-3 oraz 5 oskarżenia i kwalifikowanych z art. 291 § 1 k.k. Stosownie do treści art. 291 § 1 k.k. przestępstwa tego dopuszcza się ten, kto rzecz (której wartość przekracza ¼ minimalnego wynagrodzenia, vide art. 122 § 1 k.w.) uzyskaną za pomocą czynu zabronionego, nabywa lub pomaga do jej zbycia albo tę rzecz przyjmuje lub pomaga do jej ukrycia. Paserstwo z art. 291 k.k. jest przy tym przestępstwem umyślnym, może być popełnione zarówno w zamiarze bezpośrednim, jak i ewentualnym. Zamiar sprawcy nakierowany jest na uzyskanie władztwa nad rzeczą, jej przyjęcie, pomoc do zbycia lub ukrycia. Konieczna jest tu zatem świadomość, że rzecz została uzyskana za pomocą czynu zabronionego.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należało stwierdzić, że tak świadek w osobie D. F., jak i współoskarżeni podnosili, iż okoliczność, że wskazane zarzutami stawianymi A. S. (1) (1-3 i 5) przedmioty pochodziły z kradzieży była powszechnie wiadoma i przyznawana przez niego samego, gdy starał się rzeczy te zbywać lub ukrywać u znajomych. Wobec jednoznacznych zeznań I. i D. K. Sąd zmienił jednak opis 2. z czynów przyjmując za pokrzywdzonymi, że wartość skradzionego na szkodę I. i B. K. laptopa marki H. wynosiła nie 1.500 zł, lecz 500 zł. W dalszej kolejności Sąd zważył, iż wszystkie cztery wskazane występki zostały przez A. S. (1) popełnione w krótkich odstępach czasu, w podobny sposób, zanim w stosunku do któregokolwiek z nich zapadł wyrok, co musiało skutkować uznaniem ich za popełnione w ramach ciągu przestępstw, na podstawie art. 91 § 1 k.k.

Wobec treści wyjaśnień P. W. (2) i M. W. (1) Sąd za zassane uznał również przypisanie oskarżonemu A. S. (2) sprawstwa czynu kwalifikowanego z art. 278 § 1 k.k. popełnionego w dniu 18 maja 2014 roku na szkodę M. P. (1), polegającego na dokonaniu w R. zaboru w celu przywłaszczenia roweru marki R. (...).1 oraz roweru marki R. (...).1 o łącznej wartości 2.100 zł.

Biorąc zaś pod uwagę, iż wskazane w powyższym akapicie dwa rowery miały zostać następnie zbyte przez A. S. (1), z pomocą M. W. (1), P. W. (1), Sąd za zasadne uznał przypisanie obu tym mężczyznom sprawstwa czynu kwalifikowanego z art. 291 § 1 k.k., o czym orzeczono odpowiednio w pkt. VII i VIII wyroku.

Sąd zważył dalej, iż w art. 278 § 2 k.k. ustawodawca stypizował przestępstwo kradzieży programu komputerowego. Różni się ono od przestępstwa określonego w art. 278 § 1 k.k. tym, że sprawca działa w inny sposób. Nie dokonuje bowiem zaboru, lecz bez zgody osoby uprawnionej uzyskuje cudzy program komputerowy, celem jego działania jest zaś uzyskanie korzyści majątkowej. Przestępstwo kradzieży programu komputerowego określone w art. 278 § 2 k.k. oznacza zatem wszelką formę przejęcia takiego programu bez zgody jego dysponenta w sposób, który umożliwia wykorzystywanie tego programu przez osobę nieuprawnioną. Jest to przestępstwo materialne, do którego znamion należy skutek w postaci uzyskania programu komputerowego, a więc objęcie przez sprawcę we władanie zapisu magnetycznego, za pomocą którego zakodowany został odpowiedni utwór nazywany programem komputerowym. Skutek stanowiący znamię przestępstwa występuje w momencie objęcia przez sprawcę w posiadanie nośnika informacji z programem komputerowym (zob. wyrok SA w Krakowie z dnia 8 lipca 2009 r., II AKa 98/09, KZS 2009, z. 7–8, poz. 58).

Wobec powyższego nie ulegało wątpliwości, iż zarówno A. S. (2) w ramach czynów zarzucanych mu w pkt. 6 – 16 aktu oskarżenia, jak i P. W. (3), co do 6. z zarzucanych mu występków zasadnym było przypisanie w/w sprawstwa czynów z art. 278 § 2 k.k. Obaj wskazani oskarżeni przyznali, iż mieli pełną świadomość, że pozyskali znalezione u nich następnie programy komputerowe w sposób nielegalny. A. S. (1) pozyskał w ten sposób w dniu 1 kwietnia 2009 roku i 12 września 2009 roku programy komputerowe W. (...), nagrywając je na płytach (...) i (...), a następnie w nieustalonym czasie, nie później niż do dnia 5 czerwca 2014 roku programy komputerowe W. (...), W. (...), (...) S. Ś., P. N. for S. Most W., (...), T. guest i (...) scroll V. S. – Legendy E., działając na szkodę wskazanych zarzutami podmiotów, celem uzyskania korzyści majakowej w wysokości równowartości ceny rzeczonych programów. Co zaś tyczy się P. W. (2) pozyskał on w dniu 28 maja 2014 roku w R. program komputerowy W. (...) U. na szkodę M..

Jednocześnie Sąd stwierdził, iż przypisane A. S. (2) czyny kwalifikowane z art. 278 § 2 k.k., opisane w pkt. 6-8 oskarżenia stanowią ciąg przestępstw w rozumieniu art. 91 § 1 k.k., podobnie jak czyny wskazane w pkt. 9-16 oskarżenia. Wykluczone było bowiem uznanie wszystkich tych występków za popełnione w ramach ciągu przestępstw, choć były bowiem kwalifikowane z tego samego przepisu, to okres, w jakim doszło do popełniania trzech pierwszych dzieliło od momentu, gdy miały zostać pozostałe około 5 lat. Programy komputerowe wskazane zarzutami 6-8 zostały przy tym zapisane na innym rodzaju nośników aniżeli te wskazane zarzutami 9-16. Nie sposób było więc uznać, że wobec wszystkich tych przestępstw doszło do realizacji przesłanek „podobnego sposobu” i „krótkiego odstępu czasu” z art. 91 § 1 k.k.

W tym miejscu wyjaśnić należy, dlaczego Sąd w niniejszej sprawie zastosował przy orzekaniu wyroku, co do A. S. (1) i P. W. (2) przepisy kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015 roku w zw. z art. 4 § 1 k.k., zaś względem M. W. (1) przepisy znowelizowane. W związku z tym, że przepisy kodeksu karnego obowiązujące w czasie popełnienia przez oskarżonych przypisanych im czynów zostały w istotny sposób zmienione ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2015.396), należało rozstrzygnąć kwestię tzw. konkurencji ustaw, czyli rozstrzygnąć, która z ustaw byłaby dla oskarżonego względniejsza. Stosownie do zgodnego stanowiska doktryny i orzecznictwa, które Sąd orzekający w sprawie w pełni podziela, ocena, która z konkurujących ustaw jest względniejsza dla oskarżonego, zawsze wymaga uwzględnienia okoliczności konkretnej sprawy ( vide: uchwała SN z dnia 24 listopada 1999 r., I KZP 38/99, OSNKW 2000, nr 1-2, poz. 5). Aprobując przytoczony pogląd, Sąd orzekający w sprawie dostrzegł, iż generalnie sytuacja oskarżonych w obu stanach prawnych jest podobna - zagrożenie karne przewidziane, czy to w art. 291 § 1 k.k., czy w art. 278 § 2 k.k., czy też w art. 278 § 1 k.k. jest identyczne, w obu przypadkach priorytetem jest orzekanie kar wolnościowych w takich samych granicach. Istotną różnicę dostrzec można jednak w treści przepisu art. 46 § 1 k.k., będącego podstawą prawną orzeczenia obowiązku naprawienia szkody. W poprzednio obowiązującym stanie prawnym, zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą, orzekane przez sąd karny zadośćuczynienie nie mogło obejmować odsetek. Natomiast znowelizowane brzmienie art. 46 § 1 k.k. wprost odsyła do bezpośredniego stosowania wszystkich przepisów prawa cywilnego, dotyczących obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, z wyjątkiem przepisów o możliwości zasądzenia renty, a zatem także przepisy o odsetkach za opóźnienie w płatności. Tym samym, przepisy obowiązujące obecnie są mniej korzystne dla oskarżonego niż przepisy dotychczasowe. Z tych względów, Sąd doszedł do przekonania, że w niniejszej sprawie, wobec A. S. (1) i P. W. (2), którzy zobowiązani do naprawienia szkody we wskazany odpowiednio pkt. VI i XI wyroku, zastosować należało przy orzekaniu wyroku przepisy kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. Opisana okoliczność nie odnosiła się natomiast do oskarżonego M. W. (1), jego sytuacja prawna w obu stanach prawnych kształtowała się zatem dokładnie tak samo. Mając więc na uwadze, że zasadą jest stosowanie ustawy nowej, Sąd nie znajdując podstaw do uznania aby poprzednio obowiązujące przepisy były dla wskazanego oskarżonego względniejsze – zastosował wobec niego przepisy w brzmieniu obowiązującym po dniu 1 lipca 2015 roku.

Rozważając kwestię kary dla oskarżonych za opisane powyżej czyny, Sąd miał na względzie przesłanki określone w dyrektywach jej wymiaru ujętych w art. 53 k.k.

Wymierzając A. S. (2) kary za przypisane mu ciągi przestępstw i czyn z art. 278 § 1 k.k. Sąd we wszystkich wypadkach miał na uwadze, iż oskarżony działał w pełni umyślnie. Nie bez znaczenia pozostawało przy tym, iż działając w ramach ciągów przestępstw z art. 278 § 2 k.k. popełnił aż 11 przestępstw tego rodzaju. Co zaś tyczy się występku z art. 278 § 1 k.k. Sąd zważył, że A. S. (1) działał w sposób wyjątkowo zuchwały. Sąd przeanalizował nadto dane o karalności oskarżonego i stwierdził, że wcześniej kilkukrotnie dopuszczał się przestępstw przeciwko mieniu. Nadto, choć za przestępstwa te wymierzano oskarżonemu kary pozbawienia wolności, ewidentnie nie skłoniło go to jednak do refleksji nad swoim dotychczasowym sposobem życia, o czym świadczy dalsze wchodzenie w konflikty z prawem.

W konsekwencji Sąd za zadane uznał wymierzenie A. S. (3) za pierwszy z przypisanych mu ciągów przestępstw karę 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz – wobec jego działania celem osiągnięcia korzyści majątkowej – na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. grzywnę wymiarze 50 stawek dziennych po 10 zł każda. Uzasadniała to, obok powyższego, okoliczność, iż łączna wartość przedmiotów, których dotyczyły zarzuty nie była niska.

Za przypisaną oskarżonemu A. S. (2) kradzież Sąd za celowe uznał z kolei wymierzenie oskarżonemu kary 4 miesięcy pozbawienia wolności oraz - na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. grzywnę w wymiarze 10 stawek dziennych po 10 zł każda. W tym wypadku o stosunkowo niskim wymiarze kary przesądziło, iż wartość skradzionych przez w/w rowerów wyniosła 2.100 zł.

Co zaś tyczy się ciągów przestępstw zakwalifikowanych z art. 278 § 2 k.k. i przypisanych oskarżonemu w pkt. III i IV wyroku, Sąd za pierwszy z nich wymierzył mu kare 4 miesięcy pozbawienia wolności oraz - na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. grzywnę w wymiarze 30 stawek dziennych po 10 zł każda (przy uwzględnieniu faktu, iż dotyczył on trzech programów komputerowych, których łączna wartość nie była istotna); na drugi – karę 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz - na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. grzywnę wymiarze 30 stawek dziennych po 10 zł każda (przy uwzględnieniu faktu, iż dotyczył on wielu programów o stosunkowo wysokiej łącznej wartości).

W związku z tym, że A. S. (1) dopuścił się ciągu przestępstw oraz występku z art. 278 § 1 k.k. zanim w stosunku do któregokolwiek z nich zapadł wyrok, Sąd w punkcie V uzasadnianego orzeczenia, na podstawie art. 91 § 2 k.k., art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. połączył orzeczone względem niego kary i orzekł karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawiania wolności ora karę łączna grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych po 10 zł każda – przy zastosowaniu zasady asperacji. W ocenie Sądu za wymierzeniem oskarżonemu A. S. (2) kary łącznej we wskazanym wymiarze przemawiała z jednej strony okoliczność, iż częściowo – w zakresie pierwszego z ciągów z art. 278 § 2 k.k. – przypisanych mu czynów dopuścił się w różnych odstępach czasu i na szkodę różnych osób; z drugiej zaś fakt, iż wszystkie przedmiotowe występki były skierowane przeciwko tym samym dobrom prawnie chronionym. Nadto podkreślenia wymaga, iż Sąd nie dopatrzył się względem oskarżonego żadnych szczególnych okoliczności, które przemawiałyby za zastosowaniem przy łączeniu wymierzonych mu kar zasady pełnej absorpcji lub też kumulacji.

Jednocześnie wskazać należy, iż określenie wysokości stawek dziennych na 10 zł, w przekonaniu Sądu, spełnia dyrektywy określone w przepisie art. 33 § 1 i 3 k.k., zgodnie z którą ustalając stawkę dzienną, sąd bierze pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe; stawka dzienna nie może być niższa od 10 złotych, ani też przekraczać 2.000 złotych. Mając na względzie fakt, iż oskarżony nie osiąga stałego dochodu określenie wysokości jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 10 zł jest w ocenie Sądu uzasadnione.

Ponadto, w ocenie Sądu, uzasadnione było również orzeczenie na mocy art. 46 § 1 k.k. wobec A. S. (1) obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem tak właścicielom licencji programów komputerowych, które nielegalnie pozyskał oskarżony, jak i M. P. (1). Sąd orzekając w tym zakresie stwierdził, iż wskazania odnośnie rozmiaru poniesionych przez nich szkód nie budzą wątpliwości. Rozstrzygając w powyższym zakresie, Sąd wziął pod uwagę zarówno konieczność oddziaływania w sferze prewencji szczególnej, jak i zapewnienie realizacji jednego z głównych celów prawa karnego, jakim jest kompensowanie szkód poniesionych przez pokrzywdzonego przestępstwem.

Określając wymiar kary dla M. W. (1) Sąd stwierdził natomiast, iż również w stosunku do niego realizacje celów stawianych karze w zakresie prewencji szczególnej jest w stanie spełnić wyłącznie kara bezwzględnego pozbawienia wolności. Przemawiał za tym z jednej strony fakt działania oskarżonego w warunkach umyślności, z drugiej zaś okoliczność jego uprzedniej wielokrotnej karalności, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu. Jednocześnie nie należało przy tym tracić z pola widzenia, iż społeczna szkodliwość czynu, jakiego dopuścił się M. W. (1) nie była szczególnie wysoka, z uwagi na niską wartość skradzionych przedmiotów w zbywaniu których uczestniczył. Wobec powyższego Sąd uznał, iż wymierzona M. W. (1) kara nie powinna być wysoka, w minimalnym wymiarze przewidzianym ustawą, przy czym omyłkowo wymierzono ją w wysokości 2 miesięcy, zamiast minimalnych przewidzianych ustawą 3 miesięcy.

Mając na uwadze fakt działania oskarżonego celem osiągniecia korzyści majątkowej Sąd wymierzył mu nadto w oparciu o treść art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. grzywnę w wymiarze 20 stawek dziennych po 10 zł każda. Wysokość stawek dziennych określono przy tym uwzględniając okoliczność pozostawania oskarżonego bez zatrudnienia.

Rozważania w przedmiocie kary wymierzonej P. W. (1) – wobec treści wniosku oskarżyciela publicznego – ograniczono do kwestii jej wymiaru wskazanego w pkt IX sentencji wyroku oraz obowiązku naprawienia szkody. W kwestii kary Sąd – podobnie, jak miało to miejsce w wypadku M. W. (1), uznał, iż choć zasadna w wypadku P. W. (2) będzie wyłącznie kara bezwzględnego pozbawienia wonności, należy ją wymierzyć w niskim wymiarze. Choć bowiem czyn przypisany oskarżonemu nie charakteryzował się wysoką szkodliwością, wobec wysokości wartości przedmiotu przestępstwa, to jednocześnie samego P. W. (2) należało przy tym uznać za osobę zdemoralizowaną – było to bowiem jego kolejne wejście w konflikt z prawem i miało przy tym charakter w pełni umyślny. Poprzestanie na wymierzeniu mu samoistnej kary grzywny, czy nawet kary ograniczenia wolności byłoby zatem kompletnie niecelowe. Jednocześnie Sąd oscylując w dolnych granicach zagrożenia przewidzianego za czyn z art. 291 § 1 k.k. omyłkowo wymierzył ją P. W. (1) w wymiarze 2 miesięcy, nie zaś 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Nadto, nie mając wątpliwości co do okoliczności działania P. W. (2) celem osiągnięcia korzyści majątkowej, Sąd, na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 k.k., wymierzył mu grzywnę w wymiarze 20 stawek dziennych po 10 zł każda. Wysokość stawek dziennych określono przy tym uwzględniając okoliczność pozostawania oskarżonego bez zatrudnienia.

Nadto Sąd zważył, iż z uwagi na charakter dokonanego przez P. W. (2) naruszenia prawa w pełni zasadne było orzeczenie względem niego obowiązku naprawienie wyrządzonej przestępstwem szkody poprzez zapłatę na rzecz M. kwoty 835 zł.

Na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 624 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) Sąd zwolnił oskarżonych od obowiązku ponoszenia kosztów postępowania odciążając nimi Skarb Państwa. Orzekając o powyższym Sąd zważył, iż żaden z nich aktualnie nie osiąga dochodów, zaś zna mocy niniejszego wyroku skazani zostali na grzywny, a nadto względem A. S. (1) i P. W. (2) orzeczono obowiązki naprawienia wyrządzonych przestępstwami szkód, w ocenie Sądu konieczność uiszczenia przez oskarżonych kosztów postępowania stanowiłaby więc dla nich nadmierne obciążenia.

SSR Adrianna Kłosowska

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)

(...)

G., dnia 12 października 2018 r.