Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III Cz 493/16

POSTANOWIENIE

Dnia 12 kwietnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w następującym składzie:

Przewodniczący-Sędzia: SO Magdalena Balion – Hajduk (spr.)

Sędziowie: SO Anna Hajda

SR (del.) Ewa Buczek-Fidyka

po rozpoznaniu w dniu 12 kwietnia 2016 r. w Gliwicach na posiedzeniu niejawnym sprawy

z powództwa P. S. (1)

przeciwko P. S. (2)

o alimenty

na skutek zażalenia powoda

na postanowienie Sądu Rejonowego w (...)

z dnia 10 grudnia 2015 r., sygn. akt V RC 349/15

postanawia:

zmienić zaskarżone postanowienie przez jego uchylenie.

SSR (del.) Ewa Buczek – Fidyka SSO Magdalena Balion – Hajduk SSO Anna Hajda

Sygn. akt III Cz493/16

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 10 grudnia 2015 r. Sąd Rejonowy w Gliwicach sprawie z powództwa P. S. (1) przeciwko P. S. (2) o alimenty odrzucił pozew.

Sąd Rejonowy jako podstawę rozstrzygnięcia powołał art. 1099 k.p.c. w związku z art. 3 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) Nr 4/2009 z dnia 18 grudnia 2008r. w sprawie jurysdykcji, prawa właściwego, uznawania i wykonywania orzeczeń oraz współpracy w zakresie zobowiązań alimentacyjnych. W motywach uzasadnienia Sąd Rejonowy podniósł, że w Holandii znajduje się centrum życiowe małoletniego P. S. (1), gdzie małoletni ma miejsce zamieszkania, tam też ma miejsce zamieszkania pozwany. Sąd wskazał, że pozwany nie wdał się w spór, odmówił przyjęcia odpisu pozwu, nie można także uznać za wdanie się w spór wniosku o zmianę postanowienia w przedmiocie udzielenia zabezpieczenia.

Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł powód, domagając się jego uchylenia. Skarżący zarzucił naruszenie art. 3 ust. a oraz art. 5 rozporządzenia Rady (WE) Nr 4/2009 z dnia 18 grudnia 2008r. w sprawie jurysdykcji, prawa właściwego, uznawania i wykonywania orzeczeń oraz współpracy w zakresie zobowiązań alimentacyjnych przez błędną wykładnię, zarzucając iż Sąd błędnie przyjął, że pozwany w sposób dorozumiany podniósł zarzut braku jurysdykcji przez odmowę przyjęcia pozwu i dalszych pism, brak zgody na prowadzenie sprawy bez jego obecności i wiedzy i przez niezłożenie odpowiedzi na pozew. Żadne z działań pozwanego nie daje podstaw do przyjęcia, że intencją pozwanego było podniesienie takiego zarzutu, przeciwnie pozwany wyraził dobitnie żądanie prowadzenia postępowania za jego wiedzą i przy jego obecności, podnosił także zarzuty w ramach wniosku o zmianę postanowienia o udzielenie zabezpieczenia, które należy uznać za zarzuty merytoryczne w zakresie żądania pozwu.

Sąd Odwoławczy zważył co następuje :

Zażalenie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z 3a rozporządzenia Rady (WE) Nr 4/2009 z dnia 18 grudnia 2008r. w sprawie jurysdykcji, prawa właściwego, uznawania i wykonywania orzeczeń oraz współpracy w zakresie zobowiązań alimentacyjnych sądem, który ma jurysdykcję do rozpoznania spraw dotyczących zobowiązań alimentacyjnych w państwach członkowskich jest m.in. sąd zwykłego miejsca pobytu pozwanego. Art. 5 rozporządzenia natomiast stanowi, że niezależnie od jurysdykcji wynikającej z innych przepisów niniejszego rozporządzenia sąd państwa członkowskiego, uzyskuje jurysdykcję, jeżeli pozwany wda się w spór przed tym sądem. Zasada ta nie ma zastosowania, jeżeli pozwany wdaje się w spór w celu podniesienia zarzutu braku jurysdykcji.

Wykładni pojęcia „wdania się w spór" każde z państw członkowskich dokonuje autonomicznie. Należy uznać, iż pojęcie to obejmuje każdą obronę pozwanego zmierzającą bezpośrednio do negatywnego załatwienia powództwa. Pozwany wdaje się więc w spór nie tylko przez podniesienie zarzutów merytorycznych, ale także przez podniesienie zarzutów formalnych (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 maja 2005 r., sygn. III CZP 25/05). W niniejszej sprawie pozwany wniósł zażalenie na postanowienie w przedmiocie zabezpieczenia, w którym podniósł merytoryczne zarzuty dotyczące swoich możliwości majątkowych i wysokości alimentów. Pomimo, iż zażalenie zostało odrzucone, to jednak należy uznać, iż stanowi ono pismo procesowe zawierające stanowisko pozwanego w sprawie. Pozwany ponadto oświadczył, iż nie zgadza się na rozpoznanie sprawy bez jego wiedzy i zgody.

W świetle takiego stanowiska strony pozwanej należało zastosować cytowany wyżej art. 5 rozporządzenia.

1Z przytoczonych wyżej względów Sąd Odwoławczy w oparciu o art. 386 § 1 k.p.c. w związku z art. 397 § 2 k.p.c. i art. 13 § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

SR (del.) Ewa Buczek-Fidyka SSO Magdalena Balion - Hajduk SSO Anna Hajda

III Cz 493/16

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE