Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 20 grudnia 2018 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 grudnia 2018 roku

sprawy z wniosku M. G.

z udziałem Skarbu Państwa - Starosty (...) , Gminy Miasta (...).

o zasiedzenie

na skutek apelacji wnioskodawczyni M. G.

od postanowienia Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim

z dnia 29 grudnia 2017 roku, sygn. akt I Ns 1563/16

postanawia:

oddalić apelację.

SSO Jarosław Gołębiowski

SSA w SO Stanisław Łęgosz SSO Dariusz Mizera

Sygn. akt II Ca 827/18

UZASADNIENIE

We wniosku złożonym w dniu 8 listopada 2016 roku wnioskodawczyni M. G. wniosła o stwierdzenie, że nabyła przez zasiedzenie własność nieruchomości położonej w T. przy ul. (...), oznaczonej w ewidencji gruntów numerem działki (...).

W uzasadnieniu wniosku podano, że M. G. jest właścicielką nieruchomości położonej w T. przy ul. (...), oznaczonej w ewidencji gruntów numerem (...). Działka, której dotyczy wniosek o zasiedzenie ma nieuregulowany stan prawny i z niewiadomych powodów uczestnicy postępowania (Skarb Państwa i Gmina Miasto (...) jako zarządzający zasobem nieruchomości Skarbu Państwa) są ujawnieni w ewidencji gruntów jako jej posiadacze, choć - zdaniem wnioskodawczyni - to M. G.. jako spadkobierca J. F. (z której działki przedmiotowa nieruchomość została wydzielona), winna być właścicielką działki o numerze ewidencyjnym (...).

Postanowieniem z dnia 29 grudnia 2017 roku Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim po rozpoznaniu sprawy z wniosku M. G. z udziałem Gminy Miasto T. oraz Skarbu Państwa reprezentowanego przez Starostę (...) o zasiedzenie postanowił oddalić wniosek i ustalić, że każdy z uczestników ponosi koszty postępowania związane z własnym udziałem w sprawie.

Podstawą rozstrzygnięcia były przytoczone poniżej ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego:

Postanowieniem z dnia 2 września 1957 roku. wydanym w sprawie sygn. akt I Ns 271/56. Sąd Powiatowy w O. ustanowił na nieruchomości S. i J. małżonków F. na rzecz nieruchomości F. S. (którego nazwisko w sentencji postanowienia omyłkowo podano jako (...)), położonych we wsi L. drogę konieczną na długości 91 m. i szerokości 2 m., a oznaczonej na szkicu inż. M. B. literami (...).

Przedmiotem ustaleń faktycznych Sądu Powiatowego w O. w toku postępowania w sprawie Ns 271/56 nie był stan prawny nieruchomości wnioskodawcy F. S. oraz małżonków F. i do akt sprawy nie złożono tytułów własności do tych nieruchomości. Postanowienie o ustanowieniu drogi koniecznej zostało wykonane na gruncie przez Komornika Sądu Powiatowego w O. na przełomie maja i czerwca 1958 roku w sprawie Km 220/58.

Działka oznaczona aktualnie w ewidencji gruntów numerem (...) (ul. (...)) w całości odpowiada służebności ustanowionej postanowieniem Sądu Powiatowego w O. z 2 września 1957 roku, wydanym w sprawie sygn. akt Ns 271/56. Działka ta wchodziła w skład większej nieruchomości, której właścicielem na mocy aktu notarialnego z 14 lipca 1932 roku był Z. S. (brat J. F. i F. S.).

Umową darowizny z 15 sierpnia 1969 roku (akt notarialny numer (...), sporządzony przez notariusza R. H. w (...) w O.) Z. S. darował swojej siostrze J. F. działkę budowlaną o powierzchni 516 m ^{( 2)}. Na działce tej znajdowały się już. wówczas budynki wzniesione przez J. F. za zgodą Z. S.. Będąca przedmiotem darowizny działka została przedstawiona na planie wpisanym do ewidencji w Powiatowym Biurze Geodezji i (...) 8 lipca 1969 roku za numerem (...)i oznaczona na tym planie numerem (...) Do aktu notarialnego załączono zaświadczenie z Wydziału (...) (...)w O. stwierdzające, że działka numer (...) o powierzchni 516 m ^{( 2)} jest działką budowlaną i znajdują się na niej budynki wzniesione przed dniem 9 maja 1961 roku oraz, że J. F. jest jedynie posiadaczką działki stanowiącej własność Z. S.. Dla darowanej J. F. nieruchomości w Państwowym Biurze Notarialnym w O. założono zbiór dokumentów (...), który po przeniesieniu do Państwowego Biura Notarialnego w T. oznaczono numerem (...).

Uchwałą Miejskiej Rady Narodowej w T.z dnia 30 marca 1981 r. drodze oznaczonej w ewidencji gruntów numerem działki (...) została nadana nazwa: „ulica (...)”. Od 1982 (po modernizacji ewidencji gruntów) działka numer (...) (a zatem ulica (...)) w ewidencji gruntów i budynków miasta T. figurowała jako pozostająca we władaniu Skarbu Państwa na zasadach posiadania samoistnego. Ulica (...) rozciąga się pomiędzy ulicą (...) oraz ulicą (...). Wcześniej działka ta była oznaczona numerem ewidencyjnym (...) i od 1966 roku - od czasu założenia rejestru gruntów aż do modernizacji ewidencji - zapisana była w tym rejestrze jako użytek: „droga”, której władającym według ówczesnych zapisów tegoż rejestru było Prezydium Powiatowej Rady Narodowej - Powiatowy Zarząd Dróg Lokalnych.

J. F. zmarła w dniu 20 maja 1994 roku. a spadek po niej nabyła w całości córka M. G.. W dniu 7 listopada 1995 roku M. G. złożyła w Wydziale Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim wniosek o założenie księgi wieczystej dla działki o numerze ewidencyjnym (...). Do wniosku załączono mapę z adnotacją, zgodnie z którą nieruchomość - działka nr (...) (o aktualnej wg tej mapy powierzchni 466 m2) odpowiada nieruchomości, dla której został założony zbiór dokumentów (...)w (...) w O., a następnie (...)w T.. Zgodnie z zamieszczoną na mapie adnotacją geodety zmiana powierzchni nieruchomości wynikała z nowych, dokładniejszych pomiarów i obliczeń w ramach modernizacji ewidencji gruntów miasta T..

W księdze wieczystej (...) M. G. jest ujawniona jako właścicielka nieruchomości położonej w T. przy ul. (...), o powierzchni 466 m2, oznaczonej w ewidencji gruntów numerem działki (...).

W odpowiedzi na złożony przez M. G. wniosek dotyczący wykupu gruntu przyległego do posesji położonej w T. przy ul. (...), pismem z. dnia 5 maja 2013 roku Wydział Gospodarki Nieruchomościami Urzędu Miasta w T. poinformował wnioskującą, że działka oznaczona numerem geodezyjnym (...), będąca drogą — ulicą (...) ma nieuregulowany stan prawny i nie jest własnością Gminy M. T.. Do czasu uregulowania stanu prawnego przedmiotowej nieruchomości nie mogą być podejmowane jakiekolwiek czynności zmierzające do jej zbycia.

Ulica (...) w T. objęta jest na zlecenie Gminy Miasto T. bieżącym utrzymaniem w zakresie:

a) profilowania dróg gruntowych wraz z zagęszczaniem walcem oraz

wyrównywaniem tłuczniem kamiennym,

b) odśnieżania i usuwania śliskości na drogach.

Wpłat z tytułu podatku od nieruchomości za działkę oznaczoną w ewidencji gruntów numerem (...) w obrębie (...) dokonuje Gmina Miasto T..

Ulica (...) ma 90 m. długości. Łączy się z ulicami (...). Jest ogólnie dostępną, nieutwardzoną drogą. Przebiega pomiędzy działkami oznaczonymi w ewidencji gruntów numerami: (...), której właścicielką jest wnioskodawczyni, (...)- należącymi do J. C. oraz (...) - stanowiącej współwłasność I. W. i I. C.. M. G. oraz I. Ł. ze swoich działek mają furtki na ulicę (...). M. G. nigdy nie zabraniała korzystać z przedmiotowej drogi na działce nr (...). Oprócz właścicieli działek przylegających do ul. (...) potencjalnie korzystać z niej może każdy zainteresowany przejściem ulicą (...). Nad ulicą (...) przeprowadzone jest oświetlenie uliczne, przy czym słupy oświetleniowe, ze względu na niewielką szerokość tej drogi, posadowione są na działkach przylegających do niej.

Mając takie ustalenia Sąd zważył, iż wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie.

Z dokonanych ustaleń faktycznych wynika, że działka oznaczona obecnie w ewidencji gruntów numerem (...), o której zasiedzenie wnosi M. G., odpowiada służebności drogi koniecznej ustanowionej postanowieniem Sądu Powiatowego w O. z dnia 2 września 1957 roku w sprawie Ns 271/56. Postępowanie to toczyło się z wniosku F. S. z udziałem S. i J. małżonków F.. W postępowaniu tym nie badano tytułów własności do nieruchomości, których spór dotyczył. Jak ustalono w sprawie niniejszej, J. F. była wówczas jedynie posiadaczem nieruchomości, którą zamieszkiwała wraz z rodziną, a właścicielem większej nieruchomości, obejmującej między innymi obecne działki o numerach (...) był jej brat Z. S.. Działkę o aktualnym numerze (...) Z. S. darował siostrze J. F. 15 sierpnia 1969 roku. Wówczas powierzchnię przedmiotu darowizny określono w akcie notarialnym na 516m ^{( 2)}. Dla darowanej działki założono zbiór dokumentów (początkowo byt to ZD nr (...). a później ZD nr (...)). W dacie dokonania darowizny działki (...) na rzecz J. F. obecna ulica (...), a zatem działka numer (...), była już wyodrębniona i w założonym w roku 1966 rejestrze gruntów oznaczona numerem geodezyjnym (wtedy był to numer (...)) oraz zapisana w tym rejestrze jako droga w posiadaniu Prezydium Powiatowej Rady Narodowej - Powiatowego Zarządu Dróg Lokalnych.

Z powyższego wynika, że M. G. wniosła o zasiedzenie ulicy (...) w T., która to ulica oznaczona jest numerem geodezyjnym (...). Wnioskodawczyni domaga się stwierdzenia nabycia własności przez zasiedzenie na swoją rzecz całej działki, choć tylko cześć działki (...) biegnie obok działki wnioskodawczyni. Od ulicy (...) ulica (...) przebiega między działkami o numerach ewidencyjnych (...). a na dalszym odcinku w kierunku ulicy (...) pomiędzy działkami o numerach (...).

Rozstrzygając złożony przez M. G. wniosek o zasiedzenie w pierwszej kolejności należy wskazać, że zgodnie z poglądem Sądu Najwyższego wyrażonym w uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 11 czerwca 2015 roku (III CZP 112/14) stwierdzenie zasiedzenia własności nieruchomości może nastąpić tylko na rzecz osoby wskazanej przez wnioskodawcę lub innego uczestnika postępowania. Analogiczne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 19 października 2017 roku (III CZP 49/17). Oznacza to, że postępowanie o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie - służące realizacji indywidualnych interesów poszczególnych podmiotów prawa cywilnego - nie przewiduje wyjątku od zasady określonej w art. 321 k.p.c., zgodnie z którą sąd nie może orzekać co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem ani zasądzać ponad żądanie. W świetle treści wniosku oraz stanowisk uczestników postępowania przedmiotem niniejszej sprawy jest zatem rozstrzygnięcie, czy M. G. nabyła przez zasiedzenie działkę oznaczoną w ewidencji gruntów numerem (...), stanowiącą obecnie ulicę (...).

Stosownie do treści art. 172 § 1 k.c. w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 28 lipca 1990 roku (Dz. U. Nr 55, poz. 321) i obowiązującym od dnia 1 października 1990 roku (także w zakresie zasiedzenia, którego bieg rozpoczął się przed wejściem w życie tejże ustawy), posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba, że uzyskał posiadanie w zlej wierze (zasiedzenie).

Po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze (art. 172 § 2 k.c.).

Warunkiem nabycia własności nieruchomości w drodze zasiedzenia jest zatem samoistne, nieprzerwane posiadanie tej nieruchomości i upływ czasu wskazanego w' ustawie. Posiadanie to faktyczne władztwo nad rzeczą w zakresie prawa własności lub innego prawa, z którym łączy się to władztwo. Do zasiedzenia prowadzić może jedynie posiadanie samoistne. Posiadaczem samoistnym jest natomiast ten, kto rzeczą faktycznie włada jak właściciel (art. 336 k.c.). Kryteria decydujące o tym, czy posiadanie ma charakter samoistny czy też zależny to wola samego posiadacza oraz zewnętrzne przejawy sprawowanego przez niego faktycznego władztwa nad rzeczą, które pozwalają w sposób obiektywny ustalić wolę posiadania - jako posiadania samoistnego lub zależnego. Posiadaczem samoistnym rzeczy jest ten. kto postępuje z rzeczą jak właściciel, o czym świadczą okoliczności dostrzegalne dla innych osób, wyrażając tym samym wolę wykonywania względem niej prawa własności. Posiadanie samoistne jest to takie posiadanie, w którym osoba będąca posiadaczem traktuje siebie jak właściciela i w odniesieniu do nieruchomości zachowuje się tak jak właściciel.

Drugą - obok posiadania - przesłanką zasiedzenia jest upływ czasu. W zależności od tego. czy posiadacz samoistny uzyskał posiadanie w dobrej czy złej wierze, termin zasiedzenia wynosi dwadzieścia lub trzydzieści lat. Początek biegu terminu zasiedzenia następuje z chwilą objęcia rzeczy w samoistne posiadanie. W przypadku gdy wcześniejszy posiadacz zależny staje się posiadaczem samoistnym, wówczas termin zasiedzenia rozpoczyna się z chwilą podjęcia przez posiadacza czynności świadczących o władaniu przez niego rzeczą jak właściciel. W świetle postanowień Kodeksu cywilnego dla rozpoczęcia biegu zasiedzenia obojętnym jest natomiast, w jaki sposób posiadacz objął faktyczne władztwo nad rzeczą.

Kodeks cywilny nie zawiera definicji dobrej, ani złej wiary. W orzecznictwie i literaturze za panujący obecnie należy uznać pogląd, iż dobra wiara polega na usprawiedliwionym w danych okolicznościach przekonaniu posiadacza, że przysługuje mu takie prawo, jakie faktycznie wykonuje. Dobrą wiarę wyłącza nie tylko pozytywna wiadomość o braku uprawnienia, ale i brak wiadomości spowodowany niedbalstwem. Podkreślić należy, że nabycie własności przez zasiedzenie stanowi jeden z najdalej posuniętych aktów ingerencji w cudze prawo własności. Dlatego też spełnienie przesłanek zasiedzenia nie powinno budzić wątpliwości, a do wystąpienia posiadania samoistnego konieczne jest wykonywanie przez posiadacza czynności faktycznych wskazujących na samodzielny, rzeczywisty i niezależny od woli innej osoby stan władania rzeczą. Nie jest możliwe zasiedzenie prawa własności nieruchomości (art. 172 § 1 k.c.). jeżeli władanie nieruchomością /corpus possessionis/ nie ma cech posiadania samoistnego (art. 336 k.c.) ze względu na brak wykazania woli posiadacza odnośnie do władania nią w zakresie prawa własności /animus possidendi domini/ (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 stycznia 2017 roku. IV CSK 139/16).

W ocenie Sądu zachowanie wnioskodawczyni nie jest wystarczające dla uznania, że spełnia ono wymogi władania nieruchomością, której dotyczy wniosek z wyłączeniem innych osób w zakresie odpowiadającym władaniu właścicielskiemu. Podkreślić należy, że posiadacz samoistny to taki tylko, którego zakres faktycznego władania rzeczą jest taki sam, jak właściciela i który znajduje się w położeniu pozwalającym na korzystanie z rzeczy w taki sposób, jak może to czynić właściciel.

Stanowiąca drogę działka numer (...) nie była wykorzystywana wyłącznie przez wnioskodawczynię, ani jej poprzedników prawnych. Wnioskodawczyni nie miała żadnego wpływu na to, kto z niej korzysta. Ulica (...) jest powszechnie dostępna, oddzielona ogrodzeniami od przylegających do niej nieruchomości, wyposażona w oświetlenie miejskie. Nie ma wątpliwości, iż droga ta była i jest wykorzystywana przez bardzo szeroki krąg osób, którzy niekoniecznie byli właścicielami pobliskich działek. Z drogi tej korzystali mieszkańcy okolicznych osiedli, bliscy sąsiedzi, przejeżdżali przez nią również rowerzyści. Taki stan trwa od wielu lat, co potwierdzili

w swych zeznaniach świadkowie I. J., J. C. oraz S. O. opisując, że jako dzieci korzystały z tej drogi z rodziną. Nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy o zasiedzenie fakt, czy droga ta jest niezbędna dla mieszkańców sąsiednich działek, czy szerzej - dla wszystkich korzystających z niej osób, bo nie to kryterium decyduje o nabyciu własności nieruchomości w drodze zasiedzenia. W zachowaniu zasiadującego, czyli wnioskodawczyni. brak jest przejawów fizycznego rzeczywistego władztwa nad działką nr (...). Wnioskodawczyni wprawdzie podejmowała w stosunku do przedmiotowej nieruchomości pewne działania - polegające na okazjonalnym sprzątaniu i porządkowaniu nieruchomości, koszeniu trawy, jednakże robiła to wyłącznie na długości własnej posesji i to dla własnej wygody, ewentualnie ze względów estetycznych, ale nie dlatego, że czuła się jak właściciel całej działki nr (...). Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego nie pozwala przyjąć, jak twierdzi wnioskodawczyni, iż działania te stanowiły manifestację na zewnątrz woli władania nieruchomością przez M. G. jak przez właściciela. Były one natomiast podejmowane w celu zabezpieczenia, czy uporządkowania sąsiedztwa własnej nieruchomością wnioskodawczyni będącej działką sąsiednią - tj. działką nr (...). Jak wynika z zeznań świadków oraz samej wnioskodawczyni, to właśnie te czynniki skłoniły M. G. do podjęcia w stosunku do działki nr (...) pewnych działań zaradczych - polegających na karczowaniu roślinności, grabieniu liści, sprzątaniu śmieci, odśnieżaniu - jednak wyłącznie na długości własnej działki. Nie sposób w tych działaniach upatrywać sprawowania władztwa w postaci samoistnego posiadania działki numer (...). M. G. nigdy nie opłacała podatku od nieruchomości objętej wnioskiem o zasiedzenie, nie ingerowała w to, kto z ulicy (...) faktycznie korzysta.

Nie bez znaczenia jest okoliczność, że pozostała część działki nr (...) jest silnie zachwaszczona i panuje na niej bałagan. Wnioskodawczyni zaś - w przeciwieństwie do terenu położonego przy jej furtce - nic przeciwdziałała temu w żaden sposób. Wobec ogólnej dostępności każda osoba mogła przechodzić przez działkę, wyrzucać śmieci czy przejeżdżać rowerem. Co istotne, osoby, które korzystały z przedmiotowej drogi także wykonywały pewne prace, mające ułatwić korzystanie z tej drogi. Działka ta była koszona i sprzątana m.in. przez sąsiada M. S..

Przeprowadzony dowód z oględzin pozwolił ustalić, iż na działce nr (...) droga nie jest utwardzona, podłoże jest piaszczyste. Jej pobocze w wielu miejscach porastają krzewy i trwa. Na działce nie widać śladów jej utwardzania, ani też innej formy czynienia na nią nakładów. Wyposażona jest jednak w oświetlanie uliczne i oddzielona ogrodzeniami od działek do niej przylegających.

Żaden ze świadków nie wskazał na M. G. jako na osobę podejmującą jakiekolwiek samodzielne i władcze działania względem nieruchomości objętej wnioskiem, co potwierdzało, iż jej działania względem działki nr (...) były sporadyczne i obejmowały wyłącznie teren znajdujący się na długości jej posesji, nie stanowiły zatem przejawu objęcia tej nieruchomości w posiadanie, ani tym bardziej wyrazu woli właścicielskiego władania nią. Świadkowie zgodnie wskazywali, iż właściciele działek we własnym zakresie odpowiadają za utrzymanie czystości i porządku, między innymi przez skoszenie trawy, uprzątnięcie śniegu i innych zanieczyszczeń z terenu przy granicy nieruchomości.

Mając na uwadze wskazywanie okoliczności. Sąd czynności przedsiębranych przez wnioskodawczym, a przejawiających się w zbieraniu przez nią suchych liści, koszeniu trawy, odśnieżaniu, dbaniu o porządek na długości własnej posesji, nie zakwalifikował jako przesłanki świadczącej o samoistnym charakterze jej posiadania, a tym bardziej nie wskazywało to na istnienie po stronie wnioskodawczyni faktycznego władztwa nad całością przedmiotowej nieruchomości. Wnioskodawczyni przez cały okres zamieszkiwania na działce nr (...), korzystała z ulicy (...) wraz z innymi osobami, nie ogrodziła tego terenu, jako swojego, żeby uniemożliwić osobom trzecim korzystanie z niego i zademonstrować na zewnątrz do niego swój stosunek.

Samoistne posiadanie winno być manifestowane przez wykonywanie czynności faktycznych wskazujących na samodzielne, niezależne od woli właściciela władztwo nad nieruchomością. Powyżej przytoczone okoliczności wskazują na brak po stronie wnioskodawczyni cech posiadania samoistnego i z tego względu wnioskodawczyni nie mogła skutecznie ubiegać się o tytuł własności do działki numer (...) w trybie zasiedzenia.

Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach postępowania stanowił przepis art. 520 § 1 k.p.c., stosownie do którego, każdy z uczestników ponosi koszty związane ze swoim udziałem w sprawie.

Apelację od powyższego orzeczenia złożyła wnioskodawczyni za pośrednictwem swojego pełnomocnika zaskarżając orzeczenie w całości.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzuciła:

1) naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało wpływ na wynik sprawy tj. art. 233 § 1 k.p.c. , poprzez dokonanie dowolnej a nie wszechstronnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i tym samym wyprowadzenie z niego mylnych wniosków, iż nie wystąpiły w niniejszym stanie faktycznym przesłanki wskazujące na skuteczne zasiedzenie nieruchomości gruntowej położonej w T., oznaczonej aktualnie w ewidencji gruntów jako działka numer (...) (ulica (...) ) przez Wnioskodawczynię, podczas gdy zeznania świadków wskazują na wykonywanie przez Wnioskodawczynię wszelkich uprawnień właścicielskich w stosunku do przedmiotowej nieruchomości, 

2) naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało wpływ na wynik sprawy tj. art. 233 § 1 k.p.c. , poprzez błędne przyjęcie, iż brak podstaw do dokonania zasiedzenia działki o numerze ewidencyjnym (...) na rzecz Wnioskodawczyni, podczas gdy z dokumentacji zgromadzonej w niniejszej sprawie jednoznacznie wynika, że działka ta została wydzielona z nieruchomości F. S. oraz małżonków F. jako droga wewnętrzna, a stan tej nieruchomości nie został uregulowany i nigdy nie przeszła ona na własność żadnego z uczestników postępowania.

Powołując się na powyższe zarzuty skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego postanowienia, poprzez uwzględnienie wniosku o zasiedzenie oraz o zasądzenie kosztów postępowania za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych,

W odpowiedzi na apelację uczestniczy wnieśli o jej oddalenie w całości.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja jest bezzasadna i jako taka podlega oddaleniu.

Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego czyniąc je podstawą swojego rozstrzygnięcia. Skarżąca w apelacji w zasadzie sformułowała jedynie zarzut naruszenia art. 233 kpc poprzez błędną ocenę dowodów co miałoby się sprowadzać do błędnej oceny zeznań świadków która to zawiera w ocenie skarżącej wskazanie na wykonywanie przez nią uprawnień właścicielskich w stosunku do nieruchomości będącej przedmiotem sprawy.

Sąd Okręgowy nie podziela tego zarzutu. Sąd Rejonowy w sposób jasny, logiczny i w zgodzie z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania przeprowadził ocenę materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie i dokonał jego właściwej oceny i analizy. Sąd II instancji podziela także rozważania prawne Sądu Rejonowego które w wyczerpujący sposób wskazują na brak po stronie wnioskodawczyni zarówno fizycznego władania nieruchomością będącą przedmiotem sporu jak i woli władania tą nieruchomością dla siebie.

W tym miejscu dodatkowo należy zauważyć, iż sporna działka w ewidencji gruntów figuruje jako droga i istotnie stanowi ona ciąg komunikacyjny. Jest to co prawda ciąg który nie jest dosyć szeroki ale jednak działka ta stanowi ulicę (...) od 1982roku. Tak też jest wykorzystywana. Nawet sama wnioskodawczyni nie zaprzecza, iż ciągiem komunikacyjnym bez przeszkód poruszają się ludzie i jeżdżą rowerzyści. Działka ta w istocie jest dostępna dla nieograniczonej liczby mieszkańców.

W orzecznictwie przyjmuje się, iż nie ma formalnych przeszkód aby nieruchomość która w ewidencji została określona jako droga a drogą faktycznie nie jest mogła być zasiedziana niemniej jednak wymaga się aby wnioskujący o zasiedzenie takiej nieruchomości wykazał w sposób nie budzący wątpliwości przesłanki zasiedzenia. Wnioskodawczyni obowiązkowi wykazania tych przesłanek nie sprostała. Nie potrafiła bowiem wykazać, iż w sposób samoistny posiadała całą działkę nr (...) przez określony w ustawie czas. Słusznie bowiem Sąd Rejonowy zwraca uwagę, iż sama wnioskodawczyni budując swój płot w istocie odgrodziła się do spornej nieruchomości określając w ten sposób zakres swojego władztwa.

Reasumując apelacja wnioskodawczyni nie przytacza żadnych nowych argumentów przemawiających za uwzględnieniem wniosku, a jej rozważania stanowią tak naprawdę polemikę z prawidłowymi ustaleniami i rozważaniami Sądu Rejonowego które Sąd Okręgowy w pełni podziela i akceptuje.

Dlatego też na podstawie art. 385 kpc orzeczono jak w postanowieniu.

SSA w SO Stanisław Łęgosz SSO Jarosław Gołębiowski SSO Dariusz Mizera