Pełny tekst orzeczenia

WYROK

1  W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 maja 2018 r.

Sąd Rejonowy w Tczewie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący Sędzia Sądu Rejonowego Anna Ściepuro

Protokolant starszy sekretarz sądowy Anna Kordecka

po rozpoznaniu w dniu 18 maja 2018 r. w Tczewie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą we W.

przeciwko E. P.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 745/17

UZASADNIENIE

Powód (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą we W. w dniu 11 października 2016 r. wniósł pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwko E. P. o zapłatę kwoty 804,60 zł wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 728,70 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz z kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (...) spółka jawna z siedzibą we W. udzielił pozwanej pożyczki pieniężnej w kwocie 1..700,00 zł. Pozwana zobowiązała się zwrócić pożyczkę wraz z odsetkami i innymi kosztami w terminie do 29 lipca 2016 r. w 15 miesięcznych ratach po 244,93 zł każda. Pozwana dokonała jedynie częściowej spłaty w kwocie 2.939,16 zł. Wezwanie do zapłaty pozostałej części okazało się bezskuteczne. Powód nabył przedmiotową wierzytelność na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 29 października 2015 r. Na kwotę dochodzoną pozwem złożyła się kwota kapitału (728,70 zł – przy czym z tego 357,41 zł tytułem kapitału, a 371,29 zł tytułem opłaty operacyjnej), odsetki umowne (5,77 zł), odsetki karne (10,13 zł) oraz koszty wezwań, monitów i działań windykacyjnych (60,00 zł). Zdaniem powoda wierzytelność jest w pełni wymagalna i bezsporna.

Na rozprawie w dniu 18 maja 2018 r. pozwana przyznała, że zawarła umowę pożyczki przedłożoną przez powoda, jednakże umowy ze strony pożyczkodawcy z całą pewnością nie zawierał mężczyzna. Nie miała świadomości, jakie są koszty opłat i prowizji związanych z zawarciem tej umowy. Uznała, że żądanie pozwu jest wygórowane oraz wskazała, że nie mogła negocjować w żaden sposób warunków umowy. Po zawarciu umowy, mimo że próbowała, nie mogła skontaktować się z pożyczkodawcą. Wniosła o niezasądzanie od niej kwoty objętej pozwem oraz zweryfikowanie wysokości opłat naliczonych przy pożyczce, jako niezasadnych.

Stanowiska stron nie uległy zmianie do zamknięcia rozprawy.

S ąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana E. P. w dniu 29 kwietnia 2015 r. zawarła umowę pożyczki nr (...) z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością (...) spółką jawną z siedzibą we W.. Mocą tej umowy pożyczkodawca udzielił pozwanej pożyczki w kwocie 3.674,19 zł na okres od dnia 29 kwietnia 2015 r. do 29 lipca 2016 r. Pożyczkodawca pozostawił do dyspozycji pozwanej kwotę 1.694,00 zł, które zostało przelane na jej konto. Spłata miała nastąpić w 15 miesięcznych równych ratach w wysokości 244,93 zł, płatnych do 29 dnia każdego miesiąca. Łącznie pozwana winna spłacić kwotę 3.674,19 zł, na którą to kwotę składały się:

- całkowita kwota pożyczki (1.694,00 zł),

- odsetki za cały okres umowy (115,85 zł),

- opłata za wypłatę pożyczki (6,00 zł),

- opłata operacyjna za cały okres obowiązywania umowy (1.858,34 zł).

Oprocentowanie pożyczki było stałe i wynosiło 10% w stosunku rocznym. Rzeczywista roczna stopa oprocentowania wynosiła 277,01 %.

W przypadku nieterminowej spłaty pożyczkodawca miał prawo do wysyłania monitów. Opłata za monity stanowiła czterokrotność wartości opłaty pocztowej pobieranej przez Pocztę Polską za przesyłkę poleconą (16,80 zł).

W razie opóźnienia pożyczkobiorcy w zapłacie dwóch pełnych rat lub powstania zaległości przekraczającej sumę dwóch pełnych rat, pożyczkodawca miał prawo rozwiązania umowy za wypowiedzeniem z zachowaniem trzydziestodniowego terminu wypowiedzenia. Wypowiedzenie umowy mogło nastąpić po uprzednim pisemnym wezwaniu pożyczkobiorcy do zapłaty zaległości w terminie nie krótszym niż 14 dni od dnia otrzymania wezwania przez pożyczkobiorcę.

Pozwana E. P. wpłaciła pożyczkodawcy tytułem spłaty pożyczki nr (...) dwanaście rat pożyczki w łącznej kwocie 2.939,16 zł.

(bezsporne, nadto dowody: umowa po życzki nr (...) – k. 28-30, harmonogram spłat – k. 31, potwierdzenie dokonania przelewu – k. 32, tabela opłat i prowizji – k. 33, zeznania pozwanej słuchanej w charakterze strony – k. 46-46v, 48 [00:02:34-00:17:40])

Powód (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą we W. zawarł w dniu 29 października 2015 r. z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością (...) spółką jawną z siedzibą we W. umowę sekurytyzacyjną. Na podstawie tej umowy (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (...) spółka jawna z siedzibą we W. przeniosła na powoda wierzytelność wobec pozwanej E. P., wynikającą z umowy pożyczki nr (...) z dnia 29 kwietnia 2015 r.

(bezsporne, nadto dowody: umowa sekurytyzacyjna – k. 21-23v, załącznik nr 1 do umowy sekurytyzacyjnej – k. 24-26)

Powód, reprezentowany przez (...) Towarzystwo Funduszy Inwestycyjnych S.A. z siedzibą we W., w dniu 11 października 2016 r. wystawił wyciąg z ksiąg funduszu sekurytyzacyjnego, z którego wynika, że wierzytelność wobec pozwanej E. P. z tytułu umowy nr (...) wynosi 804,60 zł, w tym 728,70 zł tytułem należności głównej, 5,77 zł tytułem odsetek umownych, 10,13 zł tytułem odsetek karnych ora 60,00 zł tytułem kosztów windykacji.

(dowody: wyci ąg z ksiąg funduszu sekurytyzacyjnego – k. 27, pełnomocnictwa – k. 15-16, wyciąg z rejestru funduszy inwestycyjnych – k. 14-14v, informacje odpowiadające aktualnym odpisom z rejestru przedsiębiorców – k. 13-13v, 17-17v)

Powód w dniach 13 lipca 2016 r. i 03 sierpnia 2016 r. sporządził wezwania do zapłaty w/w kwoty.

(dow ód: wezwanie do zapłaty – k. 35, ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty – k. 36)

S ąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny w sprawie w zasadzie był bezsporny i został ustalony przez Sąd na podstawie dokumentów złożonych przez strony (umowa pożyczki, umowa sekurytyzacyjna, wyciąg z ksiąg funduszu i in.), których prawdziwości i autentyczności, nie kwestionowała żadna ze stron oraz w oparciu o fakty przyznane przez same strony (fakt zawarcia umowy, fakt niespłacenia 3 rat pożyczki). Zgodnie z treścią art. 229 kpc nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości co do swej zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy. Wskazać należy, że powódka zeznając rzeczowo i spójnie, potwierdziła fakt złożenia swoich podpisów na umowie, jak też otrzymanie kwoty 1694,00 zł i niw wywiązania się do końca z umowy z uwagi na pogorszenie się jej sytuacji życiowej i materialnej. Sąd dał wiarę tym zeznaniom, były spójne wewnętrznie oraz koherentne z materiałem dowodowym przedstawionym przez stronę powodową. Stąd też dowody te zostały uznane w pełni za wiarygodne.

Powód wykazał za pomocą umowy sekurytyzacyjnej, pełnomocnictw i dokumentów rejestrowych, że nabył od pierwotnego wierzyciela (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (...) spółki jawnej z siedzibą we W. wierzytelność wobec pozwanej E. P. z umowy nr (...). Okoliczności tej pozwana nie kwestionowała. Powyższe nie przesądza jednak o tym, że przedmiotowa wierzytelność istnieje w wysokości określonej w pozwie. Wysokości tej nie potwierdza również wyciąg z ksiąg funduszu sekurytyzacyjnego. Zgodnie z treścią art. 194 ust. 1 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych (Dz. U. z 2004, nr 146, poz. 1546 z późn. zm.) księgi rachunkowe funduszu sekurytyzacyjnego, wyciągi z tych ksiąg podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych funduszu i opatrzone pieczęcią towarzystwa zarządzającego funduszem sekurytyzacyjnym oraz wszelkie wystawione w ten sposób oświadczenia zawierające zobowiązania, zwolnienie z zobowiązań, zrzeczenie się praw lub pokwitowanie odbioru należności mają moc prawną dokumentów urzędowych oraz stanowią podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych i rejestrach publicznych. Jednakże moc prawna dokumentów urzędowych, o której mowa w ust. 1, nie obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie w postępowaniu cywilnym (art. 194 ust. 2 cytowanej ustawy).

Wyciąg z ksiąg rachunkowych powoda nie stanowi więc dowodu istnienia wierzytelności w wysokości objętej pozwem. W orzecznictwie trafnie przyjęto, iż domniemanie prawne z art. 244 § 1 kpc w stosunku do wyciągu z ksiąg funduszu sekurytyzacyjnego odnosić się może co najwyżej do faktu nabycia przez fundusz konkretnej wierzytelności, nie obejmuje zaś samego faktu istnienia tej wierzytelności (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 11 grudnia 2012 r., I ACa 652/12, LEX nr 1283349). Sąd meriti również pogląd ten podziela.

Istotą sporu w niniejszej sprawie była kwestia istnienia zadłużenia z tytułu przedmiotowej pożyczki w wysokości wskazanej w pozwie. Pozwana zakwestionowała wysokość zadłużenia, wnosząc o dokonanie przez Sąd weryfikacji legalności umowy pożyczki, zwłaszcza w kontekście zapisów dotyczących dodatkowych kosztów (opłata operacyjna), wskazując, że jest zawyżona.

Art. 720 § 1 kc stanowi, że przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Umowa pożyczki zobowiązuje zatem pożyczkodawcę do przeniesienia własności przedmiotu pożyczki na pożyczkobiorcę. Samo wydanie przedmiotu pożyczki może nastąpić w dowolny sposób, byle pożyczkobiorca miał możność swobodnego dysponowania czy to pieniędzmi, czy rzeczami będącymi przedmiotem umowy. Odwrotność opisywanej sytuacji występuje przy zwrocie pożyczki. Pożyczkobiorca po upłynięciu określonego terminu jest zobowiązany zwrócić pożyczkodawcy otrzymane pieniądze/rzeczy, przy czym nie muszą to być te same pieniądze i te same rzeczy, o ile są zwracane w tej samej ilości i jakości. W braku odmiennego zastrzeżenia w odniesieniu do tych umów pożyczki, których przedmiotem są pieniądze, należy postępować stosownie do wymagań określonych zasadą nominalizmu (zob. szerz. Z. Gwalik, Komentarz do artykułu 720 Kodeksu cywilnego [w:] A. Kidyba, Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania – część szczególna, LEX 2010).

Art. 481 § 1 kc przewiduje natomiast, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Oprocentowanie roczne pożyczki nie przekraczało wysokości maksymalnej, określonej w art. 359 § 21 kc albowiem uniemożliwiał to przepis § 3 ust. 3 umowy pożyczki.

Koniecznym jest wskazanie przez Sąd, że kontrola treści umowy źródłowej nabiera szczególnego znaczenia w sprawach z udziałem konsumenta. Z praktyki orzeczniczej jest bowiem Sądowi wiadomym, że obecnie z usług firm pożyczkowych nie będących bankami korzystają przede wszystkim osoby będące w trudnej sytuacji finansowej i życiowej, które z uwagi na niskie dochody lub brak stałego zatrudnienia czy wiek nie mają wystarczającej zdolności kredytowej, by stać się klientami banku. Powyższym właściwościom typowych pożyczkobiorców towarzyszy przy tym bardzo niska świadomość prawna (chociażby co do maksymalnej wysokości odsetek i kosztów pozaodsetkowych), a także przeświadczenie o możliwości dowolnego ustalenia przez pożyczkodawcę warunków zwrotu pożyczonej kwoty. Pozwana przyznała, że znalazła się w trudnej sytuacji finansowej, straciła pracę.

W ocenie Sądu orzekającego w sprawie, w sytuacji, gdy pozwana – konsumentka kwestionuje legalność zapisów umownych (dotyczących opłat dodatkowych), uzasadnionym jest przypuszczenie, że wielkość kwoty dłużnej jest wynikiem zastosowania w umowie klauzul abuzywnych lub postanowień nieważnych z uwagi na ich sprzeczność z przepisami ustawy lub zasadami współżycia społecznego. W takiej sytuacji obowiązkiem Sądu rozpoznającego żądanie jest podjęcie starań celem wyjaśnienia zaistniałych wątpliwości przez pryzmat regulacji art. 58 kc i 3851 kc. Pozwana również o to wnosiła, wskazując na zawyżenie dodatkowych opłat wynikających z umowy pożyczki.

Stosownie do art. 58 kc, czynność prawna sprzeczna z ustawą lub z zasadami współżycia społecznego albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy. Jeżeli nieważnością jest dotknięta tylko część czynności prawnej, czynność pozostaje w mocy co do pozostałych części, chyba że z okoliczności wynika, iż bez postanowień dotkniętych nieważnością czynność nie zostałaby dokonana (art. 58 § 1 – 3 kc). Przepis art. 58 kc ma charakter bezwzględnie obowiązujący i obowiązkiem Sądu stosującego prawo - rozpoznającego żądanie w zawisłej przed nim sprawie - jest z urzędu weryfikowanie powstałych już stosunków prawnych pod kątem zgodności ich treści (praw i obowiązków stron umowy) z obowiązującymi przepisami prawa lub zasadami współżycia społecznego (por. Z. Radwański, [w:] System Pr. Pryw., t. 2, 2008, s. 432, Nb 8; A. Janiak, [w:] Kidyba, Komentarz 2012, t. I, s. 336; uzasadnienie wyr. SN z 10.10.2002 r., V CK 370/02, OSN 2004, Nr 2, poz. 21; wyr. z dnia 19.12.1984r., III CRN 183/84).

Zgodnie zaś z treścią art. 385 (1) § 1 kc postanowienia umowy nieuzgodnione indywidualnie z konsumentem nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy. Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Postanowienie umowy może zatem zostać uznane za niedozwolone po łącznym spełnieniu wskazanych wyżej przesłanek. Wymienione w treści art. 385 § 3 kc niedozwolone postanowienia umowne mają wyłącznie charakter przykładowy, stanowiąc swoistą regułę interpretacyjną ułatwiającą stosowanie art. 385 § 1 kc. W rozumieniu art. 385 (1) § 1 kc „rażące naruszenie interesów konsumenta” oznacza nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na jego niekorzyść w określonym stosunku obligacyjnym, natomiast „działanie wbrew dobrym obyczajom” w zakresie kształtowania treści stosunku obligacyjnego wyraża się w tworzeniu przez partnera konsumenta takich klauzul umownych, które godzą w równowagę kontraktową tego stosunku.

Bezspornym w sprawie było to, że pozwana – konsument w rozumieniu art. 22 § 1 kc - zawarła umowę pożyczki gotówkowej z podmiotem, który profesjonalnie zajmuje się działalnością polegającą na udzielaniu pożyczek gotówkowych. Bezspornym było również, że pozwana terminowo nie wypełniła w całości obowiązków, które na siebie przyjęła przedmiotową umową, w szczególności nie spłaciła powodowi w umówionym terminie kwoty, która zgodnie z zapisami umowy stanowiła całość jej zobowiązania, tj. kwoty 3.674,19 zł z tytułu otrzymanej pożyczki (wypłaconej „do ręki” pozwanej w kwocie 1.694,00 zł – k. 32).

W ocenie Sądu umowa z dnia 29 kwietnia 2015 r. stanowi ważną podstawę żądania przez pożyczkodawcę zwrotu realnie otrzymanej kwoty pożyczonego kapitału wraz z odsetkami umownymi i odsetkami karnymi, określonymi jednoznacznie w treści umowy przedłożonej przez strony i pozostającymi w zgodzie z regulacją ustawową z art. 359 § 2 kc. Nie może być bowiem tak, ażeby pożyczkobiorca uchylał się od spłaty zaciągniętej pożyczki, a bezspornym w sprawie jest, że tego rodzaju umowa została przez strony zawarta.

Nie zasługuje na uwzględnienie natomiast w ocenie Sądu żądanie kwoty 60,00 zł tytułem podjętych działań windykacyjnych. Powód domagał się zapłaty tej kwoty, a jednocześnie nie wykazał ani nie udowodnił w żaden sposób, ażeby sporządzone przez niego wezwania do zapłaty zostały pozwanej doręczone, bądź chociaż wysłane – w przypadku, gdyby pozwana nie podjęła korespondencji. Art. 6 kc stanowi, że ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przepis ten formułuje podstawową zasadę rozkładu ciężaru dowodu w sporze cywilnym. Strona, która podnosi w procesie pewne okoliczności lub fakty, powodujące powstanie określonych skutków prawnych, zobowiązana jest te okoliczności lub fakty przed Sądem udowodnić. Odmienna regulacja powodowałaby bowiem powstanie niedopuszczalnej łatwości wywodzenia skutków prawnych z prostego powołania się na fakt bez potrzeby jego udowodnienia (zob. też T. Sokołowski, Komentarz do art. 6 Kodeksu cywilnego [w:] A. Kidyba (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Tom I. Część ogólna, Lex 2009).

Odnośnie wysokości „opłaty operacyjnej” należnej powodowi, koniecznym jest wpierw uwypuklenie okoliczności takowej, że powód jedynie w pozwie uzasadniał, iż „opłata operacyjna” została obliczona za okres trwania umowy i stanowi koszt zawarcia i udzielenia pożyczki pozwanej, tj. stanowi prowizję za udzielenie i opłatę przygotowawczą oraz opłatę za obsługę umowy rzez czas jej trwania – tj. usługę rozliczeniową. W umowie pożyczki brak takiej informacji, jak też nie jest w żaden sposób zdefiniowane, co składa się na „opłatę operacyjną” ani skąd taka jej wysokość. Uniemożliwia to w ogóle ocenę, czy rzeczywiście kwota ta jest adekwatna za czynności wskazane przez powoda, uzasadniające naliczenie opłaty w takiej wysokości.

W ocenie Sądu co do zasady takie żądanie (opłaty przygotowawczej i prowizji) jest usprawiedliwione. W ocenie Sądu bowiem – skoro powód prowadzi działalność gospodarczą polegająca na udzielaniu pożyczek na terenie całego kraju, to ponosi też i tego koszty, przykładowo: koszty weryfikacji pożyczkobiorcy, przygotowania umowy, zatrudnienia pracowników celem monitowania bieżącej spłaty umowy itp. W takim też razie należy mu się ich zwrot. Niemniej jednak koszty te powinny pozostawać w adekwatnym i proporcjonalnym związku z wysokością faktycznie udzielonej pożyczki oraz z okresem faktycznego trwania umowy. Tymczasem kwota „opłaty operacyjnej” przewyższała całkowitą kwotę pożyczki. W ocenie Sądu nie można tu mówić w żaden sposób o adekwatności i proporcjonalności świadczeń stron.

W treści umowy pożyczki pożyczkodawca nie wyjaśnił, jakie były podstawy obciążenia pozwanej tego rodzaju opłatą. Powód nie przedstawił, w związku z jakimi działaniami, bądź okolicznościami opłata ta została naliczana. Nadto nie przedstawił sposobu naliczenia jej w wysokości podanej w umowie. Powód nie dołączył regulaminu pożyczek SMS Kredyt, stanowiącego integralną część umowy. Regulamin ten być może (ale jest to wyłącznie domniemanie) odnosi się do kwestii przedmiotowej opłaty. Jego brak uniemożliwił Sądowi dokonanie stosownej weryfikacji zasadności jej naliczenia.

Pozwana, zawierając umowę, nie miała wpływu na wysokość tej opłaty. Jej wysokość jest rażąco wygórowana w stosunku do kwoty udzielonej pożyczki. Opłata operacyjna stanowiła niemal 110 % kwoty pożyczki wypłaconej pozwanej. Opłata ta nie była również świadczeniem głównym stron. O jej wysokości pozwana nie została poinformowana przez osobę, z którą zawierała umowę. Umowa zawarta została na wzorcu umownym, spisana niewielką czcionką, co utrudniało pozwanej zapoznanie się z jej treścią. Tym samym brak było podstaw do obciążenia pozwanej kosztami tej opłat. Zapis obciążający pozwaną opłatą operacyjną uznać należało za klauzulę niedozwoloną. Zatem przedmiotowa umowa wiąże strony, które ją zawarły, z wyjątkiem zapisów dotyczących opłaty operacyjnej.

Podsumowując, pozwana spłaciła powodowi łącznie kwotę 2.939,16 zł (abstrahując od sposobu, w jaki powód zarachował poszczególne wpłaty), a zatem na dzień zamknięcia rozprawy względem kwoty 1.694,00 zł, jaką pozwana otrzymała tytułem pożyczki, nie pozostawała ona zwłoce. Doliczenie do tak ustalonej kwoty odsetek umownych na podstawie § 4 ust. 2 lit b) tiret drugie umowy (115,85 zł) i odsetek karnych na podstawie § 6 ust. 3 umowy (10,13 zł) daje sumę 1.879,98 zł. Tym samym i tak tytułem „opłaty operacyjnej” pozwana wpłaciła kwotę 1.059,18 zł, wpłaciła bowiem łącznie tytułem pożyczki kwotę 2.939,16 zł. Wobec powyższego w ocenie Sądu pozwana w pełni, a nawet z nawiązką, wykonała zobowiązanie wynikające z przedmiotowej umowy pożyczki, jak. Z tych względów powództwo należało oddalić.

Wobec powyższego, na podstawie art. 58 kc, art. 385 (1) § 1 kc w zw. z art. 720 § 1 kc, powództwo podlegało oddaleniu.