Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 lutego 2019 r.

Sąd Rejonowy w Szczytnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 22 lutego 2019 r. w Szczytnie na rozprawie

sprawy z powództwa Prokury Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego we W.

przeciwko S. J.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 1831/18

UZASADNIENIE

Powód Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą we W. wniósł pozew w dniu 23 sierpnia 2018r w którym domagał się zasądzenia od pozwanego S. J. na swoją rzecz kwoty 3.086,93 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztami procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że pozwany zawarł w dniu 18.08.2017 r. umowę pożyczki , na podstawie której otrzymał określoną w umowie kwotę pieniężną, zobowiązując się do jej zwrotu na precyzyjnie określonych warunkach. Pozwany nie wywiązała się z umowy. Wierzyciel pierwotny (...) wezwał pozwanego do zapłaty i poinformował, że w razie niespłacenia należności wierzytelność zostanie przelana na powoda. W dniu 29.03. 2018 roku (...) zawarł z powodem umowę przelewu wierzytelności, cedując na rzecz powoda całość praw i obowiązków wynikających z umowy zawartej z pozwanym.

Pozwany S. J. zawiadomiony prawidłowo o terminie rozprawy nie stawił się na posiedzenie, nie usprawiedliwił swojej nieobecności oraz nie złożyła odpowiedzi na pozew.

Sąd ustalił, co następuje:

Powód Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty we W. w dniu 29 marca 2018r. zawarł z (...) spółka z siedzibą w L. umowę sprzedaży wierzytelności wobec dłużnika S. J. wynikającej z umowy zawartej dnia 18. 08. 2017r., w kwocie: kapitał 3.002,85 zł, oraz koszty 88,24 zł .

(dowód: umowa sprzedaży wierzytelności k. 19-33)

W dniu 23 sierpnia 2018r. powód sporządził wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego i ewidencji analitycznej nr (...)// (...), w którym stwierdzono, że w dniu 29.03.2018r. Prokura (...) z siedzibą we W. nabył od (...) wierzytelność wobec pozwanego S. J. wynikającą z zawartej umowy pożyczki nr (...) . Wysokość zobowiązania dłużnika na dzień wystawienia wyciągu wyniosła łącznie 3.086,93 zł, w tym należność główna w kwocie 3.002,85 zł oraz odsetki w kwocie 84,08 zł.

(dowód: wyciąg z ksiąg funduszu k.15)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu jako niezasadne.

Zgodnie z normą art. 339 k.p.c. jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny. W tym przypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

W ocenie Sądu przytoczone przez powoda okoliczności stanowiące uzasadnienie pozwu, w świetle przedstawionych przez powoda dowodów, budzą uzasadnione wątpliwości. W oparciu o twierdzenia powoda nie jest możliwe ustalenie istotnych faktów dotyczących powstania zobowiązania i jego warunków.

Zgodnie z art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Po myśli art. 509 § 2 k.c. wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Jak stanowi art. 510 § 1 k.c. umowa sprzedaży, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. Zgodnie z treścią art. 511 k.c. jeżeli wierzytelność jest stwierdzona pismem, przelew tej wierzytelność powinien być również pismem stwierdzony.

Należy wskazać, że w procesie o zapłatę należności, opartym na twierdzeniu o nabyciu wierzytelności wskutek przelewu, badanie sądu obejmuje zarówno istnienie, jak i treść stosunku zobowiązaniowego, jaki wiązał dotychczasowego wierzyciela z dłużnikiem. Warunkiem więc otrzymania należności przez nabywcę długu jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi (tak Sąd Najwyższy w wyroku z 12 lipca 2006 roku w sprawie V CSK 187/06).

Odnosząc powyższe do przedmiotowej sprawy wskazać należy, że strona powodowa wnosząc o zapłatę należności powinna już w pozwie przytoczyć szczegółowe okoliczności lub zawnioskować dowody, by wykazać zasadność swego roszczenia. Strona powodowa powinna również dołączyć do pozwu wszelkie dokumenty, z których wynika, że określona wierzytelność przysługująca w stosunku do określonego dłużnika, w tym przypadku S. J., istnieje w dochodzonej wysokości i jest wymagalna i nieprzedawniona a powód jest uprawniony do naliczania odsetek we wskazanej wysokości. Strona powodowa nie dołączyła jednak umowy łączącej pozwanego z wierzycielem pierwotnym, na którą powoływała się w uzasadnieniu pozwu. Nie przytoczyła też w pozwie faktów umożliwiających stwierdzenie czy i jakie zobowiązanie zaciągnął pozwany a jeśli tak to na jakich „precyzyjnie określonych” warunkach.

Powód nie przedłożył również dokumentu wypowiedzenia przedmiotowej umowy oraz dowodu doręczenia tego wypowiedzenia pozwanej. Nie sposób więc ustalić, jaka był kwota pożyczki, jakie były warunki w tym oprocentowanie i termin spłaty, czy roszczenie pierwotnego wierzyciela wobec pozwanej w ogóle stało się wymagalne i ewentualnie kiedy to nastąpiło. Odpowiedzi w tym zakresie nie zawiera uzasadnienie pozwu co wyklucza możliwość orzekania wyrokiem zaocznym na podstawie samych tylko okoliczności faktycznych przytoczonych przez powoda.

Na poparcie swojego żądania strona powodowa przedłożyła wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego. Tymczasem w wyroku z dnia 13 czerwca 2013r., V CSK 329/12, Sąd Najwyższy wskazał, że wynikające z art. 244 § 1 k.p.c. w zw. z art. 194 ustawy z 2004 r. o funduszach inwestycyjnych domniemanie zgodności z prawdą danych ujawnionych w wyciągu funduszu sekurytyzacyjnego należy ściśle wiązać tylko z tymi okolicznościami, które według przepisów szczególnych powinny być przedmiotem zapisów w księgach rachunkowych prowadzonych przez fundusz sekurytyzacyjny. Wyciąg z ksiąg funduszu nie może zawierać innych danych ponad te, które ujawniane są w samych księgach rachunkowych według przepisów ustawy z 1994r. o rachunkowości i przepisów wykonawczych do tej ustawy. Dane ujmowane w księgach rachunkowych funduszu oraz wyciągu z tych ksiąg mogą stanowić dowód jedynie tego, że określonej kwoty wierzytelność jest wpisana w księgach rachunkowych względem określonego dłużnika na podstawie opisanego w tych księgach zdarzenia, np. cesji wierzytelności. Dokumenty te potwierdzają więc sam fakt zdarzenia w postaci cesji wierzytelności. Nie stanowią one jednak dowodu na skuteczność dokonanej cesji wierzytelności oraz istnienia i wysokości nabytej wierzytelności.

Zważywszy na treść art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. to na stronie powodowej ciążył obowiązek wykazania istnienia wierzytelności w dochodzonej wysokości oraz jej wymagalności. Przyjmuje się, że przedstawienie przez stronę dowodu w celu wykazania określonych twierdzeń o faktach, z których wywodzi dla siebie korzystne skutki, jest nie tyle jej prawem czy obowiązkiem procesowym, co ciężarem procesowym, wynikającym i zagwarantowanym przepisami prawa, przede wszystkim w jej własnym interesie. To interes strony nakazuje jej podjąć wszelkie czynności procesowe w celu udowodnienia faktów, z których wywodzi korzystne skutki prawne.

Podsumowując, istota ciężaru gromadzenia materiału dowodowego spoczywającego na stronach sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest tylko to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem (H. Dalka, "Ciężar dowodu w polskim procesie cywilnym", s. 51, 83, 118-119, Wyd. Prawnicze, Warszawa 1998).

Powód nie wywiązał się więc z ciążącego na nim w myśl art. 6 k.c. obowiązku dowodzenia istnienia zadłużenia i prawidłowości obciążenia pozwanego żądaną pozwem kwotą. Mając na względzie powyższe Sąd oddalił powództwo jako pozbawione uzasadnionych podstaw.

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować,

2.  odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć peł. powoda,

3.  za 14 dni lub z apelacją.

S., dnia 26 marca 2019r.