Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 05 lipca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni, Wydział I Cywilny

w składzie

Przewodniczący: SSR Adrianna Gołuńska-Łupina

Protokolant: st. sek. sąd. Małgorzata Świst

po rozpoznaniu w dniu 26 czerwca 2018 r. w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G.

przeciwko S. C.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda (...) spółki z o.o. w G. na rzecz pozwanego S. C. kwotę 3617 zł. ( trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

Sygn. akt I C 1051/17

UZASADNIENIE

Powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. wniosła pozew przeciwko S. C. o zapłatę kwoty 14.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 25 maja 2016 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że współpracowała z powodem na podstawie ustnej umowy zlecenia, w ramach której pozwany jako przedstawiciel spółki uprawniony był m.in. do reprezentowania powódki w zakresie świadczonych przez nią usług zbierania odpadów i wykonywania instalacji kanalizacyjnych.

Powódka podała, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, zawarła ustną umowę z ABC D. M. w K., w ramach której zobowiązała się dostarczył tejże firmie 4.220,25 kg folii barierowej typu PA/PE. Powódka spełniła swoje świadczenie i wystawiła dnia 06 maja 2016 roku fakturę VAT na ABC D. M. na kwotę 20.763,63 zł. Następnie dnia 24 maja 2016 roku ABC D. M. spełnił świadczenie pieniężne w wysokości 14.000 zł do rąk pozwanego S. C., działającego jako przedstawiciel powodowej spółki, a pozwany pokwitował odbiór należności w imieniu powódki. Nadto, jak podniosła powódka, ABC D. M. pisemnie potwierdził, że wynagrodzenie w kwocie 14.000 zł wypłacił gotówką pozwanemu, na podstawie wystawionej faktury VAT. Natomiast pozwany nie przekazał otrzymanej od ABC D. M. kwoty 14.000 zł. Kierowane do pozwanego wezwania do zapłaty okazały się bezskuteczne.

(pozew – k. 2-4)

Nakazem zapłaty z dnia 31 sierpnia 2017 roku wydanego w postępowaniu upominawczym, Referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni uwzględnił żądanie powódki.

(nakaz zapłaty z dnia 31.08.2017r. w sprawie I Nc 1258/17 – k. 29)

Od powyższego nakazu zapłaty pozwany złożył sprzeciw, wnosząc o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany potwierdził, że w dniu 24 maja 2016 roku, jako upoważniony przedstawiciel powódki, pokwitował w jej imieniu, odbiór należności z faktury VAT nr (...) od D. M. na kwotę 14.000 zł w gotówce. Pozwany zaprzeczył jednak, że nie rozliczył się z tej kwoty z powódką.

Pozwany wskazał, że otrzymaną kwotę zdał do kasy spółki, tak jak robił to wcześniej. Pozwany podniósł, że w powodowej spółce nie obowiązywały szczególne procedury rozliczania pobranej gotówki. Jedynie prezes powodowej spółki był upoważniony do rachunków bankowych spółki, księgowania wpłat czy wydawania poleceń księgowej i to on rozliczał się z księgowości z pobranych wpłat. Pozwany podał, że sporną wpłatę, tak jak w przypadku innych wpłat gotówkowych, pozostawił w biurze wraz z przypiętym KP na biurku prezesa lub w odpowiednim segregatorze. Zdaniem pozwanego, wniesiony pozew jest związany z brakiem rozliczenia powodowej spółki z nim z należnego mu wynagrodzenia.

(sprzeciw – k. 33-35)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powodowa (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. powstała w 2015 roku. Pomiędzy pozwanym, a udziałowcem spółki (...) ( jednocześnie Prezesem) toczyły się rozmowy związane ze wstąpieniem S. C. do spółki. W tych rozmowach brał również udział S. S. (1). Każdy z w/w miał mieć zakreślony zakres obowiązków w spółce. Wkład pozwanego S. C. nie miał wymiaru finansowego. S. C. miał wnieść swoją wiedzę oraz kontakty. Ostatecznie nie doszło do sformalizowania umowy spółki z udziałem pozwanego S. C.. Niezależnie od przebiegu rozmów co do wspólnego biznesu pozwany zajmował się marketingiem, był upoważniony do reprezentowania powódki w kontaktach z kontrahentami, w tym do pobierania wpłacanych przez nich należności. Relacje pozwanego z A. W. oraz pozostałymi „ przyszłymi wspólnikami” oparte były a wzajemnym zaufaniu, każdy z nich miał zakreślone zadania. Wiele istotnych spraw dotyczących działania spółki (...), pozwany S. C., S. S. (1) oraz A. K. (1) omawiali wspólnie, w tym kwestie rozliczeń z kontrahentami. Procedura windykacyjna w firmie zaczynała się od telefonów do kontrahentów po upływie terminu płatności. W/w mieli rożne stanowiska co do dalszego wydawania towarów kontrahentom, którzy nie płacili w terminie za towar. Zasadniczo przed wydaniem kolejnego towaru żądano uregulowania części należności z poprzedniej faktury. Zwykle następowało to gotówką. Przekazywanie tej gotówki miedzy „ faktycznymi wspólnikami” nie miało charakteru sformalizowanego, nie wystawiano żadnych dokumentów.

Swoje obowiązki pozwany S. C. wykonywał w P. oraz w terenie. Strony nigdy nie zawarły umowy na piśmie. W. została zakończona w grudniu 2016 roku w związku z konfliktem pomiędzy A. W. i S. W. zakończył również S. S. (1) .

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o: zgłoszenie (...) P (...) k. 14, rachunek z dnia 19.12.2016r. – k. 15, deklaracja podatkowa PIT-11 za rok 2016 – k. 52-54, korespondencja e-mailowa – k. 55-56, zeznania świadka: D. L. – k. 67, płyta CD k. 72, zeznania świadka S. S. (2) – k. 68-70, płyta CD k. 72, zeznania świadka A. K. (2) k. 66v-67,zeznania H. W. k. 84v, zeznania powoda A. W. – k. 85-87, płyta CD k. 89, zeznania pozwanego S. C. – k. 87-87v., płyta CD k. 89)

Firma (...) kupowała u powodowej spółki materiały. D. M. był stałym klientem spółki. Zamówił m.in. 4.220,25 kg folii barierowej typu PA/PE. W dniu 06 maja 2016 roku wystawiona została faktura VAT o numerze (...) na kwotę 20.763,63 zł brutto.

D. M. w dniu 24 maja 2016 roku wpłacił do rąk pozwanego S. C. kwotę 14.000 zł w gotówce jako wpłatę częściową za fakturę (...). Pozwany przekazał wpłaconą kwotę.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o: fakturę VAT nr (...) z dnia 06.05.2016r. – k. 16, dowód wpłaty KP z dnia 24.05.2016r. – k. 17, oświadczenia D. M. z dnia 17.02.2017r. – k. 18 oraz z dnia 01.03.2017r. – k. 20, zeznania świadka D. M. – k. 70v.-71, płyta CD k. 72, zeznania A. W. – k. 85-87, płyta CD k. 89, zeznania pozwanego S. C. – k. 87-87v., płyta CD k. 89)

Pozostała cześć faktury w kwocie 6.763,63 zł została wpłacona przelewem na rachunek powodowej spółki dnia 19 maja 2015 roku.

Dnia 27 maja 2016 roku na rachunek powodowej spółki dokonano wpłaty kwoty 19.000 zł. Powódka wykonywała zlecenia dla firmy (...) również po wystawieniu spornej faktury. D. M. dokonując wpłat na rachunek powodowej spółki każdorazowo wskazywał, której faktury dotyczy dana wpłata.

(dowód: zeznania A. W. – k. 85-87, zestawienie operacji na rachunku bankowym – k. 94-111)

Osobą upoważnioną do wpłaty należności gotówkowych na rachunek powodowej spółki był jej prezes A. W.. W kwietniu 2016 roku jednorazowo wpłaty gotówki w kwotę 10 000 zł. dokonał S. S. (1) i musiał zapłacić prowizję.

(dowód: zeznania świadka S. S. (2) – k. 68-70, płyta CD k. 72, zeznania świadka H. W. – k. 84-85, płyta CD k. 89, zeznania A. W. – k. 85-87, płyta CD k. 89, zeznania pozwanego S. C. – k. 87-87v., płyta CD k. 89)

Pismami z dnia 17 marca 2017 roku oraz 07 czerwca 2017 roku powódka wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 14.000 zł tytułem zwrotu należnego spółce wynagrodzenia ze spornej faktury na łączną kwotę 20.763,63 zł.

(wezwanie do zapłaty z dnia 17.03.2017r. – k. 21 wraz z potwierdzeniem odbioru – k. 22-23, wezwanie do zapłaty z dnia 07.06.2017r. – k. 24 wraz z potwierdzeniem odbioru – k. 25)

Sąd zważył co następuje:

Oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, Sąd uznał, że dokumenty złożone do akt sprawy mają walor autentyczności, zaś fakt ich sporządzenia nie był kwestionowany przez żadną ze stron, dlatego też Sąd uznał je za wiarygodne i stanowiły one podstawę ustaleń faktycznych.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka S. S. (1) albowiem zeznania świadka są szczegółowe, spójne i nie budziły żadnych wątpliwości w świetle zasad logicznego rozumowania i zasad doświadczenia życiowego. Świadek w sposób szczegółowy opisał charakter współpracy pomiędzy pozwanym a spółką, zakres jego obowiązków, zasady współpracy z kontrahentami oraz okoliczności zakończenia tej współpracy.

Za wiarygodne Sąd uznał również zeznania świadków A. K. (2) i D. L. co do miejsca wykonywania pracy przez pozwanego. W pozostałym zakresie zeznania świadków okazały się nieprzydatne dla ustaleń faktycznych albowiem świadkowie nie posiadali wiedzy o prowadzonej działalności oraz zasadach rozliczeń z kontrahentami.

Sąd nie znalazł podstaw aby odmówić wiarygodności zeznaniom świadka D. M., którego zeznania co do rozliczeń ze spółką znajdują potwierdzenie w dokumentach. Świadek potwierdził fakt przekazania kwoty 14. 000 zł. S. C., co ostatecznie i tak nie było kwestionowane przez pozwanego.

Zeznania świadka H. W. okazały się przydatne dla ustalenia zasad regulowania należności przez kontrahentów oraz procedury przy wpłatach gotówkowych przez kontrahentów, kwestii związanych z monitowaniem konta. Świadek potwierdziła, iż wpłaty gotówkowe były następnie wpłacane przez jej męża A. W. na konto spółki. Zeznania świadka znajdują swoje odzwierciedlenie w treści dokumentów, w tym wyciągach z konta. Ponadto świadek potwierdziła jednorazowy fakt wpłaty gotówki przez S. S. (1).

Natomiast z dużą ostrożnością Sąd podszedł do oceny zeznań stron, albowiem powód – Prezes powodowej spółki i pozwany pozostają w sporze sądowym, a zakończenie współpracy pomiędzy stronami nastąpiło w konflikcie. Nie ulega przy tym wątpliwości, że każda ze stron dążąc do korzystnego dla siebie rozstrzygnięcia sprawy przedstawiała okoliczności potwierdzające ich wersję i Sąd stanął przed koniecznością dokonania oceny prawdomówności powoda lub pozwanego albowiem żadna ze stron nie dysponowała dokumentem potwierdzającym przekazanie i przyjęcie kwoty 14 000 zł. W związku z powyższym, dokonując oceny wiarygodności zeznań powoda i pozwanego Sąd miał na uwadze na ile zeznania te korelują z innymi, obiektywnymi dowodami, w tym dowodami z dokumentów i dowodami osobowymi. Sąd dodatkowo z urzędu zobowiązał powoda do przedłożenia wyciągu z konta powodowej spółki za okres od 01 kwietnia do 31 grudnia 2016 roku.

W ocenie Sądu zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwolił Sądowi na ustalenie, iż pozwany przekazał powodowi A. W. kwotę 14 000 zł., którą otrzymał od D. M. w dniu 24 maja 2016 roku. Tym samym Sąd uznał zeznania pozwanego za wiarygodne pomimo tego, że nie udało się ustalić dokładnie samych okoliczności przekazania tej kwoty. W tym zakresie nawet pozwany nie był w stanie dokładnie opisać tych okoliczności ale jest to niewątpliwie związane z upływem czasu i faktem, że w tamtym okresie pozwany nie przywiązywał do tego zdarzenia takiego znaczenia. Z zeznań stron postępowania oraz świadka S. S. (1) wynika jednoznacznie, iż na początku roku 2016 ( również w maju) strony pozostawały w bardzo dobrych stosunkach i był to etap negocjacji pomiędzy nimi co do prowadzenia wspólnego biznesu, a konkretnie sformalizowania współpracy poprzez wstąpienie pozwanego do spółki. Strony darzyły się zaufaniem na tyle, że pozwany nie zadbał o uzyskanie od A. W. potwierdzenia otrzymania tej kwoty. Zresztą sam A. W. przyznał, iż w firmie nie było takiej procedury. Potwierdzenie wpłaty uzyskiwało się wyłącznie od kontrahentów( tzw. KP). Z zestawienia operacji na rachunku powodowej spółki wynika, iż w dniu 27 maja 2016 roku A. W. wpłacił na konto spółki gotówką kwotę 18 905 zł., czyli zaledwie trzy dni po otrzymaniu przez pozwanego pieniędzy od D. M.. Należy przy tym wskazać, iż A. W. w żaden sposób nie wyjaśnił skąd pochodziły środki na wpłatę tej gotówki. Na rozprawie w dniu 22 maja 2018 roku pełnomocnik powodowej spółki złożył potwierdzenie wypłat gotówki ( siedmiu) z konta A. W. ( z jego innej działalności) za okres od kwietnia do maja 2017 roku, które miały potwierdzić skąd pochodziły środki na wpłatę gotówki na konto spółki w dniu 27 maja 2016 roku. Dowody te są całkowicie niewiarygodne albowiem dotyczą innego roku t.j. 2017 a nie 2016. Takie działanie A. W. w toku niniejszego postępowania przekładają się dodatkowo na negatywną ocenę jego zeznań pod kątem ich wiarygodności albowiem są dostosowywane ( dopasowane) do jego aktualnej sytuacji procesowej i mają na celu wprowadzenie Sądu w błąd. Wskazać przy tym należy, iż nawet gdyby te wypłaty pochodziły ze spornego okresu ( kwiecień czy maj 2016 roku) to byłoby sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego i logiki uznanie twierdzeń A. W. za wiarygodne, że przez okres 2 miesięcy dokonywał wypłat z bankomatu aby zebrać środki na jednorazową wpłatę na rzecz spółki. Dodatkowo wszystkie te wypłaty zostały dokonane w bankomacie. Prezentowana przez niego wersja pochodzenia wpłaconych w dniu 27 maja 2016 roku środków na konto spółki jako pożyczki na rzecz spółki dodatkowo jest niewiarygodna, z uwagi na analizę konta spółki. Dofinansowanie przez A. W. spółki w formie pożyczek następowało ze wskazaniem, iż jest to pożyczka ( k. 94). Jest to dodatkowo uzasadnione przepisami księgowymi oraz skarbowymi ( złożenie deklaracji oraz odprowadzenie podatku od czynności cywilnoprawnych). A. W. deklarował istnienie umowy pożyczki ale żadnych dokumentów nie przedłożył. Pośrednio zeznania H. W. wskazują, iż konto spółki było przez nią na bieżąco monitowane pod kątem płatności, stąd trudno uznać za wiarygodne zeznania A. W., iż dopiero po odejściu pozwanego zorientował się, że nie dokonano wpłaty kwoty 14 000 zł. z faktury VAT (...). Należy przy tym wskazać, iż D. M. dokonując wpłat przelewem szczegółowo wpisywał numer faktury i nie można było mieć wątpliwości co do tego, która z faktur została rozliczona. Wytłumaczeniem nie może był prezentowana wersja z chorobą księgowej i zmianą firmy księgowej albowiem sama H. W. zeznała, iż monitowała te wpłaty. Dodatkowo analiza konta spółki wskazuje, iż w tamtym okresie powodowa spółka nie wystawiała dużej ilości faktur, co wynika z numerów faktur przy regulowaniu płatności. Zweryfikowanie zatem niezapłaconej faktury nie było problematyczne. Analiza tych wszystkich okoliczności prowadzi do wniosku, że nie jest możliwym aby pozwany wskazanej kwoty nie przekazał, ponieważ brak tej kwoty zostałby wychwycony dość szybko ( przez A. W., H. W. lub księgową), a nie po odejściu pozwanego z firmy, a w zasadzie dopiero w kolejnym roku. Dodatkowo A. W. w sposób nie budzący wątpliwości nie wyjaśnił skąd pochodziła gotówka wpłacona na konto w dniu 27 maja 2016 roku, co uwiarygodniło zeznanie pozwanego, że kwotę 14 000 zł. przekazał A. W.. Końcowo wskazać należy, iż pozwany w maju 2016 roku nie miał żadnego interesu aby nie dokonać wpłaty kwoty 14 000 zł., którą otrzymał od D. M.. W tamtym okresie strony planowały wspólny biznes i ich stosunku były bardzo dobre. Trudno przypisać pozwanemu tak irracjonalne działanie w takich okolicznościach, tym bardziej, że podpisał D. M. potwierdzenie przyjęcia tej kwoty. Jego zaniedbanie polegało na braku sporządzenia pisemnego rozliczenia tej kwoty ale jak opisano powyżej nie było takiego zwyczaju i procedury w powodowej spółce. To zaniedbanie zostało wykorzystane w chwili zakończenia współpracy i konfliktu pomiędzy stronami.

Wobec powyższego Sąd uznał, iż pozwany zwrócił powodowej spółce kwotę 14 000 zł.

Strona powodowa wskazała, iż strony łączyła umowa zlecenia wobec powyższego powództwo podlega oddaleniu na podstawie art. 734 k.c. i art. 740 k.c. a contrario.

O kosztach procesu Sąd orzekł na mocy art. 98 k.p.c. w zw. z § 2 ust. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 roku (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804) i zasądził od powódki na rzecz pozwanego kwotę 3.617 zł, na którą składały się: opłata za czynności fachowego pełnomocnika w stawce minimalnej zgodnie w kwocie 3.600 zł oraz opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.