Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 5 marca 2019 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy,

w składzie:

Przewodniczący: SSR Dariusz Plewczyński

Protokolant: Angelika Sykut

po rozpoznaniu w dniu 5 marca 2019 r. w Szczecinie na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki akcyjnej w L.

przeciwko (...) spółce akcyjnej w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) spółki akcyjnej w W. na rzecz powoda (...) spółki akcyjnej w L. kwotę 2460,00 zł (dwa tysiące czterysta sześćdziesiąt zł zero gr) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 24 marca 2018 r. do dnia zapłaty,

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 689,00 zł (sześćset osiemdziesiąt dziewięć zł zero gr) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt XI GC 1007/18

UZASADNIENIE

Sprawa rozpoznawana była w postępowaniu „zwykłym”

Pozwem z dnia 8 maja 2018 roku powód (...) spółka akcyjna w L. wniosła przeciwko (...) spółka akcyjna w W. pozew o zapłatę kwoty 3.435 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 24 marca 2018 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że dnia 14 kwietnia 2017 roku doszło do zdarzenia drogowego w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki M. (...) należący do R. B.. Sprawca zdarzenia objęty był ochroną ubezpieczeniową na podstawie ważnej polisy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartą z (...) spółka akcyjna w W.. Poszkodowany dokonał zgłoszenia szkody. W związku z niemożnością korzystania przez poszkodowanego z uszkodzonego pojazdu w trakcie likwidacji szkody, poszkodowany zwrócił się do powoda o wynajem pojazdu zastępczego. Pojazd został wynajęty. Najem trwał 30 dni przy dobowej stawce 195 złotych netto za dobę, powiększonej o podatek VAT. Koszt najmu wyniósł 7.195,50 złotych netto. Poszkodowany i powód zawarli umowę cesji wierzytelności. Z tytułu najmu powód otrzymał kwotę 2.415 zł netto. Z decyzji pozwanego wynika, że uznał 21 dni najmu pojazdu przyjmując stawkę 115 zł netto za jeden dzień najmu.

Nakazem zapłaty orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwany złożył sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości. Pozwany podniósł, że przedmiotowa szkoda została mu zgłoszona 6 lipca 2017 roku, a więc w czasie, w którym najem pojazdu zastępczego zdążył się już zakończyć, co sprawia, że pozwany został pozbawiony możliwości wpływu na wysokość szkody. Zakwestionował wysokość stawki najmu, okres najmu, stwierdził, że poszkodowany powinien był skorzystać z oferty najmu przedstawionej przez pozwanego ubezpieczyciela.

W toku postępowania strony nie zmieniły stanowisk.

Sąd ustalił następujący tan faktyczny:

W dniu 14 kwietnia 2017 roku doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) należący do R. B.. Do wypadku doszło ok. 500 km od S.. Sprawca zdarzenia posiadał ważną polisę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartą z (...) spółka akcyjna w W..

Poszkodowany dokonał zgłoszenia szkody swojemu ubezpieczycielowi tj. (...), który wszczął postępowanie likwidacyjne, a następnie zgłosił szkodę w ramach regresu do pozwanej w dniu 6 lipca 2017 roku. W dniu 19 kwietnia 2017 roku poszkodowany zlecił naprawę w (...) B., a odebrał naprawiony samochód w dniu 24 maja 2017 roku.

Niesporne a ponadto:

- druk zgłoszenia szkody 49-50;

- odpis z KRS pozwanej k. 10-12, 47-98,

- zlecenie k.35,

-zeznania świadka R. B. k.89-90;

-dokumenty z akt szkody – k.63

Pojazd zastępczy był potrzebny poszkodowanemu, gdyż nie posiadał on innych pojazdów. Po szkodzie pojazd poszkodowanego nie był jezdny. Wobec niemożności korzystania z uszkodzonego pojazdu w okresie likwidacji szkody, poszkodowany zawarł z (...) sp. z o.o. w (...) umów najmu pojazdu zastępczego V. (...), przy dobowej stawce najmu wynoszącej 195 zł netto zł/doba:

- umowę z dnia 25 kwietnia 2017 roku na okres od dnia 25 kwietnia 2017 roku do dnia 30 kwietnia 2017 roku,

- umowę z dnia 30 kwietnia 2017 roku na okres od dnia 30 kwietnia 2017 roku do dnia 2 maja 2017 roku,

- umowę z dnia 2 maja 2017 roku na okres od dnia 2 maja 2017 roku do dnia 9 maja 2017 roku,

- umowę z dnia 9 maja 2017 roku na okres od dnia 9 maja 2017 roku do dnia 16 maja 2017 roku,

- umowę z dnia 16 maja 2017 roku na okres od dnia 16 maja 2017 roku do dnia 23 maja 2017 roku,

- umowę z dnia 23 maja 2017 roku na okres od 23 maja 2017 roku do dnia 25 maja 2017 roku,

Wynajmujący w dniu 30 kwietnia 2017 roku wystawił poszkodowanemu fakturę Vat nr (...) na kwotę 1.199,25 złotych brutto za najem w okresie od 25 kwietnia 2017 roku do dnia 30 kwietnia 2017 roku z terminem płatności 14 maja 2017 roku.

Wynajmujący w dniu 25 maja 2017 roku wystawił poszkodowanemu fakturę Vat nr (...) na kwotę 5.996,25 złotych brutto za najem w okresie od 30 kwietnia 2017 roku do dnia 25 maja 2017 roku z terminem płatności 8 czerwca 2017 roku.

Dowód:

- umowy k.23-34,

- faktury vat k.20,21,

-zeznania świadka R. B. k.89-90;

Poszkodowany R. B. oraz (...) sp. z o.o. w L. zawarli w dniu 25 maja 2017 roku umowę cesji wierzytelności.

(...) sp. z o.o. w L. przekształciła się (...) SA w L..

Dowód:

- umowa k.22;

- odpis z KRS powódki k.13-16,

Szkodę w zakresie najmu pojazdu zastępczego zgłoszono pozwanej.

Ubezpieczyciel decyzją z 14 marca 2018r przyznał odszkodowanie tytułem kosztów najmu pojazdu zastępczego w kwocie 2.415 zł uznając 21 dni i 115 zł netto za dobę.

Niesporne, nadto dowód:

- pismo pozwanego k.19, 51

Uszkodzony został pojazd należący do segmentu (...). Wynajęty został pojazd V. (...) należący także do klasy (...). Stawki za najem pojazdu odpowiadającego klasie pojazdu uszkodzonego zawierały się w 2017 roku w przedziale 150-199 zł. netto za dobę przy rozliczeniu gotówkowym oraz 167-204zł za dobę przy rozliczeniu bezgotówkowym.

Uzasadniony czas przebywania pojazdu w warsztacie od 25 kwietnia 2017 roku, a tym samym uzasadniony czas najmu pojazdu zastępczego to 25 dni. Jest to czas wzorcowy (bez zbędnej zwłoki). Obejmuje on m.in. 5 dni technologicznego czasu naprawy.

Dowód:

- pisemna opinia biegłego M. M. k.99-129,

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest uzasadnione w części.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowił art. 822 § 1 i 2 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o których mowa w §1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia. Odpowiedzialność pozwanego towarzystwa ubezpieczeń wynikała również z art. 35 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zgodnie z którym, ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Obowiązkiem odszkodowawczym ubezpieczyciela wobec poszkodowanego są objęte wszelkie postaci szkody wyrządzone tej osobie, a więc zarówno szkody na osobie, jak i szkody na mieniu, co wynika z art. 34 ust. 1 powołanej ustawy.

W niniejszej sprawie bezspornym jest, iż pojazd sprawcy wypadku, w którym doszło do uszkodzenia pojazdu należącego do poszkodowanego ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej u pozwanej. Również bezsporne jest nabycie wierzytelności odszkodowawczej przez powódkę. Pozwany w postępowaniu likwidacyjnym wypłacił kwotę 2415zł netto, na którą składa się odszkodowanie z tytułu najmu pojazdu zastępczego wyliczone jako iloczyn 21 dni i stawki 115zł .

Strona powodowa w niniejszym procesie domaga się dopłaty odszkodowania. Spór dotyczy więc nie zasady odpowiedzialności pozwanej ale wysokości odszkodowania.

Faktura wystawiona przez powódkę za najem pojazdu zastępczego nie odzwierciedla wysokości należności, jaką za najem miałby uiścić powódce zlecający (poszkodowany). W zamian za udostępnienie pojazdu poszkodowany miał przelać na powódkę przysługujące mu względem ubezpieczyciela roszczenie o odszkodowanie. Zatem świadczeniem wzajemnym poszkodowanego w niniejszej sprawie nie było świadczenie pieniężne, lecz przeniesienie wierzytelności. Podobnych spraw przed tutejszym Sądem, w których powódka dochodzi nabytych wierzytelności odszkodowawczych jest znacznie więcej.

Zawarcie tego typu umowy nie budzi wątpliwości w płaszczyźnie normy art. 353 ¹ k.p.c. Umowa taka spotykana jest często w praktyce tzw. likwidacji szkód komunikacyjnych. Zaletą tego rodzaju rozliczenia (określanego często w praktyce jako „bezgotówkowa likwidacja szkody") jest atrakcyjna dla poszkodowanego forma, która ogranicza ryzyko uzyskania odszkodowania nie pokrywającego w całości poniesionych kosztów.

Przy przyjęciu modelu rozliczeń stosowanego przez powódkę polegającego na kumulowaniu w jej osobie zarówno podmiotu uprawnionego do otrzymania odszkodowania (w następstwie nabycia roszczeń z tego tytułu od poszkodowanego) oraz wynajmującego (a zatem kształtującego poprzez swoją usługę - jej zakres i standard), dla wykazania wysokości roszczenia odszkodowawczego przysługującego powódce względem pozwanego po usunięciu szkody nieodzowne było przedstawienie dowodu z opinii biegłego.

W dotychczasowych judykatach podkreślano wielokrotnie, że uznanie wydatków związanych z najmem pojazdu zastępczego za element szkody musi być oceniane indywidualnie w realiach każdej konkretnej sprawy. Przy ustaleniu wysokości odszkodowania z tego tytułu stosować należy metodę dyferencyjną, zgodnie z którą za szkodę poczytać należy różnicę między stanem majątku poszkodowanego, który powstał po wystąpieniu zdarzenia sprawczego a hipotetycznym stanem jaki istniałby, gdyby do zdarzenia tego nie doszło. Poszkodowany, którego pojazd uległ uszkodzeniu w wyniku zdarzenia komunikacyjnego, nie uzyskuje roszczenia o zapewnienie mu pojazdu zastępczego. Zatem nie jest uzasadnione poszukiwanie abstrakcyjnych sposobów „wycenienia” wartości szkody polegającej na niemożności korzystania z uszkodzonego pojazdu. Ustalenie odszkodowania w omawianym zakresie wymaga przede wszystkim udowodnienia przez poszkodowanego wysokości szkody.

Jednocześnie w myśl art. 361 §1 k.c. jedynie w sytuacji gdy koszty poniesione na najem pojazdu „zastępczego” będą kwalifikowały się jako normalne (zwykłe) następstwa zdarzenia sprawczego, uznać je można będzie za składnik (element) szkody w przedstawionym wyżej rozumieniu.

Prawidłowe ustalenie istnienia związku przyczynowego w rozumieniu normy art. 361 §1 k.c. między zdarzeniem sprawczym a kosztami ponoszonymi celem uzyskania możności korzystania z pojazdu zastępczego, wymaga zwłaszcza (co również stanowiło przedmiot wypowiedzi w orzecznictwie i nauce prawa) wzięcia pod uwagę zachowania się wierzyciela w trakcie usuwania skutków zdarzenia sprawczego. Podkreśla się, że na wierzycielu (poszkodowanym) spoczywa obowiązek zapobiegania szkodzie i zmniejszania jej rozmiarów wywodzony z regulacji art. 354 §2 k.c., 362 k.c. i 826 §1 k.c.). Zatem szkody nie będzie stanowił każdy wydatek poniesiony celem uzyskania możności korzystania z pojazdu zastępczego, a jedynie taki, który w realiach konkretnej sprawy zostanie uznany w świetle powołanych przepisów za niezbędny i celowy dla zapobieżenia szkody w majątku przedsiębiorcy (por. zwłaszcza uzasadnienie uchwały składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z 17 listopada 2011(III CZP 5/11/ OSNC 2012 nr 3 poz. 28).

W orzecznictwie eksponuje się wreszcie konieczność zachowania rozsądnej proporcji między korzyścią wierzyciela a obciążeniem dłużnika przy ponoszeniu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Wydatki z tego tytułu są uwzględniane jako element szkody z tej przyczyny, że służyć one powinny zasadniczo zmniejszeniu ujemnych następstw w sferze majątkowej poszkodowanego. Zatem w tym kontekście również należy oceniać celowość i zasadność wydatków ponoszonych przez poszkodowanego.

Reasumując - o zakwalifikowaniu wydatku związanego z najmem pojazdu zastępczego jako szkody decydować muszą realia konkretnej sprawy, w tym zwłaszcza niezbędność (celowość) czynności polegającej na skorzystaniu z pojazdu zastępczego dla ograniczenia majątkowych skutków zdarzenia sprawczego, a dalej - celowość poniesionych kosztów i ich uzasadnienie ekonomiczne.

Nie może być więc uznane za stanowiące element szkody zobowiązanie do zapłaty wynagrodzenia za najem pojazdu w okresie, który nie był niezbędny. Nie będzie też spełniało postulatu niezbędności i nie może być uznane za ekonomicznie uzasadnione zobowiązanie do zapłaty czynszu za najem w sytuacji, gdy prawo do czasowego korzystania pojazdu zastępczego, można było uzyskać ponosząc znacznie niższe koszty.

Przypomnieć należy, że ciężar dowodu wysokości szkody (a więc w realiach sprawy uszczerbku majątkowego i istnienia adekwatnego związku przyczynowego między poniesionymi wydatkami a zdarzeniem sprawczym) spoczywa na poszkodowanym, a w konsekwencji także na nabywcy wierzytelności.

W niniejszej sprawie sporządzona została opinia biegłego . Biegły ustalił uzasadniony okres przebywania pojazdu w warsztacie, a w konsekwencji okres wynajmu pojazdu zastępczego na 25dni. Jest to czas niezbędny do przeprowadzenia naprawy w ramach likwidacji szkody przez ubezpieczyciela bez zbędnej zwłoki. Zaznaczenia wymaga, że pierwotnie szkodę zgłoszono nie pozwanej ale (...) tj. ubezpieczycielowi poszkodowanego i to ten ubezpieczyciel dokonywał likwidacji szkody, a następnie zgłosił ją w ramach regresu do pozwanej w dniu 6 lipca 2017r. Okoliczności te wynikają z zeznań poszkodowanego oraz dokumentów w tym w szczególności ze zgłoszenia szkody (k.49-50v). Z samego zgłoszenia szkody (...) nie można robić poszkodowanemu zarzutu. Po to są ubezpieczenia dobrowolne by z nich korzystać. Wniosek ten jest tym bardziej uzasadniony, gdy uwzględni się fakt, że w niniejszej sprawie do wypadku doszło ok. 500 km. od S. i poszkodowany potrzebował szybkiej pomocy.

Pozwana nie odpowiada za działania poszkodowanego, warsztatu czy też (...) wpływające na przedłużenie naprawy. W okolicznościach sprawy nie jest bowiem istotny całkowity okres niesprawności pojazdu, czy też pobytu pojazdu w warsztacie ale okres niezbędny do jego naprawy przy prawidłowej technologii i organizacji pracy. Odmienne stanowisko prowadziłoby do absurdu, gdyż w skrajnym przypadku pojazd mógłby przebywać w warsztacie 100 czy 200 dni, a poszkodowany tłumaczyłby się, że nie miał wpływu na czas naprawy, a warsztat zaś, że tyle trwała naprawa. Kluczowe czynności np. fakt zamawiania i odbioru części od podmiotu zewnętrznego jest stosunkowo prosty do wykazania odpowiednimi dokumentami (np. zamówienia, WZ), zwłaszcza gdy naprawa przeprowadzana jest w autoryzowanej stacji obsługi. Do niezbędnych ustaleń niezbędne są dokumenty źródłowe, a nie dokumenty przygotowane na potrzeby współpracujących z warsztatami wypożyczalni samochodów. Biegły w opinii wyjaśnił dlaczego zweryfikował okres naprawy odnosząc się w szczególności do okresu potrzebnego na zgromadzenie części czy samego procesu naprawczego. Biegły posiada stosowną wiedzę techniczną i orientację na rynku motoryzacyjnym, nie ma więc podstaw do podważania jego ustaleń. Żadna ze stron nie składa zresztą zarzutów do opinii. Strona powodowa chciałaby jedynie aby przeprowadzić dodatkowy dowód z zeznań świadka, który jest pracownikiem warsztatu. Wniosek ten jest spóźniony. Jeszcze przed procesem wiadomo było, że pozwana nie akceptuje okresu najmu wskazanego przez powoda. Wszelkie dowody na tą okoliczność powinny być zgłoszone w pozwie , a najpóźniej w odpowiedzi na sprzeciw.

Za działania poszkodowanego, warsztatu, czy (...) pozwana nie ponosi odpowiedzialności. Odpowiada ona w granicach odpowiedzialności sprawcy. Nie ma podstaw do szerszego traktowania jej odpowiedzialności tylko dlatego, że jest ubezpieczycielem. Reasumując tą część poszkodowany może sobie wynająć pojazd zastępczy na okres jaki chce, ale szkodę pozostającą w związku przyczynowym z kolizją stanowi wyłącznie okres niezbędny do dokonania naprawy przy prawidłowej technologii i organizacji pracy warsztatu tj. w okolicznościach sprawy 25 dni.

Z opinii biegłego wynika też, że stawka najmu stosowana przez powoda tj. 195zł netto nie odbiega od stawek rynkowych. Żadna ze stron nie zgłosiła zarzutów w tym zakresie. Tak jak wskazano powyżej poszkodowany zachował się racjonalnie i zgłosił szkodę swojemu ubezpieczycielowi, który dokonał jej likwidacji, a nie pozwanej. W ocenie Sądu poszkodowanemu nie można stawiać zarzutu niewłaściwego zachowania (zwłaszcza w okolicznościach sprawy, gdy wypadek był tak daleko), w szczególności braku minimalizacji szkody. Tym samym nie ma podstaw do zastosowania stawki najmu 115zł, za którą rzekomo pozwana mogłaby zorganizować najem. Sama organizacja najmu przez (...) w szczególności proponowanie najmu poszkodowanym to odrębny, szeroki i bardzo zróżnicowany temat, co Sądowi wiadomo z licznych postępowań sądowych. Sytuacje są skrajnie różne poczynając od takich gdzie poszkodowany jest precyzyjnie informowany o uprawnieniach i konsekwencjach, przez przekazanie informacji szczątkowych lub ogólnych, aż po całkowity brak przekazania informacji. Wystarczy wskazać, że nawet w niniejszej sprawie na złożonym do akt zgłoszeniu szkody (k.50) oferta pozwanej kończy się na samochodach klasy C (uszkodzony został pojazd klasy D) i z niczego nie wynika uznana przez pozwaną stawka 115zł netto.

Rozliczenie w kwocie netto nie jest sporne i wynika z obowiązujących przepisów. Obie strony wyliczają też tak odszkodowanie.

Podsumowując należne odszkodowanie to 4875zł (25dni x 195zł), dotychczas wypłacono 2415zł, zasądzeniu podlega więc różnica w kwocie 2460zł.

Odsetki przyznano na podstawie 817 k.c. zgodnie z żądaniem (szkodę w zakresie najmu zgłoszono 21 lutego 2018r).

Istotne elementy materiału dowodowego omówione zostały we wcześniejszej fazie uzasadnienia. Dla porządku wskazać należy, że Sąd dokonał ustaleń w oparciu o częściowo niesporne twierdzenia stron, dowody z dokumentów, dowód z zeznań świadka oraz dowód z opinii biegłego i jego wyjaśnień. Autentyczność i treść dokumentów nie była kwestionowana, strony wyprowadzały z nich jedynie częściowo odmienne wnioski. Zeznania świadka Sąd uznał za wiarygodne. Kluczowym był dowód z opinii biegłego. Sąd nie znalazł podstaw do tego by dowodowi temu odmówić wiarygodności. Stosownie do utrwalonych w nauce i orzecznictwie poglądów dowód z opinii biegłego ze względu na swoją specyfikę może być oceniany przez sąd jedynie w płaszczyźnie poprawności logicznej, zgodności z zasadami doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej (por. Wyrok SN z dnia 7 kwietnia 2004r, sygn.akt II CK 572/04, Lex nr 151656). Sąd może oceniać opinię biegłego pod względem fachowości, rzetelności czy logiczności. Może pomijać pomyłki czy błędy rachunkowe. Nie może jednak nie podzielać poglądów biegłego, czy w ich miejsce wyprowadzać własne stwierdzenia (por. wyrok SN z dnia 19 grudnia 1990r sygn. akt I PR 148/90 opubl. Lex nr 5319, OSP 1991/11/300, wyrok SN z dnia 13 października 1987 r., II URN 228/87 opubl. PiZS 1988, nr 7, poz. 62, Komentarz do art.278 kodeksu postępowania cywilnego, [w:] Bodio J., Demendecki T., Jakubecki A., Marcewicz O., Telenga P., Wójcik M.P., Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, Oficyna, 2008, wyd. III.)

W ocenie Sądu biegły sporządził prawidłowo opinię pisemną. Przy sporządzaniu opinii biegły uwzględnił materiał dowodowy znajdujący się w aktach sprawy. Argumentacja biegłego nie zawiera niespójności lub niekonsekwencji logicznych. Biegły sporządzający opinię jest stałym i długoletnim biegłym sądowym. Nie ma podstaw do podważania jego kwalifikacji i wyjaśnień opartych na wiedzy oraz doświadczeniu. Strony nie zgłaszały do niej zarzutów, a jedynie powódka chciała przeprowadzić dodatkowy dowód (kwestia ta została już omówiona powyżej).

Sąd rozstrzyga o kosztach w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji (art. 108 § 1 k.p.c.).

Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach stanowi art. 100 zd.1 k.p.c. stosownie do którego w razie częściowego uwzględnienia żądań koszty będą stosunkowo rozdzielone.

Powódka wygrała w 71% i poniosła następujące koszty: opłatę od pozwu w kwocie 172zł, opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17zł, połowę kosztów biegłego 433,67zł oraz koszt wynagrodzenia pełnomocnika 900zł. Wysokość kosztów wynagrodzenia pełnomocnika ustalono w wysokości stawki minimalnej tj. w kwocie 900zł na podstawie §2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804).

Pozwana powinna zwrócić 71% kosztów celowych poniesionych w celu dochodzenia należności, czyli kwotę 1081zł.

Na uwzględnione do rozliczenia po stronie pozwanej koszty procesu składają się połowa kosztów opinii biegłego 433,67zł, koszt opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17zł, koszt zastępstwa procesowego w kwocie 900zł, który określono na podstawie §2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804).

Pozwana wygrała w 29%. Powódka powinna jej więc zwrócić kwotę 392zł.

Po odjęciu od kwoty 1081zł. zł kwoty 392zł otrzymujemy kwotę 689zł tj. kwotę jaką zobowiązana jest uiścić pozwana.

Mając na uwadze powyższe rozstrzygnięto jak w punkcie III sentencji.

Pozostała część zaliczek zostanie zwrócona po uprawomocnieniu się wyroku.

ZARZĄDZENIE

1. (...)

2. (...)

(...)

(...)

3. (...)