Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 kwietnia 2018 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Włodzimierz Czechowicz

Sędziowie SO Renata Gąsior (spr.)

SO Zbigniew Szczuka

Protokolant Paulina Filipkowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 kwietnia 2018 r. w Warszawie

sporawy z powództwa A. W.

przeciwko B. Ośrodkowi Kultury w W.

o odszkodowanie, wynagrodzenie, sprostowanie świadectwa pracy

na skutek apelacji wniesionej przez powódkę

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 31 października 2017 r. Sygn.akt VI P 224/16

1. oddala apelację,

2. zasądza od powódki A. W. na rzecz pozwanego B. Ośrodka Kultury w W. kwotę 915,00 zł (dziewięćset piętnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za instancję odwoławczą.

SSO Renata Gąsior SSO Włodzimierz Czechowicz SSO Zbigniew Szczuka

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, w sprawie z powództwa A. W. przeciwko B. Ośrodkowi Kultury w W. o odszkodowanie, wynagrodzenie, sprostowanie świadectwa pracy wydał w dniu 31 października 2017 roku wyrok, którym:

1.  sprostował świadectwo pracy powódki poprzez:

⚫

w punkcie 2 wpisanie „W okresie zatrudnienia pracownica wykonywała pracę - Dyrektora B. Ośrodka Kultury”;

⚫

w punkcie 10 wpisanie okresu choroby własnej „25 listopada 2013 roku do 17 stycznia 2014 roku oraz usunięcie zwrotu „od 16 stycznia 2014 roku do 17 stycznia 2014 roku nieusprawiedliwiona nieobecność”;

⚫

opatrzenie świadectwa pracy właściwą pieczęcią pracodawcy – B. Ośrodka Kultury oraz podpisem osoby upoważnionej;

2.  oddalił powództwo w pozostałym zakresie żądania sprostowania świadectwa pracy;

3.  oddalił powództwo w zakresie żądania zasądzenia odszkodowania za nieuzasadnione i niezgodne z przepisami prawa odwołanie ze stanowiska;

4.  umorzył postępowanie w pozostałym zakresie;

5.  zniósł wzajemnie koszty procesu między stronami;

6.  nieuiszczone przez strony koszty sądowe przejął na rachunek Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi Północ w Warszawie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Oświadczeniem z dnia 1 sierpnia 2011 roku Burmistrz Dzielnicy B., działający z upoważnienia Prezydenta (...) W. powołał powódkę na stanowisko Dyrektora B. Ośrodka Kultury w okresie od dnia 1 sierpnia 2011 roku do dnia 31 lipca 2014 roku. W treści aktu określono również wysokość wynagrodzenia powódki. Jednocześnie Burmistrz Dzielnicy B. wydał w dniu 1 sierpnia 2011 roku zarządzenie (...)w sprawie powołania Dyrektora B. Ośrodka Kultury w Dzielnicy B. (...) W., które weszło w życie z dniem 1 sierpnia 2011 roku.

Ponadto Urząd (...) W. reprezentowany przez Burmistrza Dzielnicy B. w dniu 1 sierpnia 2011 roku zawarł z powódką umowę o pracę na czas określony od dnia 1 sierpnia 2011 roku do dnia 31 lipca 2014 roku w B. Ośrodku Kultury dla Dzielnicy B. (...) W. na stanowisku Dyrektora B. Ośrodka Kultury.

W okresie od dnia 25 marca 2013 roku do dnia 14 maja 2013 roku w B. Ośrodku Kultury główny specjalista w Biurze Kontroli Urzędu (...) przeprowadził kontrolę działalności Ośrodka. W dniu 19 czerwca 2013 roku przedstawiono protokół kontroli (...), w którym stwierdzono nieprawidłowości i uchybienia w zakresie realizacji imprez artystycznych czy umów zlecenia zawartych z instruktorami na prowadzenie zajęć.

Przedmiotowe wystąpienie pokontrolne było podstawą do odwołania powódki ze stanowiska dyrektora. Zarządzeniem nr (...) Burmistrza Dzielnicy B. (...) W. z dnia 3 grudnia 2013 roku powódka została odwołana z funkcji Dyrektora B. Ośrodka Kultury w Dzielnicy B. na podstawie art. 15 ust. 6 pkt 4 i pkt 3 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej z dniem 3 grudnia 2013 roku.

Pismem z dnia 14 stycznia 2014 roku pracodawca rozwiązał z powódką umowę o pracę bez wypowiedzenia z powodu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych. Pracodawca wskazał w piśmie rozwiązującym umowę o pracę szereg naruszeń, których miała dopuścić się powódka. Przedmiotowe oświadczenie zostało podpisane przez Burmistrza Dzielnicy B. z up. Prezydenta (...) W. oraz p.o. Dyrektora B. Ośrodka Kultury. Mąż powódki odebrał pismo rozwiązujące umowę o pracę bez wypowiedzenia w dniu 17 stycznia 2014 roku i w tym dniu powódka zapoznała się z jego treścią.

Powódka była niezdolna do pracy z powodu choroby nieprzerwanie w okresie od dnia 25 listopada 2013 roku do dnia 17 stycznia 2014 roku.

Pismem z dnia 12 lutego 2014 roku powódka złożyła pracodawcy wniosek o sprostowanie świadectwa pracy wydanego dnia 3 lutego 2014 roku w pkt 1, 2, 3 i 10 świadectwa.

Sprawa z odwołania powódki od rozwiązania umowy o pracę z dnia 14 stycznia 2014 roku zawisła przed Sądem Rejonowym dla m.st. Warszawy VII Wydziałem Pracy i Ubezpieczeń Społecznych pod sygn. akt VII P 128/14. Wyrokiem z dnia 17 czerwca 2016 Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy oddalił powództwo A. W. o odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia. Na skutek apelacji powódki sprawa zawisła przed Sądem Okręgowym w Warszawie XXI Wydziałem Pracy pod sygn. akt XXI Pa 715/16, który wyrokiem z dnia 7 lutego 2017 roku oddalił apelację powódki.

Przechodząc do rozważań nad zasadnością powództwa Sąd Rejonowy w pierwszej kolejności wskazał, że w tym samym dniu, tj. 1 sierpnia 2011 roku powódka została powołana na stanowisko Dyrektora B. Ośrodka Kultury na mocy oświadczenia Burmistrza Dzielnicy B. z dnia 1 sierpnia 2011 roku i jednocześnie pracodawca zawarł z powódką umowę o pracę na czas określony od dnia 1 sierpnia 2011 roku do dnia 31 lipca 2014 roku. W ocenie Sądu Rejonowego akt powołania powódki na stanowisko dyrektora Ośrodka wykreował stosunek pracy na podstawie powołania pomiędzy powódką a B. Ośrodkiem Kultury. B. Ośrodek Kultury posiadał osobowość prawną i zatrudniał pracowników, powódka świadczyła pracę na rzecz tego podmiotu i otrzymywała wynagrodzenie. Zdaniem Sądu I instancji zawarta między stronami umowa o pracę nie wykreowała nowego, samodzielnego stosunku prawnego.

W związku z ustaleniem, iż strony łączył stosunek pracy z powołania, bez znaczenia dla rozstrzygnięcia zasadności roszczenia powódki o odszkodowanie z tytułu nieuzasadnionego i niezgodnego z prawem odwołania ze stanowiska Dyrektora BOK nie pozostawały orzeczenia zapadłe zarówno przez Sądem Rejonowym, jak i Sądem Okręgowym w sprawie o odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie stosunku pracy bez wypowiedzenia.

Sąd Rejonowy był związany ustaleniami poczynionymi przez Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w sprawie o sygn. akt VII P 128/14 oraz Sąd Okręgowy w Warszawie w sprawie o sygn. akt XII Pa 715/16.

Następnie jak wskazał Sąd I instancji, wobec ustalenia, że umowa o pracę zawarta między stronami w dniu 1 sierpnia 2011 roku nie wykreowała nowego stosunku pracy i wobec rozstrzygnięcia Sądu obu instancji co do zasadności przyczyn rozwiązania stosunku pracy z powódką, należało przyjąć, że kwestia zgodności z prawem rozwiązania z powódką stosunku pracy została już rozstrzygnięta.

Zdaniem Sądu Rejonowego nie można było przyjąć, że po dniu odwołania powódki z funkcji dyrektora powstał nowy stosunek prawny w sposób dorozumiany. W ocenie Sądu Rejonowego nie mogło dojść do nawiązania dwóch różnych stosunków pracy, zarówno na podstawie powołania, jak i umowy o pracę, a co za tym idzie do dwukrotnego rozwiązania tego samego stosunku pracy.

Z uwagi na powyższe, roszczenie powódki w zakresie żądania zasądzenia odszkodowania za nieuzasadnione i niezgodne z przepisami prawa odwołanie ze stanowiska podlegało oddaleniu.

Powódka wnosiła również o sprostowanie świadectwa pracy z dnia 14 lutego 2014 roku. W niniejszej sprawie powódka zachowała wymogi trybu koniecznego do złożenia wniosku o sprostowanie świadectwa pracy. W ocenie Sądu Rejonowego roszczenie powódki podlegało uwzględnieniu w zakresie pkt 2 – nazwy pracodawcy. Z dokumentacji zgromadzonej w sprawie wynika, że powódka pełniła funkcję Dyrektora B. Ośrodka Kultury i taką też nazwę należało wpisać w świadectwie pracy, a pieczęć pracodawcy i podpis osoby upoważnionej winny znaleźć się na dokumencie świadectwa pracy. Ponadto Sąd Rejonowy ustalił, iż powódka była niezdolna do pracy z powodu choroby nieprzerwanie w okresie od dnia 25 listopada 2013 roku do dnia 17 stycznia 2014 roku, zatem okres od dnia 16 stycznia 2014 roku do dnia 17 stycznia 2014 roku wskazany w pkt 10 świadectwa pracy nie jest okresem jej nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy. Ww. okres stanowi również okres choroby własnej.

W ocenie Sądu Rejonowego oddaleniu podlegało natomiast roszczenie powódki o sprostowanie świadectwa pracy w zakresie wpisania w pkt 3, że stosunek pracy ustał w wyniku rozwiązania umowy o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia oraz w zakresie zmiany pkt 1 świadectwa pracy poprzez zastąpienie brzmienia treścią: w okresie od 1 sierpnia 2011 roku do 30 czerwca 2014 roku w wymiarze od 1 sierpnia 2011 roku do 30 czerwca 2014 roku. Sąd Rejonowy ustalił, iż stosunek pracy powódki został rozwiązany w trybie natychmiastowym – rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia. Pracodawca rozwiązał umowę o pracę bez wypowiedzenia oświadczeniem z dnia 14 stycznia 2014 roku, z treścią którego powódka zapoznała się w dniu 17 stycznia 2014 roku i właśnie ta data stanowi datę rozwiązania stosunku pracy. Z uwagi na powyższe, przedmiotowe roszczenie powódki nie zasługiwało na uwzględnienie.

Jak wskazał Sąd Rejonowy, pismem z dnia 7 czerwca 2017 roku powódka cofnęła w pozostałym zakresie powództwo przeciwko B. Ośrodkowi Kultury, zaś na terminie rozprawy w dniu 25 lipca 2017 roku sprecyzowała, że cofnięcie następuje ze zrzeczeniem się roszczenia. Wobec powyższego oraz na podstawie art. 203 § 1 i 4 k.p.c. w zw. z art. 355 k.p.c. i art. 469 k.p.c., Sąd Rejonowy umorzył postępowanie w zakresie ww. roszczenia powódki.

O kosztach postępowania Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 100 k.p.c., w myśl którego w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań, koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. W zakresie orzeczenia dotyczącego kosztów sądowych (opłaty i wydatki), Sąd Rejonowy odstąpił od obciążania nimi powódki przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Od powyższego wyroku strona powodowa, w dniu 2 stycznia 2018 roku złożyła apelację zaskarżając orzeczenie Sądu Rejonowego z dnia 31 października 2017 roku w części, w zakresie punktów 2, 3 oraz 5.

Strona powodowa zaskarżonemu orzeczeniu zarzuciła naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 365 § 1 k.p.c. w zw. z art. 15 ust. 6 pkt 3 i 4 ustawy z dnia 25 października 1991 roku o organizacji i prowadzeniu działalności kulturalnej poprzez zaniechanie ustalenia spełnienia przesłanek odwołania powódki ze stanowiska dyrektora pozwanego przed upływem okresu, na jaki została powołana, które to naruszenie skutkowało nierozpoznaniem istoty sprawy w zaskarżonym zakresie.

W związku z powyższym powódka wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

⚫

zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kwoty 23.877,00 złotych, tytułem odszkodowania za nieuzasadnione i niezgodne z przepisami prawa odwołanie powódki ze stanowiska;

⚫

zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kwoty 7.959,00 złotych tytułem wynagrodzenia za okres wypowiedzenia;

⚫

sprostowanie świadectwa pracy poprzez:

I.  zmianę punktu 1 świadectwa pracy poprzez zastąpienie obecnego brzmienia treścią: „w okresie od 1 sierpnia 2011 roku do 30 czerwca 2014 roku, w wymiarze od 1 sierpnia 2011 roku do 30 czerwca 2014 roku ";

II.  zmianę punktu 3a świadectwa pracy poprzez zastąpienie obecnego brzmienia treścią: „Stosunek pracy ustał w wyniku a) rozwiązanie umowy z zachowaniem okresu wypowiedzenia (art. 30 § 1 pkt 2 kodeksu pracy)'';

III.  zmianę punktu 10 świadectwa pracy poprzez wpisanie okresu choroby własnej: „25 listopada 2013 roku do 25 maja 2014 roku";

⚫

zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki zwrotu kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych;

Ponadto powódka wniosła o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, wraz z kosztami zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Ewentualnie powódka wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu dla Warszawy Pragi - Północ wraz z rozstrzygnięciem o kosztach postępowania apelacyjnego.

W odpowiedzi na apelację z dnia 27 lutego 2018 roku strona pozwana wniosła o oddalenie apelacji powódki w całości oraz zasądzenie na jej rzecz zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za drugą instancję.

W ocenie pozwanego apelacja powódki nie zasługiwała na uwzględnienie i powinna zostać oddalona w całości. Pozwany co do zasady podzielił jednocześnie ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, że apelacja powódki jako całkowicie bezzasadna podlega oddaleniu.

Sąd Rejonowy poczynił w niniejszej sprawie prawidłowe ustalenia faktyczne, które Sąd Okręgowy w pełni podziela i przyjmuje za własne. Dokonana zaś ocena prawna nie nasuwa zastrzeżeń co do właściwej wykładni przepisów prawa oraz ich prawidłowego zastosowania. Wobec tego zbędnym jest ich szczegółowe powtarzanie w niniejszym uzasadnieniu (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1997 roku, sygn. akt II UKN 61/97; oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1998 roku, sygn. akt PKN 339/98).

Sąd drugiej instancji związany jest zarzutami zawartymi w apelacji. Związanie zarzutami apelacyjnymi oznacza, że uwzględnienie apelacji możliwe jest jedynie w oparciu o zarzuty powołane przez stronę skarżącą.

W kontekście zgłoszonych zarzutów stwierdzić należy, że spór w niniejszej sprawie sprowadzał się do wykładni przepisów prawa procesowego i prawa materialnego.

Zgodnie z art. 233 § 1 ustawy z dnia z dnia 17 listopada 1964 roku Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. z 2018 r., poz. 155 t.j., dalej: k.p.c.) sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów, według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

W pierwszej kolejności należy podnieść, iż skuteczne postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c, dotyczącego zasad oceny dowodów, wymaga wykazania, że ocena ta dokonana została w sposób rażąco wadliwy lub oczywiście błędny, uchybiający zasadom logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Nie może ono natomiast ograniczać się do zaprezentowania własnego przekonania o innej wadze i wiarygodności przeprowadzonych dowodów, czy też przedstawienia własnej wersji stanu faktycznego sprawy (orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 6 listopada 1998 roku, sygn. akt II CKN 4/98, niepubl.; z dnia 5 sierpnia 1999 roku, sygn. akt II UKN 76/99, z dnia 14 stycznia 2000 roku, sygn. akt I CKN 1169/99, z dnia 10 kwietnia 2000 roku, sygn. akt V CKN 17/00, Legalis), a ponadto jeżeli z materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 roku, sygn. II CKN 817/00, Legalis).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy Sąd Okręgowy uznał, że wbrew stanowisku apelującej, Sąd Rejonowy nie dopuścił się naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., i nie przekroczył granic swobodnej oceny dowodów bowiem całościowo przeanalizował materiał dowodowy.

Idąc dalej za niezasadny należało uznać również zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 365 § 1 k.p.c.

Unormowanie przewidziane w art. 365 § 1 k.p.c. ma gwarantować poszanowanie prawomocnego orzeczenia sądu, regulującego stosunek prawny będący przedmiotem rozstrzygnięcia. Istnienie prawomocnego wyroku co do udzielenia ochrony prawnej określonemu prawu podmiotowemu przekreśla możliwość ponownej oceny zasadności roszczenia wynikającego z tego samego prawa, jeżeli występują te same okoliczności. Prawomocny wyrok swoją mocą powoduje, że nie jest możliwe dokonanie odmiennej oceny i odmiennego osądzenia tego samego stosunku prawnego w tych samych okolicznościach faktycznych i prawnych, między tymi samymi stronami.

Z prawomocnością orzeczenia sądowego (zarówno w ujęciu materialnym, jak i formalnym) związana jest powaga rzeczy osądzonej (art. 366 k.p.c.), przy czym jest to konstrukcja prawna odmienna - choć ściśle powiązana - z regulacją art. 365 § 1 k.p.c. Wyrok prawomocny ma powagę rzeczy osądzonej tylko co do tego, co w związku z podstawą sporu stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia, a ponadto tylko między tymi samymi stronami. Moc wiążąca orzeczenia (art. 365 § 1 k.p.c.) może być rozważana tylko wtedy, gdy rozpoznawana jest inna sprawa niż ta, w której wydano poprzednie orzeczenie oraz gdy kwestia rozstrzygnięta innym wyrokiem stanowi zagadnienie wstępne. Moc wiążąca prawomocnego orzeczenia sądu charakteryzuje się dwoma aspektami. Pierwszy z nich odnosi się tylko do faktu istnienia prawomocnego orzeczenia. Aspekt ten występuje, gdy w poprzednim postępowaniu, w którym zapadło prawomocne orzeczenie nie brała udziału choćby jedna ze stron nowego postępowania, a nie jest ona objęta prawomocnością rozszerzoną. Nie można bowiem takiej strony obciążać dalszymi skutkami wynikającymi z prawomocnego orzeczenia. Drugi aspekt mocy wiążącej prawomocnego orzeczenia jest określony jako walor prawny rozstrzygnięcia (osądzenia) zawartego w treści orzeczenia. Jest on ściśle związany z powagą rzeczy osądzonej (art. 366 § 1 k.p.c.) i występuje w nowej sprawie pomiędzy tymi samymi stronami, choć przedmiot obu spraw jest inny. W nowej sprawie nie może być wówczas zastosowany negatywny (procesowy) skutek powagi rzeczy osądzonej polegający na niedopuszczalności ponownego rozstrzygania tej samej sprawy. Występuje natomiast skutek pozytywny (materialny) rzeczy osądzonej przejawiający się w tym, że rozstrzygnięcie zawarte w prawomocnym orzeczeniu (rzecz osądzona) stwarza stan prawny taki, jaki z niego wynika. Sądy rozpoznające między tymi samymi stronami nowy spór muszą przyjmować, że dana kwestia prawna kształtuje się tak, jak przyjęto to w prawomocnym, wcześniejszym wyroku, a więc w ostatecznym rezultacie procesu uwzględniającym stan rzeczy na datę zamknięcia rozprawy.

Natomiast zgodnie z art. 70 § 1 k.p. pracownik zatrudniony na podstawie powołania może być w każdym czasie - niezwłocznie lub w określonym terminie - odwołany ze stanowiska przez organ, który go powołał. Dotyczy to również pracownika, który na podstawie przepisów szczególnych został powołany na stanowisko na czas określony. Odwołanie jest równoznaczne z rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia, jeżeli nastąpiło z przyczyn, o których mowa w art. 52 k.p. (art. 70 § 3 k.p.)

W myśl 15 ust. 6 pkt 4 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (Dz.U. z 2017 r., poz. 862 t.j.) dyrektor instytucji kultury powołany na czas określony może być odwołany przed upływem tego okresu:

1.  na własną prośbę;

2.  z powodu choroby trwale uniemożliwiającej wykonywanie obowiązków;

3.  z powodu naruszenia przepisów prawa w związku z zajmowanym stanowiskiem;

4.  w przypadku odstąpienia od realizacji umowy, o której mowa w ust. 5;

5.  w przypadku przekazania państwowej instytucji kultury w trybie art. 21a ust. 2-6.

Uchwała o odwołaniu (jak i powołaniu) danej osoby na stanowisko dyrektora instytucji kultury jest aktem o podwójnym charakterze, tj. aktem publicznoprawnym wywołującym skutki w zakresie prawa publicznego, a także aktem z zakresu prawa pracy wywołującym skutki w sferze prawa pracy.

Skoro zgodnie z art. 15 ust. 7 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej w sprawach dotyczących powoływania i odwoływania dyrektora instytucji kultury w zakresie nieuregulowanym w ustawie mają zastosowanie przepisy art. 68-72 k.p., to oznacza, że w innych uregulowanych ustawą sprawach trybu i odwołania (powoływania) dyrektora instytucji kultury mają zastosowanie przepisy prawa administracyjnego skutkujące publicznoprawnym charakterem aktu powołania na to stanowisko.

Odwołanie dyrektora instytucji kultury z powodu odstąpienia od realizacji umowy z organizatorem podlega kontroli sądu. Oznacza to, że sąd jest obowiązany zbadać, czy podana przyczyna jest rzeczywista i prawdziwa. W razie ustalenia, że przyczyna wskazana jest fikcyjna odwołanie jest wadliwe, a odwołanemu pracownikowi przysługuje roszczenie o odszkodowanie.

W niniejszej sprawie kwestia prawidłowości odwołania powódki z zajmowanej funkcji była już przedmiotem kontroli sądowej. Sąd rozpoznający niniejszą sprawę był tym samym związany, w oparciu o art. 365 § 1 k.p.c., wcześniejszym prawomocnym wyrokiem sądu zapadłym w sprawie o odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia. Skoro w toku postępowania sądowego VII P 128/14 oraz XXI Pa 715/16 prawomocne rozstrzygnięto, że rozwiązanie łączącego powódkę z pozwanym stosunku pracy w trybie dyscyplinarnym było możliwe, to należało przyjąć, że kwestia ta kształtuje się tak, jak przyjęto to w zapadłych wyrokach. W związku z powyższym skoro zostało już prawomocnie stwierdzone, że istniały podstawy do rozwiązania z powódką stosunku pracy na podstawie art. 52 k.p. zbędnym było prowadzenie przez Sąd dodatkowego postępowania dowodowego na tę okoliczność.

Stan faktyczny sprawy stanowiący podstawę rozstrzygnięcia sprowadzał się jednocześnie do ustalenia, że strony łączył jeden stosunek pracy nawiązany na podstawie powołania, w którym strony umownie określiły niektóre warunki zatrudnienia. Nie jest więc tak, jak wskazuje powódka, aby strony łączył stosunek pracy nawiązany zarówno na podstawie powołania, jak i umowy o pracę (taka sytuacja w ogóle nie jest możliwa). Słusznie Sąd I instancji odwołał się w swoich ocenach prawnych do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 1998 roku, sygn. akt I PKN 9/98 (OSNAPiUS 1999 r. Nr 6, poz. 207), według którego nie ma przeszkód aby strony stosunku pracy z powołania w umowie uregulowały swoje uprawnienia i obowiązki. Sąd I instancji przyjął prawidłowo, że czynność prawna nazwana "umową o pracę" nie kreowała nowego stosunku pracy ani nie przekształcała w umowny stosunku pracy nawiązanego na podstawie powołania, a jedynie regulowała szczegółowe warunki zatrudnienia (czas pracy, wynagrodzenie).

Tym samym mając na uwadze treść art. 70 § 3 k.p. nie było również podstaw do prostowania świadectwa pracy poprzez wpisanie w pkt 3, że stosunek pracy ustał w wyniku rozwiązania umowy o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia. Ponadto prawidłowo wskazano w świadectwie pracy, że stosunek pracy został rozwiązany z dniem 17 stycznia 2014 roku. Powódka oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę otrzymała co prawda w dniu 17 stycznia 2014 roku, jednak jednocześnie do tego dnia przebywała również na zwolnieniu lekarskim. Na zwolnieniu lekarskim przebywała od 25 listopada 2013 roku, a więc była nieobecna w pracy w dniu 3 grudnia 2013 roku kiedy została formalnie odwołana z funkcji Dyrektora B. Ośrodka Kultury w Dzielnicy B.. Zgodnie z art. 72 § 1 k.p. jeżeli odwołanie nastąpiło w okresie usprawiedliwionej nieobecności w pracy, bieg wypowiedzenia rozpoczyna się po upływie tego okresu. Na tej postawie zatem uznać należało, że stosunek pracy powódki ustał właśnie w dniu 17 stycznia 2014 roku.

Mając na uwadze powyższe rozważania i ustalenia, Sąd Okręgowy uznał apelację powódki za całkowicie niezasadną, albowiem sformułowane w niej zarzuty w żaden sposób nie wykazały wadliwości orzeczenia Sądu I instancji i stanowiły wyłącznie nieskuteczną polemikę z jego trafnym rozstrzygnięciem. Jak już zostało wskazane, Sąd Rejonowy dokonał prawidłowego ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie, z którego wyprowadził prawidłowe i logiczne wnioski – podzielone w całej rozciągłości przez Sąd Okręgowy oraz dokonał prawidłowej subsumpcji ustalonego stanu faktycznego do obowiązujących przepisów prawa. W związku z powyższym, stawiane przez skarżącą zarzuty sprzeczności ustalonego stanu faktycznego z zebranym w sprawie materiałem dowodowym oraz naruszenia przepisów prawa materialnego uznać należało za bezzasadne.

Sąd Okręgowy stwierdził również, że w toku postępowania przed Sądem Rejonowym nie doszło do nieważności postępowania, a Sąd Rejonowy rozpoznał istotę sprawy (art. 386 § 2 i 4 k.p.c.). Nie zachodzą więc, badane z urzędu przez Sąd Okręgowy, przesłanki powodujące konieczność uchylenia zaskarżonego orzeczenia. Sąd Rejonowy rozpoznając sprawę przeprowadził prawidłowo postępowanie dowodowe i w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy ustalił stan faktyczny. Ustalenia Sądu Rejonowego pod względem reguł logicznego myślenia, wnioskowania, dokonane zostały w sposób jasny i wynikający z przeprowadzonych dowodów.

Wobec powyższego, Sąd Okręgowy, nie podzielając zarzutów apelacji oraz argumentów w niej przedstawionych, na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację wniesioną przez powódkę, o czym orzekł w pkt 1 sentencji wyroku.

O kosztach postępowania Sąd II instancji orzekł jak w pkt 2 wyroku na podstawie art. 108 k.p.c. stosując w tym względzie zasadę finansowej odpowiedzialności za wynik sprawy, zawartą w art. 98 k.p.c. oraz w oparciu o rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 roku (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804).

SSO Renata Gąsior (spr.) SSO Włodzimierz Czechowicz SSO Zbigniew Szczuka

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)