Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 lutego 2019r.

Sąd Okręgowy w Suwałkach III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 lutego 2019r. w Suwałkach

sprawy A. D.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

w związku z odwołaniem A. D.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

z dnia 23 lipca 2018 r. znak (...)

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. decyzją z dnia 23.07.2018r. odmówił A. D. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W uzasadnieniu wskazał, iż zgodnie z art. 61 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2018r. poz. 1270 ze zm.) prawo do renty, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu 18 miesięcy od ustania prawa do renty ubezpieczony ponownie stał się niezdolny do pracy.

Natomiast prawo do renty nie zostało przywrócone A. D., ponieważ komisja lekarska orzeczeniem z dnia 12.07.2018r. nie uznała go za niezdolnego do pracy.

W odwołaniu od tej decyzji A. D. domagał się jej zmiany i przywrócenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres. Podniósł, że w 1999r. zaczęły się jego problemu ze zdrowiem, a konkretnie kręgosłupem. Odczuwał bóle pleców, rak i nóg. Często musiał korzystać ze zwolnień lekarskich. Przechodził również rehabilitację w sanatorium. Stale leczy się w poradni neurologicznej, jednak jego stan zdrowia nie ulega poprawie, mimo stosowanego leczenia farmakologicznego i rehabilitacji. Z powodu złego stanu zdrowia musiał w 2016r. zaprzestać prowadzenia działalności gospodarczej i od czerwca 2016r. przebywał na rencie z tytułu niezdolności do pracy. Dlatego niezrozumiałym dla niego jest uznanie go po 2 latach za zdolnego do pracy. Dolegliwości, na które cierpi uniemożliwiają mu podjęcie zatrudnienia i w sytuacji odmowy przyznania prawa do renty zostałby pozbawiony źródła dochodu.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Podtrzymał podstawy skarżonej decyzji. Dodatkowo wskazał, że A. D. pobierał okresową rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 01.06.2016r. do 30.06.2018r. W dniu 17.05.2018r. odwołujący się złożył wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Zgodnie zaś z art.14 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS oceny niezdolności do pracy, jej stopnia oraz ustalenia:

1) daty powstania niezdolności do pracy,

2) trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do pracy,

3) związku przyczynowego niezdolności do pracy lub śmierci z określonymi okolicznościami,

4) trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do samodzielnej egzystencji,

5) celowości przekwalifikowania zawodowego

- dokonuje w formie orzeczenia lekarz orzecznik Zakładu, zwany "lekarzem orzecznikiem".

W myśl § 4 ust.1 rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej z dnia 14.12.2004r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy lekarz orzecznik wydaje orzeczenie na podstawie dokumentacji dołączonej do wniosku oraz po przeprowadzeniu bezpośredniego badania stanu zdrowia osoby, w stosunku do której ma być wydane orzeczenie.

Natomiast w oparciu o § 4 ust. 3 rozporządzenia lekarz orzecznik może, przed wydaniem orzeczenia, uzupełnić dokumentację dołączoną do wniosku, w szczególności o opinie lekarza konsultanta lub psychologa albo o wyniki badań dodatkowych lub obserwacji szpitalnej.

W związku z koniecznością zasięgnięcia opinii specjalistycznej lekarza konsultanta, organ rentowy skierował odwołującego się na konsultację neurologiczną, która odbyła się w dniu 20.06.2018r. Lekarz orzecznik po zapoznaniu się z opinią specjalistyczną lekarza konsultanta oraz dokumentacją medyczną, orzeczeniem z dnia 22.06.2018r. stwierdził, iż odwołujący się nie jest niezdolny do pracy.

Zgodnie zaś z art. 14 ust. 2a ustawy od orzeczenia Lekarza Orzecznika osobie zainteresowanej przysługuje sprzeciw do Komisji Lekarskiej ZUS w ciągu 14 dni od dnia doręczenia tego orzeczenia. Odwołujący się w dniu 28.06.2018r. złożył sprzeciw i komisja lekarska w orzeczeniu z dnia 12.07.2018r. również uznała, że nie jest on niezdolny do pracy.

W tych okolicznościach zaskarżoną decyzją organ rentowy na podstawie art. 102 ustawy o emeryturach i rentach z FUS odmówił A. D. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Sąd Okręgowy w Suwałkach ustalił i zważył, co następuje:

Odwołania za uzasadnionego nie można było uznać.

Odwołujący się nie jest bowiem nadal niezdolny do pracy. Tak mianowicie wynika z opinii biegłych sądowych lekarzy, które Sąd uzyskał w toku niniejszego postępowania.

Biegły lekarz sądowy z zakresu okulistyki – dr n. med. I. B. rozpoznała u odwołującego się: jaskrę otwartego kąta obu oczu – dobrze wyrównaną kroplami, początkową zaćmę obu oczu, krótkowzroczność niskiego stopnia obu oczu, astygmatyzm krótkowzroczny niskiego stopnia oka prawego i tylne odłączenie ciała szklistego w oku prawym. Zaopiniowała, że rozpoznane schorzenia okulistyczne, ich stopień zaawansowania i przebieg nie powodują u odwołującego się niezdolności do pracy. W trakcie badania biegły stwierdził prawidłowe ciśnienie wewnątrzgałkowe w obu oczach – po lekach oraz prawidłowe pole widzenia w obu oczach. W przednim odcinku w obu oczach, poza początkowymi zmętnieniami w warstwach jądrowych soczewek, nie stwierdził odchyleń od stanu prawidłowego. Na dnie oka w obu oczach nie stwierdził zmian charakterystycznych dla jaskry. Dno oka jest prawidłowe. Odwołujący winien okresowo kontrolować się w poradni okulistycznej oraz regularnie przyjmować krople przeciw jaskrowe do obu oczu.

Biegli lekarze sądowi z zakresu neurologii – dr n. med. T. P. i rehabilitacji medycznej – M. K. rozpoznali u odwołującego się: zespół bólowy kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego w przebiegu zmian zwyrodnieniowo-dyskopatycznych i aktualnie bez cech podrażnienia korzeni nerwowych, przebytą operację żylaków odbytu w 2006r., stan po obustronnej przepuklinie pachwinowej leczonej operacyjnie (prawa 12.05.2010r., lewa 28.03.2017r.), nadciśnienie tętnicze, jaskrę otwartego kąta obu oczu, początkową zaćmę obu oczu, astygmatyzm krótkowzroczny niskiego stopnia oka prawego, krótkowzroczność niskiego stopnia obu oczu i tylne odłączenie ciała szklistego w oku prawym. Zaopiniowali, iż rozpoznane schorzenia narządu ruchu, ich stopień zaawansowania i przebieg nie powodują u odwołującego się niezdolności do pracy.

Wskazali też, że porównując obecnie wykonane przez biegłych lekarzy sądowych badanie odwołującego się z poprzednim badaniem przeprowadzonym przez lekarza orzecznika w dniu 07.06.2016r. widoczna jest poprawa w układzie narządu ruchu całego kręgosłupa. Przejawia się ona lepszą ruchomością kręgosłupa jak też brakiem objawów rozciągowych i ubytkowych zarówno z kończyn górnych jak i dolnych.

Sąd tymczasem podzielił opinie biegłych sądowych, gdyż zostały sporządzone przez lekarzy o specjalności w leczeniu chorób, na które cierpi odwołujący się i są jednoznaczne w swojej wymowie. Jak zaś wypowiedział się Sąd Najwyższy choćby w wyroku z dnia 14.03.2007r. III UK 130/06 ustaleń w sprawie o świadczenie rentowe w zakresie medycznym nie można oprzeć wbrew opinii biegłych lekarzy sądowych. W sprawie o świadczenie rentowe to ustalenia biegłych lekarzy sądowych dostarczają sądowi wiedzy specjalistycznej, koniecznej do dokonania oceny stanu zdrowia osoby ubiegającej się o świadczenia rentowe, w tym rodzaju występujących schorzeń, stopnia ich zaawansowania i nasilenia związanych z nimi dolegliwości.

Podobnie wypowiedział się również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12.01.2010r. I UK 204/09 i z 24.02.2010r. II UK 191/09. Sąd bowiem musi zawsze kierować się ustaleniami biegłych lekarzy sądowych, którzy posiadają w tym względzie specjalistyczną wiedzę. Subiektywne więc odczucia odwołującego się, że nie może pracować, nie mogą mieć znaczenia w sprawie. Sąd bowiem musi zawsze kierować się ustaleniami biegłych lekarzy sądowych, którzy posiadają w tym względzie specjalistyczną wiedzę. Nie może orzekać na przekonaniu osoby odwołującej się o niezdolności do pracy. Sam więc fakt, że odwołujący się nie może, jak uważa, pracować, nie może przesądzać o otrzymaniu przez niego renty.

Biegli zaś wydający opinie w sprawie uwzględnili aktualny stan zdrowia odwołującego się i przekonywująco wywiedli, iż stopień naruszenia sprawności jego organizmu nie powoduje u niego dalszej niezdolności do pracy. Opiniujący uwzględnili w tym względzie uwarunkowana zdrowotne jak również posiadane przez odwołującego się kwalifikacje, wykształcenie i wiek.

W obliczu też jednoznacznych opinii biegłych Sąd nie widział potrzeby ewentualnego uzupełniania postępowania dowodowego i przeprowadzania kolejnego dowodu z opinii biegłych. Jak słusznie stwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12.02.2003r., sygn. V CKN 1622/00, LEX 141384, Sąd rozpatrujący sprawę nie jest obowiązany dopuszczać kolejnych dowodów z opinii biegłych tylko dlatego, że złożona opinia jest dla strony niekorzystna. Potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii. W podobnym tonie Sąd Najwyższy wypowiedział się też w wyrokach z dnia 16.09.2009r., sygn. I UK 102/09, LEX 537027 i z dnia 15.02.1974r., sygn. II CR 817/73, LEX 7404.

Ponadto odwołujący się nie sformułował merytorycznych zastrzeżeń do opinii. Nie domagał się też dopuszczenia dowodu z innego zespołu biegłych lekarzy sądowych negując tylko dotychczasową opinię. Ostatecznie też wskazać należy, że Sąd nie może dokonywać poprzez biegłych lekarzy sądowych, co sugeruje odwołujący się, szczegółowych jego badań i diagnostyki. Biegli nie mają bowiem ku temu stosownych środków finansowych. Czynią to specjaliści w ramach kontraktów z Narodowym Funduszem Zdrowia i biegli sądowi przede wszystkim o ich wyniki badań i rozpoznaną chorobę, nie wyłączając chorób psychicznych, dokonują własnej oceny stanu zdrowia osób starających się o świadczenia rentowe, oczywiście po osobistej styczności z nimi, w celu weryfikacji poprzez rozmowę i możliwe bezpośrednie badania, rozpoznanych u nich chorób i dolegliwości. Opierają się przy tym przede wszystkim o ostatnie badania, a nie sprzed kilku lat. Aktualny bowiem stan zdrowia jest najważniejszy. Jeżeli ulegnie znowu pogorszeniu zawsze jest możliwość złożenia nowego wniosku o rentę.

Mając więc powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na mocy art. 477 ¹⁴ §1 kpc Sąd oddalił odwołanie.

Mt/PW