Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 listopada 2018 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie: Przewodniczący: SSR Sławomir Splitt

Protokolant: Jolanta Migot

po rozpoznaniu w dniu 23 listopada 2018 r. w Gdyni na rozprawie

sprawy z powództwa (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko M. W.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanej M. W. na rzecz powoda (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 24.027,51 złotych (dwadzieścia cztery tysiące dwadzieścia siedem złotych pięćdziesiąt jeden groszy), wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie:

- od kwoty 23.867,30 złotych (dwadzieścia trzy tysiące osiemset sześćdziesiąt siedem złotych trzydzieści groszy) od dnia 1 kwietnia 2017 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 160,21 złotych (sto sześćdziesiąt złotych dwadzieścia jeden groszy) od dnia 25 maja 2017 roku do dnia zapłaty;

II. oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III. zasądza od pozwanej M. W. na rzecz powoda (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 3.809,00 złotych (trzy tysiące osiemset dziewięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygnatura akt: I C 1125/17

UZASADNIENIE

Powód (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł pozew przeciwko M. W. domagając się od pozwanej zapłaty kwoty 24.742,67 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 kwietnia 2017r. do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, iż 27 października 2014 r. doszło do zawarcia przez strony umowy pożyczki dla firm na okres 84 miesięcy. Powód wywiązywał się z wszelkich nałożonych na niego obowiązków przez cały okres obowiązywania umowy, natomiast po stronie pozwanej powstało wymagalne zadłużenie względem powoda. Powód skorzystał ze swoich uprawnień i wypowiedział umowę pismem z dnia 16 grudnia 2015 r., wzywając jednocześnie pozwanego zapłaty wszystkich należności wynikających z przedmiotowej umowy. W związku z powyższym umowa łączyła strony do 23 lutego 2017 r., co potwierdza wypowiedzenie umowy i elektroniczne zestawienie operacji na powiązanym z umową rachunku bankowym. Zadłużenie pozwanego stało się wymagalne w dniu 23 lutego 2017 r. tj. po upływie trzydziestodniowego terminu wypowiedzenia umowy. Na dochodzoną kwotę składa się kwota 23.867,30 złotych tytułem należności głównej, kwota 609,15 złotych tytułem odsetek umownych naliczonych od kapitału za okres od 17 czerwca 2016r. do dnia 23 lutego 2017 r. wg stopy procentowej w wysokości 7,83 % w skali roku, kwota 266,22 złotych tytułem odsetek karnych umownych naliczonych za okres od 24 lutego 2017r. do 31 marca 2017r. wg stopy procentowej w wysokości 9,03 % w skali roku. Nadto, od kwoty zobowiązania powód domaga się zasądzenia dalszych odsetek ustawowych za opóźnienie naliczonych od dnia następnego po dniu wystawienia wyciągu z ksiąg bankowych. Swoje roszczenie w tym względzie powód wywodzi z § 17 Regulaminu udzielania pożyczki dla firm, a także art. 482 § 1 kc.

(pozew k. 3-5)

W dniu 25 lipca 2017r. w sprawie o sygnaturze akt VI Nc-e 1001795/17 Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie wydał nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

(nakaz zapłaty k. 5v)

Pozwana wniosła sprzeciw od ww. nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości i wnosząc o oddalenie powództwa. Pozwana podniosła zarzut braku wymagalności dochodzonego roszczenia, a także z daleko idącej ostrożności procesowej nie udowodnienia wysokości roszczenia co do wysokości i co do zasady, nieważności umowy pożyczki, braku należytego umocowania osoby występującej w sprawie, braku związania pozwanej postanowieniami umowy w części dotyczącej wysokości odsetek za opóźnienie, braku wskazania wysokości stopy procentowej odsetek, braku wypowiedzenia umowy i braku wymagalności części rat, braku wykazania wysokości odsetek naliczonych przez powoda, pominięcia dokumentów złożonych przez powoda, a także przedawnienia roszczenia.

(sprzeciw od nakazu zapłaty k. 7-7v)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27 października 2014 r. pomiędzy powodem (...) S.A. z siedzibą w W. a pozwaną M. W. doszło do zawarcia w formie elektronicznej umowy pożyczki nr (...).

Na mocy przedmiotowej umowy powód udzielił pozwanej pożyczki w wysokości 30.100 złotych z przeznaczeniem na finasowanie prowadzonej działalności gospodarczej/wykonywanie wolnego zawodu na okres 84 miesięcy. Pożyczkobiorca zobowiązał się do spłaty pożyczki wraz z odsetkami i innymi należnościami wynikającymi z umowy do dnia określonego w harmonogramie spłat (§ 1 ust. 3).

Bank zobowiązał się wypłacić pożyczkę w formie bezgotówkowej przelewem na rachunek bieżący nr (...) prowadzony w tym banku w ciągu 3 dni roboczych następujących po dniu, w którym zostały ustanowione wymagane zabezpieczenia oraz spełnione warunki uruchomienia pożyczki określone w § 10 (§ 2).

W dniu postawienia pożyczki do dyspozycji bank pobierał od pożyczkobiorcy prowizję z tytułu udzielenia pożyczki określoną w Taryfie prowizji i opłat, w wysokości 1 % kwoty pożyczki tj. 310 zł (§ 3).

W terminie 7 dni po uruchomieniu pożyczki bank wysyłał pożyczkobiorcy harmonogram spłaty, stanowiący załącznik nr 1 do umowy. Harmonogram był generowany automatycznie w formie pisemnego dokumentu i nie wymagał podpisów stron (§ 4 ust. 1).

Pożyczka była oprocentowana według zmiennej stopy procentowej, która w dniu podjęcia decyzji kredytowej wynosiła 8,70 % w stosunku rocznym. Dniem podjęcia decyzji kredytowej był dzień 27 października 2014 r. (§ 5 ust. 1). Wysokość zmiennej stopy procentowej ustalona została jako suma stałej marży banku wynoszącej 6,10 p.p. i zmiennej stawki bazowej obowiązującej w banku, wynoszącej 2,60 % z dnia 28 sierpnia 2014 r. (§ 5 ust. 2). Bank w celu ustalenia stawki bazowej dokonuje sprawdzenia wartości stawki referencyjnej WIBOR 3M w przedostatnim dniu roboczym lutego, maja, sierpnia i listopada. W przypadku, gdy w dniu sprawdzenia stawka referencyjna WIBOR 3M różni się od stawki bazowej obowiązującej w banku, bank dokonuje zmiany stawki bazowej obowiązującej w banku w granicach zmiany stawki referencyjnej WIBOR 3M tj. przyjmuje jako stawkę bazową obowiązującą w banku przez kolejne trzy miesiące kalendarzowe, stawkę referencyjną WIBOR 3M z dnia, w którym dokonywane było jej sprawdzenie. Bank podaje wartość stawki bazowej obowiązującej w banku z dokładnością do pięciu miejsc po przecinku. W przypadku, gdy stawka referencyjna WIBOR 3M przyjmie wartość 0,00000 % lub ujemną, bank przyjmie dla stawki bazowej obowiązującej w banku wartość 0,00000 %. Informacja o wysokości stawek referencyjnych WIBOR jest publikowana w sieci Internet (§ 5 ust. 3).

Bank udzielił pożyczkobiorcy dwumiesięcznej karencji w spłacie rat kapitałowych (§ 6 ust. 1). Pożyczkobiorca zobowiązał się w trakcie trwania karencji do spłaty co miesiąc, raty odsetkowej, a po zakończeniu okresu karencji do spłaty kapitału pożyczki wraz z odsetkami w równych miesięcznych ratach kapitałowo – odsetkowych, zgodnie z przekazanym harmonogramem spłaty (§ 6 ust. 2).

Spłata pożyczki następowała na podstawie nieodwołalnego, przez okres trwania umowy, zlecenia dokonywania przelewu z rachunku bieżącego pożyczkobiorcy nr (...) prowadzonego przez powoda, który to rachunek pożyczkobiorca wskazał jako rachunek, który ma być obciążany tytułem spłaty pożyczki (§ 7 ust. 1).

Od kapitału przeterminowanego, bank naliczał odsetki w wysokości określonej, w obowiązującej na dzień powstania zadłużenia przeterminowanego, Tabelach stóp procentowych dla należności przeterminowanych. W dniu zawarcia umowy stopa procentowa odsetek dla należności wynosiła 0 % w stosunku rocznym. Zmiana stopy procentowej odsetek dla należności przeterminowanych w trakcie trwania umowy mogło nastąpić w przypadku zmiany maksymalnej wysokości odsetek wynikających z czynności prawnych określonych w ustawie Kodeks cywilny lub w przypadku zmiany stopy procentowej, o której mowa w § 5 (§ 15).

Bank mógł wypowiedzieć umowę w przypadku, gdy w terminie określonym w umowie pożyczkobiorca nie zapewni środków na rachunku bieżącym w wysokości pozwalającej na: 1. spłatę pożyczki, 2. pokrycie należnych bankowi odsetek, 3. zapłatę prowizji, opłat i innych należności związanych z pożyczką. Wypowiedzenie dokonywane jest w formie pisemnej, a okres wypowiedzenia umowy przez bank wynosił 30 dni i liczony jest od dnia doręczenia wypowiedzenia pożyczkobiorcy (§ 16). Zgodnie z umową opłata z tytułu ubezpieczenia spłaty rat kredytu krótkoterminowego dla firm określona w taryfie prowizji i opłat, była płatna jednorazowo w dniu uruchomienia pożyczki, w wysokości 0,15 % kwoty pożyczki pomnożonej przez 84 miesięcy obowiązywania umowy pożyczki.

Zgodnie z Regulaminem udzielania pożyczki dla form w ramach bankowości detalicznej (...) S.A. umowa mogła zostać zawarta w formie elektronicznej w sposób określony w § 12 Regulaminu. Złożenie wniosku kredytowego oraz przyjęcie oferty następowało po akceptacji hasłem jednorazowym.

(dowód: potwierdzenie zawarcia umowy pożyczki k. 23-27, Regulamin udzielania pożyczki dla form w ramach bankowości detalicznej (...) S.A. k. 28-32)

W dniu 27 października 2014 r. bank przelał kwotę 30.100 zł na rachunek bankowy powódki nr (...), a także pobrał kwotę 301 zł tytułem prowizji oraz kwotę 3.792,60 zł tytułem składki ubezpieczeniowej.

Po uruchomieniu pożyczki, pozwana dokonywała wypłat z tego rachunku. Do dnia 19 września 2016 r. powód pobierał z rachunku kwotę tytułem spłaty raty kredytu. W dniu 19 września 2016 r. z rachunku powódki z tego tytułu bank pobrał kwotę 466,74 zł. W wyniku przeprowadzenia tej operacji, na rachunku powstało saldo w wysokości 0 zł. Do kolejnego zasilenia konta kwotą 970 zł doszło dopiero w dniu 7 grudnia 2016 r.

(dowód: elektroniczne zestawienie operacji na rachunku k. 107-120)

W związku z brakiem spłaty zobowiązania zgodnie z warunkami umowy, pismem z dnia 15 listopada 2016r. powód wypowiedział pozwanej umowę z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia. Jednocześnie, bank wezwał pozwaną do spłaty kwoty zobowiązania w wysokości 24.818,64 zł na rachunek nr (...). Wypowiedzenie zostało pozwanej doręczone w dniu 24 listopada 2016 r.

(dowód: wypowiedzenie umowy k. 129, dowód doręczenia k. 130-131)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w całości na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez stronę powodową. W ocenie Sądu orzekającego brak było jakichkolwiek podstaw do odmowy wiarygodności i mocy dowodowej dokumentom w postaci: potwierdzenia zawarcia umowy pożyczki nr (...), elektronicznego zestawienia operacji na rachunku bankowym powódki, wypowiedzenia umowy czy dowodu jego doręczenia pożyczkobiorcy.

Podkreślić bowiem należy, iż wszystkie wymienione powyżej dokumenty mają charakter dokumentów prywatnych, które zgodnie z treścią art. 245 kpc korzystają z domniemania autentyczności oraz domniemania pochodzenia oświadczeń zawartych w tych dokumentach od ich wystawców. W niniejszej sprawie domniemania te nie zostały w żaden sposób obalone przez stronę pozwaną. Sąd również nie dopatrzył się żadnych podstaw do kwestionowania wymienionych dokumentów.

Odpisy dokumentów w postaci: wypowiedzenia umowy i dowodu doręczenia wypowiedzenia zostały prawidłowo poświadczone za zgodność z oryginałem przez profesjonalnego pełnomocnika powoda będącego radcą prawnym, a zgodnie z treścią art. 129 § 3 kpc zawarte w odpisie dokumentu poświadczenie zgodności z oryginałem przez występującego w sprawie pełnomocnika strony będącego adwokatem, radcą prawnym, rzecznikiem patentowym lub radcą Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej ma charakter dokumentu urzędowego.

Z kolei, dowody w postaci potwierdzenia zawarcia umowy oraz zestawienia operacji na rachunku nie zawierają podpisów, jednak zostały sporządzone w sposób przewidziany w art. 7 Prawa bankowego i także nie ma podstaw do kwestionowania wiarygodności i mocy dowodowej tych dokumentów. Zwrócić przy tym należy uwagę, że fakt zawarcia umowy znajduje potwierdzenia w podejmowanych następnie przez strony czynnościach w postaci: wypłaty kwoty pożyczki na wskazany w umowie rachunek bankowy, pobrania przewidzianych w umowie opłat, a następnie rat, a także korzystania przez pozwaną ze środków przekazanych przez powoda. W ocenie Sądu przedłożone przez stronę powodową dokumenty tworzą spójny obraz stosunku prawnego zawartego przez strony, w szczególności treści tego stosunku, jego wykonywania przez strony, a także jego rozwiązania w następstwie złożonego przez powoda oświadczenia o wypowiedzeniu umowy. W konsekwencji, w oparciu o przepis art. 233 § 1 kpc, Sąd dał wiarę wszystkim dokumentom dołączonym do pozwu i oparł na nich ustalenia faktyczne w niniejszej sprawie.

Sąd pominął natomiast dowód z przesłuchania pozwanej, albowiem mimo prawidłowego wezwania, pozwana nie stawiła się na rozprawie.

Podstawę prawną powództwa stanowił przepis art. 69 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 29 sierpnia 1997r. Prawo bankowe (tekst jednolity Dz.U. z 2018 r. poz. 2187, dalej: Prawo bankowe), zgodnie z którym przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty, a także w toku postępowania pozwana podniosła szereg zarzutów przeciwko żądaniu pozwu. Przede wszystkim pozwana podniosła, że nie zawierała przedmiotowej umowy kredytowej z powodem, a wcześniej, przed wskazaną datą zawarcia umowy, zawiesiła działalność gospodarczą, na prowadzenie której rzekomo miała zostać przeznaczona pożyczka.

W ocenie Sądu powyższy zarzut nie zasługiwał na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności wyjaśnić należy, iż na okoliczność zawarcia umowy i treści łączącego strony stosunku prawnego powód przedłożył dokument zatytułowany „potwierdzenie zawarcia umowy pożyczki”. Dokument ten nie jest podpisany przez żadną ze stron, a z jego treści wynika, że stanowi potwierdzenie umowy zawartej w formie elektronicznej za pomocą udostępnionych przez bank kanałów dostępu.

Co prawda, zgodnie z art. 69 ust. 2 Prawa Bankowego umowa kredytu powinna być zawarta na piśmie, jednakże obowiązujące w dniu 27 października 2014 r. przepisy dopuszczały możliwość zawarcia umowy kredytu w formie elektronicznej. Zgodnie bowiem z art. 7 ust. 1 Prawa bankowego, oświadczenia woli związane z dokonywaniem czynności bankowych mogą być składane w postaci elektronicznej.

Jak wskazuje się w judykaturze art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (t.j. Dz.U. 2002 r. Nr 72, poz. 665 ze zm.) przewidujący składnie oświadczenia woli za pomocą elektronicznych nośników informacji, stanowi podstawę do stosowania w praktyce bankowej dokumentów elektronicznych, które na gruncie prawa procesowego należy uznać - na równi z oświadczeniem utrwalonym za pomocą pisma na nośniku tradycyjnym (papierze) - za dokument w rozumieniu kpc (por. postanowienie SN z dnia 11 marca 2004r., V CZ 12/04, L.).

Oświadczenie woli w postaci elektronicznej dokonywane on line zostaje złożone z chwilą jego przejścia do systemu informatycznego prowadzonego i kontrolowanego przez odbiorcę, to jest w momencie przyjęcia oświadczenia przez serwer odbiorcy i zarejestrowania na nim odpowiednich danych (por. postanowienie SN z dnia 10 grudnia 2003r., V CZ 127/03, L.).

Jak wskazuje się doktrynie art. 7 w ust. 1 potwierdza dopuszczalność składania w obrocie bankowym oświadczeń woli związanych z dokonywaniem czynności bankowych w dowolnej postaci elektronicznej, a więc nie tylko oświadczeń woli opatrzonych bezpiecznym podpisem elektronicznym, weryfikowanym przy pomocy ważnego kwalifikowanego certyfikatu.

Podstawowe znaczenie dla praktyki bankowej ma rozstrzygnięcie wynikające z ust. 3 tego artykułu. Przepis ten przesądza, że jeśli sporządzone na elektronicznych nośnikach informacji dokumenty związane z czynnościami bankowymi spełniają warunki wymienione w ust. 2, czynność prawna dokonana w tej formie spełnia wymogi formy pisemnej także wtedy, gdy forma zastrzeżona została pod rygorem nieważności. Oznacza to, że w obrocie bankowym oświadczenia woli spełniające warunki wymienione w ust. 2, składane w formie elektronicznej w związku z wykonywaniem czynności bankowych, spełniają wymóg formy pisemnej także wtedy, gdy nie są opatrzone bezpiecznym podpisem elektronicznym weryfikowanym przy pomocy ważnego kwalifikowanego certyfikatu zgodnie z przepisami PodpisElektrU (por. B. Smykla, Prawo bankowe. Komentarz. Wyd. 2, Warszawa 2011).

Podkreślić należy, iż zgodnie z zapisami przedłożonego Regulaminu złożenie wniosku kredytowego oraz przyjęcie oferty następowało po akceptacji hasłem jednorazowym, którym dysponowała jedynie pozwana jako posiadacz rachunku.

Niezależnie od powyższego, na zawarcie przez strony umowy o treści wskazanej w dokumencie zatytułowanym „potwierdzenie zawarcia umowy” z dnia 27 października 2014 r. wskazuje również fakt wykonywania umowy przez obie strony. Zwrócić należy uwagę, że w dniu 27 października 2014 r. powód przelał na wskazany w ww. dokumencie rachunek bankowy, należący do pozwanej o nr (...) kwotę 30.100 zł, a więc kwotę odpowiadającą kapitałowi pożyczki. Nadto, tego samego dnia powód pobrał z konta pozwanej kwotę 301 zł tytułem prowizji oraz kwotę 3.792,60 zł tytułem składki ubezpieczeniowej.

Zważyć należy, iż obowiązek zapłaty prowizji we wskazanej powyżej wysokości został przewidziany w przedłożonym dokumencie w § 3 ust. 1. W dokumencie tym wskazano także, że opłata z tytułu ubezpieczenia spłaty rat kredytu krótkoterminowego dla firm określona w taryfie prowizji i opłat, jest płatna jednorazowo w dniu uruchomienia pożyczki, w wysokości 0,15 % kwoty pożyczki pomnożonej przez 84 miesięcy obowiązywania umowy pożyczki. Wysokość pobranej składki odpowiada wysokości opłaty wskazanej w ww. dokumencie.

Ponadto, zgodnie z treścią § 7 umowy i udzielonego przez pożyczkobiorcę upoważnienia, powód pobierał z rachunku środki pieniężne na spłatę rat kapitałowo – odsetkowych, co odzwierciedla załączone zestawienie operacji na rachunku. Z okoliczności sprawy nie wynika, aby w trakcie obowiązywania umowy pozwana kiedykolwiek kwestionowała uprawnienie powoda do pobierania środków pieniężnych z jej rachunku bankowego. Zdaniem Sądu, gdyby do zawarcia umowy rzeczywiście nie doszło, a bank pobierałby z konta co miesiąc pewną kwotę tytułem spłaty raty, to każda rozsądna osoba w takim przypadku interweniowałaby w banku, żądając zaprzestania takiej praktyki. Postępowanie pozwanej polegające na długotrwałym znoszeniu sytuacji, w której bank pobierał z jej konta pewną kwotę, świadczy o tym, że następowało to za pełną akceptacją pozwanej. Dalej, należy zauważyć, że pozwana korzystała z wypłaconych na jej konto środków i finansowała z tych środków swoje wydatki, co także wynika jednoznacznie z załączonego elektronicznego zestawienia operacji na rachunku bankowym. W tym stanie rzeczy należało dojść do przekonania, że pomiędzy stronami doszło do zawarcia umowy pożyczki o treści wskazanej w przedłożonym przez powoda dokumencie.

Na uwzględnienie nie zasługiwał również zarzut nieważności umowy. Podkreślić bowiem należy, iż pozwana nie uzasadniła w żaden sposób tego zarzutu, zaś Sąd nie dopatrzył się żadnych podstaw do stwierdzenia, że umowa jest nieważna. W szczególności nie wykazano, że oświadczenie woli którejkolwiek ze stron było obarczone wadą, powodującą bezwzględną nieważność (art. 82-83 kc).

Bezzasadny okazał się również zarzut dotyczący braku wypowiedzenia umowy. Strona powodowa wykazała bowiem, że w dniu 15 listopada 2016 r. skierowała na aktualny adres pozwanej oświadczenie o wypowiedzeniu umowy z zachowaniem 30 - dniowego terminu wypowiedzenia. Wypowiedzenie zostało skierowane na adres G. Pl. (...), a więc adres pod którym pozwana faktycznie zamieszkiwała i nadal zamieszkuje. Wypowiedzenie zostało osobiście doręczone pozwanej w dniu 24 listopada 2016r. Pozwana kwestionowała, że w doręczonej jej przesyłce znajdowało się wypowiedzenie umowy. Zgodnie bowiem z treścią art. 61 § 1 kc oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. Jak wskazuje się w judykaturze „z art. 61 KC nie wymaga, aby adresat faktycznie zapoznał się z jego treścią. Decydujące jest to, iż istniała możliwość zapoznania się. Tak więc, jak wynika z ustalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego, złożenie oświadczenia woli o rozwiązaniu umowy ma miejsce także wtedy, gdy adresat mając możliwość zapoznania się z jego treścią, z własnej woli nie podejmuje przesyłki pocztowej zawierającej to oświadczenie (por. wyrok SN z dnia 11 grudnia 1996 r., I PKN 36/96, OSNAPiUS 1997 nr 14, poz. 251; wyrok z dnia 13 grudnia 1996 r., I PKN 41/96, OSNAPiUS 1997 nr 13, poz. 268 oraz wyrok z dnia 23 stycznia 1998 r., I PKN 501/97, OSNAPiUS 1999 nr 1, poz. 15).

Na składającym oświadczenie woli spoczywa ciężar dowodu, że doszło ono do adresata w sposób umożliwiający mu - według zasad doświadczenia życiowego - zapoznanie się z jego treścią. Jeśli więc oświadczenie zostało posłane adresatowi listem albo innym sposobem porozumiewania się na odległość, składający powinien wykazać np. za pomocą pocztowego dowodu nadania lub zwrotnego poświadczenia odbioru, że list (telegram) został adresatowi doręczony.

Powstały dowód nadania listu poleconego nie jest wprawdzie dowodem doręczenia go adresatowi, lecz jest dowodem prima facie (por. S. Rudnicki, S. Dmowski: Komentarz do Kodeksu cywilnego. Księga pierwsza, Warszawa 2003 r.). Adresat oświadczenia może obalić to domniemanie wykazując, iż nie miał możliwości zapoznania się z treścią oświadczenia” (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 stycznia 2004r., II CK 358/02, L.). W ocenie Sądu strona powodowa skutecznie odparła powyższy zarzut, przedkładając uwierzytelnione przez fachowego pełnomocnika odpisy dokumentów w postaci pisma z dnia 15 listopada 2016r. oraz dowodu jego doręczenia. Z porównania nr przesyłki na piśmie zawierającym oświadczenie o wypowiedzeniu oraz dowodzie doręczenia wynika, że przesyłka zawierała wypowiedzenie. Nadto, nie ulega wątpliwości Sądu, że w dacie złożenia przez powoda oświadczenia w przedmiocie wypowiedzenia, istniały określone w umowie przesłanki do rozwiązania umowy. Stosownie bowiem do treści § 16 umowy bank mógł wypowiedzieć umowę w przypadku, gdy w terminie określonym w umowie pożyczkobiorca nie zapewni środków na rachunku bieżącym w wysokości pozwalającej na: spłatę pożyczki, pokrycie należnych bankowi odsetek, czy zapłatę prowizji, opłat i innych należności związanych z pożyczką. Z zestawienia operacji na rachunku pozwanej wynika, że od dnia 19 września 2016r. saldo rachunku było zerowe, co uniemożliwiało powodowi pobranie środków z konta na poczet rat kapitałowo – odsetkowych. Do zasilenia konta doszło dopiero w grudniu 2016r., a więc już po złożeniu oświadczenia o wypowiedzeniu.

Strona pozwana podnosiła także, że przed zawarciem umowy pożyczki, złożyła dyspozycję zamknięcia konta, na który miała wpłynąć kwota pożyczki. Zarzut ten był całkowicie gołosłowny. Pozwana nie złożyła bowiem żadnego dowodu na powyższą okoliczność.

Strona powodowa wykazała także, przedkładając odpis pełnomocnictwa oraz odpis z KRS, umocowanie pełnomocnika banku do reprezentowania powoda w niniejszej sprawie.

Natomiast, na częściowe uwzględnienie zasługiwały zarzuty pozwanej dotyczące wysokości roszczenia. Na podstawie zaoferowanego przez powoda materiału dowodowego Sąd uznał, że nie ulega wątpliwości wysokość pozostałego do spłaty kapitału pożyczki. Okoliczność ta wynika z dołączonych dokumentów w postaci elektronicznych zestawień operacji na rachunku. Saldo końcowe wynosi 23.867,30 zł, co odpowiada kwocie niespłaconego kapitału. Natomiast, za nieudowodnione należało uznać roszczenie w zakresie umownych odsetek kapitałowych. Zgodnie z art. 6 kc ciężar dowodu w tym zakresie spoczywał na powodzie, który jednak nie sprostał temu obowiązkowi. Zgodnie z treścią 5 umowy pożyczka była oprocentowana według zmiennej stopy procentowej, która w dniu podjęcia decyzji kredytowej wynosiła 8,70 % w stosunku rocznym. Wysokość zmiennej stopy procentowej ustalona została jako suma stałej marży banku wynoszącej 6,10 p.p. i zmiennej stawki bazowej obowiązującej w banku, wynoszącej 2,60 % z dnia 28 sierpnia 2014r. W przedmiotowej sprawie powód wskazał, że domaga się odsetek kapitałowych naliczonych za okres od 17 czerwca 2016r. do dnia 23 lutego 2017r. według stałej w tym okresie stopy procentowej w wysokości 7,83 % w skali roku. Powód jednak nie udowodnił w jaki sposób została wyliczona przez niego przedmiotowa kwota, ani w jaki sposób ustalono wysokość stopy procentowej. Wobec zakwestionowania przez pozwaną wysokości naliczonych odsetek, roszczenie powoda w tym zakresie należało oddalić.

Jedynie w części Sąd uwzględnił powództwo w zakresie odsetek za opóźnienie. Zgodnie z treścią § 15 umowy od kapitału przeterminowanego, bank naliczał odsetki w wysokości określonej, w obowiązującej na dzień powstania zadłużenia przeterminowanego, Tabelach stóp procentowych dla należności przeterminowanych. W tym zakresie pozwany także nie przedłożył dokumentów, z których wynikałaby wskazana w pozwie wysokość stopy procentowej, w szczególności nie przedłożono Tabel stóp procentowych dla należności przeterminowanych, o których mowa w § 15 umowy. Zgodnie natomiast z treścią art. 481 § 2 kc jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Wobec niewykazania wysokości odsetek umownych za opóźnienie, Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie.

Zgodnie z żądaniem pozwu powód domagał się odsetek za opóźnienie obliczonych od całej kwoty kapitału przeterminowanego tj. od kwoty 23.867,30 zł za okres od dnia 24 lutego 2017r. do dnia 31 marca 2017r.

Za ten okres powodowi należała się z tytułu odsetek ustawowych za opóźnienie kwota 160,21 zł. Nadto, od dnia 1 kwietnia 2017r. Sąd zasądził na rzecz powoda dalsze odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty kapitału przeterminowanego. Natomiast, od kwoty 160,21 zł Sąd zasądził odsetki dopiero od dnia wniesienia pozwu tj. od dnia 25 maja 2017r. Zgodnie bowiem z art. 482 kc od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy. W ocenie Sądu, przyjęcie daty wcześniejszej niż data wniesienia pozwu stanowiłoby naruszenie wynikającego z powyższego przepisu zakazu anatocyzmu.

Mając zatem na uwadze wszystkie podniesione powyżej okoliczności, na mocy art. 69 Prawa bankowego i art. 481 kc, Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 24.027,51 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie:

- od kwoty 23.867,30 złotych od dnia 1 kwietnia 2017 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 160,21 złotych od dnia 25 maja 2017 roku do dnia zapłaty.

Natomiast, w pozostałym zakresie, na mocy powołanych powyżej przepisów a contrario, Sąd powództwo oddalił.

O kosztach procesu Sąd orzekł na mocy art. 100 kpc i rozliczył je stosunkowo.