Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 września 2018 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 września 2018 r. w Warszawie

sprawy A. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o wcześniejszą emeryturę (z warunków szczególnych)

na skutek odwołania A. P.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W.

z dnia 27 października 2017 znak: (...)

1.zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującej A. P. prawo do wcześniejszej emerytury z warunków szczególnych od dnia 01 października 2017 r.;

2.zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. na rzecz A. P. kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

A. P. , reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, złożyła
w dniu 23 listopada 2017 r. odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
(...) Oddział w W. z dnia 27 października 2017 r. znak: (...), wnosząc
o zmianę zaskarżonej decyzji i orzeczenie o przyznaniu jej emerytury od dnia 15 października 2017 r. W uzasadnieniu odwołania wskazano, że ZUS nie zaliczył odwołującej żadnego okresu pracy do pracy w warunkach szczególnych pomimo przedstawienia świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych z Wydawnictwa (...)
w W.. Odwołująca po ukończeniu szkoły zawodowej i zdobyciu w dniu
22 października 1980 r. uprawnień retuszera wklęsłodrukowego wykwalifikowanego pracowała na tym stanowisku w dwóch zakładach pracy do 2001 roku, a jej praca stanowiła pracę określoną w rozporządzeniu Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze
z dnia 7 lutego 1983 r., Wykazie A, Dział XI poz. 3 „Bezpośrednia obsługa aparatów reprodukcyjnych w drukarniach oraz produkcja i obróbka drukarskich form kopiowych i form drukowych” oraz poz. 4 „Drukowanie i uszlachetnianie druków” (odwołanie k. 2-5 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 14 grudnia 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o jego oddalenie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Uzasadniając swoje stanowisko w sprawie organ rentowy wyjaśnił, że zaskarżoną decyzją odmówił ubezpieczonej prawa do wcześniejszej emerytury, ponieważ na dzień
1 stycznia 1999 r. nie udowodniła 15 lat pracy w warunkach szczególnych oraz jest członkiem OFE i nie złożyła wniosku o przekazanie środków na dochody budżetu państwa. Jednocześnie organ rentowy nie zaliczył do stażu pracy w warunkach szczególnych okresów zatrudnienia odwołującej w Zakładach (...) „Prasa-K.-Ruch” w W.
od 22 października 1980 r. do 30 kwietnia 1984 r. ponieważ nie przedstawiła świadectwa pracy w szczególnych warunkach oraz w Wydawnictwie (...)
w W. od 1 maja 1984 r. do 31 grudnia 1998 r., ponieważ przedstawione świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie spełnia wymogów formalnych (odpowiedź na odwołanie k. 13 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Odwołująca A. P., urodzona w dniu (...), posiada wykształcenie zawodowe. W latach 1977-1980 odwołująca uczyła się w (...) Szkole (...) w W. w zawodzie składacza ręcznego (kopia świadectwa ukończenia zasadniczej szkoły zawodowej k. 27-28 a.s. – potwierdzona za zgodność z oryginałem; akta osobowe odwołującej k. 24 a.s.).

Równolegle do nauki w szkole, w okresie od 1 września 1977 r. odwołująca zawarła umowę o pracę z Zakładami (...) „Prasa-K.-Ruch” w W., na podstawie której została zatrudniona w dziale retuszu na czas nieokreślony, w tym 3 lata nauki w zawodzie retuszera wklęsłodrukowego jako uczeń młodociany. Z dniem
21 października 1980 r., w związku z ukończeniem przez odwołującą nauki zawodu
i złożeniem egzaminu przed Wewnątrzzakładową Komisją Kwalifikacyjną, zakład pracy uznał ją za pracownika wykwalifikowanego w zawodzie retuszera wklęsłodrukowego od dnia 1 września 1980 r. Z dniem 1 marca 1982 r. odwołująca została przeniesiona do D. Zecerni i powierzono jej funkcje przeszkolonej w zawodzie składacza ręcznego, następnie
z dniem 12 lipca 1982 r. odwołująca została przeniesiona do D. Retuszu i powierzono jej obowiązki retuszerki. Pracując jako retuszerka odwołująca wykonywała czynności
przy podświetlonych pulpitach związane z retuszem na kliszach, przygotowaniem klisz
do montażu oraz obróbką drukarską form drukarskich. Retusz był wykonywany pędzelkiem
i farbami, głównie tuszem. Otrzymywała mleko i pracowała w skróconym czasie pracy. Odwołująca wykonywała tą pracę aż do zakończenia zatrudnienia, tj. do dnia 30 kwietnia 1984 r. (kopia świadectwa ukończenia zasadniczej szkoły zawodowej k. 27-28 a.s., kopia legitymacji ubezpieczeniowej k. 9-10 a.s. – potwierdzone za zgodność z oryginałem; zeznania odwołującej k. 50-51 a.s.; opinia biegłego z zakresu bhp k. 55-62 a.s.; akta osobowe odwołującej: podanie o przyjęcie do zakładu celem odbycia nauki w zawodzie, umowa
o pracę, informacje o powierzenie obowiązków i zmianie wynagrodzenia, informacja
o uznaniu kwalifikacji, zawiadomienia o zmianie wynagrodzenia – karta 24 a.s.).

W okresie od 1 maja 1984 r. do 31 października 2001 r. A. P. była zatrudniona w Wydawnictwie (...) w W.. Odwołująca została zatrudniona na stanowisku retuszera, retuszera offsetowego i montażystki offsetowej.
Praca odwołującej polegała na montażu i retuszu klisz polistyrenowych. Odwołująca pracowała w kilkuosobowym pomieszczeniu przy podświetlonym stole montażowym,
na którym były umieszczane siatki z kliszami, obsługiwała odczynniki chemiczne.
W pomieszczeniu znajdowały się wentylatory. Praca była wykonywana w wymiarze skróconym, przez 7,15 godzin dziennie wraz z doliczoną przerwą oraz w wymiarze
37,5 godzin tygodniowo średniorocznie. Odwołująca i inne osoby wykonujące tą samą pracę otrzymywały pół litra mleka dziennie. W trakcie zatrudnienia w (...) odwołująca przebywała na zwolnieniach lekarskich w okresach od 7 do 16 oraz od 19 do 25 czerwca
1993 r. (17 dni), od 17 do 25 września 1997 r. (9 dni) oraz od 2 do 5 czerwca i od 6
do 18 lipca 1998 r. (17 dni) (zeznania świadków T. P. k. 36-37 a.s. i E. G. k. 50 a.s., zeznania odwołującej k. 50-51 a.s.; opinia biegłego z zakresu bhp
k. 55-62 a.s.; akta osobowe odwołującej: zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu, wykaz zwolnień lekarskich, umowy o pracę, karty wynagrodzeń – karta k. 24 a.s.; świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach z 31.10.2001 r. k. 9 a.r. tom I).

A. P. otrzymała pismo z dnia 11 lutego 2016 r. sporządzone przez (...) S.A., zarządzającym (...) Otwarty Fundusz Emerytalny, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych poinformował Fundusz o obowiązku przekazania środków zgromadzonych na jej rachunku w (...) OFE na fundusz emerytalny FUS w związku z osiągnięciem przez nią wieku niższego o 10 lat od wieku emerytalnego,
o którym mowa w art. 24 ustawy emerytalnej (pismo z (...) OFE z 11.02.2016 r. k. 22 a.s.).

W dniu 15 września 2017 r. A. P. złożyła w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniosek o wcześniejszą emeryturę. Do wniosku odwołująca załączyła kwestionariusz zawierające informację o okresach składkowych
i nieskładkowych oraz dokumenty na ich potwierdzenie (wniosek o emeryturę k. 1-8 a.r.
tom I).

Po rozpoznaniu powyższego wniosku ZUS (...)Oddział w W. wydał w dniu
27 października 2017 r. decyzję znak: (...)na podstawie której odmówił odwołującej prawa do wcześniejszej emerytury, wskazując, że na dzień 1 stycznia 1999 r.
nie został spełniony warunek 15 lat pracy w warunkach szczególnych i że odwołująca jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego i nie złożyła wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku na dochody budżetu państwa. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wyjaśnił, że nie uwzględnił jako okresów pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia odwołującej w Wydawnictwie (...) od 1 maja 1984 r.
do 31 grudnia 1998 r., ponieważ przedstawione świadectwo wykonywania pracy
w szczególnych warunkach nie spełnia wymogów formalnych, tj. stanowisko oraz charakter wykonywanej pracy nie jest określone ściśle według wykazu, działu, pozycji oraz punktu zarządzenia resortowego. Jednocześnie organ rentowy wskazał, że przyjął za udowodnione okresy składkowe w wymiarze 21 lat, 2 miesięcy i 18 dni oraz nieskładkowe w wymiarze
1 miesiąca i 13 dni, łącznie 21 lat, 4 miesiące i 1 dzień (decyzja ZUS z 27.10.2017 r. k. 9 a.r. tom I).

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy, obejmujący zeznania świadków i odwołującej, dokumenty załączone do akt sprawy oraz opinię biegłego sądowego z zakresu (...). Dowodom tym, w zakresie w jakim wynikały z nich przedstawione powyżej okoliczności stanu faktycznego, Sąd dał wiarę w całości, gdyż były wiarygodne, treściowo wzajemnie zbieżne i przekonywujące, a ponadto nie były kwestionowane przez strony postępowania.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków T. P. i E. G., mając
na względzie, że osoby te pracowały z odwołującą w tym samym zakładzie pracy.
W szczególności Świadek E. G. wykonywała czynności podobne rodzajowo
do obowiązków odwołującej. Wskazania świadków co do rodzaju i charakteru pracy odwołującej były zbieżne z informacjami wynikającymi z dokumentów osobowych odwołującej oraz z jej zeznaniami. Podobnie Sąd za wiarygodne uznał zeznania odwołującej, które treściowo korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym.

Ponadto Sąd podzielił wnioski opinii biegłego sądowego co do możliwości zakwalifikowanie pracy wykonywanej przez odwołującą za pracę w warunkach szczególnych. Opinia została sporządzona w oparciu o zebrane w sprawie dowody osobowe i dokumentację, była kompleksowa, rzetelna, a biegły sformułował swoje wnioski w sposób zrozumiały
i jednoznaczny. Opinia biegłego nie była kwestionowana przez strony postępowania;
organ rentowy ustosunkowując się do opinii w piśmie procesowym z dnia 20 sierpnia 2018 r. i prezentując w tym zakresie stanowisko komórki merytorycznej (k. 70-71 a.s.) wskazał jedynie, że w dalszym ciągu nie znajduje podstaw do uznania pracy odwołującej za pracę
w szczególnych warunkach, nie przedstawił jednak żadnych sprecyzowanych zastrzeżeń
co do przedmiotowej opinii.

W tych okolicznościach Sąd uznał zebrany materiał dowodowy za wystarczający
do rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie A. P. było zasadne.

Spór w niniejszej sprawie dotyczył prawa odwołującej się do wcześniejszej emerytury
z tytułu wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Warunki przyznania tego świadczenia zostały określone w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1383). Zgodnie z art. 184 ust. 1 i 2 tej ustawy, ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn, oraz

2)  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 (o najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn).

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia
do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Praca w warunkach szczególnych to praca, w której pracownik w sposób znaczny jest narażony na niekorzystne dla zdrowia czynniki. Jako przykłady takiej pracy można wymienić: pracę w narażeniu na hałas przekraczający dozwolone normy, w zapyleniu, w oparach chemicznych, w wysokich temperaturach lub zmiennych warunkach atmosferycznych.
Wykaz prac zaliczanych do prac w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze zamieszczony został w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku
w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.). Na wykazach prac zawartych we wskazanym rozporządzeniu, nie kończą się jednak ograniczenia dotyczące uprawnień z tytułu wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Aby daną pracę uznać za wykonywaną w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze, pracownik musi ją wykonywać stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, obowiązującym na danym stanowisku pracy (§ 2 ust. 1 ww. rozporządzenia). Dodatkowo, zgodnie z treścią powołanego rozporządzenia, aby wnioskodawca mógł nabyć prawo do emerytury powinien:

1)  posiadać okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn okres zatrudnienia, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia
(§ 3 rozporządzenia);

2)  wykonywać pracę wymienioną w wykazie A (Prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego),
będącym załącznikiem do rozporządzenia;

3)  osiągnąć wiek emerytalny wynoszący 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn (§ 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia), oraz

4)  być zatrudnionym przez co najmniej 15 lat w szczególnych warunkach (§ 4 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia).

W niniejszej sprawie bezspornym jest, że A. P. spełnia część przesłanek koniecznych do spełnia część przesłanek koniecznych do uzyskania wcześniejszego świadczenia emerytalnego. Posiada ona bowiem wymagany powyższymi przepisami wiek emerytalny oraz ponad 20-letni okres składkowy i nieskładkowy. Kwestie sporne dotyczyły przede wszystkim spełnienia przez odwołującą przesłanki 15-letniego stażu pracy
w szczególnych warunkach. Organ rentowy wskazał, że odwołująca nie udokumentowała stażu pracy w szczególnych warunkach, zaś przedłożona do akt rentowych dokumentacja
nie potwierdza wykonywania przez nią tego rodzaju pracy. Ponadto organ rentowy wskazał, że odwołująca jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego i nie złożyła wniosku
o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku na dochody budżetu państwa. Powyższe stanowisko zostało zakwestionowane przez odwołującą, która wniosła o zaliczenie na poczet stażu pracy w warunkach szczególnych okresów zatrudnienia wskazanych w treści odwołania, a ponadto wskazała, że sprawa przekazania i umorzenia środków z OFE jest uregulowana ustawowo.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do drugiej z wymienionych wyżej, spornych
w sprawie kwestii, Sąd Okręgowy podzielił stanowisko wyrażone przez pełnomocnik odwołującej w piśmie procesowym z dnia 13 marca 2018 r. Na podstawie ustawy z dnia
6 grudnia 2013 r. o zmianie niektórych ustaw w związku z określeniem zasad wypłaty emerytur ze środków zgromadzonych w otwartych funduszach emerytalnych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1717) doszło do umorzenia 51,5% jednostek rozrachunkowych zapisanych na rachunku każdego członka OFE na dzień 31 stycznia 2014 r., zaś umorzone środki zostały przekazane do ZUS na subkonto ubezpieczonego w Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Niezłożenie przez ubezpieczonego stosownego wniosku o przekazywaniu składek emerytalnych do ZUS w okresie od 1 kwietnia do 31 lipca 2014 r. skutkował przekazaniem całek składki emerytalnej do ZUS. W tych okolicznościach Sąd Okręgowy uznał więc, że przesłanka dotycząca członkostwa w OFE i przekazywania środków na dochody budżetu skarbu państwa została przez odwołującą spełniona.

Co się zaś tyczy kwestii stażu pracy odwołującej w warunkach szczególnych,
to Sąd Okręgowy zważył, iż okresy pracy określone w ust. 1 § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. stwierdza zakład pracy na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do rozporządzenia lub w świadectwie pracy. Wykonywanie pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze powinno być stwierdzone przez pracodawcę w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze lub w świadectwie pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 1997 r., II UKN 417/97 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2001 r., II UKN 598/00). W orzecznictwie podkreśla się, że przy ustalaniu prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym złożenie dowodu w postaci świadectwa pracy może być kwestionowane, co na podstawie art. 6 k.c. pociąga za sobą obarczenie ciężarem dowodu strony, która zaprzecza okolicznościom wynikającym ze świadectwa pracy.
Należy bowiem ustalić, jakie prace ubezpieczony rzeczywiście wykonywał, bowiem
ta okoliczność, nie zaś nazwa zajmowanego stanowiska, przesądza o ewentualnym istnieniu przesłanek dla przyznania dochodzonego świadczenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 kwietnia 2004 r., II UK 337/03). Tym samym brak świadectwa wykonywania pracy
w szczególnych warunkach nie świadczy o tym, że ubezpieczony faktycznie takiej pracy nie realizował. W postępowaniu przed sądem nie stosuje się bowiem ograniczeń dowodowych, jakie istnieją w postępowaniu administracyjnym przed organem rentowym. W orzecznictwie wielokrotnie wyrażano ugruntowany już pogląd, zgodnie z którym ze względu na powyższe okoliczność wykonywania pracy w szczególnych warunkach może być dowodzona wszelkimi środkami dowodowymi, przy czym sąd nie jest związany środkami dowodowymi określonymi dla dowodzenia przed organem rentowym. W postępowaniu przed sądem odwoławczym dopuszczalne jest więc dopuszczenie dowodu z zeznań świadków
na okoliczność zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze
w sytuacji, gdy wnioskodawca nie jest w stanie wykazać tej okoliczności jedynie w oparciu
o dokumenty (zob. uchwały Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 r., III UZP 6/84;
z 21 września 1984 r., III UZP 48/84; a także wyroki: Sądu Najwyższego z 8 kwietnia 1999 r. II UKN 619; Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 14 grudnia 2004 r. III AUa 2474/03;
Sądu Okręgowego w Tarnowie z 4 października 2013 r. IV U 1284/13).

Mając na względzie powyższe przedmiotem rozważań Sądu było ustalenie,
czy praca wykonywana przez odwołującą w latach 1980-2001 może być zakwalifikowana jako praca w szczególnych warunkach. Wskazać należy, że akta rentowe nie zawierały dokładnych informacji o spornych okresach odwołującej, w tym w szczególności okresu zatrudnienia w Zakładach (...) „Prasa-K.-Ruch” od 22 października 1980 r. do 30 kwietnia 1984 r., zaś w przypadku drugiego z okresów,
tj. zatrudnienia odwołującej od 1 maja 1984 r. do 31 października 2001 r. organ rentowy zakwestionował przedłożone przez odwołującą świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych z uwagi na braki formalne. Sąd kierując się wytycznymi płynącymi
z powyższego, ugruntowanego stanowiska judykatury przeprowadził postępowanie dowodowe w oparciu o zeznania świadków, dostępną dokumentację osobową odwołującej oraz opinię biegłego sądowego z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy.

Konsekwencją tak przeprowadzonego postępowania dowodowego było stwierdzenie,
że sporne okresy zatrudnienia odwołującej mogły zostać uznane za okresy wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Z dokonanych przez Sąd ustaleń wynika, że A. P. w latach 1977-1980 była uczennicą (...) Szkoły (...) w W.
i równolegle do nauki w szkole od 1 września 1977 r. podjęła zatrudnienie w Zakładach (...) „Prasa-K.-Ruch” w W., na podstawie której została zatrudniona w dziale retuszu na czas nieokreślony jako pracownik młodociany celem przyuczenia do zwodu retuszerki. Po zakończeniu edukacji w ww. szkole zawodowej z dniem 21 października 1980 r. zakład pracy uznał odwołującą za pracownika wykwalifikowanego
w zawodzie retuszera wklęsłodrukowego i zatrudniał ją w tym zawodzie do końca jej zatrudnienia, który nastąpił w dniu 30 kwietnia 1984 r. Przez cały ten czas odwołująca wykonywała pracę retuszerki, przy czym w okresie od 1 marca do 12 lipca 1982 r. powierzono jej funkcję przeszkolonej w zawodzie składa ręcznego. Odwołująca kontynuowała zatrudnienie w charakterze retuszerki podejmując następnie zatrudnienie Wydawnictwie (...) w W., gdzie pracowała w okresie od 1 maja 1984 r. do 31 października 2001 r. Przez cały ten okres, co znajduje potwierdzenie
w zeznaniach świadków, odwołująca wykonywała prace związane z retuszem i montażem klisz, obsługiwała odczynniki chemiczne. Dodatkowo Sąd miał na względzie opinię biegłego sądowego z zakresu bhp, który ocenił charakter pracy odwołującej i w sposób szczegółowy przedstawił specyfikę wykonywanej przez nią pracy, stwierdzając, że odpowiada rodzajowi pracy określonemu w poz. 1 Produkcja oraz obróbka materiału zecerskiego i form drukowych ze stopu drukarskiego” oraz poz. 3 „Bezpośrednia obsługa aparatów reprodukcyjnych w drukarniach oraz produkcja i obróbka drukarskich form kopiowych i form drukowych” Dział XI (W przemyśle poligraficznym) Wykazu A stanowiącego załącznik
do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. Stąd też w ocenie Sądu wskazana wyżej praca odwołującej mogła zostać zakwalifikowana jako praca w warunkach szczególnych
w myśl cytowanych na wstępnie przepisów, w szczególności, iż jak wskazywali w swoich zeznaniach przesłuchani świadkowie, którzy z odwołującą pracowali w tych samych zakładach pracy, odwołująca wykonywała swoje obowiązki stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Zgodnie z treścią art. 184 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej przy ustalaniu prawa
do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych konieczne jest,
aby 15-letni staż pracy w warunkach szczególnych, jakim wnioskodawca musi się legitymować, przypadał na okres przed wejściem w życie ustawy o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a więc przed dniem 1 stycznia 1999 r. Zgodnie
z opinią biegłego sądowego w przypadku odwołującej za okres pracy w szczególnych warunkach należy przyjąć okresy jej pracy w Zakładach (...) „Prasa-K.-Ruch” od 22 października 1980 r. do 30 kwietnia 1984 r. (3 lata, 6 miesięcy i 8 dni) oraz w Wydawnictwie (...) w W. od 1 maja 1984 r. do 31 grudnia 1998 r. (14 lat, 7 miesięcy i 29 dni). W przypadku drugiego z okresów zatrudnieniu odliczeniu podlegają okresy zwolnień lekarskich, które zgodnie z informacją załączoną do akt osobowych odwołującej wynoszą łącznie 43 dni. To z kolei prowadzi do stwierdzenia,
że łączny staż pracy odwołującej w szczególnych warunkach wynosi 18 lat i 24 dni,
wobec czego należało uznać, że odwołująca legitymuje się stażem pracy w warunkach szczególnych uprawniającym ją do wcześniejszej emerytury.

Mając na względzie powyższe okoliczności, w wyniku przeprowadzonego przez Sąd postępowania dowodowego należało stwierdzić, że odwołująca spełnia przesłanki wymagane do nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych.
W konsekwencji skarżona decyzja organu rentowego podlegała zmianie zgodnie
z art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., wobec czego Sąd orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku.

W punkcie 2 sentencji Sąd orzekł o kosztach postępowania na podstawie art. 98 ust. 1
i 2 k.p.c., zasądzając od organu rentowego na rzecz odwołującej kwotę 180 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalonych w oparciu o § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r. poz. 1800).

Zarządzenie: odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi ZUS.