Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 18 kwietnia 2017r. (data nadania) powód T. W. domagał się zasądzenia od pozwanej V. L. T. Ż. Spółki Akcyjnej V. G. kwoty 12.608 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 9 kwietnia 2013r. do dnia zapłaty oraz zasądzenia na jego rzecz kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że strony zawarły umowę ubezpieczenia potwierdzoną polisą nr (...), na warunkach określonych we wzorcu umownym – Ogólnych Warunkach Ubezpieczenia (OWU), które nie zostały z powodem indywidualnie uzgodnione, lecz narzucone przez pozwaną. Umowa została rozwiązana. W następstwie rozwiązania umowy pozwana pobrała od powoda kwotę 12.608 zł tytułem opłaty likwidacyjnej tj. 53,78% wartości rachunku powoda, wynoszącej kwotę 23.443,66 zł.

W ocenie powoda postanowienia OWU, które umożliwiały pozwanej pobranie opłaty likwidacyjnej, stanowiły niedozwolone klauzule umowne w rozumieniu art. 385 ¹ § 1 k.c., gdyż kształtują prawa i obowiązki powoda w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco naruszają jego interesy.

Powód wskazał, że pismem z dnia 12 stycznia 2017r. wezwał pozwaną do zwrotu nienależnie pobranych środków. Pismem z dnia 20 lutego 2017r. pozwana odmówiła uwzględnienia roszczenia powoda. W odniesieniu do roszczenia odsetkowego powód podniósł, że dochodzi odsetek od dnia następującego po dniu uznania jego rachunku bankowego kwotą wypłaty środków pozostałych po potrąceniu opłaty likwidacyjnej.

(pozew k. 2-7 )

Pozwana w odpowiedzi na pozew z dnia 14 czerwca 2017r. (data nadania) wniosła o oddalenie powództwa w całości, a także o zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W pierwszej kolejności pozwana podniosła zarzut przedawnienia roszczenia objętego pozwem na podstawie art. 819 § 1 k.c. wskazując, iż pozew wniesiono po upływie 3-letniego terminu przedawnienia z w/w przepisu.

W dalszej kolejności pozwana podniosła, że powód nie wskazał, które konkretnie postanowienia umowne kwestionuje mimo, że to na nim spoczywał obowiązek dowodu w tym zakresie a co za tym idzie żądanie powoda jako nieudowodnione winno zostać oddalone.

Pozwana wskazała, iż powód na podstawie wniosku z dnia 10 marca 2006r. zawarł z pozwaną umowę, do której znalazły zastosowanie OWU. Podczas składania wniosku powód złożył oświadczenie o otrzymaniu, zapoznaniu się z treścią OWU oraz Regulaminu Ubezpieczeniowych Funduszy Kapitałowych i Wykazu Ubezpieczeniowych Funduszy Kapitałowych oraz innych Pozycji Inwestycyjnych jak też potwierdziła ich odbiór. Umowa została rozwiązana z dniem 25 marca 2013r. w związku ze złożeniem przez powoda wniosku o całkowitą wypłatę Wartości Wykupu. Powodowi wypłacono Wartość Wykupu w kwocie 10.835,66 zł, a wypłata nastąpiła zgodnie z zapisami OWU. Pozwana podniosła nadto, że w OWU znalazła się informacja, że w przypadku przedterminowego rozwiązania umowy wypłacana wysokość Świadczenia Wykupu w zakresie tzw. Wartości Części i Bazowej Rachunku uwzględnia jej pomniejszenie o koszty poniesione przez pozwaną w związku z zawarciem i wykonywaniem umowy oraz o koszty związane z prowadzoną przez pozwaną działalność gospodarczą. Pozwana dodała, że w chwili rozwiązania umowy suma składek wpłaconych przez powoda wyniosła 21.139,20 zł, a Wartość Części Bazowej Rachunku – 23.444,80 zł, co oznacza, że powód osiągnął zysk na polisie. Ponadto zdaniem pozwanej ewentualnie zasądzona na rzecz powoda kwota winna zostać pomniejszona o kwotę zaliczki na poczet podatku PIT w kwocie 438 zł.

Pozwana podniosła również, że powód nie wskazał, które postanowienia OWU miałyby zostać uznane za abuzywne, ponadto nie przedstawił żadnych dowodów, na podstawie których Sąd mógłby dokonać incydentalnej kontroli wzorca w odniesieniu do jego osoby, roszczenia powoda pozostaje zatem nieudowodnione.

Z ostrożności procesowej pozwana podniosła dalej, że postanowienia OWU dotyczące Wartości Wykupu nie mogą stanowić postanowień niedozwolonych w rozumieniu art. 385 ¹ k.c. z uwagi na fakt, że dotyczyły świadczenia głównego pozwanej i były sformułowane w sposób jednoznaczny, co więcej, postanowienia te nie naruszały interesów powoda jako konsumenta, tym bardziej nie naruszały ich w sposób rażący, postanowienia te były też zgodne z dobrymi obyczajami. Pozwana podniosła nadto, że powoda nie można zaliczyć do grupy osób rozważnych i ostrożnych, którym przysługuje ochrona prawna z art. 385 ¹ k.c., gdyż z samej treści pozwu wynika, że powód podjął niedostatecznie przemyślaną decyzję o zawarciu przedmiotowej umowy, postawił błędną diagnozę co do własnych planów długoterminowego oszczędzania skutkującą przedwczesnym rozwiązaniem umowy, zaniechał analizy umowy post factum oraz nie skorzystał z prawa odstąpienia od umowy przysługującego mu w terminie 30 dni od jej zawarcia. W ocenie pozwanej to zachowanie powoda, która pomimo przyjętych na siebie zobowiązań i świadomości co do długoterminowego charakteru zawartej umowy doprowadza do jej ustania przed zakładanym czasem osiągnięcia rentowności, prowadzi do szkody wyrządzonej w majątku ubezpieczyciela oraz do sytuacji, w której to powód uzyskałby nadmierne profity korzystając z produktu za cenę niższą niż zapłaciłby choćby w ramach standardowej umowy ubezpieczenia na życie lub umów o charakterze inwestycyjnym.

Pozwana podniosła, że wykonywanie tego rodzaju umów jak przedmiotowa rozpoczyna z deficytem z uwagi na wysokie koszty ich zawarcia i wykonywania, a jej ustawowy cel (tj. rentowność) może być osiągnięty, jeżeli umowa nie zostanie rozwiązana zbyt szybko. Wczesne rozwiązanie umowy pozostawia deficyt związany z poniesionymi kosztami, zaś jego ciężar musi być alokowany umownie w koszty strony decydującej się rozwiązać umowę przed upływem terminu, na który została zawarta. Pozwana wskazała, iż w związku z polisą powoda poniosła koszty, które wyniosły łącznie 11.288,07 zł. Nadto pozwana zakwestionowała żądanie odsetek od daty wskazanej w pozwie podnosząc, że odsetki należałoby liczyć najwcześniej od 31. dnia następującego po doręczeniu pozwanemu wezwania do zapłaty co miało miejsce w dniu 2 lutego 2017r. Wskazała również, z ostrożności procesowej, iż, w przypadku przyjęcia, że roszczenie powoda opiera się na bezpodstawnym wzbogaceniu, korzyść pozwanej uzyskana kosztem powoda została zużyta w taki sposób, że pozwana nie jest i nigdy nie była wzbogacona kosztem powoda.

(odpowiedź na pozew k. 37-53)

Pismem z dnia 28 czerwca 2017r. powód zmodyfikował żądanie pozwu, wnosząc o zasądzenie od pozwanej kwoty 12.170 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 9 kwietnia 2013r. do dnia zapłaty. Wskazał również, że kontrolą abuzywności powinny zostać objęte całe OWU, ze szczególnym uwzględnieniem § 25 ust. 3, ust. 5 i pkt. 10 Załącznika nr 1 do OWU.

(pismo powoda k. 80-93)

Na rozprawie w dniu 6 lipca 2017r. powód cofnął pozew ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie kwoty 438 zł. W pozostałym zakresie podtrzymał stanowisko w sprawie.

(protokół rozprawy k. 100-104)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód w dniu 20 marca 2006r. zawarł z pozwaną Umowę Ubezpieczenia na Życie z Ubezpieczeniowym Funduszem Kapitałowym o nr (...), której integralną część stanowiły Ogólne Warunki Ubezpieczenia na Życie z Ubezpieczeniowym Funduszem Kapitałowym ze Składką Regularną M. Spektrum o indeksie (...). Powód własnoręcznym podpisem potwierdził, że przed zawarciem umowy otrzymał OWU. Powód zobowiązał się do uiszczania składki regularnej w wysokości 4000 zł rocznie. Umowa została zawarta na okres 30 lat.

(bezsporne; polisa k. 64; wniosek o zawarcie umowy k. 59-60)

Powód zawarł umowę z pozwaną na spotkaniu z pośrednikiem ubezpieczeniowym, który wskazywał przede wszystkim na perspektywę wysokich i pewnych zysków związanych z umową oraz jedynie w marginalnym zakresie na ryzyko i opłaty z nią związane. Przed zawarciem umowy powód uczestniczył w dwóch szkoleniach dotyczących produktu. Otrzymał również OWU przed podpisaniem umowy. Z uwagi na brak oczekiwanych zysków i zmniejszanie się kapitału powód rozwiązał umowę. Nie zawierał innych umów tego typu.

(zeznania powoda k. 101-103)

Z dniem 20 marca 2011r. umowa ubezpieczenia została przekształcona w tzw. umowę bezskładkową.

(bezsporne; wniosek powoda o przekształcenie k. 66; pismo pozwanej k. 67)

Przedmiotowa umowa ubezpieczenia uległa rozwiązaniu z dniem 25 marca 2013r. wskutek złożenia przez powoda wniosku o wypłatę Wartości Wykupu.

(bezsporne; pismo pozwanej k. 65)

Pozwana rozliczyła polisę nr (...), wskazując, iż na dzień rozwiązania umowy wartość Rachunku Jednostek Funduszy wynosiła 23.444,80 zł, zaś Wartość Wykupu – kwotę 10.835,66 zł. Równocześnie kwota zatrzymana przez pozwaną tytułem opłaty likwidacyjnej wyniosła 12.609,14 zł, a suma wpłaconych składek stanowiła kwotę 21.139,20 zł.

(rozliczenie z tytułu umowy k. 65v)

Pismem z dnia 12 stycznia 2017r., doręczonym pozwanej w dniu 2 lutego 2017r., pełnomocnik powoda wezwał pozwaną do zapłaty kwoty stanowiącej równowartość 53,78% środków znajdujących się na rachunku polisy powoda wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 8 kwietnia 2013r. do dnia zapłaty, pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. Pismem z dnia 20 lutego 2017r. pozwana odmówiła zapłaty.

(bezsporne; wezwanie do zapłaty k. 12-17; pismo pozwanej k. 18-19)

S. U.Spółka Akcyjna z siedzibą w W. nosi obecnie nazwę V. L. T. Ż.Spółka Akcyjna V. G..

(okoliczność bezsporna)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wskazanych powyżej dokumentów, które Sąd w całości uznał za wiarygodne, gdyż ich rzetelność i prawdziwość nie była przez strony kwestionowana, w oparciu o okoliczności między stronami bezsporne oraz na podstawie zeznań powoda, którym dał wiarę w całości.

Sąd oddalił wniosek dowodowy złożony przez pełnomocnika pozwanego w odpowiedzi na pozew o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego aktuariusza. Sąd uznał, że okoliczności, na które dowód miałyby zostać przeprowadzony są nieistotne dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy.

Z tych samych przyczyn Sąd oddalił również wniosek dowodowy o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka M. F. (który nie uczestniczył w spotkaniu z powodem) oraz wniosek o zobowiązanie pośrednika N. do wskazania osoby, która pośredniczyła przy zawieraniu umowy z powodem.

Sąd potraktował załączone do odpowiedzi na pozew wydruki artykułów dot. świadczenia wykupu jedynie jako wyraz poglądów wzmacniających argumentację stron postępowania.

Sąd zważył, co następuje:

Postępowanie podlegało umorzeniu w zakresie kwoty 438 zł, w pozostałym zaś zakresie powództwo podlegało oddaleniu.

Zgodnie z art. 203 § 1 – 3 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku. Pozew cofnięty nie wywołuje żadnych skutków, jakie ustawa wiąże z wytoczeniem powództwa.

Ponieważ w niniejszej sprawie powód cofnął pozew w zakresie kwoty 438 zł wraz ze zrzeczeniem się roszczenia, co nie wymagało zgody pozwanej, Sąd uznając że przedmiotowa czynność jest dopuszczalna w świetle art. 203 § 4 k.p.c., na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. orzekł jak w punkcie I wyroku, umarzając postępowanie w tym zakresie.

W niniejszej sprawie okolicznością bezsporną między stronami był fakt zawarcia i rozwiązania umowy ubezpieczenia na życie o numerze polisy (...), jak również fakt wypłaty Wartości Wykupu w wysokości 10.835,66 zł oraz naliczenie przez pozwaną kwoty 12.609,14 zł tytułem opłaty likwidacyjnej. Stan faktyczny między stronami był więc bezsporny. Strony różniła natomiast ocena prawna możliwości oraz skuteczności zatrzymania danych środków przez pozwaną na podstawie zapisów przedmiotowej umowy.

Wskazać należy, że powód twierdził, iż zapisy umowne, na podstawie których pozwany ubezpieczyciel zmniejszył należne powodowi w przypadku rozwiązania umowy przed terminem świadczenie wykupu do wypłaconej kwoty, naruszają przepis art. 385 ¹ k.c. i nie wiążą go, co skutkuje uznaniem, że pozwana pobierając je bezpodstawnie wzbogaciła się kosztem powoda.

Zgodnie z art. 385 ¹ § 1 i 2 k.c. zamieszczona w umowie klauzula abuzywna nie wiąże konsumenta, a strony są związane umową w pozostałym zakresie. Istnieją dwie drogi umożliwiające Sądowi stwierdzenie, iż zamieszczona w umowie klauzula stanowi niedozwolone postanowienie umowne w rozumieniu art. 385 ¹ k.c. tj. kontrola incydentalna dokonywana przez sąd rozpoznający konkretną sprawę oraz kontrola abstrakcyjna sprawowana przez Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów.

W niniejszej sprawie Sąd, rozpatrując indywidualną sprawę, musiał zatem ustalić, czy zamieszczona w umowie ubezpieczenia, zawartej między stronami, klauzula stanowi niedozwolone postanowienie umowne, co umożliwia Sądowi ustalenie treści wiążącego strony stosunku prawnego, a tym samym pozwala na rozstrzygnięcie sporu.

Mając na względzie brzmienie art. 385 ¹ k.c., aby można było uznać klauzulę za abuzywną, muszą zostać spełnione cztery przesłanki: umowa musi być zawarta z konsumentem, postanowienia tej umowy nie zostały uzgodnione z konsumentem w sposób indywidualny, a ponadto kształtują prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy, co jednak nie dotyczy głównych świadczeń stron, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. W tym miejscu wypada dodać, że zgodnie z zasadą swobody umów wyrażoną w art. 353 ¹ k.c. strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiała się właściwości (naturze) stosunku prawnego, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Warto podkreślić, że w tym kontekście przepisie o niedozwolonych postanowieniach umownych jest swoistego rodzaju dopełnienie i uszczegółowienie zasady swobody umów. Z jednej strony kładzie się nacisk na przestrzeganie przez sygnatariuszy umowy zasad rzetelności, staranności i uczciwego postępowania, z drugiej zaś chroni interesy słabszej, w rzeczywistości, strony stosunku prawnego, czyli konsumenta. Mając na uwadze brzmienie art. 385 ¹ k.c., należy stwierdzić, że konieczne w niniejszej sprawie było wykazanie przesłanek określonych ww. przepisem.

Należy również wskazać, że rozkład ciężaru dowodu kształtuje się według ogólnych reguł dowodzenia wynikających z art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przepis ten formułuje podstawową regułę rozkładu ciężaru dowodu w sporze cywilnoprawnym, wskazując przede wszystkim, kogo obciążają skutki niepowodzenia procesu dowodzenia (tak zwany ciężar dowodu w znaczeniu materialnoprawnym). W świetle wynikającej z tego przepisu reguły za prawdziwe mogą być w procesie cywilnym przyjęte jedynie te fakty, które zostały udowodnione przez stronę obciążoną ciężarem ich dowodzenia, zaś pominięte powinny zostać te fakty, które przez stronę obciążoną obowiązkiem dowodzenia nie zostały w sposób należyty wykazane. Nie budzi przy tym wątpliwości, że w okolicznościach rozpoznawanej sprawy to stronę powodową obciążał obowiązek wykazania istnienia roszczenia materialnoprawnego stanowiącego podstawę dochodzonego w tej sprawie żądania zapłaty.

Materialnoprawną zasadę rozkładu ciężaru dowodu (art. 6 k.c.) uzupełniają reguły procesowe (w szczególności art. 3 § 1 k.p.c. oraz art. 232 k.p.c.) nakazujące stronom przejawiać aktywność w celu wykazania wszystkich istotnych okoliczności i faktów, z których wywodzą skutki prawne, w szczególności wskazywać dowody. Obowiązek przedstawiania dowodów odnosi się zarówno do przesłanek dotyczących samej zasadności dochodzonego roszczenia, jak i jego wysokości. Niedochowanie powyższych obowiązków skutkuje ryzykiem przegrania procesu przez stronę, którą obciążał ciężar wykazania okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy.

Wobec powyższego to na stronie powodowej z mocy art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. ciążył obowiązek udowodnienia zasadności oraz wysokości roszczenia. Nie zatem wątpliwości, że ciężar udowodnienia charakteru zawartej umowy, jak również wykazania, zaistnienia przesłanek uznania postanowienia wzorca umowy, zawieranej z konsumentem za niedozwolone spoczywał na powodzie.

Z obowiązku tego powód nie wywiązał się i nie zdołał wykazać powyższych przesłanek uznania poszczególnych zapisów zawartej umowy za abuzywne. Powód, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, do dnia zamknięcia rozprawy w ogóle nie złożył do akt sprawy OWU dotyczących umowy ubezpieczenia zawartej przez strony, do zamknięcia rozprawy dalszych wniosków dowodowych w zakresie w/w okoliczności również nie składał (mimo stanowiska pozwanej zaprezentowanego w odpowiedzi na pozew oraz przedłożonych przez pozwaną dokumentów). Natomiast jak wynikało z zeznań powoda, powód otrzymał OWU przed podpisaniem umowy.

Brak właściwego dokumentu OWU uniemożliwia, co oczywiste, prześledzenie charakteru zawartej przez strony umowy, jak również ocenę zakwestionowanych przez powoda zapisów pod kątem ich abuzywności.

W uzasadnieniu wyroku z dnia 12 czerwca 2015 roku wydanego w sprawie o sygn. akt XVII AmC 3098/14 Sąd Okręgowy w Warszawie stwierdził, że „w przypadku produktu o tak skomplikowanej konstrukcji, jakim niewątpliwie jest umowa ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym nie jest możliwe dokonanie rzetelnej oceny zapisu nie dysponując dokumentami precyzującymi charakter umowy, świadczenia stron, czy warunki rezygnacji z uczestnictwa w ubezpieczeniu”. Sąd w niniejszym składzie podziela powyższe zapatrywanie.

Takie stanowisko znalazło również wyraz w uzasadnieniu wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie wydanego w sprawie o sygnaturze akt V Ca 840/16, w którym to uzasadnieniu Sąd Okręgowy wskazał, że złożony wyciąg z OWU jest niewystarczający do przeprowadzenia indywidualnej kontroli postanowień umownych, a Sąd dokonując indywidualnej kontroli nie może opierać się na generalnych informacjach, a zobligowany jest do oceny, iż w okolicznościach konkretnej umowy spełnione zostały przesłanki wskazane w art. 353 ¹ k.c. Takie stanowisko zostało również wyrażone przez Sąd Okręgowy w Warszawie w sprawie o sygnaturze akt V Ca 727/16, w którym Sąd Okręgowy wskazał, że to nie na pozwanym ciąży obowiązek przedstawienia OWU, gdyż doprowadziłoby to do zachwiania zasady ciężaru dowodu, gdyż w istocie obciążyłoby pozwanego obowiązkiem udowodnienia faktów, z których powód wywodzi skutki prawne. Samo wskazanie na niekompletność dokumentów, które przedłożył powód, należy uznać za wystarczającą inicjatywę pozwanego, prowadzącą do podważenia zaprezentowanego przez powoda materiału dowodowego. Ponadto Sąd Okręgowy wskazał, że to nie rolą Sądu jest gromadzenie materiału dowodowego. Sąd rozpatrujący niniejszą sprawę w całości podziela zaprezentowaną argumentację.

Skoro zatem dokumenty precyzujące charakter umowy i wzajemne obowiązki stron, w tym w przypadku rozwiązania umowy przed terminem, nie zostały przez powoda złożone przed zamknięciem rozprawy, co skutkowało brakiem możliwości oceny zakwestionowanych postanowień umowy w aspekcie ich abuzywności, brak było możliwości uwzględnienia żądania opartego na tej podstawie i powództwo już z tej przyczyny podlegało oddaleniu.

Z uwagi na powyższe wskazać należy, iż zgłoszony przez pozwaną zarzut przedawnienia roszczenia nie miał znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Jedynie na marginesie zaznaczyć należy, iż zarzut ten nie zasługiwał na uwzględnienie. Wskazać należy bowiem, że umowa zawarta pomiędzy stronami nie jest umową ubezpieczenia sensu stricto. Powód zawarł z pozwaną umowę ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowymi funduszami kapitałowymi, której główną cechą jest ponoszenie ryzyka inwestycyjnego przez ubezpieczonego, a wpłacone składki inwestowane są w wybrane fundusze kapitałowe. Prawa i obowiązki stron wynikające z umowy, składające się w części z elementów charakterystycznych dla umowy ubezpieczenia a w części z elementów umowy inwestycyjnej. Umowa ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowymi funduszami kapitałowymi stanowi szczególny typ umowy mieszanej, do której nie ma zastosowania trzyletni termin przedawnienia wynikający z art. 819 k.c. przewidziany dla klasycznych umów ubezpieczenia. W niniejszej sprawie zastosowanie znajdzie przepis art. 118 k.c. i przewidziany w nim dziesięcioletni termin przedawnienia, który jest regułą dla przedawnienia roszczeń majątkowych. Zatem w dacie wytoczenia powództwa w dniu 18 kwietnia 2017r. termin ten jeszcze nie upłynął, biorą pod uwagę, że umowa została rozwiązana w dniu 25 marca 2013r. (tak Sąd Okręgowy w Warszawie V Ca 2501/15).

Mając to wszystko na względzie, Sąd orzekł jak w punkcie II wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, biorąc pod uwagę, że pozwana wygrała proces w całości, zasądzając od powoda na rzecz pozwanej kwotę 3617 zł, na którą złożyły się: wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika pozwanej - adwokata w stawce minimalnej w wysokości 3600 zł, ustalonej zgodnie z przepisem § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r., poz. 1800), w brzmieniu obowiązującym od dnia 27 października 2016r. oraz 17 zł z tytułu opłaty skarbowej od dokumentu pełnomocnictwa.

SSR Aleksandra Błażejewska

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikom stron.

SSR Aleksandra Błażejewska