Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 sierpnia 2018 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Zbigniew Szczuka (spr.)

Sędziowie SO Renata Gąsior

SO Dorota Michalska

Protokolant Marta Jachacy

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 sierpnia 2018 r. w Warszawie

sprawy R. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W.

o zasiłek chorobowy

na skutek apelacji wniesionej przez pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 29 marca 2018 r. sygn. akt VI U 172/17

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. na rzecz odwołującego R. K. kwotę 120,00 zł (sto dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za instancję odwoławczą.

SSO Renata Gąsior SSO Zbigniew Szczuka SSO Dorota Michalska

UZASADNIENIE

W dniu 29 marca 2018 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ, VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, po rozpoznaniu sprawy R. K. z udziałem zainteresowanego Izby Administracji Skarbowej w W. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddziałowi w W. o zasiłek chorobowy na skutek odwołania R. K. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddziału w W. z dnia 27 marca 2017 roku znak: (...)

1.  zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał R. K. prawo do zasiłku chorobowego za okres od 4 lipca 2016 roku do 13 października 2016 roku oraz dalszej nieprzerwanej niezdolności do pracy z powodu choroby;

2.  zasądził od pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddziału w W. na rzecz odwołującego się R. K. kwotę 180 zł tytułem zwrotu zastępstwa procesowego.

Podstawę rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego stanowiły następujące ustalenia:

W okresie od 19 grudnia 2015 roku do 16 maja 2016 roku odwołujący się pobierał świadczenie rehabilitacyjne. 19 lipca 2016 roku udał się do lekarza K. B. – specjalisty chirurgii ogólnej. Lekarz wystawił odwołującemu się zaświadczenie lekarskie seria (...) o niezdolności do pracy za okres od 16 lipca 2016 roku do 30 lipca 2016 roku. Decyzją z dnia 13 października 2016 roku, znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. odmówił odwołującemu się prawa do zasiłku chorobowego za okres od 4 lipca 2016 roku do 13 października 2016 roku oraz dalszej nieprzerwanej niezdolności do pracy z powodu choroby. Po otrzymaniu decyzji odmawiającej prawa do zasiłku chorobowego odwołujący zorientował się, że na zaświadczeniu lekarskim seria (...) o niezdolności do pracy pojawił się błąd w początkowej dacie niezdolności do pracy – zamiast 18 lipca 2016 roku lekarz wpisał 16 lipca 2016 roku. 16 lipca 2016 roku był niedzielą, która dla odwołującego się nie była dniem pracy. Wobec powyższego lekarz K. B. dokonał korekty daty niezdolności do pracy odwołującego się i na zaświadczeniu lekarskim wpisał datę 18 lipca 2016 roku jako początkową datę niezdolności do pracy. Pozostałe pozycje ww. zaświadczeniu lekarskim zostały wypełnione poprawnie i nie wymagały korekty. Niezdolność do pracy odwołującego się w okresie stwierdzonym zaświadczeniem lekarskim seria (...) oraz w dalszym okresie do 13 października 2016 roku była spowodowana chorobą o numerze statystycznym G55. Opinią lekarską z 21 lutego 2017 roku zastępca głównego lekarza orzecznika ZUS wskazał, że korekta zwolnienia lekarskiego dokonana po kilkumiesięcznym okresie od wystawienia w dniu 19 lipca 2016 roku zaświadczenia ZUS ZLA dotycząca daty początku niezdolności do pracy nie była uzasadniona medycznie. Decyzją z dnia 27 marca 2017 roku, znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W. odmówił odwołującemu się uchylenia decyzji z dnia 13 października 2016 roku.

Sąd Rejonowy zważył, iż odwołanie R. K. zasługiwało na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności Sąd Rejonowy zbadał czy lekarz K. B. wystawiając odwołującemu zaświadczenie lekarskie seria (...) w dniu 19 lipca 2016 roku omyłkowo wpisał błędną datę powstania niezdolności. Sąd Rejonowy na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego nie znalazł podstaw do stwierdzenia, że wpisanie daty początkowej niezdolności do pracy jako dzień 16 lipca 2016 roku nie było wynikiem omyłki pisarskiej. Sąd Rejonowy przy wyjaśnianiu czy błąd dokonany przez lekarza K. B. uzasadniał sprostowanie wystawionego zaświadczenie lekarskiego, dokonał ponadto ustalenia w zakresie istnienia niezdolności do pracy odwołującego w poprawionej dacie początkowej niezdolności do pracy. Z uwagi na fakt, że powyższe ustalenie wymagało zasięgnięcia medycznej wiedzy specjalistycznej, Sąd I instancji dopuścił dowód z opinii biegłego lekarza chirurga w celu ustalenia od jakiej daty odwołujący się był niezdolny do pracy. Na podstawie opinii głównej i uzupełniającej biegłego sądowego lekarza chirurga Sąd Rejonowy ustalił, że R. K. w dniu 18 lipca 2016 roku był niezdolny do pracy.

Sąd Rejonowy zważył, że w okresie od 4 lipca 2016 roku do 15 lipca 2016 roku odwołujący się był niezdolny do pracy z powodu chorobowy oznaczonej nr statystycznym F43, a w okresie od 18 lipca 2016 roku do 30 lipca 2016 roku oraz w dalszym okresie do 13 października 2016 roku z powodu choroby o numerze statystycznym G55. W związku z powyższym Sąd Rejonowy uznał, że w dniu 4 lipca 2016 roku rozpoczął bieg nowy okres zasiłkowy dla ubezpieczonego i trwał on do 15 lipca 2016 roku. Z kolei 18 lipca 2016 roku biec zaczął kolejny okres zasiłkowy, ponieważ niezdolność do pracy z tego okresu była spowodowana inną chorobą niż niezdolność do pracy w okresie od 4 lipca 2016 roku do 15 lipca 2016 roku i wystąpiła po trzydniowej przerwie.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Rejonowy zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał odwołującemu się prawo do zasiłku chorobowego za okres od 4 lipca 2016 roku do 13 października 2016 roku oraz dalszej nieprzerwanej niezdolności do pracy z powodu choroby.

Powyższe orzeczenie w całości zaskarżył organ rentowy, który wyrokowi Sądu Rejonowego zarzucił naruszenie § 6 ust 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 22 lipca 205 roku w sprawie orzekania o czasowej niezdolności do pracy poprzez przyjęcie, że możliwa jest korekta zwolnienia lekarskiego po upływie 5 miesięcy oraz naruszenie w konsekwencji art. 8, 9 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa.

Mając na uwadze powyższe zarzuty organ rentowy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie odwołania od zaskarżonej decyzji oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów zastępstwa procesowego z I i II instancję. ( apelacja z dnia 17 maja 2018 roku, k. 113 – 114 a.s.)

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 29 czerwca 2018 roku R. K. wniósł o oddalenie apelacji oraz zasądzenie od organu rentowego kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. ( odpowiedź na apelację z dnia 29 czerwca 2018 roku, k. 130 – 132 a.s.)

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zważył, iż apelacja organu rentowego jako całkowicie bezzasadna podlega oddaleniu.

Sąd Rejonowy poczynił w niniejszej sprawie prawidłowe ustalenia faktyczne, które Sąd Okręgowy w pełni podziela i przyjmuje za własne. Dokonana zaś ocena prawna nie nasuwa zastrzeżeń co do właściwej wykładni przepisów prawa oraz ich prawidłowego zastosowania. Wobec tego zbędnym jest ich szczegółowe powtarzanie w niniejszym uzasadnieniu (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1997 roku, sygn. akt II UKN 61/97, Legalis; oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1998 roku, sygn. akt PKN 339/98, Legalis).

Sąd II instancji związany jest zarzutami zawartymi w apelacji. Związanie zarzutami apelacyjnymi oznacza, że uwzględnienie apelacji możliwe jest jedynie w oparciu o zarzuty powołane przez stronę skarżącą. Zgodnie z uchwałą składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008 roku, wydanej w sprawie sygn. akt III CZP 49/07, Sąd drugiej instancji rozpoznający sprawę na skutek apelacji nie jest związany przedstawionymi w niej zarzutami dotyczącymi naruszenia prawa materialnego, wiążą go natomiast zarzuty dotyczące naruszenia prawa procesowego.

Organ rentowy formułując zarzut apelacji, jak słusznie zauważył pełnomocnik odwołującego w odpowiedzi na apelację, oparł się na treści przepisu nieobowiązującego w dniu wystawienia przez lekarza spornego zaświadczenia lekarskiego, tj. § 6 ust 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 22 lipca 2005 roku w sprawie orzekania o czasowej niezdolności do pracy. Na dzień wystawienia zwolnienia lekarskiego z dnia 19 lipca 2016 roku zastosowanie miało bowiem rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 10 listopada 2015 roku w sprawie trybu i sposobu orzekania o czasowej niezdolności do pracy, wystawiania zaświadczenia lekarskiego oraz trybu i sposobu sprostowania błędu w zaświadczeniu lekarskim. Obowiązujące rozporządzenie ma przepis posiadający tożsame brzmienie z przepisem na który powoływał się organ rentowy. Mianowicie zgodnie z § 7 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 10 listopada 2015 roku w sprawie trybu i sposobu orzekania o czasowej niezdolności do pracy, wystawiania zaświadczenia lekarskiego oraz trybu i sposobu sprostowania błędu w zaświadczeniu lekarskim (Dz. U. z 2015 r. poz. 2013, dalej: rozporządzenie) zaświadczenie lekarskie wystawia się na okres od dnia, w którym przeprowadzono badanie, lub od dnia bezpośrednio następującego po dniu badania. Okres orzeczonej czasowej niezdolności do pracy może obejmować okres nie dłuższy niż 3 dni poprzedzające dzień, w którym przeprowadzono badanie, jeżeli jego wyniki wykazują, że ubezpieczony w tym okresie niewątpliwie był niezdolny do pracy (ust. 3 ww. art.). Organ rentowy podnosił w apelacji, że z uwagi na treść ww. przepisów nie można dokonać sprostowania omyłki w zaświadczeniu lekarskim po upływie 5 miesięcy od jego wystawienia, jak miało to miejsce w niniejszej sprawie. W ocenie Sądu Okręgowego taka interpretacja nie jest prawidłowa. Kwestię sprostowania zaświadczenia lekarskiego reguluje inny przepis ww. rozporządzenia. Mianowicie § 14 ust. 1 ww. rozporządzenia który stanowi, że sprostowaniu podlega zaświadczenie lekarskie, w którym stwierdzono błąd w jego treści, w szczególności dotyczący danych o niezdolności do pracy, danych dotyczących osoby ubezpieczonej lub osoby, nad którą ma być sprawowana opieka, lub danych płatnika. W przepisie tym nie ma jednak zakreślonego terminu po którym nie można takiego sprostowania dokonać. Nie ma zatem, zdaniem Sądu II instancji, podstaw do wywodzenia z treści wyżej cytowanych przepisów, że nie jest możliwe sprostowanie zwolnienia lekarskiego przez lekarza po okresie 5 miesięcy od daty jego wystawienia. W ocenie Sądu Okręgowego skoro ustawodawca w ww. rozporządzeniu nie wprowadził terminu do sprostowania ewentualnych omyłek zaświadczenia lekarskiego to ani Sąd, ani organ rentowy nie ma kompetencji aby sztucznie taki termin ustalać. Należy dodatkowo podkreślić, że rozporządzenie jest aktem wykonawczym do ustawy; ma rozwijać i konkretyzować zasady ustawowe. Nie może być ani sprzeczne z ustawą (np. przez wprowadzenie rozwiązań nieznanych ustawie), ani nie może wykraczać poza zakres delegacji. Skoro ww. rozporządzenie zostało wydane na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 59a ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2014 r. poz. 159, z późn. zm.), czyli miało określać m.in. tryb i sposób sprostowania błędu w zaświadczeniu lekarskim oraz przekazywania ubezpieczonemu i płatnikowi składek informacji o stwierdzeniu nieważności zaświadczenia lekarskiego, w którym został popełniony błąd, i wydruku nowego zaświadczenia lekarskiego, to należy zdaniem Sądu Okręgowego uznać, że jego treść została ustalona zgodnie z zamiarem ustawodawcy (ministra właściwego do spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii (...)) i nie ma podstaw do interpretowania jego przepisów w sposób na jaki wskazuje apelujący organ rentowy.

Jak prawidłowo wskazał Sąd Rejonowy dla oceny zasadności i poprawności dokonania sprostowania zwolnienia lekarskiego należało jednak ustalić czy w treści zaświadczenia lekarskiego wystąpił błąd, który uzasadniał jego sprostowanie. Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe na tą okoliczność, w tym dopuścił dowód z opinii biegłego lekarza sądowego chirurga. Z opinii biegłego wynika jednoznacznie, że data powstania niezdolności do pracy była zgodna z naniesioną przez lekarza wystawiającego ZUS ZLA poprawką i tą datą mógł być dzień 18 lipca 2016 roku. W związku z powyższym należało przyjąć, że istniały medyczne wskazania do sprostowania zaświadczenia lekarskiego z dnia 19 lipca 2016 roku. Dodatkowo jak słusznie wskazał odwołujący, dni 16 lipca 2016 roku i 17 lipca 2016 roku wypadały w weekend, a więc w okresie wolnym dla niego od pracy. Ta okoliczność przemawiała zatem za koniecznością wystawienia zaświadczenia lekarskiego o niezdolności do pracy dopiero od dnia, w którym odwołujący faktycznie musiał udać się do pracy.

W konsekwencji za niezasadny należało również uznać zarzut naruszenia art. 8 i 9 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. z 2017 r., poz. 1368 t.j., dalej: ustawa zasiłkowa). Zgodnie z art. 8 ustawy zasiłkowej zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby lub niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2 - nie dłużej jednak niż przez 182 dni, a jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana gruźlicą lub występuje w trakcie ciąży - nie dłużej niż przez 270 dni. W myśl art. 9 ust. 1 ustawy zasiłkowej do okresu, o którym mowa w art. 8, zwanego dalej „okresem zasiłkowym”, wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy, jak również okresy niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2. Do okresu zasiłkowego wlicza się okresy poprzedniej niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni (art. 8 ust. 2 ustawy zasiłkowej). Sąd Rejonowy poczynił w niniejszej sprawie prawidłowe ustalenia faktyczne, z których wynika, że od 18 lipca 2016 roku odwołujący był niezdolny do pracy z uwagi na chorobę o numerze statycznym G55, i prawidłowo zastosował wyżej cytowane przepisy ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa uznając, że od tego dnia rozpoczął się dla ubezpieczonego nowy okres zasiłkowy.

Mając na uwadze powyższe rozważania i ustalenia, Sąd Okręgowy uznał apelację organu rentowego za niezasadną, albowiem sformułowane w niej zarzuty w żaden sposób nie wykazały wadliwości orzeczenia Sądu I instancji i stanowiły wyłącznie nieskuteczną polemikę z jego trafnym rozstrzygnięciem. Jak już zostało wskazane, Sąd Rejonowy dokonał prawidłowego ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie, z którego wyprowadził prawidłowe i logiczne wnioski – podzielone w całej rozciągłości przez Sąd Okręgowy oraz dokonał prawidłowej subsumpcji ustalonego stanu faktycznego do obowiązujących przepisów prawa. W związku z powyższym, stawiane przez skarżącego zarzuty sprzeczności ustalonego stanu faktycznego z zebranym w sprawie materiałem dowodowym oraz naruszenia przepisów prawa materialnego uznać należało za bezzasadne.

Rozpoznając całokształt sprawy Sąd II instancji doszedł do przekonania, że w toku postępowania przed Sądem I instancji nie doszło do nieważności postępowania, a Sąd Rejonowy rozpoznał istotę sprawy (art. 386 § 2 i 4 k.p.c.). Sąd I instancji rozpoznając sprawę przeprowadził postępowanie dowodowe i w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy ustalił prawidłowo stan faktyczny. Ustalenia Sądu Rejonowego pod względem reguł logicznego myślenia, wnioskowania, dokonane zostały w sposób jasny i wynikający z przeprowadzonych dowodów. Sąd Okręgowy przyjął ustalenia Sądu Rejonowego za własne. Nie ma zatem podstaw do uchylenia wyroku, bowiem nie zachodzą przesłanki z art. 386 § 4 k.p.c.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy nie znajdując podstaw do uwzględnienia apelacji pełnomocnika skarżącej na mocy art. 385 k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku.

O kosztach postępowania Sąd II instancji orzekł jak w pkt 2 wyroku na podstawie art. 108 k.p.c. stosując w tym względzie zasadę finansowej odpowiedzialności za wynik sprawy, zawartą w art. 98 k.p.c. oraz w oparciu o dyspozycję § 10 ust. 1 pkt. 1 w zw. z § 9 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800).

SSO Renata Gąsior SSO Zbigniew Szczuka (spr.) SSO Dorota Michalska

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)