Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 grudnia 2013 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu VII Wydział Pracy

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Krystyna Dereń-Szydłowska

S ę d z i o w i e: SSO Bożenna Kaczorowska (ref.)

SSO Ryszard Kozłowski

Protokolant : Małgorzata Miodońska

po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2013 r. we Wrocławiu - na rozprawie

sprawy z powództwa D. B.

przeciwko M. K. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą (...) Przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe w O. M. K.

o odszkodowanie

na skutek apelacji strony pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 2 września 2013 r. sygn. akt IV P 801/12

I.  oddala apelację,

II.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu odwoławczym.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z 02.09.2013r. wydanym w sprawie sygn. akt IV P 801/12 Sąd Rejonowy dla Wrocławia - Śródmieścia Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zasądził na rzecz powoda D. B. od strony pozwanej M. K. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą (...) Przedsiębiorstwo Handlowo Usługowe w O. M. K. kwotę 13.500zł tytułem odszkodowania ( pkt I wyroku), wyrokowi w pkt I w zakresie kwoty 4.500zł. nadał rygor natychmiastowej wykonalności (pkt II wyroku) , zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt III wyroku), nakazał pozwanej zapłacić na rzecz Skarbu Państwa kwotę 675 zł. tytułem opłaty sądowej od pozwu, od uiszczenia której powód był zwolniony ( pkt IV wyroku).

Należy zaznaczyć , iż ogłaszając wyrok w dniu 2.09.2013r. orzekł o zasądzeniu od strony pozwanej na rzecz powoda kwoty 1800 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt III wyroku) i nakazał pozwanej zapłacić na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.620 zł. tytułem opłaty sądowej od pozwu, od uiszczenia której powód był zwolniony ( pkt IV wyroku). – wyrok k.- 128.

Na skutek zażalenia strony pozwanej z 21.10.2013r. o kosztach procesu Sąd Rejonowy w postanowieniu z 24.10.2013r. na podstawie art. 395 § 2k.p.c. uwzględnił zażalenie strony pozwanej jako oczywiście uzasadnione i uchylił orzeczenie o kosztach procesu zawarte w pkt III i IV wyroku i zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt III wyroku), nakazał pozwanej zapłacić na rzecz Skarbu Państwa kwotę 675 zł. tytułem opłaty sądowej od pozwu, od uiszczenia której powód był zwolniony ( pkt IV wyroku).

( zażalenie k.- 152, postanowienie k.- 160)

Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły ustalenia szczegółowo przedstawione przez Sąd Rejonowy w uzasadnieniu wyroku.

D. B. zatrudniony był u strony pozwanej od 2.01.2007 r. na stanowisku specjalista do spraw handlowych z wynagrodzeniem brutto 3.500 zł plus premia uznaniowa .Od 1.02. 2007 r. powód otrzymywał wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 4.500 zł brutto plus premię uznaniową. W dniu 31 lipca 2012 r. powodowi zaproponowano porozumienie w sprawie zmiany warunków zatrudnienia w części dotyczącej wynagrodzenia tj. obniżenie wynagrodzenia z kwoty 4.500 zł do kwoty 2.500 zł plus premia uznaniowa z dniem 1.08. 2012 r. Powód nie wyraził zgody na niniejsze porozumienie.

D. B. wręczono 31.07. 2012r. wypowiedzenie warunków płacy z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia ustalając wynagrodzenie zasadnicze w kwocie 1.800 zł plus premia uznaniowa , które miało obowiązywać od 1.11. 2012 r. Jako przyczynę wypowiedzenia dotychczasowych warunków płacy pracodawca wskazał przyczyny organizacyjne zależne od pracodawcy: reorganizacja pracodawcy – likwidacja stanowiska specjalista ds. handlowych.

Powód potwierdził odbiór wypowiedzenia zmieniającego własnoręcznym podpisem .W dniu 10.09. 2012 r. D. B. odmówił przyjęcia nowych warunków pracy zaproponowanych w piśmie z dnia 31.07. 2012 r.

Strona pozwana (...) PHU w O. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu częściami zamiennymi do samochodów ciężarowych, naczep, przyczep, autobusów, głównie pojazdów powyżej 3,5 tony. Ponadto strona pozwana wynajmuje powierzchnie magazynowo – biurowe oraz mieszkanie.

Praca powoda jako specjalisty ds. handlowych polegała na pozyskiwaniu nowych klientów, utrzymywaniu kontaktów handlowych z dotychczasowymi klientami, dowozie towaru, przyjęciu towaru, przyjęciu fakturowym, tj. wprowadzeniu w system, jak i na magazynie, sprawdzenie zgodności, ułożenie towaru.

U strony pozwanej na tożsamym stanowisku pracy tj. specjalista ds. handlowych zatrudniony był B. K.. Zakres obowiązków obu handlowców był zbliżony.

Powód nigdy nie miał planu sprzedażowego. U strony pozwanej nie obowiązywała zasada, aby klient był przypisany do konkretnej osoby. Często zdarzało się tak że powód pozyskiwał klienta, a umowy ostatecznie podpisywał K. K.. Praca powoda w dużej mierze odbywała się również w terenie, częstych delegacjach, rozwożeniu towarów do Niemiec, L., B., W., O.. W trakcie wyjazdów i jego nieobecności w biurze jego klienci również byli obsługiwani przez współpracowników.

U strony pozwanej zainstalowany został komputerowy system zarządzania Symfonia Handel.

W 2011 r. strona pozwana osiągnęła dochód w wysokości 329.685,06 zł, który obejmował zarówno sprzedaż hurtową części zamiennych jak i wynajmu lokali.

W okresie od 01.01.2011 do 31.12.2011 r. sprzedaż według wydruku komputerowego system zarządzania (...) P. użytkownika D. B. wyniosła 826.518, 07 zł brutto, zaś według wydruku komputerowego użytkownika B. K. za ten sam okres wyniosła 617.481,07 zł brutto.

W okresie od 01.01.2012 do 31.12.2012 r. sprzedaż według wydruku komputerowego użytkownika D. B. wyniosła 436.585,81 zł brutto, zaś według wydruku komputerowego na rzecz użytkownika B. K. za ten sam okres wyniosła 568.910,74 zł brutto.

Miesięczne wynagrodzenie powoda wynosiło 4.500 zł brutto, 3.201,58 zł netto. Ekwiwalent za 1 dzień urlopu w 2012 roku od stawki brutto wynosił 214,29 zł.

Strona pozwana do chwili obecnej nie zatrudniła żadnego nowego pracownika na stanowisko specjalista do spraw sprzedaży.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, iż powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy oparł się w swoich ustaleniach o zgromadzoną w toku procesu dokumentację, w tym w szczególności aktach osobowych powoda oraz na dowodzie z przesłuchania stron. Sąd Rejonowy w pełni dał wiarę zeznaniom powoda D. B. które były logiczne, spójne i w pełni korelowały ze zgromadzoną w toku procesu dokumentacją. Sąd I instancji odmówił wiarygodności zeznaniom pozwanej M. K. w zakresie jej twierdzeń o konieczności likwidacji stanowiska pracy powoda – specjalisty ds. handlowych jako rzeczywistej i jedynej przyczynie wypowiedzenia powodowi warunków płacy.

W pierwszej kolejności w ocenie Sądu Rejonowego ustalenia wymagało, czy wskazana przyczyna uzasadniała wypowiedzenie warunków płacy, czy była ona prawdziwa, czy rzeczywiście doszło do likwidacji stanowiska pracy powoda, oraz czy zaproponowanie nowych warunków płacy nie zmierzało do definitywnego rozwiązania z pracownikiem umowy o pracę.

Podstawę prawną żądania powoda zawiera art. 45 § 1 k.p. Wypowiedzenie umowy o pracę dokonane przez pracodawcę powinno być zatem uzasadnione, a ponadto poprawne formalnie, w szczególności powinno być zgodne z art. 30 k. p. Z regulacją art. 45 § 1 k. p. koresponduje art. 30 § 4 k.p. Pracodawca ma obowiązek wskazać w sposób konkretny, jasny i zrozumiały rzeczywistą przyczynę wypowiedzenia umowy o pracę, a tym samym przedstawić uzasadnienie zwolnienia pracownika i umożliwić mu polemikę na drodze sądowej z decyzją pracodawcy. Wypowiedzenie będzie zasadne w rozumieniu art. 45 § 1 k.p., gdy wskazana w oświadczeniu pracodawcy przyczyna obiektywnie istnieje i w okolicznościach sprawy może uzasadniać rozwiązanie stosunku pracy.

Zgodnie z art. 42 § 1 k. p. przepisy o wypowiedzeniu umowy o pracę stosuje się odpowiednio do wypowiedzenia wynikających z umowy warunków pracy i płacy, w związku z czym podobnie jak w przypadku wypowiedzenia umowy o pracę, pracownikowi służy uprawnienie do domagania się odszkodowania lub przywrócenia do pracy w razie dokonania wypowiedzenia niezgodnie z obowiązującymi przepisami. Jak przy tym wynika z art. 42 § 3 zd. 1 k. p., w razie odmowy przyjęcia przez pracownika zaproponowanych warunków pracy lub płacy, umowa o pracę rozwiązuje się z upływem okresu dokonanego wypowiedzenia. W niniejszej sprawie, z uwagi na odmowę przyjęcia nowych warunków przez powoda i upływ terminu wypowiedzenia, nastąpiło bezspornie rozwiązanie umowy o pracę.

Zgodnie z art. 42 § 2 k. p. wypowiedzenie warunków pracy lub płacy uważa się za dokonane, jeżeli pracownikowi zaproponowano na piśmie nowe warunki, jest to czynność złożona z dwóch oświadczeń wypowiedzenia warunków dotychczasowych i propozycji oferty kontynuowania stosunku pracy na nowych warunkach. W ocenie Sądu I instancji nie zaproponowanie pracownikowi nowego stanowiska pracy w wypowiedzeniu zmieniającym - co prawda - tylko warunki płacy, ale przy jednoczesnym wskazaniu jako przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie zmieniające – likwidacja stanowiska ds. handlowych - nie spełnia wymagań z art. 42 § 2 kodeksu pracy.

Sąd Rejonowy uwzględnił powództwo powoda w całości uznając, iż działanie pracodawcy, w tym konkretnym wypadku, było nadużyciem prawa wypowiedzenia zmieniającego. Celem wypowiedzenia zmieniającego jest doprowadzenie do właściwego i racjonalnego wykorzystania kadry pracowniczej zgodnie z kwalifikacjami i możliwościami tej kadry. Sprzeczne z tym celem jest z kolei takie wypowiedzenie, które w istocie zmierza do pozbycia się pracownika bez istotnej ku temu przyczyny . Strona pozwana nie wykazała, iż rzeczywistą i prawdziwą przyczyną wypowiedzenia była likwidacja stanowiska pracy powoda. Strona pozwana nie wykazała związku przyczynowego wypowiedzenia zmieniającego z przeprowadzoną reorganizacją pracodawcy. Należy podkreślić, iż w wypowiedzeniu warunków pracy i płacy wskazując na likwidację stanowiska pracy powoda pracodawca nie wskazał nowego stanowiska pracy jakie miał zajmować powód, a jedynie obniżył znacząco płacę powoda z 4.500 zł do kwoty 1.800 zł. To w ocenie Sądu Rejonowego daje podstawę do twierdzenia, iż tak naprawdę celem wypowiedzenia zmieniającego było ostateczne rozwiązanie umowy o pracę z powodem. Ponadto nie bez znaczenia pozostaje fakt, iż w aktach osobowych powoda z tą samą datą oprócz wypowiedzenia zmieniającego znajduje się porozumienie w sprawie zmiany warunków zatrudnienia ( na które powód nie wyraził zgody) które obniża wynagrodzenie powoda do kwoty 2.500 zł. Brak zgody powoda na to porozumienie doprowadziło do wręczenia powodowi wypowiedzenia zmieniającego warunki płacy z 4.500 zł do wynagrodzenia zasadniczego w kwocie 1.800 zł. To daje podstawę do twierdzenia, iż tak naprawdę to wypowiedzenie zmierzało do definitywnego rozwiązania umowy o pracę z powodem.

W trakcie procesu strona pozwana dążyła do wykazania konieczności likwidacji stanowiska pracy powoda. Zarzucała powodowi szereg uchybień w pracy, w tym w szczególności :brak zaangażowania w pracę, spadek wyników sprzedażowych powoda. Na tę okoliczność strona pozwana złożyła szereg wniosków dowodowych, w tym w szczególności : ekspertyzy z zakresu informatyki na okoliczność czy nośnik danych zawiera informacje mogące wskazywać na wykonywanie w godzinach pracy czynności innych niż zawodowe , z wyrejestrowania powoda, faktury VAT na okoliczność zakupu Systemu Zarządzania (...), maila z dnia 20.02.2007 r. na okoliczność przesłania kodu aktywującego, listy obecności pracowników, poleceń wyjazdów, kserokopii skróconych aktów urodzenia dzieci pozwanej M. K., zaświadczeniu o zatrudnieniu córki pozwanej, zaświadczenia z dnia 23.11.2003 r. na okoliczność studiowania córki pozwanej, zaświadczeniu o zatrudnieniu córki A. K., z zeznań świadka K. K., dopuszczenia dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu księgowości .

Sąd Rejonowy pominął powyższe wnioski dowodowe na podstawie art. 227 k.p.c. w zw. z art. 217 § 3 k.p.c. uznając, iż przeprowadzenie tych dowodów nie jest istotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy . Na tej samej podstawie Sąd I instancji oddalił wnioski dowodowe pozwanej zawarte w piśmie procesowym z dnia 12.03.2013 r. w postaci umów zlecenia zawartych z Z. M., B. N., G. Ł. oraz kart drogowych.

Sąd Rejonowy uznał, iż przeprowadzenie wyżej wskazanych dowodów nie ma istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy albowiem w żaden sposób nie dążyło do wykazania okoliczności zlikwidowania stanowiska pracy przez powoda, a to była przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie warunków płacy powodowi, a w konsekwencji zmierzało jedynie do przedłużania postępowania. Wniosek dowodowy strony pozwanej zawarty w piśmie procesowym z dnia 17 maja 2013 r. w postaci deklaracji rozliczeniowej do ZUS-u za kwiecień 2013 r. wraz z załącznikami Sąd pominął jako spóźniony na podstawie art. 217 § 2 k.p.c.

Strona pozwana podnosiła wiele zarzutów w stosunku do powoda, w tym w szczególności brak zaangażowania w pracę, notoryczne wykorzystywanie urlopu przez powoda w poniedziałki, które w ocenie Sądu dla uzasadnienia przyczyny wskazanej w wypowiedzeniu zmieniającym nie mają znaczenia. Z kolei zarzut w postaci spadku wyników sprzedażowych uzyskiwanych przez powoda nie został w sposób dostateczny udowodniony. Na uzasadnienie swojego stanowiska strona pozwana załączyła komputerowe wydruki, z których miałoby wynikać, iż B. K. w 2012 r. osiągnął wzrost sprzedaży o kwotę 53.603,13 zł, zaś powód odnotował w tym samym czasie spadek sprzedaży o kwotę 163.036, 013 zł.

Wydruki te w ocenie Sądu I instancji nie są wystarczającym dowodem, dla potwierdzenia zarzutów podnoszonych przez stronę pozwaną. Należy bowiem podkreślić, iż strona pozwana nie wykazała, aby w przedsiębiorstwie pozwanej istniały procedury wyliczania każdemu z pracowników osiąganych przez nich obrotów. Sąd dał wiarę zeznaniom powoda w zakresie w którym podnosił, iż nigdy nie miał planu sprzedażowego, że na wynik jego sprzedaży miał fakt, iż w firmie pozwanej nie obowiązywała zasada, aby klient był przypisany do konkretnej osoby, często zdarzało się bowiem tak że powód pozyskiwał klienta, ale ostatecznie umowy podpisywał K. K.. Samo zatem zainstalowanie systemu komputerowego (...)i przypisanie każdemu z pracowników loginu takiego stanowiska nie uzasadnia. Należy bowiem podkreślić, iż praca powoda w dużej mierze odbywała się również w terenie w trakcie delegacji, rozwożeniu towarów do N., L., B., W., O.. W trakcie wyjazdów i jego nieobecności w biurze jego klienci również byli obsługiwani przez współpracowników. W trakcie przesłuchania pozwana M. K.potwierdziła taki stan rzeczy. W ocenie Sądu w świetle tych okoliczności trudno zatem przyjąć, aby wydruki komputerowe wskazujące na spadek sprzedaży dokonywanej przez powoda jednoznacznie wskazywały na nieefektywność powoda, a co za tym idzie aby skutkowały uznaniem, iż likwidacja stanowiska pracy powoda była konieczna dla utrzymania rentowności przedsiębiorstwa strony pozwanej. Strona pozwana przedłożyła jedynie deklarację podatkową za 2011 rok, nie przedłożyła za rok 2012, co w ocenie Sądu osłabia wiarygodność twierdzeń strony pozwanej o znaczącym spadku przychodu i dochodu z prowadzonej działalności gospodarczej w stosunku do roku poprzedniego.

Sąd I instancji doszedł do przekonania, iż przyczyna wskazana w wypowiedzeniu zmieniającym była nieuzasadniona i tak naprawdę wypowiedzenie warunków płacy zmierzało do definitywnego rozwiązania stosunku pracy z powodem, a konieczność likwidacji stanowiska pracy powoda nie została przez stronę pozwaną udowodniona. Pracodawca ma obowiązek wskazać w sposób konkretny, jasny i zrozumiały rzeczywistą przyczynę wypowiedzenia również warunków płacy i pracy. Wypowiedzenie będzie zasadne w rozumieniu art. 45 § 1 k. p., gdy wskazana w oświadczeniu pracodawcy przyczyna obiektywnie istnieje. Jednocześnie należy podkreślić, iż pod pojęcie nieuzasadnionego wypowiedzenia warunków pracy i płacy podpada też z reguły wypowiedzenie, które jest połączone z propozycją zatrudnienia pracownika na warunkach nie nadających się do przyjęcia, co w ocenie Sądu miało miejsce w niniejszej sprawie ( powodowi przy zlikwidowaniu jego stanowiska pracy w ogóle nie zaproponowano nowego stanowiska pracy, nie wskazano jakie obowiązki pracownicze miałby wykonywać ). W tym wypadku wypowiedzenie warunków pracy lub płacy jest czynnością, która może być uznana za dokonaną w celu osiągnięcia skutku w postaci rozwiązania stosunku pracy nie przez wypowiedzenie umowy, lecz pośrednio przez skłonienie pracownika do złożenia oświadczenia o odmowie przyjęcia nowych warunków, a więc z obejściem przepisów o wypowiadaniu umów o pracę

Powodowi należało przyznać odszkodowanie w wysokości 3-miesięcznego wynagrodzenia, gdyż powód zatrudniony był na umowę o pracę na czas nieokreślony dłużej niż 3 lata. Ekwiwalent za 1 dzień urlopu w roku 2012 od stawki brutto 4.500 zł wynosił 214,29 zł. Dlatego Sąd I instancji zasądził na rzecz powoda kwotę 13.500 zł.

Apelację od powyższego wyroku wniosła strona pozwana w dniu 28.10.2013r.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła

naruszenie przepisów prawa procesowego, a to:

a) art. 227 k.p.c. w zw. z art. 217 § 3 k.p.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, polegające na błędnym przyjęciu, że zgłaszane przez pozwaną wnioski dowodowe w postaci:

-

ekspertyzy z zakresu informatyki,

-

wyrejestrowania powoda z dniem 01.11.2012 r.,

-

faktury VAT nr (...) z dnia 29.09.2006 r.,

-

wymiany mailowej z dnia 20.02.2007 r.,

-

listy obecności pracowników,

-

karty drogowej nr 01/08/2012,

-

karty drogowej nr 01/09/2012,

-

karty drogowej nr 02/09/2012,

-

karty drogowej nr 01/10/2012,

-

karty drogowej nr 02/10/2012,

-

zeznań świadka K. K.,

-

dopuszczenia dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu księgowości,

-

umowy zlecenia z dnia 03.01.2011 r. z Z. M.,

-

umowy zlecenia z dnia 22.11.2012 r. z B. N.,

-

umowy o pracę z dnia 01.12.2006 r. z G. Ł.,

są nieistotne dla rozstrzygnięcia sprawy i ich pominięcie, podczas gdy okoliczności, dla których ustalenia były zgłaszane, w sposób bezpośredni odnoszą się do określenia rzeczywistych przyczyn i zasadności wypowiedzenia powodowi warunków pracy i określenia nowych warunków płacy i pracy,

b)  art. 217 § 2 k.p.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, polegające na uznaniu za spóźniony wniosku dowodowego pozwanej w postaci deklaracji rozliczeniowej ZUS z kwietnia 2013 r. i przez to jego pominięcie, podczas gdy do przedłożenia dokumentacji o wskazanej treści Sąd sam wzywał w piśmie z dnia 21.12.2012 r., a przedłożenie deklaracji rozliczeniowej ZUS za wskazany miesiąc nie było możliwe przed opłaceniem zobowiązań z tego tytułu po zakończeniu miesiąca, jednocześnie rzeczona okoliczność pozostawała istotna dla rozstrzygnięcia sprawy, wykazywała bowiem spadek przychodów przedsiębiorstwa, co uzasadniało wypowiedzenie warunków płacy i pracy,

c)  art. 278 § 3 k.p.c., w zw. z art. 217 § 3 k.p.c., poprzez jego błędną wykładnię, skutkującą przyjęciem, że do poprawnego ustalenia sytuacji finansowej przedsiębiorstwa pozwanej nie są konieczne wiadomości specjalne i przez to pominięcie wniosku dowodowego pozwanej w tym okresie, podczas gdy elementy rachunkowości i rachunkowości zarządczej w sposób oczywisty Wykraczają poza wiedzę powszechną lub prawną i tym samym wymagają sporządzenia opinii właściwego biegłego na tę okoliczność,

z powyższego zaś wynikały błędy w ustaleniach faktycznych mające wpływ na rozstrzygnięcie sprawy;

2. błędy ustaleniach faktycznych, polegające na: błędnym przyjęciu, że powodowi przy zlikwidowaniu jego stanowiska pracy w ogóle nie zaproponowano nowego stanowiska pracy, podczas gdy odmienny stan rzeczy miał zostać potwierdzony zeznaniami świadka K. K., o przesłuchanie którego wniosek Sąd pominął jako nieistotny,

b)  błędnym przyjęciu, że K. K. popisywał umowy z klientami przedsiębiorstwa, podczas gdy brak jest ku temu podstaw w materiale dowodowym oprócz zeznań powoda, którym pozwana stanowczo zaprzecza, zaś wniosek o przesłuchanie K. K. został oddalony,

c)  błędnym przyjęciu, że M. K., prowadząca działalność gospodarczą pod firmą (...) nie odnotowała w roku 2012 znacznego spadku przychodu i dochodu z prowadzonej działalności gospodarczej, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowody nie daje podstaw do takiego stwierdzenia i w ^; sposób oczywisty wymaga uzupełnienia zgromadzonych w sprawie materiałów oraz ich późniejszej analizy przez biegłego,

a przez co:

d)  Pominięcie ustaleń faktycznych w zakresie spadku obrotu przedsiębiorstwa pozwanej i wartości sprzedaży o około 500.000 zł., co skutkowało błędnym przyjęciem, że brak jest związku przyczynowego pomiędzy wypowiedzeniem zmieniającym a likwidacja stanowiska pracy oraz że wypowiedzenie zmieniające stanowiło nadużycie.

W zakresie pkt III i IV wskazanemu orzeczeniu zarzucono:

1.  obrazę przepisów prawa materialnego, a to § 12 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 6 ust 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r., w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenie przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu poprzez jego zastosowanie, podczas gdy zastosowanie powinien mieć § 12 ust. 1 pkt 1, co w znaczny sposób wpływa na ustalenie wysokości kosztów zastępstwa procesowego.

2.  naruszenie przepisów prawa procesowego, które miały istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, a to art. 19 § 1 k.p.c. w zw. 113 ust. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych poprzez jego niezastosowanie pomimo tego, że powód domagał się zasądzenia odszkodowania w wysokości 3 krotności miesięcznego wynagrodzenia, tj. kwotę 13.500,00 zł, a tym samym kwota ta w przedmiotowej sprawie winna stanowić wartość przedmiotu sporu i od niej powinna być naliczana opłata od pozwu.

Wskazując na ww. podstawy apelacji wnosiła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

1)  oddalenie powództwa w całości,

ewentualnie o:

2)  uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji .

Jednocześnie wnosząc o dopuszczenie dowodów zgodnie z treścią uzasadnienia, oraz zasądzenie od strony powodowej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych za obydwie instancje.

Sąd Okręgowy zważył:

Na wstępie należy zaznaczyć, że zażalenia strony pozwanej z 21.10.2013r. o kosztach procesu Sąd Rejonowy w postanowieniu z 24.10.2013r. na podstawie art. 395 § 2k.p.c. uwzględnił jako oczywiście uzasadnione i uchylił orzeczenie o kosztach procesu zawarte w pkt III i IV wyroku i zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt III wyroku), nakazał pozwanej zapłacić na rzecz Skarbu Państwa kwotę 675 zł. tytułem opłaty sądowej od pozwu, od uiszczenia której powód był zwolniony ( pkt IV wyroku).

Dlatego zarzuty zawarte w apelacji, która wpłynęła 28.10.2013r. odnośnie pkt III i IV wyroku jako bezprzedmiotowe podlegały oddaleniu.

Apelacja strony pozwanej w pozostałej części również nie zasługuje na uwzględnienie, a zawarte w niej zarzuty są chybione.

Sąd Okręgowy oceniając zasadność apelacji zważył w szczególności, iż Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, które w konsekwencji skutkowały wyprowadzeniem logicznie prawidłowych, a przy tym trafnych i niesprzecznych wniosków, które to ustalenia faktyczne i wnioski Sąd Okręgowy w pełni zaaprobował i przyjął jako własne.

Ustalenia faktyczne Sądu I instancji są nie tylko prawidłowe, spójne i niesprzeczne, ale również korespondują z zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, zaś jego ocena nie przekracza, wyznaczonych przepisem art. 233 § 1 k.p.c., granic swobodnej oceny dowodów. które wyznaczone są wymogami prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz regułami logicznego myślenia.( por. wyrok SN 10.06.1999r. II UKN 685/98, LEX 41437)

Sąd I instancji przeprowadził stosowne postępowanie dowodowe, wszechstronnie i niezwykle wnikliwie rozważył zebrany materiał dowodowy, poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne zgodnie ze zgromadzonym materiałem dowodowym, w konsekwencji wydał wyrok odpowiadający prawu.

Zasadnie podnosi powód w odpowiedzi na apelację, że Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Swobodna ocena dowodów ujęta jest w ramy proceduralne, odpowiada pewnym warunkom określonym przez prawo procesowe. Oznacza to, że Sąd opiera swe przekonanie na dowodach prawidłowo przeprowadzonych, z zachowaniem wymagań dotyczących źródeł dowodzenia oraz zasady bezpośredniości, a także, musi być dokonana na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego. W niniejszej sprawie, nie sposób zarzucić Sądowi Rejonowemu nieprawidłowości w przeprowadzaniu dowodów oraz jakiejkolwiek stronniczości w ich ocenie.

Sąd Okręgowy akceptuje w całej rozciągłości wywody i motywy zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. W szczególności na pełną aprobatę zasługują te fragmenty uzasadnienia, które wskazują, , że zgodnie z art. 42 § 2 k. p. wypowiedzenie warunków pracy lub płacy uważa się za dokonane, jeżeli pracownikowi zaproponowano na piśmie nowe warunki, jest to czynność złożona z dwóch oświadczeń wypowiedzenia warunków dotychczasowych i propozycji oferty kontynuowania stosunku pracy na nowych warunkach. Nie zaproponowanie pracownikowi nowego stanowiska pracy w wypowiedzeniu zmieniającym - co prawda - tylko warunki płacy, ale przy jednoczesnym wskazaniu jako przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie zmieniające – likwidacja stanowiska ds. handlowych - nie spełnia wymagań z art. 42 § 2 kodeksu pracy.

Strona pozwana nie wykazała, iż rzeczywistą i prawdziwą przyczyną wypowiedzenia była likwidacja stanowiska pracy powoda. Strona pozwana nie wykazała związku przyczynowego wypowiedzenia zmieniającego z przeprowadzoną reorganizacją pracodawcy. W wypowiedzeniu warunków pracy i płacy wskazując na likwidację stanowiska pracy powoda pracodawca nie wskazał nowego stanowiska pracy jakie miał zajmować powód, a jedynie obniżył znacząco płacę powoda z 4.500 zł do kwoty 1.800 zł. To daje podstawę do twierdzenia, jak słusznie zauważa Sąd Rejonowy, iż tak naprawdę celem wypowiedzenia zmieniającego było ostateczne rozwiązanie umowy o pracę z powodem.

Sąd Rejonowy również szczegółowo i racjonalnie uzasadnił swoje stanowisko odnośnie przyczyn pominięcia wniosków dowodowych strony pozwanej na podstawie art. 227 k.p.c. w zw. z art. 217 § 3 k.p.c. uznając, iż przeprowadzenie tych dowodów nie jest istotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy albowiem w żaden sposób nie dążyło do wykazania okoliczności zlikwidowania stanowiska pracy przez powoda, a to była przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie warunków płacy powodowi, a w konsekwencji zmierzało jedynie do przedłużania postępowania.

Sąd I instancji w swym uzasadnieniu wskazuje na przyczyny pominięcia wniosków spóźnionych - art. 217§2 k. p. c.

Strona pozwana wskazuje w uzasadnieniu apelacji ,że pracodawca ma prawo podejmować decyzje kadrowe, które są nieodzownym elementem prowadzenia działalności gospodarczej. Nikt tego prawa stronie pozwanej nie odbiera tylko decyzje te winny być podejmowane zgodnie z obowiązującym prawem.

Strona pozwana powołuje się na pogarszającą się sytuacje finansową. Przedstawia wynik finansowy za rok 2011, a nie przedstawia za rok 2012. Porównanie dwóch wyników byłoby wystarczające dla tego twierdzenia nie potrzeba jak słusznie uznał Sąd Rejonowy dla tych celów powoływać dowodu z opinii biegłego.

Nie można zatem uznać, że doszło do naruszenia art. 278 §3 k.p.c. w zw. z art. 217§3 k.p.c.

W dalszym uzasadnieniu apelacji strona pozwana powołuje się, że w samej odpowiedzi na pozew i dalszych pismach procesowych wykazywała zasadność wypowiedzenia i określenia nowych warunków pracy i płacy.

Strona pozwana nie chce zauważyć co wyraźnie podkreśla Sąd Rejonowy, że treść art. 42 § 2 k. p. wskazuje -wypowiedzenie warunków pracy lub płacy uważa się za dokonane, jeżeli pracownikowi zaproponowano na piśmie nowe warunki. Wskazywanie na nowe warunki w trakcie procesu nie ma znaczenia, gdyż wypowiedzenie zmieniające nie zawierające propozycji nowych warunków dotknięte jest wadą formalną. Nie może ono być naprawione przez uzupełnienie ustne treści wypowiedzenia na jakie wskazuje strona pozwana dlatego zasadnie Sąd Rejonowy pominął dowód z zeznań K. K. , który miał zeznawać na ustnie zaproponowane powodowi warunki pracy oraz zakres obowiązków na nowym stanowisku pracy.

Nie doszło zatem do naruszenia przepisów prawa procesowego na jakie wskazuje strona pozwana w swojej apelacji.

Apelacja nie zawiera takich zarzutów i przekonywującej argumentacji prawnej, które mogłyby podważyć stanowisko Sądu Rejonowego w kwestii oceny materiału dowodowego .Jest natomiast polemiką z oceną materiału dowodowego dokonaną przez Sąd I instancji, poprzez powtórzenie tych samych argumentów i zarzutów, które były podnoszone w trakcie procesu przed Sądem Rejonowym.

Apelacja strony pozwanej stanowi, co już podkreślono w zasadzie jest polemikę z rozstrzygnięciem Sądu Rejonowego i do sprawy nie wnosi nic nowego, przeto na zasadzie art. 385 k.p.c. podlegała ona oddaleniu jako bezzasadna.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98k.p.c.