Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Poznań, dnia 7 listopada 2018 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu XVIII Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Magdalena Horbacz

Protokolant: starszy protokolant sądowy Aleksandra Kubiatowicz

po rozpoznaniu w dniu 7 listopada 2018 r. w Poznaniu

na rozprawie sprawy z powództwa (...) S.A. z siedzibą w Luksemburgu

przeciwko A. J.

o zapłatę

1.  Oddala powództwo.

2.  Kosztami procesu obciąża powoda i na tej podstawie:

a)  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 500 zł tytułem zwrotu wydatków oraz kwotę 3.617 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego pełnomocnika pozwanej;

b)  nakazuje ściągnąć od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Poznaniu kwotę 1.177 zł tytułem wydatków.

/-/ SSO Magdalena Horbacz

Sygnatura akt XVIII C 385/18

UZASADNIENIE

Pozwem nadanym, po zwrocie pozwu, dnia 16 września 2009 r. (data nadania pisma k.23) – powód (...) S.A. z siedzibą w Luksemburgu wniósł o zasądzenie od pozwanej A. J. na swoją rzecz kwoty 97.528,44 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że wierzytelność powstała w wyniku zawarcia w dniu 30 września 2005 r. umowy kredytu, zaś w dniu 28 grudnia 2006 r. wierzyciel dokonał przelewu wierzytelności na rzecz (...) S.A. z siedzibą w Luksemburgu w trybie art. 509 k.c., skutkiem czego powód uzyskał legitymację procesową czynną do dochodzenia niniejszego roszczenia (k. 1-16, k. 23-24).

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 20 października 2009 r., sygn. XII Nc 222/09, Sąd w całości uwzględnił żądanie pozwu (k. 27), a przedmiotowy nakaz uprawomocnił się z dniem 27 listopada 2009 r. (k. 36 v).

Pismem z dnia 11 grudnia 2017 r. pozwana A. J., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosła o uchylenie postanowienia o nadaniu klauzuli wykonalności nakazowi zapłaty z dnia 20 października 2009 r., sygn. XII Nc 222/09 oraz doręczenie odpisu nakazu zapłaty i odpisu pozwu podnosząc, iż dokonane doręczenie per aviso przesyłki z nakazem zapłaty było nieskuteczne. Wskazano przy tym, że nakaz doręczono w drodze fikcji przewidzianej w art. 139 k.p.c., a pozwana nie mieszkała pod adresem, pod który doręczono nakaz od listopada 2005 roku, tj. przy ul. (...) w P., albowiem – w związku z zerwaniem relacji z mężem – pozwana opuściła dom i zamieszkała przy ul. (...) w P., gdzie budowała dom. Ze względu na przedłużające się prace wykończeniowe, nie był możliwy odbiór budynku, a tym samym również dokonanie meldunku na nieruchomości. Pozwana dokonała zameldowania dopiero w 2012 roku w szczególnym trybie, obejmującym prowadzenie przez organ administracyjny postępowania wyjaśniającego łączącego się z oględzinami nieruchomości, niemniej od 2005 roku nieprzerwanie mieszka przy ul. (...) w P.. O wydanym nakazie zapłaty pozwana uzyskała wiedzę w związku z czynnościami podejmowanymi przez Komornika Sądowego w oparciu o to orzeczenie, pozwana nie znała podstaw roszczeń dochodzonych przez powoda oraz dokładnej treści orzeczenia, jak również przyczyn, dla których go jej nie doręczono.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pełnomocnik pozwanej wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu sprzeciwu strona pozwana w pierwszej kolejności wskazała, że nie zaciągała zobowiązania, z którego powód wywodzi swe roszczenia w niniejszym postepowaniu bowiem nie zawierała umowy o kredyt z dnia 30 września 2005r., a podpis pod umową kredytu nie pochodzi od pozwanej. W dalszej części sprzeciwu strona pozwana podniosła szereg zarzutów: braku legitymacji procesowej czynnej powoda, nieudowodnienia istnienia roszczeń dochodzonych pozwem, ich wymagalności oraz wysokości, a także zarzut przedawnienia roszczeń dochodzonych pozwem (k. 49-61v).

W zaświadczeniu z dnia 12 marca 2018 r., sygn. XII Nc 222/09 – wydanym na wniosek pozwanej – Sąd Okręgowy stwierdził, że nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 20 października 2009 r. wydany w niniejszej sprawie przeciwko A. J. został uznany za doręczony na adres: (...)-(...) P., ul. (...) w trybie art. 139 § 1 k.p.c. (k. 102).

Postanowieniem z dnia 12 marca 2018 r. Sąd, na podstawie art. 359 § 1 k.p.c., uchylił postanowienie o nadaniu klauzuli wykonalności nakazowi zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 20 października 2009 r. (punkt 1.) – k. 103. Na zarządzenie z tej samej daty odpis nakazu zapłaty oraz odpis pozwu został doręczony pełnomocnikowi pozwanej w dniu 20 marca 2018r. uznając, że doręczenie pod adres wskazany w pozwie nie było skuteczne.

Na dalszym etapie postępowania – w przedmiocie meritum powództwa – strony podtrzymały dotychczasowe stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił i zważył, co następuje :

W niniejszej sprawie powód wraz z pozwem przedłożył kserokopię umowy o kredyt na zakup samochodu nr (...) ( (...)) z dnia 30 września 2005r., a następnie – do pisma z dnia 18 kwietnia 2018 r. – przedłożył również oryginał przedmiotowej umowy. Jako strony ww. umowy określono: (...) Bank S.A. z siedzibą we W. oraz D. J. (1) i A. J. – jako kredytobiorców.

Na dokumencie umowy, pod jej postanowieniami oraz oświadczeniem o zapoznaniu się z treścią oświadczenia o możliwości odstąpienia od umowy, złożone zostały dwa czytelne podpisy ze wskazaniem imion i nazwisk: (...) oraz (...).

Na potwierdzenie dochodzonej wierzytelności powód przedłożył nadto dwa oświadczenia o cesji wierzytelności z dnia 1 października 2007 r., w których stwierdzono, że – stosownie do postanowień umowy sprzedaży wierzytelności zawartej w dniu 1 października 2007 r. z (...) (Luxemburg) S.A. z siedzibą w Luksemburgu, 76 (...), L-1660 Luxembourg, wpisaną do Rejestru Handlowego i Spółek pod numerem (...) – wszelkie prawa, należności, wierzytelności wraz z zabezpieczeniami posiadanymi przez (...) Bank S.A. wobec A. J. i D. J. (1), wynikające z umowy kredytu (...) z dnia 30 września 2005 r. zostały przeniesione ma nabywcę w trybie art. 509 k.c., tj. na (...) (Luxemburg) S.A. z siedzibą w Luksemburgu. Przedmiotowe oświadczenia zostały podpisane przez pełnomocników: K. M. i A. K..

Wobec powyższego, nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym z dnia 20 października 2009 r., sygn. XII Nc 222/09, Sąd nakazał pozwanej A. J. aby zapłaciła na rzecz powoda kwotę 97.528,44 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 16 września 2009 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 4.877 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych i kwotę 3.617 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Korespondencję sądową z nakazem zapłaty skierowano na adres pozwanej określony w pozwie: ul. (...) w P., jednakże przesyłka – po dwukrotnym awizowaniu w dniach: 27 października 2009 r. i 4 listopada 2009 r. – została zwrócona do nadawcy. W takim stanie rzeczy nakaz został uprawomocniony z dniem 27 listopada 2009 r. w trybie art. 139 k.p.c.

Pozwana nie odebrała osobiście korespondencji, albowiem – z uwagi na problemy w relacjach z mężem D. J. (2) – opuściła lokal położony przy ul. (...) w P., który dawniej stanowił własność jej męża i zamieszkała przy ul. (...) w P., gdzie budowała dom. Pozwana wymeldowała się spod adresu przy ul. (...) w P. w dniu 25 listopada 2005 r., a w dniu 21 listopada 2012 r. dokonała meldunku w lokalu przy ul. (...) w P..

W 2008 roku pozwana rozwiodła się z mężem, a wiadomość o zadłużeniu powzięła od Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym Poznań – Stare Miasto w P. T. Z. (1), który na podstawie tytułu wykonawczego – nakazu zapłaty z dnia 20 października 2009 r., sygn. XII Nc 222/09 – wszczął postępowanie egzekucyjne w dniu 29 stycznia 2010 r. pod sygnaturą KM 72/10. Nadto, informację o zadłużeniu pozwana powzięła ze skierowanej do niej korespondencji przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Wrocławia-Śródmieścia R. R., prowadzącego postępowanie egzekucyjne pod sygnaturą KM 27368/14.

Dowód: kserokopia umowy z dnia 30 września 2009 r. nr (...) (k. 3); oświadczenia o cesji wierzytelności z dnia 1 października 2007 r. (k. 4-5); dokumenty z postępowania komorniczego prowadzonego przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym Poznań – Stare Miasto w P. T. Z. (2) pod sygn. KM 72/10 (k. 25-30, k. 93-98); dokumenty z postępowania komorniczego prowadzonego przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Wrocławia-Śródmieścia R. R. pod sygn. KM 27368/14 (k. 31-32v, k. 99-100v); nakaz zapłaty z dnia 20 października 2009 r., sygn. XII Nc 222/09 (k. 27); awizo korespondencji do A. J. (koperta – k. 30); zarządzenie z dnia 27 listopada 2009 r. (k. 36v); zaświadczenie o zameldowaniu z dnia 9 października 2017 r. (k. 54); poświadczenie zameldowania z dnia 21 listopada 2012 r. (k. 55); zawiadomienie o wszczęciu postępowania z dnia 19 listopada 2012 r., znak: SO-IV. (...).1.215.2012.2 (k. 56); oświadczenia z dnia 9 października 2017 r. (k. 57-59); oryginał umowy z dnia 30 września 2009 r. nr (...) (k. 130); zeznania świadka G. C. (e-protokół z dnia 21 lutego 2018 r. – k. 59v); zeznania świadka T. W. (e-protokół z dnia 21 lutego 2018 r. – k. 60); zeznania pozwanej (e-protokół z dnia 21 lutego 2018 r. – k. 59-59v).

Pozwana A. J. nie zawarła umowy kredytu z dnia 30 września 2005 r.

Przeprowadzone w toku procesu badania porównawcze przez biegłego sądowego z zakresu kryminalistycznych badań dokumentów mgr H. N. – w związku z koniecznością sporządzenia opinii w sprawie – wykazały, że oryginał podpisu o treści: (...) umieszczony na umowie o kredyt na zakup samochodu nr (...), zawartej według treści dokumentu w dniu 30 września 2005 r. pomiędzy (...) Bank S.A. a D. J. (1) i A. J., dotyczącej samochodu marki H. model Accord 2.0 (...) nie został nakreślony przez A. J., której wzory podpisów załączono do badań, jako materiał porównawczy.

Dowód: materiał porównawczy do badań grafologicznych (k. 45, k. 52, k. 56, k. 58-59, k. 74, k. 86-87, k. 158-160v, k. 194, k. 197-203 akt niniejszej sprawy, dokumenty zgromadzone w aktach Sądu Okręgowego w Poznaniu o sygn. I C 319/08 na k. 33, k. 43, k. 121-122); opinia biegłej sądowej H. N. z dnia 6 kwietnia 2018 r. (k. 114-121); opinia uzupełniająca biegłej sądowej H. N. z dnia 14 sierpnia 2018 r. (k. 218-226); zeznania pozwanej (e-protokół z dnia 21 lutego 2018 r. – k. 59-59v).

Podstawą ww. ustaleń Sądu były powołane dowody z dokumentów zawartych w aktach sprawy oraz zeznania świadków G. C. i T. W., a także zeznania pozwanej, które Sąd obdarzył przymiotem wiarygodności.

Ponadto Sąd dał wiarę powołanym wyżej dokumentom – za wyjątkiem dokumentu umowy z dnia 30 września 2005 r., o czym Sąd szczegółowo poniżej – oraz ich odpisom i kserokopiom, albowiem nie były przez strony kwestionowane, jak również nie budziły wątpliwości Sądu co do ich prawdziwości i autentyczności. Podkreślić przy tym należy, że zgodnie z art. 244 § 1 k.p.c. dokumenty urzędowe, sporządzone w przepisanej formie przez powołane do tego organy władzy publicznej i inne organy państwowe w zakresie ich działania, stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Z kolei w świetle art. 245 k.p.c. dokument prywatny sporządzony w formie pisemnej albo elektronicznej stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie.

Mając z kolei na względzie zgłoszony w toku procesu zarzut nieistnienia zobowiązania z uwagi na zakwestionowanie przez pozwaną podpisu złożonego pod umową z dnia 30 września 2005 r., Sąd – postanowieniem z dnia 12 marca 2018 r. – przeprowadził dowód z pisemnej opinii grafologa na okoliczność ustalenia, czy podpis (...) złożony pod umową o kredyt na zakup samochodu pochodzi od pozwanej (k. 103). W takim stanie rzeczy, w przeważającej mierze to wnioski opinii biegłej sądowej z zakresu kryminalistycznych badań dokumentów mgr H. N. legły u podstaw wydania końcowego rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Podkreślenia wymaga, że biegła w toku sporządzania ekspertyzy posiłkowała się w szerokim zakresie materiałem porównawczym zgromadzonym przez Sąd, w tym np.: próbką pisma pozwanej (k. 58), wybranymi dokumentami z jej powielonym podpisem z akt sprawy Sądu Okręgowego w Poznaniu o sygn. I C 319/08, dokumentami nadesłanymi z Urzędu Miasta P. Wydziału Spraw Obywatelskich i Uprawnień Komunikacyjnych zawierającymi próbki pisma pozwanej (k. 158-160v, k. 194), aktami notarialnymi z dnia 2 września 2003 r., rep. A nr 4098/2003 i z dnia 6 października 2003 r., rep. A nr 4927/2003 (k. 197-203) – co dodatkowo potwierdza walor dowodowy opinii i kategoryczność wyrażonych przez biegłą konkluzji. W ramach pracy badawczej biegła zastosowała metodę graficzno-porównawczą polegającą na analizie poszczególnych warstw pisma (podpisów). Ocenie poddano przy tym cechy syntetyczne, tzn. naturalność realizacji piśmiennych, ich obraz optyczny, kształt i wielkość pisma, a także stopień wyrobienia. Biegła kolejno analizowała cechy indywidualne w poszczególnych zespołach graficznych, takich jak: topografia i zespół cech geometrycznych (usytuowanie zapisów, proporcje pomiędzy poszczególnymi pasmami, przebieg linii bazowej, odległości pomiędzy znakami, wartości kątowe), budowę znaków i sposób ich inicjowania, formy przewinięcia, kształt trzonów, sposób prowadzenia linii finalnych, ich odmiany i cechy powtarzające się w literach o różnym brzmieniu, wiązania między znakami (ilość oraz kształt), a także cechy kinetyczno-motoryczne, tj. stopień opanowania techniki pisania i uwarunkowania osobowe, sposób prowadzenia linii pisma (umiejętności motoryczne), nacisk środka pisarskiego na podłoże oraz cieniowanie linii graficznej zapisów. Podkreślenia przy tym wymaga, że wobec wątpliwości zgłoszonych przez strony w pismach procesowych z dnia 18 kwietnia 2018 r. (k. 126-127) oraz z dnia 25 kwietnia 2018 r. (k. 134-136) w zakresie pierwszej opinii (k. 114-121) biegła w opinii uzupełniającej uściśliła początkowo mniej precyzyjne ustalenia w oparciu o dodatkowy materiał porównawczy do badań komparatystycznych zgromadzony w toku niniejszego postępowania. Już w piśmie z dnia 22 maja 2018 r. (k. 148-149) biegła zastrzegła bowiem, że – celem przeprowadzenia wyczerpującej analizy graficznej – niezbędne jest poszerzenie wzorów podpisów A. J. o podpisy pochodzące z lat wcześniejszych. Stąd też uzupełniająca opinia biegłej uwzględniała już dodatkowo pozyskany materiał porównawczy oraz oryginał umowy o kredyt . Co również istotne, podczas sporządzania ekspertyzy biegła posiłkowała się także metodą optyczną z zastosowaniem urządzeń powiększających w postaci mikroskopu stereoskopowego MST 130-PZO W. z wymiennymi okularami oraz mikroskopu stereoskopowego D.D.XTL-IV- Delta Optical, co w znacznej mierze doprowadziło biegłą do wysnucia finalnych wniosków, podzielonych ostatecznie przez Sąd. Wobec powyższego, Sąd uznał że opinia przygotowana na potrzeby niniejszego postępowania przez biegłą była wyczerpująca, odpowiadała tezie dowodowej zawartej w postanowieniu oraz odzwierciedlała aktualny poziom wiedzy technicznej. Wskazuje metodykę opracowania oraz sposób badań, które doprowadziły biegłą do wysnucia ostatecznych wniosków. Wnioski końcowe opinii zostały sformułowane w sposób jednoznaczny i zostały dostatecznie umotywowane. Sąd doszedł zatem do przekonania, iż brak jest jakichkolwiek podstaw do kwestionowania wiarygodności i przydatności opinii biegłej sądowej dla potrzeb niniejszej sprawy, czyniąc opinię fundamentalną podstawą dla wydania końcowego rozstrzygnięcia w sprawie.

Za zbędną w takich okolicznościach Sąd uznał konieczność przeprowadzenia dowodu z dokumentów zgromadzonych w aktach spraw komorniczych: o sygn. KM 72/10 prowadzonej przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym Poznań – Stare Miasto w Poznaniu T. Z. (1) oraz o sygn. KM 27368/14 – prowadzonej przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Wrocławia-Śródmieścia R. R., z uwagi na jednoznaczne konkluzje opinii, że pozwana A. J. nie podpisała umowy kredytu z dnia 30 września 2015 r.

Z analogicznych względów Sąd oddalił wnioski strony powodowej zawarte w punktach 2. i 3. pisma procesowego z dnia 18 kwietnia 2018 r. (k. 126-127), tj. o przeprowadzenie dowodów z zeznań świadków: D. J. (1) i J. C. na okoliczności wskazane w ww. piśmie, mając na uwadze w pierwszej kolejności pozyskane od biegłej wiadomości specjalne, które wykluczyły podpisanie spornej umowy przez A. J., a ponadto, że przeprowadzenie dowodu z zeznań tych osób na okoliczność wykazania kto podpisywał umowę o kredyt (jeżeli nie była to pozwana) zmierzałoby do poszukiwania przez Sąd dowodów, co nie jest rolą Sądu lecz strony, która występuje z powództwem.

Z uwagi na powyższe, Sąd uznał za zasadne wydanie rozstrzygnięcia na podstawie już zgromadzonego materiału dowodowego, który w pełnym zakresie umożliwił rekonstrukcję stanu faktycznego niniejszej sprawy. Obowiązek przedstawienia dowodów w procesie cywilnym spoczywa bowiem niemal wyłącznie na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Oznacza to funkcjonowanie w procesie cywilnym zasady kontradyktoryjności i odstąpienia od odpowiedzialności Sądu orzekającego za rezultat postępowania dowodowego, którego dysponentem są strony ( por. wyrok SN z dnia 16 grudnia 1997r. II UKN 406/97 , OSNAP 1998/21/643, wyrok SN z dnia 17 grudnia 1997 r. I CKU 45/96, OSNC 1997 /6-7/76 z glosą aprobującą A. Zielińskiego, Palestra 1998/1-2/204, K. Kołakowski, „Dowodzenie w procesie cywilnym”, Wyd. ZPP, Warszawa 2000, s. 74–89). W myśl zatem ogólnych zasad, to na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia okoliczności uzasadniających jego roszczenie (t ak też Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 3 października 1969 r., II PR 313/69, OSNCP 9/70, poz. 147), natomiast na pozwanym obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jego wniosek o oddalenie powództwa ( tak Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 20 kwietnia 1982 r., I CR 79/82, nie publ.).

W postępowaniu upominawczym, zgodnie z art. 505 k.p.c., w razie prawidłowego wniesienia sprzeciwu nakaz zapłaty traci moc, a przewodniczący wyznacza rozprawę i zarządza doręczenie powodowi sprzeciwu razem z wezwaniem na rozprawę (§ 1). Nakaz zapłaty traci moc w części zaskarżonej sprzeciwem.

Mając na uwadze okoliczności ustalone w toku postępowania dowodowego, które zdaniem Sądu bez wątpienia wykazało, że A. J. nie złożyła swojego podpisu na dokumencie umowy o kredyt na zakup samochodu nr (...) z dnia 30 września 2005r. – co w kategorycznych wnioskach potwierdziła biegła sądowa z zakresu kryminalistycznych badań dokumentów – stwierdzić należało, że pomiędzy pozwaną, a wierzycielem pierwotnym przedmiotowej umowy nie doszło do nawiązania jakiegokolwiek stosunku prawnego, który stanowiłby podstawę do dochodzenia roszczenia przez powoda.

W takim stanie rzeczy stwierdzić należało, że powód nie przedstawił materiału dowodowego, który mógłby być podstawą odpowiedzialności pozwanej w niniejszej sprawie. Wobec powyższego rozważanie pozostałych zarzutów podniesionych przez pozwaną, stało się zbędne.

Mając na uwadze powyższe, Sąd oddalił powództwo – punkt 1. sentencji wyroku.

O kosztach sądowych Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Na koszty poniesione przez pozwaną w toku niniejszego postępowania złożyły się: zaliczka na poczet wynagrodzenia biegłej w kwocie 500 zł, kwota 3.600zł tytułem zastępstwa procesowego ustalona w oparciu o § 6 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł, dlatego Sąd – w punkcie 2a sentencji wyroku – zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 500 zł tytułem zwrotu wydatków oraz kwotę 3.617 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego pozwanej.

Nadto, mając na względzie że w toku postępowania przyznano biegłej sądowej wynagrodzenie w kwocie 1.677 zł ( vide: postanowienie z dnia 7 listopada 2018 r. – k. 142), w tym z zaliczki uiszczonej przez pozwaną w wysokości 500 zł – Sąd na podstawie art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. (Dz. U. Nr 167, poz. 1398, z późn.zm.), nakazał ściągnąć od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Poznaniu kwotę 1.177 zł tytułem wydatków (punkt 2b sentencji wyroku).

SSO Magdalena Horbacz