Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 października 2018 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym

w składzie

Przewodniczący: SSR Julia Kuciel

Protokolant: Magdalena Sadowska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Pruszczu Gdańskim – bez udziału

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 października 2018 roku sprawy

D. A. (A.), syna C. i M. z domu R., urodzonego (...) w G.

oskarżonego o to, że:

w dniu 30 maja 2018 roku w miejscowości K. kierował w ruchu lądowym pojazdem mechanicznym – motorowerem marki S. o nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości – 1,20 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k.

***

1)  oskarżonego D. A. (A.) uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, z tym jednak ustaleniem, że stan nietrzeźwości został potwierdzony wynikiem badania urządzeniem do badania zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu, czyn ten kwalifikuje jako występek z art. 178a § 1 k.k. i za to skazuje go, a na mocy art. 178a § 1 k.k. wymierza mu za to karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności,

1)  na podstawie art. 42 § 2 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego D. A. (A.) środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzech) lat,

2)  na podstawie art. 43a § 2 k.k. w zw. z art. 43a § 1 k.k. orzeka od oskarżonego D. A. (A.) na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 5 000, 00 złotych (pięć tysięcy złotych),

3)  na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) zasądza od oskarżonego D. A. (A.) na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 190, 00 zł (sto dziewięćdziesiąt złotych i 00/100), w tym kwotę 120, 00 złotych (sto dwadzieścia złotych 00/100) tytułem opłaty.

Sygn. akt X K 797/18

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

D. A. w dniu 30 maja 2018 roku był w pracy, nie spożywał w jje czasie żadnego posiłku. Po jej zakończeniu wypił trzy piwa. Kiedy skończył pić alkohol wsiadł na kupiony kilka dni wcześniej motorower marki S. o nr rej. (...) i pojechał nim w kierunku swojego domu, oddalonego o kilkaset metrów od miejsca gdzie świadczył pracę.

Kiedy jechał ul. (...) w K., około godziny 19:00 został zatrzymany przez funkcjonariuszy Policji Ł. G. i P. W., pełniących służbę patrolową, celem przeprowadzenia rutynowej kontroli drogowej. W jej toku D. A. został poddany dwóm badaniom na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Badania przeprowadzono urządzeniem A. 6020 i dały one wynik w pierwszej próbie, o godzinie 19:16 – 1,20 mg/dm ³ alkoholu w wydychanym powietrzu, zaś w drugiej, o godzinie 19:31 – 1,35 mg/ dm ³ alkoholu w wydychanym powietrzu. Urządzenie, którym przeprowadzano badanie stanu trzeźwości D. A. było w dniu 30 maja 2018 roku sprawne.

dowody: częściowo wyjaśnienia oskarżonego k. 10, 50-51; protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym k. 2-2v.; świadectwo wzorcowe k. 3-3v; notatka urzędowa k.1; dane dot. popełnianiach wykroczeń k.37-38; dane ze starostwa powiatowego k.45-46

D. A. ma wykształcenie zawodowe. Jest kawalerem i ma dwoje dorosłych dzieci, które nie pozostają na jego utrzymaniu. Utrzymuje się z wykonywania pracy fizycznej osiągając z tego tytułu dochód w wysokości 2.800 zł miesięcznie. Stan jego zdrowia jest odry. Nie był leczony psychiatrycznie neurologicznie, ani odwykowo. Był uprzednio wielokrotnie karany.

dowody: Dane osobopoznawcze k. 8-9,k.14; dane o karalności k. 40-43.

Słuchany w charakterze podejrzanego w toku postępowania przygotowawczego D. A. oświadczył, iż rozumie treść stawianego mu zarzutu i przyznaje się do jego popełniania. Jednocześnie wyjaśnił, że do przejechania miał zaledwie 150 metro i po wypiciu piw czuł się dobrze – nie spodziewał się, że wynik badania będzie tak wysoki.

Wyjaśniając przed Sądem w charakterze oskarżonego, D. A. podtrzymał treść składanych wcześniej oświadczeń i wyjaśnień.

Z uwagi na wymóg zwięzłości uzasadnienia wynikający z art. 424 § 1 k.p.k. odstąpiono od cytowania całości wyjaśnień odstępując do wskazanych poniżej kart akt postępowania.

vide: wyjaśnienia oskarżonego D. A. k. 10, 50-51

Sąd zważył, co następuje:

W świetle wszystkich przeprowadzonych i ujawnionych w toku rozprawy głównej dowodów należało przyjąć, iż sprawstwo oraz wina oskarżonego D. A. odnośnie zarzucanego mu czynu nie budziły wątpliwości.

W przedmiotowej sprawie za podstawę dokonywanych w sprawie ustaleń faktycznych przyjęto wyjaśnienia oskarżonego D. A., w których przyznał się on do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz opisał jego okoliczności. D. A. szczerze wskazał w treści swoich depozycji, że bezpośrednio przed rozpoczęciem jazdy motorowerem spożywał alkohol, a także określił jego rodzaj i ilość. Sąd nie miał przy tym podstaw, ażeby odmówić wiary tymże wyjaśnieniom. Bez względu jednak na złożenie przez oskarżonego szczerych wyjaśnień oraz werbalne wyrażenie skruchy Sąd pragnie podkreślić, że oskarżony zdawał się bagatelizować fakt spożywania przez siebie alkoholu, wskazując raczej na to, że przed wypiciem piw niczego nie zjadł i jest drobnej budowy ciała. Starał się nadto usprawiedliwić swoje zachowanie faktem, że chciał przejechać krótki odcinek drogi oraz tym, że jechał on mało uczęszczaną drogą polną; konieczne wydaje się jednak zauważenie, że okoliczności te, choć mogą łagodzić jego winę i wpływać na wymiar kary, w żadnym razie nie mogą go ekskulpować.

Sąd dał także wiarę dokumentom ujawnionym w trybie art. 393 § 1 k.p.k. w zw. z art. 394 § 1 i 2 k.p.k. w postaci m.in.: protokołu badania trzeźwości, świadectwa wzorcowania, notatki służbowej z przebiegu czynności, których wiarygodność i rzetelność nie była kwestionowana w przedmiotowej sprawie, zostały one bowiem sporządzone przez osoby uprawnione do ich wystawienia i brak w sprawie jakichkolwiek danych, które mogłyby podważyć ich prawdziwość.

Podobnie za wiarygodny dowód uznał Sąd notatkę urzędową ujawnioną w toku postępowania. Notatka ta dotyczy kontroli drogowej przeprowadzonej z udziałem oskarżonego. Ujawniona notatka urzędowa potwierdzają jedynie obiektywny fakt zaistnienia kontroli oskarżonego oraz warunków w jakich się ona odbyła, zaś w pozostałym zakresie nie stanowiła ona podstawy poczynionych ustaleń faktycznych, bowiem prowadziłoby to do naruszenia zakazu zastępowania dowodów, z których wymagane jest sporządzenie protokołu (np. zeznań świadków), treścią notatek urzędowych. Niemniej jednak podkreślić należy, że na opisane w niej okoliczności wyjaśniał sam oskarżony.

Sąd zważył dalej, iż na gruncie art. 178a § 1 k.k. odpowiedzialność karną ponosi osoba, która znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym. Za tak opisany czyn na gruncie powołanego przepisu sprawcy wymierzyć można grzywnę, kare ograniczenie wolności lub pozbawienia wolności do lat 2. Definicji stanu nietrzeźwości dostawcza natomiast art. 115 § 16 k.k. zgodnie z którym zachodzi on wówczas, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 ‰ albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub zawartość alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość. W przedmiotowej sprawie, co ustalono w sposób bezsporny, oskarżony w dniu 30 maja 2018 roku, w miejscowości K. kierował w ruchu lądowym pojazdem mechanicznym – motorowerem marki S. o nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości – pierwsze badanie wydychanego przez niego powietrza wykazało zawartość 1,20 mg/l alkoholu. Należało stwierdzić więc, że zachowaniem swoim oskarżony wyczerpał ustawowe znamiona czynu z art. 178a 1 k.k., co zostało mu przypisane w wyroku wydanym w przedmiotowej sprawie.

Sąd zważył przy tym również, iż przestępstwo wskazane w art. 178a § 1 k.k. można popełnić jedynie umyślnie; jak wskazuje się w doktrynie, samo uruchomienie i prowadzenie pojazdu wymaga zamiaru bezpośredniego, natomiast fakt znajdowania się przez prowadzącego w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego może być również objęty zamiarem ewentualnym. W każdym razie niezbędna jest świadomość sprawcy, że może znajdować się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego i godzenie się z tą możliwością. (tak: A. Marek [w:] Kodeks karny, komentarz. LEX 2010).W realiach niniejszej sprawy, zdaniem Sądu zarówno umyślność prowadzenia przez D. A. pojazdu, jak i fakt, iż posiadał świadomość znajdowania się pod wpływem alkoholu pozostawały poza sporem. Jak wynika bowiem z wyjaśnień samego oskarżonego bezpośrednio przed powrotem do domu wypił on trzy piwa; wiedział on zatem, że spożywał alkohol i, z uwagi na jego ilość, jest w stanie nietrzeźwości, a mimo tego postanowił prowadzić pojazd. W ocenie Sądu owe okoliczności wskazują na bezpośredni zamiar oskarżonego.

Z uwagi na to, jak i na fakt, że oskarżony ze względu na wiek jest osobą zdolną do ponoszenia odpowiedzialności karnej, a zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dostarcza podstaw do przyjęcia, iż w chwili czynu był niepoczytalny lub znajdował się w anormalnej sytuacji motywacyjnej, Sąd uznał go winnym popełnienia czynu zabronionego z art. 178a § 1 k.k.

Rozważając kwestię kary dla D. A. za tak opisany czyn, Sąd miał na względzie przesłanki określone w dyrektywach jej wymiaru ujętych w art. 53 k.k. W myśl tego przepisu sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego (prewencja szczególna), a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i zaspokojenie potrzeby poczucia sprawiedliwości (prewencja ogólna). Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości. Sąd wziął również pod uwagę zawartą w art. 58 § 1 k.k. zasadę prymatu kar nieizolacyjnych.

Sąd jako okoliczność obciążającą D. A. uwzględnił wysoki stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez niego występku wyrażający się w sposobie działania oskarżonego i okolicznościach, w jakich do niego doszło, a także motywacji sprawcy. Zdecydowanie na niekorzyść oskarżonego przemawia okoliczność, iż mimo tego, że jest on zawodowym kierowcą w pełni świadomie łamał obowiązujący porządek prawny w postaci zarówno przepisów ruchu drogowego, jak i ustawy karnej. Okoliczność obciążającą stanowił nadto fakt, iż stężenie alkoholu w wydychanym przez oskarżonego powietrzy prawie pięciokrotnie przekroczyło wartość wskazaną w art. 115 § 16 k.k. Za okoliczność przemawiającą na niekorzyść oskarżonego Sąd poczytał mu dodatkowo jego uprzednią, wielokrotną karalności. W tym względzie wprawdzie należało wziąć pod uwagę, że wcześniej D. A. nie popełniał występku przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, nie mniej jednak jego wielokrotna karalność tak za występki, jak i zbrodnię nie pozostawiała wątpliwości, iż jest on osobą zdemoralizowaną i żadna inna kara, aniżeli kara pozbawienia wolności nie odniesie względem niego zamierzonego rezultatu. Jednocześnie Sąd miał na uwadze, że odcinek drogi jaką pokonał oskarżony był krótki, sama zaś droga nie należała do często uczęszczanych. Ostatnie ze wskazanych okoliczności przemawiały na korzyść oskarżonego i spowodowały, że Sąd wymierzył mu karę nieznacznie przekraczającą jej minimalny wymiar, tj. karę 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd stwierdził również, iż w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdowała norma art. 42 § 2 k.k., obligująca do orzeczenia wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych albo pojazdów mechanicznych określonego rodzaju – z uwagi na popełnienie czynu z art. 178a § 1 k.k. Środek ten orzeka się w latach, od 3 roku do 15 lat (art. 42 § 2 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k.). Sąd analizując okoliczności sprawy, stwierdził, o czym mowa już była powyżej, iż stężenie alkoholu w wydychanym przez oskarżonego powietrzy znacznie przekroczyło wartość wskazaną w art. 115 § 16 k.k., on sam spożywał zaś alkohol bezpośrednio przed jazdą. Z drugiej strony uwzględnione zostało, że oskarżony nie stwarzał istotnego zagrożenia w ruchu, jechał bowiem swoim motorowerem w późnych godzinach popołudniowych mało uczęszczaną drogą i na odcinku zaledwie 200 metrów. W konsekwencji Sąd uznał, że celowe było orzeczenie owego zakazu na okres 3 lat, podczas których oskarżony zostanie wyeliminowany z ruchu drogowego.

W pkt III wyroku Sąd zobligowany treścią art. 43a § 2 k.k. zastosował wobec oskarżonego środek karny w postaci zobowiązania oskarżonego do uiszczenia świadczenia pieniężnego w wysokości 5.000 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Wskazana kwota został ustalona w minimalnej przewidzianej przepisami wysokości, przy uwzględnieniu możliwości zarobkowych oskarżonego.

Nadto Sąd na podstawie na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) obciążył oskarżonego kosztami sądowymi. Sąd przy rozstrzyganiu tej kwestii kierował się ogólną zasadą sprawiedliwego postępowania, zgodnie z którą każdy, kto przez swoje zawinione zachowanie spowodował wszczęcie postępowania karnego, zobowiązany jest do poniesienia jego kosztów. Oskarżony osiąga stały, choć niezbyt wysoki miesięczny dochód, a zdaniem Sądu konieczność wywiązania się z tego zobowiązania nie będzie stanowiło dla niego nadmiernego obciążenia, zwłaszcza, że koszty te są niewysokie.