Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 lutego 2019 roku

Sąd Rejonowy w Nowym Dworze Mazowieckim w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodnicząca – SSR (...)

Protokolant – (...)

bez udziału prokuratora

po rozpoznaniu w dniu (...)

sprawy (...)

syna (...) i (...)

ur. (...)

w (...)

oskarżonego o to, że:

w dniu 01 marca 2018 roku w m. (...), gm. (...), powiat (...), woj. (...), działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru dokonał zaboru w celu przywłaszczenia cudzego mienia ruchomego w postaci karty płatniczej mBanku o numerze (...) uprawniającej do podjęcia pieniędzy z automatu bankowego wystawionej na osobę (...), a następnie posłużył się tą kartą w dniach 01-02 marca 2018 roku w m. (...) i (...) poprzez przybliżenie karty płatniczej do terminalu powodując w ten sposób przełamanie bariery elektronicznej w systemie bankowej płatności elektronicznej i dokonując 5 transakcji o łącznej kwocie 169,20 zł. czym działał na szkodę (...),

tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zb. z art. 278 § 5 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk

o r z e k a

I.  oskarżonego (...) uznaje za winnego tego, że w dniu 01 marca 2018 roku w m. (...), gm. (...), powiat (...), woj. (...), dokonał zaboru w celu przywłaszczenia cudzego mienia ruchomego w postaci karty płatniczej mBanku o numerze (...) uprawniającej do podjęcia pieniędzy z automatu bankowego wystawionej na osobę (...), a następnie działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru posłużył się tą kartą w dniach 01-02 marca 2018 roku w m. (...) i (...) poprzez przybliżenie karty płatniczej do terminalu powodując w ten sposób przełamanie bariery elektronicznej w systemie bankowej płatności elektronicznej i dokonując 5 transakcji o łącznej kwocie 169,20 zł. czym działał na szkodę (...) i przyjmuje, że czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi wyczerpujący dyspozycje art. 279 § 1 kk w zw. z art. 283 kk w zw. z art. 12 kk za który skazuje go, a na podstawie art. 279 § 1 kk w zw. z art. 283 kk w zw. z art. 37a kk wymierza mu karę 3 (trzy) miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cel społeczny w wymiarze 20 (dwadzieścia) godzin miesięcznie;

II.  na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt II K 964/18

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego i ujawnionego
w niniejszej sprawie ustalono następujący stan faktyczny:

(...) i (...) mieszkali w udostępnionym im przez pracodawcę budynku w Cegielni (...). W dniu 1 marca 2018 r. spożywali razem alkohol, po czym (...) położył się spać, pozostawiając na wierzchu kartę płatniczą mBanku o numerze (...). (...) zabrał tę kartę, a następnie
w dniach 1 i 2 marca 2018 r. zapłacił nią zbliżeniowo bez konieczności użycia (...)u trzy razy za zakupy w sklepie (...) w (...) na kwoty 50 zł, 29 zł i 29 zł oraz dwa razy w sklepie U (...) w (...) na kwoty 49 zł i 12,20 zł.

(...) ma (...). (...). Był (...)

Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie notatki urzędowej (k. 1, 58), protokołu przesłuchania (k. 5-7), wydruku potwierdzenia płatności (k. 11), oświadczenia
(k. 55), karty karnej (k. 89), zeznań świadka (...) (k. 9-10, k. 101) oraz wyjaśnień oskarżonego (...) (k. 79-80).

Przesłuchiwany w postępowaniu przygotowawczym oskarżony (...) przyznał się do zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że w dniu 1 marca 2018 r. wraz
z (...) spożywał alkohol. Gdy ten poszedł spać, oskarżony zabrał pozostawioną przez (...) kartę bankomatową. Następnie płacił nią za zakupy. Dodał, że naprawił wyrządzoną szkodę.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego (...) w całości, albowiem jego depozycja procesowa jest szczera i spójna z zebranym materiałem dowodowym. Oskarżony przyznał się do zarzucanego mu czynu, a przyznanie te nie budzi wątpliwości Sądu. Utracona przez pokrzywdzonego karta bankomatowa została bowiem ujawniona przy oskarżonym. Oskarżony wprawdzie na początku dochodzenia podał się za swojego brata (...), jednak biorąc pod uwagę ustalone w postępowaniu ich wizerunki, oświadczenie (...) oraz to, że (...) już po ustaleniu jego prawdziwej tożsamości konsekwentnie przyznawał się do popełnionego przestępstwa, podanie się za brata w ocenie Sądu było jedynie taktyką obrończą oskarżonego (...).

Również zeznania pokrzywdzonego (...) są wiarygodne
w całości. Pokrzywdzony bowiem nie miał żadnego powodu, aby niesłusznie pomawiać oskarżonego. Jego zeznania znajdują odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym. Pokrzywdzony nie znał danych personalnych oskarżonego, jednakże jako sprawcę przestępstwa na swoją szkodę wskazał osobę o pseudonimie (...). Jak wynika
z doświadczenia życiowego, taki pseudonim z większym prawdopodobieństwem charakteryzuje osobę o imieniu (...), niż osobę o imieniu (...), co w niniejszej sprawie dla ustalenia sprawstwa jest znamienne.

Sąd obdarzył wiarą także wszelkie inne dowody pozaosobowe, które zostały sporządzone lub przygotowane rzetelnie, przez uprawnione podmioty i nie były kwestionowane przez żadną ze stron w toku procesu.

Uwzględniając zebrany w sprawie materiał dowodowy stwierdzić należy, iż obdarzone przez Sąd wiarą dowody łączą się w logiczną całość i stanowią wystarczającą podstawę do uznania, iż okoliczności popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czynu oraz jego wina nie budzą żadnych wątpliwości.

Zgodnie z art. 279 § 1 kk karze pozbawienia wolności od roku do lat 10 podlega ten kto kradnie z włamaniem. W orzecznictwie pojęcie włamania rozumie się szeroko i obejmuje się nim każde uzyskanie dostępu do cudzego mienia wbrew woli uprawnionego na skutek pokonania zabezpieczenia, w tym dokonanie transakcji zbliżeniowej bez użycia kodu (...) przy pomocy karty bankomatowej wbrew woli jej posiadacza (zob. wyrok (...)).

Dlatego niewątpliwie zachowanie oskarżonego, który zabrał kartę płatniczą pokrzywdzonemu, gdy ten spał, wbrew jego wiedzy, jak i woli, a następnie nieuprawnione użycie jej poprzez zapłatę nią zbliżeniowo za zrobione zakupy, wyczerpuje znamiona występku z art. 279 § 1 kk popełnionego umyślnie i w zamiarze bezpośrednim. Sąd jednak wziął pod uwagę, że oskarżony nie zabrał karty w sposób zuchwały i zaplanowany, lecz wykorzystując powstałą ku temu okazję, a nadto niską wysokość szkody oraz fakt, że oskarżony naprawił wyrządzoną pokrzywdzonemu szkodę, co ten potwierdził w trakcie rozprawy, i uznał za zasadne przyjęcie, że czyn oskarżonego stanowi wypadek mniejszej wagi, co wymagało uzupełnienia kwalifikacji prawnej zarzucanego czynu o przepis
art. 283 kk. Sąd jednocześnie wyeliminował z kwalifikacji prawnej przepisy art. 278 § 5 kk
w zw. z art. 11 § 2 kk, albowiem uznał zachowanie oskarżonego polegającego na kradzieży karty za czyn współukarany uprzedni. Czyn taki, mimo że wypełnia znamiona odrębnego czynu zabronionego, nie podlega odrębnemu ukaraniu z uwagi na to, że przy całościowej ocenie przestępstwa zostaje wliczone jego ukaranie. Przez czyny współukarane rozumie się czyny poprzedzające czyn główny (czyn współukarany uprzedni) lub po nim następujące (czyn współukarany następczy), które należy oceniać kompleksowo z czynem głównym. Jedną z postaci czynu współukaranego uprzedniego jest sytuacja, gdy jeden z czynów sprawcy stanowi środek prowadzący do dalszego celu, przy czym celem tym jest także przestępstwo. W ustalonym stanie faktycznym oskarżony bezpośrednio po kradzieży karty płatniczej, użył jej, aby zapłacić za zrobione przez siebie zakupy. Niewątpliwie zatem kradzież karty miała być dla oskarżonego środkiem prowadzącym do dokonania kradzieży
z włamaniem w systemie bankowej płatności elektronicznej. Należy zatem przyjąć, że zachowanie wyczerpujące znamiona z art. 278 § 5 kk stanowi czyn współukarany uprzedni do czynu głównego z art. 279 § 1 kk i dlatego w tym zakresie Sąd zawarł znamiona odpowiadające art. 278 § 5 kk w opisie czynu, aby oddać kompleksowo przestępne zachowanie oskarżonego, jednakże sam ten przepis z kwalifikacji prawnej wyeliminował. Biorąc pod uwagę, że oskarżony dopuścił się kilku włamań w ciągu dwóch dni, uznano że czynów tych dopuścił się z góry powziętego zamiaru, co pozwala na przyjęcie, iż działał on
w warunkach czynu ciągłego z art. 12 kk. Wszystkie wskazane powyżej okoliczności pozwoliły skazać oskarżonego za przestępstwo z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 283 kk w zw.
z art. 12 kk.

Przystępując do wymiaru kary Sąd miał na względzie dyrektywy określone
w art. 53 kk, nakazujące brać pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu oraz okoliczności łagodzące i obciążające. Kierując się wskazówkami określonymi
w art. 115 § 2 kk Sąd miał na uwadze, iż oskarżony nie popełnił przypisanego mu czynu
w sposób zuchwały, a także to, że naprawił wyrządzoną przez siebie szkodę. Z tego względu Sąd ocenił stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego jako nieznaczny, co pozwoliło na przyjęcie wypadku mniejszej wagi. Jako okoliczności łagodzące Sąd uznał zadośćuczynienie przez oskarżonego szkodzie jeszcze przed zakończeniem postępowania oraz przyznanie się do winy i złożenie wyjaśnień zgodnych z prawdą. Do okoliczności obciążających natomiast zaliczono jego uprzednią karalność, w tym za przestępstwo przeciwko mieniu.

Mając powyższe na uwadze Sąd doszedł do przekonania, że karą właściwą dla oskarżonego będzie kara 3 miesięcy ograniczenia wolności, polegająca na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin miesięcznie, z zastosowaniem dobrodziejstwa przewidzianego przepisem art. 37a kk. Zastosowanie art. 37a kk było możliwe dzięki przyjęciu wypadku mniejszej wagi obniżającego granice kary za przypisany oskarżonemu czyn do od 3 miesięcy do lat
5 pozbawienia wolności. Rodzaj i wymiar kary został dostosowany do wypadkowej stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz uznanych okoliczności łagodzących i obciążającej. Wymierzonej kary jednocześnie nie można uznać za nazbyt surową, aczkolwiek odpowiednią do stopnia winy i zmuszającą oskarżonego do właściwej refleksji.

Biorąc pod uwagę, że oskarżony nie posiada oszczędności i obecnie przebywa pozbawiony wolności, należało zwolnić go z kosztów sądowych i obciążyć nimi Skarb Państwa.

Z uwagi na powyższe orzeczono jak w sentencji.