Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 maja 2018 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Renata Gąsior

po rozpoznaniu posiedzeniu niejawnym w dniu 25 maja 2018 r. w Warszawie

sprawy T. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o wznowienie postępowania w sprawie wysokości emerytury

na skutek odwołania T. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 8 lutego 2019 r., znak: (...)

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

T. B. złożyła w dniu 15 marca 2018 r. odwołanie
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.
z dnia 8 lutego 2018 r. znak: (...) na podstawie którego organ rentowy odmówił jej prawa do wznowienia postępowania.

W uzasadnieniu odwołująca zakwestionowała powyższą decyzję powołując się na poprzednio wydane przez organ rentowy decyzje w przedmiocie wyliczenia jej stażu pracy oraz na rozstrzygnięcia sądów administracyjnych i powszechnych. W ocenie odwołującej organ rentowy błędnie ustalił jej staż pracy i wskaźnik wysokości podstawy wymiaru składek, a także pominął niektóre z okresów zatrudnienia, w tym okres pracy w Izraelu. Zdaniem odwołującej od 3 sierpnia 2000 roku powinna otrzymać 90% prawidłowo wyliczonego świadczenia z pełnych 10 lat, z coroczną waloryzacją,
a od 24 grudnia 2004 r. 100% świadczenia co miałoby miejsce gdyby była należyta kontrola dokumentów. Odwołująca wyraziła również swoją dezaprobatę w stosunku do działania wymiaru sprawiedliwości i organów administracji publicznej. Sprawie nadano sygnaturę VII U 492/18 (odwołanie
k. 3-4 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 10 kwietnia 2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o jego oddalenie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

Uzasadniając swoje stanowisko w sprawie organ rentowy powołał się
na treść art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i wyjaśnił, że na podstawie skarżonej decyzji odmówił ubezpieczonej prawa do wznowienia postępowania, gdyż odwołująca się nie przedłożyła nowych dowodów pozwalających na ponowne ustalenie wysokości świadczenia. W ocenie organu rentowego wysokość emerytury została ustalona prawidłowo (odpowiedź na odwołanie k. 16 a.s.).

W dniu 11 kwietnia 2018 r. T. B. złożyła kolejne odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 8 lutego 2018 r. znak: (...) o tożsamej treści. Zarządzeniem z dnia 4 maja 2018 r. sprawa zainicjowana ww. odwołaniem została połączona do sprawy VII U 492/18 do łącznego rozpoznania na podstawie art. 219 k.p.c. (k. 3-4, k. 10 akt o sygn. VII U 495/18).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Odwołująca T. B. ma przyznaną emeryturę od dnia osiągnięcia wieku emerytalnego, tj. od dnia 2 stycznia 2005 r. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury organ rentowy przyjął wynagrodzenie, które stanowiło podstawę wymiaru składek z 10 najkorzystniejszych lat kalendarzowych, tj. od stycznia 1984 r. do grudnia 1993 r. Z kolei wskaźnik wysokości podstawy wymiaru został ustalony na 98,12%. Do ustalenia wysokości emerytury organ rentowy przyjął 25 lat okresów składkowych oraz
1 rok i 5 miesięcy okresów nieskładkowych. Tak ustalona wysokość świadczenia została określona na kwotę 878,91 zł, która w kolejnych latach podlegała stosownym waloryzacjom (wniosek o emeryturę z dnia 16 grudnia 2004 r. wraz z załącznikami k. 1-10, decyzja ZUS ws. przyznania emerytury
k. 11i 18 a.r., decyzje ZUS ws. waloryzacji emerytury k. 50 a.r., k. 86 a.r.,
k. 88 a.r., k. 95 a.r. – tom IV a.r.).

W dniu 26 marca 2014 r. T. B. złożyła w organie rentowym wniosek o wydanie decyzji ustawodawczej w sprawie dotyczącej wysokości naliczenia jej świadczeń emerytalnych z uwzględnieniem wypłaty świadczeń przedemerytalnych, z podaniem wskaźnika wysokości podstawy,
lat składkowych zarówno w pełnym etacie jak i ½ etatu oraz szczególnie
lat nieskładkowych, zgodnych z kartą stażową jak i corocznych rewaloryzacji, na podstawie art. 114 ustawy o emeryturach i rentach z FUS (wniosek
z 26.03.2014 r. k. 123 a.r. tom IV). Następnie w dniu 11 czerwca 2014 r. T. B. złożyła w organie rentowym ponowny wniosek o przeliczenie wysokości przysługującej jej emerytury, wnosząc o zaliczenie do jej stażu pracy dodatkowych lat pracy wykonywanej na ½ etatu, tj. 7 lat, 4 miesięcy i 14 dni okresów składkowych, 2 lat i 6 miesięcy pracy w gospodarstwie rolnym, 1 roku i 2 miesięcy urlopu dodatkowego, a także 10 miesięcy okresów nieskładkowych, tj. okresów pobierania zasiłku dla bezrobotnych. W odpowiedzi na powyższy wniosek ZUS (...) Oddział w W. wydał w dniu 14 lipca 2014 r. decyzję znak: (...) na mocy której odmówił ubezpieczonej T. B. prawa do ponownego przeliczenia podstawy wymiaru emerytury. Powołując się na treść art. 110 i 111 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (wniosek z 11.06.2014 r. k. 127 a.r., decyzja ZUS ws. odmowy ponownego przeliczenia emerytury k. 129-130 a.r. – tom IV a.r.). Od powyższej decyzji T. B. złożyła odwołanie do tutejszego Sądu Okręgowego, sprawie nadano sygnaturę VII U 1624/14 (odwołanie – nieoznaczona karta a.r.).

W dniu 3 lutego 2015 r. odwołująca złożyła w organie rentowym ponowny wniosek o ustalenie wysokości emerytury. Do przedmiotowego wniosku ubezpieczona załączyła zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 27 stycznia 2015 r. wraz z pismem informacyjnym ówczesnego pracodawcy, tj. Szpitala (...). W wyniku rozpoznania powyższego wniosku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. na mocy decyzji z dnia 13 marca 2015 r. przeliczył emeryturę odwołującej od dnia 1 lutego 2015 r., tj. od miesiąca złożenia wniosku. Powyższa decyzja obejmowała zarówno wyrównanie świadczenia od dnia 01 lutego 2015 r., jak również ustawową waloryzację od dnia 01 marca 2015 r. (wniosek z 03.02.2015 r. k. 135-89, decyzja ZUS z 13.03.2015 r. k. 191 – tom IV a.r.). Powyższa decyzja również została zaskarżona przez odwołującą, która wskazała, że nie zgadza się z zawartym w treści zaskarżonych decyzji wyliczeniem jej ogólnego stażu ubezpieczeniowego w zakresie okresów składkowych i nieskładkowych, zaś sprawa z jej odwołania od tej decyzji została połączona do wspólnego rozpoznania ze sprawą o sygnaturze
VII U 1624/14 (odwołanie – nieoznaczona karta a.r.).

Wyrokiem z dnia 25 czerwca 2015 r. Sąd Okręgowy Warszawa-Praga
w W. odrzucił odwołanie T. B. od decyzji z dnia
14 lipca 2014 r., znak: (...) oraz oddalił odwołanie od decyzji z dnia 13 marca 2015 r., znak: (...) (wyrok Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z 25.06.2015 r. – nieoznaczona karta a.r.). Powyższy wyrok został zaskarżony przez T. B.
w drodze apelacji do Sądu Apelacyjnego w Warszawie, który wyrokiem z dnia
9 sierpnia 2017 r. uchylił wyrok Sądu Okręgowego w punkcie 1 oraz poprzedzającą go decyzję ZUS (...) Oddział w W. z dnia 14 lipca 2014 r. znak: (...) i przekazał sprawę w tym zakresie organowi rentowemu do ponownego rozpoznania, oddalając środek zaskarżenia w pozostałym zakresie ( wyrok Sąd Apelacyjnego w Warszawie z 09.08.2017 r. – nieoznaczona karta a.r.).

Po ponownym rozpoznaniu sprawy ZUS (...) Oddział w W. wydał
w dniu 8 lutym 2018 r. znak: (...) na podstawie której odmówił T. B. prawa do wznowienia postępowania
w sprawie wysokości emerytury. W uzasadnieniu powyższej decyzji organ rentowy powołał się na art. 114 ust. 1 pkt 1 i 6 ustawy o emeryturach i rentach wskazując, że w sprawie nie zostały przedłożone nowe dowody mające wpływ na wysokość emerytury. Organ rentowy wyjaśnił, że w przypadku odwołującej najkorzystniejszy wskaźnik podstawy wymiaru został ustalony z 10 lat kalendarzowych 1983-1993 wybrany z 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym złożono wniosek o przyznanie emerytury,
tj. z lat 1984-2003. Do ustalenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru równego 98,86% przyjęto wynagrodzenie na podstawie zaświadczeń
o zatrudnieniu i wynagrodzeniu, a także wartość świadectw rekompensacyjnych za lata 1991 i 1992. Wskazał również, że odwołująca udokumentowała 25 lat,
7 miesięcy i 14 dni okresów składkowych oraz 1 rok, 5 miesięcy i 22 dni okresów nieskładkowych. Dodatkowo organ rentowy zaznaczył, że:

⚫

okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych od 12 stycznia 2000 r.
do 11 lipca 200o r. został zaliczony jako okres składkowy decyzją
z 14 stycznia 2005 r.;

⚫

dodatkowe zatrudnienie na ½ etatu zostało uwzględnione do obliczenia wskaźnika podstawy wymiaru emerytury na podstawie przedłożonych zaświadczeń o zatrudnieniu i wynagrodzeniu, natomiast staż pracy nie ulega zwiększeniu w sytuacji dodatkowego zatrudnienia ponad pełen etat;

⚫

brak jest możliwości zaliczenia do stażu emerytalnego zatrudnieniu
w latach 1992-1995 na podstawie przedłożonych dokumentów, gdyż z akt sprawy nie wynika, aby do pracy za granicą odwołująca była kierowana przez macierzysty zakład pracy w Polsce, dodatkowo brak przepisów prawnych – umowy międzynarodowej podpisanej między Polską
a Izraelem umożliwiających zaliczenie okresów zatrudnienia w Izraelu
do okresów stażowych w Polsce;

⚫

brak podstaw prawnych do zaliczenia do stażu pracy i podstawy wymiaru orzeczonego wyrokiem sądowym odszkodowania za niewypłacenie świadczeń przez Powiatowy Urząd Pracy w latach 2000-2004, gdyż wypłata odszkodowania była jednorazowa i nie zostały od niej odprowadzone składki na ubezpieczenie społeczne;

⚫

brak dokumentu potwierdzającego pobierania zasiłku dla bezrobotnych
z Urzędu Pracy w 1996 roku;

(decyzja ZUS z 08.02.2018 r. – nieoznaczona karta a.r.).

T. B. odwołała się od powyższej decyzji inicjując tym samym niniejsze postępowanie (odwołanie k 2-4 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie dowodów
z dokumentów załączonych do akt sprawy oraz akt rentowych dotyczących odwołującej T. B. w myśl postanowienia z dnia 25 maja 2018 r. (k. 13 a.s.). Tak zebrany przez materiał dowodowy nie był kwestionowany przez strony postępowania, a Sąd uznał go za wystarczający do wydania rozstrzygnięcia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie T. B., jako niezasadne, podlegało oddaleniu.

Sąd Okręgowy rozpoznał niniejszą sprawę na posiedzeniu niejawnym zgodnie z art. 148 ¹ § 1 k.p.c. W ocenie Sądu przeprowadzenie rozprawy
w niniejszej sprawie nie było konieczne, gdyż z okoliczności prawnych
i faktycznych niniejszej sprawy nie wynika żadna okoliczność uzasadniająca jej przeprowadzenie, w szczególności o podjęcie takiej czynności sądowej odwołująca nie wnosiła w myśl art. 148 ¹ § 3 k.p.c. Postępowanie zostało przeprowadzone w oparciu o dowody z dokumentów zgromadzonych w aktach rentowych ZUS (...)Oddziału w W. dotyczących odwołującej zgodnie
z postanowieniem z dnia 13 września 2017 r. (k. 13 a.s.).

Zaskarżona przez T. B. decyzja w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania i ponownego przeliczenia emerytury została wydana na podstawie art. 114 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w brzmieniu aktualnym
na dzień jej wydania przez organ rentowy (t.j. Dz. U. 2017 r. poz. 1383). Zgodnie z treścią ww. przepisu ustawy emerytalnej prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub
z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość. Z treści tego przepisu wynika jednoznacznie, że ponowne ustalenie prawa do świadczeń - zarówno na wniosek osoby zainteresowanej jak i z urzędu - wymaga kumulatywnego spełnienia przesłanek ustawowych wymienionych
w tym przepisie, a mianowicie:

1)  przedłożenie nowych dowodów lub ujawnienie nowych okoliczności,

2)  nowe dowody lub okoliczności istniały przed wydaniem decyzji,

3)  nowe dowody zostały przedłożone lub nowe okoliczności zostały ujawnione po dniu uprawomocnienia się decyzji,

4)  nowe dowody lub nowe okoliczności nie były znane organowi w dniu wydania decyzji,

5)  nowe dowody lub nowe okoliczności faktyczne mają wpływ na prawo
do świadczeń lub na ich wysokość.

Złożenie wniosku o ponowne ustalenie uprawnień do świadczenia w trybie art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej stanowi nadzwyczajną kontynuację poprzedniego postępowania przed organem rentowym w tej samej sprawie, której celem jest podważenie pierwotnej decyzji i to bez względu na to,
czy uprawomocniła się na skutek upływu terminu do wniesienia odwołania,
czy też na skutek orzeczenia sądu. To swoiste "wznowienie postępowania" ogranicza prawomocność czy też niewzruszalność decyzji organu rentowego
w sprawach emerytalno-rentowych. Obowiązkiem organu rentowego,
po złożeniu wniosku o ponowne ustalenia prawa do świadczenia, jest zatem dokonanie jego weryfikacji i ustalenie czy pojawiły się przesłanki określone
art. 114 ustawy emerytalnej. Po wniesieniu odwołania obowiązek ten spoczywa na sądzie (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 28 grudnia 2016 r., III AUa 812/16). W sytuacji gdy po uprawomocnieniu się decyzji przyznającej prawo do emerytury, nie przedstawiono nowych dowodów, istniejących przed dniem wydania tej decyzji, a nieznanych w tym dniu organowi rentowemu,
to organ rentowy nie może z urzędu wszcząć postępowania o ponowne ustalenie prawa do świadczeń.

Rozpatrując niniejszą sprawę Sąd Okręgowy zwrócił uwagę
na okoliczność, że odwołująca już kilkukrotnie domagała się od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych obliczenia wysokości emerytury. Z perspektywy sporu w niniejszej sprawie znaczenie ma fakt, że odwołująca we wniosku z dnia 26 marca 2014 r. (k. 121 a.r. tom IV) wniosła o wznowienie postępowania zakończonego decyzją z 29 grudnia 2004 r. wskazując, że w jej ocenie zaszły nowe okoliczności w postaci przyznania jej odszkodowania za niewypłacenie świadczeń przedemerytalnych za lata 2002-2004, co jej zdaniem powinno być uwzględnione na wysokość emerytury z podaniem wskaźnika wysokości podstawy, jak również wniosła o wydłużenie stażu emerytalnego z powodu dodatkowej pracy w wymiarze ½ etatu. Z kolei pismem z dnia 11 czerwca
2014 r. (k. 127 a.r. tom IV) odwołująca rozszerzyła pierwotny wniosek domagając się doliczenia dodatkowych okresów do stażu pracy. Wskazać przy tym należy, że odwołująca nie załączyła do powyższych wniosków żadnych dodatkowych dokumentów na potwierdzenie zasadności swoich żądań. Pierwotna decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, na mocy której
po rozpoznaniu wymienionych wyżej wniosków odmówił wznowienia postępowania, tj. decyzja z dnia 14 lipca 2014 r., została na skutek odwołania T. B. ostatecznie uchylona przez Sąd Apelacyjny w Warszawie na podstawie wyroku z dnia 9 sierpnia 2017 r., sprawa w tej materii została zaś przekazana organowi rentowemu do ponownego rozpoznania, na skutek czego ZUS wydał zaskarżoną w niniejszym postępowaniu decyzję.

W uzasadnieniu decyzji z dnia 8 lutego 2018 r. organ rentowy udzielił obszernych wyjaśnień w odniesieniu do żądań odwołującej sformułowanych
we wnioskach z dnia 26 marca 2014 r. oraz z dnia 11 czerwca 2014 r., wskazując, że:

- okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych od 12 stycznia 2000 r.
do 11 lipca 2000 r. został zaliczony jako okres składkowy decyzją
z 14 stycznia 2005 r.;

- dodatkowe zatrudnienie na ½ etatu zostało uwzględnione do obliczenia wskaźnika podstawy wymiaru emerytury na podstawie przedłożonych zaświadczeń o zatrudnieniu i wynagrodzeniu,

- brak jest możliwości zaliczenia do stażu emerytalnego zatrudnieniu
w latach 1992-1995 na podstawie przedłożonych dokumentów, gdyż z akt sprawy nie wynika, aby do pracy za granicą odwołująca była kierowana przez macierzysty zakład pracy w Polsce, dodatkowo brak przepisów prawnych – umowy międzynarodowej podpisanej między Polską
a Izraelem umożliwiających zaliczenie okresów zatrudnienia w Izraelu
do okresów stażowych w Polsce;

- brak podstaw prawnych do zaliczenia do stażu pracy i podstawy wymiaru orzeczonego wyrokiem sądowym odszkodowania za niewypłacenie świadczeń przez Powiatowy Urząd Pracy w latach 2000-2004,
gdyż wypłata odszkodowania była jednorazowa i nie zostały od niej odprowadzone składki na ubezpieczenie społeczne;

- brak dokumentu potwierdzającego pobierania zasiłku dla bezrobotnych
z Urzędu Pracy w 1996 roku.

Oznacza to, że część z powoływanych przez odwołującą okresów podlegających zaliczeniu na poczet stażu pracy została przez organ rentowy uwzględniona, zaś w pozostałym zakresie jej żądania nie mogły zostać spełnione z uwagi na brak podstaw prawnej bądź też nieprzedłożenie przez nią stosownych dokumentów, w oparciu o które organ rentowy mógłby dokonać ustaleń zgodnych z tym, czego odwołująca się domagała.

W ocenie Sądu Okręgowego odwołująca ani w we wspomnianych wyżej wnioskach, ani też w niniejszym postępowaniu nie przedłożyła nowych dowodów i nie wykazała nowych okoliczności, które mogłyby mieć wpływ
na przysługujące mu prawo do świadczenia emerytalnego, a w szczególności takich, które skutkowałyby powstaniem po stronie organu rentowego obowiązku ustalenia wysokości tego świadczenia w wymiarze wyższym, niż miało to miejsce w przypadku poprzednich decyzji i które uzasadniałyby wznowienie postępowania w oparciu o art. 114 emerytalnej. Przeciwnie, argumentacja odwołującej w zasadzie ograniczała się do powoływania tych samych okoliczności, jakie były przez nią podnoszone we wcześniejszych pismach adresowanych do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Tymczasem jak wskazuje się w orzecznictwie, nowe dowody w rozumieniu art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej to ujawnione dowody istniejące przed wydaniem decyzji,
jak i dowody uzyskane po wydaniu decyzji pod warunkiem, że wynikają z nich fakty uwzględniane w decyzji. Organ rentowy bez przedstawienia nowych dowodów nie ma prawa do zmiany decyzji pierwotnej, jedynie na podstawie odmiennej oceny dowodów. Natomiast przedstawienie nowych dowodów,
aby mogło być skuteczne, to jest aby mogło doprowadzić do przyznania prawa do świadczenia, powinno prowadzić do zmiany ustalonych poprzednio ustaleń faktycznych. Na podstawie nowych dowodów powinno dojść do uzupełnienia okoliczności faktycznych o nowe nieprzedstawione-nierozważane uprzednio
lub zmiany poprzednich ustaleń, poprzez ponowną ocenę dowodów. Wzruszenie poprzedniego rozstrzygnięcia może nastąpić w sytuacji przedstawienia nowych dowodów, podważających wiarygodność uprzednio zgromadzonego materiału dowodowego (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 26 kwietnia
2017 r., III AUa 488/16). Kwestia dowodów w sprawach o świadczenia emerytalno-rentowe została uregulowana na mocy przepisów rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. z 2011 r. nr 237
poz. 1412). Zgodnie z § 21 ust. 1 ww. rozporządzenia środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia. Z kolei w myśl § 22 ust. 1 ww. rozporządzenia jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania oraz spółdzielczej umowy o pracę jest świadectwo pracy, zaświadczenie płatnika składek lub innego właściwego organu, wydane na podstawie posiadanych dokumentów lub inny dokument,
w tym w szczególności:

1)  legitymacja ubezpieczeniowa;

2)  legitymacja służbowa, legitymacja związku zawodowego, umowa o pracę, wpis w dowodzie osobistym oraz pisma kierowane przez pracodawcę
do pracownika w czasie trwania zatrudnienia.

Brak odpowiedniej dokumentacji płacowej i innych dokumentów, na jakie wskazuje cytowany przepis, przeważnie uniemożliwia prawidłowe ustalenie wysokości wynagrodzenia za pomocą innych środków dowodowych.
Jest to bowiem trudne z uwagi na szczegółowość takich danych przy znacznej najczęściej odległości czasowej. Zaliczenie zaś nieudokumentowanych okresów składkowych do uprawnień oraz wzrostu świadczeń emerytalno-rentowych wymaga dowodów nie budzących wątpliwości, spójnych i precyzyjnych
(zob. wyrok Sądu Najwyższych z 9 stycznia 1998 r. II UKN 440/97). Jednocześnie w orzecznictwie podkreśla się jednak, że w postępowaniu odwoławczym od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nie ma ograniczeń co do środków dowodowych stwierdzających wysokość zarobków i w myśl
art. 473 k.p.c. wysokość wynagrodzenia może być dowodzona wszelkimi dostępnymi dowodami przewidzianym w Kodeksie postępowania cywilnego. Rzeczą sądu jest natomiast ocena wiarygodności przedstawionych w toku postępowania dowodów (por. wyrok Sądu Najwyższego z 25 lipca 1997 r.,
II UKN 186/97, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 4 marca 1997 r.,
III AUa 105/97).

W toku niniejszego postępowania odwołująca nie przedstawiła żadnych dowodów, które mogłyby prowadzić do wzruszenia lub skutecznego zakwestionowania powyższych ustaleń. Załączone do odwołania dokumenty
w postaci kserokopii strony legitymacji ubezpieczeniowej, wniosku o naliczenie emerytury z 10 pełnych lat pracy w odniesieniu do decyzji Wojewody (...), wyroku NSA w W. z 14 grudnia 2000 r. czy też dokumenty dotyczące udzielenia urlopu bezpłatnego w okresie zatrudnienia odwołującej w (...) Szpitalu (...) zostały już przez organ rentowy uwzględnione przy ustalaniu wysokości emerytury na podstawie uprzednio wydanych decyzji. Pozostałe dokumenty, takie jak załączony
do odwołania nieprzetłumaczony dokument w języku hebrajskim czy też adresowany do Prezes Rady Nadzorczej ZUS wniosek z 29 stycznia 2018 r.
z racji swojego charakteru nie mogły wywrzeć wpływu na dokonanie jakichkolwiek ustaleń co do stażu pracy czy wysokości podstawy wymiaru emerytury odwołującej.

W tych okolicznościach Sąd Okręgowy stwierdził, że wydana przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych decyzja, oparta na normie art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej, była prawidłowa. Odwołująca nie wykazała bowiem żadnej
z wymienionych w treści tego przepisów podstaw wznowienia postępowania.

Mając na względzie powyższe Sąd Okręgowy orzekł o oddaleniu odwołania T. B. jak w sentencji wyroku na postawie
art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

SSO Renata Gąsior

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)