Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 stycznia 2019 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu

w składzie:

Przewodniczący: SSR Agnieszka Chlipała - Kozioł

Protokolant: Dorota Wabnitz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 stycznia 2019 r. we Wrocławiu

sprawy z odwołania wnioskodawcy A. M.

od decyzji pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W.

z dnia 22.11.2017 r. znak: (...)

o jednorazowe odszkodowanie

I.  zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. z dnia 22.11.2017 r. i przyznaje wnioskodawcy A. M. prawo do jednorazowego odszkodowania z tytułu długotrwałego uszczerbku na zdrowiu będącego następstwem wypadku przy pracy z dnia 12.07.2017 r. za doznany 5 % uszczerbek na zdrowiu w kwocie 4.045,00 zł (cztery tysiące czterdzieści pięć złotych i 00/100), tj. 5 x 809 zł;

II.  orzeka, iż koszty sądowe ponosi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Ubezpieczony A. M. wniósł odwołanie od decyzji organu rentowego – Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. z dnia 22.11.2017 r. (...), w której odmówiono mu prawa do jednorazowego odszkodowania w związku z wypadkiem z dnia 12.07.2017 r. i domagał się jej zmiany poprzez przyznanie mu prawa do jednorazowego odszkodowania.

Uzasadniając odwołanie ubezpieczony podniósł, że nie zgadza się ze stanowiskiem ZUS, iż do zdarzenia doszło „w czasie i okolicznościach innych” niż podane w protokole powypadkowym i podkreślił, że ZUS w żaden sposób swojego stanowiska nie wyjaśnił. Wskazał, że zdarzenie było związane z pracą, doszło do niego w miejscu pracy, kiedy szedł do kuchni zaspokoić pragnienie. Było nagłe i zostało wywołane przyczyną zewnętrzną, którą zgodnie z orzecznictwem może być nawet niefortunny ruch pracownika. Wywołało również uraz - pęknięcie V kości śródstopia (k. 5-6).

Odpowiadając na odwołanie organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. wniósł o jego oddalenie z uwagi na brak podstaw prawnych do jego uwzględnienia.

Uzasadniając swoje stanowisko organ rentowy podniósł, że w ocenie Głównego Lekarza Orzecznika ZUS, biorąc pod uwagę opis zdjęcia RTG wykonanego w dniu 13.07.2017 r., należy przyjąć, że do złamania V kości śródstopia doszło wcześniej, nie zaś w dniu 12.07.2017 r. (k. 8).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony A. M. urodził się w (...) r. Jest zatrudniony w (...) S.A. w K., Oddział we W., jako młodszy programista. Ma wadę wrodzoną stóp: stopy końsko – szpotawe.

okoliczności bezsporne

W dniu 12.07.2017 r. A. M. przebywał w pracy, czuł się tego dnia dobrze, nie miał problemów z poruszaniem się. Ok. godziny 16.00 udał się do pomieszczenia socjalnego, aby przygotować sobie herbatę. W kuchni spotkał kolegę R. K. i przywitał się z nim przez podanie ręki. W tym momencie wnioskodawca utracił na chwilę równowagę, i aby minąć kolegę wykonał ruch w lewą stronę, w kierunku czajnika, przy czym źle postawił stopę. Usłyszał pękniecie kości w prawej stopie. Po zdarzeniu wnioskodawca zaczął utykać. Następnie udał się do lekarza.

Dowód:

protokół powypadkowy (w aktach sprawy)

zeznania świadka R. K. k. 18v

wyjaśnienia wnioskodawcy A. M. k. 18-19

W wyniku zdarzenia u wnioskodawcy doszło do złamania V kości śródstopia prawego. Długotrwały uszczerbek na zdrowiu wnioskodawcy wynosi 5%.

Schorzenie samoistne – stopy płasko–koślawe - nie przyczyniło się do powstania urazu. Zdarzenie należy traktować jako uraz powstały w dniu 12.07.2017 r., w RTG widoczna jest bowiem bardzo wyraźnie szczelina złamania nie wypełniona kostniną, która świadczyłaby o wcześniej przebytym złamaniu.

Zapis elektroniczny badania radiologicznego stopy prawej wykazuje świeże złamanie w zakresie bliższej części trzonu V-ej kości śródstopia prawego bez przemieszczenia odłamów kostnych, z odłamaniem niewielkiego fragmentu istoty korowej od strony podeszwowej stopy.

Dowód:

opinia biegłego ortopedy k. 27-29

opinia biegłego radiologa k. 44

dokumentacja medyczna (w aktach sprawy)

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (dalej u.s.w.ch.), za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą:

1) podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych;

2) podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika czynności na rzecz pracodawcy, nawet bez polecenia;

3) w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji pracodawcy w drodze między siedzibą pracodawcy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy (art. 3 ust. 1).

Ubezpieczonemu, który wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, przysługuje jednorazowe odszkodowanie. Za stały uszczerbek na zdrowiu uważa się takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu nierokujące poprawy. Za długotrwały uszczerbek na zdrowiu uważa się takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu na okres przekraczający 6 miesięcy, mogące ulec poprawie. Oceny stopnia uszczerbku na zdrowiu oraz jego związku z wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową dokonuje się po zakończeniu leczenia i rehabilitacji. Minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu oraz tryb postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku i wypłacaniu jednorazowego odszkodowania, kierując się koniecznością zapewnienia ochrony interesów ubezpieczonego oraz koniecznością przejrzystości i sprawności postępowania w sprawie o jednorazowe odszkodowanie (art. 11 u.s.w.ch.). Jednorazowe odszkodowanie przysługuje w wysokości 20% przeciętnego wynagrodzenia za każdy procent stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, z zastrzeżeniem art. 55 ust. 1 (art. 12 ust. 1 u.s.w.ch.). Do ustalenia wysokości jednorazowego odszkodowania, o którym mowa w ust. 1-4, przyjmuje się przeciętne wynagrodzenie obowiązujące w dniu wydania decyzji, o której mowa w art. 15. Kwoty jednorazowych odszkodowań zaokrągla się do pełnych złotych (art. 12 ust. 5 i 6 u.s.w.ch.). Na dzień wydania zaskarżonej decyzji wysokość jednorazowego odszkodowania za każdy procent uszczerbku na zdrowiu wynosiła 809 zł.

W niniejszej sprawie sporne było czy do pęknięcia kości śródstopia wnioskodawcy doszło w opisanych w protokole powypadkowym okolicznościach. Organ rentowy zakwestionował tę okoliczność wskazując na opis zdjęcia RTG wykonanego w dniu 13.07.2017 r., w którym lekarz radiolog opisujący zdjęcie stwierdził stan po złamaniu V kości śródstopia z widocznym okostnowym odczynem naprawczym. W przypadku świeżego złamania kości nie byłoby zmian naprawczych.

Ustalając stan faktyczny sprawy Sąd oparł się na zgromadzonej dokumentacji medycznej, której prawdziwości żadna ze stron nie kwestionowała, a także zeznaniach naocznego świadka zdarzenia i przesłuchaniu wnioskodawcy. Zeznania R. K. i wyjaśnienia wnioskodawcy były spójne, logiczne, konsekwentne, spontaniczne i wzajemnie się pokrywały, Sąd uznał je zatem za w pełni wiarygodne. Wynikało z nich, że w dniu 12.07.2017 r. wnioskodawca czuł się dobrze, a utykać zaczął dopiero po zdarzeniu, jakie miało miejsce w pomieszczeniu socjalnym, kiedy to mijając kolegę wykonał nieuważny ruch i źle stanął prawą stopą.

Nie ulegało w tych okolicznościach wątpliwości, że zdarzenie nastąpiło w związku z pracą i miało charakter nagły.

Wyjaśnienia wymagała zatem kwestia, czy w wyniku zdarzenia doszło do świeżego pęknięcia V kości śródstopia prawego, czy też – jak wskazywał organ rentowy – do pęknięcia tego doszło wcześniej, jaka była przyczyna pęknięcia – zewnętrzna czy wewnętrzna i czy zdarzenie spowodowało stały lub długotrwały uszczerbek na zdrowiu wnioskodawcy i w jakiej wysokości.

Wobec medycznej natury okoliczności spornych, które były istotne dla rozpoznania niniejszej sprawy, ich wyjaśnienie wymagało wiadomości specjalnych i musiało znaleźć oparcie w dowodzie z opinii biegłych sądowych.

Jak wynika z opinii biegłych z zakresu ortopedii i radiologii, w wyniku zdarzenia z dnia 12.07.2017 r. wnioskodawca doznał świeżego złamania V kości śródstopia prawego. Schorzenie samoistne wnioskodawcy – stopy płasko–koślawe - nie przyczyniło się w żaden sposób do powstania urazu. Zdarzenie należy traktować jako uraz powstały w dniu 12.07.2017 r., w RTG widoczna jest bowiem bardzo wyraźnie szczelina złamania nie wypełniona kostniną, która świadczyłaby o wcześniej przebytym złamaniu. Okoliczność tę potwierdził zarówno biegły ortopeda, jak i biegły radiolog, którzy po przeanalizowaniu zdjęcia nie zgodzili się z jego pierwotnym opisem. Zapis elektroniczny badania radiologicznego stopy prawej wykazuje świeże złamanie w zakresie bliższej części trzonu V-ej kości śródstopia prawego bez przemieszczenia odłamów kostnych, z odłamaniem niewielkiego fragmentu istoty korowej od strony podeszwowej stopy. Obaj biegli ustalili długotrwały uszczerbek na zdrowiu wnioskodawcy w wysokości 5%.

Wydane w sprawie opinie biegłych są w ocenie Sądu rzetelne, jasno uzasadnione, logiczne, konsekwentne i wyczerpujące, a nadto prawidłowo oparte na dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy oraz bezpośrednim badaniu ubezpieczonego, a nadto wzajemnie się pokrywają. Sąd uznał je za w pełni wiarygodne, podzielając dokonane w nich ustalenia i uznając że nie ma podstaw do zanegowania prezentowanego przez biegłych stanowiska.

Opinia biegłego sądowego podlega ocenie przy zastosowaniu art. 233 § 1 k.p.c. – na podstawie właściwych dla jej przymiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażanych w niej wniosków. Sąd Najwyższy w swoim wyroku z dnia 19 grudnia 1990 r. (I PR 148/90, OSP 1991/11/300) stwierdził, że „Sąd może oceniać opinię biegłego pod względem fachowości, rzetelności czy logiczności. Może pomijać oczywiste pomyłki czy błędy rachunkowe. Nie może jednak nie podzielać poglądów biegłego, czy w ich miejsce wprowadzać własnych stwierdzeń”.

Zgodnie z art. 286 k.p.c. Sąd może zażądać ustnego wyjaśnienia opinii złożonej na piśmie, może też w razie potrzeby zażądać dodatkowej opinii od tych samych lub innych biegłych. Samo niezadowolenie stron z opinii biegłych nie uzasadnia jednak zażądania dodatkowej opinii od tych samych lub innych biegłych. Sąd, w ramach zastrzeżonej dla niego swobody, decyduje, czy ma możliwość oceny dowodu w sposób pełny i wszechstronny, czy jest w stanie prześledzić jego wyniki oraz - mimo braku wiadomości specjalnych - ocenić rozumowanie, które doprowadziło biegłego do wydania opinii. Sąd czyni to zapoznając się z całością opinii, tj. z przedstawionym w niej materiałem dowodowym, wynikami badań przedmiotowych i podmiotowych. Wszystko to, a nie tylko końcowy wniosek opinii, stanowi przesłanki dla uzyskania przez sąd podstaw umożliwiających wyjaśnienie sprawy.

Podkreślenia wymaga również, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, nawet nieprawidłowy ruch pracownika, nieskoordynowane poruszenie powodujące potknięcie się, niefortunny odruch na płaskiej powierzchni może stanowić przyczynę zewnętrzną wypadku

Biorąc pod uwagę, dokonane powyżej ustalenia i przeprowadzone rozważania, Sąd na mocy przepisu art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., w pkt I sentencji wyroku, zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego w ten sposób, że przyznał wnioskodawcy prawo do jednorazowego odszkodowania z tytułu stałego uszczerbku na zdrowiu będącego następstwem wypadku przy pracy 12.07.2017 r. za doznany 5 % uszczerbek na zdrowiu w kwocie 4.045,00 zł, tj. 5 x 809 zł;

O kosztach sądowych, jak w punkcie II sentencji wyroku orzeczono w oparciu o art. 98 oraz art. 96 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 36 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t. j. Dz. U. z 2016 r., poz. 623 ze zm.). W niniejszej sprawie do wydatków obciążających Skarb Państwa należało wynagrodzenie biegłych sądowych.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.