Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 23 stycznia 2019 roku

Sąd Okręgowy w Częstochowie – VII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Adam Synakiewicz

Protokolant st. sekretarz sądowy Małgorzata Idzikowska-Oleszczyk

w obecności Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Częstochowie Lidii Boroń

po rozpoznaniu w sprawie E. L.

oskarżonego o czyn z art. 209 § 1a k.k.

zażalenia wniesionego przez prokuratora

na postanowienie Sądu Rejonowego w Częstochowie z dnia 28 września 2018 roku

wydane w sprawie IV K 564/18

w przedmiocie umorzenia postępowania

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k., § 17 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu oraz art. 632 pkt 2 k.p.k.

postanawia

1)  utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie;

2)  zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adwokata G. G. kwotę 516,60 złotych (pięćset szesnaście złotych i sześćdziesiąt groszy) tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną oskarżonemu z urzędu w postępowaniu przed sądem odwoławczym;

3)  kosztami postępowania odwoławczego wywołanymi zażaleniem prokuratora obciążyć Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

E. L. został oskarżony o dokonanie czynu z art. 209a § 1 k.k.

Postanowieniem z dnia 28 września 2018 roku Sąd Rejonowy w Częstochowie, na podstawie art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k., umorzył postępowanie wobec E. L., z uwagi na stwierdzenie, iż zarzucany mu czyn nie zawiera znamion czynu zabronionego.

Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł prokurator, zaskarżając orzeczenie w całości, zarzucając mu obrazę art. 339 § 3 pkt 1 k.p.k. oraz błąd w ustaleniach faktycznych i wnosząc o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Odnosząc się wprost do pierwszej tezy skarżącego stwierdzić już na wstępie należy, iż nie przekonała ona instancji odwoławczej o wydaniu zaskarżonego orzeczenia z obrazą art. 339 § 3 pkt 1 k.p.k.

Zauważyć należy, odnosząc się do regulacji procesowych, że przepis art. 339 § 3 pkt 1 k.p.k. pozwala na skierowanie sprawy na posiedzenie w ramach wstępnej kontroli oskarżenia wtedy, gdy zachodzi potrzeba umorzenia postępowania z powodu wystąpienia ujemnej przesłanki procesowej. Oczywistość, o której mowa w tym przepisie należy faktycznie interpretować ściśle, ale tryb przewidziany w omawianej regulacji ma stanowić narzędzie pozwalające na eliminowanie konieczności procedowania na rozprawie w sprawach, w których akt oskarżenia jest ewidentnie niezasadny, albo z powodu negatywnej przesłanki uniemożliwiającej w ogóle procedowanie, albo w sprawach, w których bez konieczności dokonywania głębszej oceny dowodów widoczny jest na pierwszy rzut oka brak podstaw do oskarżania. Innymi słowy, umorzenie postępowania w tym trybie dotyczy przypadków, w których zbędne jest przeprowadzanie jakichkolwiek czynności na rozprawie, w których brak podstaw do pociągnięcia oskarżonego do odpowiedzialności jest wprost widoczny, jednoznaczny i oczywisty.

Ponadto wskazać trzeba, że umorzenie postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. w tym trybie może mieć miejsce, gdy z zebranego w sprawie w postępowaniu przygotowawczym materiału dowodowego w sposób oczywisty wynika, że zarzucony oskarżonemu czyn nie zawiera ustawowych znamion czynu zabronionego. Mówiąc wprost, jest to możliwe, gdy zebrane dowody mają całkowicie jednoznaczną wymowę i dla dokonania trafnych ustaleń faktycznych nie jest konieczne prowadzenie wieloaspektowej, wszechstronnej analizy i krytycznej oceny dowodów.

Odnosząc wskazane uwagi do meritum sprawy zgodzić należy się z Sądem Rejonowym, iż w sprawie E. L. zachodziły warunki do umorzenia postępowania bez przeprowadzenia rozprawy. Zebrany w sprawie materiał dowodowy w zakresie odnoszącym się do istotnych okoliczności czynu zarzuconego oskarżonemu jest bowiem jednoznaczny i pozwala on na poczynienie stwierdzenia, już na pierwszy rzut oka, że brak jest podstaw do pociągnięcia oskarżonego do odpowiedzialności.

Skarżący prokurator, oceniający sprawę odmiennie, powołuje się na dwie okoliczności, czyli otrzymywanie przez oskarżonego zasiłku dla osób bezrobotnych oraz wypowiedź oskarżonego kierowaną do J. Ł.. Jednocześnie, z punktu widzenia reguł procesowych, skarżący nie wskazuje, iż dowody przywołane przez siebie Sąd mógłby inaczej ocenić. Wszak Sąd przyjmuje przecież, że otrzymywany zasiłek oskarżony częściowo przeznaczał na utrzymanie syna i tego prokurator nie kwestionuje, zaś okoliczność ta przemawia na korzyść oskarżonego, świadcząc o braku uchylania się przez niego od obowiązku alimentacyjnego. Nadto Sąd również przywołuje słowa J. Ł., nie uznaje ich za niewiarygodne i wskazuje, że mimo wypowiedzenia opisanych w uzasadnieniu słów oskarżony po wydaniu wyroku rozwodowego alimenty płacił i tego skarżący również nie kwestionuje. Tym samym stwierdzić należy, iż zaskarżone orzeczenie nie obraża prawa procesowego.

Odnosząc się do drugiej tezy skarżącego również stwierdzić należy, iż nie przekonała ona instancji odwoławczej o niesłuszności zaskarżonego postanowienia. Wbrew przekonaniu skarżącego orzeczenie Sądu pierwszej instancji opiera się na prawidłowych ustaleniach faktycznych. Argumentacja skarżącego, w tym aspekcie ograniczona do pobierania przez oskarżonego zasiłku, została już obalona. Wszak fakt pobierania zasiłku jest bezsporny, zaś prokurator nie kwestionuje ustalenia Sądu, iż oskarżony część otrzymywanego zasiłku przekazywał na rzecz syna tytułem świadczeń alimentacyjnych.

Sumując, w sprawie E. L. akt oskarżenia jest ewidentnie niezasadny, albowiem nie zabrano dowodów świadczących o uporczywym uchylaniu się przez oskarżonego od wykonywania obowiązku łożenia na utrzymanie syna, zaś te znamiona, z uwagi na brzmienie art. 4 § 1 k.k., należało w sprawie analizować.

Mając to wszystko na uwadze orzeczono jak w części dyspozytywnej.