Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

G., dnia 15 listopada 2018r

Sąd Rejonowy w Gdyni, I Wydział Cywilny

Przewodniczący: SSR Małgorzata Nowicka - Midziak

Protokolant: Małgorzata Wilkońska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 listopada 2018r

sprawy z powództwa (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W.

przeciwko K. L.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 9 913,85 zł. (dziewięć tysięcy dziewięćset trzynaście złotych osiemdziesiąt pięć groszy) wraz z odsetkami od kwoty 8 065,43 zł. od dnia 31.08.2018r do dnia 15 listopada 2018r według zmiennej stopy procentowej równej czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w skali roku, z tym zastrzeżeniem, że oprocentowanie nie może przekroczyć dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie;

2. umarza postępowanie w sprawie w pozostałym zakresie;

3. świadczenie opisane w punkcie 1 wyroku rozkłada na 26 rat, 24 równe raty w kwocie po 400 zł. (czterysta złotych) miesięcznie, 25 - ta kolejna rata w kwocie 313,85 zł. (trzysta trzynaście złotych osiemdziesiąt pięć groszy); 26 – ta kolejna rata - w kwocie odsetek od kwoty 8 065,43 zł. od dnia 31.08.2018r do dnia 15 listopada 2018r według zmiennej stopy procentowej równej czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w skali roku, z tym zastrzeżeniem, że oprocentowanie nie może przekroczyć dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie; raty płatne będą miesięcznie, do dnia 10 – go każdego miesiąca, poczynając od pierwszego miesiąca po uprawomocnieniu wyroku w sprawie;

4.  nie obciąża pozwanego kosztami procesu;

5.  przyznaje adw. K. K. wynagrodzenie w kwocie 4428 zł. (cztery tysiące czterysta dwadzieścia osiem złotych) ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni tytułem pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu.

Sygn. akt I C 230/17

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. wniósł pozew przeciwko K. L. o zapłatę kwoty 10.827,86 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od dnia 14 lutego 2016 roku do dnia zapłaty tytułem niespłaconej pożyczki gotówkowej z dnia 12 czerwca 2013 roku, a także zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, że na skutek nieregularnej spłaty zadłużenia, po wcześniejszych wezwaniach i monitach, umowa została wypowiedziana i stała się wymagalna z dniem 19 listopada 2015 roku. Na dochodzoną pozwem kwotę składają się: należność główna – 9.386,05 zł, odsetki – 1.106,81 zł, stanowiące różnicę pomiędzy sumą odsetek naliczonych od dnia zawarcia umowy – 3.456,16 zł oraz odsetek karnych od dnia 25 października 2013 roku – 580,24 zł, a sumą odsetek zapłaconych przez pozwanego – 2.929,59 zł, a także koszty, opłaty i prowizje – 335 zł.

(pozew – k. 2v.-3, 11 - 12)

Wobec braku podstaw do wydania nakazu zapłaty sprawę przekazano do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Gdyni.

(postanowienie z dnia 12.07.2016r. – k. 5)

Nakazem zapłaty z dnia 24 stycznia 2017 roku w sprawie I Nc 1684/16 uwzględniono żądanie powoda.

(nakaz zapłaty z dnia 24.01.2017r. – k. 45)

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany zakwestionował wysokość należności głównej, odsetek umownych, a także zarzucił brak wezwania do zapłaty z dnia 23 września 2015 roku. Pozwany przyznał, iż dnia 12 czerwca 2013 roku zaciągnął pożyczkę u powoda. Pozwany wskazał, że powód nie uwzględnił dokonanych przez niego wpłat na poczet spłaty należności głównej.

(sprzeciw – k. 48-49v.)

W piśmie procesowym z dnia 25 kwietnia 2017r powód potwierdził dokonanie przez pozwanego wpłat po wystawieniu wyciągu z ksiąg banku w kwocie 300 zł. w dniu 11.04.2016r, w kwocie 686,05 zł. w dniu 10.02.2017r – wobec czego cofnął powództwo ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie kwoty 986,05 zł. i wniósł o umorzenie postępowania w tej części. Powód wskazał, że wobec nie wywiązania się pozwanego z obowiązków umownych złożył pozwanemu oświadczenie o wypowiedzeniu umowy datowane na 22.09.2015r, odebrane 20.12.2015r. Powód wskazał, że na kwotę 335 zł. składają się koszty opłat i prowizji, które wynikają bezpośrednio z umowy kredytu. Pozwany przy zawieraniu umowy zapoznał się z tabelą opłat i prowizji oraz otrzymał jej pełny tekst. Powód przedstawił szczegółowe wyliczenie kosztów opłat i prowizji żądanych od pozwanego (k. 57 akt). Powód nie wyraził zgody na rozłożenie należności na raty, wskazując że naruszałoby to słuszny interes powoda, a dotychczasowe zachowanie pozwanego względem spłaty zobowiązania nie wskazuje, że rozłożenie należności na raty urzeczywistni bądź usprawni odzyskanie przez wierzyciela zasądzonej kwoty.

(k. 56- 59 pismo powoda z dnia 25.04.2017r)

Pozwany pismem z dnia 2 stycznia 2018r nie wyraził zgody na cofnięcie powództwa i wniósł o zwrot kosztów listu wysłanego do Sądu, poniesionych przez pozwanego.

( k. 102 akt pismo pozwanego z dnia 2.01.2018r)

Pismem z dnia 16 marca 2018r powód z uwagi na wpłaty dokonane przez pozwanego po dacie złożenia powództwa cofnął pozew ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie kwoty 2000 zł. Powód przedstawił zestawienie wszystkich wpłat dokonanych przez pozwanego w okresie od daty zawarcia umowy do dnia sporządzenia pisma wraz ze sposobem ich rozksięgowania ( k. 144 akt ). Powód wskazał, że łączne cofnięcie powództwa ze zrzeczeniem się roszczenia wobec wpłat dokonanych przez pozwanego obejmuje kwotę 3 186,05 zł. Powód wniósł o umorzenie postępowania w tym zakresie.

(k. 144- 145 akt pismo powoda z dnia 16.03.2018r)

Na rozprawie dnia 9 sierpnia 2018 roku pozwany oświadczył, że nie kwestionuje roszczenia co do zasady, a jedynie zasadność pobrania przez powoda kwoty 583,38 zł w dniu 13 lutego 2017 roku na poczet kosztów sądowych i komorniczych oraz kwoty 335 zł w dniu 06 lipca 2017 roku na poczet kosztów windykacyjnych. Pozwany wniósł o rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty, wskazując na spłatę wszystkich poprzednich pożyczek, dokonywane w toku postępowania wpłaty częściowe, a także swoją trudną sytuację majątkową i rodzinną.

(protokół rozprawy – k. 207, płyta CD – k. 210)

Pismem z dnia 30 sierpnia 2018 roku powód oświadczył, że na skutek dalszych wpłat dokonanych przez pozwanego wnosi o zasądzenie kapitału w kwocie 8.065,43 zł, odsetek naliczonych do dnia 30 sierpnia 2018 roku w kwocie 1.848,42 zł oraz dalszych odsetek naliczanych od kwoty 8.065,43 zł od dnia 31 sierpnia 2018 roku do dnia zapłaty według zmiennej stopy procentowej równej 4-krotności stopy kredytu lombardowego NBP w skali roku z zastrzeżeniem, że oprocentowanie nie może przekroczyć dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie. W pozostałym zakresie powód cofnął powództwo ze zrzeczeniem się roszczenia.

(pismo z dnia 30.08.2018r. – k. 213)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 czerwca 2013 roku powód (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. zawarł z pozwanym K. L. umowę pożyczki gotówkowej nr (...) na kwotę 19.943,70 zł na okres 40 miesięcy. Koszty kredytu objęły: prowizję banku (873,72 zł), odsetki umowne w stałej wysokości 12 % w stosunku rocznym (4.456,30 zł) oraz ubezpieczenie (1.595,50 zł). Zgodnie z § 1 ust. 11 umowy pożyczki wymagane spłaty miesięczne dokonywane z rachunku zaliczane są w pierwszej kolejności na pokrycie zapadłych wymagalnych spłat miesięcznych (począwszy od najstarszych płatności, w kolejności: opłata za prowadzenie rachunku, rata pożyczki w kolejności: kapitał, odsetki); w drugiej kolejności – na pokrycie kolejno: zaległych opłat i prowizji, innych kosztów, odsetek karnych. Natomiast zgodnie z § 1 ust. 15 pożyczki za okres opóźnienia w spłacie raty lub jej części powód naliczał odsetki karne od zadłużenia przeterminowanego według zmiennej stopy procentowej, stanowiącej 4-krotność stopy lombardowej NBP. Powód zgodnie z § 1 ust. 16 obciążał pozwanego kosztami środków monitujących wymienionych w „Załączniku nr 1 – Tabela opłat i prowizji dla czynności związanych z obsługą pożyczek gotówkowych udzielanych przez (...) Bank (...) S.A.” w przypadku zaległości w spłacie rat. Pozwany spełnił warunki promocji „Wybrany cel: weź cel na kredyt remontowy i wypoczynkowy”, o której mowa w § 1 ust. 9 w związku z czym, obniżeniu uległo stałe oprocentowanie pożyczki do stopy 10 % w stosunku rocznym. Pierwsza rata płatna do 13 lipca 2015 roku wyniosła 610 zł, a pozostałe 39 po 591,31 zł. Powód posiadał możliwość wypowiedzenia umowy z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenie w razie zaległości w spłacie dwóch pełnych rat, po wcześniejszym wezwaniu do zapłaty zaległych rat w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania (§ 1 ust. 17 umowy). Pożyczka została zaciągnięta na remont przyznanego mieszkania komunalnego.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o: umowę nr (...) wraz z załącznikami – k. 28-34 – k. 32-35, pismo z dnia 26.08.2013r. – k. 149, terminarz spłat – k. 147, regulamin – k. 148-149, zeznania pozwanego – k. 207-208, płyta CD – k. 210)

Wobec braku realizacji postanowień umowy przez pozwanego, powód pismem z dnia 22 września 2015 roku wypowiedział umowę pożyczki z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia. Pismo zostało odebrane przez pozwanego dnia 20 października 2015 roku. Na dzień 22 września 2015 roku zadłużenie pozwanego wynosiło 11.509,73 zł, w tym kapitał główny – 10.350,83 zł, odsetki umowne – 843,90 zł, koszt opłat i prowizji – 315 zł.

(dowody: wypowiedzenie umowy – k. 23 wraz z potwierdzeniem odbioru – k. 23-23v., rozliczenie w piśmie z dnia 16.03.2018r. – k. 144-144v., wyciąg z ksiąg banku – k. 58-59)

W okresie od dnia 12 kwietnia 2016 roku do dnia 03 sierpnia 2018 roku pozwany dokonał wpłat na rzecz pozwanego na łączną kwotę 3.686,05 zł.

(dowody: potwierdzenia przelewów: k. 50, 68, 142, 194, rozliczenie w piśmie z dnia 16.03.2018r. – k. 144-144v., pismo powoda z dnia 30.08.2018r. – k. 213)

Pozwany K. L. obecnie ma 34 lata. Pozwany pracuje jako kierowca kategorii C, z czego osiąga miesięczny dochód w wysokości około 2.500 zł netto w zależności od ilości przepracowanych godzin, z zastrzeżeniem ich limitu. Prowadzi wspólne gospodarstwo domowe z żoną E. L. (1), która nie pracuje. Wspólnie wychowują niepełnosprawną córkę E. L. (2), która ma 14 lat i nie może pozostawać sama w domu. Córka pozostaje pod opieką psychologa, neurologa, psychiatry, endokrynologa i okulisty. Leczy także nieprawidłową postawę ciała. Na córkę otrzymują świadczenie pielęgnacyjne w wysokości 150 zł miesięcznie. Od 2013 roku mieszkają w mieszkaniu komunalnym, które zostało wyremontowane ze środków pochodzących z przedmiotowej pożyczki. Żona pozwanego pracowała za granicą do czasu jej choroby w 2013 roku. W związku z chorobą konieczne było opłacenie jej leczenia za granicą w wysokości 2.500 Euro. Na miesięczne wydatki prowadzonego wspólnie gospodarstwa domowego składają się: opłata za mieszkanie – 420 zł (wraz z opłatami eksploatacyjnymi), czesne za studia żony pozwanego w systemie zaocznym (pedagogika i resocjalizacja, studia podjęte z uwagi na chorobę córki) – 375 zł, lekarstwa córki – 50-100 zł miesięcznie, opłata za telefon i Internet – 110 zł oraz zakupy żywności 700 zł. Nadto w sezonie zimowym pozwany ponosi koszt zakupu węgla oraz drewna. Pozwany nie posiada innych zobowiązań – wcześniejsze jego zobowiązania zostały spłacone. Z dniem 11 sierpnia 2013 roku pozwany został zwolniony z dotychczasowej pracy z uwagi na redukcję etatów.

(dowód: przesłuchanie pozwanego – k. 207-208, płyta CD – k. 210, rozwiązanie umowy – k. 66, orzeczenie o niepełnosprawności – k. 67, 86, 127 oświadczenie – k. 62-64, 112-117v., faktury – k. 122, 123, przelew otrzymania wynagrodzenia – k. 128, potwierdzenia wpłat – k. 186-191, 194-202, ugoda – k. 204-205, karta leczenia – k. 192-193)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w całości na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez strony oraz zeznań pozwanego.

W ocenie Sądu wszystkie dokumenty przedłożone przez strony stanowią wiarygodne dowody zarówno na okoliczność istnienia zobowiązania z tytułu pożyczki, jak i jego wysokości, a także sytuacji materialnej, rodzinnej i zdrowotnej pozwanego. Brak było żadnych podstaw, by kwestionować ich autentyczność i istnienie stosunku prawnego łączącego obie strony. Zdaniem Sądu nie ma też podstaw do kwestionowania mocy dowodowej dokumentów bankowych, w tym wyciągu z ksiąg bankowych. Co prawda – w myśl art. 95 ust. 1a Prawa bankowego – wskazane dokumenty w postępowaniu cywilnym mają walor dokumentów prywatnych, niemniej Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności, pozwalających na stwierdzenie, że treść przedłożonych dokumentów prywatnych jest niezgodna z rzeczywistym stanem rzeczy. W ocenie Sądu przedstawione przez powoda dokumenty prywatne tworzą spójny obraz umowy stron i jej wykonania, jednoznacznie wynika z nich fakt zaciągnięcia zobowiązania przez pozwanego, jak też wysokość zadłużenia, przy uwzględnieniu późniejszych wpłat pozwanego. Tak samo walor autentyczności należy przyznać dokumentom złożonym do akt sprawy przez pozwanego, zarówno na okoliczność dokonanych przez niego wpłat oraz na okoliczność jego sytuacji majątkowej, rodzinnej i zdrowotnej. W konsekwencji, w oparciu o przepis art. 233 § 1 k.p.c., Sąd dał wiarę wszystkim dokumentom przedłożonym przez strony i oparł na nich ustalenia faktyczne w niniejszej sprawie.

W ocenie Sądu, brak było podstaw do kwestionowania zeznań pozwanego na okoliczność ustalenia jego sytuacji materialnej, rodzinnej i zdrowotnej, które były spójne, logiczne i wewnętrznie niesprzeczne, a także korelują ze złożonymi przez niego dokumentami. Nie były również kwestionowane co do ich wiarygodności przez powoda.

W tym stanie rzeczy podstawę prawną roszczenia powoda w stosunku do pozwanego stanowiły przepisy art. 720 § 1 k.c., zgodnie z którym przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Przy czym stosownie do art. 78 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe (tekst jednolity Dz.U.2015.128 ze zm.) do umów pożyczek pieniężnych zawieranych przez bank stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące zabezpieczenia spłaty i oprocentowania kredytu. W niniejszej sprawie zastosowanie będą miały również przepisy ustawy o kredycie konsumenckim. W myśl art. 3 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (t.j. Dz. U. z 2014 roku, poz. 1497 ze zm.) przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi, przy czym za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki. Na uwadze należy mieć, że udzielona pożyczka miała charakter konsumenckiej, albowiem pozwany wykazał przed pożyczkodawcą, że wykorzystał ją na określony cel, co skutkowało obniżeniem stałego oprocentowania z 12% na 10 %.

Pomiędzy stronami nie było sporu co do zasady, a ostatecznie spór dotyczył jedynie zaliczenia dwóch wpłat dokonanych przez pozwanego na poczet spłaty pożyczki, traktowanej jako kredyt konsumencki.

W rozliczeniu z dnia 16 marca 2018 roku wskazano, na poczet jakich należności (tj. należności głównej – kapitału, czy też należności ubocznych) zostały zaliczone dokonane przez pozwanego wpłaty, określono w nim wysokość pozostałej do spłaty należności. W ocenie Sądu wobec przedłożonych dokumentów, w tym zawartej umowy, rozliczenia z dnia 16 marca 2018 roku, a także wyciągu z ksiąg banku, powód udowodnił zawarcie umowy, jak i istnienie zadłużenia w wysokości dochodzonej pozwem, przy uwzględnieniu częściowego cofnięcia powództwa ze zrzeczeniem się roszczenia. Mając na uwadze powyższe rozważania oraz fakt, iż wysokość zadłużenia nie budzi wątpliwości Sądu wobec treści dokumentów złożonych przez powoda, w tym w szczególności treści wyciągu z ksiąg banku, umowy oraz wskazanego przez powoda sposobu zaliczenia wpłat pozwanego, również dokonanych w toku procesu na łączną kwotę 3.686,05 zł, a także wobec faktu, że pozwany nie kwestionował roszczenia co do zasady, istnienia roszczenia, powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości, o czym Sąd orzekł w punkcie 1. wyroku na podstawie art. 29 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim w zw. z art. 481 § 1 i 2 k.c. a także umowy z dnia 12 czerwca 2013 roku, zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 9.913,85 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od kwoty 8.065,43 zł od dnia 31 sierpnia 2018 roku do dnia 15 listopada 2018 roku z tym ustaleniem, że wysokość odsetek nie może przekraczać dwukrotności odsetek za opóźnienie. Sąd wziął bowiem pod uwagę, iż w myśl przedmiotowej umowy, w tym Załącznika nr 1, który stanowi integralną część umowy, pozwany zobowiązał się do zapłaty odsetek umownych i innych opłat, w tym kosztów windykacyjnych, które szczegółowo zostały wyliczone i wskazane przez powoda w piśmie z dnia 25 kwietnia 2017 roku (vide: k. 57).

Sąd w niniejszej sprawie doszedł do przekonania, że zasadnym jest rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty, na mocy art. 320 k.p.c., zgodnie z którym w szczególnie uzasadnionych wypadkach Sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie, a w sprawach o wydanie nieruchomości lub o opróżnienie pomieszczenia – wyznaczyć odpowiedni termin do spełnienia tego świadczenia. Należy przyjąć, że owe "szczególne okoliczności" zachodzą wówczas, kiedy natychmiastowe wykonanie wyroku byłoby rażąco sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Na przykład, jeżeli ze względu na stan majątkowy, zdrowotny, rodzinny i inny niezwłoczne spełnienie świadczenia lub jednorazowe spełnienie zasądzonego świadczenia przez pozwanego byłoby niemożliwe, bardzo utrudnione lub narażałoby pozwanego albo jego bliskich na niepowetowaną szkodę. Stosując przepis art. 320 k.p.c., Sąd rozważył wszystkie okoliczności sprawy, zarówno dotyczące pozwanego, jak i powoda. W świetle zeznań pozwanego, Sąd uwzględnił jego trudną sytuację materialną.

Z tytułu zatrudnienia pozwany osiąga dochód w wysokości około 2.500 zł netto miesięcznie. Na niepełnosprawną córkę otrzymuje świadczenie pielęgnacyjne w wysokości 150 zł miesięcznie. Pozostałe wydatki gospodarstwa domowego pozwanego stanowią kwotę około 1.000 zł. Dochód netto per capita w gospodarstwie domowym pozwanego, według stanu na dzień zamknięcia rozprawy (art. 316 § 1 k.p.c.), wynosi około 550 zł miesięcznie. Mając powyższe na uwadze, pozwany wraz z żoną i niepełnosprawną córką znajdują się w szczególnie trudnej sytuacji majątkowej, rodzinnej i zdrowotnej. Zauważyć należy, że na chwilę obecną pozwany nie jest w stanie uregulować należności jednorazowo w całości. Nadto pozwany nie może z uwagi na wykonywany zawód (kierowca kategorii C) podjąć dodatkowego zatrudnienia. Córka pozwanych znajduje się pod stałą opieką lekarzy specjalistów. Nie może pozostawać sama w domu. Nadto żona pozwanego przeszła wypadek, co uniemożliwiło jej pracę. W konsekwencji ciężar utrzymania rodziny spoczywa na pozwanym. Powstałe zadłużenie pozwanego jest konsekwencją wielu niekorzystnych zdarzeń, które nastąpiły w zbliżonym odstępie czasu, a są nimi: konieczność remontu mieszkania (cel przedmiotowej pożyczki), leczenie żony (koszt 2.500 Euro) oraz utrata pracy przez pozwanego. Na uwadze należy mieć, że pozwany wykazał, że inne zobowiązania uregulował w całości. Na potwierdzenie tej okoliczności, złożył do akt potwierdzenia wpłat oraz ugody zawarte z innymi wierzycielami. Tylko rozłożenie należności na raty umożliwi realizację niniejszego wyroku. W związku z tym nie zachodzi pokrzywdzenie powoda, albowiem biorąc pod uwagę wielkość aktywów w jego dyspozycji, nie doprowadzi to do zaburzenia jego stabilności ekonomicznej. W ocenie Sądu pozwany będzie miał faktyczną możliwość wywiązania się w sposób należyty z nałożonego na niego zobowiązania. Z tych też względów Sąd rozłożył w pkt 3. wyroku należność zasądzoną w punkcie 1. wyroku na raty.

Sąd orzekający miał na względzie pogląd prawny mający charakter zasady prawnej wyrażony przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 22 września 1970 r. w sprawie III PZP 11/70 (OSNC 1971, nr 4, poz. 61), że rozkładając z mocy art. 320 k.p.c. zasądzone świadczenia pieniężne na raty, Sąd nie może – na podstawie tego przepisu – odmówić przyznania wierzycielowi żądanych odsetek za okres do dnia wydania wyroku zasądzającego świadczenie; rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty ma jednak ten skutek, że wierzycielowi nie przysługują odsetki od ratalnych świadczeń za okres od daty wyroku do daty płatności poszczególnych rat. W związku z tym Sąd zasądził odsetki umowne od zasądzonej od dnia 31 sierpnia 2018r do dnia wyrokowania tj. dnia 15 listopada 2018 roku.

O kosztach postępowania, wobec całokształtu okoliczności, biorąc pod uwagę opisaną wyżej trudną sytuację zdrowotną i majątkową pozwanego Sąd orzekł w oparciu o zasadę słuszności wyrażoną w art. 102 k.p.c., nie obciążając pozwanego kosztami procesu.

W pozostałym zakresie powództwo zostało umorzone albowiem powód cofnął częściowo powództwo na skutek wpłat dokonanych przez pozwanego w toku procesu.

Zgodnie z treścią art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku.

Sąd zważył, iż w niniejszej sprawie powód cofnął pozew ze zrzeczeniem się roszczenia, a zatem zgoda pozwanego nie była potrzebna. Nadto, oceniając czynność procesową wnioskodawcy w myśl przepisu art. 203 § 4 k.p.c. sąd nie dopatrzył się okoliczności wskazujących na to, aby czynność ta była sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzała do obejścia prawa.

W tym stanie sprawy, uznając cofnięcie pozwu za dopuszczalne i prawnie skuteczne w świetle art. 203 § 1 i § 4 k.p.c. na mocy art. 355 § 1 k.p.c. Sąd orzekł jak w punkcie 2. wyroku.

Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika pozwanego, o którym mowa w punkcie 4. wyroku, ustalono w oparciu o przepisy § 4 ust. 1 i 3, § 8 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz.U. z 2016 r. poz. 1715), na co składa się wysokość stawki minimalnej – 3.600 zł wraz z należnym podatkiem VAT – 828 zł.