Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 czerwca 2018 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku Wydział X Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Julia Kuciel

Protokolant: Anna Ciechanowicz

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej G. – Ś. w G. – bez udziału

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 07 lipca 2017 roku, 29 września 2017 roku i 08 listopada 2017 roku oraz 02 marca 2018 roku, 19 kwietnia 2018 roku i 18 czerwca 2018 roku sprawy

A. T. (T.), syna A. i A. z domu S., urodzonego (...) w G.

oskarżonego o to, że:

w dniu 1 grudnia 2016 roku w G. na ulicy (...) prowadził w ruchu lądowym pojazd marki M. o numerze rejestracyjnym (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości, co potwierdziły badania urządzeniami marki: A. Q. 6020, gdzie I badanie wykazało 0,41 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, a II badanie 0,44 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu oraz urządzeniem marki A. (...).0, gdzie I badanie wykazało 0,39 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, a II badanie 0,38 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k.

***

I.  ustalając, iż oskarżony A. T. (T.) dopuścił się popełnienia czynu opisanego w akcie oskarżenia, to jest występku z art. 178a § 1 k.k. oraz uznając, iż wina oskarżonego, jak i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, a okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, na podstawie art. 66 § 1 i § 2 k.k. w zw. z art. 67 § 1 k.k. warunkowo umarza postępowanie karne przeciwko A. T. (T.) na okres próby wynoszący 1 (jeden) rok,

II.  na podstawie art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 43a § 1 k.k. orzeka od oskarżonego A. T. (T.) na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w wysokości 1000, 00 złotych (jeden tysiąc złotych),

III.  na mocy art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 39 pkt. 3 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego A. T. (T.) zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 (jednego) roku,

IV.  na mocy art. 63 § 4 k.k. na poczet orzeczonego w punkcie III (trzecim) wyroku zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego stosowania tego środka poprzez zatrzymanie dokumentu prawa jazdy od dnia 01 grudnia 2016 roku do dnia 18 czerwca 2018 roku, uznając go za wykonany w całości,

V.  na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k., art. 616 § 1 i 2 k.p.k. oraz na podstawie art. 1 i art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r. nr 49 poz. 223 ze zm.) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 170, 00 zł (sto siedemdziesiąt złotych 00/100), w tym kwotę 100 zł (sto złotych) tytułem opłaty.

Sygn. akt X K 359/17

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 listopada 2016 roku w godzinach od około 20.00 do godz. 22.00 A. T. na uroczystości z okazji imienin swojego ojca spożywał alkohol w postaci około czterech piw o pojemności po 0,5 litra. Alkohol ten spożył po zjedzeniu obiadokolacji, która była jego pierwszy posiłkiem tego dnia. Około godziny 22.00 otrzymał on telefon, że będzie musiał rano stawić się do pracy - wówczas również zaprzestał spożywać alkohol. Następnie położył się spać.

dowody: częściowo wyjaśnienia oskarżonego k.21-22, 107-109; protokół z przebiegu badania k.9-v, 11-v; świadectwo wzorcowania k.10-v,12-v; notatka urzędowa k.1; protokół zatrzymania osoby k.2-3

W dniu 01 grudnia 2016 roku około godziny 07.00 A. T. pojechał do pracy. Wcześniej nie zjadł śniadania. Poruszał się wówczas ulicą (...) w G.. W tym czasie patrol zmotoryzowany pełnili na tym obszarze funkcjonariusze Wydziału Ruchu Drogowego Komendy Miejskiej Policji w G. M. R. i R. J.. Na wysokości nr 3 ulicy (...) w G. A. T. został przez nich zatrzymany do kontroli drogowej. W trakcie kontroli drogowej, z uwagi na wyczuwalny od niego zapach alkoholu, został on poddany badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu urządzeniem typu AlcoQuant 6020 plus SN (...), które w tym dacie było sprawne. Pierwsze badanie przeprowadzone o godz. 07.15 wykazało, że A. T. miał 0, 41 mg/dm3 alkoholu w wydychanym powietrzu, podczas gdy drugie badanie o godz. 07.33 wykazało zawartość 0, 44 mg/dm3 alkoholu w wydychanym powietrzu. Błąd pomiaru tym urządzeniem przy wartości odniesienia 0,41 mg/l wynosi (+) 0,01 mg/l , a niepewności pomiaru wynosi 0,02 mg/l. Następnie przeprowadzono badanie na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu urządzeniem A. A 2.0/04 o numerze (...), które w tej dacie było sprawne. Pierwsze badanie przeprowadzone tym urządzeniem o godz. 07.52 wykazało, że A. T. miał 0, 39 mg/dm3 alkoholu w wydychanym powietrzu, podczas gdy drugie badanie o godz. 07.57 wykazało zawartość 0,38 mg/dm3 alkoholu w wydychanym powietrzu. Błąd pomiaru tym urządzeniem przy wartości odniesienia 0,25 mg/l wynosi 0,00 mg/l, a niepewności pomiaru wynosi 0,02 mg/l. Pojazd prowadzony przez A. T. został następnie zabezpieczony.

dowody: częściowo wyjaśnienia oskarżonego k.21-22, 107-109; protokół z przebiegu badania k.9-v, 11-v; świadectwo wzorcowania k.10-v,12-v; notatka urzędowa k.1; protokół zatrzymania osoby k.2-3; protokół kontroli osobistej k.4-v; zeznania świadka M. R. k.13-14, k.109-110; pokwitowanie k.5; oświadczenie k.8; komunikat z GUM k.67-69; dane z systemu Policji k.74; notatniki służbowe k.75-104, k.112-127; zeznania świadka R. J. k.174-175

A. T. posiada wykształcenie zawodowe, obecnie pracuje jako pomocnik montera z dochodem około 1300-1400 złotych miesięcznie. Jest kawalerem, nie ma dzieci ani innych osób na utrzymaniu. Nie posiada majątku. Nie był leczony neurologicznie, psychiatrycznie ani odwykowo. Nie jest uzależniony. Nie był uprzednio karany.

dowody: karta karna k. 27, k.155; dane z wyjaśnień oskarżonego k.21-22, 107; wywiad środowiskowy k.130-131

A. T. w toku postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia. W toku rozprawy głównej przyznał się on do popełnienia zarzucanego mu czynu i również złożył wyjaśnienia.

vide: wyjaśnienia oskarżonego z k. 21-22, 107-109

Sąd zważył, co następuje:

W świetle całokształtu zgromadzonego w przedmiotowej sprawie materiału dowodowego, w szczególności wyjaśnień oskarżonego, zeznań świadków R. J. oraz M. R. oraz dokumentów zgromadzonych i ujawnionych w toku posiedzenia, których wiarygodność i rzetelność nie była kwestionowana, zarówno fakt popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu występku, jak i wina A. T. nie budzą wątpliwości.

Sąd, czyniąc ustalenia faktyczne w przedmiotowej sprawie, oparł się na zeznaniach złożonych przez funkcjonariuszy Policji M. R. i R. J.. W ocenie Sądu świadkowie ci w sposób spójny i rzeczowy opisali okoliczności związane z przeprowadzeniem kontroli drogowej w dniu 01 grudnia 2016 roku i stanem oskarżonego ujawnionym w jej toku. Omawiane zeznania nie zawierają przy tym nieścisłości, a ich treść nie wskazuje na to, ażeby świadkowie starali się nadmiernie obciążać oskarżonego. Co więcej, zeznania tych funkcjonariuszy korespondują z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie, w tym przede wszystkim z wynikami przeprowadzonych u oskarżonego pomiarów alkoholu w wydychanym powietrzu, a także częściowo z wyjaśnieniami samego oskarżonego, który w toku postępowania przygotowawczego przecież swojemu sprawstwu nie zaprzeczył. Świadek M. R. odniósł się przy tym do zapisów znajdujących się w treści protokołu badania trzeźwości, a związanych z ilością alkoholu spożytego przez oskarżonego. Podał on bowiem, że znalazły się one w treści tego dokumentu, albowiem zostały podane przez oskarżonego – co przeczy twierdzeniom oskarżonego złożonym podczas rozprawy głównej, w których starał się on umniejszyć, w stosunku do swoich depozycji z postępowania przygotowawczego, ilość spożytego alkoholu. Sąd zważył także, iż choć świadek R. J. w toku rozprawy głównej nie potrafił przytoczyć wielu szczegółów związanych z interwencją, to jest to zrozumiałe przy uwzględnieniu ilości prowadzonych przez niego czynności służbowych, w szczególności interwencji związanych z kontrolami stanu trzeźwości kierujących, a także gdy uwzględni się upływ czasu i naturalny proces zacierania się tego rodzaju zdarzeń w pamięci.

Sąd miał ponadto na uwadze, że wskazani świadkowie stanowią osoby obce dla oskarżonego, brak było zatem podstaw by przyjmować, aby mieli oni jakikolwiek interes w tym by wbrew prawdzie przedstawiać obciążające go okoliczności. W związku z powyższym Sąd uznał je za wiarygodne i w części dokonał ustaleń faktycznych w sprawie w oparciu o ich treść.

Sąd dał wiarę również wyjaśnieniom oskarżonego złożonym w toku postępowania przygotowawczego, a dotyczącym ilości spożytego przez niego alkoholu, okoliczności w jakich doszło do prowadzenia przez niego pojazdu i podejmowanych przed tym czynności – w przedmiotowej sprawie nie zachodziły bowiem jakiekolwiek przesłanki, które przemawiałyby za uznaniem, iż nie są one oparte na prawdzie. Oskarżony w sposób rzeczowy, choć nieco lakoniczny, opisał swoje czynności w dniu 30 listopada 2016 roku i 01 grudnia 2016 roku, w szczególności przyznał, że spożywał 30 listopada 2016 w godzinach wieczornych alkohol, a także podał rodzaj i ilość alkoholu, jaką wówczas wypił. Ponadto, opisał on okoliczności, w jakich doszło w dniu 01 grudnia 2016 roku do rozpoczęcia prowadzenia przez niego pojazdu mechanicznego, a także do jego zatrzymania w celu kontroli drogowej, a dalej do wykonania z jego osobą badań na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Wartość dowodową jego twierdzeń potwierdzają materiały zebrane w aktach, w szczególności protokoły z kontroli urządzeniami testującym, a także zeznania świadka M. R. i R. J., a tym samym brak podstaw, ażeby odmówić im wiary. Sąd nie dał natomiast wiary oświadczeniu oskarżonego złożonemu w toku rozprawy głównej, a w którym twierdził on, że nie podawał on funkcjonariuszom Policji informacji, jakoby spożył cztery piwa, a także, iż ilość spożytego przez niego alkoholu wynosiła maksymalnie 2-3 piwa. Powyższe depozycje są bowiem sprzeczne z zeznaniami świadków – funkcjonariuszy Policji, którzy wprost podali, że gdyby nie uzyskali od oskarżonego informacji odnośnie ilości spożytego alkoholu, to nie wpisali by jej do protokołów badań na zawartość alkoholi w wydychanym powietrzu. W ocenie Sądu powyższe twierdzenia zmierzały wyłącznie do podważania sprawstwa i zawinienia oskarżonego i uznać je należy za wyraz przyjętej przez oskarżonego linii obrony.

Sąd dał także wiarę dokumentom ujawnionych w trybie art. 343 § 4 k.p.k. w zw. z art. 394 § 1 i 2 k.p.k., w szczególności protokoły z badania trzeźwości, dane o karalności, których wiarygodność i rzetelność nie była kwestionowana w przedmiotowej sprawie; zostały one bowiem sporządzone przez osoby uprawnione do ich wystawienia i brak w sprawie jakichkolwiek danych, które mogłyby podważyć ich prawdziwość. Natomiast dokumenty w postaci protokołów badań za pomocą urządzeń kontrolnych stanowią potwierdzenie zawartych w nich danych i stopnia nietrzeźwości A. T..

Podobnie za wiarygodny dowód uznał Sąd notatkę urzędową ujawnioną w toku postępowania. Notatka ta dotyczy kontroli drogowej z udziałem oskarżonego. Ujawniona notatka urzędowa potwierdza jedynie obiektywny fakt zaistnienia takiej kontroli oraz warunków w jakich się ona odbyła, zaś w pozostałym zakresie nie stanowiła ona podstawy poczynionych ustaleń faktycznych, bowiem prowadziłoby to do naruszenia zakazu zastępowania dowodów, z których wymagane jest sporządzenie protokołu (np. zeznań świadków), treścią notatek urzędowych. Niemniej jednak podkreślić należy, że na opisane w niej okoliczności zeznawali przesłuchani w sprawie funkcjonariusze Policji.

Wobec zaprezentowanej powyżej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd doszedł do przekonania, iż oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu. Zdaniem Sądu, oskarżonemu przypisać można także winę w popełnieniu omawianego czynu. Oskarżony ze względu na wiek jest osobą zdolną do ponoszenia odpowiedzialności karnej, a zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dostarcza podstaw do przyjęcia, iż w chwili czynu był niepoczytalny lub znajdował się w anormalnej sytuacji motywacyjnej. Należy podkreślić, iż oskarżony rozpoczynając jazdę samochodem wiedział przecież, że poprzedniego wieczora, a zatem kilkanaście godzin wcześniej spożywał alkohol, znał też, choćby w przybliżeniu, jego ilość. Miał on również świadomość, jeżeli uwzględni się jego wiek i doświadczenie życiowe, że ilość spożytego przez niego alkoholu była na tyle znaczna, w szczególności, gdy uwzględni się to, że nie zjadł śniadania, a poprzedniego dnia zjadł tylko jeden posiłek, że wsiadając za kierownicę samochodu mógł nadal znajdować się pod jego wpływem, na tzw. „kacu”. Wskazania wiedzy oraz zasady logicznego rozumowania nie pozostawiają zatem wątpliwości, iż przewidywał on, iż będzie kierować pojazdem będąc w stanie nietrzeźwości. Mimo tego rozpoczął on jazdę tymże pojazdem i kontynuował on ją aż do czasu jego zatrzymania przez funkcjonariuszy Policji, co wskazuje z kolei, że godził się on z tym, że popełnia czyn zabroniony jako przestępstwo. Stwierdzić zatem należy, iż mimo tego, że oskarżony miał obiektywną możliwość zachowania się w sposób zgodny z obowiązującym porządkiem prawnym, nie uczynił tego jednak i prowadził samochód w stanie nietrzeźwości w ruchu lądowym.

Sąd zważył dalej, iż na gruncie art. 178a § 1 k.k. odpowiedzialność karną ponosi osoba, która znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym. Za tak opisany czyn na gruncie powołanego przepisu sprawcy wymierzyć można grzywnę, kare ograniczenie wolności lub pozbawienia wolności do lat 2. Definicji stanu nietrzeźwości dostawcza natomiast art. 115 § 16 k.k. zgodnie z którym zachodzi on wówczas, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 ‰ albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub zawartość alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość. W przedmiotowej sprawie, co ustalono w sposób bezsporny, oskarżony prowadził samochód będąc w stanie nietrzeźwości, którego zawartość została opisana tak w wyroku, jak i w ustaleniach faktycznych niniejszego uzasadnienia. Niewątpliwie zatem jego zachowanie wyczerpało ustawowe znamiona czynu z art. 178a 1 k.k., co zostało mu przypisane w wyroku wydanym w przedmiotowej sprawie. Mając jednak na uwadze okoliczności dotyczące popełnienia czynu zarzucanego oskarżonego, jak również jego właściwości, warunki osobiste i dotychczasowy sposób życia, Sąd zważył, iż w niniejszej sprawie uzasadnione jest zastosowanie wobec A. T. dobrodziejstwa instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego.

Zgodnie z treścią przepisu art. 66 § 1 k.k., Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy nie karanego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Natomiast § 2 tego artykułu statuuje, że warunkowe umorzenie stosowane jest do sprawcy przestępstwa zagrożonego karą nieprzekraczającą 5 lat pozbawienia wolności.

Stwierdzić należy, iż warunki formalne warunkowego umorzenia postępowania zostały spełnione; przestępstwo zarzucone oskarżonemu jest bowiem zagrożone karą pozbawienia wolności do lat 2. Ponadto, oskarżony nie był dotychczas karany, w szczególności zaś za przestępstwo umyślne. W ocenie Sądu zachodzą także pozostałe warunki umożliwiające zastosowanie instytucji warunkowego umorzenia postępowania. Zarówno bowiem stopień społecznej szkodliwości czynu, którego dopuścił się A. T. jak i stopień jego zawinienia, nie są znaczne; nadto, jak zostało to wyżej wskazane, okoliczności jego popełnienia, w świetle zgromadzonego materiału dowodowego - w tym wyjaśnień oskarżonego przyznającego się do winy, nie budzą wątpliwości. Ustalając stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu, Sąd, w kontekście dyrektywy sformułowanej w treści art. 115 § 2 k.k., uwzględnił między innymi sposób i okoliczności popełnienia czynu, postać zamiaru oskarżonego. A. T., choć prowadził samochód ciężarowy w stanie nietrzeźwości i uczynił to umyślnie, to jednak owa umyślność przybrała formę zamiaru ewentualnego. Oskarżony czynił to w godzinach wczesnorannych, a zatem przy średnim natężeniu ruchu drogowego. Co więcej, zawartość alkoholu w wydychanym przez niego powietrzu, przy uwzględnieniu granicy błędu i niepewności pomiaru określonego w świadectwie wzorcowania, w niezbyt wysokim stopniu przekraczała określony ustawowo stan nietrzeźwości. Oskarżony nie został ponadto zatrzymany przez funkcjonariuszy Policji z uwagi np. na przekroczenie dopuszczalnej prędkości. Popełniony przez oskarżonego występek miał przy tym charakter incydentalny. Z tego też względu Sąd uznał, że społeczna szkodliwość czynu zarzucanego oskarżonemu oraz stopień jego zawinienia nie były znaczne.

Wychodząc poza ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego, zwrócić należy uwagę, że oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia, które w przeważającej części są zgodne z ustalonym stanem faktycznym, a także wyraził skruchę. Nie był on uprzednio karany sądownie, co uzasadnia przypuszczenie, że pomimo warunkowego umorzenia postępowania, będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.

Mając na uwadze powyższe Sąd na podstawie art. 66 § 1 i § 2 k.k. w zw. z art. 67 § 1 k.k., warunkowo umorzył postępowanie karne przeciwko A. T. na okres próby wynoszący jeden rok. Sąd uznał, iż taki właśnie czas będzie niezbędny do zweryfikowania prognozy co do sposobu postępowania oskarżonego, stanowiącej istotną przesłankę wydania przedmiotowego rozstrzygnięcia.

Sąd orzekł także, w oparciu o treść art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 43a § 1 k.k., o świadczeniu pieniężnym w wysokości 1000, 00 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej. Sąd uznał, iż świadczenie to, w wysokości określonej w niniejszym wyroku, wzmocni korzystne oddziaływanie na sprawcę, stwarzając podstawy do przekonania, że zastosowany środek probacyjny, choć nie stanowi skazania oskarżonego za popełnienie zarzucanego mu czynu, to jednak nie oznacza wykluczenia jakiejkolwiek formy jego odpowiedzialności za naruszenie przepisów prawa. Wysokość świadczenia dostosowana została również do możliwości zarobkowych oskarżonego.

Sąd stwierdził również, iż w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdowała norma art. 67 § 3 k.k., umożliwiająca Sądowi orzeczenie wobec oskarżonego środka w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych albo pojazdów mechanicznych określonego rodzaju. Środek ten zgodnie z treścią art. 43 § 1 k.k. w zw. z art. 67 § 3 k.k. orzeka się w latach, od 1 roku do 2 lat. W ocenie Sądu roczny okres zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych będzie adekwatny do stopnia jego winy i społecznej szkodliwości jego czynu oraz spełni zakładane cele wymierzenia tego środka, tj. wyeliminuje oskarżonego spośród osób prowadzących pojazdy mechaniczne, zapewniając tym samym w okresie jego trwania bezpieczeństwo pozostałym uczestnikom ruchu. Na mocy przepisu art. 63 § 4 k.k. Sąd zaliczył na poczet orzeczonego środka w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych okres rzeczywistego zatrzymania prawa jazdy od dnia 01 grudnia 2016 roku do dnia wydania wyroku, tj. do dnia 18 czerwca 2018 roku, uznając go za wykonany w całości.

Ponadto, na mocy art. 627 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k. oraz na podstawie art. 1 i art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r. nr 49 poz. 223 ze zm.), Sąd obciążył oskarżonego kosztami sądowymi w sprawie w kwocie 170, 00 zł, w tym również kwotą 100,00 zł tytułem opłaty. Sąd nie znalazł bowiem żadnych podstaw do zwolnienia A. T. od ich poniesienia. To przecież jego zawinione zachowanie spowodowało wszczęcie postępowania karnego, którego koszty winien w związku z powyższym ponieść.