Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 lutego 2019 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Marek Jasiński

Protokolant: Małgorzata Małecka

po rozpoznaniu w dniu 12 lutego 2019 r. w Gdańsku

na rozprawie

spraw z powództwa P. A. (1)

przeciwko (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółce komandytowej z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od P. A. (1) na rzecz (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej z siedzibą w W. kwotę 2417 zł (dwa tysiące czterysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

III.  zasądza od P. A. (1) na rzecz (...)kwotę 2206,82 zł (dwa tysiące dwieście sześć złotych osiemdziesiąt dwa grosze) tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt I C 532/17

UZASADNIENIE

Pozwem z 9 sierpnia 2016 r. P. A. (1) domagał się zasądzenia od (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwoty 8 634,40 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztami procesu według norm przepisanych.

Uzasadniając żądanie pozwu powód wskazał, że 2 maja 2015 r. zjeżdżając z progu zwalniającego przy ul. (...) w G. wjechał w dziurę w jezdni i uszkodził pojazd A. (...), nr rej. (...). Przybyła na miejsce policja stwierdziła, że próg zwalniający jest za wysoki w stosunku do innych podobnych urządzeń będących na tej ulicy. Również oznakowanie było niewystarczające. Powód podniósł, że z uwagi na przedłużający się proces likwidacji szkody, zmuszony był do wynajęcia pojazdu zastępczego.

Na roszczenie dochodzone pozwem składały się kwoty: 2 140 zł z tytułu kosztów przywrócenia pojazdu powoda do stanu sprzed kolizji oraz 6 494,40 zł tytułem kosztów wynajęcia pojazdu zastępczego.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanym w sprawie I Nc 1450/16 Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Od powyższego nakazu zapłaty pozwany (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. (poprzednio (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G.) złożył sprzeciw, zaskarżając nakaz zapłaty w całości i wnosząc o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwany zarzucił, że w jego ocenie, jedyną przyczyną powstania uszkodzenia w pojeździe powoda była nadmierna prędkość, z jaką poruszał się kierowca w czasie zdarzenia. Zaprzeczył aby próg zwalniający wykonany został nieprawidłowo, czy aby był nieprawidłowo oznaczony.

Nadto, w ocenie pozwanego, powód przyczynił się do zwiększenia rozmiarów szkody, oddając uszkodzony pojazd do naprawy niemal 2 miesiące po zdarzeniu, a faktura za naprawę wystawiona została ponad 5 miesięcy po zdarzeniu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

2 maja 2015 r. w G. przy ul. (...) doszło do kolizji drogowej w wyniku której uszkodzeniu uległ należący do P. A. (1) samochód marki A. (...), nr rej. (...).

W tym czasie, za organizację ruchu w miejscu kolizji odpowiadała (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W..

Uszkodzenie powstało w wyniku najechania na wyniesione przejście dla pieszych.

dowód: zaświadczenie (...) K. G. – k. 12, kopia dziennika budowy – k. 41-43, kopie umów – k. 87-94, kopia decyzji – k. 95 dokumentacja fotograficzna – k. 44, 74-84, projekty organizacji ruchu – k. 45-47, projekty budowlane – k. 96 – 98.

Wyniesione przejście dla pieszych znajduje się w strefie ruchu 30 km/h i wykonane zostało prawidłowo i zgodnie z normami, jednakże przy progu występował ubytek nawierzchni. Do uszkodzeń pojazdu A. doszło przez nieprawidłową taktykę i technikę jazdy kierującego nim P. A. (1), który przed dojechaniem do progu zwalniającego poruszał się ze znacznie większą prędkością niż dozwolone w tym miejscu 30 km/h. Przy zachowaniu prawidłowej taktyki i techniki jazdy, która polega na zmniejszeniu przed przejazdem przez próg zwalniający prędkości pojazdu do ok. 5 – 10 km/h, nawet przy ubytku nawierzchni, zjazd z progu nie powinien spowodować uszkodzeń pojazdu.

dowód: pomiary geodezyjne k. 113, dokumentacja fotograficzna – k. 115-123, zeznania świadka P. S. – k. 127, opinia biegłego G. S. – k. 142 – 144, opinia biegłego R. B. – k. 168 – 192.

Naprawa pojazdu, polegająca na wymianie miski olejowej i naprawie zawieszenia kosztowała 2 140 zł.

W okresie od 8 maja do 22 czerwca 2015 r. P. A. (1) poniósł koszty wynajmu pojazdu zastępczego w wysokości 6494,40 zł.

dowód: faktury – k. 4 – 6.

P. A. (1) zgłosił swoje roszczenia (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W..

Spółka (...) uznała roszczenia P. A. (2) za bezzasadne.

dowód: korespondencja stron – k. 7 – 11, 13-14.

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zaoferowanych przez strony dowodów, w postaci opisanych wyżej dokumentów, a także zeznań świadka P. S..

Z uwagi na zawiły charakter sprawy i wyniki przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowego, a także z uwagi na fakt, że powód występował w procesie bez zawodowego pełnomocnika, Sąd dla wyjaśnienia wszystkich wątpliwości skorzystał z uprawnienia, jakie daje mu przepis art. 232 zd. 2 k.p.c. i dopuścił z urzędu dowód z opinii biegłych z zakresu budownictwa drogowego i z zakresu ruchu drogowego. Opinie tych biegłych okazały się w pełni wiarygodnymi dowodami w sprawie. Zostały sporządzone przez biegłych sądowych mających odpowiednią wiedzę i doświadczenie zawodowe. Są spójne, logiczne, a wnioski z opinii zostały w sposób logiczny i wyczerpujący umotywowane w opisowych częściach opinii. Opinie te nie były również kwestionowane przez strony.

Z uwagi na sprzeczność z pozostałym materiałem dowodowym, zwłaszcza z ustaleniami biegłego sądowego z zakresu ruchu drogowego, Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka T. A. i przesłuchaniu powoda na okoliczności przebiegu zdarzenia w dniu 2 maja 2015 r. i przyczyn uszkodzenia pojazdu powoda. Podkreślił to zwłaszcza biegły z zakresu ruchu drogowego, który wskazał, że wersja zdarzeń przedstawiona przez powoda jest mało prawdopodobna (k. 171).

Powództwo podlegało oddaleniu.

Najistotniejsze znaczenie miała w niniejszej sprawie kwestia rozkładu ciężaru dowodu.

Zgodnie z treścią art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przepis ten określa reguły dowodzenia, tj. przedmiot dowodu oraz osobę, na której spoczywa ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Zaznaczyć też trzeba, że przy rozpoznawaniu sprawy na podstawie przepisów kodeksu postępowania cywilnego (po zmianach wprowadzonych ustawą z dnia 1 marca 1996 r. o zmianie kodeksu postępowania cywilnego, rozporządzeń Prezydenta Rzeczypospolitej - Prawo upadłościowe i Prawo o postępowaniu układowym, kodeksu postępowania administracyjnego, ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz niektórych innych ustaw – Dz. U. nr 43, poz. 189), rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne. Jest to wyrazem zasady, iż to strony powinny być zainteresowane wynikiem postępowania oraz że to one dysponują przedmiotem postępowania m. in. poprzez powoływanie i przedstawianie Sądowi wybranych przez siebie dowodów.

Zaprzeczenie dokonane przez stronę procesową powoduje, że istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności stają się sporne i muszą być udowodnione. W razie ich nieudowodnienia Sąd oceni je na niekorzyść strony, na której spoczywał ciężar dowodu, chyba że miał możność przekonać się o prawdziwości tych twierdzeń na innej podstawie (orzeczenie SN z 28 kwietnia 1975 r., sygn. akt III CRN 26/75).

Zgodnie z przepisem art. 361 § 1 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Pozwany zaprzeczył, aby próg zwalniający wykonany został nieprawidłowo, czy też nie został prawidłowo oznakowany. Powód zatem winien udowodnić, że szkoda powstała na skutek działania lub zaniechania pozwanego, a także, że pomiędzy działaniem lub zaniechaniem pozwanego, a powstaniem szkody zachodzi adekwatny związek przyczynowy.

Przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe, a zwłaszcza dowody z opinii biegłych z zakresu budownictwa drogowego i ruchu drogowego nie potwierdziły wersji zdarzeń przedstawionych przez powoda. Wyniesione przejście dla pieszych zostało wykonane prawidłowo, zaś ubytek nawierzchni, na który powoływał się powód, nie powinien, przy zachowaniu prawidłowej taktyki i techniki jazdy, spowodować uszkodzeń pojazdu powoda.

Wobec nieudowodnienia żądania, Sąd oddalił powództwo w całości.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., kierując się zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, tj. zasądzając od powoda, który przegrał spór w całości na rzecz pozwanego celowe koszty obrony, tj. koszty zastępstwa procesowego powiększone o opłatę skarbową od pełnomocnictwa, tj. 2417 zł.

Ponadto, na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. za art. 98 § 1 k.p.c., Sąd zasądził od powoda na rzecz (...)kwotę 2206,82 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych, tj. tymczasowo pokrytych ze Skarbu Państwa kosztów przeprowadzenia dowodu z opinii biegłych.

Sygn. akt I C 532/17

ZARZĄDZENIE

(...)

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

(...)